Samotnia Kitsune

Z dwojga złego wolał żeby uznać go za pijanego, z drugiej strony nauczyło go to, że wpierw warto się dostosować, w tym wypadku przebrać w ręcznik nim się zacznie działanie.

Teraz, zgodnie z planem szuka gdzie można zostawić rzeczy i zabrać odpowiedni ręcznik, jeżeli będzie trzeba spędzi tam cały dzień, ale mimo to zastanawia czy nie da się dyskretnie sprowokować sytuacji, w której wymagałoby to interwencji oddziału IV... uszkodzenie instalacji wodnej? Mimo tego postanawia wpierw się spokojnie zrelaksować, być może to mu pomoże w trzeźwiejszym myśleniu i wymyśleniu czegoś nowego. Tak czy siak, nawet jak nikt nie przyjdzie to zostanie tu aż do późnego wieczora - wtedy bez skrępowania będzie mógł przebadać łaźnie.

Podobało mu się w sumie tutaj, dla kogoś kto mieszka głównie w głuszy to prawdziwy luksus. Widok pani oficer nieco go zmroził, cieszył się, że obyło się bez jakiś scenek. Doczekawszy do wieczora postanawia się już ubrać, ale wcale nie chce opuszczać budynku, dobrze byłoby się gdzieś skryć gdzie mógłby się przyczaić. Z drugiej strony pomysł ten budził pewną obawę - zostanie zamknięty. Stara się więc wyłapać okno, które jest daleko od wejścia, tak żeby nie rzucało się w oczy że jest otwarte, w ten sposób będzie w stanie wejść i przypatrzeć się dokładnie czy nie ma wejścia w łaźni.

Ostatecznie poddaje się i postanawia wrócić do siebie. Zostaje mu jeszcze kolejny pomysł, tym razem zamierza podczepić się kogoś od IV oddziału, śledzić go aż w końcu natrafi na moment aż wchodzi. Oczywiście przekłada to na następny dzień, przy okazji nie zapomni o prowiancie.

Przez noc też może się rozmyślić, bo już zaczynała go drażnić możliwość, że trafi na niewłaściwego członka IV oddziału. Ostatecznie też, skoro już się zapytał czy jest mapa po prostu może zapytać się też o jakiejś wejście i tyle, nie musi mówić po co mu to, a jak się zapyta to coś wymyśli. Jak na razie nie myśli za bardzo o niczym innym jak o dobrym posiłku w swojej chatce.

Niespiesznie wstaje przeciągając się i przecierając oczy. W chwilę potem zastanawia się nad dalszym ruchem, ostatecznie kierując swe kroki w miejsce z jedzeniem. Gdy tylko się zaspokaja żołądek idzie nad plażę, ale tylko opłukać głowę. Co do Tori, nie zamierza jej budzić, bo i też nie widzi powodu.

W międzyczasie stwierdza, że lepiej będzie dziś, przynajmniej na początku potrenować, potem dopiero wybrać się do Seiretei, ostatecznie jeżeli uda mu się dostać do kanałów to nie ma różnicy czy będzie je zwiedzać w noc czy w dzień. W kwestii treningu natomiast znów brak naprawdę dobrego pomysłu, mógłby oczywiście robić to samo co zwykle, ale wolał pewien powiew świeżości... w końcu wpada na dość pomysł: postanawia ściąć kilka drzew o średnicy 30-40centymetrów, najlepiej siekierą, którą nie był pewien czy obecnie posiada, a jeżeli nie to po prostu użyje miecza wspomagając go własną duchową mocą.

Obciosane bale o długości 4 metrów zaniesie nad plażę, a następnie nad wodę po czym wypływając na kilka metrów w wodę będzie je chciał tam wbić w dno w odległości 3-4metrów od siebie. Dzięki temu stworzy sobie mały tor przeszkód, który może z czasem rozwinie. Co na nich będzie robić zostawia sobie na czas kiedy wpierw ukończy stawianie bali.

Chłopak był zadowolony ze swojej roboty, nie było łatwo stawiać bale i efekt skończonej pracy sprawił, że czuł satysfakcję. Dzięki temu mógł spokojnie potrenować koordynację i zwiększyć trudność treningu na różne sposoby. Nieobecność Tori trochę go zaskoczyła, ale uznał, że nie ma czym się martwić... przynajmniej na razie.

Jedyne co zamierzał to coś zjeść, przejść się na moment żeby wszystko się ułożyło w brzuchu, a następnie przetestować stabilność każdego z pali - musiały się mocno trzymać, nie zamierzał co chwila poprawiać i wbijać od nowa. Wskoczył więc na pierwszy pal starając utrzymać równowagę, zaczyna od pozycji przypominającej nieco ptaka: nogi zgięte w kolanach, ręce po bokach, po chwili zamierza skoczyć na kolejny pal i na następny. Upadku się nie boi, po to właśnie zamontował je w wodzie aby nie był bolesny.

Fakt, że słupki są stabilne i można na nich ćwiczyć bardzo go cieszy, teraz zostaje tylko wprowadzić pewne urozmaicenia, najlepiej powtórzyć trening z szyszkami... tyle, że Tori nie ma. A ponieważ nie chce marnować czasu idzie do pobliskiej wioski, poszukać jakiegoś dzieciaka, najlepiej nastolatka, któremu się nudzi i chciałby dostać jedzenia trochę... a być może znajdzie się jakiś chętny do nauki szermierki, kto wie.


Myślał również o powinnościach wobec Gotei, co będzie jeżeli zaczną mieć pretensje do jego mieszkania poza Seireitei, a przede wszystkim co z II oddziałem, jak na razie miał tylko wiedzieć jak cicho przejść do swojego oddziału i tego się nadal nie dowiedział. Trochę go to martwiło.

Nie czuł się skory do popisywania ani też do bycia w centrum uwagi dlatego czuł się nieco nieswojo. Mimo to stara się być miły, o wiele bardziej przemawiają do niego rozradowane twarze dzieciaków niż surowe mury Seiretei. W przeciwieństwie do błądzenia i marnowania czasu między dywizjami widział większy sens w tym to co robi.

Chcąc zapewnić im nieco rozrywki opowiedział o swoim pierwszym starciu z Pustymi, które miało miejsce na pobliskim jeziorze, oczywiście starał się opowiedzieć najbardziej literackim i ciekawym sposobem.

W końcu wskoczył na wbite pale i kazał jeszcze raz atakować szyszkami, pomiędzy skokami z jednego na drugi pal starał się atakować nadlatujące szyszki, im trudniej tym lepiej, bo też i postęp pewniejszy. Oczywiście nie chcąc zawieść oczekiwań swoich młodych pomocników nie szczędzi reiatsu aby nadążyć.

Nadejście Tori było znakiem, że czas na przerwę, gdy odzyskał już równowagę wskakuje na pomost i patrzy co jest w środku, zapewne jakieś dobre rzeczy do przegryzienia. Bierze koszyk i schodzi z pomostu, przechodząc obok dzieciaków dziękuje im za towarzystwo i pomoc w treningu po czym dodaje:
- jeszcze będę was potrzebował, więc ćwiczcie celność.

I zmierza ku chatce. Ciekaw był co u Tori, ostatecznie nie rozmawiał z nią dłużej. Miał też nadzieję, że może uda się wyprosić masaż pleców, zdecydowanie przyda mu się po całym gimnastykowaniu się.

Jak na kogoś kto pojawił się znikąd całkiem nieźle sobie radzi, ale Rukongai było takim miejscem: nikt nie pyta skąd jesteś, kim jesteś, co robisz. Swoboda panująca tutaj bardzo odpowiadała chłopakowi. Widocznie Tori też.
Zdecydowanie masaż to był dobry pomysł, a drzemka była świetnym dopełnieniem "będzie trzeba to powtórzyć". Co prawda łóżko miewało dodatkową grawitację przez co człowiek nie chciał wstawać to jednak zmusił się żeby w ogóle zobaczyć jaka jest pora.

Gdyby zastał środek nocy olałby to i poszedł dalej spać, jeżeli był dopiero pod wieczór zamierza się ubrać i udać do Seireitei, zgodnie z wcześniejszym postanowieniem zapyta się zwyczajnie jakiegoś członka oddziału IV o wejście do kanałów i tyle. Nie zapomina oczywiście wziąć pożyczonej busoli, która będzie niezbędna jeżeli ma wytyczać trasę.

Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem, do tego nie trafił na wścibskiego członka dywizji, który wypytywałby go o cel schodzenia do kanałów. Korzystając ze wskazówek szuka wejścia, a gdy już znajduje rozgląda się, po pierwsze czy nie ma jakiś zbędnych gapiów, po drugie żeby upewnić się, w którym kierunku jest jego dywizja oraz mniej więcej jaką odległość należy przejść.

Schodząc zastanawia się nad zostawieniem po sobie jakiegoś śladu, ostatecznie jednak rezygnuje z tego pomysłu. Wystarczy, że na razie znajdzie wyjście z kanałów na swojej dywizji, potem dopiero zajmie się wytyczaniem trasy poza Seireitei, co nie powinno być trudne - kwatery są ustawione wzdłuż murów tak wiec tylko przysłowiowe dwa kroki dzielą go od Rukongai.

Kitsu pocieszał się chociaż faktem, że nie zapomnieli oświetlić tych korytarzy, na drogowskazy nie liczył. Patrząc na busolę stara się zmierzać w kierunku oddziału biorąc pod uwagę ilość kroków oraz to ile musi nadrobić poprzez różne zawijasy. Po wykonaniu orientacyjnej odległości patrzy czy nie ma jakiś wyjść, choćby po by zorientować się w ogóle gdzie obecnie się znajduje i czy w miarę jego plan się powiódł.

Nie przejmował się zbytnio tym, że nie wejdzie z powrotem. Jego celem było znalezienie wejścia i wyjścia do oddziału X, a chcąc wiedzieć jak mu poszło po prostu stara się wskoczyć na mur i zobaczyć jak daleko są kwatery jego dywizji. Powinny raczej rzucać się w oczy, bo z tego co się orientuję tak dużych otwartych terenów nie ma żadne miejsce w Seireitei. Poza tym jest niedaleko bramy przez co wyznaczenie krótkiej trasy z oddziału do bram powinno być proste, a jeżeli okaże się, że kanały sięgają poza mury i niwelują osłonę... nie, w to jednak wątpił.

Tak czy siak, gdy tylko zlokalizuje swój oddział zamierza się tam udać by bliżej się przyjrzeć, może jak spotka wiśniowłosą panią oficer to poprosi o lekcję krajoznawczą.

"Zawsze mogło być gorzej" pomyślał. Zastanawiał się co zrobić w obecnym czasie, szkoda byłoby go nie wykorzystać, zwłaszcza gdy czuje się na siłach. Gdy spostrzega oficer chwilę wyczekuje czy zaraz tempem wskazującym na pośpiech nie uda się gdzieś i nie będzie mogła mu poświęcić czasu. Gdyby jednak nic nie wskazywało na to, że jest czymś bardzo zajęta podchodzi do niej:
- Dzień dobry, yyy..."jak ona miała na imię?"... pani oficer. Teraz mi głupio za tamto zachowanie, ale czy pokażesz mi od nowa oddział? Byłbym wdzięczny.

Ma nadzieję, że wiśniowłosa nie będzie fochów stroić, stara się zrobić wrażenie jak najbardziej skruszonego aby zmiękła pod jego prośbą.

Wyglądało, że misja zakończyła się niepowodzeniem, ciekaw był kim jest tajemniczy Ogura. Fakt ten jeszcze bardziej podkreślało zachowanie oficer. Nie zostało mu nic jak tylko przytaknąć grzecznie. Mimo to nie ma zamiaru siedzieć dwie godziny jak słup. Nie chcąc brać się za coś czasochłonnego wybiera się na zwykły spacer po dywizji.

Myślał o wybraniu się do porucznika, ale biorąc pod uwagę, że ktoś na takim stanowisku jest pewnie bardzo zajęty nie idzie do jego biura. Chętnie by pogadał, choćby o Ogurze. W chłopaku pojawiła się myśl czy nie warto byłoby go poszukać, choć skoro posłano oddział na niego to musi być mocny... co jeszcze bardziej podsycało chłopaka do działania. Póki co musi czekać na panią oficer.

Patrząc na kobietę i jej ton przyszło mu tylko do głowy czemu jest tak formalistką "chyba przydałby się jej urlop". Tak czy siak, nie miał zamiaru się nagle usprawiedliwiać, co miał powiedzieć? Że nie czuł zwyczajnie potrzeby? Olał więc tą kwestię, a jedynie pytanie jakie go intrygowało było:
- Kim jest ten cały Ogura, czemu jest ścigany?

Ciekaw tej osoby czeka na odpowiedź, a potem grzecznie podziękuję i prosi i rozpoczęcie zwiedzania.