Sala Wykładowa

01#040

Wstał, otrzepał kolana z kurzu i wchodzi za Kumiko na sale. Siada po jej prawej stronie i przygotowuje przybory do pisania i kartki.
*W końcu maja być dwa zajęcia z wykładów pewnie będzie dużo pisania.*
Kiedy spostrzegł, że Gentaro zmienił towarzystwo na Kane i Sho trochę to zaskoczyło chłopaka, najwidoczniej zaczął gromadzić ludzi, na których będzie mógł polegać w wyścigu po przysłowiowy tron.
-Kumiko-san, Gentaro-san najwidoczniej nie zaszczycić nas swoim towarzystwem.- Chłopak uważnie obserwował szlachciankę, chciał zauważyć jakie emocje ukażą jej wyraz twarzy.
Kiedy nauczyciel zaczyna wykład Kisuke uważnie notuje najważniejsze informacje i pisze notatki z całego przebiegu zajęć.

- Na to wygląda. - powiedziała dość beztroskim tonem Kumiko opierając bronę na dłoni zdrowej ręki. Kisue przyuważył jej spojrzenie ukradkiem, który obejrzała jego przygotowania do notowania. Chyba sprawdzała czy on naprawdę będzie robił dla niej notatki czy też z niej żartował... chociaż to nic pewnego. W końcu uczniowie posiadali na swych miejscach, a stary Shinigami rozpoczął wykład. Na początek obwieścił, iż tym razem nie ma dla nich żadnego kwestionariusza, więc ku jego radości zajęcia będą na temat. Nauczyciel rozpoczął od genezy prawa Soul Society, a trzeba było przyznać, że temat w porównaniu do wykładów o Hollow czy Zanpaktou był dość nudny, jakby tego było mało zmarszczony facet mówił w sposób monotonny, powolny, a wręcz senny przez co ciężko było zachować skupienie. W efekcie minuty zajęć dłużyły się w nieskończoność, a chwila przerwy minęła z prędkością
lotu błyskawicy. Mimo tego Kumiko zdążyła zadać mu w tym czasie pytanie:
- Kisuke-san... powiedz czemu postanowiłeś zamieszkać w akademiku? - w jej błękitnych oczach pojawiło się prawdziwe zaciekawienie.

01#041

Podczas krótkiej przerwy Kisuke wyciągnął ramiona i rozmasował nadgarstek.
-Czemu zamieszkałem w akademiku hmmmm? Chyba głównym powodem był fakt, że nie chciałem być ciężarem dla mojego Ojczyma, który już wystarczająco mi pomógł. To z jego powodu wstąpiłem do akademii. A ty Kumiko-san... dlaczego wstąpiłaś do akademii, czyżby z powodu tej rywalizacji z bratem?- Skierował swój wzrok na nią, a na jego twarzy był lekki uśmieszek.
Chłopak cieszył się, że mógł cieszyć się konwersacją ze szlachcianką. Dalej odczuwał lekkie wyrzuty sumienia, kiedy spojrzał na jej z kontuzjowane ramię.
-Na pewno Cię nie boli?- Jego mina wyrażał przejęcie i skruchę.
Kiedy przerwa kończyła się w znowu, zaczął skupiać się, na robię notatek.

Na odpowiedź Kisuke dziewczyna zachichotała:
- Musisz być wyjątkowo rozrzutny skoro Twoja obecność na dworze byłaby ciężarem dla potężnego rodu Kuchiki. - powiedziała wesoło. Na pytanie studenta, jednak odpowiedziała poważnie:
- Przez powołanie. Pochodzę z rodu z tradycjami, wśród Shinigami i otrzymałam dar jakim jest potencjał, który uważam że siedząc na dworze, by raczyć się luksusami bym marnotrawiła. - faktycznie w Seiretei chodziła opinia, że członkowie wielkich rodów dziedziczą ogromny potencjał już podczas narodzin będąc praktycznie skazanym na sukces. Dlatego członkowie szlachty przeważnie lądowali w pierwszej grupie, nawet jeśli dany "egzemplarz" odstawał siłą od studentów z Rukongai, którzy do elitarnej grupy się nie dostali. Wierzono, bowiem że oni przez wzgląd na swe urodzenie i tak zajdą dalej. Tutaj można było wymieniać Shihouinów, Kuchikich, Nokogirich, Hikifune, a także właśnie Kasumi-Oujich.
- Trochę boli... ale zdaje się, że nim zostanę Shinigami powinnam się do tego przyzwyczaić. - powiedziała delikatnie się uśmiechając.

01#042

Kisuke zaśmiał się lekko na żart szlachcianki. Przez chwilę nawet zastanowił się, czy naprawdę jest taki rozrzutny.
-No co mogę zrobić z tym, przecież wybrałem luksusowy akademik zamiast posiadłości szlacheckiej.
Chociaż mieszkając tutaj, mogę bardziej się skupić na rozwijaniu siebie i nie rozprasza mnie luksus.
Gdyby w nim opływał cały czas, na pewno leniłbym się i nie miał chęci na ćwiczenia.- Wyszczerzył swoje zęby.
*Jutro mamy zajęcia z hakude i zanjutsu. O ile na hakudzie jedną ręką jeszcze poradzi sobie. To jak poradzi sobie na zanjutsu, walka jedną ręką mieczem nie jest łatwa.*
-Kumiko-san dasz radę jutro na zajęciach?- Jego uśmiech powoli znikał z twarzy.

- Kiepsko to świadczy o sile Twojej woli. - stwierdziła bezpośrednio. Po czym wskazała brodą na Omaede - Weź Tsuyoshiego-sana. Moi rodzice znają się z jego, więc nieraz odwiedzałam dom Omaedów i nigdzie nie widziałam tak bogato obstawionych stołów słodyczami, a on mimo to ich nie rusza dbając o swoje ciało jak o największy dar. - powiedziała nie wiedząc o pogardzie jaką Kisuke darzył napakowanego studenta i że ten na pewno nie będzie chciał z niego brać przykład.
- Poza tym słyszałam, że w akademiku bywa... głośno i tłoczno. Myślę, że to rozpraszałoby mnie mocniej, niż miękkie poduszki czy smaczne posiłki. - dodała zdaje się, że w tej kwestii nie zgadzając się z arystokratą. Na jego pytanie spojrzała w jego stronę i łagodnie się uśmiechnęła po czym odpowiedziała:
- Spokojnie, po powrocie w domu na pewno wyleczą moją rękę... ale dziękuje za troskę Kuchiki-san. - przerwa powoli dobiegała końca, a niedługo zacznie się kolejna porcja srogiego przynudzania, więc jeśli Kisuke chciał jeszcze o czymś pogadać z panienką Kasumi-Ouji to musiał się pospieszyć.

01#043

Na samo wspomnienie o Omaedzie chłopak wzdrygnął się.
-Wydaje mi się, że odrobina surowych i ciężkich warunków dobrze kształtuje charakter, przynajmniej tak powiedział mi jeden starszy mężczyzna. A ty jak myślisz? - Wykrztusił z siebie.
Przez chwile jednak zauważył, iż złość na mięśniaka mu przechodzi. W końcu jak chwilę się zastanowił to jedyne, czym uraził młodego szlachcica, było nazywaniem go „Przyszywańcem”.
-Nie obraź się Kumiko-san, ale dla kogoś, kto od urodzenia ma miękkie poduszki i pyszne posiłki, może być trudne do pojęcia, że dla ludzi mieszkający w rukongaiu są to dość silne pokusy. Spanie na gołych deskach albo słomie nie jest wygodne. Jedzenie tam nie jest nawet w połowie tak dobre, jak posiłki, które serwują na stołówce.- Spojrzał na nią i uśmiechnął się.
Teraz Kisuke zrozumiał jak musiał się czuć Yoshihito-san, kiedy z jego ust wychodziły podobne słowa.
-Kumiko-san myślisz, że jutro też będzie bardzo męczący dzień?-

- Ja osobiście uważam, że dobre wychowanie i odpowiednie otoczenie lepiej kształtuje odpowiedni charakter, niż ciężki żywot. - powiedziała dziewczyna, którą stwierdzenia Kisuke chyba nie za bardzo zdziwiły.
- Widać, że Rukongai odbiło na Tobie pieczę Kuchiki-san. Masz podobne co rukończycy mniemanie, że szlachcice przez swą zamożność oraz dostęp do wygód zatracili swe człowieczeństwo. Mimo urodzenia w Seiretei, wciąż posiadamy pokusy, pyszne jedzenie wciąż kusi nas swoim smakiem, piękni ludzie swą urodą, kosztowności swym blaskiem, moc swą siłą oddziaływania. To, że w naszym życiu od poczęcia był dostatek dóbr nie znaczy, że przestaliśmy ich pożądać. - powiedziała Kasumi-Ouji, co prawda spokojnie, ale od jej tonu biło pewną dawką chłodu. Na ostatnie pytanie szlachcica z rukonu dziewczyna nie zdążyła odpowiedzieć, bowiem nauczyciel wszedł, odchrzaknął kilka razy znacząco uciszając w ten sposób wszelkie rozmowy, by przejść do dalszej części wykładu o genezie prawa Soul Society. Mimo monotonnego sposobu wypowiadania się ilość informacji była tak duża, że i tak młodzieniec musiał zasuwać piórem tak szybko jak tylko potrafił, a i tak ciężko było nadążyć. Pod koniec zajęć już bolała go ręka, a także palce od zaciskania ich na pisadle. Po długich dwóch godzinach ostatni wtorkowy wykład dobiegł końca, Kisuke był dziś wolny, a że pomijając rękę, która notowała nie był w połowie tak zmęczony jak dnia wczorajszego to mógł sobie coś zaplanować na wieczór z szansą, że powiedzie mu się to w większym stopniu, aniżeli w poprzednim dniu.

01#044

Chłopak bierze plik kartek i przekazuje je szlachciance.
-Proszę, oto notatnik z dzisiejszych wykładów, mam nadzieje, że będą w połowie tak dobre, jak gdybyś je sama zrobiła.- Uśmiechnął się lekko, masując nadgarstek.
Kisuke czekał chwilę, żeby zobaczyć czy Kumiko chce mu jeszcze coś powiedzieć.
Jeżeli dziewczyna nic nie powiedziała, ukłonił się jej.
-Było mi bardzo miło, mogąc towarzyszyć Ci. Mam nadzieje, że jutro powtórzymy nasze jakże interesujące pogawędki. Do zobaczenia na zajęciach.- Szczęście promieniało z jego twarzy.
Młody szlachcic udał się na stołówkę. Chciał zjeść kolacje, nie szukał tam zbytniego towarzystwa, przysiadł się do wolnego stolika, szybko zjadł i poszedł pokoju. Zmienił ubranie ze szkolnego na codzienne. Miał nadzieje, że niedługo się pojawi Taki-san, chciał mu zaproponować pomoc w opanowaniu zaklęcia, które dzisiaj ćwiczyli.

- Dziękuje. - powiedziała Kumiko odbierając kartki z notatkami. - Nie chcesz ich przepisać samemu sobie, a potem jutro mi oddać? Inaczej zostaniesz bez notatek. - powiedziała zaskoczona zachowaniem Kuchikiego dziewczyna. Niezależnie od odpowiedzi dziewczyna wysłuchała jego kolejną wypowiedź, uśmiechnęła się delikatnie i powiedziała:
- Z tego co pamiętam z planu, to jutro nie za bardzo będzie czas na rozmowy. Do widzenia Kuchiki-san. - po czym udała się do wyjścia sali zostawiając młodzieńca za sobą. Kisuke też nic nie trzymało już dziś w akademii, więc udał się z powrotem do akademika. Ku temu musiał przebić się przez zatłoczone o tej porze korytarze placówki, szczególnie te prowadzące do wyjścia, czyli akurat te którymi szedł on we własnej osobie. W końcu razem z innymi studentami oraz studentkami wybił z budynku niczym szambo. Kuchiki wraz z wieloma Rukończykami udał się w kierunku akademika będąc świadkiem osobliwej sceny. Oto jeden z byłych mieszkańców Rukongai, nieduży blondyn o dużej ilości pryszczy na twarzy zaczytawszy się w notatki wpadł prosto na samego Omaede. Tsuyoshiemu to się wyjątkowo nie spodobało i mimo słowa "przepraszam", które młodzieniec zdążył wypowiedzieć już w połowie odepchnął go silnie tak, że ten wylądował na tyłku.
- Jak leziesz brudasie!? - zawołał na chłopca osiłek.

01#045

-Na śmierć bym zapomniał. Czasami zapominam się. Tak zrobię, jutro przekaże Ci notatki.-
Kisuke widząc całe zajście, przepycha się przez tłum i podchodzi do rukończyka siedzącego na ziemi. Wyciąga rękę i pomaga mu wstać.
-Nic Ci nie jest? Pomogę Ci wstać.- Uśmiechnął się do chłopaka. Natychmiastowo odwrócił głowę w stronę mięśniaka, wyraz jego twarzy zmienił się o 180 stopni.
-Omaeda-san nie uważasz, że trochę przesadziłeś? Myślisz, że możesz, robić co Ci się żywnie podoba i rozstawiać ludzi po kątach tylko dlatego, że jesteś ze szlacheckiego rodu? Może powinniśmy wszyscy schodzić Ci z drogi?- Pochodzi bliżej stając twarzą w twarz z Tsuyoshim.
-Mnie też teraz popchniesz?-

Kisuke postanowił wtrącić się w sprawy, które bezpośrednio go nie tyczyły wstawiając się w obronie pryszczatego blondyna. Uraczył go miłym uśmiechem mimo, że ten na kogoś wlazł i pomógł mu wstać. Czyż praworządny szlachcic nie powinien uczyć ludzi, by patrzyli gdzie idą? Pewno Omaeda w ten sposób uważał, bo rzucał kolejne bluzgi gdy blondyn wstawał z pomocą Kuchikiego dziękując mu za to. Ten drugi odwrócił się i zapragnął stanąć twarzą w twarz z dryblasem... znaczy się postarał się, bowiem brakło mu do tego trochę centymetrów.
- Mógłbym być i z wypiździejewa dolnego, a i tak NIKT nie miałby prawa na mnie włazić, jasne przyszywańcu!? - wydarł się mu prosto w zęby Tsuyoshi. Pytanie Kisuke zostało zupełnie olane, bowiem co innego zwróciło uwagę osiłka.
- GDZIE LEZIESZ!? JESZCZE Z TOBĄ NIE SKOŃCZYŁEM! - zawołał tak głośno, że arystokracie, niemal zapiszczało w uszach. To wszystko było spowodowane tym, że blondyn postanowił skorzystać z okazji i wziąć nogi za pas co rzecz jasna nie spodobało się Omaedzie.
- Złaź mi z drogi albo po Tobie przejdę. - powiedział i wyglądało na to, że nie żartował.

01#046

*Co za utrapienie z tym dupkiem. Jest jeszcze bardziej irytujący, niż myślałem, taka awantura oto, że ktoś na niego wpadł. Zachowuje się tak samo, jak tamten snob, którego spotkałem wtedy w rukongaiu. Czy oni wszyscy są jednakowi?*
Kisuke próbował trzymać swoje nerwy na wodzy. Nie chciał krzyczeć i zachowywać się jak mięśniak. Dalej stoi mu na drodze. Chłopak widział, że logiczne argumenty nie docierając do niego, lecz postanawia jeszcze raz przemówić mu do rozsądku.
-Omaeda-san, zostaw tamtego chłopaka. Już dałeś mu nauczkę, poniżyłeś go na oczach wszystkich. Jeżeli żądasz zadość uczynienia to jutro na zajęciach rozstrzygniemy to. Ja stanę z Tobą do walki.-
Wyraz twarzy młodego Kuchikiego wskazywał, że nie żartuje. Nie zamierzał zejść mu z drogi. Był gotowy na najgorszy scenariusz, w którym zakładał, że dojdzie do bójki.

Kisuke postanowił, że się nie ugnie mimo, iż facet na którego drodze stanął był od niego o głowę wyższy i sporo szerszy w barach. Chłopak miał nadzieje, iż starcie na następny dzień z nim samym będzie intratną propozycją, na którą ten przystanie rezygnując z pokusy ukarania pryszczatego blondyna... na to jednak nie wyglądało. Tsuyoshi poczerwieniał ze złości, a potem wypuścił głośno powietrze przez nos niczym byk z bajek.
- Gówno obchodzisz mnie Ty i Twoje zdanie! - zawołał nieco zwiększając wilgotność twarzy Kuchikiego, po czym dorzucił jeszcze - WON MI Z DROGI! - by następnie odepchnąć biednego arystokratę silnie tak, że ten podzielił los pryszczatego Rukończyka, a mianowicie zrobił kilka nerwowych kroków w tył próbując desperacko złapać równowagę, które zakończyły się potknięciem i wylądowaniem na tyłku. Tymczasem Omaeda ruszył w pościg za blondynem, który zdaje się, że postanowił korzystając z chwili postanowił biegiem wziąć nogi za pas.
- WRACAJ TU SZCZURZE! - wrzasnął mięśniak, który widać był mocno zdesperowany w nauczeniu dobrych manier Rukończyka.

01#047

Kisuke przetarł twarz ze śliny gbura, który go praktycznie opluł. Podniósł się oburzony, zaciskając pięści ze złości.
-Myślisz, że teraz ty możesz uciekać niewychowany knurze?!- Płomyki nienawiści pojawiły się w jego oczach.
Idzie za Omaeda i przygląda się jego zachowaniu, jeżeli ten tylko wykona zamach pięścią w kierunku pryszczatego blondyna. To przeleje szale goryczy, młody szlachcic koncentruje reiatsu w dwóch palcach, celuje w agresora i wykonuje wymach -Sai-. 7PR
Pacyfikuje agresywnego napastnika. Tworząc okazje do ucieczki dla biednego rukończyka.

Kisuke wstał wściekły krzycząc na Omaede, który jednak miał już upatrzony inny cel i zdaje się, że nawet nie myślał o członku rodziny arystokratycznej. Ten postanowił o sobie przypomnieć ruszając za nim, ale tempo marszowe okazało się kiepskim pomysłem. Za równo blondyn jak i Tsuyoshi ruszyli biegiem przez co szybko zginęli z pola widzenia Kuchikiego. Na trop obu z nich trafił dopiero pod akademikiem. Oto przed drzwiami dojrzał osiłka, który wymachując pięścią krzyczał:
- Jeszcze Cię kurna znajdę pokurczu! - po czym prychnął, splunął na bok i udał się w przeciwnym kierunku pewno idąc do domu po zajęciach. Kisuke nie uraczył nawet jednym spojrzeniem ani warknięciem. Wyglądał na trochę nieobecnego jakby w myślach nadal złorzeczył na pryszczatego pirata chodnikowego. Pytanie co z tym zamierzał zrobić szlachcic?

01#048

Młody szlachcic nie zamierzał już dzisiaj marnować energii na niego. Skoro niskiemu blondynowi z rukongaiu udało się uciec. Jego cel został osiągnięty a tym samym ciśnienie, które podniósł mu Omaeda zaczęło opadać. Po krótkiej chwili poszedł do stołówki jego żołądek, domagał się kolacji.
*Przeklęty gbur obwiesi się błyskotkami i robi co mu się żywnie, podoba. W nosie mam jak się do mnie zwraca. Nie wiem jak ktokolwiek, chciałbym z nim nawet porozmawiać, a co dopiero się zaprzyjaźnić.* Jego dobry dzień zakończył się nieprzyjemny wydarzeniem, lecz Kisuke nie zamierza się tym przejmować.
Jeżeli zastanie współlokatorów na stołówce, chętnie się do nich przysiada.
-Taki-san może chciałbyś poćwiczyć dzisiejsze zaklęcie po kolacji?- Zapytał z uśmiechem na ustach.

Omaeda jeszcze szturchnął go barkiem gdy się mijali co, jednak nie spowodowało upadku u Kuchikiego. Ten postanowił z kolei dalej nie prosić się o bójkę tylko po prostu sobie pójść do akademika. Sprawa z Tsuyoshim i blondynem nie zajęła mu sporo czasu, więc korytarze budynku przeznaczonego na pokoje dla studentów, wciąż były pełne ludzi idących to w jedną to drugą stronę, czy to do pokoju czy pod prysznic lub na stołówkę.

Piszemy tutaj

Po drodze ludzie spoglądali na Kisuke, a konkretnie na jego bok z zaskoczeniem. Widać plotki jeszcze nie przeszły między uczniami i nie było wiadomo czemu ten nosi u boku katanę. Nietrudno było sobie wyobrazić jakie myśli kłębiły się w głowach uczniów. Jedni pewnie uważali, że to objaw szpanu arystokraty, inni byli zwyczajnie ciekawi, a kolejni mogli podejrzewać, iż ten zwyczajnie boi się kogoś, więc postanowił się uzbroić... na pewno to wytworzy sporo plotek. Kuchiki miał, jednak większy problem, oto na pierwszych zajęciach czekało go nie lada wyzwanie. Oto pierwszym w planie na czwartek była historia Soul Society prowadzona przez starego, bardzo monotonnie prowadzącego swe wykłady Shinigami, które powodowały znudzenie i znużenie nawet w zwyczajnym wypadku, a co dopiero u kogoś kto spał kilka godzin wstając wcześniej, niż słońce. Jeśli młodzian nie chciał zasnąć na zajęciach to musiał coś wykombinować szybciutko, bo pomarszczony mężczyzna za moment na pewno pojawi się u drzwi sali wykładowej.

Wymaksuj sobie PŻ

01#074

To, że wszyscy zwrócili uwagę na broń przy pasie nie było niczym dziwnym. W końcu nikt na pierwszym roku nie miał asauchi przy sobie.
Młodzieniec, czując senność, która go bierze, postanawia iść przemyć twarz lodowatą wodą i zaczerpnąć świeżego powietrza. Wraca orzeźwiony pod sale, jeżeli poczuje, że powieki robią się ciężkie to szczypie się w udo.
*Mam nadzieje, że dzisiaj sensei nie będzie przynudzał tak jak zwykle inaczej to może być ciężki dzień.*
Kiedy pojawi się wykładowca, wchodzi do pomieszczenia i wygodnie siada. Przygotowuje przybory do pisania i oczekuje, kiedy zacznie się wykład.

Chłopak oblał sobie twarz zimną wodą przynosząc sobie ulgę... chwilową. Na kolejne chwile pomocy udzieliła mu Kana, która dostrzegając go podbiegła niezauważenie i szturchnęła:
- Hej Kisuke-san... czemu nie wróciłeś na Zanjutsu? Obawialiśmy się, że Gentaro-san uderzył Cię ciut za mocno i wylądowałeś w skrzydle szpitalnym, ale Sekine-Sensei wysłała tam Sho-sana, który jednak Cię nie znalazł... lepiej wymyśl dobrą wymówkę, bo Sensei wyglądała na mocno zdenerwowaną... no i o co chodzi z tą kataną? - zapytała wyraźnie podekscytowana tym małym skandalem jaki wywołał najnowszy z Kuchiki, który mógł napytać sobie biedy tuż po tym gdy został wybrany do eksperymentu, a to nie wróżyło mu dobrze. Jeśli chciał zaspokoić ciekawość Szlachcianki to musiał to odłożyć na później, bo właśnie drzwi otworzył im wykładowca, który nie spełnił nadziei młodzieńca... przynudzał jak zwykle. Kisuke przyłapał się pare razy na tym, że powieki mu opadły, a nawet raz był pewien, że broda spadła mu na klatkę piersiową co, by oznaczało że kapkę się zdrzemnął. Na szczęście stary Shinigami nie był zbyt spostrzegawczy, albo po prostu puszczał takie rzeczy bez konsekwencji. Zajęcia mimo tego, że się dłużyły to w końcu minęły, ale tu pojawiał się problem, bowiem kolejne zajęcia tyczyły się teorii Hollow ze złowieszczym Senseiem Zorim, który wydawał się z lubością wyłapywać wszelkie nieprawidłowości w zachowaniu uczniów, by po tym je bezlitośnie karać, a to oznaczało, że blondyn będzie musiał mocno się zmotywować, aby dać radę swemu zmęczeniu. Tymczasem miał piętnaście minut przerwy, które mógł wykorzystać jak tylko miał ochotę.

01#075

Kisuke na przerwie postanawia porozmawiać z Kaną.
-Kana-san, chętnie powiem Ci, o co chodzi. Ale mam do Ciebie pewną prośbę. Widzisz dzisiaj bardzo mało spałem i potrzebuje kogoś, kto pomoże mi nie zasnąć na zajęciach u Zoriego-senseia.
Wczoraj byłem u dyrektora, który zaproponował mi udział w pewnym eksperymencie prowadzonym przez piąty oddział. Dlatego mam tę katanę przy sobie. Eksperyment polega na tym, że już na pierwszym roku dostałem pozwolenie na asauchi i został mi przydzielony opiekun z czwartego roku. Jeszcze go nie poznałem, ma się spotkać ze mną do końca tygodnia. Nie wróciłem na zajęcia z zanjutsu, ponieważ musiałem udać się do posiadłości po miecz. Zostałem tam na noc, ponieważ nie zdążyłbym wrócić przed zamknięciem bramy w akademiku.- Zmęczenie na jego twarzy było widoczne.
*Skoro zostałem poproszony do dyrektora w trakcie zanjtusu. To raczej nie wrócenie na mniejszą połowę lekcji nie będzie dużym problemem.*

- Nie przesadzaj... te wykłady nie są aż takie straszne. Pomijając to, że jest straszny to Sensei Zori całkiem ciekawie opowiada. - powiedziała Kana chyba zakładając, iż ten żartuje sobie z tego, iż zajęcia teoretyczne nie są zbyt ciekawe. Po tym gdy ten wyjaśnił całe zajście ta cmoknęła delikatnie przyglądając się broni:
- No nieźle, nieźle zazdroszczę, będziesz lata do przodu przed nami jeśli chodzi o wykuwanie swojego Zanpaktou... ale uważaj żeby ktoś Ci go nie ukradł. - tu ściszyła głos konspiracyjnie - Słyszałam, że w Rukongai są dusze, które za asauchi zapłaciłyby prawdziwą fortunę. - szlachcianka nie była też taką optymistką w kwestii dogadania się z Sekine Sensei.
- Radzę Ci wymyślić coś lepszego. Jak Sensei usłyszy, że zamiast wrócić na zajęcia poszedłeś sobie do domu to odgryzie Ci twarz. - mimo wszystko powiedziała dosyć beztrosko.
- W ogóle co Ci się stało? Masz wory pod oczyma tak wielkie, że mógłbyś w nich nosić warzywa. - stwierdziła dość bezpośrednio i obrazowo.

01#076

Słowa, które wypowiedziała Kana wstrząsnęły młodzianem niczym zimny prysznic. Nie przypuszczał, że ktoś będzie chciał ukraść mu miecz. A tym bardziej że Sekina-sensei jest wściekła, już widzi, jaką okrutną karę szykuje dla niego.
-Krótko spałem, droga z posiadłości jest długa, a nie mogłem sobie pozwolić na spóźnienie się na zajęcia. Dzisiaj po prostu czuje się jak żywy trup. Ledwo przetrwałem pierwszy wykład, wolałbym nie zasnąć u Zoriego.- Powiedział zmartwiony chłopak.
-Też wczoraj byłem podekscytowany, a dzisiaj zbieram żniwo swojego postępowania. Wiesz może gdzie tu w okolicy znajduje się rezydencja Kuchikich, z której korzystają studenci, rodu do którego należę? Wczoraj wieczorem zapominałem się zapytać Ojca.-

- Oho, to faktycznie jesteś w tarapatach. - powiedziała lekko Kana słuchając marudzenia Kisuke. Na drugą wypowiedź z kolei cicho zachichotała i odpowiedziała - Żniwo to zbierzesz dopiero jutro. - Z kolei na pytanie spojrzała na niego podejrzliwie jakby zastanawiała się czy robi sobie z niej żarty, zamrugała kilkakrotnie, po tym jednak znowu swobodny uśmiech wrócił na jej twarz:
- Niezły z Ciebie gapa Kisuke-san... oczywiście, że tego nie wiem, ale... nie lepiej spytać Toru-san? - zapytała dosłownie w ostatniej chwili po czym rozejrzała się i brodą wskazała na chłopaka. Faktycznie był tam blady młodzian o czarnych, potarganych włosach oraz rzadkim niezadbanym zaroście, którego kimono wyglądało jakby było wyjęte psu z gardła tak bardzo niewyprasowane. Ten opierał się o ścianę i gapił przed siebie, ale wyglądało na to, jakby na nic konkretnego nie spoglądał tylko siedział z głową w chmurach.
- Zawsze się zastanawiałam czemu w ogóle ze sobą nie gadacie skoro jesteście z tej samej rodziny. - powiedziała z zamyśloną miną Kana, która przez zawsze chyba miała na myśli niecałe cztery dni, w których razem uczęszczali na zajęcia.

01#077

-Nie poznaliśmy się jeszcze. Kiedy zostałem przyjęty do rodziny, nie było przyjęcia poznawczego. Dlatego nie znam wielu członków rodu, w takim wypadku muszę Cię na chwile przeprosić.- Chłopak podchodzi do podtrzymującego ścianę kuzyna.
-Witaj jestem Kuchiki Kisuke, miło mi Cię poznać kuzynie. Wczoraj byłem u mojego ojca a twojego stryja. Mamy razem zamieszkać w rezydencji. Mógłbyś dzisiaj po zajęciach zaprowadzić mnie tam? Chciałbym jak najszybciej przeprowadzić się z akademika. Mam nadzieję, że nie będziemy sobie przeszkadzać i wchodzić w drogę.-

Kana kiwala głową potakująco na znak, iż rozumie co ten jej przekazuje i z czego wynika ta nieznajomość kuzyna, który był w tej samej grupie co on, gdy ten nagle się z nią pożegnał, by odwrócić się na pięcie i sobie pójść co pozostawiło ją z grymasem niezadowolenia. Toru też nie wydawał się jakiś bardzo radosny z powodu, iż ktoś ściągnął jego głowę z między chmur z powrotem na ziemie. Ziewnął potężnie przy tym przeciągając się przy tym. Czyżby i on nie za bardzo znał się na etykiecie? A może miał ją po prostu gdzieś? Po ziewnięciu mlasnął kilka razy i stwierdził:
- Taaaaak... słyszałem, że mam kuzyna co wylądował w akademiku. - powiedział powoli, leniwym tonem - Niewiele w niej wytrzymałeś kuzynie co? W ogóle pewno nie jestem pierwszym co Ci to mówi, ale strasznie dużo gadasz. - po czym podrapał się po czuprynie i stwierdził:
- Pewnie będzie wręcz przeciwnie, słabo... posiadanie współlokatorów jest do kitu. Ehh... no, ale dobra... mogę Ci pokazać posiadłość naszego "zacnego" rodu... pewnie wrócę przez to do domu znacznie później... masz Ci los... - albo Toru miał dziś z jakiegoś powodu taki zrzędzący nastrój, albo generalnie lubił sobie ponarzekać. Tymczasem dostrzegli, że kulejąc nadchodzi Sensei Zori.

01#078

Chłopak delikatnie się roześmiał, kiedy usłyszał, że dużo mówi.
-To prawda, że chce przeprowadzić się z akademika, ale nie dlatego, że nie wytrzymałem. Po prostu nie ufam aktualnym współlokatorom na tyle, żeby móc spokojnie zasnąć z tym asauchi obok łózka. Znakomicie chętnie w ramach podziękowania odwdzięczę Ci się. Nie mam za wielu rzeczy, także przeprowadzka nie zajmie dużo czasu.-
Ich rozmowę przerywa nachodzący kulawy Zori Sensei.
*Już chyba wiem co miał na myśli Ojciec, kiedy mówił mi o nim. Jest leniwy i nie przywiązuje uwagi do swojego wyglądy czy zachowania. Wszystko ma w głębokim poważaniu. Mam nadzieje, że nie będzie uciążliwym współlokatorem i każdy z nas zajmie się tym czy chce.*
Wchodzi do sali wykładowej i przygotowuje przybory do pisania mam nadzieje, że ciągłe robienie notatek powstrzyma go od zaśnięcia.

Kisuke znowu zaczął gadać, a Toru na jego tłumaczenia czemu postanowił wyprowadzić się z akademika przewrócił oczyma. Zdaje się, że niewiele go to obchodziło.
- Po zajęciach będę czekał przed wejściem do akademii. - powiedział tuż po ostentacyjnym ziewnięciu, by po tym westchnąć ciężko na widok kulejącego nauczyciela i udać się na lekcje. Kana zniknęła nim ten dał radę ją wypatrzyć, a po tym dostrzegł ją już siedzącą obok Gentaro i Sho, także jego pomoc przeciwko zasypianiu na newralgicznych zajęciach została zajęta, musiał radzić sobie sam. Skrupulatne notowanie rzeczywiście pomagało, choć powodowało ból dłoni i nieraz nienadążanie za tym co mówi Zori Sensei. Najcięższe były momenty gdy nauczyciel zbaczał tematu albo mówił o kwestiach tak oczywistych, że aż niewartych zanotowania, wówczas powieki szlachcica stawały się ciężkie jakby zostały wykonane z ołowiu, a nawet głowa opadała na pierś. Mimo tego jakoś zawsze dawało radę mu się utrzymać przytomność i nie zasnąć, aż do ostatniego zdania egzaminu. Wreszcie nastała przerwa.

Piszemy tutaj

~Niten Okamibara 01~

Sala miała wiele miejsc siedzących i przeznaczona była do pomieszczenia mnóstwa osób. Klasa zebrała się na krótko przed Nitenem, lecz i jemu udało się wejść przed nauczycielem. Było tu mnóstwo najróżniejszych, nowych twarzy. Wydawało się, że jest tu więcej dziewczyn niż chłopców. Nikt nie należał jeszcze do znajomych/przyjaciół Okamibary... tak przynajmniej się wydawało, dopóki nie zauważy jednej znajomej osoby - Yumiko, siedzącą mniej-więcej w połowie kolumny podłużnych ławek.