Posiadłość Hitsugaya Ryu

- Owszem, to wystarczy mi za odpowiedź. Wracamy zatem ? Chyba dość na dziś już mamy wszyscy i przyda się nam zasłużony odpoczynek ? - wstał z trudem, powoli i spojrzał na resztę. Jakby czekając chwilę, zanim ruszył w kierunku budynku. Posiłek, kąpiel, chwila nad kataną a potem sen. Przynajmniej taki miał plan.

Plan udało się zrealizować, wszyscy natychmiastowo zgodzili się na powrót. Wieczór minął na przygotowaniu się do dłuższego odpoczynku, zaś ciemność pochłonęła Cię dość szybko z racji zmęczenia. Znalazłeś się przez chwilę we własnym świecie, jednak zmęczenie było znacznie większe, dlatego też mrok pochłonął wszystko. Obudziły Cię jasne promienie słońca, padające przez okno wprost na Twą twarz. Kiedy już zebrałeś siły i się rozejrzałeś spostrzegłeś karteczkę pod drzwiami, która była zaadresowana do Ciebie.

Wstał i podszedł do drzwi po czym podniósł kartkę. To było coś nowego, czyżby ciche spotkanie, a może wiadomość o nowym zadaniu od staruszka. Sporo było możliwości a odpowiedź na nie powinna dać treść listu. Zagłębił się zatem w zawartość karteczki, ciekaw tego, kto mu go zostawił i w jakim celu.

Treść była banalna, mówiła, że masz się wstawić przed dziaduniem dziś o godzinie 12.00 na placu ćwiczebnym. Na oko miałeś jakieś 2 godziny do wyznaczonego terminu, tak więc mogłeś sobie pozwolić na coś jeszcze w międzyczasie. Dodatkowo czułeś, że dzisiejszy dzień będzie się różnił od pozostałych i wprowadzi coś nowego, co prawdopodobnie będzie znacznie cięższe do opanowania niż umiejętność doskonałego wręcz posługiwania się kataną.

Dwie godziny, dość czasu aby umyć się i zjeść śniadanie, co też zrobił. Gdy po posiłku przesuwał szmatką po ostrzu katany, siedząc w pokoju rozmyślał nad paroma sprawami. Jego wzrok padł na chwilę na rzeźbie, którą wykonał dla Sonei. Do tej pory jej nie zniszczył, nie miał mimo wszystko serca, by niszczyć swoje dzieło. Jedyne co zrobił, to nakrył materiałem jej głowę. Całość przypominało mu, by nie być w przyszłości zbyt ufnym do tak "swobodnych" i chętnych na zabawę dziewczyn. Myślami krążył również wokół siostry i koleżanki, które zostały porwane przez złowrogą grupę, której członkiem był ojciec Miyazawy. Wiedział, że cała sprawa nie zakończy się tylko na rozmowie, że padnie parę trupów. Nim to jednak nastąpi pozostał mu jeszcze ostatni etap szkolenia. Nim miała wybić 12.00 pojawił się na placu ćwiczebnym, mając jak zwykle przypasaną przy boku broń. Czekał skoncentrowany na to, co ma się wydarzyć.

- Witaj, szybko się zjawiłeś. Niemniej nie będziesz dzisiaj walczył kataną, możesz ją odłożyć. - Powiedział dziadunio, kiedy tylko Cię zobaczył. Zauważyłeś, że dookoła jest sporo względnie bezużytecznych przedmiotów, chodź ten kto potrafi patrzeć na pewno jakieś zastosowanie dla nich znajdzie. Były tu połamane krzesła, sztućce, stoły, stojaki na obranie, a nawet lustra. Nie wiedziałeś po co to wszystko.
- To ostatni etap szkolenia jaki przyszło Ci zaliczyć. Teraz tym co musisz nauczyć się robić jest walczyć niezależnie od tego co jest w pobliżu, czym, oraz z uzbrojonym przeciwnikiem. Ten element musisz koniecznie opanować, teraz rozwiniesz szybkość, pomysłowość, zręczność i przygotujesz się do używania wszystkiego do walki. Nawet poduszki. No to odłóż katanę za gablotkę i zaczynamy. - Mówiąc to staruszek wskazał Ci małą gablotkę pod ścianą z miejscem na broń.

- Hai, sensei. - odpowiedział staruszkowi i wedle jego słów odłożył zanpakutou na odpowiednie miejsce. Spojrzał na całość zgromadzonych przedmiotów. Zapowiadała się ciekawa walka, a może i zabawa, choć w to ostatnie wątpił.
- Kto będzie moim przeciwnikiem ?

- Oczywiście, że ja. - odparł staruszek. Gdy odłożyłeś już katanę, sam wyjął swoją i powoli ruszył w Twoim kierunku. Póki co miałeś chwilę nad zastanowieniem się, zapewne im dalej szkolenie, tym szybciej będziesz musiał myśleć i działać, lub kupować czas dla reszty akcji. Nie można rzec, wymagające trafiło Ci się zadanie, zdaje się, że dobrze, iż na końcu. Niemniej staruszek nieco począł przyspieszać, przez co miałeś coraz mniej czasu.

- Ostatnim razem jak walczyliśmy ze sobą sensei nie była to dobra droga dla żadnego z nas. - powiedział samemu skracając dystans i kierując się ku "broniom". Czasami sama walka przebiega w umyśle, słowami, słabszy psychicznie traci przewagę i może przegrać. Ruszył nagłym szybkim ruchem w końcówce, kierując się ku stołowi i połamanemu krzesłu. Jego ręce pomknęły ku temu pierwszemu, lecz minęły je, gdy wykonał nagły skok łapiąc fragment krzesła z kawałkiem siedzenia i obracając się przeciw dziadkowi. Nogą uderzył w stół od spodu, starając się go przewrócić blatem w pionową pozycję.

Dziadunio widząc inicjatywę wyraźnie przyspieszył, dzięki czemu kiedy się odwracałeś z krzesłem w dłoni, on sukcesywnie rozcinał stół, który przewalił się zgodnie z Twoimi założeniami. Spowodowało to odkrycie się, ale cóż, raczej nie zdążyłbyś je wykorzystać chodź mogłeś próbować. Twoje słowa nie robiły wrażenia na staruszku, widać musiałeś się bardziej postarać by oddziałać na przeciwnika.

[ No i reiatsu masz teraz na poziomie 80 pkt.]

To, że jego słowa podziałają było małą szansą. Staruszek zresztą górował nad nim wiekiem i doświadczeniem, a on dopiero starał się go pod tym względem doganiać.
Staruszek właśnie skończył rozbijać stół, zatem miał okazję dla własnej akcji. Ruszył z atakiem od lewej, celując w nogi staruszka. Dopiero w końcówce zadawania ciosu nagle przyspieszył [+15 do Szybkości, +1 do Zręczności], by jego atak dosięgnął celu. Wiedział, że krzesło nie przetrwa trafienia czy też bloku staruszka, zatem już po wykonaniu tego manewru miał zamiar przerzucić się przez jedną z części stołu i chwycić stojak na ubrania. By móc wykorzystać go w kolejnym manewrze i obronie.


[-16 PR]

Sprytny atak prawie zadziałał, jednakże jak Takagi wiedział, moc i doświadczenie staruszka były ogromną przeszkodą jeśli chodzi o powodzenie planu. Tak też i było szybki blok, krzesło poszło w drzazgi, zaś Takagi szybko chwycił stojak, który na jego szczęście był ze stali, dzięki temu i chwilowej prędkości zdołał zablokować szerokie cięcie starca na wysokości brzucha.
- Całkiem całkiem, ale nie zużyj reiatsu zanim mnie nie trafisz. - Powiedział spokojnym głosem dziadunio.

Takagi zablokowawszy cios zaczął obracać stojakiem, najpierw powoli, a potem coraz szybciej, wprowadzając go w okrutny młynek.
- Kwestia czasu chyba, jak myślę. - odpowiedział staruszkowi. Obracający się w ósemce wieszak, zmienił swój ruch na pełne koło nad głową, pochylony ku dołowi, gdy Takagi ruszył do ataku. Improwizowany oręż mierzący ku lewemu ramieniu staruszka zamiast tam uderzyć skierowany został ku brzuchowi, by ułamek sekundy później uderzyć drugim końcem w głowę. Blokiem miał być cofnięty niczym do sztychu lub przyjęcia na "ostrze" szarżującego przeciwnika stojak.

Całkiem wymyślne zastosowanie mimo wszystko nie zrobiło wrażenia na starcu, który pewnym ruchem ostrza, oraz dzięki niebagatelnej prędkości ciosu, zmienił wieszak w dwie osobne części, z których jedna spadła na ziemię. Następnie przeszedł ku zadaniu sztychu na prawy bark, który to ledwie uniknąłeś. Miałeś teraz doskonałą pozycję by zaatakować.

Obracając się w uniku przed sztychem samemu, wykonał drugą częścią wieszaka atak prawą ręką, wzdłuż swojego brzucha by trafić staruszka, który się wychylił podczas tego ataku. Lewa ręka tymczasem wystrzeliła nad prawą w kierunku nadgarstka trzymającego broń, by odbić bardziej od Niizukiego ostrze, które niemal go trafiło [+4 do Zręczności]. Tuż po tym szybki cios powrotny lewego łokcia pomknął ku twarzy staruszka [+5 do Szybkości]. Ten złożony atak miał szanse na powodzenie, jeśli przynajmniej w jednym punkcie zdołałby uzyskać zaskoczenie.


[-9PR]

Jedynym elementem, który udało się wykonać było odepchnięcie dalej ostrza, po którym to ciosie staruszek zniknął i pojawił się w nieco bardziej oddalonym od Ciebie miejscu.
- Hmmm ciekawie, jednakże to wciąż za mało. Musisz walczyć wszystkim co masz pod ręką, póki co strasz się tym tylko odwrócić uwagę, zobacz ile tego tu masz, pomyśl nad tym jak możesz wykorzystać to bogactwo obiektów. - Słowa starca były chyba trochę niesprawiedliwe wszak dosięgnąłeś go, lecz cóż, pewnie nadal nie było to to, czego starzec oczekiwał.

- Bogactwo powiadasz. - mruknął pod nosem i ruszył znów w kierunku staruszka, zgarniając po drodze trochę sztućców. "Oręż" ten znalazł się w liczbie dwóch sztuk między palcami lewej ręki, w której też teraz trzymał kawałek wieszaka. Drugi zebrał z podłogi i rzucił nim w stojące z boku lustro, które zupełnie nie było po drodze do staruszka, a ku któremu Takagi ruszył szybszym krokiem. Ale nie wykonał jakiegoś wyrafinowanego ataku, nie kluczył. Zamiast tego uderzył niczym kataną, chwytając wieszaka resztę w prawą dłoń i wykonując cios od dołu. Tuż za wieszakiem mknęły sztućce z lewej dłoni - Shou ! - w zaklęciu wypowiedzianym bezgłośnie, w chwili uwolnienia odrobiny reiatsu dla zwiększenia zręczności [+2].


[-5PR]

Atak wieszakiem został sparowany, zaś sztućce, które pomknęły z sporą szybkością, trafiły w pustkę, gdyż starzec ratował się korzystając z shunpo. Po chwili pojawił się za Tobą, co wiedziałeś po dźwięku stawania na podłodze, dlatego też musiałeś się zdecydować co zrobić w tym momencie. Niebezpieczeństwo czaiło się za plecami, Ty zaś miałeś chwilkę, by go uniknąć. Jakby nie patrzeć na ten moment, staruszek chyba zaczynał być zadowolony, skoro zaczął korzystać z swoich technik.

Takagi wyskoczył w górę w stronę rozbitego lustra odbijając się silnie i obracając się w kierunku staruszka. Wyrzucił w jego kierunku pozostałe trzy sztućce. Gdy wylądował wykonał "wyrzut" wieszakiem na plecy by sparować ewentualny atak po kolejnym shunpo staruszka. Lewą dłonią zaś chwycił kawałek szkła i znów odskoczył w bok, w stronę resztek stołu i obrusa, który powinien tam się znajdować.

Cóż, akurat obrusu nie było. Staruszek jednak nie korzystał już z shunpo, pewnie stwierdził, że będzie tylko ratunkiem. Zamiast tego skorzystał z kidou i mknące sztućce zmieniły kierunek w Twoją stronę, ledwie udało Ci się uniknąć trafienia. Po chwili już byłeś przy tym co ze stołu pozostało, niemniej dziadunio dość szybko zbliżał się do Twojej pozycji, co nie upraszczało sytuacji.

Ryzykował, ale też musiał kombinować w walce z doświadczonym przeciwnikiem. Nie odwracał się do staruszka, będąc do niego odwrócony niemal w całości plecami. Podrzucił lekko w górę kawałek szkła, który miał w lewej dłoni, samemu zaś zaczynając się obracać by uderzyć przez prawe ramię. Kątem oka rzucił jednak na szkło, by sprawdzić co robi dziadek, po czym odwinął się w drugą stronę i uderzył w opadający kawałek tak, by jego fragmenty poszybowały ku staruszkowi. Podejrzewał że ten może użyć shunpo by uniknąć tych "pocisków" lub kidou, dlatego chciał uderzyć tuż po tym w miejsce, gdzie powinien się znajdować staruszek w razie uniku lub ucieczki.

Plan był dobry, jednakże gdy tylko podrzuciłeś kawałek szkła, doświadczony starzec wiedział, że coś wymyśliłeś. Przez to szybko przyspieszył, przez co jego sylwetka zaczęła Ci się rozmazywać, by po chwili pojawić się przed Tobą i zaszarżować od frontu, z pewnością pojedynek był na wysokim poziomie, czułeś to po tym, że starzec uwolnił nieco energii. Jego katana pomknęła przed niego by wyprowadzić sztych w brzuch. W tym momencie ledwo uniknąłeś, a na Twoim boku pojawiło się płytkie rozcięcie, które napełniło się krwią. [-5 HP]

Sytuacja nie była ciekawa, pora było dokładniej przeprowadzać ataki i z większą nieprzewidywalnością. Lewą ręką chwycił część stołu i zaczął atakować, powoli zwiększając tempo i różną częstotliwość ciosów. [+8 Szybkość, +6 Zręczność, +2 Siła]. Wieszak, wieszak, stół, wieszak, stół, wieszak, stół, stół, wieszak, wieszak. Wykorzystywał przy okazji stół do parowania, póki był w stanie i póki tamten się nie rozsypie. Za każde parowanie stołem wyprowadzał równoczesny atak wieszakiem. Po całej serii miał zamiar odskoczyć w tył, gotów do parowania ataku z każdej strony.


[-16PR]

Świetnie wyprowadzane, szybkie ataki, do tego dość celne, kilka razy niemalże ugodziły w staruszka, jednak ten mimo wieku postanawiał nie zostać w tyle i jego ruchy znowuż przyspieszyły. W pewnym momencie, w niewyjaśniony sposób, jeden z ataków poszybował w przeciwną stronę, co dało staruszkowi krótką chwilę, którą wykorzystał. Nim zdążyłeś zareagować, ostrze już było przy Twoim gardle.
- Nieźle chłopcze, nieźle, koniec na dzisiaj. Wracamy do tego jutro. - Powiedział staruszek.

Przełknął ślinę. Jednak ciągle mu trochę brakowało, choć gdyby staruszek nie przyspieszał chyba dotrzymałby mu kroku. Przynajmniej jutro będzie miał kolejną szansę by go spróbować pokonać. Odrzucił resztki mebli, jako że było już po walce.
- Nieźle nie znaczy świetnie. Nie udało mi się osiągnąć zwycięstwa sensei, ale dziękuje za słowa uznania. - ukłonił się lekko. Miał zamiar wrócić do pokoju i odpocząć a przy okazji pomyśleć nad kolejną walką ze staruszkiem.

- Przesadzasz chłopcze, a teraz idź i wypocznij. - Skwitował dziadunio. Bądź co bądź miał jeszcze i swoją wnuczkę pod opieką, sam zacząłeś się zastanawiać jak udaje mu się szkolić jednocześnie i Ciebie i ją, bo szkolenie z zakresu kidou obejmowało przede wszystkim zdobywanie wiedzy. Niemniej było koło godziny 18.00 i miałeś cały wieczór na swe działania. Musiałeś ułożyć jakiś plan, lub po prostu pójść spać, a warto zauważyć, że byłeś dość zmęczony z racji zużytej energii.

Takagi skinął głową i posłusznie oddalił się, zabierając po drodze katanę. Cały wieczór i noc, na odpoczynek, zrobienie czegoś produktywnego lub lenistwo. Nie ulegało wątpliwości, że staruszek jest od niego znacznie szybszy, bardziej doświadczony w walce, ale można go było zaskoczyć. Jemu to się udało, czego dowodem była ucieczka dziadka przed ciosem poprzez shunpo. Musiał znaleźć sposób by znów go zaskoczyć i tym razem dosięgnąć. Czas pokaże, co następnym razem będzie do wykorzystania z broni improwizowanych. Postanowił skorzystać z odpoczynku póki co. Zresztą już dawno nie miał okazji dobrze się wyspać i odpocząć. A ta chwila bardzo mu się przyda. Zaczął od kąpieli i relaksacyjnego wpływu gorącej wody. Potem zjadł kawałki ryby z ryżem, wychylił odrobinę napoju, który był tutaj serwowany. Następnie wrócił do swojego pokoju, gdzie oddał się dłuższej medytacji.

Myślami wkroczył do swego wewnętrznego świata, który teraz znacznie już różnił się od chwili, gdy pierwszy raz tu zawitał. Las, w którym można było spotkać różne zwierzęta, na niebie od czasu do czasu przemykały drapieżniki. W oddali błyszczało oko jeziorka w pobliżu skalnego pagórka. Jego dom na wzgórzu, był niemal ukończony, pozostało jeszcze wykończenie i dodanie elementów ozdobnych, pasujących do charakteru jego i zanpakutou. Niizuki siadł pod drzewem stojącym nieopodal i rzucającym cień na sporą część budowli. Było mu dobrze, spokój duszy i umysłu. Jednak trwało to krótko, odegnane w dal niepokojem o Hikaru i Misako. Minęły już prawie 4 miesiące od kiedy zostały porwane, a on nie miał o nich żadnych wieści. Dwoję z czwórki najbardziej utalentowanych z rocznika adeptów akademii zostaje porwanych. Pozostała dwójka gnana pragnienie uwolnienia ich idzie na trening, który może im dać siłę oficerów. Jeden z tej dwójki okazuje się mieć ojca działającego w organizacji, która stoi za porwaniem. Przez chwilę przez głowę przebiegła mu myśl, że Miyazawa również do nich należy. Że ojciec przekonał go do przyłączenia się i wspólnie zorganizowali to zamieszanie. Dwójkę porwać, by kolejna dwójka idąc im na ratunek przeszła odpowiednie szkolenie, a potem przekabacić ich na swoją stronę. W ten sposób mieli by w swoich rękach czworo silnych sojuszników. Nie, to niemożliwe, zbyt naciągane... ale jednak istniała taka możliwość. Będzie musiał się pilnować, gdy ten trening już się skończy. I może lepiej będzie, jeśli Miyazawa nie dowie się o wszystkich jego zdobytych umiejętnościach i zdolnościach.

Nie wiedział ile dokładnie tak siedział i rozmyślał. Czas zwykle przebiegał tutaj wolniej niż normalnie. Wstał w końcu w tym świecie zaczął trochę ćwiczyć. Szybkie przemieszczanie się, szybkie reakcje, kontrolowanie wyzwalanego reiatsu. Czuł, że mógłby wiele zrobić w normalnym świecie, gdyby tylko bardziej się postarał i przyłożył. W końcu już raz staruszka o mało nie pokonał, gdy Sonea przejęła na chwilę jego ciało. Wtedy to wykrzesała z niego możliwości, które tak naprawdę były w jego zasięgu, ale jeszcze nie potrafił ich w pełni wykorzystać lub nie miał dość umiejętności nabytych. Starał się sobie przypomnieć tamte ruchy i manewry, z pewnością były w głębi jego duszy, musiał tylko po nie sięgnąć i je odzyskać.

Dostęp do tych wspomnień był jakby zablokowany. Dodatkowo wiedziałeś, że wtedy miałeś katanę, więc było nieporównywalnie łatwiej walczyć, niż wszystkim i niczym jednocześnie. Nie dało się tak po prostu sobie tego przypomnieć, dodatkowo czułeś, że coś się czai głęboko w twojej duszy, coś, na co nie jesteś przygotowany i lepiej tego nie budzić w miarę możliwości swoich i swojego umysłu. Mimowolnie wszystko kazało się trzymać jak najdalej od tego czegoś. Widać coś więcej znajdowało się w tym ciele niż można by pozornie sądzić.

Odpuścił sobie zatem Niizuki głębsze zagłębianie się w ten rejon swej duszy. Spokój dla siebie, odpoczynek. W tej chwili już tylko to się liczyło przed następnym dniem. Wkrótce po opuszczeniu swego wewnętrznego świata zasnął, by obudzić się rankiem. Śniadanie, zabranie broni i droga na trening.

Dzień nie różnił się specjalnie od dnia poprzedniego z wyjątkiem tego, że tym razem było trudniej cokolwiek zdziałać, gdyż niestety staruszek zaczął poważniejszą walkę od samego początku. Tak więc zdarzyło się kilka nieprzyjemnych incydentów, które dość dotkliwie dotknęły Twego ciała, jednakże pomoc medyczna działała sprawnie, toteż byłeś względnie cały gdy wróciłeś do siebie. Kiedy zagłębiłeś się w swoim świecie spotkałeś swą zanapktou, stała cicha nad brzegiem jeziora, wyglądała niemalże majestatycznie, na jej ramieniu siedział czarny kruk. Wydawało się, że jest to jakiś niecodzienny obraz, jednakże czułeś, że tak właśnie stoi ona, gdy Ty jesteś zajęty treningiem.

[ Hp = 55 ; PR = 60]