Posiadłość Hitsugaya Ryu

Posiadłość mieści się w ukryciu w lasach rukongai, zaś jej właściciel, już teraz starzec, jest najlepszym i zarazem najniebezpieczniejszym nauczycielem jakim dysponuje Seireitei. Niektórzy shinigami są tu wysyłani na szkolenia, które niewielu kończy w stanie żywym. Jest to rozległy kompleks składający się z areny, posiadłości i kilku przybudówek.

Takagi Niizuki
Z rana zostaliście zabrani z miejsca zbiórki i wraz z przewodnikiem ruszyliście przez rokungai, aby dotrzeć do otoczonego złą sławą senseia. Mijaliście kolejne okręgi, widząc prawdopodobnie po raz który jak wygląda życie poza seireitei. W końcu doszliście do lasu i zapuściliście się w jego trzewia, by po kilku godzinach trafić do posiadłości. Droga, którą przebyliście była całkiem spora, więc zapadał już zmierzch, zaś żołądki dawały się we znaki. Naprzeciw Wam wyszedł staruszek mierzący może 150 cm, lecz widać było, że jest całkiem potężny mimo wieku. Spojrzał na Was badawczo po czym odezwał się niskim barytonem.
- To tych dwoje chce pobierać nauki? Niech i tak będzie, chyba się nadają. A teraz weźcie swoje rzeczy i za mną, chyba, że chcecie zrezygnować. I żadnych pytań.

Skłonił się z szacunkiem przed przybyłym. Nie zadawał pytań, nie zrezygnował. Wziął swoje rzeczy i ruszył za nim. Po drodze przyglądał się okolicy, przez głowę przeleciała mu przez chwilę myśl ileż to razy będzie miał przebiegać tymi terenami. Spojrzał jeszcze na Miyazawę, ciekawe co też chodziło po jego głowie.

Nie byłeś w stanie nic odczytać z twarzy chłopaka - była jak kamienna maska. On również posłusznie ruszył za starcem. Po chwili znaleźliście się w całkiem sporym domu, a w zasadzie posiadłości.
- Wasze pokoje są na górze po prawej. A teraz mnie czekają jeszcze przygotowania, więc idźcie się rozgościcie. Tam macie własną kuchnię i zapasy. To by było na tyle dzisiaj. - gdy starzec tylko skończył mówić zniknął używając shunpo. A więc zostaliście sami i mieliście wolny wieczór przed początkiem treningów...

Wolny czas, może ostatni zanim skończy się szkolenie. Ruszył na górę, do pokoju, który miał być dla nich. Po drodze spojrzał ogólnie na posiadłość. Czy nie ma czasem innych uczniów, którzy by tutaj też przebywali na szkoleniu.
Na górze rozgościł się w miarę w pokoju, pozostawało tylko czekać na ciąg dalszy.

Wasz pokój okazał się po prostu 3 pokojowym mieszkaniem, co mile Was zaskoczyło, lecz sądząc po tym jak tu było cicho, to zapewne żadnych innych uczniów nie było. Cisza była wręcz niepokojąca i złowroga. To wszystko wydawało się inne niż to co zostawialiście za sobą. Niespodziewanie odezwał się Miyazawa.
- Jak myślisz, to szkolenie zmieni nasz sposób postrzegania świata i jego spraw, czy tylko umocni to jak my go widzimy?

- Szczerze mówiąc nie wiem. - odpowiedział, spoglądając na wykonany przez siebie boken. Miał zamiar wykonać dla Hikaru w prezencie Wakizashi, a teraz musiał odłożyć to chwilowo. Przynajmniej do czasu aż ukończą szkolenie. - Wolałbym jednak, aby umocniło mnie w tym jak postrzegam świat.
Tylko oni dwaj na szkoleniu. Zastanawiał się czy naprawdę jest tu tak ciężko i niewielu jest ochotników, czy też może właśnie kilku ukończyło kurs i nowa grupa miała się pojawić teraz.

- Nie Ty jeden... - odparł chłopak. Rzucił swe bagaże w stronę jednego z pokoi, zaś samemu poszedł do kuchni. - Za jakieś 15 minut będzie kolacja. - powiedział już stamtąd. Tobie zaś zostało zakwaterowanie. Twój pokoik był dość mały, mieścił łóżko, szafę, jakąś komodę i to wszystko. Zapewne nie był to szczyt twych marzeń, ale taki los ucznia.

Pokiwał głową i zajął się urządzaniem pokoju. Rozłożył rzeczy i poukładał na swoje miejsca. Nie przejmował się zbytnio surowością, jaka im się przytrafiła. Mogli trafić na całkowity brak nawet takiej wygody. Należało zatem cieszyć się z tego, co mieli. Spojrzał przez okno (jeśli takie było) na okolicę. Rozmyślał o Hikaru i Misako, o tym gdzie są i co się z nimi dzieje. Zdanymi na łaskę porywaczy. Zacisnął dłonie w pięści "Wytrzymajcie, tylko wytrzymajcie" - przemknęło mu przez myśli. Przymknął okno i ruszył w końcu do kuchni.

Przez okno było widać ścianę lasu i nic więcej, wszak posiadłość znajdowała się bardzo blisko tejże. Z kuchni dochodziły przyjemne zapach, cóż nie mogły być inne jeżeli to Miyazawa gotował. Po chwili na stole znalazło się danie, którego na dobrą sprawę nie sposób opisać. Po zjedzeniu i przygotowaniu się poszliście spać. Słodka ciemność Cię ogarnęła.

Znalazłeś się nagle przy tym dziwnym, niedokończonym budynku. Przed Tobą stał Twoja zanpaktou.
- A więc chłopcze, wybrałeś ten trening. To może odpoczniesz tutaj chwilę ze mną? Wszak nie masz nic lepszego do roboty.

- To prawda. Nie mam nic innego do roboty. - odpowiedział trochę smutno. Przesunął dłonią po ścianie budynku, który ciągle wymagał dokończenia. Spojrzał również na kamienie, te nieociosane i ten, który niegdyś krył w sobie łanię a obecnie powinien znajdować się gdzieś w pobliżu.
- Wierzę, że wybrałem słuszną ścieżkę. Drogę, dzięki której ocalę mych bliskich i zyskam siłę by ich chronić w przyszłości. - zwrócił się do niej po chwili - Podejrzewam jednak, że to może nie wystarczyć i dlatego chciałbym poznać cię lepiej. Dowiedzieć się jakie ty masz pragnienia, które mógłbym spełnić, dzięki czemu mógłbym poznać kiedyś twe imię. Chciałbym, abyśmy się zaprzyjaźnili.

- Kiedy będziesz gotów. Ale jak chcesz co wiedzieć teraz pytaj, lecz zdradzę Ci me imię kiedy uznam to za stosowne, gdybym zrobiła to zbyt szybko, stałbyś się zapewne zbyt dumny, a przede wszystkim nie wytrzymałbyś walki dłuższej niż 2 minuty. A teraz pozwól, że zapytam, dlaczego pragniesz poznać me imię tak szybko? - Głos zanpaktou był dość przekorny, lecz przyjemny dla ucha, jak zresztą ona sama była przyjemna dla oka, szczególnie młodego mężczyzny. Nagle zniknęła Ci z oczu, lecz w chwilę potem poczułeś jej rękę na swoim ramieniu.
- Zastanów się dobrze czego pragniesz, zastanawiaj się nad odpowiedziami, bo może nie są, aż tak oczywiste. - Wyszeptała Ci wprost do ucha.

Zastanowił się nad tym co powiedziała. Może istotnie miała rację, mówiąc, że zbytnio się spieszy z poznaniem jej imienia. Przecież nie zna jej prawie wcale, nie zna jej potrzeb. A czy on sam zna swoje ? Jednego był pewien i tego pragnął całym sercem - odzyskać siostrę i przyjaciółkę. Czy poznanie imienia zanpakutou mu w tym pomoże ? Przeciwnikami byli wszak shinigami, a on był jeszcze adeptem, choć z wyróżniającego się rocznika. Chciał szybko zdobyć siłę by móc przeciwstawić się porywaczom. Może za szybko i za dużo naraz chciał ? Czy postąpił zbyt pochopnie zapisując się na te szkolenie ? - Nie i nie żałował tego kroku. Hikaru i Misako, miłość braterska do pierwszej i rodzące się uczucie do drugiej. Czyżby to było to ?
- Pragnienie ocalenia tych, którzy są bliscy memu sercu. Dla których jestem gotów poświęcić wiele. - powiedział w końcu cicho - Czy pragnienie z miłości może być powodem, dla którego to robię ? Myślę że tak.
Zastanawiał się resztą słów kobiety, odwrócił głowę w jej kierunku - Czy pragnienie poznania twych pragnień, by móc je spełnić też można nazwać głębokim uczuciem ? Wszak nie chcę tego wszystkiego dla siebie, ale dla innych. By byli szczęśliwi dzięki mojej pomocy.

- Zaprawdę jesteś interesującym człowiekiem mój chłopcze, niewielu nie jest egoistami, chodź może on przybierać różne formy. Mimo to nawet pewna dawka egoizmu czyni dobrze, ale wracając do twych pytań i odpowiedzi. Zapewne nie jesteś już taki pewien czy postępujesz słusznie i dobrze, bo tylko w ten sposób możesz tylko pogłębić swe postanowienie, z pewnością Ty sobie dasz radę, ale czy to samo możesz powiedzieć o swoim przyjacielu? Co do moich pragnień, jest ich wiele, z czego niektóre proste do spełnienia inne trudniejsze. Mam pomysł, dokonajmy wymiany. Ty pytasz ja odpowiadam, lecz gdy odpowiem, ja pytam. I nie pytaj mnie o imię, bo i tak będzie przed Tobą ukryte, znajdę sposób by się wykręcić, więc nie marnuj pytań. - Wciąż szeptała Ci do ucha, po chwili poczułeś jak zaczyna się w Ciebie wtulać, co z pewnością było dziwnym zjawiskiem, chociaż kto wie, w końcu nikt tak naprawdę nie zna do końca zanpaktou, a tym bardziej kobiet.

Spojrzał na nią i westchnął mimowolnie gdy się w niego wtuliła. Zapewne czuł ciepło jej ciała, na swoim. Nie, nie mógł się rozpraszać.
- Jestem pewien że postępuje słusznie. Zastanawianie się nad swoimi wyborami uważam za sposób, by nie zatracić się w tym co się robi. Bowiem, gdyby się nie zastanawiać, działać odruchowo, bez namysłu to doprowadzić by mnie mogło na skraj rozpaczy i może drogę bez litości, którą nie chcę podążać. - odpowiedział na jej słowa. I dodał - W porządku zatem. Oto moje pytanie: Jakie są twoje niektóre małe pragnienia, które bym mógł dla ciebie spełnić, dzięki czemu byłabyś szczęśliwa ?

- Pragnienia kobiety, więc zapewne wiesz. Romans, flirt i takie tam duperele, parę podarków, ale przede wszystkim mógłbyś stworzyć w tym świecie jakieś zwierzęta, bym nie czuła się samotna podczas gdy mnie nie odwiedzasz. A teraz moje pytanie. Jak postrzegasz tych, których uznajesz za przyjaciół? - Mówiła już normalnie, gdyż gdy skończyłeś odpowiadać, tanecznym krokiem oddaliła się od Ciebie i stanęła naprzeciw. Zauważyłeś, że jest jakby z siebie zadowolona, a może z Ciebie? Trudno było Ci cokolwiek stwierdzić na jej temat, była istną zagadką.

Uśmiechnął się lekko. - Misako, miła dziewczyna. Zauroczyła mnie swoją osobą, można powiedzieć, że się w niej chyba zakochałem. Zrobiłbym dla niej wiele, sądzę że tyle samo co dla siostry. - zaczął odpowiadać na pytanie kobiety - A co do Miyazawy, to chłopak, który wydawał się nie mieć nikogo. Żadnego przyjaciela, a do tego problemy w domu. Potrzebował kogoś, z kim mógłby porozmawiać, oparcia. Myślę, ze moja przyjaźń mu pomogła przezwyciężyć choć trochę troski.
Miał nadzieję, że ta odpowiedź zadowoli ją. - Jakie zwierzęta chciałabyś tutaj ? Może na początek łanię ?

- Leśne chłopczyku, a jak myślałeś. Twój świat jest za spokojny i nudny. Najlepiej nocne i zgaś to piekielne słońce. A teraz me pytanie. Czego pragniesz od otaczającej Cię rzeczywistości? - Zadawała pytania jakby od niechcenia. Po wypowiedzeniu go po prostu usiadła na ziemi w wsparła tłów na rękach odchylając się nieco do tyłu.

Spoglądał na nią słuchając tego co mówi. Istotnie, miała trochę pragnień, ale chciał aby była szczęśliwa w jego świecie. Dla niej zatem mógł to zrobić o co prosiła. Słoneczne niebo zmieniło się powoli w księżycową, gwiaździstą noc, z nielicznymi przebiegającymi po niebie chmurami. Dało się słyszeć pohukiwanie sowy, w okolicy pojawiła się łania, gdzieś dalej, w pobliżu lasu można było zauważyć lisa.
- Może to na początek. - powiedział, gdy dokonały się pierwsze zmiany i samemu siadł naprzeciwko niej. Dopiero potem przeszedł do odpowiedzi na zadane pytanie - Chciałby wierzyć w to, że moje czyny mogą nań wpłynąć. By go zmienić na lepsze. Przynajmniej bym się starał to zrobić.
Spojrzał na dom, który teraz stał się w większości wykończony. W sumie można już było spać w tej części. Wrócił wzrokiem do kobiety. Jak dotąd nie spytał jej o moce jakie posiadała, ale też nie chciał o nie pytać. Z czasem na to przyjdzie pora.
- A czego ty pragniesz od otaczającego cię świata, rzeczywistości. Wewnętrznego i zewnętrznego ?

- Satysfakcji przede wszystkim, oraz pewnego rodzaju zachowań, do których pewnie nie przywykniesz tak łatwo. Widzisz mój sposób myślenia różni się od Twojego, szczególnie jeśli chodzi o walkę, ja preferuje skrytobójstwo. Od mojego domu, Twojego wewnętrznego świata oczekuję bycia przyjazną przystanią i schronieniem, od zewnętrznego Twoich dobrych decyzji i stawania się silniejszym oraz powiedzmy, że pewnych przyjemności, ale z pewnością masz jeszcze czas by je odkryć. - Po ostatnich słowach cicho się zaśmiała, zapewne domyślałeś się o co mogło jej chodzić, ale cóż poradzić. Miał swój sposób postrzegania świata i raczej była dość ekstrawagancką osobą.

Skrytobójcza walka, tego się nie spodziewał. Ale widać musiał się przyzwyczaić, choć jak sama przyznała będzie to dla niego niełatwe.
- Zawsze możesz liczyć na schronienie i ciepło domu tutaj. - uśmiechnął się do niej - Przyjemności w zewnętrznym świecie. Obawiam się, że nie mam zbyt dużego doświadczenia w tym, ale z czasem kto wie. - Pewne przyjemności. Dobrze wiedział o jakie jej chodzi, wszak ojciec mu nieraz o tym mówił.
- Muszę przyznać, że skrytobójstwa są typowe dla II oddziału, a tam właśnie wybiera się moja siostra. Ja osobiście wolę VII oddział, z uwagi na to, że pasuje do mojego charakteru. No ale ma przecież ograniczeń co do tego jakiej metody używa się, w celu pokonania przeciwnika. W sumie Miyazawa wspominał, że w walce rzadko trafia się honorowy przeciwnik i dawanie mu szansy na wstanie po tym jak się przewróci jest głupotą. Ciężko mi będzie zmienić moje podejście do tego tematu.

- Chłopak przekazał CI mądrość. W większości walk nie ma miejsca na honor liczy się życie lub śmierć. - Powiedziała bezceremonialnie. - Jeżeli chodzi o walkę, to myślę, że Twój przyjaciel może znać wiele przydatnych szczegółów, zapewne miał już takie doświadczenia.
Widać powoli zaczynała traktować Miyazawe z szacunkiem, dało się to usłyszeć w jej głosie. Wtedy też spojrzała na Ciebie w sposób inny niż zwykle.
- Już świt, czas wstawać, kiedyś dokończymy tę rozmowę.

W tym momencie otworzyłeś oczy. Rzeczywiście już świtało, co zapewne było oznaką nowego dnia...

Spojrzał w kierunku okna. Pierwszy dzień w miejscu, gdzie miał się wiele nauczyć. Także o sobie samym. Przetarł oczy i wstał, by się odświeżyć a potem udać na śniadanie. Podejrzewał, że Miyazawa jest już na nogach, ale pewności nie miał. Ubrawszy się ruszył do kuchni.

Cóż, jak gdyby nigdy nic skierowałeś się ku łazience. Otworzyłeś drzwi pewnym ruchem, ale czekała niespodzianka w pomieszczeniu siedział Miyazawa. Nigdy wcześnie nie widziałeś w pełni jego ciała, lecz teraz mogłeś dostrzec, że jest poznaczone licznymi bliznami. Jako, że siedział do Ciebie tyłem musiał się odwrócić, po czym lekko się uśmiechnął.
- Nie krępuj się wchodź. Za śniadanie zabiorę się za godzinę, jeśli Ci to nie przeszkadza. - Jego głos był słaby, a wyglądał też nie najlepiej.

- Witaj. Nie wyglądasz najlepiej. Koszmary ? - spytał i zabrał się za normalne mycie. W sumie było dość miejsca dla nich dwóch, więc nie gnieździli się w ciasnocie. Umył się i ubrał spokojnie.

- Niee, powiedzmy, że niezbyt miła nocna przygoda... - odparł chłopak. On też dość szybko skończył się myć, po czym błyskawicznie ubrał i ruszył do kuchni. Po chwili już dochodziły z niej ciekawe zapachy.

Po śniadaniu, którego nie sposób opisać, skierowaliście się na dół, gdyż zgodnie z tym co mówił Miyazawa, właścicel zostawił rano kartkę i kazał się wstawić w holu. Kiedy dotarliście na miejsce, usłyszeliście rozmowy. Po chwili schodami schodami schodziły dwie kobiety, obie wyjątkowo atrakcyjne, lecz nie miałeś czasu się im przyjrzeć, gdyż pojawił się sensei.
- Cóż młodzieży, witajcie w piekle. A teraz do rzeczy, trening będzie intensywny jak nigdy dotąd. Jako, że pewna dziedzina jest najważniejsza dla mnie dlatego trening będzie skupiony na rozwijaniu waszego umysłu, hartowaniu charakteru i rozwoju duchowym. Fizyczność schodzi na dalszy plan, lecz nie zostanie zaniedbana, nie martwcie się. A teraz jesteście nowi, więc zacznijcie od posprzątania w bibliotece. - Tutaj starzec wskazał palcem spore drzwi po prawej stronie holu.

Trening umysłu, charakteru i ducha. Tego się nie spodziewał, sądził że to będą forsowne treningi fizyczne. Wyglądało na to, że się pomylił. Zresztą trudno się dziwić, skoro nie zapytał dokładnie wcześniej jakie są to szkolenia. Spojrzał teraz na spore drzwi, zwykła praca a tego można się było spodziewać. Ruszył wraz z innymi ku bibliotece. Na miejscu myślał o zapoznaniu się z obiema kobietami. Wszak mieli tutaj spędzić razem parę miesięcy, więc warto było poznać innych nowych.

Gdy tylko weszliście sensei zniknął Wam z oczu. Pomieszczenie było całkiem spore, jakieś 2 razy mniejsze niż biblioteka akademicka, więc z pewnością do małych nie należała. na stoliku przed wejściem leżała karteczka z napisem "Macie poskładać zdjęte z półek książki, zetrzeć kurze i poukładać książki zgodnie z listami zawieszonymi na każdym regale. Macie na to cały dzień. " Cóż ten starzec chyba wprost uwielbiał zostawiać karteczki. Niemniej odwróciłes się by zapoznać się z obecnymi tu kobietami. Obie były wysokie i kształtne, ta po lewej miała długie rdzawe włosy związane w kucyk, delikatne, wręcz perfekcyjne rysy twarzy, którą ozdabiały pełne, czerwone usta, krótki nos i zielonkawe oczy zakrywane przez baldachim długich rzęs. Druga była właścicielką bardziej surowej urody. Czarne włosy spływały niczym nieskrępowanie na ramiona i sięgały pasa, uważne spojrzenie migdałowych oczu lustrowały otoczenie, półpełne usta, równie czerwone co u koleżanki, były wykrzywione w delikatnym, wyzywającym uśmieszku, orli nos wpasowywał się w całość jak ulał.

Wow, dech mu lekko zaparło po czym zebrał się w sobie. Były naprawdę piękne, ciekawe ile miały lat. Gdyby tak choć jedna z nich... zganił się w myślach. Nie teraz, mieli pracę do wykonania. Ale jedno nie zawadzało.
- Witajcie. Nazywam się Takagi Niizuki, a to mój przyjaciel Miyazawa Ryunosuke. - zwrócił się do dziewczyn z lekkim uśmiechem na twarzy - Wygląda na to, że spędzimy w tym miejscu trochę czasu, więc nie zawadziło by poznać się nawzajem.

- O jak bliskim poznaniu mówisz? - Odparła ta delikatniejszej urody.
- Senea uspokój się babsztylu niewyżyty. - Zanim zdążyłeś coś odpowiedzieć, zrobiła to jej koleżanka. Cóż obie miały śliczne głosy, lecz w przypadku pierwszej zawierał on trochę przewrotności i rożnych dziwnych zabarwień, w przypadku drugiej głos był pewny, mocny i wskazywał na wojownicza naturę.
- Oh Kyoko, nie bądź tak poważna. Przepraszam za koleżankę, jest nieco zamknięta w sobie. - Skwitowała Senea. - Nazywam się Ariston Senea, a to moja koleżanka Hitsugaya Kyoko. I proszę nie dziw się mym imieniem, ale powiedzmy, że nie do konca jestem stąd. - Cóż głosik panny Ariston był zapewne miły dla ucha, lecz wskazywał na osobowość skłonną do niekoniecznie etycznych zabaw i flirtu.