Wschodnia pustynia

Dwa hollowy walczyły ze sobą. Pojedynek szybko dobiegł końca, ten o wyglądzie pantery pokonał swoją ofiarę i skonsumował ją. Cykl się zamknął aby po chwili rozpocząć się na nowo. Hollow zobaczył Shihai'a i zaczął się w jego stronę przemieszczać. Starał się wybadać czy pantera kierowała się jedynie instynktem. Może posiadała chociaż skrawek intelektu, który pozwalał jej na zachowanie inne niż tylko zwierzęce odruchy. Shihai pomimo głodu chciał nawiązać kontakt. Jeżeli hollow chodź trochę myślał, a przed chwilą zaspokoił swój głód, będzie podatny na wpływ mantikory. Warto było spróbować, nic na tym nie tracił, a wiele mógł zyskać.
Witaj, dobrze poradziłeś sobie z tamtym pustym.
Postanowił przemówić, kiedy pantera była w zasięgu głosu. Jakoś wewnętrznie czuł, co powinien mówić i robić. Pochwały zwykle działają na chodź trochę myślące stworzenia. Jeśli drapieżny kot będzie jedynie chciał go zaatakować, nie nawiązując żadnej interakcji to Shihai wyskoczy do góry i wzniesie się w powietrze.

-Był słaby.

Pantera nie zdejmowała oczu z Shihai. Zaczęła już powoli dookoła niego krążyć.

Był coraz bliżej, jednak nie wykonywał gwałtownych ruchów. To był już sukces, a gdy ten przemówił to w środku mantikora już tryskała szczęściem. Może w końcu zdobędzie swojego pierwszego kompana. Lepszym określeniem byłoby raczej narzędzie, które umożliwi mu rośnięcie w siłę i zdobywanie władzy, której tak podświadomie pożądał. Sam jednak nie tracił czujności. Bacznie śledził go wzrokiem jednakże nie miał zamiaru robić żadnych gwałtownych ruchów, aby przypadkiem nie sprowokować hollowa to ataku.
Czy nie chciałbyś stworzyć stada, które byłoby w stanie mierzyć się z silniejszymi przedstawicielami naszej rasy? Razem moglibyśmy szybko rosnąć w siłę i władać tym terytorium.
Musiał bardzo uważać na słowa. Jego zdania nie mogły zawierać żadnych niedomówień. Chciał przedstawić suche fakty, by pantera nie mogła podejrzewać go o jakikolwiek podstęp. Wiedział, że może być również tak, że pusty czeka tylko na okazję aż sam się odsłoni byle tylko zanurzyć w nim swoje kły. Nie mógł pozbyć się wrażenie, że widzi w nim tylko następną ofiarą. Czy to możliwe, że jednak się mylił? W przypadku takich osobników jak ten, ciężko być czegokolwiek pewnym, byli nieprzewidywalni. Koniec ogona zabłysnął delikatną jadeitową poświatą[6 pr]. To oznaczało, że przygotowywał swoją broń. Gdyby pantera jednak rzuciła się na niego, ten wykona skok w tył, rozłoży skrzydła i wznieci podmuch wiatru tak by piasek pustyni trafił do oczu napastnika. W tym samym momencie miał zamiar podwinąć ogon i od dołu zaatakować nim zanurzając swoje żądło w brzuchu hollowa. Gdy akcja mu się powiedzie wzniesie się w powietrze i będzie obserwować efekty działania swojej trucizny.

Pantera wyskoczyła w stronę Shihai, na co ten zareagował wzniesieniem się w górę. Agresor był jednak w stanie dosięgnąć tylnej łapy mantykory zostawiając na niej krwawiące rany od pazurów. Prawie w tej samej chwili żądło Shihai wbiło się w brzuch napastnika, wstrzykując w niego jego własne reiatsu, a następnie panterę otoczyła mała burza piaskowa.

-Miałam to poczuć? Żałosne. Wracaj i walcz! - odpowiedziała Pantera.

[-5 PŻ, -6 PR]

Jednak jego przeczucie go nie myliło, pantera za żadne skarby nie chciała do niego dołączyć. Trudno jej strata, we dwoje mogliby osiągnąć zdecydowanie więcej. Uniósł się na jakieś 15 metrów i tylko czekał, aż jego reiatsu zacznie działać.
Widać myliłem się uważając, że potrafisz myśleć.
Powiedział rozczarowany, będzie musiał znaleźć kogoś innego do zwerbowania. Krążył nad panterą i czekał na objawy zatrucia. Gdy zauważy, że hollow cierpi, to pozwoli grawitacji działać i zwali się szponami na jej kark. Nie chciał by miała możliwość zaatakowania go szczękami. Jeśli jego akcja się powiedzie to owinie swój ogon wokół brzucha pantery, by ta nie mogła go z siebie zrzucić i wgryzie się w szyję ofiary próbując wyszarpać ochłap mięsa zadając tym dotkliwą ranę. Natomiast jeśli nie uda mu się zwalić na przeciwnika to najzwyczajniej w świecie znowu wzniesie się w powietrze.

Shihai unosił się nad panterą, a piasek który wcześniej podniósł opadł z powrotem do poziomu gruntu, by odkryć panterę, której łapy właśnie odmówiły jej posłuszeństwa i upadła. Zaczęła skomleć i wyć z bólu.

-Co... Co mi zrobiłeś?! - zaryczała na tyle, na ile pozwoliło jej płonące z bólu ciało.

W następnej chwili Shihai już znalazł się na swojej ofierze, wbijając swoje pazury w jej kark i owijając ją ogonem. Pantera zawyła ponownie z bólu.

-Czekaj...! Nie...!

Tak jak się tego spodziewał, jego reiatsu szybko zaczęło działać. Widząc okazję do zakończenia walki zwalił się na bezbronnego hollowa, który zaczął błagać o litość. Zwęszył kolejną okazję do powiększenia swego stada. Kiedy miał już wbić zęby w kark ofiary, powstrzymał się. Był głodny, ale rozum podpowiadał, żeby jeszcze tego nie robić. Trzymając ją w "garści", zdecydował, że jeszcze raz zaproponuje jej układ.
Czy zrozumiałaś teraz swój błąd?
Teraz dawał już jasno do zrozumienia, kto tu będzie rządził i jak będzie wyglądać wiążący ich układ. Na koniec wyszedł z ostateczną ofertą.
Służba czy śmierć?

Pantera została postawiona pod metaforyczną ścianą z bronią przy skroni. Shihai postawił jej powiem ultimatum. W tej sytuacji nie mógł przegrać. Albo będzie miał sługę, albo napełni żołądek. Jego rozum pozwolił mu kontrolować swoje czyny, a do tego wyglądało na to, że pantera nie jest aż taka głupia jaką grała na początku.

-Pójdę z tobą. - wymamrotała

Pamiętaj, że jeśli spróbujesz jakiś sztuczek to zakończę twój żywot
Chciał od razu przedstawić konsekwencje jakie wynikną gdyby pantera miała ochotę go zdradzić. Zwolnił uścisk ogonem i powoli zabierał go z jej ciała.
Ale nie martw się. Nie będziesz żałować swej decyzji. Razem możemy osiągnąć zdecydowanie więcej niż osobno.
Mówił spokojnym, neutralnym tonem. Puścił szponami jej kark i wzniósł się w powietrze, żeby delikatnie zejść z jej ciała, wylądował obok. Dopuszczał do siebie możliwość, że gdy tylko ją uwolni będzie chciała go zaatakować, był gotowy do uniku. Drugą częścią wypowiedzi chciał poprawić jej morale i utwierdzić w przekonaniu, że nie będzie jej tak źle w stadzie.
Jak cie zwą?

Podniosła się powoli z piasku. Widać było, że rany zadane przez Shihai pazurami z wysokości 15 metrów nie były jakieś błache i pantera nadal odczuwała ich skutki.

-Ravena... A ciebie?

Nie miała zamiaru zaatakować. Miała na tyle oleju w głowie, by zrozumieć, że Shihai ma nad nią przewagę, była w końcu ciężko ranna. Rozejrzała się po pustyni. Nagle z odległości obie istoty poczuły dziwną falę reiatsu.

-Poczułeś? - spróbowała zrobić krok do przodu, lecz zachybotała się - Potrzebuję odpoczynku.

Jestem Shihai
Obrażenia, które jej zadał były bardziej dotkliwe niż się spodziewał. W końcu pantera przed walką z nim zdążyła się posilić i miała z tego korzyści. Nagle poczuł dziwną falę reiatsu, chciał zadać to samo pytanie, ale Ravena go uprzedziła.
Tak, i nie podoba mi się to.
Stwierdził prawdziwie. Sytuacja była kiepska, kiedy w końcu udało mu się zdobyć podwładnego, to jakaś istota na tyle potężna, że byli w stanie ją wyczuć, musiała akurat znaleźć się w ich pobliżu. Niech to szlag. Shihai zaczął zastanawiać się czy nie powinien jednak zabić pantery, zjeść i odejść stąd. Póki co nie zdecydował się na takie działanie i nie dał po sobie poznać, że o czymś takim myśli.
Nie możemy tu zostać
Stwierdził sucho. Zaczął rozglądać się po okolicy, raczej nie było na to szans, ale może dostrzeże jakieś schronienie. Los się do niego uśmiechnął, a może wyśmiał w twarz. Dojrzał dość sporawy kamień.
Spróbujmy dostać się do tego kamienia
Powiedział pośpiesznie starając się pomóc Ravenie pokonać dystans dzielący ich od kamienia. Czu, że źródło energii zbliża się w ich kierunku. Miał zamiar ukryć za nim panterę, a sam w razie potrzeby robić za przynętę byle odciągnąć wroga od kompana.

Ravena oparta o ciało Shihai doszła do kamienia i położyła się za nim. Cały czas obserwowała Shihai. Była słaba i w obecnej sytuacji prawdopodobnie jedynie on będzie w stanie jej pomóc. Leżała tak, a Shihai obserwował. Faktycznie źródło reiatsu znajdowało się coraz bliżej. Niewiele później z odległości zauważył wielkiego pustego, który przypominał mamuta. Powoli aczkolwiek nieubłaganie kierował się w ich stronę, jednak Shihai był pewny, że jeszcze ich nie widzi.

Na szczęście dość sprawnie odciągnął panterę do kamienia, wyciągnął głowę i go zobaczył
Cholera, wielkie bydle
Stwierdził fakt, oceniając odległość jaka była między nimi i przybyszem, a jego rozmiarem na horyzoncie. Intensywnie myślał co powinien zrobić, czy zostać tutaj za kamieniem i liczyć, że gigant ich nie zauważy, czy jednak odwrócić jego uwagę. Postanowił, że jednak ukryje się razem Raveną. Jeśli będzie podchodził do kamienia to wtedy wzniesie się w powietrze aby odwrócić jego uwagę. Korzystając z okazji pośpiesznie zatarł ślady prowadzące do ich schronienia. Miał nadzieję, że wielkolud widząc resztki, które pozostały po poprzedniej ofierze pantery i wcześniejsze ich ślady, nie zauważy ukrywających się pustych i odejdzie z tego miejsca.
Teraz bezwzględna cisza
Czekali...

Słyszeli coraz głośniejsze kroki. Usłyszeli ryk. Shihai wychylił łeb zza kamienia, by zauważyć, że istota zaczęła szarżować na kamień, za którym się schowali, a oni mieli niewiele czasu, by wydostać się zza niego. Najwidoczniej walka była nieunikniona.

Usłyszeli kroki, musiał być cholernie blisko. Potem rozległ się ryk i nagłe dudnienie ziemi. Shihai wychylił się i dostrzegł mamuta szarżującego w ich kierunku. Ravena była w kiepskim stanie, nie było sensu mówić jej co powinna zrobić. Mantikora wybiegła zza kamienia mając nadzieję, że przerośnięty słoń pobiegnie za nim, w innym wypadku los pantery był przesądzony. Gdyby mamut okazał się szybszy od niego to wzniesie się w powietrze krzycząc do niego.
Hola, hola wielkoludzie, spokojnie
Chciał w jakiś sposób ostudzić jego zapędy.

Saru ruszył ku stworzeniu, które jak mniemał zostało rzucone w niebo przez większego Pustego. Ciekaw był cóż za bestie trafi tym razem do walki. Walczył już z takimi co miały cztery nogi i takim co miał osiem nóg. Z tego by wychodziło, że kolejny będzie miał ich, aż dwanaście. Brzmiało to strasznie upierdliwie. Jak dostać się do ryja takiej paskudy, żeby tam walnąć, gdy wszędzie w koło były łapska? Przynajmniej niefortunnie. W końcu wyszedł zza wydmy i dojrzał scenkę iście osobliwą. Oto duży pusty, na szczęście tylko z czterema kończynami plus trąba i ciosy, a nie dwunastoma szarżował na kamień. *No to Saru znalazł tego co rzucił. Widocznie trąbą to zrobił... ale czemu on biegnie na kamień? Może to też jakaś bestyja?* Zastanawiał się patrząc od tyłu na całą te sytuacja. Jedno go zastanawiało. Gdzie jest truchło tego czym trąbaty rzucił w niebo, a co on zauważył z daleka. Czyżby się spóźnił i mamuci Pusty już zdążył go zjeść? To byłoby doprawdy niefortunne. Póki co, jednak zamierzał czekać i obserwować co się dzieje. Jak ten duży przywali w kamień to dylemat Saru o tożsamości skały i tym czy ta jest żywa czy nie zostanie rozwiązany. Zawsze lepiej wiedzieć ilu ma się przeciwników nim dołączy się do bitki.

Mamut wyhamował swoją szarżę, zaskoczony. Otóż właśnie pojawiły się przed nim dwie opcje. Mógł wybrać istotę ze zdecydowanie większą siłą duchową, lecz jego rozmiarów lub małą pchełkę z niewielkimi ich pokładami. Zaczął cofać się do tyłu by za chwilę ruszyć w stronę Saru nabierając coraz to większego impetu. Istota nawet nie zareagowała na wołanie Shihai.

[Kolejność dowolna]

Na horyzoncie pojawił się kolejny wielki pusty. W takiej sytuacji mamut stracił nim zainteresowanie i jako cel obrał sobie wielkoluda. Shihai wzniósł się w powietrze i usiadł na kamieniu. Póki co, nie mógł zrobić niczego innego. Nie był w stanie uciec z panterą w żaden sposób. Był ciekawy jak rozwiąże się sytuacja między gigantami. Może wybiją się nawzajem i będzie w stanie ich dobić? Gdyby on i pantera skonsumowali jakiegoś pustego, byliby w stanie stąd uciec. Trzeba było poczekać na rozwój wydarzeń.
Nigdzie się stąd nie ruszaj, choćby nie wiem co
Powiedział cicho do kompanki. A może by tak pomóc przybyszowi, załatwić tego mamuta? Może w ten sposób zyskałby przychylność kolejnego hollowa. Trzeba było czekać.

Saru przyszedł na scene walki mamuta z kamieniem przypatrując się jej z niemałym zdziwieniem oraz zakłopotaniem. Taki potwór-skała byłby ciężki do pokonania, pewno ciężko byłoby go wystarczająco obić. Z zapartym tchem, więc obserwował działanie wielkonosego i w pewnym momencie ku swemu zaskoczeniu zauważył, że ten przestaje szarżować na skałę tylko bierze rozbieg na niego. Co za nieuprzejmość! Zepsuł widowisko biednemu Saru! To zasługiwało na karę! Nią będzie śmierć i zostanie pożartym przez małpiego Pustego... no a przynajmniej taki był plan. Hollow stanął stabilnie na nogach ustawił ręce tak, że do łokci szły wzdłuż żeber, a dalej pod kątem prostym wystawione były do przodu. Oczywiście stał twarzą do mamuta, z którym to chciał się zmierzyć na to, kto jest silniejszy. Przy tym dopakował swoje mięśnie energią, aby zwiększyć swoje szanse (+10 do siły). Tak czekał na szarżę potwora, gdy ten się do niego zbliżył wystarczająco jego ręce wystrzeliły do przodu, aby chwycić skubańca za ciosy, a on sam zaparł się ile sił na nogach. Chciał zatrzymać stwora, nawet jeśli będzie musiał powoli się wycofywać zmniejszając siłę natarcia i prędkość włochatego słonia. Jeśli to mu się uda to rycząc z wysiłku z całej siły ruchem nie tylko rąk, ale i reszty ciała, głównie barków starał się obalić przeciwnika na bok. Jak to się uda to powinien być łatwiejszym celem.

Saru postanowił postawić na scenę iście filmową. Postanowił on bowiem stawić czoła pędzącemu potworowi. Mamut wpakował się w niego z pełnym rozpędęm, on jednak okazał się silny. Poczuł jedynie niewielki ból w dłoniach i razem z mamutem przesuwał się dalej. Po niewielkim czasie jednak jego postawa pozwoliła na wyhamowanie jego impetu i Saru mógł przejść do kontrofensywy. Spróbował przewrócić Mamuta, jednak ten pewnie stał na ziemii. Zaczął kręcić łbem i rzucać się usiłująć wyrwać się z uścisku goryla.

Shihai obserwując całą scenę prawie musiałby zbierać szczękę z powierzchni skały, na której stał.

[Saru: -5 PŻ
Kolejność: Saru, Shihai]

Nie bez bólu się obeszło, ale w końcu Saru udało się zatrzymać szarżującą bestyje. Kawał mięcha z niego było i skubany widać, że był jedną z tych istot co twardo stąpają po ziemi. Dlatego też za pierwszym podejściem Małpa nie dał rady przewalić go na bok. Hollow z powrotem naładował swoje mięśnie dodatkowymi dawkami energii (+10 do siły) i z całej siły zacisnął palce na ciosach słonia. Tym razem postanowił co nieco zmienić taktykę. Najpierw tak jak poprzednio starał się przechylić go w lewo jak poprzednio, aby ten zaparł się na lewych nogach, a może trochę się rozbujał, a potem nagle z całej siły, przy pomocy rąk i reszty ciała w prawo go, żeby się wyrżnął. Przy tym krzyknął:
- Leżeć!

Walka gigantów była iście zjawiskowa. Shihai nie miałby z pewnością żadnych szans w pojedynku ani z jednym ani z drugim. Ależ by to było za wzmocnienie stada gdyby udało mu się zwerbować takiego osiłka. Wiedział, że ze słoniem raczej nie miał co próbować, gdyż ten zupełnie ignorował słowa, które wcześniej do niego mówił. Może za to ten drugi, przypominający budową goryla będzie skłonny do współpracy. Na pewno plusem było to, że potrafił mówić. Shihai wzniósł się w powietrze na jakieś 20m i obserwował ich z góry. Czekał na dogodny moment by zaatakować mamuta. Może pomagając gorylowi uzyska jego przychylność, a może jeszcze bardziej rozwścieczy, trudno było przewidzieć ale musiał zaryzykować.

Wściekły goryl zaczął kołysać mamutem, aż w końcu gwałtownie szarpnął i wywrócił mamuta, który z rykiem upadł na bok nadal próbując w jakoś sposób uwolnić się z chwytu Saru. Całej scenie przyglądał się Shihai, który wzniósł się w powietrze i dość wysoko latał nad istotami. W obecnej sytuacji chyba przyciągnięcie większej ilości potworów chyba nie miało już znaczenia. Unosił się i czekał.

[Saru: -10PR, 1.Saru, 2. Shihai]

Saru w końcu udało się przewalić skubańca na bok co Hollow zwiastował rykiem pełnym radości. Najważniejszy punkt planu był wykonany, teraz trzeba było tylko gościa wykończyć. Generalnie, więc większość miał już za sobą, już tylko troche i posiłek. Trzeba było, jednak się postarać, żeby ten obiad jeszcze nie nabił mu paru siniaków albo co gorsza zwiał, tak jak próbował ten pająk. Małpiszon, więc ponownie naładował swoje mięśnie energią (+10 do siły) i obie dłonie przełożył na ten cios, który znajdował się wyżej nad piaskiem, a następnie z całej siły obiema nacisnął w dół starając się wbić jego głowę w ziemie. Tym chciał kupić sobie trochę czasu, aby przelać trochę energii (10 PR) do prawego ramienia, aby je utwardzić. Teraz zaś już była kwestia dobrego wyczucia. Oswobodził prawą rękę i z całej siły przywalił nią mamutowy w ryj jednocześnie lewą cały czas dociskając. Wiedział, że siła wówczas będzie mniejsza, ale może wytrwa i nie pozwoli oswobodzić się potworowi do czasu trafienia w szczene drugą ręką, a może nawet ten na początku nie skuma co się święci. Na to liczył Saru... a właściwie nie wiele liczył, po prostu robił to co uznawał za najskuteczniejsze.

Saru myślał, że walka dobiega już końca, jednak mylił się. Utwardził swoją rękę, ale druga która pozostała na cielsku mamuta nie była w stanie go utrzymać. Zrzucił on z siebie Saru i uderzył w jego zraniony wcześniej bok ciosami, sprawiając, że ten musiał cofnąć  się od niego na kilka kroków, a on sam zaczął wstawać. W boku Saru ponownie zapłonął ostry ból. Nad walczącymi nadal krążył Shihai, bacznie obserwując pole bitwy.

[Saru: -10 PŻ, -20 PR; 1. Saru, 2. Shihai]

Hollow zaryczał wściekle na swe niepowodzenie oraz otrzymany cios. Ból rozpalił się w jego boku, lecz Saru był twardy, wierzył że zaciśnie szczęki i to przetrzyma. Ponownie skupił energię w swoim ciele tym razem mniej poprawiając swą siłę uderzenia, ale również pracując nim nad swą prędkością. W końcu lepiej było, żeby dowalił przeciwnika z powrotem do ziemi nim ten wstanie, a na to nie miał wiele czasu (+5 siła, +5 szybkość). Potem odpychając się również łapami od ziemi ruszył z powrotem z pełną prędkością w szranki. W planie miał najpierw uderzenie lewą ręką (nie opancerzoną) w bok głowy lub bark słoniowatego, tak aby siła ciosu nie pozwoliła mu do końca wstać, a może nawet pozbawiła go równowagi i znowu posadziła na ziemie. Wówczas miała pójść w ruch utwardzona ręka, aby zadać potężny cios z góry dołem pięści w mieszanych sztukach walki nazywany młotkiem. Ciosem tym Saru jakoś specjalnie nie celował w konkretne miejsce. Chciał walnąć nim przeciwnika w wielki łeb albo okolice, najlepiej to pierwsze.

Mantikora cały czas przyglądała się walce, w końcu kiedy goryli hollow zaczął mieć problemy i został odepchnięty, Shihai postanowił wkroczyć. Zaczął pikować w dół na zad mamuta. Analizując jego budowę stwierdził, że jest to miejsce, które najtrudniej jest chronić słoniowi. Dużo ryzykował, ale zdecydował się na to posunięcie. Nie spodziewał się żeby jego atak zrobił wiele mamutowi, jego celem nie było zadanie dużych obrażeń, ale odwrócenie jego uwagi i ewentualne opóźnienie jego powstania na nogi. Chciał jedynie swoim impetem spróbować docisnąć mamuta do ziemi i zahaczyć go swoimi szponami, tym bardziej, że Saru już zaczynał wstawać i nie wyglądało na to żeby chciał się poddać. Po swojej akcji miał zamiar znowu wznieść się w powietrze aby oddalić się od zagrożenia. Nie chciał być przypadkiem zaatakowanym przez goryla, który będzie miał łatwiejsze zadanie o ile Shihai'owi uda się zrealizować jego plan.

Saru i mamut walczyli ze sobą, gdy nagle do walki postanowił dołączyć kolejny zawodnik! Niewielka (w porównaniu do reszty) mantykora zapikowała w 20 metrów na zad mamuta. Nie udało mu się zadać dotkliwych obrażeń, mamut okazał się bardziej gruboskórny niż się wydawało na pierwszy rzut oka, momentum wystarczyło jednak, by ten odwrócił łeb by sprawdzić co się dzieje. Ta chwila była wręcz idealną dla goryla, który powstał i ruszył w stronę leżącego czworonoga. Poruszał się szybciej niż można by było wywnioskować po jego gabarytach. Dopchnął "bark" mamuta, po czym zamachnął się i wymierzył jeden potwornie silny cios znad głowy w czaszkę słoniowatego. Natychmiast usłyszał trzask i poczuł jak czaszka mamuta zapadła się pod wpływem jego uderzenia. Przeciwnik nie poruszył się więcej.

Widząc jak goryl atakuje mamuta, mantykora cofnęła się na bezpieczną odległość.

[Saru: - 10 PR, znikają tymczasówki; 1. Shihai, 2. Saru]

Całe szczęście mamut był na tyle powolny i niezgrabny, że nie udało mu się powstać nim Shihai go zaatakował. Prawdopodobnie ten pewnie ledwo poczuł jego atak. Na szczęście był na tyle głupi i nierozważny aby zainteresować się "muchą". Ta chwilowo rozproszona uwaga mamuciego hollowa, zaowocowała idealną okazją dla gorylego pustego. Trzeba przyznać, że sytuację wykorzystał wzorowo nie dając przeciwnikowi żadnych szans. Miło by był gdyby ten docenił te parę groszy, które od siebie dorzucił Shihai. Mantikora widząc, że mamut padł na dobre, wylądował jakieś 8 metrów od jego truchła. Stał i patrzył to na zabitego to na goryla. Trzeba przyznać, że czuł głód, jednak jego inteligencja pozwalała mu panować póki co nad tym uczuciem. Ponadto nie wiedział jaką postawę przyjmie wobec niego wielkolud.
To była dobra walka
Powiedział krótko. Oby tylko nie chciał go zaatakować... Był w każdym momencie gotowy do ucieczki.

Potęga Saru była nie do zmierzenia zwykłą skalą. Kolejny potwór, tym razem naprawdę imponującej wielkości musiał uznać jego wyższość. Mamut dostał lewego sierpa czym został posłany na glebę, a utwardzoną ręką dostał cios prosto między oczy, który pozbawił go życia. Poczuł, jednak osłabienie. Czyżby tymi wszystkimi walkami przeciążył swój organizm? Zdecydowanie wskazywało to na to, że powinien tak jak sam sobie obiecał zrobić odpoczynek po trzecim polowaniu. Najpierw, jednak chciał się najeść, może to trochę wróci mu parę sprzed chwili. Zabrał się, więc do łapczywego, pospiesznego spożywania truchła mamuta. Iście królewska uczta chciałoby się powiedzieć... i owszem gdyby smak martwych Pustych nie był tak paskudny. Wtem na jego oczach pojawiło się stworzenie jakieś. Taki mały pierdziel z skrzydełkami jak ptaszek. *Czy to go Saru widział jak ktoś nim rzucił?* zastanawiał się kolos. Tu, jednak zainteresowanie Małpy osobnikiem się skończyło. Ten był tak malutki, że pewnie ucieknie jak te inne cherlaki po drodze do tego miejsca, a poza tym Saru obiecał sobie odpoczynek po trzecim polowaniu. Szybko, więc jego wzrok wrócił do zwłok trąbiastego, a ręce i szczęki do spożywania go.