Wewnętrzny świat Martella

Fortuna Bezimiennemu sprzyjała. Inni Zamaskowani tłukli się ze sobą wzajemnie przy tym opóźniając swój bieg, natomiast mało imponującemu humanoidowi nikt się nie rzucał pod nogi przez co ten, może nawet niespodziewanie, wysunął się na czoło stawki. Miało to swoje plusy. Mianowicie był najbliżej celu, który coś mu mówiło, że oznacza przetrwanie. Z drugiej, jednak strony teraz cały peleton zwróci na niego uwagę i każdy z tego grona poniżej będzie miał za cel zrzucić go w dół. Co gorsza dystans jaki dzielił go od szczytu, wciąż był dość duży, więc szansy, że samym pośpiechem Myśliwy coś wskóra była raczej niewielka. Będzie musiał zewrzeć się, z którąś z bestii, które wspinały się za nim. Co gorsza nie mógł na walkę stracić za wiele, by zaraz nie zostać wyprzedzonym przez kilku innych i co za tym szło stracić szansę, która tak szczęśliwie mu się przydarzyła wynosząc go na szczyt stawki. Pierwszym, który mu się naprzykrzy pewnie będzie ten sapiący, bardzo energiczny. Jego ciało było podobne do tego należącego do Bezimiennego, co było dość pokrzepiające, jednak po schodach poruszał się znacznie szybciej od Zabójcy, co już nie dawało tyle optymizmu. Skoro, więc Zamaskowany nie został tak hojnie uposażony przez los jak jego rywale to co mu pozostało? Poddać się i godzić na wylądowanie w niebycie? Nigdy! Musiał kombinować i być sprytniejszy, niż reszta. Widząc, więc zbliżającego się potwora na szybko zaczął patrzeć pod swe stopy podczas pędzenia ile sił wzwyż w poszukiwaniu broni. Rzecz jasna należy to wsadzić mocno w cudzysłów, bo tak naprawdę chodziło mu o coś prymitywnego, jakiś kamień albo odłupany kawałek schodka przez czyjąś walkę, coś w tym guście. Jeżeli się udało to bestia chwyciła za to momentalnie stając i obracając się na pięcie na schodku, by po tym cisnąć nim tak mocno jak się da w potworę, która go goniła. Celował w klatkę piersiową, bo w to uznał, że będzie najtrudniej rywalowi uniknąć. Bezimiennemu nie chodziło, bowiem o to, żeby go zabić czy nawet jakoś mocno zranić, ale o to, by stracił równowagę i spadł w dół. Tak dużej straty, wówczas nie uda mu się nadrobić, nawet z jego prędkością... O ile nikt inny biednego Myśliwego nie zatrzyma. Gorzej jeżeli się żadnego kamulca nie uda znaleźć. Wówczas ten wspinając cały czas stara się na bieżąco kontrolować zmniejszającą się dystans między nim, a tym niżej, by w odpowiednim momencie się odwrócić na pięcie tak szybko jak mógł i wykonać najprostszy z możliwych ataków, czyli kopniak w klatkę piersiową, wyprowadzony z uda. Ponownie chciał przeciwnika trafić, ale też nie jakoś bardzo mu zależało na zmiażdżeniu go, raczej chodziło o sprawienie, by ten spadł do tyłu. Rzecz była w zaskoczeniu, tym nagłym zwrotem, oraz atakiem gdy ten jest w biegu, więc ciężej mu przygotować atak czy obronę. Istotnym była też przewaga wysokości wynikająca ze stania schodek wyżej przez co nie musiał unosić kończyny dolnej znowu tak wysoko, by wykonać cios. Przy tym starał się mierzyć, aby przypadkiem samemu, również nie spaść w dół. Równowaga ważna sprawa. Niezależnie od sposobu, w którym to osiągnął jeżeli udało się goniącego strącić to rozejrzał się jak wygląda sytuacja z pozostałymi rywalami w bezpośredniej bliskości, a potem pognał wzwyż, dalej do góry, do góry, do góry! Po życie!

Niestety na schodach piramidy nie było żadnych kamieni ani innych broni, których Bezimienny mógłby użyć, aby zmniejszyć przewagę jaką nad nim mieli współzawodnicy. Pomimo tego ani myślał, żeby się poddać. Biegł dalej jakby panicznie zwiewając przed goniącym go zamaskowanym potworem, ale cały czas kontrolując jego pozycje. W końcu w doskonałym momencie odwrócił się i gdy ten nie mógł się obronić, a potem poczęstował go precyzyjnym kopniakiem w klatę. Wszystko, więc zgrało się idealnie... No może poza skutkiem ostatecznym. Okazało się, bowiem że z tego nagłego odwrócenia i bez wykroku, na który nie pozwalały schodki tworzyły się warunki, z których nie był w stanie wykrzesać z siebie zbyt imponującej siły. Dodając do tego, jednak sporej wielkości kamienie, z których zrobiono schodki i wychodziło na to, że najbliższy element pogoni za Myśliwym zamiast sturlać się na sam dół to po kilku metrach dał radę wyhamować. Musiał, jednak wstać i w ogóle, a Zabójca wcale nie zamierzał na niego czekać. Gdy tylko zadał swoje kopnięcie to obrócił się na pięcie i znowu ruszył ile sił w nogach do góry, by znaleźć się coraz bliżej i bliżej szczytu. Może z tą delikatnie powiększoną przewagą da radę dobiec przed innymi? Byłoby znakomicie, dlatego gnał ile sił pomagając sobie rękami jak tylko dało to powiększyć sprawność pokonywania kolejnych schodków. Do myśli, że to koniec jego problemów w tym dziwacznym biegu się, jednak nawet nie przyzwyczajał. Dlatego co chwila zaglądał przez ramię, by kontrolować sytuacje za swoimi plecami. Drugi raz taki atak z zaskoczenia raczej nie spełni swojej roli, więc zobaczył, że dzieli go od rywala kilka stopni to odwrócił się stanął i przygotował do zwarcia. Ku temu stanął wygodniej, z jedną nogą wysuniętą do przodu, a drugą z tyłu, na tyle na ile pozwalała mu na to długość schodka, aby było stabilnie. Kolana ugiął dla jeszcze większej pewności w staniu. Ręce ustawił przed twarzą w czymś na kształt prymitywnej gardy. Nie znał sztuk walki, nawet nie wiedział, że coś takiego istnieje, więc było to bardziej instynktowne zasłanianie przedramionami maski, aniżeli dokładne, wytrenowane, wymierzone na centymetry ustawienie. Jego pomysł na to zwarcie był następujący. Chciał najpierw obronić się przed atakiem rozpędzonego przeciwnika, dążąc do zwarcia, klinczu między nimi, aby potem popchnąć go ile sił w rękach w tył. Miał nadzieje, że to sprawi, iż lutnie na plecy, a wtedy zahamowanie po paru metrach w spadku może być trudniejsze, niż przy kopniaku.

Pierwszy! Pierwszy! Tak! Udało się! Przetrwał! Co? A jednak nie? Bezimienny biegł na szczyt spoglądając przez ramię. Po chwili wiedział już, że nikt go nie dogoni, że jego zwycięstwo jest pewne, odczuwał ulgę z powodu nieuchronnego przetrwania i końca tego szaleństwa. Zrobi krok na ostatni stopień, a tu szok. Na górze były już dwa inne potwory, które zdaje się, że wlazły na szczyt od innej strony podstawy piramidy. Co gorsza oba były bardziej rozwinięte, niż Myśliwy co kiepsko wróżyło mu w bezpośrednim starciu. Wyglądało z kolei na to, że cały knyf był w tym, żeby nie tylko wleźć na górę, ale również się na niej utrzymać, jako jedyny. To z kolei zwiastowało dla Zamaskowanego Zabójcy spore problemy. O ile ten, bowiem podczas biegu mógł starać się unikać zwarcia z bestiami pokroju tego wielkoluda, który zmniejszał przewagę do niego każdym ogromnym susem to tutaj szansa, na taki manewr będzie raczej niewielka. Jakby tych złych informacji było mało to piramida jeszcze w międzyczasie zaczęła się rozpadać od podstawy co generalnie oznaczało, że jeśli ktoś zostanie z niej wyrzucony to wyląduje w otchłani niebytu bez możliwości wgramolenia się z powrotem na szczyt. To samo w sobie nie brzmiało zbyt optymistycznie. Wyglądało na to, że z tej imponującej budowli zostanie tylko jej najwyższa warstwa, która zostanie areną dla tych, którzy zdążyli wleźć na górę. Bo zostanie, prawda? Jeżeli i szczyt się rozpadnie to ich przyszłość w ogóle nie malowała się w zbyt kolorowych barwach. Trzeba było, jednak jakoś sobie poradzić, by próbować chociaż wygrać te szaleńczą konkurencję. Poddanie się, bowiem nie wchodziło w rachubę. Nie niosło ono za sobą żadnych korzyści... Chyba. Instynkt Bezimiennemu mówił, że w tej grze jest tylko jeden zwycięzca i cała masa przegranych. Trzeba było, więc być tym jedynym, choć szansę jego samego na te chwilę nie wyglądały zbyt okazale. Postanowił je sobie trochę powiększyć, a przynajmniej spróbować. Najpierw upewnił się, że walcząca na szczycie dwójka zajęta jest sobą i nie zwraca na niego uwagi, przy tym oddalił się od krawędzi najwyższej części budowli. Jeśli faktycznie póki co od nich miał spokój to odwrócił się na pięcie w stronę miejsca, z którego przybiegł. Odsunięcie od krawędzi miało na celu to, aby wbiegający za nim potwór, który jako jedyny wydawał się dla niego równym przeciwnikiem nie widział, że ten stoi blisko jej boku, a nie pobiegł do środka. W tym samym celu Myśliwy przykucnął. Wróg miał dopiero w ostatniej chwili po wbiegnięciu na szczyt zorientować się, że Zabójca znajduje się parę metrów od krawędzi zastawiając na niego zasadzkę. Bezimienny, natomiast gdy tylko go zobaczył nie czekał, od razu ruszył ile sił w jego stronę i zrobił pierwsze co mu przyszło do głowy. Wziął zamach i wymierzył sierpa prosto w bok jego maski. Jeżeli się udało to natychmiast rzucił się na niego do klinczu. Chciał go obalić na ziemie, aby potem zeżreć. Musiał zmniejszyć przepaść między sobą, a jego rywalami, a czuł, że może to osiągnąć tylko przez zjadanie innych Zamaskowanych. Klucz był, jednak w tym, żeby nie strącić go w dół schodów, bo tam nie będzie się dało go skonsumować, ryzyko spadnięcia w przepaść byłoby za dużo. Dlatego Myśliwy pomagając sobie nogą poprzez podcięcie starał się oniemiałego po uderzeniu pięścią oponenta obalić na bok, by znalazł się na krawędzi, bo krawędzi, ale jednak szczytu piramidy. Jeżeli i tu odniósł sukces to czym prędzej zwalił się całym swym cielskiem na swą ofiarę rękami próbując zablokować jego kończyny, a sam wgryzł się w ciało biedaka, by odrywać szybko kolejne porcje mięcha. Musiał szybko go zjeść, w końcu w każdej chwili mogą pojawić się kolejni, w tym ten drągal.

Sytuacja na szczycie nie malowała się w zbyt kolorowych barwach, dlatego też Bezimienny postanowił ją sobie poprawić poprzez posilenie się bestią, która najgorliwiej do tej pory go goniła. Do tego stopnia ambitnie, że musiał jej sprzedać kopa, aby wedrzeć się na górę budowli, jako pierwszy. Aby, jednak to zrobić musiał najpierw zwierza powalić i zeżreć. To w bezpośrednim starciu mogłoby nie być proste, a czasu przed wejściem na szczyt drągala nie było wiele, więc trzeba było się spieszyć. Myśliwy zdecydował się, zatem na zasadzkę. Odszedł od krawędzi kawałek, jednak zwrócił się do niej twarzą, przykucnął i bach! Gdy tylko jego cel pojawił się na horyzoncie powitał go zaskoczonego silnym ciosem prosto w gębę! Plan zadziałał. Niespodziewający się przeciwnik przyjął atak bezpośrednio, potem został powalony, a zębiska Zamaskowanego Zabójcy dokończyły niszczycielskiego dzieła. Potwór był na jego łasce, której ten nie zamierzał okazać tylko żarł tak szybko jak tylko potrafił. Niestety i tak za wolno. Degustacje przerwał wspomniany już wcześniej olbrzym, który wielkimi krokami w końcu wdarł się na szczyt piramidy. Przerwał on degustacje, a szkoda, bo dawała ona Bezimiennemu zauważalnego z każdym kęsem "kopa". Jednakowoż pomimo wzmocnienia się Myśliwy, wciąż nie czuł się na siłach na stanięcie w szranki z tym kolosem. Przecież go było tak wiele, a do tego umiał zmieniać łapsko w broń! Coś, jednak robić trzeba było, a swoją nadzieje mniejszy z Zamaskowanych upatrywał w tym, że wciąż znajdowali się nad krawędzią. Może uda się jakoś wielkoluda pozbawić równowagi? Dzięki temu być może udałoby się go strącić w dół, a rozpadająca się budowla zrobiłaby swoje. W tej wizji, wciąż była duża doza optymizmu, jednak z pewnością znacznie mniejsza, aniżeli w zakładaniu, że tymi pięściami uda się zatłuc na śmierć takiego bydlaka. Na początku, jednak trzeba było uniknąć młota, który ewidentnie drągal chciał z góry zrzucić mu na łeb. To oznaczało niestety koniec jedzenia. Bezimienny zamierzał uniknąć tego ciosu w najprostszy sposób, czyli właściwie pierwszy, który wpadł mu do głowy, a mianowicie turlając się w bok, aby zejść z pola rażenia broni, która jeszcze przed chwilą była ręką dryblasa. Jeżeli to się udało i był w odpowiednim zasięgu to nawet nie wstawał tylko ugiął kolana, aby potem wystrzelić stopy przed siebie, obiema celując w jedną nogę, najlepiej gdzieś w wysokości stawu kolanowego... O ile ten takowy posiadał. Tak czy siak planem było zaatakować w tą możliwie bliższą krawędzi kończynę, aby zwiększyć szansę na to, że wielkiemu potworowi pod wpływem tego ciosu zabraknie zarówno równowagi jak i płaskiego terenu, aby ją złapać przez co z siłą spotęgowaną jego pokaźną wagą runie w dół schodów. Jeżeli się to udało to Zabójca wrócił do swego poprzedniego celu, aby ponownie dobrać się do jego cielska i dokończyć to co zaczął. Jeżeli nie to cóż... Miał przerąbane. Starał się, jednak wstać i uskakiwać w tył, by czmychnąć przed zasięgiem młota tej ogromnej paskudy.

[+ 3 ego]

Ha double kill! A tak poważnie to Bezimienny postawiony pod metaforyczną ścianą improwizował z godną uwagi oraz docenienia wolą istnienia. Stawał do walki i choć jego działania nie były ani dumne, ani honorowe za bardzo to z niesamowitą determinacją trzymał się życia, w tym czasie przetrwał zabójczy bieg, atak nosorożca, podwójną gonitwę naspeedowanego potwora, a także atak olbrzyma. Przy tym zdążył atakować znienacka, zastawiać pułapki, zwiewać ile sił, spychać ze schodów. Krótko mówiąc w jego ruchach nie było wiele fair play, ale od kiedy zobaczył te piramidę to był skuteczny do bólu. Najpierw do niej dobiegł co samo w sobie nie było oczywiste. Potem korzystając z sytuacji innych oraz mocy porządnie trafionego kopniaka wbiegł na nią w pierwszej trójce. Następnie pokonał i pożarł jednego z wrogów, następnych dwóch strącił w przepaść. Co prawda mógłby narzekać, że ich nie wchłonął, bo odczuwał jak niesamowity strzał energetyczny dało pożarcie nawet znacznie mniej imponującego, podobnego do niego stwora, a co dopiero takiego kolosa. Byłby, jednak wtedy głupcem, wszak myślenie o nagrodzie nie dbając tym czy stać nas na jej zdobycie było prostą drogą do grobu. Mógł być z siebie zadowolony. Wyeliminował w krótkim czasie trzech kontrkandydatów do miana "króla piramidy", który w nagrodę otrzymał coś niesamowitego, przetrwanie. Nie było, jednak czym się zachwycać ani czasu na robienie tego, bo póki nie wyeliminuje całej reszty to te sukcesy nie będą nic warte. Szczególnie, że jeden z nich pojawił się prawie od razu. Błoniasty ledwo zdążył wdrapać się na szczyt i już atakował zajętego konsumpcją Myśliwego. Ten, jednak miał dobrą passę i jakimś cudem dał radę czmychnąć przed ciosem. To, że ten hak przeleciał tuż obok postanowił, również spróbować wykorzystać. Był, bowiem w tak niewygodnej pozycji do ataku, że zdało mu się, że jakieś skomplikowane ciosy nie będą zbyt efektywne. Zdecydował się, więc dość intuicyjnie na rozwiązanie tak prymitywne jak to tylko możliwe. Starał się chwycić za kończynę zakończoną hakiem, który uniknął tak szczęśliwie, a następnie pociągnąć za nią do siebie. Przy tym przy użyciu tułowia odchylił się do tyłu i w odpowiednim momencie machnął prosto do przodu starając się przyrżnąć przeciwnikowi klasycznym ciosem z dyńki. Jeżeli by się udało to wówczas w planie było jeszcze raz mocno pociągnąć za kończynę ogłuszonego wroga, tyle że tym razem trochę w bok, by uderzyć nim o ziemie. Wówczas jedną ręką, wciąż trzymał kończynę uznając, że ją warto zablokować, bo jest główną bronią wroga, zaś samemu starał się wskoczyć na błoniastego na wszelki wypadek drugą ręką wymierzając mu jeszcze jeden cios prosto w gębę. Po tym tą kończyną starał się zablokować drugą rękę swego rywala, a szczęki wpić w jego cielsko. Rozwiązanie podobne jak przy pierwszym pokonanym na szczycie piramidy wrogu, ale po co zmieniać coś co działa? Pozostało mieć nadzieje, że i tym razem podziała, bo co prawda Zamaskowany Zabójca nie widział co się działo w drugiej części "areny", ale po dźwiękach brzmiało jakby warto było się na starcie z tamtymi dobrze przygotować. Bezimienny, natomiast spostrzegł, że nie ma lepszego przygotowania, niż pożeranie kolejnych sobie podobnych. On zaś w porównaniu do całej tej ferajny miał sporo do nadgonienia, w końcu pomimo dobrego radzenia sobie na szczycie piramidy, wciąż nie wykształcił żadnej osobistej cechy, która odróżniałaby go od reszty, a Ci tutaj niektórzy mieli takich wiele. To z kolei kiepsko mu wróżyło... Ale w walce z drągalem pokazał, że nie warto mimo wszystko go skreślać.

[+ 4 ego]

Unik, potem jeb z dyńki, rzucenie o ziemie, obezwładnienie i posiłek! Ten schemat, choć podobny do tego, który wykonał na samym początku, tuż po znalezieniu się na szczycie, ponownie przyniósł wymierne korzyści. Bezimienny bez większych problemów poradził sobie z błoniastym, by po chwili wchłaniać jego ciało. Tak się na tym skupił, tak to było przyjemne, takie dawało ukojenie, że się w tym zatracił właściwie tracąc kontakt z rzeczywistością. Do tej pory zawsze mu się to upiekło, a nawet uchodziło zupełnie bez reperkusji. W tym jednostkowym wypadku, jednak Myśliwy nie miał tyle szczęścia. Nagle poczuł coś chwytającego go w torsie mocno, a nim zorientował się do czego to właściwie zmierza to już frunął. Chwyciła go jakaś macka i z imponującą siłą podniosła oraz cisnęła w dal. Widać jeden z jego przeciwników przyjął podobno taktykę co Zamaskowany Zabójca w przypadku tego kolosa. Skoro jest możliwość łatwiej kogoś wyrzucić za arenę to po co męczyć się z unicestwianiem go? Tym razem, jednak się mackowatemu nie udało. Oto, bowiem Bezimienny co prawda sunął po gruncie i stracił nawet z nim kontakt, jednak nogą oraz ręką dał radę w ostatniej chwili spowolnić pęd, a także chwycić się nogą oraz ręką, czym uchronił się przed spadnięciem w niebyt. Cholerka, chyba dopisało mu teraz szczęście! Nie dosyć, że się uratował cudem to jeszcze bardzo możliwe, że rywale sądzili, iż mu się to nie udało, co przy jeszcze jednym uśmiechu losu dawało mu nieco czasu. Udało mu się wychylić i zobaczył, że dwójka jego przeciwników była cokolwiek imponująca. Jeden to wielka bestia z ogonem, na końcu którego był kolec. Trzeba było na niego uważać. No i kolejny kolos tylko, że z mackami, którymi wymachiwał jak szalony. Co gorsza ani jeden ani drugi nie byli tuż przy krawędzi, więc realizacja takiego pomysłu jak w przypadku poprzedniego wielkoluda raczej nie wchodziła w grę co z kolei zostawiało Bezimiennemu niewielkie szanse na przeżycie. Wpadł, jednak na pewien pomysł, który co prawda nie miał gwarancji, że się uda, ale dawał mu trochę nadziei. Na początek, jednak musiał się podźwignąć, więc głównym celem było takie podciągnięcie, żeby jeszcze drugą ręką chwycić za krawędź platformy, a potem przy użyciu trzech kończyn wrzucenie się na jej górę. Możliwie bez hałasu, stęknięć czy sapnięć, im dłużej wrogowie nie będą wiedzieli o tym, że jednak nie spadł w przepaść tym lepiej. Przypomniał sobie, bowiem że gdy się tylko pojawił to był nieco bezwładną materią, czarną paćką, z której wykształcił siebie takiego jakim był. Może, więc nie wystarczyło pożerać innych, by rozwinąć osobiste udziwnienia własnego ciała? Warto było spróbować. Myśliwy, więc się skupił i wyobraził sobie pierwszą broń, która mu przyszła do głowy. Z jakiegoś powodu była to nabita kolcami kula, zamiast prawej dłoni, przytroczona do reszty kończyny długim łańcuchem. Wyobrażał sobie jak jego część kończyny właśnie w coś takiego się przekształca, co byłoby jakimś krokiem do przodu, może zwiększeniem jego szans, choć niewielkim, ale zawsze. Póki co, jednak siedział po cichu testując czy jest w stanie nadal swoją wolą przekształcać własne ciało w broń. Do tego czy może robić to tak płynnie jak tamten kolos, że raz ręka jest normalna, raz jest hakiem czy też bardziej permanentnie. Zdobycie takich informacji, może i późne, ale zdecydowanie będzie cenne. Bo może w ogóle nie ma takiej możliwości i musi radzić sobie z tym co ma. Nie byłyby to dobre wieści, ale chociaż wiedziałby na czym stoi. Sam z siebie zaś starał się być cicho mając nadzieje, że w czasie gdy on testował swoje możliwości dostosowywania ciała do trudnych warunków jego wrogowie o nim sobie nie przypomną, jeśli jednak tak by się stało w tym czasie przede wszystkim skupia się na nie oberwaniu, toteż odskakiwał, unikał, robił co tylko się da, aby jakoś ujść w tym momencie obronną ręką z całej sytuacji.

Udało się wgramolić na górę... Znowu. Uff, było blisko! Od teraz będzie musiał być ostrożniejszy, nawet w chwilach triumfu, bo następnym razem może nie mieć tyle szczęścia, by się wyratować rzutem na taśmę. I to zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Po tym przeszedł do testu pomysłu, na który wpadł. Okazało się, że miał racje co zaskoczyło go do tego stopnia, że niemalże podskoczył gdy jego dłoń zaczęła zmieniać się w morgensztern. Ha, niesamowite! Czyli już wcześniej mógł się lepiej uzbroić, wystarczyło żeby prędzej o czymś takim pomyślał. Mógłby sobie pluć w brodę, jednak nie zamierzał tego robić. W końcu znajdował się na szczycie, na którym będąc pokonał już czwórkę przeciwników, więc zasadniczo nie miał na co narzekać. Co prawda nie był pewien czy zgodnie z planem udało się wytworzyć łańcuch łączący jego ramię z nabitą kolcami kulą, ale nie bardzo miał czas na weryfikacje, bo zaraz przyszła okazja do przeprowadzania pierwszych testów w praktyce. Został właściwie do tego zmuszony przez ogoniastego, bo osobiście wolałby przechodzić do boju, dopiero wówczas gdy będzie pewien jak jego prawa ręka działa. Całe szczęście, że jego instynkt zadziałał jak powinien, a Bezimienny umknął przed ciosem skierowanym w jego klatkę piersiową. Przyszedł, więc czas sprawdzić co jego młot potrafi, a jego gniew Myśliwy zamierzał skierować przeciwko głównej broni oponenta, czyli temu ogonowi. Wbił się on kolcem w ziemie chyba dość solidnie, także zdawał się łatwym celem, a do tego bliskim Zamaskowanego Zabójcy. Przy tym wszystkim uznał, że strategicznie rozsądnym będzie osłabienie swego rywala masakrując jego główne narzędzie mordu. Stwór doskoczył, więc czym prędzej do najbliżej znajdującej się części długiego ogona czworonoga po czym nastąpił na niego nogą oraz przytrzymał lewą ręką, by utrzymać go przy ziemi. Prawą zbrojną w kulę nabitą kolcami uniósł nad głowę i łupnął ile sił w wydłużające się upierdlistwo.
- AAAAAA! - Zaryczał z wściekłością tłukąc raz, drugi, trzeci, tyle ile razy było potrzebny, by w jednym miejscu zbić mięcho na miazgę na tyle, aby możliwe było oderwanie części z kolcem od reszty, ewentualnie odgryzienie gdyby, wciąż był problem. Jeżeli się udało to w lewą rękę chwycił tą część ogona z kolcem. Użyje jej, jako drugiej broni... O ile nadarzy się taka okazja. Jeżeli akcja się udała to Bezimienny stanął na ugiętych kolanach z kolcem wystawionym na sztorc jakby obawiając się szarży czworonożnego wroga, czekając na nią z końcówką jego ogona, niczym włócznią, a zdolności prawej ręki dopiero oceniał. Mianowicie starał się wykombinować czy jest w stanie odłączyć kulę od ramienia, by ta zwisała na łańcuchu, który sobie wyobrażał wraz właśnie z tym oto siejącym zniszczenie młotem. W razie konieczności uskakiwał na boki, byleby znowu nie zostać zepchniętym za krawędź tej oto dziwnej areny. Drugi raz nie chciał zwisać stopami w stronę przepaści, nie mówiąc już o definitywnym spadnięciu w ciemność.

Choć Bezimiennemu wcale nie było do śmiechu to cała sytuacja była dość komiczna. Temu, bowiem jednocześnie udało się to co sobie zaplanował, a z drugiej strony nie przyniosło to absolutnie żadnych korzyści. Oto myśliwy pochwycił oraz przydepnął ogon skorpiona, a potem przywalił ile sił swoim młotem. Sukces był nawet większy, aniżeli to czego się spodziewał, bowiem za jednym ciosem udało się mu dosłownie rozchlapać broń rywala. Do tego zrobił w ziemi wgłębienie co sugerowało, że miał już sporo pary w łapskach, a kula z kolcami jest naprawdę twarda. Niestety tu skończyły się jego sukcesy. Cało działanie okazało się, bowiem bezcelowe, gdyż w miejsce poprzedniego kolca pojawił się kolejny, wyglądający równie niebezpiecznie. Niech to szlag! Poza sprawieniem wrogowi trochę bólu na nic się to zdało! Do tego chyba mocno rozjuszyło skorpiona, który zmienił taktykę, teraz smagał ogonem jak biczem to od lewej, to od prawej strony zmuszając Zamaskowanego Zabójcę do wycofywania się. Nie mógł, jednak tego robić ani w nieskończoność, ani nawet zbyt długo, bo już zaraz po chwili poczuł, że stoi u krawędzi. Co prawda zdawało się, że przeciwnik się męczył, ale wciąż to położenie Bezimiennego było zgoła mniej korzystne. Zdecydowanie musiał zmienić swój modus operandi, bo ten dotychczasowy przy następnym kroku zrzuci go w otchłań niebytu. Postanowił, więc podjąć próbę odpierania, zamiast unikania ogona. Ku temu lewą dłoń położył na kuli chwytając ją, by w ten sposób oburącz nią kierować, co uznał że może przynieść szybsze oraz precyzyjniejsze jej ustawianie. Zamierzał, bowiem ze swej broni skorzystać jak z tarczy i to z lewej, to z prawej zasłaniać się przed smagnięciami kolca czy też ogona, a samemu powoli, ale systematycznie stawiać kolejne kroki do przodu. Blok i krok, blok i krok. Z uporem maniaka, jednak również pewną metodą. Najpierw skupić się na blokowaniu, a gdy się uda mając chwilkę postawić nogę do przodu, aby oddalić się od przepaści, a zbliżyć z kolei do oponenta. Gdy ten zmęczy się jeszcze bardziej, więc częstotliwość uderzeń ogonowego bicza się zmniejszy, a Bezimiennemu udałoby się odbić, któryś z ciosów na tyle, by odrzucić broń wroga w bok, to ten przeszedł do ofensywy. Odciągnął lewą rękę do tyłu, wciąż mając położony na niej morgensztern. Postawił jedną nogę z przodu, a ciało od strony lewej części obręczy barkowej odchylił do tyłu, to wszystko aby mieć jak najkorzystniejszą pozycję do wykonania jak najmocniejszego rzutu. Myśliwy wycelował prosto w gębę swego wroga.
- Żryj to! - Zawołał ciskając ile sił swym młotem mając nadzieje, że trafi i pogruchocze gębę skorpiona. Jeśli, by nie trafił to ściągając nieco od rywala od razu pociągnął za gumową, czarną linkę, która łączyła jego rękę z kulą, by ta czym prędzej do niego wróciła.

Bezimienny popisał się genialnym zachowaniem. Przetrwał wściekły napór oponenta, odczekał, aż ten osłabnie po czym sam zaczął przechodzić do głosu. Najpierw skromnie, zaczynając blokować ciosy ogona przy użyciu kuli, a także stawiając kolejne nieśmiałe krok w przód. Skorpion chyba, jednak czuł, że ta sytuacja zwiastuje kłopoty, bo zaczął się wycofywać. Jego ataki były coraz wolniejsze, coraz mniej wściekłe. W końcu Myśliwy wyczuł, że nadszedł moment na kontrę. Cisnął z całej siły młotem, a trzeba przyznać, że poza siłą nie brakło też precyzji. Morgensztern rozłupał na kawałki maskę rywala, kończąc jego żywot. Wystarczył, zatem jeden potężny cios. Teraz potrzebował jeszcze kolejnego, tak samo skutecznego. Oto, bowiem mackowaty pokonywał swego przeciwnika i zabrał się za jego konsumpcje. Zamaskowany Zabójca mógł pójść w jego ślad udając się do resztek skorpiona, by je wchłonąć lub obrać inną ścieżkę i podjąć próbę wykorzystania odwrócenia uwagi dziwadła, by zmiażdżyć i jego łeb. W międzyczasie zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Oto niebo zaczęło pękać, a z szpar połyskiwało białe światło. Szaleństwo. Ziemia zapadła się pod nimi, poza małą platformą. Teraz niebo się rozpadało i czyżby miało zwalić im się na głowy? Czy cały ten trud, który wykonali był bezcelowy, a wyścig nie ma mieć zwycięzcy? Na te pytania odpowiedzi znaleźć nie dało się w inny sposób, niż doświadczalny. Póki, jednak los Bezimiennego, wciąż tkwił w jego ręce i młocie to zamierzał o niego zawalczyć. Wybrał inną drogę, niż mackowaty, zamierzał spróbować tego co próbowali już dwukrotnie jego polegli przeciwnicy, czyli próby wykorzystania, że się posila, by go zaatakować. Wrogom się nie udało go trafić, zawsze jakoś czmychnął... Przynajmniej wtedy gdy był na platformie. On, jednak miał nadzieje, że mu się uda, że mackowaty nie popiszę się taką zręcznością jak on, a z kolei Myśliwy wykażę się większą precyzją, niż dotychczasowy visa vie. Chwycił, więc dłonią za gumową linkę wystającą z jego prawego nadgarstka, by po tym mocno pociągnąć oburącz. Tak, aby kula przeleciała za jego głową. On wówczas obróci się ponownie nią pociągając, tak aby wprowadzić ją w ruch po kręgu z jego osobą, jako osią. Starał się nadać swemu młotowi jak największy pęd, aby nawet tak wielka bestia, jak ten mackowaty miała problem z zablokowaniem tego. Następnie wycelował długością linki tak, aby na linii tego okręgu znalazł się właśnie ostatni z wrogów Zabójcy. Jeżeli tak się udało to starał się działać, aby w tej ostatniej chwili lotu nadać kuli jak największy pęd oraz co za tym idzie siłę. Nie miał wątpliwości, że jego oponent jest w normalnej walce od niego silniejszy, dlatego musiał wykorzystywać takie sytuacje, w których ten nie do końca skupia się na osobie Bezimiennego. Cios z zaskoczenia, może niezbyt honorowy, ale często jakże skuteczny. Oby i tym razem.

- Żesz kurwa. - Syknął pod nosem Bezimienny tuż po uniku oraz ciężkim westchnięciu. Okazało się, bowiem że jego plan nie wypalił ze względu na to, iż jego wróg nie był taki pochłonięty przez spożywanie niedawnego przeciwnika jak to się mogło z pozoru wyglądać. W związku z tym nawet najpotężniejszy atak jaki był w stanie wyprodukować z siebie humanoid został bez większego oporu sparowany. To była tylko pierwsza zła informacja. Druga była chyba jeszcze bardziej niepokojąca. Okazało się, bowiem że temu wielkoludowi wystarczą ledwie trzy macki, aby zablokować młot Myśliwego rozpędzony ile fabryka dała. To z kolei oznaczało, że mackowaty mógł jednocześnie blokować ciosy wyprowadzone przez Zamaskowanego Zabójcę, jak i również samemu atakować innymi tworami. Stawiało to mniejszego z Pustych w niezbyt korzystnym położeniu. Gdyby miał inne wyjście, niż walczyć to pewnie salwowałby się ucieczką do innego świata, ale w tym wypadku nawet nie wiedział, że są inne światy, a już z pewnością nie, że potrafi się między nimi przemieszczać przy użyciu Garganty. Teraz, jednak miał tylko jedną opcje, a konkretniej walkę i próbę ze wszystkich sił dopadnięcia w jakichś sposób skubańca, by przechylić szalę zwycięstwa na swoją korzyść, a w ostatecznym rozrachunku przetrwać. Tylko to się liczyło w tym momencie. Szczególnie, że niebo rozpadało się coraz mocniej i mocniej, co również mogło wzbudzać niepokój u pojedynkujących się bestii. Bezimienny zdecydował się na ryzykowne zagranie. Mianowicie tuż po uniknięciu macek pociągnął młot do siebie, a samemu doskoczył do macek, które w niego wystrzeliły starając się lewą ręką chwycić pod pachę te paskudztwa. Nauczony doświadczeniem walki z skorpionem nie zamierzył ich miażdżyć sądząc, że i tym razem wyrosną kolejne. Tym razem czym prędzej cisnął ponownie kulą ile sił, celując prosto w miejsce, z którego wyrastały te macki, które pochwycił. Uznał, bowiem że skoro je trzyma to ochrona tego konkretnego miejsca zostanie osłabiona, a naciągnięte macki będą same w sobie utrudniały parowanie innym ciosu morgenszterna. W ten sposób zamierzał spróbować ominąć zdawałoby się doskonałą obronę swego ostatniego rywala przy tym, jednak uważając, aby samemu nie wpaść w sidła. Wiedział w końcu, że chwytając za macki daje im możliwość chwycenia, również go, a w przypadku tego wężowego Pustego widział, że coś takiego skończyć się może tragicznie. W związku z tym gdyby tak się nadarzyło, że nie byłby w stanie skorzystać z sytuacji, a sam wylądowałby w potrzasku to próbuje zaprzeć się stopami ile sił, dłoń zacisnąć na jednej z macek, a potem pociągnąć tak mocno jak tylko potrafi. Celem było sprawienie, by mackowaty stracił równowagę, a może nawet się wywrócił. Wówczas skorzystanie z pochwycenia Myśliwego byłoby dla niego znacznie trudniejsze, a ten miałby chwilkę czasu, aby próbować z uwięzi się wyrwać.

- Hmm... - Wydał z siebie dźwięk po słowach mackowatego wyginając, o ile był w ogóle w stanie, maskę na pozór mimiki zamyślenia. Przy tym ściągnął młot do siebie kładąc go na lewej dłoni. Po tym jego twarz wygięła się w uśmiech - Pocałuj mnie w dupę! - Zawołał głośno, zmuszając się tym do większej odwagi. Propozycja jego rywala była kuriozalna. Może faktycznie jego szanse w walce były mniejsze, niż większe, ale gdy się podda jego nadzieje będą zerowe. A co będzie miał w zamian? Śmierć. Przepaść niebytu bez walki. Niezbyt kusząca nagroda, wedle rozrachunku Bezimiennego. Ten wolał, więc walczyć. Jeśli przegra to oberwie parę razy więcej, ale hej... Do tej pory został dźgnięty, przecięty po plecach, cierpiał katuszę głodu, bał się jak cholera, brał udział w morderczym biegu, unikał miażdżących ciosów, rzucał się na innych bez opamiętania, krótko mówiąc dużo się namęczył, dużo bólu, te kilka razów jeszcze jakoś przeżyje. Zdecydowanie za dużo jak na to, by po tym wszystkim miał się poddać. Z drugiej strony do walki z kimś tak wielkim musiał się zmuszać na siłę, bo zdecydowanie był on potężny, a już z pewnością silniejszy od Myśliwego. Stąd ten okrzyk, któremu Młotnik dodawał sam sobie otuchy. Dodatkowo na jego morale podziałało przypomnienie co czeka na zwycięzce. Nie tylko przetrwanie, nie tylko dalszy byt, lecz również wydostanie się z tej klatki, a potem dalsze zacne łowy i pełno posiłków. Było o czym marzyć, po co walczyć. Zamaskowany Zabójca, więc ponownie cisnął kulą tym razem sierpem ile sił, od razu pociągając za łańcuch, by wprowadzić ją w ruch po kręgu ze sobą, jako osią. Młot miał przemieszczać się na wysokości klatki piersiowej Bezimiennego, czyli pewnie gdzieś koło wysokości brzucha mackowatego. Ten uznał, bowiem, że musi wroga zaskoczyć, zaatakować tam gdzie najtrudniej będzie mu blokować, a stwierdził, że im niżej tym będzie mu właśnie ciężej. W tym ruchu po okręgu starał się, również w ostatniej fazie lotu pociągnąć lewą dłonią za gumowatą linkę w dół, aby jeszcze obniżyć tor lotu morgenszterna, by ten trzepnął z pełną siłą w nogi mackowatego. To była najbardziej oddalona część ciała potwora od miejsca, z którego wychodziły macki, więc też pewnie najtrudniejsza do blokowania. Przy takiej zmianie poziomu miał nadzieje, że uda się tego zaskoczyć na tyle, aby jego garda była bądź zerowa lub chociaż mniej przygotowana na tyle, co by cios był w stanie się przez nią przebić, a potem grzmotnąć sensownie w dolne kończyny wroga. W ten sposób go nie zabije, ale może chociaż pokaleczy i sprowadzi do parteru. Jeżeli by się udało Myśliwy stara się kontynuować ruch młota po okręgu, aż za swoje plecy, wtedy oburącz ciągnąć stara się zmienić kierunek ruchu, tak by młot zamiast w okół niego, poleciał nad jego głową, aby potem z nieba spaść z pełną mocą, z góry prosto na powalonego mackowatego. Tym razem celował w korpus, aby uniknięcie takiego ciosu było jak najtrudniejsze. Niechaj wytworzy się z złączonej mocy ramion Beziminnego, siły pędu kuli oraz potęgi grawitacji olbrzymia siła, która zmiażdży zbyt pewnego siebie kolosa! W razie czego, jednak Młotnik cały czas starał się mieć swego wroga na oku, aby gdyby ten, również zaatakował być w stanie przerwać atak, by samemu dać drapaka przez uskoczenie w bok, choćby miał lądować jak długi na ziemi.

Kolejna akcja, która zakończyła się statusem quo. Bezimienny odmówił, by zaraz zabrać się do ataku, ale chyba właśnie tego spodziewał się mackowaty. W sumie niedziwne, wszak dalece naiwnym byłoby zakładanie, że ktoś zgodzi się na śmierć bez walki. Tak czy siak nim kula nabrała wystarczającego wróg zaatakował. Miał tą przewagę, że uderzył po prostej, więc siłą rzeczy jego atak miał krótszą drogę do przebycia. Myśliwy, jednak był na to gotów, obserwował swego oponenta, a gdy nadeszła chwila zdołał uniknąć. Może i dość niezdarnie, ale liczył się efekt, a ten był taki, że nie oberwał, a przecież o to właśnie chodziło. Gorzej, że podczas tego typu odskoku nie było mowy o kontynuowaniu ataku, a zatem pomysł z ciosem w nogi spalił na panewce... Przynajmniej póki co. W następnej chwili też ciężko będzie o test takowego, bo oto wielka bestia na niego szarżowała, a on był pozbawiony swego młota. Jak tak dalej to będzie wyglądało to nie skończy się cała historia zbyt wesoło. Musiał szybko obmyślić jakiś plan. Postanowił na szybko skorzystać z podobnego zagrania co przy poprzedniej walce z znacznie większym od siebie wrogiem. Wyczekał na odpowiedni moment, a potem rzucił się w bok, w kierunku morgenszterna. Planem było przeturlać się i do niego dotrzeć najszybciej jak się da, gdy ten walnie z góry w ziemie, nie trafiając w umykającego Zabójcę. Zamaskowany chwyci zaś oburącz za kulę i z pozycji w jakiej tylko się znalazł po przeturlaniu ciśnie nią ile sił w kolana mackowatego licząc, że skubańca powoli. Niezależnie czy się uda czy nie to od razu po wykonaniu tejże akcji stara się jak najszybciej podźwignąć. W wypadku sukcesu, by móc zaplanować dalszy ruch mający zakończyć zmagania, a w przypadku niepowodzenia, chcąc mieć dogodniejszą pozycję do jakichś uników czy uskoków, by dalej zachować szansę na ostateczne zwycięstwo.

Wyszło nieźle, choć nie można było odmówić czynnikowi szczęścia dużego znaczenia. Uskoczył przed wielkim czymś mijając się z nim o włos, a siła jaką wprowadził mackowaty bydlak w ten cios była cokolwiek imponująca. Aż całą areną zatrzęsło. Bezimienny nie chciał się nawet zastanawiać co by z nim było gdyby przyjął cios na swój czerep. Prawdopodobnie już nic więcej by z nim nie było. Udało się, jednak odskoczyć, dolecieć do młota i cisnąć nim w wroga nim tego macki dopadły jego samego. Rzut wykonany został, jednak z niezbyt przygotowanej pozycji, a więc i do potężnych nie należał. Zatem plus był taki, że w końcu udało mu się czysto trafić potwora, a minus taki, że niezbyt konkretnie. Fakt faktem, jednak że zabujało cholernikiem, ten stracił na chwilę równowagę co dało Myśliwemu nieco przewagi. Trzeba było spróbować ją wykorzystać, bo potem jak znowu będzie w pełni gotów do walki to może być trudno po raz kolejny go zaskoczyć. Przede wszystkim dobrze byłoby ograniczać jego mobilność, bo choć te macki były straszną bronią to nie tak drastycznie potężną jak to uderzenie przed chwilą. Kto wie czy drugim razy będzie miał tyle szczęścia przy uniku? Jeśli nie to krucho z nim będzie. Aby to osiągnąć Bezimienny dalej brał sobie za cel nogi mackowatego. Jakby zmiażdżył młotem, którąś z nich to łatwiej byłoby przed nim uciekać po bokach platformy. Teraz, więc korzystając z tego, że ogromny potwór odzyskiwał równowagę, mniejszy z Pustych położył na lewej dłoni kiścień i cisnął nim ile sił celując w kolano nogi, na której się opierał. Wcześniej zauważył, że nie ma sensu atakować po okręgu, bo wówczas rywal nadąża z posłaniem macek w kontrataku. Dlatego też cisnął w linii prostej, tak szybko i krótko jak się tylko da.

Punkt dla Bezimiennego! Bestia wykorzystała dobrze rozchwianie przeciwnika czym prędzej wykonując kolejny rzut młotem. Tym razem trafił mocniej, prosto w kolano mackowatego. Niestety z tego twarda była sztuka, bo nie upadł na plecy tak jak to sobie wymarzył humanoid, lecz na kolano podpierając się mackami z jednej strony. Tak czy siak było się z czego cieszyć, bo to pewnie zmniejszy mobilność cholernika, do tego teraz używał części macek do utrzymywania się, więc ograniczyło jego zdolności ofensywne oraz defensywne. W beczce miodu była, jednak też solidna łycha dziegciu. Pomimo bólu skubańcowi udało się pochwycić za kiścień po tym ciągnąć nim ile sił do siebie. To nie pozwalało wyprowadzać kolejnego, ataku, wycelowanego już w bardziej witalny punkt ciała drągala, a zmuszało do ratowania się przed niebezpieczeństwem. Myśliwy zaparł się całym ciałem używając wszelkich rezerw siły jakie tylko posiadał i dopiero po tym udało mu się oprzeć monstrualnej potędze wroga. Wpadł, jednak na pewien fortel. Starał się sprawiać wrażenie, że nie daje sobie rady z siłą mackowatego robiąc małe kroczki do przodu. Wszystko po to, by gdy znajdzie się już blisko nagle, z zaskoczenia ugiąć kolana i wybić się ile sił prosto w korpus oponenta. Celem było przywalenie mu z klasycznego szczupaka w klatę korzystając z własnej siły wyskoku oraz tego jak mocno go ciągnął do siebie. Miał nadzieje, że tym nie tylko obali go na plecy, ale też zaszokuje siłą ciosu, co samemu będącemu na górze da mu czas na działania. Starał się go, więc o otłukiwać po masce lewą ręką, a prawą szarpał próbując uwolnić od mackowatego chwytu. Jeżeli się udało to zmienił działanie drugiej kończyny górnej. Lewą starał się powstrzymać, wówczas jak najwięcej macek, a prawą, zakończoną młotem zmiażdżyć twarz potężniejszego Pustego.

Ciekawą materią do rozważań było to czy gdyby linka pękła, a wraz z nią odleciała nabita kolcami kula to czy Bezimienny mógłby ją sobie wytworzyć na nowo, podobnie co ten Skorpion wcześniej zrobił z kolcem. Młotnik był blisko sprawdzenia tego w praktyce, bo czuł że kawałek sprężystego ciała łączący kiścień z ramieniem był na granicach wytrzymałości. Ostatecznie, jednak wolał pozostawić te kwestie w sekcji domysłów, bo przeszedł do realizacji swego planu. Wybił się ile sił i... Udało się. Szczupakiem trafił prosto w korpus większego przeciwnika obalając go na plecy. Zabójca wściekle zaczął tłuc lewą ręką maskę mackowatego jednocześnie próbując uwolnić swój młot, aby wykonać cios kończący. To udało mu się tylko w połowie. Broń wyzwolił z oślizgłego uścisku, ale tuż po tym został strącony z oponenta, który nie zamierzał tak łatwo dać się pokonać. Póki co, jednak to Myśliwy zbierał kolejne punkty. Z mniejszym lub większym udziałem szczęścia umykał przed każdym atakiem ostatniego z rywali do przetrwania, samemu zaś sprzedając razy w ciało mackowatego. Najpierw uderzył go w klatę, co prawda niezbyt mocno, ale zawsze, potem już znacznie konkretniej w nogę uszkadzając ją, następnie przyszedł moment na cios z byka oraz dwa pięścią w wrażliwą maskę. Bezimienny, wciąż jednak musiał być czujny, bo jego wróg, choć osłabiony to nadal był szalenie groźny co pokazał tym atakiem znad głowy, którym wstrząsnął całą platformą. Nie mógł zmieniać dotychczasowej taktyki i rzucać się bezmyślnie na niego, bo to zaraz skończy się tragicznie, lecz kontynuować to co robił do tej pory, czyli uważną walkę, w której czmychał przed zagrożeniem wyczekując swojego momentu, w którym to będzie posyłać kolejne ciosy na ciało tego draba. Toteż nic dziwnego, że humanoid od razu po ogarnięciu co się stało próbował podźwignąć swoje cielsko jak najszybciej, a także ściągnąć do siebie swą kulę. Przy tym drugim starał się uskoczyć do tyłu. Skoro wróg miał utrudnioną mobilność to należało się oddalić, aby zmniejszyć szansę na oberwanie jakimś monstrualnie silnym atakiem. Samemu, przecież mógł atakować z dystansu. Spodziewał się, że gdy on będzie próbował poprawić swoją pozycję to mackowaty skorzysta z chwili oddechu od ciosów Myśliwego i samemu zaatakuje. Celem młotnika było uskoczyć przed ciosem, a potem korzystając z zamachu zarówno lewą, jak i prawą ręką wprawić kule w pęd, prosto w lewy bok wielkiego Hollow. Skoro tam miał ranną nogę i macki służyły mu za zastępczą nogę to Zabójca spodziewał się mniejszej ochrony tego segmentu ciała, a zatem słabego punktu, w który warto uderzyć.