Wewnętrzny świat Martella

Dziwne rzeczy działy się na platformie będącej niegdyś szczytem dumnie pnącej się ku niebu piramidy. Oto nieboskłon nad nimi rozpadał się na dobre, a wszystko pod nie tylko się rozpadło, ale też zalało dziwną, klejącą, czarną mazią, która to wypełniając świat podnosiła arenę walki ku górze. Zaskakujący był również przebieg starcia między dwójką Pustych. Oto, bowiem ten większy, bardziej rozwinięty, tak pewny siebie, że rzucał jeszcze przed chwilą propozycjami, teraz został powalony otrzymując kolejny już cios. Zaś ten mniejszy stał na nogach, wciąż nie będąc pewnym zwycięstwa, lecz nabierając pewności siebie oraz nadziei, że jego szansę na przetrwanie nie są tak mikre jak to mu się zdawało. Po prawdzie każdy cios przybliżał go do ostatecznego sukcesu, szczególnie tak konkretny jak ten sprzed chwili. Bezpośredni, niczym nie sparowany, czysty, który to powalił zbrojnego w macki kolosa. Musiał być, jednak czujny. Wszak, choć ranny to jego przeciwnik cały czas był śmiertelnie groźny, nawet teraz tuż przed ciosem Myśliwego mało go nie trafił. Do tego bydlak był twardy, z pewnością cios o sile, która zmiażdżyła wcześniej Skorpiona, na tego tutaj nie wystarczy, trzeba było atakować dalej. Bezimienny uważnie obserwował swego przeciwnika, pociągając kulę z całej siły do siebie, pociągnął nią tak, aby obrócić w okół własnej osi i skierował po łuku, aż przeleci za jego plecy. Wtedy oburącz pociągnie ją ku górze, aby kiścień przeleciał nad jego głową. Wówczas należało wycelować długością gumowej materii, aby z potężną siłą młot spadł prosto na ciało mackowatego. Wybrał taki atak nie bez kozery, gdy uderzał od frontu, czy z boku to przez samą możliwość odrzutu ciała, energia ciosu była parowana, gdy jednak atakował w dół to pod celem znajdowała się ziemia, która ten naturalny proces niweczyła, a więc i dewastująca moc uderzenia się zwiększała. Do tego gdy wróg leżał, a do tego miał uszkodzoną kończynę to wydawało się Zamaskowanemu Zabójcy, że jest odpowiedni moment na zaryzykowanie i wyprowadzenie takiego ataku. Pomimo korzystnej sytuacji uważnie obserwował przeciwnego Hollow. Wiedział, że dzięki mackom ten nawet leżąc jest w stanie groźnie zaatakować, dlatego musiał być cały czas gotów do uniku, odskoku, nawet desperackiego, aby ta przewaga, którą sobie zdobył kolejnymi, udanymi akcjami w jednej chwili nie poszła w czort.

To dość interesujące, ale sytuacja Bezimiennego jednocześnie była świetna i kiepska. Oto, bowiem kolejny jego cios spadł na przeciwnika, niczym grom z jasnego nieba. Tym razem było to naprawdę konkretne uderzenie, które musiało zaboleć nawet takiego drągala jak ten, z którym mierzył się nasz bohater. Z drugiej strony nabrał pewności, że ta czarna maź nie jest niczym pozytywnym. Miał, bowiem teorie, że ta może ma ot tylko wznieść ich ku niebu, by w ostatecznym momencie na platformie został ostatni z rywalizujących i właśnie ten kto dojedzie do góry wygra przetrwanie. Tak, jednak raczej nie było. Gęsta ciecz paliła go dotkliwie w nogi sprawiając dużo bólu. Nie chciał nawet sobie wyobrażać wrażeń, które odczuwał mackowaty, który to przecież już drugi raz został posłany całym ciałem prosto w maź, więc ta musiała ranić większość jego rosłej postury. W głowie Myśliwego pojawiła się druga teoria. Może ta substancja ma ich pospieszyć, popchnąć do walki, zasugerować, że jeśli któryś nie zwycięży to obu pochłonie przeżerająca mięso ciecz. Jeśli miał rację to musiał prędko pochłonąć lub strącić z platformy olbrzyma. Jeżeli miał racje to powinno zakończyć to szaleństwo. Zdecydował się najpierw spróbować opcji z zrzuceniem. Wciąż obawiał się nieprzyjaciela, miał w pamięci ten szalony cios, który mało co nie zmiażdżył go za jednym razem, a zatem nie bardzo spieszno mu było do zbliżania się do mackowatego. Pociągnął kulę, zatem do siebie starając się oszacować, która krawędź platformy pod wpływem przechylania się znajdzie się u dołu, a także po której wielgachnemu Pustemu najbliżej do przepaści. Właśnie w tamtą stronę zamierzał posłać próbującego wstać rywala. W jaki sposób? Ano zamierzał wprowadzić swój, jakże sprawdzający się w boju, młot w ruch okrężny, z jego osobą, jako osią, a następnie wycelować nim w przeciwny bok olbrzyma. Uderzenie kiścienia z pełnym impetem miał nadzieje, że odrzuci go w przepaść, a przynajmniej sprawi, iż ten się w nią zsunie nie mogąc za wiele zrobić pod wpływem kolejnej miażdżącej rany. Sam, również starał się orientować w sytuacji. Tym razem nie tyczyło to tylko obserwowania mackowatego, aby móc w odpowiedniej chwili zapobiec oberwania od niego czymś solidnym. Uważał też na stopy, obawiając się, iż ten może próbować przekierować mackę pod czarną mazią, korzystając z terenu w ten sposób. Toteż starał się przestępować z nogi na nogę, to metr w jedną, to w drugą. Nie przeszkadzało to w realizacji jego planu, za to bardzo utrudniało zaatakowanie macką na ślepo. W skład orientowania się w sytuacji wchodziło, również staranie się być cały czas w tej części platformy, która chyli się ku górze, a nie ku dołu. Tyle zdziałał w walce z tak mocarnym przeciwnikiem, że nie wybaczyłby sobie gdyby przegrał przez gapiostwo kończące się zwyczajnym spadnięciem w przepaść. Jeśli, by się tak stało, żeby trafił, ale okazało się, że zbrakło mu sił, aby posłać wielkoluda poza platformę to decyduje się na podjęcie ryzyka. Przechodzi do szarży rzucając się na mackowatego całym swoim ciałem. Tym razem rękami, nawet tą z maczugą, zamiast dłoni próbuje go przytrzymać, a przede wszystkim wpija kły w jego cielsko. Trzeba jak najszybciej zakończyć to szaleństwo nim obaj utoną cierpiąc katusze!

Martell podejrzewał, że pożeranie swoich byłych "ja" będzie osobliwym doświadczeniem, jednak dziwaczność tego zjawiska przerosła jego wszelkie oczekiwania. Czy da się w jakiś sposób opisać czy zrozumieć odczucie przegryzania wspomnień i jaźni samemu tego nie doświadczając? Pusty był przekonany, że ni cholery. Niecodzienne było jego odczucie również odnośnie efektów pochłaniania poprzednich wcieleń. Jednocześnie czuł się lepiej: silniejszy, pełniejszy w swej formie, jednak z drugiej rozdarty, podzielony. A na tym wrażenia się nie skończyły, wręcz dopiero zaczynały. Czuł jakby odpływał, choć na sto procent był również przekonany, iż twardo stoi na ziemi, ma oczy otwarte, jest w pełni na jawie.

Nie był sobą, to jasne. Nie był sobą, to straszne! Co on tutaj robił? Co tu robiła starsza wersja Natsuo? Są takie rzeczy, że nikt nie zaprzeczy, po co tu się głowić. Tak czy siak Młotnik musiał się otrząsnąć. Czuł się w ciele Shihouina, wspomnienia mówiły, że jest Shihouinem, a nawet ten świat to mówił. Jednak coś w głowie przypominało mu kim był w rzeczywistości. Uszczypnął się w przedramię, jakby chciał wybudzić się ze snu, samemu mając znaczne wątpliwości co do sensu tego działania. Był w szoku. Co tu się działo? Czy to jakiś efekt uboczny, o którym gość z Tamahahahaktauhtay, czy jakoś tak, mu nie raczył wspomnieć? Nic tu się nie zgadzało. Był w świecie Zanpakuto Natsuo, jako on sam. Nie bardzo to logiczne, skoro przed chwilą ledwie sam go pożarł. Ale i to się nie zgadzało do końca. Nie było to irytującej dziewczyny będącej personifikacją jego miecza, która to walnie przyczyniła się do jego śmierci. Wyrodne narzędzie, dobrze że jego młot nie może gadać. W jej miejsce był ktoś kto Shihouina bardzo przypominał, na wózku i starszy. Podobieństwo i wiek sugerowały, że to jakiś ojciec, wuj czy ewentualnie starszy brat. Ten zdawał się, jednak nie dostrzegać w całej sytuacji jej kuriozalności. Czyżby był nieświadomy? A może wiedział tylko sobie z nim igrał? Ciężko powiedzieć. Fortalesa był w takim szoku, że jedyne na co było go w tym momencie stać to żart, i to obiektywnie średniej jakości.
- Chyba jem za mało warzyw. - Rzucił dość zażenowany.

- Nawykłem do surowszych krajobrazów. - Odpowiedział na pytanie powoli oswajając się z szokiem, którego zaznał. Wyglądało na to, że drobne podejrzenie, iż ten może zdawać sobie sprawę, że Martell mimo wyglądu nie jest Natsuo okazały się prawdziwe. Sprawa zaszła dalej, on sam wiedział, że nie jest też tym mężczyzną na wózku, że to jakaś projekcja. Zdawał się uznawać za fakt, że jest jakby chwilowym bytem, który wraz ze zniknięciem Młotnika zakończy swoje egzystowanie. Pusty odczuł to, co jego rasie zdarza się dość rzadko, a mianowicie współczucie. Podobnie jak w przypadku tamtej dziwnej istoty, którą spotkał na szczycie wzgórza ze skałą, zrobiło mu się go szkoda.
- A zatem porozmawiajmy. - Powiedział siadając w pobliżu. Wynikało to też trochę z tego, że na sam pomysł kolejnej "próby", aż się wzdrygnął. Wydawało mu się, że ten Liściasty oraz ten w czerwieni wystarczająco go przetestowali. Miał nadzieje, że to koniec sprawdzianów, że po pożarciu swych byłych wcieleń nadszedł wreszcie czas odpowiedzi. Może też tak było, jak domniemywał mężczyzna na wózku i odpowiedź co tu się właściwie dzieje nadejdzie samopas? Nadzieja matką głupich jak mówią, ale Adjuchas nie miał większej ochoty łażenia wokół i na chybił trafił szukania zagadek.
- Choć na to nie wyglądam, to jestem Martell. - Przedstawił się. Po czym zapytał - Wiesz, że nie jesteś Tadei, ani że nie jesteś iluzją. A masz świadomość kim właściwie jesteś? - Właściwie to nie był przekonany czy nadal znajduje się w tym całym Karakurenai czy gdzie. Szczerze mówiąc sądził, że po wchłonięciu poprzednich wcieleń wróci do mężczyzny w czerwieni, a ten odpowie mu na pytania, a także powie kim jest. To co tu się działo było kolejną zagadką. Fortalesa rozmawiał z niepełnosprawnym nie tylko z współczucia, ale również mając nadzieje, że znajdzie w nim odpowiedź do tego co tu robi i gdzie jest to "tu".

- Mocą kotła? - Zapytał Martell powtarzając po czymś co przypominało ojca jego byłego wcielenia. Zastanawiał się nad tym czy była to z jego strony figura retoryczna czy może miał coś konkretnego na myśli. Jeśli tak, to ta wiedza mogłaby być bardzo przydatna. Po tym Adjuchasa sparaliżował uśmiech Tadei'ego, a także odczucia pozytywne, bijące serce, brak gniewu. Zacisnął zęby ile sił i pomachał głową energicznie.
- Nie dam się zwariować przez byle pompę krwi. - Syknął nie potrafiąc tej myśli zatrzymać w sobie. Nie mógł poddać się tym emocjom. Mógł poprosić mężczyznę w czerwieni, aby wrócił go do formy Shihouina, ale tego nie uczynił, podjął inną decyzję. Teraz nie mógł pozwolić, by zrodziły się w nim wątpliwości. Po prostu nie było takiej możliwości.
- No niby tak, ale było też wiele innych wcieleń, które podejrzewam, że też miały swoje ambicje, ważne miejsca, bliskie sercu osoby. Czemu z całego tego grona akurat przybraliśmy formy rodem z życia tego jednego? - Zapytał gdy nagle poczuł, że coś mu się pod tyłkiem wypiętrza. Wstał jak rażony i odskoczył w bok w jakieś miejsce gdzie akurat żaden kret nie rył.
- Co jest do cholery? - Zapytał oburzony tym pogwałceniem jego przestrzeni prywatnej, szczególnie w delikatnej strefie tyłka.

Czyli ten kocioł to nie była żadna figura retoryczna tylko konkretne pojęcie. Zresztą istota przebrana w formę Tadei'ego zdawała się być w tym wszystkim naprawdę nieźle zorientowana. Ten zaczął po raz kolejny posługiwać się pojęciami, które Martellowi zupełnie nic nie mówiły.
- Podgrzanie, przyprawienie, zamieszanie? Co to znaczy? - Niestety jego wyobraźnia te pojęcia ograniczała do dosłownego ich znaczenia, tj. podstawienia duszyczki z Rukongai nad ognisko, posypania przyprawami czy zmieszania z czymś, choćby błotem. Miał, natomiast podejrzenia na granicy z pewnością, że to nie o to istocie chodziło.

Tymczasem świat się zmieniał, jakby coraz bardziej ziemia podnosiła się. Czyżby korodował? Może pod wpływem "wchłonięcia" Natsuo przez Adjuchasa właśnie jego świat podlegał zniszczeniu, a Młotnik stał się tego świadkiem. To sugerowałyby te słupy światła wydobywające się spod ziemi. Pozostawało pytanie czemu były one tak przyciągające, tak piękne? Skąd to wrażenie w Pustym, wszak ta rasa raczej rzadko imała się kwestii estetycznych, skupiała się na urodzie czegokolwiek, choćby krajobrazu. Z wypowiedzi "Tadei'ego" wynikało, że wiedział on o Fortalesie znacznie więcej niż się ten spodziewał. Wiedział, że jest Hollowem, a nawet że jest Menosem Grande. Ostatecznie, jednak Martell nie zamierzał pytać skąd czerpał taką wiedzę. Skoro nie wiedział kim jest czy po co istnieje, to raczej mała szansa, iż będzie świadom po co wie dużo o świecie, o Karakurenai czy o samym Młotniku. Poza tym ciekawość zwyciężyła. Adjuchas rzeczywiście był niesamowicie ciekaw tym co ten rozumiał przez swą wypowiedź na temat setek rdzeni, efektów, zrywania masek itd. Sięgnął, więc rękoma do ziemi i próbował kopać, choć dłonie Natsuo nadawały się do tego mniej, niż jedno zbrojne w pazury łapsko Fortalesy.

Od feralnego powrotu z Soul Society, gdzie całe jego życie się zupełnie popieprzyło, Martell spotykał same wyjątkowo tajemnicze istoty, które unikały odpowiedzi lub odkładały je w czasie. Robił tak Kinpaku, robił mężczyzna w czerwieni, a teraz istota o formie Tadei'ego również. Już ustalili, że ten wie, iż Młotnik jest tak naprawdę Pustym, a nie Natsuo. W związku z tym musiał wiedzieć, że ten nigdy nie gotował, a także o co w rzeczywistości mu chodziło.
- Pytałem poważnie. - Napomniał go, bo szczerze mówiąc zaczęło go to męczyć. Nie na tyle, żeby podjąć jakieś negatywne, agresywne ruchy, po prostu irytowało go, że wszyscy tu po kolei traktują go jak jakąś podrzędną istotę, której nie ma co wyjaśniać swoich słów, bo i tak tego nie ogarnie. Niefajnie.

Tymczasem, jednak działy się z tym światem jeszcze dziwniejsze rzeczy, po odgarnięciu ziemi, okazało się, że kryły się pod nią maski Pustych, którzy przegrali z Martellem w rywalizacji o przetrwanie. Część z nich nawet sobie przypominał, reszta musiała być tymi, którzy zostali wchłonięci przy przemianie. W międzyczasie "Tadei" tłumaczył mu co właśnie widzi nieco rozjaśniając sytuację. W międzyczasie maski wysunęły się spod ziemi, a dawny świat Nijigien Kijo coraz mniej go przypominał. Ulegał coraz większej degradacji za sprawą tych rdzeni. Fortalesa przyłożył z ciekawością dłoń do twarzy. Ciekaw był czy znajdzie tam własną maskę czy może forma Shihouina będzie pod tym kątem wierna. Jeśli nie to rozejrzał się wkoło chcąc zrozumieć co miała na myśli ta nieokreślona istota, twierdząc że jego rdzeń znajduje się w centrum. Chciał znaleźć swoją maskę. Odniósł wrażenie, że po to było to całe przedstawienie, żeby znowu spróbował, że właśnie po to "Tadei" mu o tym opowiadał. Jeśli udało mu się ją odszukać to zagryzł zęby, chwycił ją oburącz (cóż za udogodnienie formy, w której się znajdował!) i pociągnął z całej siły.

Świat coraz szybciej ulegał rozpadowi tracąc swój pierwotny urok. Urok, który nie do końca przemawiał do martellowej duszy. Dzięki kontaktowi z wspomnieniami Natsuo wiedział, że i dla niego było to miejsce bolesne. Na początku był szał radości z wielkiego kroku naprzód, jednak potem kolejne zawody i zranione uczucia. Pustemu, jednak to było obojętne. Ta scena była niego symboliczna, świat się rozpadał, a on nie zamierzał podejmować jakiejkolwiek próby odratowania go. Shihouin, choć był jego poprzednim wcieleniem to był mu obcy, miał inny system wartości, cele, miłostki, dzieliła ich wielka ściana, a gdyby spotkali się w Rukongai to z pewnością z zamiarem wzajemnego się pozabijania. Fakt, że rozpada się dom jego duszy był dla Młotnika zupełnie nieistotny.
- I tak oto po Natsuo zostały jedynie nasze wizerunki oraz wspomnienia. - Stwierdził werbalizując własne myśli. Przyszedł czas skupić się na tym co dla niego istotne... Na sobie. Ruszył, więc w jeden z najdziwniejszych spacerów jakie przyszło mu w życiu wykonać. Ostrożnie przeszedł po maskach do tej, która przypominała mu tą jego. Nie wiedział czemu jako jedyna była zamarła, może to też miało jakąś symbolikę. Nie widział sensu pytać, ten tutaj i tak nie bardzo lubił odpowiadać sensownie na to o co Martell go zapytał.

Oderwanie się od życia Shihouina okazało się nieskuteczne. Gdy chwycił za maskę i pociągnął nagle napadła go bardzo realna wizja o tym jak to ktoś o kolorze skóry tego Shinigami dźgnął go mieczem. Czyżby w ten właśnie sposób Natsuo umarł? Dopadły go również emocje, które odczuwał wówczas chłopak. Były naprawdę przykre, nieco nim wstrząsnęło. Młotnik wzdrygnął się, otrząsnął i spojrzał na maskę, którą przed wizją trzymał oraz za którą ciągnął. Ciekaw był czy jego działanie przerwane przez wizję przyniosła jakikolwiek efekt.
- Nie traktuje tego jako rzeczy o mnie. To informacje o Natsuo, poprzednim wcieleniu nie o mnie. - Powiedział wciąż skłaniając się do swojej wizji reinkarnacji jako nowych początków, a nie jakieś powiązanego ze sobą ciągu.

- Nie odcinam się. - Stwierdził chłodno. Zaczynało go to irytować. Podjął trudne decyzje, przecierpiał, dał się przekląć, zniszczył komuś domek, a nawet pozżerał swoje byłe "ja", zrobił wszystko co chcieli, a teraz zamiast uzyskać odpowiedzi oraz obiecaną pomoc znowu został zalewany jakimiś zagadkami i pieprzeniem o kulinariach. Nie tak się umawiali. - Nie odcinam się od tego, że byłem kiedyś Natsuo. Ale to co robiły jego ręce doprowadziło jego do końca, a początku Martella. Ja czuje się odpowiedzialny za to co uczyniła duża dłoń zbrojna w pazury i młot, a nie te wątłe paluszki. - Powiedział nie czując się specjalnie przekonany do tego co mówił mu niby Tadei, szczególnie że Adjuchas odnosił wrażenie, że ten sobie przeczy.
- Zresztą, jak mam się pogodzić z poprzednim żywotem, skoro sam mówiłeś, że to już nie jest tylko mój żywot. Mam na myśli, że od kiedy zostałem Menosem to pod maską nie kryje się twarz Natsuo, a moje wnętrze to już nie dom duszy Shihouina tylko to. - Tu wykonał gest ręką pokazujący niemo poruszające szczękami maski Pustych, których wchłonął na swojej ścieżce.
- Kurwa. Nienawidzę deszczu. - Rzucił niezadowolony gdy poczuł na sobie kropki. Tym razem, jednak nie padała woda tylko krew. Dość makabryczny widok, wielu pewnie przyprawiłby o krzyki przerażenia, ale Fortalesa wiele w życiu zobaczył, sam moczył swą twarz w osoczu odrywając szczękami kolejne kawały mięsa wielu ofiar, czuł pod zębami łamane kości i spoglądał na oczy, w których gaśnie życie. Takie rzeczy go nie ruszały. Na wypowiedź tej istoty jedynie westchnął - Cokolwiek to znaczy. - Rzucił zmęczony tymi wszystkimi zagadkami.