Pokój Hiro Takemitsu

Mari uśmiechnęła się delikatnie zapewne ciesząc się, iż może jakoś pomóc... no albo przynajmniej zaproponować czyjąś pomoc. Swoim ulubionym zwyczajem opuściła jednak głowę, by uśmiech był słabo widoczny. Przez chwilę dreptała w ciszy obok Hiro i dopiero gdy ten się odezwał zareagowała... chyba dość sporym zdziwieniem. Zatrzymała się bowiem na chwilę w miejscu i dopiero później otrząsnęła się. Gdy wreszcie ruszyła dalej uśmiechnęła się lekko zakłopotana.
- Umm... i... jak sobie z tym radzisz? - zagadnęła cicho lekko zakłopotana, chociaż Mari niemal zawsze zdawała się być zakłopotana.

Przerwa tym czasem spokojnie mijała coraz bardziej zbliżając Hiro do nieubłaganego - wykładu z Zorim. Chłopak jednak wierzył, że zdąży. Przez ostatni rok na tyle dobrze poznał topografię akademii by móc przewidywać ile zajmie podróż z sali do sali.

-Hmm no nie jest tak źle, prawie wogóle jej nie widuje. Choć może lepiej, że tak jest. Jedno wiem lepiej nie wchodzić jej w drogę.- rzekł po chwili zastanowienia - Ale jeszcze za dużo CI powiedzieć nie mogę w końcu mieszka tam od jednego dnia.

Hiro szedł spokojnym krokiem w strone sali wykładowej, wiedział że zdąży na czas a to już mu w zupełności wystarczało. Jak zawsze gdy miał chwilę wolnego czasu w jego głowie pojawiało się mnóstwo pytań bez odpowiedzi." Jak będzie wyglądać nauka nowych zaklęć, czy sensei Sekine wymyśliła już dokładny plan spotkania Mari z pustym, jak będzie mu się mieszkać z Sakame." Naszczęście miał nadzieję, że niedługo pozna odpowiedzi na nie.

- No tak... przepraszam. - Najwyraźniej dziewczyna zawstydziła się, ze spytała. Znając ją Hiro już mógł wyobrazić sobie tyradę jaką właśnie strofowała się we własnym umyśle. Zapewne wspominała w niej wielokrotnie o głupich pytaniach, prawdopodobnie też całkiem sporo o tym, że powinna więcej myśleć zanim się odezwie. Niemniej jak to zwykle bywało takiego typu komentarze propos swojego własnego zachowania chowała wewnątrz swojego umysłu. Być może tak właśnie było lepiej.

Hiro rzeczywiście zdążył na wykład i ze zdziwieniem stwierdził, że nawet Sakame się nie spóźniła. Pewnie uznała, iż bycie dręczonym przez wykładowcę jest nieopłacalne. Zori zaś, jak zresztą zawsze, nie był w humorze... albo raczej był w humorze tyle, że nie specjalnie dobrym. Po roku niemal codziennych wykładów dało się jednak do tego przyzwyczaić. W związku z faktem, iż zajęcia przebiegły rytmem raczej normalnym dało się je przetrwać z jedynie sporym zmęczeniem fizycznym oraz lekką sennością. Gdy zaś Hiro dobrnął do ich końca mógł, wedle zapowiedzi, skierować się na dodatkowe zajęcia z kidou. Z drugiej zaś strony mógł iść odpocząć, o ile oczywiście było to możliwe gdy Sakame jest w tym samym budynku.

Hiro długo się nie zastanawiał nad podjęciem decyzji. W końcu jak już raz coś postanowił dążył do wykonania swoich planów. A poza tym dodatkowa lekcjia kidou może być przydatna. W końcu znajomość zaklęć kidou jest dość przydatną umiejętnością. Chłopak udał się więc na dodatkowe zajęcia, chciał się dowiedzieć coś więcej o zaklęciach które wybrał sobie do nauki. W końcu nie chciał wyjść na durnia przy spotkaniu znajomej Mari.

Hiro ruszył w stronę sali treningowej kidou raźnym krokiem, gdy zaś dotarł na miejsce od razu dostrzegł sporą grupę uczniów. Najwyraźniej dodatkowe zajęcia były popularne, co mogło prowadzić do wielu różnorakich konkluzji. Prawdopodobnie bardzo wiele osób miało trudności z kidou, albo też bardzo wiele osób lubiło się nim posługiwać i w związku z tym woleli rozwijać swoje zdolności ponad zwykły poziom akademii. Poza tym oznaczać to mogło też, iż nauczyciel szlachetnej sztuki demonicznej magii jest osobą lubianą. Bez względu jednak na wszelakie związane z tym wnioski, sala była zwyczajnie pełna ludzi. Hiro widział w niej osoby z wyższych roczników, a także sporą grupkę nieco przestraszonych pierwszoklasistów. Można było odszukać także kilka osób z klasy, do której chłopak sam uczęszczał. W kącie z książką stała Mari, zaś kilka chwil później do pomieszczenia, wraz z głośnym hukiem kopanych drzwi, weszła Sakame. Najpewniej ją również wysłano na dodatkowe treningi, pewnie dla tego, że nie była w tym najlepsza.

Ze względu na różne przedziały wiekowe, oraz inne różnice pomiędzy zebranymi uczniami, ci podzielili się na niewielkie grupki zainteresowań zajęte rozmową, lub też zwyczajnie obijaniem się. Do zajęć pozostało bowiem jeszcze przynajmniej 5 minut.

"Myślałem, że będzie mniej ludzi. Ehhh mam nadzieję, że dowiem się choć trochę na temat zaklęć które chcę się nauczyć. Może niektórzy z tych uczniów przyszli tutaj aby poćwiczyć. Zresztą wszystkiego się dowiem jak zajęcia już się zaczną." Chłopak chwilę rozejrzał się po okolicy i udał się w stronę Marii, miał tylko nadzieję że Sakame nie będzie sprawiać większych problemów. Gdy podzszedł do koleżanki powiedział.

- Cześć nie wiedziałem, że uczęszczasz na zajęcia dodatkowe z kido. Choć w sumie skąd miałem to wiedzieć. A tak pozatym zawsze tu tyle ludzi??

Hiro przeszedł spokojnie pomiędzy kolejnymi grupkami ostatecznie docierając do siedzącej pod ścianą dziewczyny. Mari, rzecz jasna, czytała książkę i co jakiś czas rozglądała się nerwowo dookoła. Zapewne nie czuła się najlepiej bowiem dookoła był spory tłumek ludzi. Gdy tylko chłopak się odezwał dziewczyna najpierw podskoczyła, jakby coś ją przestraszyło. Po chwili dopiero uspokoiła się i uśmiechnęła delikatnie przymykając książkę. Hiro chcąc nie chcąc obrzucił okładkę spojrzeniem potwierdzając swoje przemyślenia, iż traktowała ona o sztuce medycznej. Wolumin był gruby niczym encyklopedia i zapewne bardzo ciężki oraz nieporęczny, niemniej waga ta prawdopodobnie miała spory związek z ogromną ilością wiedzy zawartej na stronicach.

- Ummm... chodzę na.. no... dużo zajęć dodatkowych... - Mari spojrzała oczywiście nie na twarz Hiro, a gdzieś na poziom jego kostek lub wręcz palców stóp. Na drugie pytanie odpowiedziała zaś dopiero po krótkiej chwili. - Zawsze... jest tyle ludzi. Sensei Kuronomatsuki stara się pomóc każdemu uczniowi...

-Hmm mam nadzieję że mi również pozmoże - rzekł siadając obok dziewczyny - A tak jakie kidou wybrałaś??

Chłopka siedział spokjnie od czasu do czasu spoglądając w stronę Sakame. W głebi duszy wiedział, że dziewczyna za długo nie powstrzyma swej wewnętrznej złości. Miał tylko nadzieję, żę nie wybuchnie w mało dogodnej sytuacji. Choć za pewne gromadzenia całęj złości w sobie było dla dziewczyny trudnym wyzwaniem.

Sakame przedarła się przez tłum kierując się w stronę jednego z rogów pomieszczenia. Co prawda nie poruszała się szczególnie kulturalnie (kilka osób zdecydowanie poczuło jej łokieć) niemniej nie zaczęła się chyba żadna poważna bójka. Innymi słowy, Hiro miał chwilowo spokój przynajmniej ze swoją współlokatorką. Zapewne sytuacja ta zmieni się po powrocie do domu, w którym do niedawna panował spokój i porządek... a przynajmniej coś co jest takim stanem rzeczy w osobistym mniemaniu Hiro.

Mari spojrzała na chłopaka, później zaś podążyła za jego wzrokiem w stronę Sakame. Następnie zaś po raz kolejny opuściła głowę, co robiła w sumie cały czas. Miała tyle praktyki, iż w opuszczaniu głowy musiała być prawdziwą mistrzynią.
- Ummm... ja... jeszcze nie wybrałam żadnego... ale Sensei Kuronomatsuki na pewno pomoże mi coś wybrać. - Stwierdziła cichutko, co w sumie sprawiło iż Hiro ledwie słyszał słowa przez nią wypowiadane. - A ty...? Wybrałeś już coś?

-Zastanawiałem się nad #14 - Tounyuu (Odrzut) lub #18 - Mokuhon (Chwytające Pnącza). Alle nie jestem pewien czy jestem w stanie nauczyć się tak trudnych technik. -rzekł po chwili namysłu, po czym dodał jeszcze- A ty jak myślisz które z tych zaklęć bęzie bardziej przydatne??

Chłopak nie starał się też patrzeć na twarz Mari, wiedział że dziewczyna peszy się wtedy jeszcze bardziej. A i tak jest osobą mało mówną.

Dziewczyna rzeczywiście wyglądała i tak na bardzo speszoną. Książkę przycisnęła do klatki piersiowej zupełnie tak, jakby przytulała ulubionego pluszaka. Niemniej wolumin zdecydowanie nie przypominał miękkiej zabawki. Drewniana okładka pokryta skórą była twarda i ozdobiona metalowymi dodatkami na rogach oraz przy grzbiecie sprawiały, iż przypominał raczej oręż obuchowy niż przyjemną przytulankę. Prawdopodobnie uderzenie czymś tak ciężkim mogło by spowodować spore uszkodzenia czaszki.

- Ja... myślę, że im trudniejsze zaklęcie... tym chyba... lepiej... - Stwierdziła cichutko, prawdopodobnie starając się w ten sposób poradzić Hiro jakie zaklęcie powinien był wybrać na rzecz zadania z kidou. Oczywiście pominęła przydatność czaru, czyli w zasadzie nie odpowiedziała na pytanie.

- No cóż coś w tym racji jest, w końcu będziemy za to oceniani. Więc czym trudniejsze zaklęcie tym teoretycznie wyższa ocena. No i w sumie każde zaklęcie jest przydatne, trzeba tylko umieć go mądrze używać. - rzekł po chwili zamyślenia - A ty na prawdę nie wybrałaś żadnego zaklęcia dla siebie??

Hiro siedział obok Mari i spoglądał na niebo. Miał nadzieję, że ta ładna pogoda utrzyma sie do wieczora. Chciał by poćwiczyć, a w deszczu nie jest to zbyt przyjemne. No i co najważniejsze można się wtedy przeziębić, a taki obrót sprawy jest po prostu fatalny.

- No... nie... raczej nie... chyba coś prostego wezmę. - Stwierdziła jedynie cichutko dziewczyna najwyraźniej nieco przestraszona samą możliwością zdobywania ocen za swoje umiejętność. Pewność siebie nigdy nie była jednak jej dobrą stroną z czego Hiro zdawał sobie doskonale sprawę.

Kilka chwil później w sali zaczęło panować jakieś poruszenie. Jak się okazało do pomieszczenia wszedł Sensei i starał się przedrzeć w stronę katedry by rozpocząć zajęcia. Większość uczniów zaczęło wstawać powoli zajmując miejsca przed tarczami strzelniczymi. Niektórzy zaś woleli znaleźć sobie miejsce, zapewne by uczyć się kidou działających dookoła użytkownika. Mari nie wstała jednak a jedynie rozglądała dość nerwowo dookoła, zupełnie jakby szukała miejsca w którym może potrenować z dala od innych.

-Hmm nie bądź taka skromna... - palnął może trochę za szybko- Eee przecież już raz pokazałaś, że porafisz używać kidou leczącego a o ile wiem jest to trudne kidou. No ale do niczego nie będę Cię namawiać.

Gdy nauczyciel wszedł do sali chłopak postanowił poczekać aż większość uczniów znajdzie sobie już miejsce do ćwiczeń. W końcu łatwiej jest dostrzeć puste miejsce, które zostało niż szukać go gdy tak duża ludzi ciągle się przemieszcza. Gdy już takowe znalazł udał się do nauczyciela po wskazówki jak uczyć się danych zaklęć i czy jest w stanie opanować dwa w ciągu tego tygodnia.

Znalezienie jakiegokolwiek wolnego miejsca na sali w cale nie było takie proste, bowiem te nadające się do ćwiczenia zostały szybko zajęte przez innych uczniów. W efekcie Hiro pozostało kręcenie się w kółko, albo zajęcie miejsca zdecydowanie niezbyt wygodnego do trenowania. Jedynie Sakame udało się zdobyć swoje miejsce na własność. Prawdopodobnie wywalczyła je używając do tego łokci, kolan oraz innych twardych kawałków ciała takich jak pięści. Nauczyciel przez pewien czas rozglądał się z zakłopotaniem po sali, znając go oznaczało to, że właśnie przypomina sobie po co w ogóle się pojawił... albo też zwyczajnie zastanawiał się w jaki sposób można taktycznie podzielić uczniów udostępniając wszystkim podobny dostęp do tarcz, oraz innych odpowiednich miejsc treningowych.

- Może pójdziecie tam? - zagadnął z uśmiechem spoglądając na Hiro i Mari, dziewczyna bowiem ruszyła niebawem za nim. Oczywiście Sensei wskazywał miejsce na przeciwko tarczy zajmowane obecnie przez Sakame. - Koleżanka na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu, żeby się podzielić co?

"Nie był bym tego taki pewien..., ale jak już mam się tam udać to tak zrobię. Mam tylko nadzieję, że Sakame nie rzuci się od razu na nas z pięściami..." Hiro spojrzał z wielkim zdziwieniem na nauczyciela gdy wskazał miejsce w jakim niby ma ćwiczyć. Nie miał natomiast zamiaru komentować jego pomysłu.

-Dobrze Sensei a mógł by pan powiedzieć coś na temat zaklęć Tounyuu i Mokuhon. Chciał bym się ich nauczyć, ale tak naprawdę nie wiem jak za to mam się wziąść. Nie jestem za dobry z kidou.

Gdy nauczyciel wytłumaczył chłopakowi jak powinien zacząć naukę zaklęć udał się w stornę Sakame by poprosić ją o ustąpienia miejsca by mogli ćwiczyć we trójkę.

Zapytany o kidou Sensei zdawał się czuć zdecydowanie lepiej. Zapewne w tej materii orientował się lepiej niż w rozdzielaniu miejsc treningowych pomiędzy uczniami, których zgromadziło się tutaj zdecydowanie zbyt wiele. Uśmiechnął się z lekkim roztargnieniem i spokojnie podszedł do tarczki znajdującej się obok Sakame. Dziewczyna wyglądała na zdecydowanie niezadowoloną, jednakże nie powiedziała ani słowa i nie poruszyła się nawet szczególnie mocno. O dziwo, nie próbowała też nauczycielowi przywalić. Prawdopodobnie przekonała się już, iż nie ma to najmniejszego sensu.

- Jeśli chodzi o Tounyuu to najłatwiej uczyć się go w terenach zalesionych, niemniej użyć można go w zasadzie wszędzie gdy już pozna się zasady. - Stwierdził spokojnie, po czym machnął dłonią. Chwilę później z ziemi wyrwały się dwie grube ale gibkie gałęzie i owinęły się dookoła tarczy. Nim minęło mgnienie oka pokryły się twardą korą stając zapewne pułapką bez wyjścia. - Oczywiście powinno się zacząć od podstaw. Rzucanie wspomaga zarówno inkantacja, jak i skupienie się. Sztuczkę z okręgiem tłumaczę zawsze na zajęciach zwykłych i zapewne już pan ją zna. Póki co doradzał bym trenowanie na dowolnym celu, jednakże ostatecznie powinno się spróbować na czymś ruchomym...

... Wykład trwał dobre kilka minut, zaś Hiro zapamiętał z niego jedynie kilka podstawowych twierdzeń. Mari również słuchała i zapewne postanowiła trenować dokładnie te same zaklęcia. Większe problemy miała Sakame. Kilka chwil po tym, jak Sensei zajął się szybkim tłumaczeniem kolejnych zagadnień kolejnym uczniom wrócił do niej. Dziewczyna wyraźnie miała trudności z nawet najłatwiejszymi czarami. Gdy wydawało się, że jest już gotowa by sklecić Shou zebrana energia najzwyczajniej w świecie eksplodowała odrzucając ja lekko do tylu i niemal zrzucając okulary z oczu nauczyciela.

"Hmm nawet fajnie, że najlepiej uczyć się tego zaklęcia w lesie. Tam będzie dość cicho i spokojnie. No i naj ważniejsze nikt nie będzie widzieć jak mi to słabo wychodzi. Ciekawe jak to drugie zaklęcię się żuca. Zresztą opanujmy najpierw to a później się zobaczy to drugie." Hiro zaczął powoli uczyć się inkantacji na pamieć, tak byb nie sprawiała mu żadnej trudności. Następnie zaczął próbować zbierać w sobie reietsu wymawiająć inkantacjię. Każdą z czynności robił dość dlugo i starannie nie chciał by w jego naukę wdarł się jakiś nawet najmniejszy błąd.

Pomimo wszelakich prób Hiro nie zdołał poprawnie rzucić zaklęcia. Najwyraźniej opanowanie czaru musiało zająć nieco więcej czasu, niż dwie godziny zajęć dodatkowych. Mari, jak się okazało, chwytała sztukę kidou zdecydowanie szybciej. Podczas gdy chłopak zdołał dopiero zmusić gałązki do wyrwania się z ziemi, dziewczyna umiała już zmusić je by owinęły się dookoła tarczy. Przed nią był jeszcze jeden etap - utwardzenie pnączy, które w innym wypadku nie będą dość wytrzymałe by spełniać swoją rolę. Dalszy rozwój był jednak dla Mari bardzo trudny, bowiem resztę czasu spędzała próbując dać Hiro rady.

Sensei niemal całe zajęcia spędził starając się nauczyć Sakame choćby najbardziej podstawowych założeń demonicznej magii. Skończyło się to tym, iż Hiro oraz Marti mogli całkowicie swobodnie korzystać z jednej z tarcz. Czarnowłosa powodowała bowiem zdecydowanie zbyt wiele eksplozji i ostatecznie została przeniesiona przez nauczyciela kawałek dalej.

Sposób nauczenia się kolejnego zaklęcia został jednak w miedzy czasie wyłuszczony, gdy Sensei posłał Sakame do pokoju lekarskiego. Dziewczyna zdołała bowiem poparzyć sobie dłonie i zrobić porządnego guza na głowie podczas upadku.

"WIedziałem że te zaklęcia nie będą dość łatwe... Ale żeby po dwóch godzinach ledwo umieć wyrwać kilka gałązek z ziemi.. Ehh cóż będę musiał jeszcze znaleść wolny czas by poćwiczyć to gdzieś na osobności." Chłopak był trochę zniesmaczony faktem, że po dwóch godzinach spędzonych na nauce nie było widać, żadnych efektów. Do tego ciągłe uwagi ze strony Mari nie wpływały za dobrze na atmosferę. Irytowało go trochę fakt, żę dziewczynie kidou przychodzi tak łatwo, a on musi się męczyć. Na szczęście potrafił ukrywać przed Mari swoje uczucia i za każdym razem gdy coś mu podpowiadała uśmiechał się.

Dziewczyna rzeczywiście chyba bardzo starała się mu pomoc. Radziła jak tylko mogla, pokazywała mu co mógłby spróbować poprawić. Pewnie naprawdę zależało jej, by Hiro radził sobie tylko coraz lepiej. Zapewne zupełnie nie zdawała sobie sprawy z faktu, że jest irytująca, zaś chłopak nie miał zamiaru jej tego pokazywać. W końcu mogła by to źle odebrać prawda? W związku z tym Mari z pełnym zapałem starała się pomagać aż do końca zajęć. Gdy zaś ten rzeczywiście stał się faktem Sensei z uśmiechem pożegnał swoich uczniów i sam zaczął zajmować się zmienianiem zniszczonych tarcz.

Koniec zajęć oznaczał jedynie jedno, zbliżenie się do weekendu. Jutrzejszy dzień miał być ostatnim przed, długo przez niektórych wyczekiwaną, przerwą. Dla Hiro owa przerwa oznaczała zaś odwiedziny w bogatym domu, w którym prawdopodobnie był lubiany. W końcu miał go spędzić w pałacyku należącym do ojca Mari.

"Jeszcze jeden dzień i weekend w końcu będę mieć trochę czasu by potrenować. Ale w jeden dzień pewnie może się wiele zdarzyć. Zresztą nie będę o tym rozmyślać, ważna jest chwila obecna. Jeszcze dziś sobie poćwiczę wieczorem i koniec. Ehh... mam tylko nadzieję, że Sakame nie będzie w jakimś strasznym humorze, no i co najważniejsze fajnie by było gdyby się na mnie nie wyżywała." Chłopak był zmęczony po dodatkowych ćwiczeniach może nie tyle fizycznie co psychicznie. Jego flustracjia była ogromna w końcu starał się jak mógł a jedyne co umie to wyrwać gałązki z ziemi. Ale mimo to jakiś progres jest, jeszcze tylko 2 kolejne etapy i będzie znać kidou, które na pewno mu pomoże w życiu. Hiro udał się do domu, uwcześnie żegnając Mari. Chciał dziś wziąść na trening swoje zanpaktu. W końcu w domu nie było zbyt dużo miejsca by nim poćwiczyć, a to kusiło go już od momentu gdy je dostał.

Mari oczywiście pożegnała się z Hiro i ruszyła w stronę swojego domu. Sakame zaś zniknęła gdzieś zaraz po zajęciach. Na miejscu chłopak mógł więc nacieszyć się, przynajmniej przez chwilę, całkowitym spokojem. Domek był cichy i pusty, do tego nawet całkiem ładnie wysprzątany. Zanpakutou leżało spokojnie w pokoju chłopaka dokładnie tam, gdzie je zostawił. Miecz nie zmienił się nijak odkąd Hiro dostał go w dłonie. Katana, jak większość mieczy tego rodzaju, była dobrze wyważona i raczej lekka. Ostrze zapewne było ostre niczym brzytwa i zdecydowanie niebezpieczne w sprawnych dłoniach. Oręż miał dla chłopaka jedynie jedną wadę - Hiro nie był najlepszy w kendo. Jego prawdziwy talent okazywał się w tedy, gdy nie trzymał w dłoniach żadnej broni. Gdy chłopak miał wychodzić z pokoju usłyszał głośne uderzenie czegoś o drzwi. Prawdopodobnie Sakame wróciła do domu.

"Na szczęście ja wychodzę na trening. Więc nie pobędę ze swoją lokatorką zbyt długo. A co więcej może uda mi się z nią nie pokucić." Hiro udał się w stronę drzwi, miał nadzieję że uda mu się minąć z Sakame w wejściu. Oczywiście miał zamiar przepuścić dziewczyne przodem by ta nie uznała, że zbliża się do niej zbyt blisko. Więc gdy ją tylko zobaczył szedł jej z drogi tak by miała jak najwięcej miejsca. Nie miał większej ochoty zamieniać z nią zdania. Skupił się raczej na swoim treningu, chciał udać się w jakieś ustronne miejsce gdzie nie będzie raczej większej ilości ludzi. Co więcej zdawał sobie sprawę, że władanie kataną będzie musiał zacząć od podstaw, w końcu miała ona inny kształt i wagę niż boken. Więc miał zamiar zacząć od podstaw czyli od najprostszego cięcia kata. Chciał też sobie zrobić przerwę na jakieś ćwiczenia czysto fizyczne typu pompki, brzuszki. Niestety z biegania raczej nic by nie wyszło w końcu nie chciał paradować ze swoim nowym zanpaktu przy boku.

Hiro wyszedł z pokoju, okazało się jednak iż Sakame w cale nie weszła do środka. Pomieszczenie było puste i wciąż wysprzątane. Najwyraźniej to, co uderzyło o drzwi uderzyło o nie od zewnątrz nie mając zamiaru wchodzić do środka. Po kilku chwilach Hiro usłyszał jeszcze cichy jęk bólu. Najwyraźniej za drzwiami ktoś właśnie zadawał cierpienie komuś innemu. Jeśli była tam Sakame, to prawdopodobnie właśnie ktoś obcy odczuwał ból. W końcu dziewczyna należała do osób sprawnych w walce oraz zdecydowanie agresywnych, agresja zaś często prowadziła do zadawania bólu innym.

"Hmm... to nie brzmi dobrze, czy ja zawsze muszę mięć takie szczęście..." Hiro ruszył powoli w strone drzwi miał zamiar je otworzyć. W końcu tylko w ten sposób można dowiedzieć się co czai się za nimi. Miał tylko nadzieję, żę to go nie przerazi.

Hiro podszedł do drzwi i po drodze słysząc jeszcze jeden jęk bólu. Gdy zaś drzwi otworzył dostrzegł za nimi trójkę ludzi. Znał całą trójkę, ale nie można było powiedzieć by były to osoby szczególnie miło przez niego widziane. Najbliżej drzwi stała oczywiście Sakame. Dziewczyna zdecydowanie oberwała kilka razy, bowiem z rozbitej brwi powoli ściekała krew, zaś puchnąca powoli warga zdradzała przyjęcie ciosu w zęby. Zapewne nie były to jedyne uderzenia, które dziewczyna przyjęła. Poza tym miała potargane kimono oraz włosy, zaś opatrunki na jej dłoniach częściowo opadły ukazując lekko pokaleczone po zaklęciach dłonie. Sakame stała na kolejnym z gości przygniatając jego twarz do ziemi.

Nawet w takiej pozycji był to osobnik dla Hiro rozpoznawalny, choć chłopak musiał przyznać, że nie widział go bardzo długo. Był to ten sam łysy, wytatuowany chłopak będący ochroniarzem pewnego niemiłego chłopaka. Kawałek dalej z ziemi gramolił się zaś drugi z ochroniarzy, grubszy chłopak którego nazwać by można pulpetem. Najwyraźniej chwilę wcześniej ktoś rozwalił mu nos. Brakowało jedynie przywódcy tejże nieprzyjemnej dwójki, która przy ostatnim spotkaniu całkiem nieźle uszkodziła Hiro.

"Hmm.. ciekawe co tu te typki robiły... Przyszli do mnie czy przypadkiem mamy wspólnych wrogów z współlokatorką. Znów mam pełno pytań bez odpowiedzi. Ale cóż może się czegoś dowiem." Hiro przeszedł obok Sakame i udał się do pulpeta. W końcu sam nauczył się by nie przeszkadzać Sakame a tym bardziej jak już jest wkurzona, no i w sumie znając szczęście ta dwójka sobie na to zasłużyła. Ciekawiło go natomiast to że w pobliżu nigdzie nie ma przywódcy szajki.

-No i warto było zaczepiać miłą dame?- rzekł przygniatając chłopaka nogą do ziemi, zrobił to w taki sposób by mógł odpowiedziec.- A teraz grzecznie powiesz czego chcecie i gdzie jest wasz szef??

Hiro czekająć na odpowiedź rozglądał się po okolicy, by przypadkiem nie zostać zaskoczonym jakimś atakiem z nienacka. W końcu ostanio jak ich spotkał ich banda liczyła trzy osoby teraz widzi tylko dwie.

Wytatuowany jęknął kilka razy, bowiem Sakame regularnie unosiła i opuszczała swoją stopę na jego głowę zapewne tworząc na niej dodatkowe guzy i opuchlizny. Zerknęła na Hiro podążając za nim wzrokiem, wyraźnie chciała wiedzieć o co chodzi. Pulpet starał się zaś wstać szybciej, niestety nie zdążył. Chłopak zdołał nadepnąć mu na klatkę piersiową przewracając go na ziemię. Wszelakie próby walki zdusił zaś krótkim kopnięciem w złamany i zakrwawiony nos. Nim się odezwał musiał najpierw pojęczeć nieco z bólu.

- Przypadkiem tu byliśmy no... - Odezwał się głosem, który był zdecydowanie komiczny. Jak inaczej bowiem mógł brzmieć ktoś, kto ma nos zatkany. To, że zatykany był krwią właściciela nosa nie robił wielkiej różnicy.

- Pierdoli. Łażą za tobą od rana. - Stwierdziła Sakame przydeptując głowę łysego z nieco większym impetem, jakby uznała, iż kłamstwo grubaska powinno być związane z karą także dla jego współpracownika.

-Łazicie od rana... No i mamy już dwie wersjie ale chłopaki musicie mi wybaczyć ale bardziej wieże mojej koleżance niż wam- rzekł przyduszając chłopaka bardziej do ziemi- A teraz gadaj prawdę... To dla Ciebie i tak lepsze rozwiązanie, hmm... ona raczej nie jest cierpliwa.

"Chodzą od rana... A więc jednak chcą zemsty. No cóż zawsze tak jest, ale jak widzę ktoś tym razem pomógł mi wtrącając się do tego. Chyba pierwszy raz to nie ja wpakowałem się w bójkę robię chyba jakieś postępy." Chłopak wytrwale czekał na odpowiedzi. Na koniec dodał jeszcze jedno pytanie.

-Gdzie jest wasz szef????