Biuro Kapitana Shiaby Osaka

Twoją rozterkę rozwiała uwaga kapitana na temat tego co powiedziałeś:
- Hmm niewiele mi to mówi, ale powiem ci, że ja imię swojego zanpaktou poznałem dość późno. Po drodze było wiele fajnych rzeczy, dziewczyny, badania... mówiłem już dziewczyny?

Tu podrapał się po głowie jakby był bardziej niesfornym nastolatkiem, po chwili lekko mina mu zrzedła, jakby uznał, że trochę błaznuje:
- No dobra, nie męczę cię już. Tak w ogóle odkryliśmy, że anomalia w tamtym lesie zasadniczo przypadkowa. Trochę to przypomina Pustych, którzy kierują się instynktem, ale tak jak Pusty zaspokaja głód, tak tamci chronią tego miejsca. Wysłałbym ciebie, ale to zbyt trudne dla ciebie.

Po czym wstaje i przeciąga się:
- wybieram się tam osobiście z kilkoma pomocnikami, ty zostań tutaj i dołącz do grupy obserwacyjnej. Znajdziesz ją dwa budynki obok. Tam ci powiedzą co dalej, a tymczasem ja się udam do tego lasu. Trzymaj się, Tenshi-kun.

Obaj wyszliście z pomieszczenia, słońce było już nieco wyżej, a kapitan wskazał palcem ci budynek, do którego miałeś się udać. On natomiast udał się w przeciwną stronę.

Tenshi zerknął na kapitana i skinął lekko głową. Sam nie spodziewał się iż pozna imię swojego miecza zbyt wcześnie, cóż w zasadzie musiał przyznać iż zaskoczony był już swoimi wizjami, które chyba były z mieczem związane. Ostatecznie zresztą nie spieszył się do osiągania szczególnej siły... na pewno wszyscy by o tym wiedzieli, zaś jeśli inni wiedzą że jesteś silny to wymyślają dla ciebie jakieś straszliwie kłopotliwe zadania. Słysząc odpowiedź Kapitana westchnął cicho i podrapał się po potylicy.
- Dziewczyny są kłopotliwe... i agresywne... - skomentował cicho spoglądając wciąż na sufit budynku. - Badania też pewnie są kłopotliwe, w każdym razie łapanie drzew jest...

Tenshi wysłuchał spokojnie Kapitana, po czym skinął głową na pożegnanie. Teraz jednak przypomniał sobie o czymś jeszcze co musiał by w najbliższej przyszłości załatwić - śniadanie. Skierował się jednak najpierw w stronę budynku, w którym miała zbierać się grupa obserwacyjna. Być może przy odrobinie szczęścia znajdzie tam coś do przegryzienia.

Na miejscu okazało się to zwykłym, niczym nie wyróżniającym się budynkiem, z normalnym rozstawem okien, dachem i resztą. Wszedłeś do środka gdzie było już zupełnie inaczej: od razu zaczęły się się szerokie, dość strome schody, gdy po nich wszedłeś pomieszczenie okazało się czymś w rodzaju areny tyle, że zamiast widowni były stanowiska przy których stało od jednej do trzech osób, w sumie było obecnie ich siedmiu.
W środku, na "arenie" leżał pusty wielkości samochodu osobowego, wyglądał jak żuk. Stał spokojnie i nic nie robił, wydawało się nawet, że mógł być nieżywy. Wiedziałeś jednak, że Puści się rozpadają jeżeli umierają.

Nikt się nie odzywał, jakby twoje przybycie nie było ani zaskoczeniem ani oczekiwane. Wszyscy patrzyli na konsole bez emocji.

Tenshiemu jakoś specjalnie nie przeszkadzała kompletna obojętność jaką go przywitano. W zasadzie po wszystkich emocjonujących spotkaniach oraz ostatniej misji, która niemalże przyprawiła Tenshiego o zawał, nawet cieszył się z chwilki spokoju. Bez zbędnego pośpiechu ruszył w stronę monitorów obdarzając je znudzonym spojrzeniem. Miał zamiar podejść na odległość odpowiednią by móc się im przyglądać siedząc na ziemi i opierając się plecami o ścianę. Zatrzymał się jednak na chwilę i zerknął w stronę pustego. Stworzenie zdawało się być kompletnie apatyczne, to zaś nie było często spotykaną cecha wśród gatunku. Wszyscy wiedzieli bowiem iż puści należą do istot agresywnych, kierowanych prawie całkowicie przez instynkt. Instynkty zaś pchał hollowy na kolejne polowania i wymuszał stałe narażanie się na niebezpieczeństwa związane z takowymi. Iz zmarszczył więc brwi spoglądając na nietypowo zachowujące się stworzenie, później zaś zerknął z obecnej pozycji na monitory. Dobrze było by wiedzieć czym da się tak naszprycować pustego, by ten nie wykazywał żadnej aktywności. Taka wiedza nie mogła bowiem nigdy zaszkodzić.

Monitory wskazywały głównie pomiary, podobne do tych, które wskazują puls, ciśnienie itd. Choć nie miałeś punktu odniesienia widziałeś dość niskie wartości rzędu nie więcej niż 10.

W pewnym momencie jeden z ludzi wyjął z zawiniętej szmaty coś co przypominało szklaną kulkę, która jarzyła się na żółto,w tym momencie odezwał się jeden osobnik siedzący przy konsoli, był ubrany jak laborant, a nie shinigami:
- o, jesteś w końcu! Mieli nam tu przysłać kogoś do pomocy, przydasz się. Wsadź to coś do otworu znajdującego się na środku maski. Dzięki temu będziemy widzieć to co on widzi i wypuścimy do Hueco Mundo. No, na co czekasz?

Jego ton wskazywał jakbyś miał problem z podaniem mu długopisu albo kartki. Ty natomiast nie czułeś takiego luzu na myśl aby podchodzić do Hollowa na taką odległość. Zdawało się, że twoje obawy zostały wykryte:
- Spoko, jest nieaktywny. Ma zablokowany przepływ reiatsu.

- Ta... w następnej fazie będę robił za tabletkę? - Westchnął cicho Tenshi absolutnie niezadowolony z zadania jakie przed nim powierzono. Może i bestia była nieaktywna, nic jednak nie upewniało chłopaka w tym iż za kilka chwil wciąż pozostanie w tym stanie. Dla tego też zbliżając się do pustego szedł coraz wolniej, zaś jego ręce drżały coraz mocniej. Gdy był już kilka kroków od Hollowa sprawa stała się nawet grosza.
- Ja dobrze wiem co to widzi... - Warknął pod nosem próbując rozluźnić siebie samego, choć skutek był całkowicie niewyczuwalny. - ...żarcie an wynos.

Chłopak musiał walczyć kilka chwil o każdy krok, zaś każdy kolejny krok był coraz trudniejszy. Cała droga zdawała się zaś trwać całe wieki. Pomimo wszelakich starań Tenshi nie zdołał jednak utrzymać znudzonej miny. Przez jego umysł przemykały setki możliwości, na jakie pusty mógł by zadać śmierć młodemu shinigami. Gdy zaś w końcu dotarł do potwora drżącymi rękoma starał się ułożyć kulę na odpowiednim miejscu.

Gdyby całą operacja przebiegła bez dodatkowych komplikacji, chłopak zapewne zwiał by szybko na swoje wcześniejsze miejsce, by nie musieć już więcej spoglądać na to "nieaktywne" stworzenie.

Mimo nieodpartego wrażenia, że bestia ruszyła się nieznacznie nic szczególnego się nie stało. Kula została odniesiona na miejsce, a ty zaś bardzo szybko znalazłeś się na swoim i znów się patrzyłeś na monitory już nieco spokojniej.

Na monitorze zaś widziałeś coś co faktycznie mogło być z perspektywy umieszczonego instrumentu na pustym. Bezceremonialnie jeden ze starszych laboratorantów rzekł:
- dobra odpalamy go.

Po czym naciska przycisk, hollow natychmiast zaczął chodzić wte i wewte, warczeć i oglądać się we wszystkie strony, chwilę popatrzył na każdą z grupek po czym otworzył gargantę - bramę do świata Hueco Mundo, świata tych istot i przeszedł przez nią. Spojrzałeś znów na monitor, przez chwilę widać było czerń zmieszaną z szumem by po chwili ukazał wam się obraz nocnej pustyni, dookoła natomiast wyrastały pionowe skały, daleko w tle natomiast księżyc. Coś podobnego widziałeś w podręcznikach, na ilustracjach. Ludzie dookoła byli uśmiechnięci, jeden z nich radosnym głosem stwierdził krótko:
- udało się.

Cokolwiek się udało tobie nie było dane wiedzieć, mogłeś się jedynie domyślać. Twoja znużona mina zdążyła już wrócić i dylematem było zawracać głowę o co chodzi.

Dobra, skoro ta trudniejsza sprawa była już z głowy pozostała ta jeszcze trudniejsza, ale za to o wiele wygodniejsza. Teraz bowiem można było usiąść spokojnie, oprzeć się o ścianę i zacząć myśleć. Myślenie nie wymagało podchodzenia do żyjącego pustego który ponoć jest "nieaktywny". Tenshi rozsiadł się więc wygodnie na ziemi i zaczął spokojnie wgapiać w monitor. Obrazy znane z podręczników zaczęły przywodzić na myśl definicje oraz teoretyczne opisy miejsca właśnie ukazywanego na ekranach. Cóż, pomysł był w sumie całkiem udany. Zdawało się bowiem iż shinigami nie posiadają zbyt wiele informacji o wybierze z którego pochodzą puści, zaś osobista wyprawa któregoś z Bogów Śmierci zakończyła by się jego śmiercią, a nawet gdyby ów ochotnik był w stanie utrzymać się przy życiu, to i tak nie dowiedział by się zbyt wiele, był by bowiem zajęty przetrwaniem. Pusty z dziwaczną kulą w łbie mógł poruszać się po tym świecie całkiem swobodnie, zaś dzięki temu obserwatorzy mogli by zebrać odpowiednią ilość właściwych danych. Cóż, Tenshi nie zamierzał im przeszkadzać. Zwyczajnie gapił się na monitory by samemu przetworzyć nieco informacji z tego co się działo.

Patrzyłeś na monitory beznamiętnie gdy nagle poczułeś lekki dotyk na barku, przypuszczałeś, że to ktoś z ekipy, okazało się jednak, że jak tylko obróciłeś głowę na bok zobaczyłeś czarnego owada, który z odległości kilku centymetrów wydawał się większy przez co przeraziłeś się spadając z krzesła. Reszta zaczęła się na ciebie patrzeć jak na... nie do końca normalnego:
- To piekielny motyl tylko, ma pewnie dla ciebie wiadomość. Wyciągnij palec.

Tak też zrobiłeś, motyl powoli podleciał i usiadł ci na palcu wskazującym. Choć nic w rzeczywistości nie mówił, w twoim umyśle objawiła się wiadomość:

Fakt, Kaichiego widziałeś ostatnim razem kiedy tamta shinigami miała was pod opieką. Reszta na ciebie patrzyła, jakby w oczekiwaniu, że się podzielisz wiadomościami.

- No dobra, spadaj już. - Tenshi przegonił motyla lekkim machnięciem dłoni, po czym znowu zaczął się wgapiać w monitory. Tak na prawdę to wolał by nawet nie rozgadywać się na tematy, na które rozgadywać się nie musiał. Dla tego też nie zwrócił w ogóle uwagi na spojrzenia innych w laboratorium, a przynajmniej starał się wyglądać jak by nie zwrócił uwagi. Następnie zaś jego umysł zalała fala pytań związanych z nadchodzącym przyjęciem. Przede wszystkim nie wiedział co ma kupić w prezencie. No w końcu nie był raczej w stanie nabyć nic, czego Krzyżyk nie mógł zdobyć sam. Poza tym sam również dysponował ograniczoną ilością gotówki i nie miał bladego pojęcia czy w ogóle będzie go stać na coś odpowiedniego. Poza tym prezent nie mógł również rodziny, która przecież była jakąś tam ważną szlachtą. Trzeba by też podszlifować maniery i odpowiednie zachowania na dworze. Należało więc znaleźć jakąś odpowiednią literaturę. Nie mówiąc już o tym iż był shinigami, co przecież znacznie zmniejszało ilość wolnego czasu jaką miał do dyspozycji. Dwa dni... czyli niewiele czasu pozostało. Tenshi chyba będzie musiał zmobilizować się do jakiegoś działania, a to zapewne będzie oznaczało kłopoty... w końcu kłopoty przychodzą z każdym działaniem.

Brak odpowiedzi specjalnie nie poruszył reszty, wrócili do swoich zajęć czyli oglądania Hueco Mundo, tym razem nie było księżyca, a coś co przypominało wielką jaskinię. Widoczność była słaba, ale dało się zauważyć, że "szpieg" jest wśród innych pustych, wydających dzikie odgłosy zrozumiałe tylko dla nich samych.

W końcu znudziło ci się oglądanie, nie mając za bardzo innych rozkazów dochodzisz do wniosku, że masz czas dla siebie.

- Toooo, ten mam tu coś jeszcze do roboty czy mogę się już zbierać? Nie jadłem śniadania... - Westchnął głośno Tenshi uprzednio wstając i szarpiąc lekko za rękaw faceta, który wcześniej wpakował mu w dłonie kulę i kazał, o zgrozo, wpakować ją w łeb pustego. Mimo tego iż nic ciekawego do roboty nie było, chłopak wolał się upewnić, że wyjście nie pociągnie za sobą żadnych niepotrzebnych i nieprzyjemnych konsekwencji.

Gdyby wydano mu kolejne polecenia, Tenshi zamierzał wykonać je w miarę szybko, choć bez entuzjazmu. Miał jednak nadzieję iż zostanie zwolniony. Miał bowiem wiele roboty przed sobą i w cale nie miał zamiaru iść zjeść śniadania. Oczywiście w brzuchu miał wyczuwalną pustkę, zaś kiszki grały już marsza żałobnego po niewielkich ilościach zapasów tłuszczowych zgromadzonych pod skórą, jednakże chłopak uznał iż nie ma zbyt wiele czasu do stracenia. Musiał zdobyć książkę o dobrych manierach w rodzinach szlacheckich oraz wymyślić co takiego można wymyślić na prezent. Oczywiście przez umysł szybko przebiły mu się myśli o zdobyciu jednego z wynalazków dwunastki... jednakże nie był pewny jak może to zrobić. Dla tego też priorytet była książka. Następnie zaś zamierzał sprawdzić czy kapitan jest na terenie budynków oddziału. W końcu wydawał się być całkiem w porządku, może on mógł by mu pomóc załatwić jakiś przedmiocik, który nadał by się na prezent. Oczywiście gdyby okazało się iż kapitana nie ma, musiał by znaleźć kogoś innego. Z ludzi których rozpoznawał pozostała kobieta, która była jego dowódcą na misji, oraz porucznik o dziwnej wymowie, którego rozpoznawał z widzenia. Cóż, trzeba y było w tedy dostać się do jednej z tych osób... oczywiście kobieta była najbardziej kłopotliwym wyjściem. Dla tego też kolejno sprawdził by obecność Kapitana, Porucznika i Pani Oficer.

Wyglądało na to, że twoja nieobecność nie była przeszkodą dla reszty:
- Tak, jeżeli chcesz, ja tam został i obejrzał. Ekstremalnie rzadko można zobaczyć coś takiego na żywe oczy.

I jakoś do tego ci się nie spieszyło. Wyszedłeś z baraku i ruszyłeś na poszukiwania kapitana, po chwili wytężenia przypominasz sobie, że mówił iż udaje się do lasu. Z tego samego wniosku myślisz, że ktoś musi być w zastępstwie jednak, czyli porucznik. Budynków było jednak trochę, od baraków zwykłych szeregowców przez zwykły magazyn pełen laboratoryjnych, nieużywanych jeszcze przedmiotów. W końcu zatrzymujesz się na messie, gdzie podawali strawę. Ustawiony w kolejce czekałeś jak się okazało na niezbyt smaczną strawę, przypominało to sztuczne warzywa, które prawie smaku nie posiadały. Mimo to napchałeś żołądek, a głód ustał mimo niewielkiej porcji.

Ku twemu zadowoleniu w stołówce akurat siedział porucznik między innymi, patrzył z niewielkim zaciekawieniem na warzywko po czym zjada. Zastanawiasz się czy warto mu przeszkodzić posiłek i jak w ogóle zapytać się o radę.

+1 int

Tenhsi nasycił się przy okazji poszukiwań. Co prawda strawa nie była najwyższej jakości (a raczej była jakości bardzo marnej) niemniej wciąż była to ta dobra strona całej sytuacji. Powodzenie w poszukiwaniach okazało się, o dziwo, najgorszą z możliwości... a przynajmniej pod pewnym względem. O wiele łatwiej było by nie znaleźć nikogo i olać sprawę zwalając wszystko na barki tego, iż Iz nie był w stanie nic załatwić z powodu braku możliwości kontaktu z odpowiednimi osobami. Tym czasem jednak okazało się iż chłopak będzie zmuszony do stawienia czoła swojemu lękowi. Ostatecznie więc trzeba było coś z tym zrobić.

Tenshi podszedł powolnym krokiem w stronę stolika, przy którym siedział porucznik. Następnie zaś zatrzymał się przy nim. Przez kilkanaście sekund milczał wciąż zastanawiając się, czy nie mógł by zwyczajnie odejść, po chwili jednak zdecydował się na wykonanie jakiegoś ruchu. Wskazał więc dłonią na krzesło naprzeciwko porucznika i dość cicho zapytał.
- Można...?

Porucznik także do pospiesznych nie należał... albo lubił grać na emocjach, przeciągane spojrzenie prosto na ciebie sprawiło, że przeszedł delikatny dreszcz, z jednej strony wyglądał jak skrzyżowanie misia pandy z człowiekiem, głównie przez podkrążone oczy, ale nie odziedziczył widocznie uroku tych zwierząt. W końcu zebrał się na odpowiedź:
- Tak. Pomóc w czym mogę?

Mężczyzna patrzył ci się prosto w oczy, był nieruchomy, jakby czas dla niego się zatrzymał. Takie posągowe spojrzenie wprawiało cię jeszcze w bardziej niezręczny stan.

Tenshi ostatnio czuł się tak spięty gdy nauczycielka japońskiego zmusiła go do aktorzenia na scenie przed całym grodem pedagogicznym, większością rodziców oraz zaproszonymi gośćmi. Zaraz po przedstawieniu został dokumentnie okrzyczany przez tą samą nauczycielkę, pomimo tego iż przed samym występem ostrzegał o tym z jakimi konsekwencjami będzie związane bezsensowne upieranie się by obsadzić rolę nadwornego wynalazcy osobą Tenshiego. Tym razem również Iz czuł się okropnie i miał ogromne problemy z wyartykułowaniem poprawnego zdania. Dla tego też dość długo zbierał myśli nim w końcu zaczął mówić.
- No... bo ten... taka głupia sprawa jest... no... jestem zaproszony na urodziny jednego chłopaka... i on jest z rodu Kuchichi... albo jakoś tak... - Tenshi nie zauważył nawet iż przeinaczył nazwisko Krzyżyka, zresztą nigdy jakoś specjalnie nie przywiązywał wagi do takich spraw. - I... no ten, nie bardzo mam kasę na prezent... tak myślałem... noo.. bo tutaj coś tam się wynajduje... ten... można coś z wynalazków by jakoś kupić i spłacać w robociźnie czy coś...?

Chłopak spłonął rumieńcem już w momencie gdy zaczął mówić, zaś gdy skończył był już cały czerwony, zaś spocone ręce poruszały się nerwowo stukając w uda albo też zaplatając w różne wariacje na temat pięści. Tenshi był pewny iż serducho niebawem wyskoczy mu z klatki piersiowej, dla tego miał nadzieję iż negocjacje nie zajmą dużo czasu.

Wspomnienia o nauczycielce nastawiły cię żeby spodziewać się podobnej reakcji od porucznika, a jednak osobnik ten zachował spokój, nie widziałeś aby mu nawet powieka drgnęła... i sam nie wiedziałeś czy takie zachowanie nie wprawiało cię jeszcze w większe zakłopotanie. Udało ci się opanować wzdrygnięcie gdy przemówił, jego ton był przepełniony zaintrygowaniem:
- Aha, zaproszenie dostałeś i prezentu nie masz, trzeba mówić tak od razu. Fakt, szlachtę zadziwić jest ciężko, ale coś poradzić na to można... chodź ze mną Izdurbalu.

Zaskoczyło cię, że tak chętnie podszedł do pomocy, być może wyzwaniem dla niego był sam fakt prezentu, który ma zaimponować szlachcie, cokolwiek nim kierowało uspokoiła cię jego aprobata przez co w głowie uzmysłowiłeś, że nie Kuchichi ani nawet Kuchiki tylko Kaichi Aratsuki.

Poszliście do budynku obok, jego wnętrze stanowiło osobliwe laboratorium z filmów SF: holograficzne tablice zamiast normalnych, wszystko oświetlone bardzo zimnym niebieskim światłem, a na końcu stał stół, którego krawędzie były nieco masywniejsze i naszpikowane elektroniką, nad stołem około 30 centymetrów wisi niewielki wielościan, nie dało się określić dokładnie - co chwila zmieniał kształt, od kwadratu po wielościany o kilkudziesięciu wręcz ścianach:
- To jest syntetyczny rdzeń duszy, niestety niestabilny. A teraz co sądzisz, jaka ta rzecz być powinna? Czym zaskoczyć możesz szlachcica? Użyteczność czy estetyczność?

Tenshi był rzeczywiście zaskoczony. Był na tyle przerażony samą rozmową z kimś zupełnie niemal obcym iż pomylił nawet nazwiska, nie był też za bardzo w stanie spodziewać się żadnej pozytywnej odpowiedzi. Niemniej całość sprawiła iż kamień spadł mu z serca. Oczywiście przez chwilę był również lekko zdziwiony tym, iż porucznik w ogóle pamięta jego imię, jednakże do dwunastki ponoć przyjmowano tylko inteligentne osoby. Porucznik musiał być więc niezwykle wręcz pojętny, choć miał nieco trudności z zasadami gramatyki. Tenshi nieco oszołomiony tym, że poszło tak gładko, ruszył za lekko zdziwaczałym osobnikiem. Gdy trafił do dziwacznego budynku rozglądał się dookoła nie myśląc nawet o tym by udawać całkowite znudzenie. Pytanie porucznika wytrąciło go jednak z tego niezdrowego stanu zamyślenia i sprawiło iż na jego twarzy znów pojawił się zwykły wyraz, choć ukrywał pod nim sporą ilość nerwów.

- Nooo.. ee... - Iz podrapał się po skroni uwalniając przy tym kilka dodatkowych niesfornych kosmyków włosów ze swojego kucyka. - Użyteczne jak myślę... tak mi się wydaje w tym wypadku... - Dodał po chwili zastanowienia i ze sporą dozą niepewności.

Twoja odpowiedź nie uzyskała specjalnej aprobaty, właściwie to porucznik zdawał się być całkowicie pochłonięty poszukiwaniem czegoś odpowiedniego. Cóż, wygląda na to, że dziwaczny wygląd to nie przypadek. Nagle powciskał jakieś guziki i w tym momencie wyskoczyła półka z jednej mało widocznej szuflady. Twój przełożony wyjmuje z niej małe pudełko, na jej górnej ściance znajduje się coś jak zatopiona, szklana kulka:
- To jest zminimalizowany świat albo inaczej sztuczna domena duszy. Dotknij tego i znajdziesz się w pudełku, a w środku... inna rzeczywistość, choć czas płynie tak samo. Dla szlachcica użyteczne, bo dyskretne, ale uważać trzeba. Gdy w środku jesteś, pudełko bądź przekaźnik zniszczone zostanie i nie wrócisz. Proszę - podaje ci pudełko po czym dodaje - papieru nie mamy. Czy coś jeszcze Izdurbalu?

- Eeee... - Odrzekł Iz kompletnie zadziwiony tym, że tak łatwo poszło. Po chwili dodał jeszcze - Eee... - by lepiej zobrazować swoje zaskoczenie. Gdy jednak wyrwał się z całego szoku i przeszedł po raz kolejny na tryb myślenia twórczego postanowił iż powinien powiedzieć coś nieco mądrzejszego, albo przynajmniej coś co było w zasadzie słowem.

- Noo.. wszystko chyba, dziękuje... i ten... ile płace...? - dodał po chwili niepewnie. Wciąż nie mógł wyjść z podziwu iż w ogóle mogło mu się udać załatwić prezent tak szybko, i to do tego prezent w zasadzie nie byle jaki. Być może nawet ktoś uśmiechnie się na chwile lub dwie gdy go zobaczy. W tedy też przypomniał sobie o tym, iż powinien zapytać o jeszcze jedno, nim w ogóle sięgnie po prezent. - Ten, jak się wychodzi z tego świata po wejściu do środka...? Bo głupio było by tam ugrzęznąć na stałe... chyba...

Gdyby Tenshiemu udało się uzyskać odpowiedzi na pytania, zamierzał zakończyć sprawę związaną z przyjęciem, a to znaczyło wypożyczenie jakiejkolwiek książki o dobrych manierach i stosowaniu ich na przyjęciach szlacheckich. Oczywiście mowa była raczej o księgach aktualnych, a nie tych z przed dwóch tysięcy lat. Z księgą pod pachą chciał z kolei wrócić na salę, w której wcześniej był w grupie obserwacyjnej. Pogapienie się w monitory nie mogło zaszkodzić, zaś w tym samym czasie można było czytać.

Pytanie o zapłatę nie było zbyt dobrym pomysłem, ale ciężko było ci odgadnąć to - twarz porucznika jak zwykle nie była dla ciebie do odczytania, a jeżeli się pokusić to wyrażała zdziwienie:
- Oj nie nie, bez pieniędzy. Moim dłużnikiem teraz jesteś, kiedyś poproszę cię o przysługę jakąś.

Pytanie o wyjście natomiast skwitował dość krótko:
- na środku będzie kulka i dotknąć jej trzeba....

Nagle coś zaczęło wydawać regularny, krótki dźwięk, jak telefon komórkowy... jak się okazało to był telefon komórkowy, który wyjął za pazuchy. Spojrzał na niego, by po chwili nacisnąć przycisk, telefon zamilkł:
- Rozumiem, że do wyjścia sam trafisz. Obowiązki.

Po czym podchodzi do ściany, lekkim ruchem przejeżdża po ścianie, w której chwilę potem pojawia się przejście, a gdy tylko porucznik je przekracza znika i znów jest ściana. Mimo lekkiego zamurowania nie próbujesz tego i zmierzasz ku wyjściu.


Wyszedłeś z budynku i udałeś się do biblioteki, jak zwykle czynnej. Na miejscu zacząłeś szukać książek, nie było jednak niczego w postaci poradnika. Jedyny w miarę zapowiadający się na spełnienie oczekiwań tytuł był "Historia czterech wielkich domów szlacheckich oraz pomniejszych rodzin". Opasłe tomiszcze nie wyglądało zachęcająco. Mimo to wziąłeś je ze sobą i pospieszyłeś w drodze do grupy. Ci jak zwykle coś notowali w zeszytach i gapili się w monitory, wygląda na to, że nawet im już powoli nudziło się oglądanie co widać było po minach. Ciebie też niespecjalnie to interesowało, walnąłeś się dość blisko monitora i zacząłeś wertować książkę w poszukiwaniu odpowiedniego działu.

Godzinę później okazało się, że oglądanie się skończyło, ale za to w miarę ciekawie, nawet ty przeniosłeś wzrok: pusty-obserwator zmierzył się z innym pustym, nie wiesz czemu, widocznie za późno patrzyłeś.

Walka była brutalna i dzika, skończyła się jednak szybko. Widać było zawód na twarzach uczonych. Ostatecznie szef grupy zarządził koniec roboty, wszyscy zaczęli wychodzić. Ty też wyszedłeś, było późne popołudnie, a ty nadal niespecjalnie wiedziałeś jak należy zachowywać się na przyjęciach u szlachty.

Cóż, pozostało więc tylko jedno - starać się być najzwyczajniej w świecie grzecznym. To zwykle zawodziło, tym bardziej iż Tenshi nie miał wprawy w zachowywaniu się jak należy, ale zawsze miało nijakie szanse powodzenia. Skoro nie mógł więc pozyskać wiedzy z dodatkowych źródeł należało spróbować nie wyjść na durnia i samemu dowiedzieć się jak należy się zachowywać. Iz nie był zaś najgorszy w przyswajaniu wiadomości.

Obserwowanie walki pustego z pustym nie wydawało się aż chłopakowi jakoś specjalnie dziwne. Już dawno doszedł do wniosku iż większość hollowów jest jak zwierzęta, które trawione są niesamowitym głodem. Co prawda zwykle pochłaniały dusze ludzi, jednakże nie oznaczało to iż pusty nie może spróbować zjeść innego pustego, w końcu zwierzęta zjadały się wzajemnie. Znając jedynie uproszczone zwyczaje pustych traktował je bowiem jako bestie skupione jedynie na pochłanianiu (oczywiście nie licząc niewielkiej ilości pustych obdarzonych większym intelektem, o których wspominano na wykładach). Istoty takie łatwo było przewidzieć - będą jadły co się da.

Obecnie przed Tenshim rozpościerało się przedpołudnie całkowicie pozbawione wymagań. Mógł by więc spokojnie polenić się i odpocząć. Obiecującym wydawało się być drzewko rzucające cień oraz książeczka. Pod ręką miał tą, którą wypożyczył w celu dowiedzenia się czegoś o manierach. Postanowił więc iż właśnie na tym tomie skupi się podczas słodkiego lenistwa. Czytanie zamierzał zaś przerywać krótkimi drzemkami by pozwolić również całkowicie odpocząć umysłowi.

Czas mijał powoli, a ty starałeś się dociec przydatnych rzeczy w lekturze. O samych manierach nie było zbyt wiele, ale za to na wszelki wypadek mogłeś zabrylować wiedzą na temat szlachty, być może to zrobi dobre wrażenie albo pozwoli ci zaistnieć w dyskusji jeżeli ktoś cię w nią wciągnie.

Leżałeś tak do wieczora, do momentu aż możliwość czytania stała się niemożliwa. Wróciłeś do swojego mieszkanka, do którego zdołałeś się przywiązać przez te lata. Przez drzemki nie czułeś się aż tak chętny do spania.

Iz zapewne spał by teraz smacznie, gdyby nie to iż zaśnięcie po leniwym przedpołudniu było niemalże niemożliwe. Po krótkim rozważaniu wszelakich pomysłów wpadł na pomysł co takiego zrobić obecnie powinien. Rozmowa z kapitanem, oraz zadane przez niego pytanie o rozwój zanpakutou podpowiedziały sam pomysł, natomiast reszta pochodziła z własnych rozważań Tenshiego. Po pierwsze chłopak był obecnie całkowicie sam i raczej nikt nie zamierzał mu przeszkadzać, więc mógł zrobić coś co mogło by zepsuć obraz, jaki starał się stworzyć dookoła własnej osoby. Postanowił więc spróbować sprawdzić czy uda mu się w sposób bardziej świadomy "pogadać" z zapłaszczoną istotą która, jak mniemał, mogła być duszą jego zabójcy.

Dotychczas udało mu się "osiągnąć" porozumienie w trakcie snu. Oczywistym było iż samo zasypianie było metodą nie dość pewną by pozostawić ją jako jedyną. Poza tym sen nie był w zasadzie żadną formą aktywności. Tenshi słyszał jednak niegdyś o tym iż medytacja potrafi wprowadzić w stan zbliżony do snu. Co prawda sam nigdy nie osiągnął czegoś takiego, jednakże zawsze można było spróbować. Usiadł więc na ziemi w siedzie skrzyżnym układając swoją katanę na własnych udach i układając dłonie na rękojeści oraz końcu ostrza. Zamknął przy tym oczy i próbował się skupić na ostrzu oraz na wizji lasu w którym ostatnio się znalazł. Starał się przywołać jak najwierniej z pamięci wszelakie szczegóły dotyczące również postaci oraz "gry" na flecie. Skupiał się na tym z nadzieją iż uda mu się jeszcze raz dostać do tego, całkiem pięknego, miejsca. W końcu ukryta pod płaszczem istota, którą tam spotkał, pięknie grała na flecie. Posłuchanie jej muzyki było by całkiem przyjemnym doświadczeniem.

Rozsiadłeś się wygodnie, plecy miałeś wyprostowane, a oddech równomierny. Korzystając z wyobraźni odtwarzałeś obraz, który zapamiętałeś ze snu. Nie było to jednak takie łatwe, irytowało cię migoczące światło lampki, która migotała, wygląda na to, że masz przeciąg.

Zgasiłeś więc świeczkę i znów przystąpiłeś do medytacji, nie będąc absorbowanym przez zmysły mogłeś się lepiej skoncentrować. Coraz bardziej traciłeś kontakt z tym co cię otaczało, a coraz bardziej namacalne zdawało się to w twojej głowie. Spróbowałeś ruszyć dłonią w tamtym świecie liścia. Poczułeś go co wróżyło, że jesteś "tam". Spojrzałeś dookoła, tym razem muzyki nie było. Twoim oczom jedyne co się ukazało był niewielkie wzniesienie. Wszedłeś na nie co dało ci szersze pole widzenia, ale zauważasz też coś co cię niepokoi: w oddali wielką, posępną górę, która zdawała się być martwa i pozbawiona odległości, a dookoła niej kłębiły się ciemne chmury o zabarwieniu kawy:
- Nieprzyjemny widok.

Głos odezwał się tuż obok ciebie, ze strachu omal nie zleciałeś z pagórka. Jak się okazało to był zakapturzony jegomość:
- Bez obaw, tutaj nie dojdzie jego panowanie. Musiałbyś na to pozwolić.

Szybko zorientowałeś się, że chodzi o tamtą bestie. Pocieszało cię słowa twojego rozmówcy choć daleko ci było od skakania z radości.

Po chwili gapienia się na wzgórze chłopak uznał iż powinien przyjąć wygodniejsza pozycję. Usiadł na ziemi krzyżując nogi, nie zmienił jednak obiektu swojej obserwacji. Zmarszczył mocno czoło po raz pierwszy od dawna okazując bez oporów prawdziwe emocje. Zrobił to po części z powodu ostatniej rozmowy z osoba w płaszczu, a po części dla tego iż owa osoba stała za nim, co oznaczało iż nie patrzyła się na jego twarz.
- Jak by się tak zastanowić, to nie wyglądał jak by potrzebował pozwolenia żeby zejść z pagórka. Wyglądał raczej jak by chętnie spalił mnie wraz ze wszystkim dookoła. - odparł po chwili zastanowienia Tenshi wciąż przyglądając się "martwemu" pagórkowi. W głębi duszy miał ogromną nadzieje iż osoba w płaszczu miała rację. Wątpił bowiem czy był by w stanie przetrwać spotkanie z tamtą istotą, nawet jeśli było by to spotkanie wewnątrz umysłu Iza.

Po chwili siedzenia w milczeniu Tenshi odwrócił się w stronę zakapturzonego jegomościa i uniósł lekko brwi by zmarszczenie czoła nie wyglądało już na efekt zmartwienia.
- A tak w ogóle to Ty kim jesteś co? Bo jak mniemam tamten gość jest tym złym, na którego należało by wysłać kilku rycerzy w lśniących zbrojach albo jakiegoś innego batmana czy aquamena. - chłopak zwyczajnie nie wiedział czemu ktokolwiek chce z nim gadać, gdy jest w swoim, własnym umyśle. Oczywiście słyszał o zanpakutou, ale nigdy nie wpadł by na to iż duch miecza będzie się do niego odzywał. Zawsze myślał o tym iż będzie jednym z tych, którzy nigdy nie osiągną shikai. Dla tego zakładał iż lepiej się dowiedzieć czy postradał zmysły, czy też obecność zakapturzonych postaci w umyśle jest w tym świecie całkiem normalna.

Kapturnik także zdawał się patrzeć jeszcze w stronę pagórka. Na twoje spostrzeżenie odnośnie drugiej istoty nie odpowiedział. Dopiero twoje pytanie poruszyło go do odpowiedzi:
- Tamta istota to intruz. Bardzo silny i nie pochodzący z tego świata. Póki co jest zapieczętowany, to co widzisz to tylko wpływ jego obecności tam. Raz się tylko częściowo uwolnił, ale nigdy w pełni tego nie zrobi jeżeli nie zgodzisz się na to. Oby nie było sytuacji, w której na to pójdziesz. A co do mnie... może chcesz zobaczyć co się kryje pod kapturem? Jak tak to musisz mi go zdjąć, a ja będę ci w tym przeszkadzać.

Brzmiało to bardziej jak gra dla dzieci, patrząc jednak na górę stwierdzasz, że lepsze takie zabawy niż mierzenie się z potworem. W swoim stylu podchodzisz powoli do postaci i po prostu starasz się jej normalnie zdjąć kaptur, ale gdy już miałeś chwycić za materiał ten odskoczył może z 30 cm. Kolejne próby w twoim wykonaniu były coraz bardziej dynamiczne i agresywne, w końcu stanąłeś żeby się zastanowić co w tej sytuacji zrobić.

Tenshi, niestety, od razu zakładał iż zdjęcie kaptura nie będzie takie łatwe. Wolał jednak spróbować chowając w sobie resztki nadziei na to iż da się coś załatwić w sposób prosty, przyjemny i całkowicie nie wymagający wysiłku. Ostatecznie jednak należało podjąć inną próbę. Coś bardziej skomplikowanego... to zawsze było meczące, tym bardziej iż niemal na pewno nie będzie wystarczyło pomyślenie o tym, by jego umysł sam dokonał tej niewielkiej zmiany w swoim wnętrzu. Postanowił więc podjąć kolejną, prostą dość próbę. W końcu było coś, w czym był nieco lepszy niż ganianie za osobami w kapturach. Mógł wszakże spróbować użyć demonicznej magii. Kidou miało bowiem tą zaletę iż mogło unieruchomić przeciwnika. Po krótkim zastanowieniu postanowił użyć zaklęcia o numerze 22 - Nawa. Gdyby sznury unieruchomiły ofiarę odrzucenie kaptura nie powinno w cale być trudne. Przedtem całą akcją zamierzał jednak spróbować konwersacji:
- Hmmmm, a nie dało by się tego jakoś tak załatwić bezwysiłkowo? Ty zdejmiesz kaptur a ja zrobię ci obiad co? Ty będziesz mieć żarcie a ja będę się czuł mniej obco. W końcu gadanie do kogoś, kogo twarzy nie widać, sprawia że czuje się niezręcznie...

Oczywiście gdyby próba przegadania nie podziałała Tenshi spróbował by użyć uprzednio wybranego zaklęcia unieruchamiającego, gdyby zaś plan c nie zadziałał pozostało wypróbować kolejny plan, tym razem zapewne nieco głupszy, a przynajmniej tak nazywał go w swoich myślach Iz. Ostatnim razem Tenshi słyszał od owej osoby, ze powinien okazywać emocje. Być może to właśnie powinien był zrobić by się udało?

Zdecydowanie zakapturzona postać nie zgadzała się z twoim podejściem:
- Musisz się po prostu przyłożyć, tyle cię to kosztuje?

Nie czekając na kolejny komentarz rzuciłeś zaplanowane kidou. Zaklęcie udało się bez problemu, dwa sznury obtoczyły jego ramiona ciasno i już szedłeś chcąc odsłonić kaptur. Niestety już kilka kroków potem okazało się, że to niemożliwe. Postać napięła się nieco, postękała i po prostu rozerwała sznury:
- Już lepiej, ale trochę za mało. Może by ci się udało gdybyś się nie ociągał

Dalej nie wiesz co by było, bo się gwałtownie obudziłeś - widocznie twoje ciało nie zdołało aż tak dobrze opanować medytacji aby na jawie wchodzić do tamtego świata. Co gorsza było już zaraz po południu.

Tenshi westchnął ciężko. Nie dosyć, ze nie udało mu się odrzucić kaptura, to jeszcze całą noc siedział w domu nic nie robiąc. Nie wiedział nawet czy nie wróci do siedziby dwunastki zbyt późno. Jeśli tak, to zapewne szybko znajdzie się ktoś kto wyjaśni mu jak złym pomysłem było spóźnianie się do "pracy". Teraz jednak chłopak miał ważniejszy problem... otóż właśnie w tej chwili zdał sobie sprawę z faktu, iż siedział w jednej pozycji kilkanaście godzin. Nogi zesztywniały całkowicie i pulsowały tępym bólem, zaś plecy kuły niemalże na całej długości. Dodatkowo chłopakowi doskwierał głód oraz pragnienie, no i chęć przydługiego leniwienia się. Wiedział jednak iż nie mógł sobie na to pozwolić... musiał bowiem załatwić sobie wolne na jutrzejszy dzień. Wczoraj kompletnie o tym zapomniał a w końcu nie wiedział czy nie okaże się nagle za pięć piąta że należy schwytać kolejne wielkie monstrum albo też dokonać innych rzeczy, których Tenshi wolał sobie nawet nie wyobrażać.

Chłopak skupił się i po chwili zdołał wymusić na swoim organizmie powstanie, gdy zaś już udało mu się osiągnąć pozycję wyprostowaną porozciągał się nieco by jako tako rozluźnić mięśnie. Następnie zaś pozostało łyknięcie szybko czegoś do picia i zjedzenie czegokolwiek tak szybko jak tylko było to możliwe. Później zaś Tenshi zamierzał szybkim krokiem ruszyć w stronę kwatery dwunastki i znaleźć któregoś z przełożonych... w końcu nie miał bladego pojęcia czym ma się zajmować, no a poza tym miał również poprosić o "urlop".