Wschodnia pustynia

Zaczęłaś wić się i starać dosięgnąć przeciwnika, jak to sobie zaplanowałaś. Ten jednak nie dawał za wygraną. Udało mu się zrzucić ciebie z własnego grzbietu. Czułaś reiatsu, które uwalniał podczas tej akcji. Byłaś teraz na ziemi, choć zerwałaś się niemal natychmiast na nogi. Manticore jednak nie zaatakował odrazu, lecz jakby przez ten ułamek chwili zbierał siły do ataku. Widziałaś jak jego paszcza otwiera się. Znacznie szerzej niż wydawało ci się to możliwe. Ujrzałaś szereg ostrych zębów, a potem w miejscu języka kolejną, mniejszą paszczę. Hybryda runęła na ciebie wykorzystując twoje zaskoczenie, rycząc z wściekłości i bólu. Spróbowałaś odskoczyć i udało by ci się to, gdy w twoim kierunku nie wystrzelił wewnętrzny język bestii, chwytając cię za nogi i przewracając. Widziałaś, że twoja krew zaczyna nań działać, ale nie wiedziałaś co będzie szybsze, czy się uwolnisz, czy cię wciągnie do paszczy i pożre. Język boleśnie wgryzał się w twoje uda [-11HP] i ciągnął w kierunku, z którego wyleciał. Takiego ruchu się nie spodziewałaś.

Tego Chiiko nigdy by się nie spodziewała. Jeszcze nie spotkała stworzenia, które potrafiłoby otworzyć paszczę tak szeroko, żeby pożreć kogoś na jeden gryz. A język był długi i trzymał mocno.
Zgięła się w pół i wypełniając pazury reiatsu próbowała przeciąć wredny organ, za jaki uznała język. Jednocześnie wbiła weń wszystkie trzy języki, starając się jak najbardziej go osłabić. W końcu jeśli nie puści będzie miała spory problem.
Ogon miotał się na wszystkie strony, unosząc w powietrze chmurę piasku. Co mogła poradzić na to, że chyba pierwszy raz była dosłownie na pograniczu zjedzenia? Strach w takim momencie to raczej dość naturalna reakcja.
No, a co zrobi, jeśli zdąży ją przyciągnąć? No... Pewnie to samo, do ostatniej chwili. Z tym, że jeśli będzie już na prawdę blisko to pozostaje nogami zapierać się o ciało przeciwnika.
Jako hollow, a poza tym przecież zwierzę, nie zwykła się modlić. Z resztą do kogo i jak? W takich chwilach więc jej myśli, gdyby myślała dźwiękami, były bezosobowe, opierające się na "oby" i "niech". Mimo to zwykle ta trzeciaosobowa siła wysłuchiwała prośby. Pytanie tylko, jak długo pozostanie łaskawa.

Twoje działania przynosiły spodziewany efekt. Język zaczął się przerywać, co tylko zmusiło bestię do działania. Widziałaś jak tam równocześnie wciąga w siebie język, jak i ruszyło do przodu. Poczułaś jak zęby zatrzaskują się na twoim korpusie [-15HP], gdy zamknął swoją normalną paszczę. Tuż po tym manticore gwałtownie szarpnął całym ciałem a tobie przemknęła ciemność przed oczami. Gdy się rozjaśniło okolica była spokojna. Wszystko było nieruchome, ty, twój towarzysz, hybryda. Zorientowałaś się, że twoja własna krew ocaliła cię w ostatniej chwili. Gdy zęby wgryzły się w ciebie, część jej trafiła od wewnątrz przez miękką tkankę i dokończyła dzieła zniszczenia. Zwycięstwo należało więc do was.

- Wygląda na to, że tym razem szczęście jest po mojej stronie. - odezwał się Dhar Khosis, spoglądając na wynik walki.
- Heh, ciesz się póki możesz. Mam zamiar odebrać to, co mi się należy. - sparowała widocznie wkurzona dziewczyna. - Do następnego razu. - dodała i zniknęła.
Dhar uśmiechnął się tylko do siebie, spojrzał znów na pobojowisko.

Feste, Chiiko, przetrwaliście. Udało wam się pokonać przeciwnika, którego wskazał wam wasz pan. Mogliście teraz odpocząć i posilić się. Nikt wam nie przeszkadzał. Wasz pan nie zszedł do was. Mało was to obchodziło, liczył się posiłek teraz.

Bardzo powoli, opierając się na jednej z nóg, wstała. Wróg. Towarzysz. A gdzie... Jest. Pamiątka. Nie można zgubić pamiątki z tamtego lasu.
Doszła kawałek do ofiary. I znowu to nieprzyjemne uczucie, wstyd jedzenia w czyjejś obecności. Ale co, miała zrezygnować z posiłku? Głodna i tak ranna? Przykucnęła, rozłożyła skrzydła miejscami pokryte wąskimi dziurami i z trudem wbiła pazury w twarde ciało. Próbowała wyrwać kawał, ale był widać za duży. Spróbowała mniejszy. Zerknęła na całość. Takimi kawałeczkami to raczej za szybko tego nie zje...
I okazało się na dodatek, że żeby zjeść choćby taki kawałeczek w większości przypadków trzeba wpuścić trochę kwasu, co jeszcze przedłużało jedzenie.

Obolały, a raczej jedną nogą po drugiej stronie, jeżeli można to było by tak nazwać w tym świecie. Udało się towarzyszce zabić przeciwnika. Ale teraz był głody, zaczął czołgać się w stronę zabitego przeciwnika, co prawda, to nie on go pokonał to nie była jego zdobycz, ale może podzieli się. Gdy się jakimś cudem doczołga próbuje coś skubnąć tylko, tyle, żeby głód nie dokuczał przez dłuższy ran, i trochę rany się zagoiły, a większość zostawia towarzyszce, było mu wstyd, że dał się pokonać na jej oczach, no trudno będzie trzeba z tym żyć. Miał też nadzieje, że Pan nie pozwoli zjeść go.

Zaczęliście pożerać pokonanego pustego. Nie przejmując się wogóle tym drugim. Każde pragnęło zjeść jak najwięcej a ciągle było tego sporo jeszcze przed wami. Kęs za kęsem odzyskiwaliście utracone siły, rany szybciej się goiły. W końcu, gdy już nie zostało nic do pożarcia spojrzeliście na siebie. Ran nie było, energia was rozpierała, byliście najedzeni.
Wzrok wasz padł w kierunku, gdzie powinien być wasz pan. Ten jak zauważyliście wchodził właśnie do budynku, który miał rozmiary małego zameczku. Jakieś trzydzieści na pięćdziesiąt metrów i dobre dwadzieścia wysokości. Sporo miejsca dla każdego.


[Przywróćcie sobie PŻ i PR do maxymalnego stanu.
Chiiko: na stałe +1 do Siły.
Feste: na stałe +1 do Wytrzymałości i Reiatsu]

Feste wstał, i spojrzał w stronę pana, który teraz go w najmniejszym stopniu nie obchodził. Teraz interesowała go bardziej jego towarzyszka. Wszystkie próby zainteresowania jej swoją osobą spełzły na niczym, próba zaimponowania w wale nie udała się tak samo jak skakanie do o koła niej. Tym razem zaczął iść w stronę pustej z spuszczoną głową, machając leniwie ogonem udając, że nie zwraca uwagi na nią uwagi, gdy przechodził koło niej, zamachnął się mocniej tak aby końcówka jego ogona, otarła się leciuteńko o środek jej ogona. Gdy odszedł od niej kilka kroków, odwrócił głowę w jej stronę i spojrzał na nią "czerwonymi, głębokimi oczyma", spojrzał przed siebie i sprawił wrażenie jak by lekko zwolnił. Miał nadzieje, że te zaloty spiszą się lepiej niż poprzednie, chciał, żeby w końcu doceniła jego starania, nie można był mówić tu o wielkich staraniach. Próbował mało razy, jeżeli nie tym razem, to następnym..

Chiiko odprowadziła pana wzrokiem. Nie kazał iść, a jakoś jej nie ciągnęło do zimnych ścian budynku. Zimnych nawet dla oka.
Przeszedł ją lekki dreszczyk. Obróciła głowę i jej wzrok napotkał czerwone oczy wpatrujące się w nią głęboko. Lekko zmarszczyła brwi, jakby karcąco. Nie było to jednak przecież to samo, co kiedy pierwszy raz się zalecał. Teraz nie był głupi, a tylko trochę za mało subtelny. Zrozumiała jednak intencję.
I najwyraźniej w jakiś sposób ją doceniła, bo jej długi, smukły ogon w odpowiedzi otarł się o sierść na analogicznej kończynie zalotnika. Odwróciła się jednak, tylko przez ramię zerkając na niego w momencie dotknięcia.
Nie wiedziała o nim wiele jako o potencjalnym partnerze. Właściwie nigdy w życiu, włącznie z tym ziemskim, nie wiedziała wiele o jakimkolwiek potencjalnym partnerze. Ale jeśli nie jest odpowiedni, to w końcu przecież się to wyda. A póki co wystarczy, że będzie grzecznie odpowiadać na jego zaczepki.
Tymczasem zrobiła parę kroków naprzód, jakby chciała iść wzdłuż budowli. I pewnie chciała, w końcu dobrze wiedzieć, gdzie się kończy.

Feste był uradowany, że zwróciła na niego uwagę, gdy postąpiła parę kroków dalej, zatrzymał się i obrócił się w jej stronę, po czym powędrował za nią krokiem. Zastanawiał się przez chwilę, ale to na prawdę przez nieziemsko, krótką chwilę czy nie potowarzyszyć jej, dokąd kol wiek idzie. Ruszył szybkim krokiem za nią, tak aby znaleźć się po jej prawej stronie, szedł oddalony od niej o metr, w pewnym sensie bał się, że odejdzie, a on jej już nie zobaczy więc, po prostu szedł tam gdzie ona. Póki pan nie pokazywał się miał wolną rękę i czas, który mógł wykorzystać by być bliżej towarzyszki. Miał małą nadzieje, że pan nie wróci i, i co dalej.

Chiiko szła wolno, jakby chciała zostać dogoniona. Budowla okazała się wcale duża, acz ze wszystkich stron wydawała się wyglądać podobnie. A mimo to przyglądała mu się. Dość istotne, jak jest duży. Jeśli byłby mały, to pan pewnie szybko by wyszedł, bo zdążyłby obejść całość od wewnątrz.
Chwila ciągnęła się długo, aż w końcu, nie wiadomo kiedy, upłynęła i znów wrócili do punktu wyjścia. Zamrugała. Duże to to.
I stała tak chwilę, zapewne nie wiedząc za bardzo, co z sobą zrobić. Spojrzała na budynek. Właściwie była trochę ciekawa, jak wygląda od środka, chociaż chłód bijący od tych ścian powodował, że się wahała.
Nieee... Jednak nie. Spojrzała na pamiątkę. Taak... Tam było jeszcze tyle do odkrycia... Choć z drugiej strony była tam nie tak dawno, a poza tym była przecież już po jedzeniu.
Spojrzała na towarzysza. Zwróciła się w stronę przeciwną niż zamek i postąpiła pojedynczy krok. Zerknęła przez ramię. Jeśli mieliby współpracować na stałe, powinni choćby razem coś upolować. Poza tym to dobra okazja, żeby sprawdzić, czy rzeczywiście jego domeną jest siła. Jeśli tak czekała go długa droga by uzyskać tak ważne cechy dla drapieżnika jak szybkość czy zwinność. Albo przynajmniej zwiększyć poziom reiatsu, bo nie miał go za dużo.

Nie postąpiliście dużo kroków od budynku. Choć niby byliście wolni, to jednak komuś służyliście. Wasz pan pojawił się nagle przed wami i spojrzał na was wzrokiem, pod którym ugięliście się. Wolnym ruchem podniósł rękę i wskazał budynek. Chiiko zauważyłaś, że w drugiej ręce trzyma twoją zdobycz. Nie wiedziałaś kiedy ci ją zabrał, nawet tego nie poczułaś.
Wasz pan pokazywał wam swoją wolę...

Pustą przeszedł dreszcz. Pan znowu użył tej dziwnej zdolności, znowu pojawił się nagle tam, gdzie go nie było. Ale nie stąd dreszcze. Zabrał pamiątkę, a ona nawet tego nie poczuła, nie zdała sobie z tego sprawy.
Nie wiedziała, czemu, ale ten wzrok był straszny. Czyżby uznał to za ucieczkę? Przecież nie uciekała, chciała tylko zacisnąć więzy i...
Chwileczkę... O co mu chodziło? Zamek, ale co zamek? Spojrzała na pamiątkę. Już do niej przywykła, było jej wręcz.... niewygodnie. Nie tak, jak kiedy ktoś ją na przykład trzymał za ogon, ale jednak.
Odwróciła się tylko, nie ruszając się z miejsca ani o krok, w żadną stronę. Nie wiedziała, dlaczego, ale jej to nie obchodziło. Nagle objawiła jej się idea "nie". Nie chodziło o zamek, ale o pamiątkę. Jej pamiątkę.
Wolno i jakoś dziwnie, pewnie przez brak wprawy, podniosła rękę i wskazała miecz. Zrobiła krok w tę stronę. Nie groziła, nie kazała. Właściwie nawet trudno powiedzieć, czy prosiła, choć taka sugestia pojawiła jej się w oczach. Może wyszłoby lepiej, gdyby znała ideę prośby. W każdym razie na pewno oczekiwała, że jej odda. Może być grzeczną Pusteczką, ale jakoś wydawało jej się, że jakieś prawa i tak mieć powinna.

Pan, nie było go i nagle pojawił się. To było nie trochę, a bardzo dziwne, czemu on tak nagle się pojawił, uznał, że chcą uciec? Później, zobaczył, tą rzecz, która miała ze sobą ciągle towarzyszka. Ciągle przyglądał się tylko to patrząc na nią, a to na niego. Czekał, aż skończą, nie powinien wtrącać się między ich sprawy. Pokazywał na to coś, miał tam iść? Gdy coś kazał, pokazywał na niego i na coś. Więc po prostu stał i czekał, aż coś zrobi bogini. Jeżeli ona tam pójdzie to i on, nie miał zamiaru jej zostawiać. Widocznie chciała odzyskać swoją rzecz, gdyby nie chciała to by nie wyciągała ręki, po to coś. Bynajmniej, jeżeli będzie trzeba się sprzeciwić panu, nie będzie miał wyboru.

Widząc wasze niezdecydowanie ponownie wskazał na budynek, potem na was.
- Jesteście moją własnością. I póki nie zadecyduje inaczej tak pozostanie. - rzekł coś do was, choć nie zrozumieliście sensu tego co mówił. Broń, którą zabrał, wsunął pod fragment swego ubioru, dając tym samym do zrozumienia, że nie ma zamiaru oddawać ci zdobyczy. Zrobiwszy to ruszył ku budynkowi, przechodząc między wami.

Chiiko do końca patrzyła, jak miecz nurza się w materiale. Spuściła wzrok. Pamiątka...
Biała Pusta bez śladu wahania ruszyła za panem, ku zamkowi. Bo niby jak inaczej miałaby odzyskać pamiątkę? A musiała ją odzyskać, bo najwyraźniej była inna, niż ciało. Nie odrośnie, kiedy się ją straci.
Dlaczego? Co mu przeszkadzało w tym, że miała pamiątkę? Właściwie: Pamiątkę. Pamiątka była przecież bardzo istotna. Na tyle istotna, przecież Pamiątka to pamiątka, ma przypominać, sprawiać, że się pamięta. A bez niej można zapomnieć. Nie chciała zapomnieć, a więc potrzebowała pamiątki. Teraz tylko pojawił się problem... Skąd wziąć pamiątkę przypominającą Pamiątkę?
Spojrzała na swoją rękę, tą, którą pokazywała. Nie pamiętała już, co pan kiedyś rysował, ale nauczyła się samego pojęcia, bardzo z resztą przydatnego. Wysunęła jeden ze szponów i narysowała na skórze prosty kształt. Nie była to taka rana, żeby krwawiła, aby tylko skóra była w tym miejscu nacięta. I tak znaczek był dobrze widoczny.
W odrobinkę tylko lepszym nastroju ponownie, tylko tym razem wyraźnie szybciej, ruszyła w stronę zamku.

Feste stał jeszcze chwile, i wpatrywał się w odchodzącego pana, po czym przeniósł wzrok na towarzyszkę, stał jeszcze tak chwilę, rozejrzał się do o koła. Tym razem wskazał na niego, a potem na to coś. Ruszył powoli za boginią.
Gdy nagle stanęła omal na nią nie wpadł, stanął koło niej i spojrzał na to co zrobiła sobie na ręce. Jeżeli ona chciała to i on też chciał. Pokazał jej swoją rękę, po czym palcem pokazał ten kształt co zrobiła sobie, przez to starał się jej pokazać, że on też chce takie coś. Jeżeli jednak ona go zignoruje, stoi tak jeszcze chwilę spoglądając na swoją rękę, po czym z spuszczoną głową rusza za nią. Natomiast jeżeli, bogini będzie taka dobra, i sprawi mu takie same coś, uradowany, ruszy za nią szybko spoglądając co jakiś czas na swoją rękę.

Przekroczyliście próg budynku, który wewnątrz wydawał się większy i wyższy niż z zewnątrz. Liczne kolumny podtrzymywały sufit, w oknach gdzieś wysoko widoczne były ni to kraty, ni to małe kolumienki, krzyżujące się ze sobą. Przekroczywszy hol weszliście do większej sali. Wrota gdzieś za wami zamknęły się z głuchym odgłosem, niosąc echo po pustych ścianach.
Główna sala była wielka. Zdecydowanie coś nie było tak z tym całym budynkiem. Na ścianach widniały resztki pustych, kości, czaszki, skóry. Podłoga była niczym szachownica, pokryta kwadratami w dwóch kolorach: ciemnoczerwonym i jasnobrązowym. Gdzieś z lewej widoczny był spory stół z paroma wysokimi krzesłami. Z prawej ujrzeć można było gruzowisko, jakby resztki ścian lub zburzonych kolumn. Może efekt niegdysiejszej walki. A przed wami daleko większe krzesło czy też tron.
Pan wyciągnął zdobyczną broń i wbił ją obok siedziska. Następnie siadł na nim, kładąc dłonie na oparciach. Głowa jego spoczęła na zagłówku, twarz dalej pozostawała w cieniu, jaki dawało zarzucone ubranie.
Zauważyliście, że tron częściowo zmienił swój kształt, jakby rozrósł się na boki. Góra przekształciła się lotki skrzydeł, oparcia wydłużyły się i wykręciły na zewnątrz od siebie, opierając o podłogę. Kolumny, które widzieliście w tej sali, dotąd smukłe z prostymi wcięciami pionowymi, teraz zmieniły zdobienia na spirale. Płaska podstawa i szczyt przeobraziły się w odpowiednio dziwaczną stopę oraz rozpostartą dłoń.
Nie padł więcej żaden rozkaz, żaden znak wskazujący na to, czy pan chce czegoś jeszcze od was. Byliście zdani widać teraz na siebie, lub na jego łaskę. On zaś tylko siedział, może spał. Tego ostatniego nie wiedzieliście.


[napisać ewentualne akcje, co robicie przez kolejne 4-6 dni.]

Chiiko zerknęła na swojego towarzysza. To, co robił było cokolwiek dziwne. Pytał się co to za znaczek czy co? Jeśli tak, mogła mu odpowiedzieć. Zdała sobie jednak sprawę, że wskazał na swoją rękę, nie jest toteż... Chciał takie coś?
Spojrzała na niego niepewnie. Nie teraz. Teraz pan wzywa. Ale w wolnej chwili właściwie czemu miałaby go nie wziąć tam, do lasu? Wtedy i on mógłby zdobyć podobną pamiątkę, skoro taką chciał. Póki co jednak pewnie by zapomniała, żeby to zrobić, a znak na jej własnej ręce miał już swoje znaczenie.
Uniosła ogon, który wolno owinął się wokół ręki hollowa i samym koniuszkiem delikatnie rozciął wierzchnią warstewkę skóry, pozostawiając na nim jedną kreskę lekko zakrzywioną i drugą, znacznie krótszą, na krzyż. Znak mniej więcej taki, jak jej własny.

Biała Pusta patrzyła kompletnie zbita z tropu na przekształcenia otoczenia. Mimo to było to nadal chłodne i jakieś... nieprzyjemne. Ale pan nie wydawał poleceń. Czyżby chciał po prostu, żeby zobaczyli, jak zasiada na tronie? Było to dla niej cokolwiek dziwne.
Spojrzała na swojego sojusznika. Gdyby wolno im było wyjść, mogliby jednak zrobić to, na co wcześniej wpadła, czyli wspólnie zapolować. Ale najwyraźniej nie było wolno.
Jakoś... Nudziła się. Usiadła na jednej nodze, splatając dłonie na kolanie tej drugiej. Lekko przymkniętymi oczami wpatrywała się w pustkę. I jakoś w tej pustce dostrzegła coś, co może zmniejszyć nudę. Nawet nie chciało jej się wstać, toteż na kolanach przeszła ten kawałek dzielący ją od najbliższego kawałka gruzu. Wzięła go do ręki i obejrzała ze wszystkich stron. Nie był zbyt ciekawy, toteż podeszła do większej górki, grzebiąc po tym, co kiedyś musiało być jakąś kolumną czy czymś takim.
Nic ciekawego. Spojrzała na pana. Spojrzała na sojusznika. Nie była pewna, czy jej wolno, ale niby od niechcenia wykonała ogonem charakterystyczne „pyk” w powietrzu. I w tym właśnie miejscu przestrzeń się rozerwała, ukazując czerń przejścia między wymiarami. Świat Żywych... Dawno tam nie była. Ale to ciekawsze niż patrzenie na gruz.
Jej wzrok, skierowany na towarzysza, mówił dość jednoznacznie to samo, co i otwarcie garganty. Nie czekając na niego przekroczyła jej próg.

Gdy towarzyszka, podarowała mu ten rysunek, uradował się tak bardzo, że omal nie zaczął znowu skakać wokół pustej, zamiast tego spojrzał na "znamię" to na pustą i uniósł dwa kciuki ku górze, odruchowo, po czym ruszył za nią.
Środek zamku wydawał się ponury, może dla tego, że był cały w szarych odcieniach. Nagła zamiana środku wnętrza, bardzo go zdziwiła, nie miał pojęcia jak w jednej chwili mogło się tak zmienić. Spojrzał na towarzyszkę, która zaczęła przebierać w gruzach, nie wiedział o co chodzi ale ciągle się przyglądał.
Gdy nagle w powietrzu pojawiła się czarna dziura, Feste podszedł bliżej niej, i obszedł ją do o koła, po czym spojrzał na pustą. Gdy tylko zobaczył jak przekracza, dziurę, on sam szybko do niej wskoczył w obawie, że ona ucieknie, a on jej nigdy więcej nie zobaczy.

Otwarcie garganty nie wywołało reakcji pana, podobnie jak to, że w nią kolejno weszliście. Nie wiecie czy mogło go to zdenerwować czy też pozwolił wam swobodnie na taką wycieczkę. Jedyne co wiedzieliście to to, że po drugiej stronie był zupełnie inny świat, instynktownie wyczuwaliście też, że można tam mieć posiłek...


Tutaj =>https://bleach.forumpolish.com/obrzea-miasta-f58/las-przy-starym-strumyku-t953-60.htm#42769

Powrót nie należał mimo wszystko do najszczęśliwszych. Ledwo bowiem znaleźliście się na powrót w zamku, zostaliście z dużą siłą rzuceni w kierunku ściany, którą boleśnie odczuliście na swych plecach [-10HP oboje]. Wasze ręce zostały skrępowane wiszącym nad głową łańcuchami, przez co zawiśliście spory kawałek nad ziemią. Dziwna biała energia unieruchomiła pozostałe kończyny, uniemożliwiając jakikolwiek ruch.
- W końcu jesteście. Nudziło mi się, a wy gdzieś się kręciliście, zamiast być u mego boku. - rzekł do was Dhar Khosis. Widzieliście go inaczej niż do tej pory. Zamiast łachmanów białe ubranie, broń przy pasie, fragment czaszki na głowie o lekko innym kształcie.



- Teraz wyglądacie o wiele lepiej. I stanowicie miłą odmianę wystroju tej sali. Powiście sobie zanim będziecie mi znów potrzebni.
Nie mieliście pojęcia co do was mówi. Ani o co mu chodzi i czemu was uwięził. Mogliście się tylko domyślać powodów.

Chiiko wbiła wzrok w ziemię. Właściwie nie miała panu za złe, że to zrobił. Nie pomyślała nawet o tym, że nie musiał wiedzieć o tym, że się wycofała, a jednak uznała, że to właśnie za to. Czuła się winna, zawiodła.
Kątem oka tylko dostrzegła ogólną zmianę w wyglądzie pana. Nie patrzyła na niego, ale nawet wtedy było widać, że jego sylwetka jest rozjaśniona, biło od niej jakby... światło? Blask?
Ogień. W jej pamięci pozostał ogień. Kiedyś wróci. Kiedyś będzie silniejsza. Musi być. Jak inaczej mogłaby tam wrócić i pokonać władcę ognia? A jeśli tego nie zrobi udowodni samej sobie, że nadal jest słaba. Nie może pozostać słaba jeśli chce kiedyś być kimś więcej niż niewolnicą pana. Chciała być jego przyboczną, z którą nawet on musiałby się liczyć. Być może kiedyś kimś więcej, ale to już byłoby coś.
Wisiała sobie spokojnie starając się w miarę możliwości zregenerować ciało. Przyda się kiedy będzie trzeba zapolować.

Feste zaczął się wiercić i warczeć. W żadnym sposobie nie podobało mu się to jak potraktował go pan. Był głodny chciał jeść, a nie wisieć. Co gorsza nie mógł pozaczepiać bogini, z chwili na chwilę coraz bardziej go to denerwowało. Nie potrzebnie tutaj wrócił. Na ziemi, był przynajmniej wolny, a tutaj musiał być podwładnym silniejszego od siebie. Z chwili na chwilę wiercił się coraz mocniej, warczał. Nie podobało mu się to, i czemu pan zmienił nagle swój wygląd, w poprzednim stroju bardziej podobał mu się.

Wiszenie na ścianie nie jest czymś, co moglibyście robić wiecznie. Ramiona dość szybko się zmęczyły, mięśnie odmawiały posłuszeństwa, potem przyszedł ból. Im dłużej wisieliście, tym stawał się on większy, by w końcu przerodzić się w mękę. Wszelkie próby uwolnienia się spełzały na niczym. Po kilku dniach nie czuliście już nic poza bólem oraz powiększającym się głodem.
Nie wiecie dokładnie ile tak wisieliście, ale gdy w końcu łańcuchy puściły, opadliście bezwładnie na ziemię. Nie mieliście czucia w rękach, byliście osłabieni. W okolicy nie czuliście reiatsu swego pana. Mieliście zatem chwile dla siebie, zanim ten wróci.

Feste był obolały i głodny, ból nie dawał mu spokoju. Rozejrzał się do o koła, ból z każdą chwilą zmniejszał się co bardzo go ucieszyło. Przesunął się lekko w stronę towarzyszki, każdy najmniejszy ruch sprawiał mu ból ale nie mógł się powstrzymać. Ogon powędrował ku podbródkowi bogini i lekko go musną po czym wrócił na swoje miejsce, on sam natomiast spojrzał na nią, po czym przeniósł od razu wzrok na ścianę. Miał nadzieje, że pan nie wróci, i że już nie będzie go wieszał, nie podobało mu się to. Miał nadzieje, że wkrótce uwolni się w końcu od niego i nie będzie musiał już więcej płaszczyć się przed nim.

Ciało białej Pustej opadło bezwładnie na ziemię. Uniosła głowę. Na jej twarzy był wypisany bełkot istotki zaspanej i obolałej.
Oczy otworzyły się nieco szerzej, kiedy poczuła dotyk puszystego ogona towarzysza. Zerknęła w jego stronę. Czuła się jak codziennie noszona koszulka nieprana przez miesiąc. Może z tą tylko różnicą, że koszulka nie była głodna.
Próbowała poruszyć rękami. Zesztywniałe, bez czucia. Zamknęła oczy i próbowała wyczuć, czy w okolicy nie ma jakiegoś jedzenia. Przydałoby się, oj przydało. O dziwo tym razem nie zależało jej na jakimś dużym zwierzu, czymś, czym można się porządnie najeść. Starczyłby nawet jakiś malec, który żyje tylko po to, żeby mogli go zjeść nieco mniej malutcy.
Jeśli nie będzie nic takiego... Poczeka. Będzie jeszcze bardziej głodna, ale bez czucia w rękach polowanie na coś większego niż zająca byłoby więcej niż trudne.

Minąć musiał trochę czasu, zanim krew znów zaczęła normalnie krążyć w ramionach, a te choć obolałe powoli wracały do życia. Po kilku godzinach można było powiedzieć, że wróciło do wszystko normy. W okolicy nie wyczuwaliście niczego, żadnej duszy czy też pustego, który by z chęcią oddał życie dla waszej uciechy i posilenia się. Pozostawało wam więc opuszczenie zamku i ruszenie na polowanie, jeśli mieliście zamiar zaspokoić głód lub... zjedzenie siebie nawzajem, co też było jakimś wyjściem.


[PŻ i PR do pełnej przywróćcie.]

Chiiko w końcu poczuła się w miarę dobrze. A co to oznacza? Że nagle poczuła, jak jest głodna. Cóż, pozostaje więc tylko wybiec z zamku i rozejrzeć się za czymś do jedzenia.
Zając, jeleń, niedźwiedź, gigantyczny robal, teraz była gotowa na wszystko. Wolnym krokiem wyszła z pomieszczenia, po czym majestatycznie rozłożyła skrzydła. Wzbiła się w powietrze, musiała się trochę rozruszać. Jedno kółko nad gruntem, ostry zakręt w górę i już ostro pikuje, aż piasek unosi się w górę białą falą.
Wyhamowała. Spojrzała na swojego towarzysza. Nie przypominała sobie, żeby widziała, jak lata. Czyżby nie lubił latać? Nic to, póki co Chiiko uniosła się wyżej, próbując z daleka dostrzec jakikolwiek ruch. Albo wywąchać jakieś reiatsu. Na jedno wychodzi, na znalezienie jakiegoś hollowa.

Nie miałaś istotnie pojęcia, czy twój towarzysz lata czy nie. W sumie zeszło to na dalszy plan w obliczy głodu. Krążąc wysoko na niebie nie mogłaś ujrzeć lub wyczuć w okolicy reiatsu. Nie licząc oczywiście tego w zamku. Pozostawało ci zatem polecieć kawałek dalej w poszukiwaniu jedzenia.

Takie momenty potrafią hollowa doprowadzić do chwilowego dołka. Dopiero co odżyły jej ręce, a już się okazało, że w najbliższej okolicy jedzenia nie ma. Jeśli mimo takiej wysokości nigdzie na horyzoncie nie widziała żadnego hollowa, to mogła spokojnie założyć, że znalezienie jakiegoś trochę potrwa.
W pobliżu nie czuła też reiatsu pana, ale ponowna wycieczka do Świata Żywych byłaby przecie szaleństwem. Spojrzała w stronę towarzysza, obniżyła lot, by było widać jej gestykulację, po czym dłonią dała mu prosty znak, by podążał za nią. Następnie poleciała spory kawałek w stronę horyzontu. Jeśli nadal nic nie znajdzie to... No to będzie cokolwiek kiepsko.
Zawsze można zrobić duże koło wokół zamku, takie mniej więcej na trochę mniej niż jeden horyzont. I tak miała zamiar zrobić. Bo niby co innego? Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że utarta metoda poszukiwań, czyli iść naprzód i czekać, aż się coś trafi, jest cokolwiek ryzykowna, łatwo przegapić zdobycz.