Samotnia Kitsune

Fakt, obecność uzbrojonych wszędzie ludzi nie napawa optymizmem, ale tego właśnie można się spodziewać po formacji jaką jest gotei. Kitsu sam na początku nie chciał tu dołączać, ale ostatecznie zgodził - wiedział, że istoty mające jakieś pokłady duchowe i nie będące shinigami często były poddawane działaniom "profilaktycznym" aby w Rukongai nie powstała siła, która mogłaby stanowić opozycję.

Spogląda na Tori i ostatecznie zapytuje ją wprost:
- Chciałabyś zostać shinigami?

Kitsune gdy tylko dostrzega porucznika staje prosto i z powagą rzuca:
- Dzień dobry poruczniku!

Widząc jego reakcję zastanowił się czy może kobiety to nie jest jakiś czuły punkt porucznika "a może kogoś mu przypomina?". Mimo to jednak wolał wpierw załatwić sprawę z zestawem mówi do Tori:
- powinienem sam iść, zostań tu proszę.

Po czym wchodzi do środka i spokojnym tonem przemawia do porucznika:
- Enkoi fukutaicho, słyszałem, że twój zestaw do picia sake się zagubił. Czy może o ten chodzi?

Po czym wystawia ją nieco do przodu chcąc podać ją porucznikowi.

Kitsu nie bardzo rozumiał zawiłe dla niego kwestie z zakresu robienia porcelany, historii i całej reszty. Przede wszystkim liczył się efekt, a chłopak nie mógł narzekać skoro rozpromieniony porucznik proponuje mu wspólne wychylenie sake. Wiedział jakie skutki przynosi, ale szybko w głowie sobie układa "jak odmówię to pewnie się obrazi, jak się napije i padnę... cóż, trudno się mówi". Słuchając dalszej części pochwał obawia się nieco reakcji reszty, która może mieć mu za złe, dlatego stara się lekko zbagatelizować:
- Dziękuję Enkoi-dono, mimo wszystko miałem nieco szczęścia bez którego nie udałoby mi się odzyskać. Za służbę!

Po czym wychyla czarkę mając tylko nadzieję, że jakoś chociaż przetrzyma pierwsze uderzenie.

Korzystając z okazji wcale nie zmienia pozycji, delikatnie odwzajemnia uśmiech, powoli dociera co się z nim stało. Wtedy też zapytuje się pielęgniarki:
- Ohayo, jak długo tu leżę?

Ostatnim razem ponoć było kilka godzin, ciekaw jest jak teraz mu poszło. Ma tylko nadzieję, że zrobione na poruczniku dobre wrażenie nie rozsypie się w drobny mak.

Dwóch shinigami... nie bardzo mógł się domyśleć kto mógł przyjść, ostatecznie nie chciało mu się nad myśleć:
- Jeżeli siostra byłaby tak miła to proszę ich wprosić.

Stara się podnieść by być w pozycji siedzącej przy czym poprawia poduszkę by o nią się opierać miast niewygodnej poręczy łóżka. Jest bardzo ciekaw kto chce go odwiedzić, na swój sposób nawet go to nieco zaskakuje.

Koledzy z oddziału stanowią dla niego miłe zaskoczenie, nie spodziewał się ich za bardzo - dopiero co został przyjęty. Pytanie zbiło go z tropu, nie powinien raczej wspominać o II oddziale, a coś musiał powiedzieć. Przybycie rudej pani porucznik było więc nawet na rękę. Mimo to postanawia bronić dobre imię kolegów:
- Dzień dobry pani porucznik. To są moi koledzy z oddziału i przyszli mnie odwiedzić, to chyba nie jest nic dziwnego w szpitalu?

Osoba z tyłu nie bardzo interesowała Kitsune, być może po prostu jakiś ciekawski, który tylko obserwuje całą sytuację.

Kitsu lekko się skrzywił wypijając napój, ale starał się żeby zbytnio nie rzucało się to w oczy młodej pani porucznik "taka młoda a już taka niewdzięczna, jak się nie zmieni to wyrośnie na wredną sukę" . Żegna się z chłopakami zapewniając, że jeszcze dziś postara się pokazać w oddziale... ale po chwili jeszcze woła do nich:
- Hej, a co z Tori, dziewczyną, która przyszła ze mną do oddziału?

Zupełnie o niej zapomniał, wiedząc że cały dzień nie było go przy niej obawia się konsekwencji - w Seireitei nie ma za bardzo tolerancji wobec obecności innych osób, jedyna nadzieja, że porucznik ją zapamiętał.

Kitsune pokiwał głową wykazując zrozumienie sytuacji i żegna się z kolegami. W tej chwili w jego głowie dochodzi do dylematu czy nie lepiej już iść mimo, że czuje się nie najlepiej. Po kilku minutach dochodzi z samym sobą do kompromisu "pół godziny wystarczy, do tego czasu nic się nie stanie, a jak trochę się wybudzę".

Po tym rozgląda się szukając swojego miecza. Chciał mu się bliżej przyjrzeć, zastanowić nad ostatnimi wydarzeniami.

Kładzie się z powrotem i gdy wygodnie się ułoży skupia wzrok na niewyjętym zanpaktou nie wiedząc za bardzo o czym ma myśleć. Ostatecznie opiera miecz o swój bark, zamyka oczy i zastanawia się nad tym co wtedy zobaczył gdy "odleciał" w tamtym domku: domek, wielkiego lisa, myśli również nad pytaniem po co mu siła. Na dobrą sprawę nadal tego nie wie.

Kitsune w duchu przeklinał siebie za to, że zaspał, z drugiej strony uznał, że widocznie było mu to potrzebne. Nie czekając bynajmniej do wieczora ubiera się i wychodzi starając nie zostawiać po sobie bałaganu.

Gdy tylko wychodzi z budynku udaje się do kwatery swojego oddziału. Ma nadzieję, że znajdzie tam odpowiedź przynajmniej w kwestii Tori. W kwestii więzów, choć niczego takiego nie pamięta sądzi, że mogło chodzić o stary trik polegający na tym, że w chwili wiązania napina się mięśnie, a potem je rozluźniając wychodzi się z nich bez problemu "a zresztą, to przeszłość, może później przyjdzie mi się dowiedzieć jak to zrobiłem".

Kitsu starając sobie przypomnieć trasę z ostatniego tutaj popytu stara się dotrzeć do porucznika, zapyta się go o Tori oraz ogólnie czy nie ma dla niego zadań. W żołądku czuje jednak, że będzie nieco niezręcznie po ostatnim oblewaniu. Po drodze przygląda się też starannie budynkom żeby lepiej je zapamiętać i nie mieć następnym razem w ogóle problemu z trafieniem chociażby do porucznika.

Myśli też nad jutrzejszym dniem, biorąc pod uwagę za i przeciw ostatecznie decyduje się, że się wybierze... chyba, że wyjdą polecenia z X oddziału "co jak co to jest mój oddział i stanowi priorytet."

Co prawda nie dostrzega wyraźnie kobiety, ale dostrzegając Haori zastanawia się czy to...:
- Pani kapitan? To zaszczyt poznać cię, kapitanie.

Słowa na temat porucznika jakoś nie bardzo go ruszały aczkolwiek nie bardzo widział żeby porucznik się miał upijać z taką słabą głową, postanawia nie poruszać jego tematu i przejść do spraw, które go tu sprowadziły:
- Przyszedłem zameldować, że już wróciłem ze szpitala i jestem gotów do służby. Jest też jedna kwestia...ostatnim razem towarzyszyła mi osoba, ale ze względu na okoliczności nie wie co się z nią stało, czy kapitan może coś wie na ten temat? Czuję się za nią odpowiedzialny.

Słyszał o różnych kapitanach, miał tylko nadzieję, że ten będzie wyrozumiały... poza tym Kitsune miał pewne problemy z oderwaniem wzroku "cholera, całkiem ładna!"

Kobieta wywarła dość pozytywne wrażenie na chłopaku, spodziewał się raczej formalistki. Gdy pani kapitan skończyła wstał i ukłonił się:
- dziękuję za pomoc, Tamami taicho. Życzę udanej nocy.

Po czym odwraca się i wychodzi, postanawia iść do domu. Zastanawia się czy nie powinien zmienić dzielnicy na bliższą mimo wszystko "jeżeli mam o takiej porze wracać do domu to wolę mieć go bliżej". Ponieważ nie miał on domu ciężkiego domu z cegieł albo czegoś solidniejszego ani masy gratów nie widzi w tym problemu. Jutro jednak za to się nie zabierze, czeka go misja od II oddziału.

Cieszy się, gdy znajduje się w domu. Do tego jeszcze zapowiada się, że coś go odciągnie od myśli. Podchodzi bliżej do Tori:
- Cześć, przepraszam za wczoraj. Nie wypadało odmówić porucznikowi. Widzę, że sobie jednak jakoś poradziłaś?

Spojrzał na stosik koszyków nie wiedząc za bardzo co z tym zrobić:
- Otwieramy sklep z koszykami?

Domek właściwie można było tu zostawić, być może kiedyś się przyda tutaj "trzeba jedynie nieco tłuszczu do konserwacji. Nowy domek i tak wybuduję w pierwszym okręgu, dla niej. Wątpię żeby jej pozwolili zostać"

Tori jak zwykle rozbraja, nieśmiały z natury chłopak tylko fuknął na słowa o rozbieraniu się. Nie chcąc doczekać się rumieńców na twarzy przysiadł do stołu z przygotowanym posiłkiem, całość psuły owoce "eh, trudno - może tym razem będzie smaczne" w co oczywiście wątpi, ale nie chciałby zachować się jak nieznośne dziecko, które grymasi i sumiennie zjada całość.

Po jedzeniu postanawia zrobić chwilę przerwy, na tyle żeby wszystko ułożyło mu się w trzewiach. Leżąc zastanawia się co dalej, ostatecznie stwierdza, że idzie spać, a jutro się pomyśli konkretniej.