Wschodnia pustynia

Kolejny cios i kolejny raz zostałeś zablokowany. Twój przeciwnik z łatwością odepchnął twą rękę po czym sam przeprowadził cios, czego się nie spodziewałeś. I przez co całkowicie cię zaskoczył. Uderzył niedbale, na odlew. A ty poczułeś [-36HP], jak siła ciosu odrzuca cię w tył i walisz z rozmachem o piasek, spory kawałek dalej. Przetoczyłeś się kilka razy i znieruchomiałeś. Z trudem się zebrałeś i zacząłeś wstawać... a przed sobą ujrzałeś tego osobnika, który pochylony przyglądał ci się z zaciekawieniem.


[-10PR]

Feste jęknął, to bardzo go zabolało, lecz bardziej go zszokowało. Jak to możliwe, wyprowadził ten atak, tak nie dbale. A mimo tego, zranił go tak dotkliwie. To nie miało dla niego sensu. Ciągle był głodny, ale w jakiś prosty sposób wiedział, że nie da rady, to nie było logiczne. Gdy nagle on znalazł się nad nim, i przyglądał, w tamtej chwili pusty upadł na piasek, zasłonił maskę prawą ręką i zaczął się panicznie odsuwać za pomocą nóg od przeciwnika.

- Co za nudny wybór. - usłyszałeś znów dźwięki. Uniosłeś głowę...
Byłeś w miejscu, gdzie pierwszy raz dopadłeś tego osobnika, w rękach trzymałeś resztki jakiegoś marnego pustego, który jednak nie znikał wbrew temu co by się mogło wydawać. Czułeś reiatsu, które cię wypełniało wraz z tym, co zjadłeś. Czułeś też reiatsu tego osobnika, który jeszcze przed chwilą trzymał cię za głowę. Wyprostował się i ruszył przed siebie. Zatrzymał się na chwilę i wskazał na ciebie, a potem wskazał palcem miejsce przy swej nodze. Zrobiwszy to ruszył dalej.


[PŻ i PR masz bez minusów. +1 do Psychiki]

Chiiko z niejaką dumą stanęła znów na piasku. Tamten las miał w sobie coś porywającego, przyciągającego, ale jednak nie ma nic lepszego niż po prostu wrócić do domu. Nie być, tylko właśnie wrócić, to właśnie dlatego opuszczanie go od czasu do czasu jest ważne.
Przymknęła oczy wsłuchując się w szelest białych ziarenek. Czarny portal zamknął się. Na chwilę jej reiatsu uwolniło się delikatną, półprzezroczystą wstęgą unoszącą się wokół niej.
Gdzie jest pan? Dopiero teraz sobie przypomniała. Nie pamiętała tego, ale kiedyś ucieszyłaby się w takiej sytuacji, byłaby od niego wolna. Ale teraz już nie była głupią maszynką do jedzenia i chodzenia po pustyni. Teraz nie tylko się go bała. Teraz czuła coś na kształt szacunku. Jakby nie patrzeć, był częścią jej życia. Zmienił ją.
Skupiła się na otaczających ją reiatsu. Jeśli byłby w pobliżu, powinno wystarczyć. Jeśli nie... Wtedy uda się w jedyne miejsce, w którym mogłaby się go spodziewać. O ile tylko potrafiłaby znaleźć drogę, jaskinia, w której pokazał jej śmierć powinna być tym miejscem. Nie zdałaby się na pamięć, nawet gdyby była dobra raczej nie byłaby aż tak szczegółowa. Uniosłaby się w powietrze i rozejrzała w poszukiwaniu jakiegoś znajomego punktu odniesienia.

Feste nagle znalazł się nad zdobyczą, tylko skąd ta zdobycz się wzięła? Jego mały móżdżek, nie potrafił tego zrozumieć. Trochę dalej stał jego oprawca, a raczej "ten silniejszy", trzeba było mu się pod porządkować. Wstał, i podszedł do niego, a przynajmniej tak to zrozumiał. Gdy tylko tam doszedł spuścił głowę i szedł lekko za swoim panem. Lider zawsze idzie pierwszy, przynajmniej tak podpowiadał mu jego instynkt, szedł wolno, co chwila spoglądając na pana. Czemu nie miał maski, przecież wszyscy takie mają...

Wędrowałeś za swym panem parę dni, wkraczając z powrotem na piaski. Nie wiedziałeś gdzie idziecie, nie wiedziałeś, czemu jest inny. To wszystko było dla ciebie nowe i niepokojące. Ale silniejszemu się nie stawiało, lecz słuchało.

Chiiko, piaski Hueco Mundo zawsze były dla ciebie przyjemnym uczuciem. Gdy kroczyło się po nich tyle czasu, można się było przyzwyczaić a nawet je polubić. Dwa dni. Całe dwa dni zabrało ci czasu, zanim wyczułaś gdzieś w oddali reiatsu swego pana. Potrafiłaś już je rozpoznać. Było dla ciebie niczym drogowskaz. Ruszyłaś w tamtą stronę.


Do spotkania doszło gdzieś na pustyni. Ujrzałaś Chiiko, że twemu panu towarzyszy jakiś wysoki pusty, idący pokornie za nim. Najwidoczniej kolejny sługa i niewolnik.

Feste, ujrzałeś i wyczułeś nowego pustego w okolicy. Gdy się zbliżyliście do niego - co dziwne twój pan nie zareagował na jego pojawienie się - ujrzałeś dokładnie co to był za hollow. Płci przeciwnej, nagi, uskrzydlony. W twej duszy, gdzieś w głębi obudziła się kolejna część instynktu - żądza.

Feste stanął i spojrzał na pana, to na hollowa w oddali. Był głodny, i to bardzo od dawna nic nie jadł. Z drugiej strony, taki piękny hollow, szkoda zjeść. Odwrócił tyłem do nadchodzącego hollowa, po czym znowu się obrócił. W jego małym móżdżku trybiki chodziły coraz szybciej i kazały mu, przypodobać nadchodzącej bogini.(No i tutaj zaczyna się improwizacja, nie wiem co moge wymyślić, lub jak to odegrać, ). Hollow podbiega, do pustej i zaczyna skakać w okół niej, jak taki mały durny piesek, który chce się przypodobać innemu pieskowi. Głód przegrał, i w głowie adoratora, chodziła tylko jedna myśl o treści-"Przypodobaj się jej"- Jeżeli "kobieta" jednak odpowie agresywnie na jego zaloty, Feste będzie zmuszony do natychmiastowej ucieczki, łączonej z użyciem kamuflażu.

/// Chyba będzie trzeba ci dać lekcję odbywania godów... xD A twoją niezdolność do odgrywania erotomana było widać jeszcze przed zmianą hollowa. Bo wiesz... Nadzwyczajny Urok teoretycznie działa na wszystkich, a Erotoman ma tak, jakby dla niego każdy miał NU, a ci z NU to już w ogóle. W każdym razie ja tak to zrozumiałam. ///

Jest. Znalazła. Chiiko wylądowała miękko na piasku, wolnym krokiem idąc w kierunku pana. Nie wiedziała, czemu, ale przypomniało jej się, że w ręce trzyma to... coś. Dlaczego? Nie miało przecież nic wspólnego z panem. Może to przez zmęczenie, chociaż po zaledwie dwóch dniach nie powinna być zmęczona.
Początkowo ledwie zauważyła hollowa, który towarzyszył panu. Hollowy są do jedzenia, jeśli nie jest się głodnym, to się nie je, a więc się je ignoruje. Nie je się też wtedy, kiedy pan nie pozwoli, a na razie jakoś się jej wydawało, że mógłby nie pozwolić.
Czerwone oczy wolno poruszały się to w jedną to w drugą stronę, próbując nadążyć za skaczącym wokół... "pieskiem". Bo "pies" by się tak nie zachował. Sama nie obraziłaby się o takie miano, oznaczało spryt i posłuszeństwo, robienie rzeczy tak, jak powinny być zrobione. Za to "piesek" to stworzenie głupawe i nie wiedzące za bardzo, co ze sobą zrobić.
Przechylając głowę spojrzała w niebo. Czy na prawdę pan musiał w tym czasie znaleźć takie... coś?... Dopiero od niedawna była na wyraźnie wyższym poziomie, a taki juz budził w niej pewne... zażenowanie. Dziwne. Kiedyś nie zwracała większej uwagi na inteligencję, słaby hollow - zjeść, hollow silny - nie jeść. Nawet nie wpadło jej do głowy, że chciał tego, czego chciał. Był przecież za bardzo ruchliwy żeby się dobrze zaprezentować, a im bardziej ktoś się wysila, by zostać zauważonym, tym bardziej jest ignorowany, jeśli miał taki być od początku.
Majestatycznym ruchem złożyła błoniaste skrzydła i pochyliła głowę przed panem. Właściwie nie wiedziała, kiedy gest zakłopotania niemożliwością wykonania polecenia stał się gestem samego poddaństwa.

Hollow był dość osobliwy, jak każdy w Hueco Mundo. Maska zajmuje całą twarz i jest cała biała. Długie włosy koloru ciemno szarego sięgają do połowy pleców. Był wysoki na dwa metry i ważył pewnie około 90kg. Dziura znajdowała się na środku klatki piersiowej. Jego ciało jest umięśnione, i trochę przypominało ci gorylowatego. Palce zakończone krótkimi pazurami, kolor ciała jasno-szary. Ogon jest długi na ponad metr i niemal w całości pokryty sierścią.

Nowe zwierzątko twego pana. Tak to już jest, że silny zbiera czasami tych słabszych, by podążali za nim i służyli mu w każdy możliwy sposób. Z tym tutaj musiało wyglądać podobnie. Nie wiedziałaś czy jest silny czy słaby w porównaniu do ciebie, ale to nie miało teraz znaczenia.
Hollow spojrzał na ciebie i z zainteresowaniem zaczął się przyglądać temu co przyniosłaś. Po chwili wziął broń, którą niosłaś i obejrzał ją sobie.
- No proszę. Jednak jakiś się trafił. Może się kiedyś do czegoś przyda. - oddał ci zdobycz i spokojnie poklepał po głowie. Mogłaś zrozumieć, że zostałaś pochwalona.

Feste, twój nowy pan widać miał w tym hollowie poddaną, bowiem na chwilę na niej skupił uwagę. Nie miałeś pojęcia co też mogło oznaczać co znów mówił, ale skoro nie było kierowane do ciebie, to nie zwróciłeś na to uwagi. Podobnie jak nie zwróciła na ciebie uwagi owa bogini, co było trochę dziwne, zwłaszcza że byłeś od niej znacznie wyższy i masywniejszy.

Chwila postoju nie trwała długo. Wasz pan znów ruszył w drogę, kierując się na zachód, ciągle w niezmiennym zamiarze, którego trudno było wam ogarnąć czy zrozumieć.

Feste był załamany, odrzuceniem jego zalotów, odprowadził boginię wzrokiem i na czas rozmowy usiadł i rozglądał się do o koła. Czemu nie chciała go? Rozmyślał o tym tylko chwile, a w następnej, bawił już się piaskiem, w jego głowie, ciągle huczało, o tym, żeby coś zjeść. Po za tym, od kiedy, jest dwoje hollowów będzie mniej jedzenia...Szkoda, ale póki pan był w pobliżu, trzeba było być posłusznym. Gdy tylko pan ruszył on sam mozolnie wstał, spuścił głowę w dół, i zaczął wlec się za nim. Bardzo mu się nie podobało, to, że nie jest już jedynym pupilem, bał się, że bogini zajmie jego miejsce, a pan pozwoli jej zjeść go.

Do czegoś przyda? Rozumiała słowa, ale nie rozumiała przekazu. Nie służyło do trzymania? Nie ważne, najwyraźniej ją chwalił. Co prawda klepanie po głowie to odpowiednik słów "dobry piesek", ale w ustach, a raczej ręce pana nie było to to samo.
Dopiero teraz Chiiko spojrzała na hollowa, który być może wreszcie wczuł się w sytuację. Był teraz pochylony, ale wzrok łowcy od razu widział, jak na prawdę był wysoki. Masywny, umięśniony, acz to wrażenie zmniejszał jego wzrost. W jego proporcjach dziwne było to, że ogon miał gdzieś... Prawie dwa razy krótszy niż jej własny, a przecież cały hollow był większy. Był też cały owłosiony, co czyniło go bardziej podobnym do szczotki niż porządnego ogona. Przynajmniej miał za to oczy o odpowiednim kolorze. Może taka jego ocena wzięła się przez kiepskie pierwsze wrażenie, tego nie wiedziała, ani nawet tego nie rozpatrywała, nie wiedząc, że może tak być.
Wyruszyli. Chiiko nagle poczuła się ważna. Pierwszy raz nie była po prostu tą gorszą. Była też lepszą, tylko od kogo innego. W każdym razie na pewno była na wyższym poziomie rozwoju mentalnego, co poznała od razu. Przyłapała się nawet na tym, że miała twarz skierowaną wyraźnie w górę. Nie musiała kierować jej w dół, ale jednak trochę ją poniosło. Zerknęła za siebie. Może i na prawdę była lepsza. Ale to wciąż kolejny towarzysz pana, a więc i jej. Pan chciał wykonywania poleceń, ale nie pokazywał swojej wyższości dla samego faktu przypomnienia o niej. Pamiętała, że w pewnym momencie przestała dbać o jego siłę, po prostu stał się panem, pana trzeba słuchać, strach przed siłą nie miał już znaczenia.
Długi ogon dotknął podbródka hollowa. Szpikulcem, owszem, ale poziomo, nie chodziło przecież o to, żeby go zranić. Delikatnie uniósł głowę do naturalnego poziomu. Cofnął się i powrócił do właścicielki.

Wędrowaliście jakiś czas, może trzy, może cztery dni. Trudno to czasami określić w miejscu, gdzie zawsze jest ta sama pora. Wraz z upływem czasu zbliżaliście się do coraz bardziej widocznych niedużych ruin i pojedynczego budynku. A wraz ze zmniejszającą się odległością byliście oboje w stanie wyczuć reiatsu, które tam zdawało się znajdować. Kolejny hollow, kolejna zdobycz. Gdy byliście już blisko z pośród ruin wyskoczył hollow i stanął między wami a budynkiem, rycząc do was.



Wasz pan zrobił jeszcze kilka kroków i stanął. Wy za nim, w oczekiwaniu co robić. Atakować, uciekać, leżeć ?

Po niedługiej chwili z budynku wyszła osoba, która wyglądem zdawała się być podobna do waszego pana, choć była lepiej ubrana i miała broń podobną do tej, którą taszczyła ze sobą Chiiko.



- A więc znów tu jesteś Dhar ? Znów przyprowadziłeś śniadanie dla mojego sługi ? - odezwała się do waszego pana.
- Może to i śniadanie, a może to oni będą jedli. Zasady jak ostatnio ?
- Jasne. Zwycięzca bierze ten budynek dla siebie, przegrany odchodzi.
- Zatem nie ma co czekać.

Nie wiedzieliście ani nie rozumieliście co mówili do siebie. Wpatrywaliście się to w nią, to w hollowa. Ty Feste zwłaszcza w nią i gdyby nie to, że obawiałeś się swego pana, już byś ruszył w jej kierunku.
Teraz jednak pan odwrócił się do was i wskazał ręką uskrzydloną bestię a potem was. Tuż po tym zniknął wam z widoku, by pojawić się wraz z dziwną dziewczyną na dachu odległego budynku.
Hollow ryknął i ruszył do ataku.

Szedł smutny, oglądając ciągle piasek, od pewnego czasu, polubił piasek, był przyjemny. Nagle z transu wyciągnął go ogon, który ustawił głowę Feste wyżej, tak, że już nie widział piasku pod stopami, ale widział już trochę dalej. Rozejrzał się, i może już po czasie, ale to był ogon bogini. Czemu to zrobiła? Tak na prawdę nie obchodziło go to bardzo, po prostu nieziemsko się ucieszył, nie wiedział czemu, sam fakt, że zainteresowała się jego osobą był wspaniały. Gdy tylko doszli, z stanu błogości wyrwał go hollow, a później istota, podobna do "pana". Miał walczy, prawdopodobnie, ale to była nie szansa na najedzenie się ale na zaimponowanie bogini. Kiedy tylko wielki pan, skończył pokazywać palcem, odskoczył dwa razy do tyłu, raz w lewo i użył kamuflażu. Obiegł hollowa do o koła tak by go nie zauważył, i starał złapać go za ogon. Kiedy tylko udało mu się to, uważał jak najbardziej, na ostry koniec ogona, odruchowo go unikał to co ostre to złe, prócz ogona bogini. Gdy tylko złapał go za ogon, starał się go tak jak by urwać, nie tyle co urwać ale zatrzymać hollowa, tak aby jego towarzyszka mogła spokojnie wprowadzić atak. Podczas łapania za ogon, Feste kieruje w stronę stóp dużą ileś rei, zapiera się nimi ciagnąć za ogon, w tej samej chwili, przekierował rei do rąk, aby mocniej ciągnąć. Jeżeli któraś z akcji ewentualnie się nie uda Feste automatycznie szybko odskakuje od przeciwnika, na bezpieczną odległość, chroniąc maskę rękoma. Próbując robić uniki.

Chiiko nie uznała powstałej sytuacji za najszczęśliwszą. Najwyraźniej nie tylko pan miał swoich towarzyszy i najwyraźniej tamci nie mieli przyjaznych zamiarów.
Przygotowała się do walki ukazując wszystkie swoje ukryte części ciała oprócz pyska. Machnęła skrzydłami, chcąc unieść się w powietrze i kupić trochę czasu. Jej towarzysz wyglądał na twardego gościa, da sobie radę ze skaczącym w tamtą stronę przeciwnikiem, zresztą najwyraźniej się do tego szykował. Biała Pusta na moment zawisła w powietrzu by nagle runąć w dół, starając się wczepić w przeciwnika, jednocześnie starając się uniknąć ukłucia jego żądłem, przed czym będzie się bronić albo swoim ogonem, albo ręką czy nawet obiema, jeśli ogon będzie niewystarczający. Wówczas jednak on sam nie będzie przydatny i będzie mógł posłużyć na przykład do przedziurawieniu chimerze skrzydeł, w końcu jeśli uniemożliwi lub utrudni mu latanie, odbierze mu część walki. Gdyby zaś wystarczył, zrobią to ręce. A bez względu na to, która forma obrony przed żądłem okaże się najlepsza, będzie się starała ciąć pazurami u nóg.
Tylko w razie ataku, po którym mogłaby się spodziewać, że go nie zatrzyma, dopiero wtedy będzie się starała odskoczyć. Normalnie by tego nie robiła, przywykła do tego, że wczepienie się w ofiarę to już praktycznie wygrana. Tym razem jednak miała towarzysza, a więc liczyła na to, że walkę będzie mogła rozłożyć na prostsze i bezpieczniejsze etapy, w końcu łatwiej atakować hollowa, który jest w trakcie polowania, niż takiego, który nie jest. To nie to, że potrafiłaby wymyślić, jak powinni walczyć. Wiedziała tylko, że powinno być łatwiej, niż gdyby była sama.

Jak to bywa z planami, czasami a nawet częściej wszystko bierze w łeb zaraz na początku.
Manticore-hollow wykonał dwa skoki w waszym kierunku po czym wzbił się w powietrze, tym samym wychodząc z zasięgu Feste, który odskakiwał w tył by próbować się zamaskować, co niezbyt mu wyszło gdy zaczął biec. Ty zaś Chiiko ujrzałaś nagle na swojej wysokości przeciwnika, który zbliżał się do ciebie z dużą prędkością. Wysunięte do przodu szpony w jego łapach i wysoko wzniesiony ogon nie wróżyły dobrze. Zanurkował pod ciebie, godząc cię żądłem, które szczęśliwie dla ciebie tylko otarło się o korpus [-8HP], jako że nie zdołałaś zablokować go całkowicie. Pocieszeniem było, że udało ci się równie powierzchownie zahaczyć swoimi pazurami o jego skrzydło.
Przeciwnik jednak już był w drodze na dół i śmignął nad Feste trafiając go z łatwością [Feste - 17HP]. Ten próbował chwycić manticore-hollow, lecz nie udało mu się to, z uwagi na zbyt szybki przelot wroga.

Jakże głupio. Przecież ma skrzydła, to oczywiste, że nawet, jeśli biegnie, to w dowolnej chwili może się wzbić.
Chiiko naładowała ciało reiatsu, chcąc zwiększyć swoją szybkość, móc przynajmniej dorównać, albo jeszcze lepiej, przewyższyć nią przeciwnika. Zadała mu może podobne, może nawet mniejsze obrażenia, ale raniła skrzydło, a to oznacza, że latanie będzie miał utrudnione. Tylko przenieść walkę na ziemię, to wystarczy.
Kolejność była taka: dogonić, rwać błonę skrzydeł, wczepić się w plecy. To ostatnie niekoniecznie, bo niespecjalnie liczyła na tak szybki koniec walki. Gdyby się nie udało wystarczyłoby odbić się od przeciwnika, walka i tak musiałaby się toczyć dalej na ziemi. Żądło miała zamiar powstrzymać tak samo, jak poprzednim razem, z tą tylko różnicą, że jeśli dwie ręce omalże wystarczyły, to i tym razem mogła ich użyć. A ogon oraz nogi pozostawały do ranienia skrzydeł.
Co jeśli przeciwnik umknie? Nic. Opadnie na ziemię, czekając na atak. A żeby był atak, musi być zbliżenie.

Feste uderzył z hukiem o piasek. Wstał i użył znowu kamuflażu, w jednej chwili zaczął znowu się rozpływać. Uwolnił pazury, po czym przygotował się do uderzenia. Widocznie bogini umiała latać, on nie póki co postanowił czekać i obserwować walkę na górze. Gdy tylko, przeciwnik dotknął nogami podłoża, Feste rzuca się w jego kierunku w dzikiej furii, gdy tylko odbije się kieruje do swoich stóp reiatsu, aby zwiększyć szybkość, gdy znajduje się tuż tuż przed hollowem, zamachuje się i wyprowadza prawy sierpowy, potężniejszy niż ten, który starał się zaatakować "pana". Podczas zamachu przelewa ogromną ilość rei do pięści, aby zwiększyć siłę uderzenia. Jeżeli natomiast, któraś z akcji się nie uda, Feste zasłania się rękoma i odskakuje od przeciwnika, starając się unikać ciosy. Chciał się rozprawić jak najszybciej z przeciwnikiem, żeby jak najbardziej zaimponować bogini, nie walczył teraz dla "pana", a raczej dla niej.

Manticore wzniósł się w górę, mając za sobą Chiiko, która leciała za nim i próbowała go dopaść. Byłaś od niego szybsza, niewiele ale to zawsze coś. Odległość powoli zmniejszała się i nagle gwałtownie spadła, gdy przeciwnik wykonał obrót i zatrzymał się w powietrzu, łopocząc skrzydłami. Nieprzygotowana na taki manewr odbiłaś w górę, by móc przynajmniej zadrzeć z jego błonami. Udało ci się nadzwyczaj dobrze. Może za dobrze, bowiem tuż po tym jak zostawiłaś szarpany ślad na skrzydle sama zostałaś ugodzona jego żądłem [-15HP]. Poczułaś energię, która przeszyła twoje ciało. Członki nagle przestały reagować na twoje bodźce i runęłaś w dół, by uderzyć w piasek, wzbijając przy tym obłoczek kurzu.

Feste obserwując walkę powietrzną zauważyłeś upadek Chiiko. Ba, zdałeś sobie sprawę, że bestia zbliża się teraz w jej kierunku, lecąc nisko i powoli. Najwidoczniej by dobić ją. Dzięki kamuflażowi udało ci się zbliżyć i zaatakować. Manticore wyczuła cię, choć nie zdążyła uniknąć potężnego ciosu, który jej dosięgnął. Hollow odwrócił się i wykonał zamaszysty atak ogonem w twoją stronę, który próbowałeś zablokować rękami. Nie do końca ci się udało i zostałeś ugodzony, choć szczęśliwie nie żądłem a całą powierzchnią odnóża [-21HP]. Tuż po tym wasz przeciwnik znów wzniósł się w górę, poza zasięg twych rąk.
[-10PR]

Chiiko, ta chwila przerwy, gdy leżałaś na piasku była cenna. Paraliżująca energia opuszczała powoli twe ciało i czułaś, że zaraz znów będziesz mogła działać.

Au, Au, Au. Bolało, ogon z każdą chwilą coraz bardziej denerwował Feste. Wstał po chwili i od prowadził wzrokiem przeciwnika. Wstał szybko, i spojrzał w stronę bogini czy jeszcze żyje. Użył znowu kamuflażu, i błądził wzrokiem za przeciwnikiem. Póki jego towarzyszka nie wzbije się w górę, i znowu nie straci hollowa na ziemię nie nada się do niczego. Tym razem gdy tylko przeciwnik znajdzie się bliżej ziemi, Feste będzie próbował go dosięgnąć, łapiąc go za którąś z kończyn i ciągnąc w dół, tak aby nie mógł odlecieć, nie puszczał nawet gdyby miał z nim odlecieć. Im dłużej walka trwa, tym mniejsze wrażenie wywrze na bogini, przez co był co raz bardziej zdenerwowany, a im dłużej trwała walka tym był bardziej zmęczony.

Chiiko zerknęła w stronę towarzysza. Gdyby nie on mogłaby nawet nie żyć. Co to było? Nie mogła się ruszać, a całe ciało zdrętwiało. Obrzydliwość. Z drugiej strony to było... Ciekawe. Znowu ktoś wywrócił jej świat do góry nogami, przywykła do tego, że wszelkie żądła ranią ją tak samo jak wszystko inne, a tu proszę, paraliż...
Jeśli tylko doścignie hollowa i jeszcze bardziej uszkodzi mu błony... Wstała z wysiłkiem i podniosła poziom reiatsu. Szybkość. Musi być szybsza... Tym razem jednak dodatkowo wypełniła reiatsu końcówkę ogona, chcąc polepszyć cięcie nim. Gdyby tylko udało jej się dogonić przeciwnika, będzie ciąć właśnie ogonem, rękami przytrzymując jego wredne żądło. Lepiej. Otworzy pysk i poczęstuje go kwasem.
Cały plan zakładał oczywiście jedno: że go dogoni. Jednak nie może przecież wiecznie uciekać, bo padnie ze zmęczenia, a nie może wylądować, bo na dole będzie miał problem z towarzyszem Chiiko.

Manticore wisiał nad wami, jakby czekając na was i rozkoszując się chwilą zwycięstwa. Gdy Chiiko w końcu wstała i wzniosła się w powietrze ryknął jakby z zadowoleniem po czym ruszył do ataku. Miał przewagę wysokości, przez co nie mógł zaatakować ogonem, ale od czego są łapy i paszcza. Trafił cię [-11HP], podobnie jak ty jego. Szybciej niż on udało cię się zawrócić i pomknąć za nim. Uniknęłaś ciosu ogonem, a samej poczęstowałaś go ugryzieniem w ogonem ze swego pyska. Nie była to śmiertelna rana, ale z pewnością dotkliwie go zabolała.
[-7PR]

Póki co walka rozgrywała się w powietrzu. Nie byłeś zatem w stanie w niczym pomóc swej towarzyszce. Manticore nie zbliżył się do tej pory nawet raz w zasięg, który by ci pozwalał choć na próbę chwycenia go czy uderzenia.

Feste niecierpliwił się z każdą chwilą, oglądał walkę mając nadzieję, że jego towarzyszce uda się go jak najszybciej strącić. Jeżeli jednak już się uda Feste nie ma zamiaru czekać, aż przeciwnik w końcu spadnie i zdąży wstać zanim on zaatakuje. Gdy tylko zobaczy, że przeciwnik zacznie spadać przelewa ogromną ilość reiatsu do nóg, aby zwiększyć swoją szybkość i skoczność, po czym biegnie w miejsce, w które spada przeciwnik. Gdy tylko, już będzie koło miejsca gdzie on spadnie i tu są dwie opcje

Jeżeli bd na takiej wysokości, że Feste da rade doskoczyć do niego, skacze w jego kierunku przelewając rei do pięści aby zwiększyć siłę ataku, po czym bierze zamach z góry, i celuje w okolice głowy. Gdy przeciwnik i Feste znajdą się na ziemi, ten nie daje mu szans na jaką kol wiek obronę i zasypuje go ciosami.

Jeżeli natomiast dobiegnie, a ten będzie już leżał na ziemi, Feste wyskakuje przelewa rei do rąk, bierze potężny zamach z góry i celuje w głowę, jeżeli nie trafi, stara się go przytrzymać, żeby znowu nie wzniósł się w górę.

Prawie nie bolało. Niby trafił, a jednak wychodziła na tym znacznie korzystniej niż on, bo dzięki temu zdobyła strategiczną pozycję, przy skorpionowatym ogonie.
Chiiko wpuściła więcej kwasu. Już po pierwszej ranie zadanej nim miała dość tego żądła. Jednocześnie ogonem starała się rozerwać błony skrzydeł, aby obniżył lot i w końcu opadł na ziemię. Ułatwieniem było to, że teraz niósł większy ciężar. Rękami zaś wczepiła się w jego... tył, żeby nie odpaść. A nogami w jego uda, oczywiście. Żeby nie kopnął.
Biała Pusta miała jedną wielką nadzieję. Że wkrótce uda jej się zniszczyć błony. I jedną gigantyczną. Że nie odpadnie. Bo co prawda była nieźle wczepiona, ale kto wie, co może umieć taki dziwny hollow...
Tylko co, jak zaczną spadać? Wtedy Chiiko oczywiście się odczepi, żeby uniknąć upadku. Może jednak wtedy już nie będzie spadać, nie mając na sobie tego ciężaru? Właśnie. Dlatego dopóki będzie to bezpieczne, będzie się starała trzymać go i nadal niszczyć błony, aż uzyska pewność.

Manewr udany, choć nie przewidziane efekty uboczne. Ogon manticore bowiem wydłużył się i uderzył w ciebie. Przytrzymująca się jego ciała stanowiłaś lepszy cel. Twój atak przeciw jego skrzydle przyniósł efekt, podobny temu, co zrobiło z tobą jego żądło. Czułaś uwalnianą energię, po której cios przeorał ci plecy i połamał przy okazji skrzydła [-24HP]. Twój atak podziurawił błonę jednego skrzydła, przez co po chwili oboje, sczepieni ze sobą runęliście w dół i wbiliście w piasku nieduży krater. Upadek spowodował, że rozdzieliliście się i teraz każde osobno zrywało się na nogi.

Feste sukcesem okazał się atak Chiiko, choć w obronie już jej poszło gorzej. Ruszyłeś zadowolony biegiem ku miejscu gdzie oboje spadli. Z miejsca zaatakowałeś manticore i trafiłeś, gdy już była na nogach. W odpowiedzi wystrzelił w twoim kierunku ogon, trafiając cię skutecznie i bezproblemowo [-19HP]. Tuż po tym odskoczył w tył i spoglądał na waszą dwójkę, porykując wściekle, krwawiąc z kilku ran.
[-5PR]

Feste, był uradowany tym, że trafił, natomiast spotkanie z ogonem nie podobało się pustemu. Użył kamuflażu, i zaczął okrążać powoli przeciwnika idąc w lewą stronę, jeżeli go nie zauważy, i będzie z boku. Rusza w stronę przeciwnika, wyprowadzając prawy sierpowy, celując w główkę. Wiedział, że hollow będzie starał się go zaatakować ogonem, więc uważał na niego podczas całej tej akcji, jeżeli już uda mu się trafić, automatycznie rzuca się do tyłu tak, żeby ogon przeciwnika go nie dosięgnął. Był już zmęczony i obolały, chciał po prostu zakończyć tą walkę jak najszybciej. Z każdym krokiem, był coraz bardziej zmęczony i słaby, a przeciwnik mimo wielu ran nie wyglądał na wykończonego.

Biała Pusta z trudem podniosła się z ziemi. Nieźle gruchnęli... Ale wydawało jej się, że wszystko jest na najlepszej drodze do tego, żeby jednak im się udało. Przynajmniej takie odniosła wrażenie. Ale o co chodzi z tym ogonem? Wydłuża się czy jak?
Wyprostowała się. Krwawił i to nieźle. Przydałoby się w końcu to skończyć, ale... Jak? Z tym ogonem może być problem. I wtedy Chiiko wpadła na szalony pomysł. Po prostu, podbiegnie i spróbuje się w niego wczepić, w plecy. Jeśli zrobi to odpowiednio, nie będzie mógł jej zaatakować żądłem żeby nie zranić siebie samego.
Znów naładowała ciało reiatsu, by zwiększyć szybkość. Zerwała się do biegu, przyspieszając skrzydłami. Skoczyła. Nisko, żeby przypadkiem nie przebił jej tak, że nie mogłaby dosięgnąć pleców. Gdyby próbował coś robić ogonem... Mogłaby ewentualnie podnieść jedną rękę. Nawet drugą, gdyby mogła się dzięki temu przyssać do pleców. Ale cóż więcej? Ogon?
Pozostawała jeszcze druga możliwość: przeciwnik uniemożliwi jej zbliżenie się na taką odległość, pewnie zagradzając drogę właśnie żądłem. Wówczas spróbuje po prostu skoczyć na ogon przeciwnika i wczepić się w niego. Jak najbliżej końca, żeby móc trzymać go na wodzy. A swoją drogą znów ukąsić.

Manticore przyglądała wam się uważnie, zwłaszcza łakomie spoglądając na ciężko rannego wysokiego hollowa. Dla niej był on łatwiejszym kąskiem niż żwawa do tej pory Chiiko.
Ruszył więc właśnie na niego. Obrona jaką się zastawiał Feste nie była problemem dla Manticore. Była dla niego a szybka i zręczna. Po jej ciosie runąłeś na piasek i nie byłeś w stanie się już ruszać [masz 1HP].
Pokonanie towarzysza dało Chiiko okazję do ataku, który zaowocował dosięgnięciem bestii i wczepieniem się w jej plecy. Udało ci się nawet przyssać, co zaowocowało kolejnym rykiem bólu i gwałtownym szarpaniem i manewrami ze strony bestii. W końcu w twoje plecy znów wbił się ogon [-13HP]. Siła uderzenia oderwała cię, ale jeszcze trzymałaś się poszarpanego skrzydła. Niebezpiecznie blisko jego paszczy i przednich łap...

To nie była sytuacja o jakiej by marzyła. Co prawda na chwilę się wpiła, ale teraz była przebita przez ogon i wisiała na skrzydle, niepokojąco blisko paszczy przeciwnika. Chwileczkę...
Była blisko głowy, a więc blisko szyi. A czy jest lepsze miejsce do wpuszczenia kwasu? No, może serce, albo sama głowa. Ale zaraz po nich szyja. Puściła się jedną ręką skrzydła, na którym wisiała, by zaczepić i o drugie. Tak, znajdując się w poprzek ciała, wygięła się w przód i wpiła w szyję hybrydy. Krew, która wypływała z jej własnych ran pewnie też nie była dla stwora najprzyjemniejsza.
Pozostała jeszcze kwestia irytującego żądła. Cóż mogła zrobić? Napełniła końcowy fragment ogona dużą ilością reiatsu i wypuściła ją kiedy uderzał, chcąc po prostu odciąć irytujący organ, a była pewna, że bez użycia uderzenia energii byłoby to zwyczajnie niemożliwe.
Nie była tak ranna, jak kiedy walczyła z uzbrojoną duszą. Uznała więc, że nie jest chyba tak źle. Z drugiej strony jeśli miałaby zginąć... Nie. Przecież ona nigdy nie ginęła. Podstawowa zasada życia. Starała się jej trzymać i do tej pory wychodziło jej to perfekcyjnie.

Udało ci się wygiąć, nawet wpić w jej szyję. Manticore jednak nie miała zamiaru dawać za wygraną. To że była zręczna zauważyć się dało już wcześniej i podobnie było zdaje się teraz. Odrzuciła bowiem oba skrzydła, jakby były niepotrzebnym elementem jej ciała. To pozbawiło cię możliwości trzymania się jej. Spadł na ciebie kolejny cios żądła [-13HP], tym razem wyprowadzany z boku, jakby bestia planowała cię po prostu zrzucić z siebie. Twój cios ogonem również dosięgnął celu, choć nie wyrządził większych szkód. Byłaś pod tym względem znacznie słabsza. Mogłaś liczyć tylko na swą krew. Choć jak mogłaś zauważyć i ona miała pewne problemy w zetknięciu się ze skórą przeciwnika. Widać nie ty jedna miałaś twardą skórę. Zapowiadała się walka do końca, na wyczerpanie wroga.

Chiiko spadała z ciała przeciwnika, ale nie mogła po prostu nic z tym nie zrobić. Nie teraz, kiedy jest tak blisko. Wbiła pazury jednej ręki w plecy hollowa, próbując się na nie wdrapać. Drugą zrobiła coś z pozoru szalonego i bezsensownego, ale tak na prawdę wcale niegłupiego, mianowicie sprała się przytrzymać żądło stwora. Dlaczego? Bardzo proste. Nie ważne jak było twarde, jeśli odpowiednio długo będzie pod wpływem krwi, nie będzie już mogło spełnić swojej funkcji. A rana się przecież od tego nie powiększała.
Biała Pusta zwiększyła poziom reiatsu i wykonując dziwny skręt tułowia wczepiła się w bok hollowa jedną z nóg. Ugięła kolano i łokieć, starając się podciągnąć wyżej i przerzucić druga nogę przez grzbiet hybrydy. Jednocześnie próbowała wbić w nią swojej języki i to jak najwyżej, a jednocześnie jak najbliżej głowy, żeby kwas szybciej zrobił swoje. Była twarda i Chiiko to wiedziała, większość przeciwników już by leżała, pewnie nawet dojadana.
Biała jeszcze drugą nadzieję, krew płynącą z ran. Co prawda stwór widać miał dość twardą skórę, ale w końcu biała krwawiła głównie z tułowia, a to znaczy, że w przybliżeniu na miejsce, w które będzie gryźć, co przyspiesza proces wypalania ciała.
Dopiero teraz ogon mógł stać się na prawdę pożyteczny. Wyjęła go z żądła przeciwnika i oplotła wokół tułowia w dziwny sposób, po drodze starając się przebić żądło. Nie chodziło teraz o zniszczenie go, widziała już, że się to nie uda, ale o ułatwienie zatrzymania go, utworzenie czegoś w rodzaju więzów, które przechodzą przezeń na wylot. Wówczas żeby uwolnić żądło i móc zaatakować po raz kolejny musiałaby po prostu wyrwać ogon, co mogło być trudne kiedy był tak naprężony i wzmocniony przez sploty.
Chyba dopiero teraz ją doceniła. To jednak nie był byle jaki hollow, bez żadnych predyspozycji. To już był ktoś. A walczyć z kimś oznacza, że samemu jest się kimś.