Kawalerka Izdurbala Tenshi

- Ano wyglądasz, schudłeś tu, źle Cie karmią - uznał staruszek. Książek było kilka, łącznie cztery. Pierwsze trzy traktowały o mechanice, biologii lub chemii. Mito uznał że może mu się przydać rozgryzanie skomplikowanej wiedzy dla zabicia czasu. Trzecia, zdecydowanie najstarsza książka była zbiorem opowiadań o bohaterskim Shinigami, którego nazywano Czerwony. Książka zresztą miała taki tytuł - "niiro". - Dziewczyna tu jest, ale zajrzę do niej spokojnie... Wszyscy ponoć byliście na coś chorzy - podrapał się po skroni - jeśli posiada rei to pewnie już jej stąd nie wypuszczą...

Tenshi niezbyt przejmował się faktem zrzucenia kilku dodatkowych kilogramów. Prawdę mówiąc, nigdy jakoś nie umiał szczególnie przybrać na wadze. Całe życie był chuderlawy, choć jeszcze w świecie żywych mieszkał w zasadzie w garkuchni. W końcu jego rodzice prowadzili restaurację i umieli gotować naprawdę dobrze. Jak by nie patrzeć, sam Tenshi też miał spore, jak na swój wiek) doświadczenie w przygotowywaniu tradycyjnych potraw japońskich. Mimo wszystko jednak młody shinigami zawsze oscylował na granicy niezdrowej niedowagi. Jeśli teraz schudł, to oznaczało po prostu, iż zdołał nareszcie przekroczyć niniejszą granicę. Prawdopodobnie dało się z tym żyć... prawda?

Byli na coś chorzy... tak, Tenshi zdawał sobie sprawę z owego faktu. Trucizna zdecydowanie nie była czymś pożądanym przez organizm, no, przynajmniej przez organizm otrzymany w stanie homeostazy. Pytaniem bez odpowiedzi pozostało jednak, czy Iz ma jeszcze kłopoty związane z tym, co było jeszcze w jego organizmie. Tym, co powodowało nagłe ataki bólu klatki piersiowej. Tym czymś, co dostało się do jego ciała poprzez pobranie skażonego reiatsu.

- Mhm... świetnie. Jeszcze chorzy byliśmy... tylko grypy mi brakowało do kompletu kłopotów. - Burknął swoim typowym, niezadowolonym głosem pragnąc pokazać jak to bardzo nie podoba mu się całokształt sytuacji, w którą został wpakowany przez swojego Kapitana.

Wielkolud zaśmiał się całkiem wesoło - Grypka co ? - Wstał, podszedł powoli do okna i zerknął na zewnątrz, pogoda była całkiem ładna. Leniwe chmurki wędrowały po niebie. Staruszek nie wypytał o nic związanego z misją. Wyraźnie wolał nie zmuszać chłopaka żeby przeżywał to wszytko na nowo. Miast tego zgadywał go głupotami, skarżył się na brak czasu... No i próbował przekonać młodziana aby przyszedł do niego któregoś dnia i ugotował coś dobrego. Zebrał się dopiero pod wieczór, twierdząc że musi pomóc jeszcze jeden utalentowanej dziewczynie.

- Taaa... pomóc utalentowanej dziewczynie... jasne... - Tenshi oczywiście nie twierdził, ze Inahara w jakikolwiek sposób kłamał. Ba, był pewny, że to co miał robić nauczyciel akademii było w pełni niewinne i dobre. Mimo wszystko jednak nie było innej możliwości niż na pożegnanie spróbować chociaż troszkę urazić Senseia. Iz zapewne podczas całej rozmowy starał się cały czas sarkać i ironizować. Na zaproszenia do gotowania odpowiedział by zaś nieszczególnie miło i, oczywiście przecząco.

W głębi swojej słabej duszy Tenshi był podczas wizyty Inahary bardzo rozdarty. Z jednej strony cieszył się, że ktokolwiek zechciał go odwiedzić. Z drugiej jednak strony jeszcze nim Mito się pojawił myśli w jego głowie ułożyły się w projekt dalszego postępowania, do tego zaś zdecydowanie nie potrzebował towarzystwo. Było ono wręcz szkodliwe. Dla tego też, choć cieszył się z odwiedzin, gdzieś w głębi siebie nie mógł przestać chcieć by Sensei zostawił ich samych.

Gdy nadeszła noc, a Tenshi został by opuszczony również przez osoby z opieki medycznej zamierzał wreszcie podjąć działania. W pierwszej kolejności spróbował usiąść. Ta czynność, choć bardzo prosta, zawsze pomagała w ocenianiu sprawności ciała noszącego ciężkie obrażenia. Następnie zaś chciał lekko rozruszać mięśnie ramion i nóg nadal nie wstając z łóżka. Zapewne ciało nie nadawało się jeszcze do treningu mięśni, jest jednak coś innego, co można było trenować z pomimo rozcięć i złamań. Dokładniej rzecz ujmując, były dwie takie rzeczy, obie zamierzał trenować jednocześnie. W pierwszej kolejności wyciągnął lewą dłoń przed siebie na lekko zgiętej dłoni. Później zaś chciał skupić energię tuż nad nią tworząc niewielki świetlik czystego reiatsu. Kulkę chciał maksymalnie zmniejszyć i zamknąć w dłoni, tak by ukierunkować promień światła. W ten sposób stworzył by coś w stylu lampki biurkowej. Już podczas uprzedniej wizyty w szpitalu trenował kontrolę Reiatsu w podobny sposób. Tym razem jednak chciał, by kulka była jeszcze mniejsza.

Gdy osiągnął satysfakcjonujący go poziom postanowił pogimnastykować jeszcze swój umysł. Korzystając z "rękolampki" Tenshi zamierzał złapać wolną dłonią za książkę dotyczącą jednej z nauk ścisłych. Zapewne na pierwszy ogień trafiła by biologia. Iz raczej szybko łapał wszystkie zagadnienia, zamierzał zaś przeczytać książkę dokładnie by dowiedzieć się z niej jak najwięcej. Oczywiście nad ranem, lub też słysząc jakiekolwiek odgłosy możliwych światków jego pracy, chłopak planował zgasić lampkę, położyć się a książkę wsunąć wraz ze sobą pod kołdrę.

Dzień mijał powoli, pielęgniarki po raz ostatni zajrzały do niego około 21... Później mógł już zająć się swoją tajną działalnością naukową. Po chwili skupienia udało mu się osiągnąć pożądany efekt z kulą rei. Fakt że nie dawało to zbyt wiele światła, ale przy odrobinie woli i uporu można było czytać. Następnie zaś złapał za książkę i pogrążył się w lekturze.

Dzięki zajęciu noc minęła całkiem szybko, dały o tym znać pierwsze promienie słońca które zaczęły wpadać przez okno. Szpital budził się do życia, powoli chłopak zaczął słyszeć dźwięki świadczące o tym fakcie. Należało się położyć spać i trochę odpocząć... Sen nie chciał początkowo nadejść, gdzieś w głębi głowy wciąż słyszał krzyki. W końcu jednak zapadł się w ciemność.

Nie był jednak w stanie przespać dnia, miał jednak inny plan. Zaczął czytać, starał się też utrzymać przy tym jak najdłużej swój szósty zmysł, wykrywania rei w pogotowiu. W większości wypadku był w stanie wyczuć że ktoś idzie i odłożyć książke. Zaskoczył go jedynie lekarz i Mito, który wpadł na godzinę chłopaka odwiedzić.

Czas mijał, ostatecznie młodziana wypuszczono po dwóch dniach, poproszono go jedynie aby się nie przepracowywał... Tenshi nie miał jednak zamiaru tego robić prawda ?

[+20 HP i 25 PR ]

Tenshi opuścił szpital dotychczas nie mając nawet prostych rozkazów od przełożonych. Jego oddział kompletnie o nim zapomniał, przynajmniej tymczasowo. Chłopak mógł się poczuć prawie wolny. Oczywiście domyślał się, że za kilka chwil dwunastka się o niego upomni. Nie wymagało to nawet długiego zastanowienia. Przecież obecnie był kimś w rodzaju żołnierza, powinien stosować się do dyscypliny, służyć dla dobra Sul Society i Seireitei i tak dalej. Niemniej pragnął wykorzystać te kilka chwil, zapewne celowej, nieuwagi swoich przełożonych.

Wychodząc ze szpitala zabrał za sobą swój miecz oraz książki, które przyniósł mu Mito. Zapewne pozostało mu jeszcze sporo do przeczytania. Teraz jednak nie miał wiele do zrobienia. Mógł sobie spokojnie odpocząć, prawda? Dla tego też postanowił spokojnym marszowym krokiem ruszyć w stronę najbliższego drzewa. Zamierzał usiąść pod nim i ułożyć jedną z książek na swojej twarzy. Drzemka... tak, drzemka była niezwykle potrzebna.

Najbliższym drzewem okazało się być drzewo brzoskwini. Roślina w tej chwili była w trakcie kwitnięcia, wyglądała pięknie. Jej słodki zapach również zapraszał w swe ramiona. Chłopak mógł spokojnie usiąść i odpocząć. Książka wylądowała na jego twarzy, chroniąc oczy przed słońcem. Chłopak sam nie wiedział kiedy zasnął... Nie wiedział też ile spał.

Poczuł jednak że książka zsuwa się z jego twarzy, następnie usłyszał słodki, nieco zadziorny kobiecy głosik - No i znalazłam zgubę - jej sposób mówienia był typowy dla pewnych siebie dziewczyn. Podniosła książkę. Tenshi dostrzegł zaś chyba najpiękniejszą kobietę jaką kiedykolwiek widział... Była też prawdopodobnie najbardziej bezwstydną kobietą jaką widział.

Spoiler:

Nachylała się nad nim, niemalże przyciskając piersi do jego twarzy. Piersi zresztą spore i jędrne. Odsłaniał je niemal w całości głęboki dekolt. Kimono odsłaniało barki, z ledwością trzymało się ramion. Kimono kończyło się kilka centymetrów za pośladkami.

Gdy książka zaczęła zsuwać się z jego twarzy, Tenshi zapewne wykrzywił się w pełnym niezadowolenia grymasie. W końcu ktoś właśnie przerwał jego jakże przyjemną i odpowiednią formę spędzania czasu, jaką była drzemka. Ktoś taki zapewne zasłużył sobie na kilka nieprzyjemnych słów ze strony obudzonego.

- Po pierwsze, nie zgubiłem się, więc żadna ze mnie zguba. Po drugie, nie ukrywałem się, więc nie da się mnie znaleźć. Po trzecie kobieto, nie widzisz że... - Przy tym dopiero słowie Tenshi otworzył oczy, które to niemal zderzyły się z piersiami, cóż, sporymi i jędrnymi piersiami. Chłopak raczej nie nawykł do bliskiego obcowania z biustem. Dotychczas, prawdę mówiąc, miał ku temu okazje jedynie w niemowlęctwie, gdy karmiła go jego matka. Prawda była jednak taka, że nawet nie pamiętał tamtych zdarzeń. Tenshi dopiero po kilku krótkich chwilach zdołał oderwać spojrzenie od przysłaniających większość świata piersi i przenieść je na kolejne kawałki kobiecego ciała... w większości odsłonięte kawałki kobiecego ciała. Cóż... bycia obudzonym przez taką istotę Tenshi w cale się nie spodziewał. Mimo to jednak na jego twarzy nadal pozostał grymas niezadowolenia. Z jakiego zaś powodu, otóż, pojawianie się pięknych, roznegliżowanych kobiet mogło nieść tylko kłopoty. Dodatkowo... równie dobrze mógł być to jakiś dziwaczny sen. Postanowił więc dokończyć monolog marudnym głosem. - ... staram się uczyć. Przestań zasłaniać słońce bo nie umiem czytać po ciemku.

Dziewczyna uśmiechnęła się słodko, odsłoniła swoje białe i równe zęby. Pełne usta były kształtne i wilgotne. Muśnięte czerwoną szminką. Uniosła delikatnie dłoń - Ohhhhh... W takim razie mój słodki uciekinier... - Dotknęła lekko jego szczęki i przejechała delikatnie palcem po jej lini, aż lekko zahaczyła paznokciem o brodę. Później cofnęła dłoń - Nazywam się Nagano Yumi i od dziś jestem twoją bezpośrednią przełożoną... A teraz wstawaj... Mamy maaaaaseeee rzeczy do zrobienia Ten-chan - Wysuneła w jego kierunku zgrabną dłoń i odsunęła się lekko aby mógł wstać.

Tenshi nie przywykł do widoku pięknych kobiet z takiej odległości. Już to było dla niego czymś zupełnie nowym i, zdecydowanie, ogromnie kłopotliwym. Fakt, że istota o takiej urodzie się do niego odzywała był nawet bardziej niezwykły i nawet bardziej kłopotliwy. W najpiękniejszych nawet snach Tenshi nie wyobrażał sobie, że taka dziewczyna mogła by dotknąć jego twarzy. To się zwyczajnie nie zdarzało... nie miało prawa się zdarzyć. Przecież Iz nie należał do przystojniaków, nie był też na tyle bogaty, aby pieniądze mogły nadrobić wygląd. Nie posiadał żadnego uroku osobistego i z całego serca i całej siły starał się takowego nie posiadać. Dla tego też w chwili gdy palec dziewczyny przesuwał się po jego brodzie w umyśle Tenshiego nastąpiło spięcie, lub też coś bardzo do niego podobnego. Przez kilka chwil głowa chłopaka miast pędzącymi myślami wypełniła się jednostajnym, pozbawionym znaczenia szumem. Dopiero po kilku chwilach Iz doszedł do siebie.

- Mhm... uciekinierem też nie jestem... - burknął chłopak, następnie postanowił sięgnąć po kolejna książkę. Rozłożył ją i ułożył na swojej twarzy. Musiał to zrobić, by mieć kilka chwil na zwalczenie zaczerwienienia... no a poza tym, przecież nadal miał uchodzić za nieudacznika i nieroba prawda? Tym bardziej, że podczas ostatniej misji rzeczywiście okazał się być nieudacznikiem. Być może jeśli nadal będzie to po sobie pokazywał, to następnym razem nikt nie uzna że warto zrzucać na niego podobną odpowiedzialność?

- W takim razie jesteś słodkim leniuszkiem... mrrrr... Będziemy mieć wiele czasu żeby razem poleniuchować - Po raz kolejny się nad nim pochyliła. Chłopak słyszał że była bliżej. Czuł przyjemny rumiany zapach. Mimo że nie widział dziewczyny naocznie, to przed oczami miał jej ciało, jej biust i pełne, czerwone usta oraz kaskadę włosów pięknych i zdrowych włosów w barwie zachodzącego słońca. - Ale nie teraz Ten-chan, mamy naprawdę ogrom pracyyy... Przeniosłam już twoje rzeczy na nowe biureczko Będziesz siedział naprzeciwko mnie mój słodki - to prawdopodobnie nie była najlepsza wiadomość.

- Nie potrzebuje biureczka, a na pewno nie naprzeciwko Ciebie babciu. - Tenshi nadal trzymał głowę pod książką, co ułatwiało mu zachowanie kamiennej twarzy i trzeźwych myśli. Dodatkowo nie spoglądając w niezmiernie urodziwe oblicze dziewczyny o wiele łatwiej potrafił używać ciętego języka. Chłopak zaś z premedytacją użył takiej właśnie obrazy. Nie trudno było zgadnąć, że Yumi zdecydowanie ceni swoja urodę i jest pewna swojej atrakcyjności. Zapewne zakłada, że każdy mężczyzna ulegnie jej urokowi... cóż, ma zdecydowanie miała prawo do takiego zdania. Urażenie tego właśnie punktu zdawało się więc być odpowiednim sposobem by wywołać ewentualną ostrą reakcję, unikając jednak obrażania w sposób rzeczywisty. W końcu niezmiernie trudno było by uznać taką obrazę za poważną. Wszakże dziewczyna nie wyglądała ani troszkę staro. - Za to bardzo chętnie zostanę tutaj i pogrążę się w lekturze. Te bajki są całkiem pouczające.

Chłopak, tak naprawdę, dał już za wygraną. W zasadzie odpoczywał w szpitalu, wciąż jednak jego ciało nie odzyskało pełnej sprawności, zaś umysł nadal przytłumiony był odgłosami straszliwych krzyków oraz przeraźliwym chłodem dłoni istoty ukrytej za pędami bambusa. Rozmowa, którą prowadził miała jednak swoisty cel. Po pierwsze, zapewniała odskocznię od przygnębiających myśli. Po drugie zaś, zapewniała mu możliwość pokazania nowej przełożonej, iż do niczego się raczej nie nadaje. Tego zaś właśnie najbardziej potrzebował – objawić swoją bezużyteczność.

- Tak w ogóle, to skąd mam wiedzieć, że jesteś moją przełożoną co? Nie wyglądasz... - Chłopak burknął cicho pod nosem z wolna zbierając się do wstania. Oczywiście zbieranie to miało raczej charakter psychiczny niż fizyczny, bowiem jedynym działaniem ciała było rozpoczęcie powolnego procesu podkurczania nóg. Zakończenie go było warunkiem podniesienia się z ziemi, to jednak wcale nie oznaczało konieczności pośpiechu.

- Babciu ? - Usłyszał że jej głos w jednej chwili zrobił się tak żałośnie smutny, że niemal zaczął jej współczuć. Zdawało się że jego przełożona może być niezłą aktorką... Albo faktycznie tego typu obraza wywołała w niej głęboki żal. Kiedy zaczął wstawać i książka chcąc nie chcąc przestałaby zdobić jego twarz dostrzegł jej smutną twarz. Kąciki ust skierowane były w dół, tak jak i brwi. Szeroko otwarte brązowe oczy zdawały się być wilgotne. - Mam papiery... Zresztą zobacz sam chłopczyku... - Mina rzecz jasna po kilku chwilach zniknęła. Najpewniej porostu nagrywała się chcąc wywołać współczucie, albo żal u chłopaka... Albo po prostu chciała się pośmiać.
Sięgnęła prawicą pod swój dekolt, zdawała się niemal grzebać przy piersiach... Później spod kimona wyciągnęła zgiętą w harmonijkę kartkę, w tej chwili pachniała ona wodą różaną.

Kartka przypominała bardzo te które chłopak dostawał rozkazami. Faktycznie traktowała o przeniesieniu młodziana z laboratorium ogólnego, do tego którym zarządzała Yumi. Co więcej wyraźnie było napisane że dziewczyna zostaje jego bezpośrednią przełożoną. List spisał zapewne porucznik, podbił zaś kapitan. Od dziś Tenshi miał być na wszystkie rozkazy dziewczyny.

Tenshi zdawał się jak najmniej zwracać uwagę na powierzchowność swojej przełożonej, co zresztą nie było szczególnie prostym zadaniem. Mimo wszystko jednak całość wewnętrznej walki odgrywała się za nieporuszoną kurtyna twarzy chłopaka. Iz miał bowiem oblicze osoby niezmiernie znudzonej dosłownie wszystkim. Wyglądało na to, że wbrew wszystkiemu chłopak nie ma zamiaru ulegać niebywałemu urokowi Yumi. Pozbawione jakiegokolwiek zainteresowania spojrzenie omiotło ja jedynie krótko a następnie zawisło na dłużej na literkach. Tenshi nawet nie zadał sobie trudu przeczytania całej wiadomości. Na kartce znajdowała się odpowiednia pieczęć oraz podpis, treść zaś bez wątpienia się zgadzała.

Znudzony chłopak wzruszył ramionami a następnie z ociąganiem podniósł z ziemi krzywiąc z niezadowolenia. Nie miał żadnej ochoty na pracę, przynajmniej nie na taka, która była związana z siedzeniem przy biureczku. Co mogło przyjść dobrego z siedzenia przy biureczku? Tego nawet Tenshi nie umiał sobie wyobrazić, choć prawdopodobnie po prostu nie chciało mu się tego robić.

Dziewczyna odczekała kilka chwil aż się podniesie, później z gibkością kota znalazła się przy nim i złapała się go pod ramię. Oczywiście dłoń chłopaka została brutalnie przyciągnięta do piersi. Tenshi nie miał jeszcze nigdy okazji dotykać tych czesci kobiecego ciała (poza tym jak karmiła go mama), zrobiło się mu ciepło. Jego mina pozostawała znudzona, ale organizm reagował... Prawdopodobnie właśnie zrobił się czerwony - Chooooodźmyyy Ten-chan, wiele przygód przed nami ! Aaaa ja Ci za raz dam jakieś ładne zajęcie... Oh tak - zaśmiała się ładnie, perliście i wesoło - Chyba nawet uczynię Cie moim asystentem... OSOBISTYM ASYSTENTEM !

- Po pierwsze, nie jestem Ten-chan... - Chłopak oczywiście się zaczerwienił, jednakże jego umysł nadal postanowił wypluć kilka niezbyt grzecznych słów jako ostatni mechanizm obronny. W końcu długo pracował nad tym, w jaki sposób postrzegali go inni. Nie mógł pozwolić sobie na zepsucie tego. - Po drugie zaś, nie chce żadnych przygód a bycie twoim asystentem brzmi jak straszliwa strata mojego czasu i potencjału. Po trzecie zaś... Puszczaj!

Tenshi, zapewne nieskutecznie, spróbował wyrwać się z objęć. Wcale nie było mu na rękę podobne zachowanie przełożonej... albo raczej, jego umysł mówił, że jest mu nie na rękę. Zupełnie inny element jego duszy twierdził zaś, że powinien skorzystać z okazji i zbliżyć się bardziej do dziewczyny. Na szczęścia ta druga część nie miała nigdy bardzo dużego wpływu na chłopaka. Z nieznanych sobie bliżej powodów wolał pozostawać gburem i leniem niż podejmować marne próby pozyskania sympatii płci przeciwnej. Inną zupełnie sprawą był zaś fakt, że w rzeczy samej chłopak po prostu nie miał możliwości na udane, dłuższe kontakty z jakąkolwiek damą. Całość sytuacji była więc dla niego całkiem przerażająca. W końcu osoba szybko rozumiejąca zasady działania otoczenia zawsze bardzo boi się wkraczać w nieznane. Umysł kobiety był zaś niemalże niemożliwy do rozwikłania.

Po okazaniu swojego niezadowolenia z niniejszej sytuacji Tenshi zamierzał skierować swoje kroki w stronę wskazaną przez nową przełożoną. Yumi wydawała mu się niezwykle kłopotliwą osobą, ale na to nie miał już żadnego wpływu. Trzeba było jej posłuchać z nadzieją, że w końcu da mu spokojnie popracować.

- Jaki zadziorny mrrr.... Lubie takich wiesz ? - Dziewczyna dała się mu wyrwać, tylko po to by poi chwili objąć go ramieniem i lewicą złapać za jego prawą dłoń. Jak na śliczną, szczupłą kobietę była całkiem silna - W drogę Ten-chan ! A teraz opowiem Ci o moim ślicznym czerwonym kimonie !

Dalsza droga była istną udręką dla mózgu chłopaka. Dziewczyna zalała go bowiem istnym słowotokiem, bełkotom wypełnianym, bezsensownym rozczulaniem się nad ubiorem. Dowiedział się że bardzo lubi czerwień i zieleń, że zbiera pasy do obi. Że ma znajomego, sławnego projektanta, że złoty dobrze pasuje do czerwieni. Obiecała mu również że znajdzie dla chłopaka jakieś ładniejsze ubrania. Nawet nie próbowała słuchać ewentualnych sprzeciwów.
Kiedy doszli pod baraki XII uśmiechnęła się wesoło - Biegnij do kapitana, chce się z tobą widzieć... a potem szybciutko do 17 laboratorium ! - uznała, dała mu buziaka w policzek, zostawiając ślad szminki. Później go puściła.

Tenshi, na swoje szczęście, posiadł wspaniałą umiejętność ignorowania słowotoków. Szedł obok dziewczyny puszczając jej niekończącą się i pozbawioną wartościowego przekazu wypowiedź koło uszu. Jedynym co robił, było odruchowe przytakiwanie. Więcej nie potrzebował, to było doprawdy wszystko, co musiał robić jako słuchacz. Okazywał zainteresowanie kompletnie nie interesując się słowami. Tak, to zwykle wystarczyło by przetrwać podobne ataki gadaniny.

Gdy w końcu dotarli do siedziby oddziału XII Yumi przestała paplać, co w cale nie poprawiło sytuacji. Chłopak chyba jeszcze nigdy w całym swoim życiu nie został pocałowany przez dziewczynę, nawet w policzek albo daszek od czapki. Nawet jego mama nie była szczególnie czułą osobą. Zwykle nie dochodziło między nimi do jakichkolwiek kontaktów fizycznych od czasu, gdy Tenshiego nie trzeba było już wszędzie nosić. Zapewne dla tego reakcja chłopaka było tymczasowe wyłączenie większości funkcji mózgu. Młody shinigami przez kilka chwil stał w bezruchu pustym spojrzeniem wgapiając się przed siebie, nim rzeczywiście zdecydował ruszyć się w stronę gabinetu kapitana. Ostatnio gdy tutaj był otrzymał to kretyńskie zadanie, które ostatecznie zmieniło się w absolutne niepowodzenie. Zapewne powinni go ukarać za tak straszliwe zakończenie misji, w której przecież dowodził. Najgorsza kara, jaką można było wymyślić siedziała już jednak w głowie Tenshiego. Krzyki Hinaty rozrywanej na strzępy przez pokraczne stwory zapewne nigdy nie dadzą chłopakowi spokoju. Teraz zaś, gdy wracał do gabinetu Kapitana usłyszał je po raz kolejny. Zapewne dla tego zgarbił się nieco mocniej i, niby odruchowo, poczochrał głowę. Wolał, by włosy częściowo zasłoniły jego twarz. Tak było bezpieczniej.

Po tym jak młodzian wszedł do gabinetu spostrzegł kapitana, który akurat strapiony przeglądał pisma. Chłopak z dalej nie widział co było powodem strapienia... Widział jednak że kapitan nie wygląda na zbyt szczęśliwego. Uniósł wzrok znad kartki i zerknął na chłopaka, na jego twarzy pojawił się lekki, całkiem ciepły uśmiech - Ahhh Tenshi, proszę siadaj - wskazał mu krzesło naprzeciwko biurka przy którym siedział. - Mam dwie sprawy... Najpierw pierwsza - przestał się uśmiechać, sięgnął pod dokumenty i podał chłopakowi niewielką kartę, bardzo przypominającą te bankomatowe - To przepustka do laboratorium. Hinata chciała żeby ktoś konturował jej badania... A ja uznałem że to ty nadajesz się najbardziej - opuścił spojrzenie, coś wyraźnie go trapiło - Oczywiście twoim głównym zadaniem jest wykonywanie poleceń nowej szefowej... Do laboratorium możesz zajrzeć w wolnej chwili - powoli uniósł spojrzenie na chłopaka - a teraz chce... żebyś zdał mi raport...

Tenshi nawet nie zerknął na przepustkę. Kapitan raczej nie dał mu wadliwych papierów, gdyby zaś to zrobił, co takiego Iz by uzyskał wskazując mu pomyłkę? W końcu nie popełnił by jej niecelowo, prawda? Zamiast zajmować się kartą ziewnął przeciągle i schował "kartonik" za pas swojego kimona. Ziewał zresztą bardzo długo... a to ze względu na wypowiedź kapitana. Tak, pomimo całego znudzenia na twarzy chłopaka bardzo poruszyło wspomnienie Hinaty. Dziewczyna była o wiele bardziej wartościowa, niż Tenshi. Zginęła zaś ze względu na jego brak kompetencji i umiejętności oraz, ze względu na zwyczajną głupotę. Gdyby był potężniejszy, mądrzejszy albo cokolwiek innego, wrócili by wszyscy cało do Seireitei mając pamiątkę po zabitym pustym w postaci garstki pyłu. Jakże taka sytuacja różniła się od obecnej.

Gdy tylko chłopakowi udało się pozbierać psychicznie skończył ziewać i spojrzał na Kapitana przecierając "zaspane" oczy. Zapewne starł przy tym łezkę, która wytoczyła się w nieodpowiednim momencie.

- A co tu dużo gadać? Trzech badaczy poszło na prostą misję, żeby zebrać sobie grzybki, roślinki i inne takie. Nikt nie powiedział, że inne takie będzie miało setki macek, błyskotliwy umysł badacza oraz stado zniekształconych sługusów. Nikt też nie wspominał, że inne takie potrafi podszywać się pod shinigami. Oczywiście te kolejne aspekty to wyłącznie "szczegóły operacyjne" albo coś takiego. Zapewne nieistotne w raporcie. Inne takie okazało się być dość silne, żeby nas pokonać i chcieć użyć do eksperymentu. - Tenshi opuścił głowę, a po chwili wręcz położył ją na przedramionach ułożonych płasko na biurku kapitana. Nawet nie patrzył na przełożonego. - A później żaby zjadły Hinatę i koniec historii. Gdzie mój plecak?

Kapitan westchnął głęboko słuchając chłopaka - Nie miałem pojęcia że tak to będzie wyglądać. Tak czy owak spisaliście się dobrze. A szczegóły operacyjne też mnie interesują - głos przez chwile lekko mu się łamał. Podrapał się lekko po karku - Jutro oddasz mi raport - Wyraźnie sam kapitan nie wyglądał na zadowolonego że tak to wszytko wyszło. Zapewne również się obwiniał o śmierć podkomendnego. Sytuacji nie poprawiał fakt że Hinata raczej należała do tych osób które bez trudu można polubić. - Twój plecak jest w laboratorium. Przestrzegam Cie jednak że jeśli próbka zacznie sprawiać problemy to zostanie Ci odebrana

- Taaa próbka, problemy, jasne. Czemu nie... a tak swoją drogą... czy ktoś zadał sobie trud, żeby wyciągnąć ze mnie to cholerstwo czy po prostu mnie tak o wsadziliście do szpitala? - Tenshi zdecydowanie zdawał sobie sprawę z faktu, że w jego wnętrzu znajduje się coś zdecydowanie nieprzyjaznego. Rzeczy przyjazne znajdujące się w twoim organizmie zwyczajnie nieczęsto sprawiały Ci potworny ból. Nie trudno było więc zrozumieć, że cokolwiek Tenshi wsadził do swojego ciała wraz z reiatsu zmutowanych ptaków, było nieproszonym gościem. Można było się spodziewać, że w końcu "obcy" wyrwie się z klatki piersiowej zabijając przy tym nosiciela. Iz wolał by jednak nie stać się skorupą z wyrwanymi elementami płuc i trzewi. W miarę możliwości lepiej było by przecież, gdyby mógł przespać jakieś 2/3 życia a przez pozostały czas lenić się nie szczególnie ambitnie.

- Będę z tobą szczery - Na twarzy kapitana wpełzła powaga. A to już nie znaczyło niczego dobrego... Prawda ? Powaga zapodawała raczej słowa o nieszczególnie dobrym brzmieniu - Większość wyciągnęliśmy, reszta przeniknęła głęboko do organów. Czwórka nawet przy naszej pomocy sobie z tym nie poradziła. Ale gdyby to się zmieniło będziesz od razu wiedział... - Przyglądał się chłopakowi - A póki co będziemy Cie obserwować - uznał. Opuścił lekko głowę i pokręcił nią zrezygnowany. Wyraźnie nie był zadowolony... Ludzie nie bywali zadowoleni z własnej niemocy.
- A póki co masz nową, ładną szefowa i możesz się cieszyć ? - wyraźnie próbował zażartować, poprzednia mina do niego zdecydowanie nie pasowała - Ah... i przepraszam jeśli się przywiązałeś... Ale poprzedni plecak się spalił

- Będziecie obserwować i w razie czego położycie na stół do pocięcia... doskonale... - Tenshi, jak zresztą zwykle, nie pokazywał po sobie właściwej reakcji na zasłyszane słowa. Oczywiście nie mógł teraz dać Kapitanowi dowodu na to, że boi się tego czegoś co w nim zostało, a zarazem jest wdzięczny, że mimo wszystko ktoś zechciał zajmować się w ten sposób zwykłym szeregowcem... a dodatkowo niereformowalnym leniuchem, który doprowadził do porażki prostej misji polegającej na zbieraniu próbek do badań. - Chce mieć dostęp do badań nad tym, co we mnie siedziało. Wyciągnęliście ze mnie i to mnie pokroiliście mnie, czyli mi się należy.

Tenshi nie należał do osób, które mogły by się targować z Kapitanem. Zwyczajnie tym razem mia faktycznie ważny powód, by wystąpić z jakimkolwiek wnioskiem. Otóż, kto taki w razie czego miał być pierwsza osobą mającą kłopoty z tym czymś, co w nim siedziało? Cóż... oczywiście przez wzgląd na pewne szczegóły to Tenshiemu oberwało by się jako pierwszemu, a jeśli tak, to Iz wolał wiedzieć coś więcej na ten temat. Ba... prawdopodobnie powinien wiedzieć najwięcej, lub też odpowiednio wiele by w razie czego przeciwdziałać.

Mężczyzna westchnął cicho słysząc pierwsze zdanie jakie wypowiedział młodzian. Cóż Tenshi był niereformowany, a jego pesymizm mógł doprowadzić do depresji chyba niemal każdego – łącznie z głuchymi. Kapitan zerkał jednak na niego jedynie zmęczonym wzrokiem. Mimo niewielu kontaktów z aniołkiem chyba go trochę rozgryzł. – Jak zasłużysz będziesz miał dostęp. Póki co musisz się wywiązywać z zdań jakie dostaniesz od Yumi-san. W przeciwnym wypadku nie będziemy wspierać twoich prywatnych badań… I nie damy Ci dostępu do twoich – najpewniej szukał jakiegoś sposobu aby pobudzić go do pracy… Chociaż prawdopodobnie wątpił aby poskutkowało. – A teraz potrzebujesz czegoś jeszcze ? Na wszelki wypadek powiem że nie dam Ci zwolnienia chorobowego… - Uznał wyraźnie na wszelki wypadek.

- Świetnie... prywatne badania bla bla bla. Czyli zamiast tego mam prac i prasować kimona dla tej wariatki? Doskonale... - Tenshi, oczywiście, był okazem zdecydowanie doskonale rozwijającego się sarkastycznego pesymizmu. Wyglądało na to, że bycie zadowolonym wykraczało poza zakres uczuć i odczuć znanych chłopakowi. Może rzeczywiście należało się zastanowić nad tym, czy nie ma jakichś braków w psychice? - O, a macie tutaj zwolnienia chorobowe? Dzięki, że wspomniałeś. Dobrze wiedzieć, że da się wysymulować sobie wolny dzień. Potrzebuje dobrych zatyczek do uszu, których nie wyciągnie szurnięta baba i zasłony na oczy spełniające ten sam warunek. Do tego jestem głodny i potrzebuje snu. Poza tym proszę również o zwolnienia ze służby w celu spożytkowania wyżej wymienionych elementów.

Tenshi nie chciał już długo kłócić się z Kapitanem. Co prawda planował gniewać się na niego, ale tak jakoś nie wyszło. Wyraźnie mężczyzna, chociaż potężny i inteligentny, nie spodziewał się podobnego obrotu spraw. Trudno było się dziwić, Iz też nie umiał przewidzieć prawdziwości zagrożenia do czasu dotarcia na miejsce, wtedy zaś było zdecydowanie zbyt późno. Teraz żałował jeszcze bardziej, że nie mógł odesłać Hinaty do Seireitei, odmówiła wtedy wykonania rozkazu ze względu na uprzednio otrzymany inny rozkaz od Kapitana. Tenshi mógł jednak być bardziej przekonywający, mógł lepiej sobie poradzić zarówno w walce, jak i jako dowódca. Mógł też nie wpychać się do lasu i poczekać na hollowa w karczmie. Może we trójkę shinigami dali by mu radę i dziewczyna nie umarła by w straszliwy sposób...

Po wysłuchaniu odmowy Kapitana oraz rzuceniu jeszcze kilku sarkastycznych wypowiedzi Tenshi zapewne ruszył by w stronę wskazanego przez Yumi laboratorium. Nie chciało mu się pracować, na pewno nie wykonywać rozkazy takiej kobiety... mimo to jednak chciał już tam dotrzeć. Być może w laboratorium 17 znajdzie chwile, by wreszcie zacząć w samotności zajmować się rzeczami ważnymi.

- Spokojnie, nikt tu zwolnienia chorobowego Ci nie wyda. Porucznik i twoja przełożona otrzymali już to polecenie - westchnął cicho. Zerkał na chłopaka z pewnym zmęczeniem... W oczach wciąż jednak widać było trochę smutku. - Nic z tego, a teraz do roboty młody - uznał. Sam podniósł jedną z kartek i zaczął ją przeglądać.

Tenshiemu nie pozostało nic innego jak udać się do laboratorium 17. To miesiło się w południowym skrzydle baraków. Na drzwiach miast zwykłego kwadracika z numerkiem, było różowe, puchate serduszko, na którym widniało "17".
Po rozsunięciu drzwiczek chłopak dostrzegł spore pomieszczenie wypełnione sześcioma ogromnymi biurkami. Przy jednym siedziała Yumi i czytała coś, na przeciw było biurko z karteczką "Ten-chan".
Przy biurku pod zachodnią ścianą siedziała dziewczyna, która zajmowała się składaniem cylindra. Była niska, wyglądała na może 15 lat.

Reszta biurek puki co była wolna... Zdawało się jednak że były zajęte. Na każdtm leżały jakieś papiery, słoiczki, odczynniki lub plany.
Yumu uniosła wzrok z kartki i uśmiechnęła się szeroko - Ten-chan !!! Ahhh chodź, tu do mnie... Stęskniłam się

Tenshi zdecydowanie nie był zadowolony wchodząc do laboratorium nr 17. Durne, puchate serduszko samo w sobie było przynajmniej elementem pozbawiającym czci i godności wszystkich, którzy się do niego zbliżyli, jednakże coś o wiele gorszego czekało w środku...

Wbrew „rozkazowi” wydanemu przez Yumi Iz nie miał w planach do niej podchodzić. Mnąc bezgłośne przekleństwo w ustach ruszył ze swoimi książkami w stronę biurka opatrzonego durnowatą karteczką. Chciał ułożyć na blacie woluminy, które miał przyjemność ze sobą nosić. Z nową osobą, rzecz jasna, wcale się nie przywitał. Starał się wręcz na nią nie patrzeć. Znudzone spojrzenie przesunęło się po reszcie pomieszczenia, choć na niczym nie zatrzymało szczególnie długo. Po tylu latach kreowania swojej postaci Tenshi miał sporą wprawę w łapaniu faktów po krótkim spojrzeniu, zwykle bowiem nie mógł przyglądać się z zainteresowaniem niczemu nie licząc może nieba lub spadających liści.

Po ułożeniu na biurku książek oraz wyjęciu katany zza pasa Tenshi przesunął przeznaczone dla niego krzesło i spoczął odchylając się mocno do tyłu na dwóch tylnych nogach mebla. Swoje własne kończyny dolne z głośnym trzaskiem ułożył na blacie. Oczywiście nie będzie miał zbyt wiele spokoju, niemniej przez te kilka sekund, nim Yumi zacznie swoje potworne i bezsensowne gierki. W tym czasie chciał zmrużyć oczy jak do snu i, jeśli zdążył, zaczął nawet cicho chrapać. Musiał na powitanie nowych „współpracowników” okazać im kompletny brak ogłady, manier czy zainteresowania. Inaczej przecież nie był by sobą, prawda?

Dziewczynka wciąż nie zareagowała na chłopaka, zdawało się że jest całkowicie pochłonięta badaniem mechanizmu.
Chłopak zerknął na pozostałe blaty. Pierwszy był zdecydowanie najbardziej uporządkowany. Widoczne idealnie poukładane papiery i teczki. Biurko było czyste, i błyszczące... Zdecydowanie należało do pedantycznego perfekcjonisty.
Na drugim było wiele plam, zdawało by się że po kubkach i preparatach. Prawdopodobnie widział też ślad zaschniętej krwi. Na blacie widniały słoiki z różnymi żyjątkami, w różnym stadium "skórowania". Widział też pojedyncze organy i kończyny.
Trzeci blat zdecydowanie należał do kogoś kto zajmował się obliczeniami i planowaniem. Widocznych było bowiem wiele kartek, planów oraz skomplikowanych prototypów niewielkich urządzeń. Rzeczy były jako tako poukładane, chociaż bez większej pasji.

Chłopak oczywiście nie mógł mieć spokoju, jego zachowanie zdawało się niemal prowokować szefową, która z szerokim uśmiechem na pięknej twarzy podeszła do niego. Każdy krok stawiała z ogromną gracją, poruszające się biodra mocno przyciągały spojrzenie. - Tennn-chan ooohhh... jesteś taki chłodny... mam ochotę cie rozgrzać ! - Yumi zaśmiała się wesoło, głos miała perlisty. Podeszłą do niego i nachyliła się lekko nad twarzą chłopaka. Swe czerwone, pełne usta skierowała w stronę jego czoła, które ucałowała ze sporym uczuciem.

Tenshi nie miał bladego pojęcia skąd u tej kobiety tak wielkie pokłady chęci, by zepsuć mu dzień. I tak i tak nie czuł się najlepiej, zaś jej towarzystwo nie pomagało ani troszeczkę. Gdy tylko zaczęła się zbliżać złapał za swoja katanę nadal zamkniętą w Sai. Oczywiście nie miał w planach walczyć, po prostu spodziewał się tego, co stanie się zaraz. W związku z powyższym nie odpowiedział w cale na słowa swojej nowej przełożonej. Pierwszą rekcję podjął jakoby niemal, w chwili gdy Yumi się nad nim pochyliła. Nie dążąc do kontaktu fizycznego odchylił się bowiem mocniej na krześle i... upadł z trzaskiem na podłogę zapewne odczuwając nieprzyjemny ból w okolicach pleców. Prawdopodobnie skrzywił się niezadowolony spoglądając do góry pustym spojrzeniem i przetrawiając ból który sam sobie zadał... nawet jeśli raczej niecelowo. Mimo wszystko jednak, osiągnął co chciał osiągnąć.

- Wole nie... - wybełkotał jedynie starając się użyć swojej katany ukrytej w Sai do wytyczania granicy pomiędzy sobą a jego nową przełożoną. Zwyczajnie zaczął celować stopką Sai prosto Yumi, by musiała się "nabić" na pochwę zbliżając do Tenshiego.