Posiadłość Hitsugaya Ryu

Względnie cały po treningu. Zawsze to lepsze niż ledwo żywy i zawsze jakieś nauki się z tego wyciągnie. Powrót do domu, umycie się, coś zjedzenie i ponowne wejście do własnego świata. Polubił przebywanie tutaj, w swojej ostoi spokoju.
Podszedł w kierunku zanpakutou i stanął nieopodal niej, spoglądając również na jezioro przez chwilę.
- Kolejny dzień ćwiczeń za nami można by powiedzieć. - rzekł do niej i obrócił w jej kierunku głowę - Ale warto tak się poświęcać i znosić ten ból, by w przyszłości zaznać go jak najmniej, nie sądzisz ?

- Może i masz rację, jednakże taki trening obciąża nie tylko twoje ciało, ale także i umysł, a mógłbyś zrobić z nim coś pożyteczniejszego. Niemniej cieszę się, że szybko rośniesz w siłę, może niedługo będziesz nawet gotów by poznać me imię, lecz to dopiero się okaże w swoim czasie... - powiedziała spokojnie nie odrywając wzroku od jeziora. Kruk załopotał skrzydłami, gdyż pewnie coś dostrzegł i szybko udał się w tamtym kierunku. Świat stawał się pełniejszy z każdym zdobytym doświadczeniem. Miałeś tylko jeden problem. Nadal kilka niedokończonych pomników, które mąciły Twój spokój...

- Pożyteczniejszego powiadasz. - spojrzał na równinę nieopodal i skupił się na chwilę. Już wkrótce pojawił się tam wysoki, zielony żywopłot, z którego szybko przerodził się w bardziej skomplikowany kształt. Zmieniający położenie korytarzy labirynt. - Za każdym razem trudniejszy do pokonania, ćwiczący jasność umysłu i szybkość reakcji na zmiany.
Myślami przemknął po niedokończonych pomnikach, w końcu kiedyś musiał je wykonać. Gdyby tylko miał chwile na odpowiednie natchnienie, by je urzeczywistnić.
Spojrzał śladem kruka, gdzie tamten podążył, z ciekawości co też tam ujrzał.

Twe oczy jednak nie były wystarczająco dobre by dojrzeć to co widział kruk. Ptak miał znacznie lepsze oko od Twojego, niemniej kiedyś na pewno dowiesz się co zobaczył. Prędzej czy później...
- Wszystko ma swój czas, kiedy daje najwięcej. Wystarczy w niego trafić, dlatego nie zawsze dobrym jest pośpiech w osiąganiu więcej i więcej. Zastanów się, może jest jeszcze czas by zmienić coś, jeszcze nie jest za późno. Mam nadzieję, że domyślisz się co kryje się za mymi słowami, chodź jest niemal pewnym, że nie uda Ci się tego rozszyfrować zbyt szybko... - Powiedziała pewnym i mocnym głosem, tak nie podobnym do jej zmysłowego, którego zwykła używać.

- Coś zmienić. - spojrzał na jezioro zastanawiając się - Wiele już się we mnie zmieniło, od czasu gdy tu trafiłem. Charakter, podejście do życia, podejście do innych. Wszystko to ze ścieżki dobrego serca na drogę nieufności, zemsty. Choć jednak trochę we mnie jeszcze zostało z dobrych manier i miłości. I cierpliwość z uporem w dążeniu do celu.
Znów spojrzał na swoją zanpakutou i uśmiechnął się pokręciwszy głową.
- Zagadki i niejasne przesłania. Chyba rzeczywiście nie rozszyfruje tego w szybkim czasie.

- Twe myślenie znów zeszło na tematy relacji, dlatego właśnie mówię, że trudno Ci pojąć co mówię. Zbytnio skupiasz się na osobach, za mało na zdarzeniach i możliwościach. Niemniej kiedyś może będziesz gotów by zrozumieć co Ci przekazałam, niemniej może być już za późno. Nie uproszczę bardziej mych myśli, gdyż nie na tym polega moja rola, sam musisz to odkryć. - Powiedziała spokojnie. W tej chwili kruk zanurkował i po chwili poderwał się z myszą w dziobie. Widać nawet tu dotarła dzikość...

Zdarzenia i możliwości. Porwanie siostry, rozpoczęcie szkolenie, treningi, walka z vaizardem. A wraz z tymi możliwości dla jego samego.
- Może istotnie zbytnio się skupiam na innych. Ale to po części wynik mego poprzedniego charakteru. Zanim spotkałem Sonee. Teraz można by rzec, że jestem tuż za rozstajem chyba. - mówił jakby do siebie, rozmyślając nad przeszłością. - Zdarzenia i możliwości. Wszystko co do tej pory się zdarzyło, było walką o przetrwanie i wzmocnienie siebie. Oraz zrozumieniem i nauczeniem się ciebie i twoich potrzeb. I ciągle jeszcze wiele muszę się nauczyć, by cię naprawdę dobrze zrozumieć.

- Prawdziwie mnie zrozumiesz, gdy osiągniesz bankai, a być może nawet nie wtedy. Możliwe iż nigdy w pełni nie zrozumiesz swego zanpaktou... Lecz kiedy już skończysz to szkolenie, chciałabym, abyś znalazł sobie wygodne miejsce, bo spędzisz w nim cały dzień, chcę sprawdzić, czy już jesteś godzien, by zaufać Ci po raz pierwszy i pełny. Czy jesteś gotów na to ryzyko? - Zapytała. Mówiła zagadkowo, nieco mrocznie, lecz wciąż tym samym głosem, głosem, który wskazywał, że tak naprawdę jest daleko stąd i nie wiadomo kiedy wróci z tej wyprawy. Niemniej tak już było, nawet zanpaktou mają swe własne charaktery...

Zamyślił się na dłużej. Można by powiedzieć, że chciał tego, podobnie jak zanpakutou. Jeden ze sprawdzianów, które musiał przejść w swym życiu.
- Tak. Jestem gotów na takie ryzyko. Gdy szkolenie zakończę oddam się pod twoją dyspozycję, byś mogła mnie sprawdzić księżniczko. - odpowiedział po chwili. - I mam nadzieję, że przynajmniej w części spełnię wtedy twe oczekiwania.
Bankai. Do tego naprawdę odległa jest jego droga, choć jak czytał było paru takich, którzy osiągnęli je w trzy dni. Ale teraz jednak niepotrzebnie o tym myśli sobie zaprząta. Wszak nawet nie osiągnął jeszcze shikai.
Spojrzał na swą zanpakutou i przyjrzał jej się dokładnie. Chyba rzeczywiście nigdy jej nie zrozumie, a może jednak mu się to kiedyś uda. Przyszłość nie była nigdy nieodgadniona.

Szkolenie trwało i trwało, dzień do dnia podobny, gdy tylko wspiąłeś się wyżej, poziom trudności rósł. W końcu o to chodziło. W końcu przyszedł dzień końca, byłeś po ostatnich zajęciach, walka trwała baaardzo długo, przez co byłeś dość zmęczony. Jednakże było warto, teraz dostrzegałeś potencjał otoczenia. Wieczór minął na imprezce, gdyż pozostali kompani też skończyli swe szkolenia, co było dla Ciebie sporym wyzwaniem przy tym poziomie sił. Nazajutrz zaś miałeś spełnić prośbę zanpaktou, ale nie mówiła, że musisz wstać wcześnie, czyż nie?

- Za koniec tych ćwiczeń! - skandował Myazawa.

[+2 do zręczności, +1 do rei, dopisz Mistrz Broni (czy jak to się zwało)]

- Tak, za koniec. - wzniósł toast Niizuki. Choć nie tak radośnie jak przyjaciel. Może to było spowodowane zmęczeniem, a może czymś innym. Mimo wszystko cieszył się, że to już koniec. Za nim naprawdę ciężki trening, przed nim, no cóż spotkanie z zanpakutou w cichym ustroniu.
Miyazawa i Hitsugaya, pozostała dwójka która ukończyła kurs. Każde we własnej specjalizacji. On sam nie pił zbyt wiele mimo wszystko, choć starał się bawić z pozostałymi. Całą imprezę też opuścił trochę wcześniej niż pozostali. Mimo wszystko chciał trochę odpocząć i być w miarę w formie, gdy jutro powróci do domu.

Dzień wyjazdu jednak przesunął się o tydzień do przodu, jak się okazało rankiem. Powód był nieznany, lecz cały ten tydzień był wyłącznie dla Was, mogliście robić co chcieliście. Ty Akurat musiałeś dzisiaj znaleźć miejsce i poddać się obiecanej próbie, tak więc to było głównym zadaniem w dniu dzisiejszym. Obudziłeś się dość wypoczęty, lecz ostatnie dni nadal się na Tobie odbijały...

[75 hp i 160 rei]

Tydzień opóźnienia. Ciekawe co też było tym powodem. Problemy w okolicy czy też po prosty kaprys dziadka. Cokolwiek to było, jemu to było po części na rękę. Musiał jeszcze tylko znaleźć odpowiednie ciche i spokojne miejsce. Wyruszył na poszukiwania tuż po śniadaniu. Jego własny pokój mógł za spokojne miejsce uchodzić, podobnie jak biblioteka. Zdecydowanie zaś, nie las w okolicy. Wybrał zatem drugą możliwość i tam, w ustroniu cichym, z dala od wszelkich hałasów, w najdalszym kącie wśród ksiąg zdecydował się spędzić cały dzień.

Kiedy tylko się skupiłeś, Twój wewnętrzny świat Cię pochłonął. Znowu znalazłeś się tam gdzie wcześniej, ale czułeś, że panuje tu jakaś inna atmosfera, ciężka i niebezpieczna. Nie byłeś w stanie dostrzec żadnej żywej duszy w pobliżu nie licząc Twojej zanpaktou siedzącej na kamieniu nieopodal.
- Czas na test. - Powiedziała głosem, który wskazywał na poważne i śmiertelnie niebezpieczne podejście do rzeczywistości. - Zdradzę Ci swoje imię, jeśli uda Ci się dopaść mnie 3 razy.
Tak więc wiedziałeś już dlaczego miałeś przygotować sobie cały dzień. Teraz pytaniem było czy uda Ci się osiągnąć shikai, czy też nie jesteś jeszcze na to gotów.

- Trzykrotnie cię dopaść, czyli złapać przed upływem czasu. To jest wyzwanie, ale podejmę się go. Tak jak obiecałem. - odparł przyglądając się dziewczynie. Jakby na to nie spojrzeć miał dość spore szanse na sukces, choć nie wiedział czy uda mu się dokonać tego trzykrotnie.
- Chyba nie ma zatem co tracić czasu. Chyba że są jakieś reguły, których się muszę trzymać.

- Jesteś ograniczony tylko sobą i swoimi umiejętnościami, tak jak ja. Tym razem nie będę się cackać. - Powiedziała pewnie, po czym zniknęła pojawiając się po chwili na koniuszku drzewa. Jedyne co byłeś w stanie powiedzieć, to to, że nie było to shunpo. Po chwili dostrzegłeś w jej dłoniach dwa miecze, które zaczęły roztaczać ciemność. Wiedziałeś, że wcale nie ułatwi Ci to zadania, jakie na Cibie czekało i które do łatwych bynajmniej nie należało, czyli rutynowo.

Tylko własne umiejętności i ograniczenia. Ona miała nad nim przewagę w umiejętnościach, ale on miał przewagę w tworzeniu i kontrolowaniu własnego świata. Należało zatem to wykorzystać.
Ruszył zatem w kierunku linii drzew, gdzie pojawiła się zanpakutou. Jednocześnie drzewo, na którym się znalazła, nagle wystrzeliło gałęziami w górę jakby próbując ją złapać lub uderzyć. Liście natomiast poszybowały w górę i na boki we wszystkich kierunkach z ogromną prędkością, omijając jednak Niizukiego, ale też dając mu możliwość wbiegnięcia po nich na górę w kierunku dziewczyny. Nisko na ziemi zaczęła się pojawiać gęsta mgła, nie sięgająca jednak wyżej niż metr nad ziemię. Na samej ziemi zaś pojawiła się cienka warstwa wody.
- Zaklęcie destrukcyjne numer cztery - Byakurai ! - kidou wycelował nie bezpośrednio w dziewczynę, ale tuż nad nią i z tyłu, jakby próbowała w tamtym kierunku uciec. Był również gotów do nagłego uniku w razie jej kontrataku.

Kobieta postąpił jednak z goła odmiennie, gdyż nie przejęła się zbyt Twoimi akcjami, sprawnie wymijając kolejne przeszkody. Sam po chwili już nic nie widziałeś, gdyż ciemność okryła całkiem spory obszar, rozszerzając się w całkiem dużym tempie. Nie dało się ukryć, że zabawa w kotka i myszkę nie była w tym przypadku zbyt przyjemna.

Przymknął oczy całkowicie się przestawiając na słuch i węch. Zszedłszy z góry zaczął powoli iść skupiony na poszukiwaniach. Był jednak przygotowany do obrony i ataku. Gdyby bowiem ją usłyszał lub wyczuł kierunek z którego by nadciągała, nagle miały go otoczyć wysokie wodne słupy. W każdym z nich miał się znajdować zamazany kształt jego postaci, niczym odbicie lustrzane. On sam również byłby w jednym z tych słupów. Dawało by mu to ten dodatkowy czas, choć krótki, by mógł odpowiednio zareagować i samemu uderzyć. A dla uderzenia miał odpowiedni manewr.

Mimo wszystko zostałeś rozczarowany, gdyż, jak się domyślałeś, zanpaktou wychodziła z założenia, że Ty masz ją dopaść, a ona bynajmniej nie chciała Cię ranić, choćby dla satysfakcji. Ciemność opanowywała coraz większy obszar i niewiele mogłeś z tym zrobić. Węch i słuch chwilowo niewiele Ci pomagały, ze względu na szelest opadających liści, których było jednak zbyt wiele ze zbyt wielu drzew.

Skoro pierwszy plan zawiódł, można było przejść do kolejnego. Liście zniknęły z drzew oraz ziemi, pozostawiające je nagie. Tuż po tym pojawiły się wilki, będące na jego rozkazy i rozpoczęły łowy z pomocą swych czułych zmysłów. Również nietoperze stały się teraz jego orężem, dzięki bowiem ich umiejętnościom mógłby ustalić miejsce pobytu zanpakou. On sam podążał w tym kierunku, które wyznaczały zwierzęta.

Niizuki miał wsparcie zwierzaków, jednakże co jakiś czas byłeś w stanie zauważyć, że jest ich coraz mniej, a liczebność topniała w szybkim tempie. Dodatkowo, zwierzęta przez to stawały się nerwowe i coraz agresywniejsze, oraz mniej posłuszne. Dodatkowo to wszystko stawało się niebezpieczne, gdyż co jakiś czas leciał w Ciebie naostrzony kawałek drewna, który ledwo unikałeś.

Zwierzaki odesłał, zwłaszcza że niezbyt mu pomogły. Zamiast tego stworzył dziesiątki, setki łańcuchów, które biegły obok siebie, krzyżowały się, zajmowały coraz więcej miejsca w każdym kierunku i na różnych wysokościach. Nie pojawiały się stopniowo ale w jednym momencie i dosłownie wszędzie. Miejscem, gdzie ich nie było, był teren, którym akurat Niizuki podążał szukając dziewczyny. Chłopak przemieszczał się szybko w kierunku, gdzie powinien stać jego dom poszukując i nasłuchując odgłosów, które by zdradziły zanpakutou. Wszystkie inne bowiem wygłuszył, zatem pozostawały tylko jego i jej.

Łańcuchy miały jeden problem - przeciwdziałanie Twojej zanpaktou. Tak się niestety złożyło, że i ona miała coś w tym świecie do powiedzenia, dlatego gęstość ich nie była na tyle wielka by złapać ją w pułapkę, jednakże na Twoje szczęście wystarczająca, żeby utrudnić jej poruszanie się i czasem zmusić do zdradzenia swej lokacji. Co jakiś czas słyszałeś dźwięki, na tej samej wysokości, zawsze kilkanaście kroków przed Tobą, co mówiło Ci, że podążasz dobrze. Niestety ciemność nieco utrudniała Ci pełne wykorzystanie swoich umiejętności, które były jak na ten etap imponujące. Wyciszone dźwięki pomagały Ci zlokalizować zanpaktou, lecz przeszkadzały poruszać się w ciemnościach, poprzez co czasem haczyłeś o jakąś gałąź lub podobną rzecz.

Zabawa w kotka i myszkę była iście wymagająca. Ale im głębiej wchodzili w tą grę, tym więcej zdobywał informacji. Wiedząc, że jest kilkanaście kroków przed sobą postanowił zaatakować.
- Zaklęcie destrukcyjne numer jedenaście, Tsuzuri Raiden. - [-20PR]wyszeptał, przesyłając tym samym na połączoną plątaninę łańcuchów ładunek energii i światła. Powinno mu to dać choć odrobinę światła i może na ułamek sekundy ukazać mu kształt dziewczyny. Wtedy właśnie miał zamiar użyć - Hadou -Genkotsu - bez inkantacji [-26PR]. Potrafił to już zrobić, w przeciwieństwie do Wiążącej Błyskawicy.



[-20PR, jeśli uda się rzucić również drugie to dodatkowe 26]

Rzeczywiście Tsuzuri Raiden spełniło swe zadanie, gdyż oświetliło sylwetkę dziewczyny dość wyraźnie, ta wydawała się zaskoczona i zdezorientowana. Wtedy też Takagi wykorzystał drugie zaklęcie, które również osiągnęło cel. Po chwili jednak poczułeś, że zaklęcie zostało przełamane.
- Brawo, pierwsze złapanie zaliczone, pozostały Ci 2 razy. Teraz podwyższamy poprzeczkę. - To mówiąc zniknęła Ci ponownie z oczu. Po chwili poczułeś jak ostrze przeszywa Twój brzuch, a zanpaktou wypowiedziała nazwę którejś ze swych technik. - Ato no hiru.
Ostrze zniknęło, jak i dziura po nim, jednakże czułeś, że coś jest nie tak, coś pochłaniało Twoją moc. Musiałeś się spieszyć... Zanpaktou zaczęła się oddalać w przeciwnym kierunku niż wcześniej.

Nie zdołał uniknąć ciosu, ale ciągle mógł dopaść przeciwniczkę. Obrócił się wnet za nią i ruszył szybkim biegiem za nią nagle przyspieszając [+16 do Szybkości]. Wraz z nim, za jego plecami pojawiało się oślepiające światło, które miało rozświetlać panujące ciemności, przynajmniej częściowo. Daleko przed nim stworzył potężny, wysoki mur, zaokrąglony na szczycie w jego kierunku.
- Hadou - Shou ! - rzucił zaklęcie [-10PR], celując je uprzednio we własne plecy, tak by nabrać dodatkowego rozpędu i szybkości oraz trochę wysokości. Wszystko to po to, by w zaskakującym i nagłym ataku dogonić zanpakutou i użyć przeciw niej Bakudou - Geki, również bez inkantacji [-15PR].


[-26PR, jeśli będzie odpowiednia okazja do użycia Geki to dodatkowe 15 odejmie się]

Niestety pojawiła się mała komplikacja. Wszystko poszło zgodnie z planem, do momentu użycia geki. Niestety nagle zniknęła z pola widzenia, przez co nie byłeś w stanie rzucić odpowiednio szybko zaklęcia. Byłeś w stanie dosłyszeć jak szybko oddala się od Ciebie uwalniając nieco reiatsu - pewnie by również przyspieszyć. Zaczynałeś odczuwać dodatkowe ubytki energii, chodź nie byłeś pewny co to oznacza...
[-5 PR]

Mur daleko przed nimi zbliżał się z każdym przebytym przez nich krokiem, a dokładniej to oni zbliżali się do niego. Z prawej i lewej od tego muru również pojawiły się ściany, tym razem wykonane z żelaznych krat ciasno ze sobą splecionych i mknących w trójkącie, by zamknąć się gdzieś za plecami Takagiego. Niebo nad nimi nie pozostało wolne, tam również pojawił się sufit, z licznymi otworami, z których w ciszy i nagle raz po raz wysuwały się długie kolce, w nieregularnych odstępach. Jako dodatek do tego właśnie, na niebie rozbłysło a potem zgasło oślepiające światło. Przygotowany do tego Niizuki przymrużył oczy, by nie stracić ostrości widzenia. Bowiem gdy zgasło to nad nimi, błysnęło to daleko przed nim z obu rogów ścian. W dłoni pojawił się zmaterializowany boken, pokryty jednak warstwą metalu. Wolał się ubezpieczyć na wypadek jej kontrataku. I ciągle był w gotowości by posłużyć się Geki lub Byakurai.

Cóż, pułapka była z pewnością wymyślna i w pewnym stopniu skuteczna, lecz musiałeś się liczyć, że zanpaktou też jest przebiegła. Zauważyłeś nagle, że ciemności ubywa, a po chwili dopłynął do Ciebie głos przeciwniczki.
- Fungeki no kyuu ouchi... - Jej jedwabisty głos zabrzmiał złowieszczo. Nagle poczułeś jak znamię na plecach zaczyna okropnie palić, a energii ubywa Ci coraz więcej. Ciemność rozpłynęła się całkowicie, a Ty dostrzegłeś swoją oponentkę otoczoną czerwonawą aurą energii, która zapowiadała coś złowieszczego. Na Twoje nieszczęście w dłoniach miała oba miecze...