Pokój Hiro Takemitsu

Dziewczyna zadrżała lekko, wyraźnie wściekłość osiągała w niej poziom zenitalny. Zacisnęła nieco mocniej pięści tak, iż knykcie całkowicie zbielały. Wyglądało na to, że zaraz wybuchnie. Wyglądało też na to, że chciała odwrócić się w stronę chłopaka, prawdopodobnie by przejść do rękoczynów. Innymi słowy, wszystko wskazywało na to, że Hiro się doigrał. Spodziewać się mógł wiec zapewne jedynie najgorszego...

Miast uderzenia przyszło mu jednak złapać upadającą Sakame. Dziewczyna, jak się okazało, została uderzona lekko w potylice przez sporych rozmiarów mężczyznę. Inahara-sensei pojawił się tuż za nią w zasadzie znikąd. Wyraźnie nauczyciel nie miał zamiaru pozwalać na walki odbywające się na szkolnych korytarzach i bez najmniejszego nawet nauczycielskiego nadzoru. Nim dziewczyna upadła Hiro miał jednie niewielkie wrażenie, że w oczach Sakame ukazały się drobne łzy. Pewnie była tak wściekła, że gniew wycisnął z niej dwie pojedyncze krople łez.

- No! A teraz weź ją do medyków zanim zdoła zrobić sobie krzywdę co? - Zagadnął Mito wesołym, spokojnym głosem spoglądając na Hiro, który siłą rzeczy trzymał właśnie na rekach nieprzytomną dziewczynę. - Tylko szybko, bo jak się obudzi będzie nawet bardziej wściekła niż była jeszcze chwilkę temu.

"Ale co się wogóle teraz stało... Skąd on się tu wziął, a przedewszystkim jak to zrobił? Przecież z nikąd się pojawił do tego nie wyczułem, żadnego rejetsu przy tym... Ehhhh widzę, że jeszcze dużo nauki przedemną." Chłopak spojrzał na nauczyciela a jego oczy były tak szeroko otwarte, że zdawało się jak by miały za chwilę wypasć z oczodołów.

-To raczej nie było konieczne... przez senseja będe mięc teraz dużo większy problem niż miałem wcześniej...- powiedział lekko przerażonym głosem- Ona teraz nie tylko będzie chciała mi dać w twarz, ale tęż zabić...

Chłopak dość szybkimi ruchami nakrył dziewczynę górna częścią swojego stroju, który był teraz lekko ubrudzony. Po czym wstał z dziewczyną i ruszył w stronę szpitala. W miare upływu czasu powoli przyśpieszał, nie chciał by dziewczyna obudziła się po drodzę. Gdy dotarł do medyków wyjaśnił całą zaistniała sytuacjię i grzecznie czekał na moment w którym poskładają jego nos w całość. Do tego podczas czekania dotarło do niego, że mógł trochę przesadzić z swoją wypowiedzią i miał zamiar przeprosić Sakame po tym jak się obudzi.

Mito najwyraźniej miał nieco inne zdanie na temat sytuacji, która miała miejsce na korytarzu. Wyglądało na to, że jego zdaniem dokonał całkiem mądrego wyboru ogłuszając dziewczynę na miejscu. Faktycznie miało to jedną zaletę, otóż Sakame udało się całkiem spokojnie przetransportować do sal medycznych akademii. Dziewczyna okazała się być dość lekka, gdy przyszło ją nieść. Pielęgniarka akademii przyjęła ją ze spokojem i od raz odprowadziła na bok ukrywając Sakame na jednym z łóżek ukrytych za parawanami. Następnie zaś w sposób raczej profesjonalny i nieszczególnie długotrwały zajęła się nosem Hiro. Nastawiła go niemalże jednym ruchem a następnie ustabilizowała niewielkim opatrunkiem. Ostatecznie zaś użyła słabego kidou medycznego by zapobiec powstawaniu opuchlizny, krwawieniu oraz zatrzymać irytujący ból. Chłopak był w zasadzie gotowy do dalszego funkcjonowania, z jedynym zastrzeżeniem, by starać się nie oberwać jeszcze raz w nos.

Pielęgniarka nie wyprosiła Hiro, niemniej nie dopuściła go do Sakame od razu. Najpierw najwyraźniej zajęła się uszkodzeniami ciała w miejscach, których być może dziewczyna nie chciała by pokazywać swojemu współlokatorowi. W związku z tym Hiro mógł zaczekać na sali i dopiero po przeszło dwudziestu minutach pielęgniarka wyszła z zza parawanu zakrywającego Sakame wskazując krótkim gestem, że chłopak może tam wejść.

"Ehhh i co ja mam teraz zrobić... Niby mam uwazać na swój nos a wchodząc tam i rozmawiajać z dziewczyną za pewne mogę się spodziewać, że jeszcze raz mi go przestawi. Ale cóż kiedyś trzeba to zrobić, a pozatym tutaj będe mieć blisko żeby ktoś go poskładał." Hiro wziął głęboki wdech po czym wszedł za parawan patrząc na koleżankę. Nie za bardzo wiedział na którą część ciała powinien patrzeć by jej bardziej nie denerwować, więc postanowił patrzeć na twarz.

-I jak się czujesz?- rzekł jak by się nigdy nic nie stało. Wziął kolejny głeboki wdech po czym znów zaczął- Przepraszam za to co powiedziałem tam na korytarzu... NIe powinienem się po pierwsze unosić a po drugie zapewne nie mam prawa mówić CI co i jak powinnaś robić. Bo nie mam do tego żadnego prawa... No i jeszcze jedno to, że znalazłaś się tutaj w szpitalu to w małej części jest moja wina, to nie ja Cię ogłuszyłem... Tak żeby nie było niedopowiedzeń.

Chłopak chwilę popatrzył na dziewczynę po czym odwrócił się zanim ona zdołała jak kolwiek wybuchnąć gniewem po czym wychodząc rzekł jeszcze.

-Wracaj szybko do zdrowia

Dziewczyna wyglądała zapewne interesująco. Na dłoniach, ramionach oraz twarzy widoczne były bandaże oraz opatrunki zakrywające płytkie oparzenia. Nad lewą brwią umieszczono zaś niewielki kompres chłodzący. Podobny kompres umieszczono na jej głowie, zapewne musiała się dość mocno walnąć podczas lądowania. Dodatkowo przeprano ją w świeże, białe kimono z delikatnego jedwabiu i przykryto kocem. O dziwo, dziewczyna leżała grzecznie, chociaż było to do niej raczej niepodobne. Mimo to od razu zwróciła spojrzenie swoich gniewnych oczu prosto na Hiro. Jedna rzecz najwyraźniej nigdy zmienić się nie miała, albo przynajmniej nie w najbliższym czasie. Nie odezwała się jednak ani słowem gdy chłopak mówił.

- Ta... spadaj już zanim się wkurwię. - rzuciła Sakame na pożegnanie. Wyglądało na to, że o dziwo nie jest aż tak na Hiro wściekła. W końcu, gdyby naprawdę była wkurzona już by go walnęła, choćby i była przywiązana do łóżka pasami. Czyżby jednak dziewczyna potrafiła niekiedy być mniej brutalna?

Hiro mógł spokojnie wyjść z sali medycznej i, no cóż... zapewne mógł by wrócić na zajęcia, niemniej te miały się już pewnie ku końcowi. Być może nie było już sensu wracać?

"Hmm.. na zajęcia z kidou nie ma co już wracać... Mogę się od razu udać na następne. Może po drodzę znajde jakieś miłe spokojne miejsce by odpocząć przed następną lekcją." Chłopak powoli udał się w stronę miejsca gdzie mają odbyć się kolejne zajęcia. Po drodze poszukiwał jakiegoś spokojnego miejsca gdzie mógł by usiąść i trochę odpocząć. W końcu ten poranek był dość wyczerpujący. Gdy już takowe znalazł zaczął rozmyślać nad pytaniami na które jak zwykle nie potrafił znaleść odpowiedzi. "Co się stało Sakame, że nie rzuciła się od razu na niego? Jak znaleść pustych którzy napadli na jego dom? Czy to był wypadek czy ktoś to ukartował? itp." Gdy już zbliżał się czas by zacząć kolejne zajęcia wziął głeboki wdech i ruszył do sali, po drodze wymazując zbędne myśli ze swojej głowy.

Kolejnymi zajęciami były wykłady. Zori-Sensei zdawał się być, jak zwykle, nieprzyjemny i gburowaty a do tego raczej okrutny. Dotychczas jednak wszyscy nauczyli się w jaki sposób nie oberwać podczas zajęć. Dla tego też studenci siedzieli i słuchali pilnie, robili notatki lub też zwyczajnie starali się robić wrażenie ciężko pracujących. Nikt już jednak nie przeszkadzał, nie hałasował, nie rozmawiał, nie spał. Dzięki temu także Hiro mógł więcej zyskać na wykładach. Nie były przerywane, przez co mógł działać w większym skupieniu.

Po wykładach dobywały się kolejne zajęcia, jak codziennie przeszedł przez trening hakudy, ogólnorozwojowy oraz trening szermierki. Następnie zaś nadeszła pora na liczne zajęcia dodatkowe. Chłopak zapewne ciężko pracował by radzić sobie w szkole jak najlepiej.

Po dodatkowych zajęciach z walki wręcz, jak zwykle prowadzonych przez Senseia Inahare, Hiro został poproszony o pozostanie na chwile na sali. Mito spokojnie spojrzał na niego spokojnie chowając wiszące pod sufitem makiwary. Twarde worki treningowe wypchane były ubitym piaskiem i większość ćwiczących raczej za nimi nie przepadała. W końcu można było o nie łatwo rozbić sobie knykcie czy nabić siniaki.

- Nooo to powiedz chłopcze, udało się jakoś wyciągnąć tą dziewczynę czy też zabiła pielęgniarki? - zagadnął wesoło Sensei, który po całym dniu prowadzenia ćwiczeń fizycznych w cale nie wydawał się być zmęczony.

-Hmm w sumie to mnie trochę zaskoczyła...- rzekł cłopak zbliżając się do nauczyciela- W szpitalu była... jak by to ująć zupełnie inna na nikogo nie krzyczała nikogo nie chciała zabić. Nawet jak sam poszedłem ją przeprosić nic nie zrobiła. A naprawdę spodziewałem się wielu rzeczy po niej, ale spokoju nigdy...

Wypowiedź chłopaka nie była zbyt przemyślana ani też nawet zbyt sensowna, ale też chłopak nie zastanawiał się nad zachowaniem Sakame, a było ono na pewno dość dziwne. Do tego głowę zawracał mu fakt jak nauczyciel pojawił się z nikąd.

-Sensei nie chciał bym być nachalny, ale jak pan to zrobił? Chodzi mi jak pan pojawił się obok tej dziewczyny z nikąd, jeszcze nie widziałem nikogo kto by poruszał się tak szybko. No i czy był by sensei w stanie mnie tego nauczyć?

Hiro w głebi chciał usłyszeć prostą odpowiedź... "tak nauczę Cię tego" ale to by było zbyt proste a w życiu chłopaka naprawdę rzadko takie sytuacjię się zdarzały. Ale cóż czekał niecierpliwie na odpowiedź nauczyciela.

- Hm? Spokojna? A to Ci ciekawe... - Mito co prawda nie brzmiał, jak by był równie zdziwiony jak Hiro. Niemniej jego słowa nie zdradzały, by wiedział cokolwiek więcej. Sensei podrapał się lekko po brodzie jakby przez chwilę zastanawiając, następnie zaś wrócił do sprzątania sali treningowej.

- Aaaaa... to! To tylko taka sztuczka, nazywa się Shunpo. - Mito zerknął na Hiro ze swoim typowym, szerokim uśmiechem. Odstawił Makiwarę na chwilę na ziemi i oparł się o nią lekko zapewne z zamiarem spędzenia kilku chwil na wytłumaczeniu studentowi akademii kilku interesujących spraw. - Shunpo to tylko sztuczka, ale niezmiernie przydatna w wielu, wielu chwilach. Zapewne sam kiedyś tak uznasz... niemniej... wybacz chłopie, ale raczej nie dasz rady się jej już nauczyć. Do Shunpo trzeba nieco więcej wprawy w... no w sumie we wszystkim prawie. Albo w zasadzie w kontrolowaniu Reiatsu. To przede wszystkim chyba. Jak byś chciał spróbować, to wpadnij do mnie jutro po zajęciach co? Zobaczymy, czy sobie poradzisz... chociaż od razu ostrzegam, że w sumie prawdopodobnie nie.

"Czemu nie jestem zdziwiony tą odpowiedzią... To przecież było pewne, że taki cienias jak ja się tego prosto nie nauczy. Ale cóż trzeba będzię ciężko pracować to może jakoś dam radę to opanować. W końcu umiem jako tako kontrolować swoje reietsu." Przez chwiłe wyraz twarzy chłopaka posmutniał, ale szybko znów wrócił do poprzedniego stanu.

- Na pewno przyjdę, rzekł pewnym głosem dodając jeszcze- I na pewno się niezniechęce porażkami. W końcu po to tu przyszedłem by się uczyć nowych rzeczy. A to Shunpo czy jak to sensei nazwał mi się podoba. Więc nie spoczne póki tego się nie nauczę. Choć by to miało trwać kilka lat...

"Mam nadzieję, że to jednak pójdzie szybciej niż kilka lat. W końcu jedno trudne zaklęcie kidou nauczyłem się używać w ciągu tygodnia... Za pewne nauczę się kontrolować reietsu tak by używać tej sztuczki." Takemitsu spojrzał na nauczyciela, a w jego oczach było widać błysk radości, że bedzie móhł nauczyć się nowej fajnej rzeczy.

- A tak wogóle to sensei kazał mi zostać by spytać o Sakamem czy też w jakieś innej pilnej sprawie?

- No i tak trzymać chłopie! - Mito przez chwilkę przyglądał się Hiro jakby z lekkim zdziwieniem, następnie jednak wyszczerzył się radośnie ukazując wszystkie niemalże zęby i zaśmiał cicho. Wyraźnie popierał takie właśnie zachowanie. Dla Takemitsu nie była to jednak nowość, Inahara-sensei zwykł lubić osoby, które potrafią dążyć do celu... tym bardziej jeśli cel ten nie był bardzo zbliżony, a osiągniecie go wymagało wiele ciężkiej pracy. - Tak tylko mówię od razu, że w zasadzie nie ma osób, które uczą się Shunpo w akademii. Może ze dwa przypadki, no ale jeden z nich to Nokogiri Makkuro. W sumie to najbardziej utalentowana bestia w całym Seireitei.

Inahara po krótkiej przerwie wrócił do pracy. Przygotowanie sali na spoczynek zajmowało zapewne nieco czasu, jednakże Inahara zawsze to robił. Hiro miał już kilkukrotnie możliwość dostrzeżenia tego wieczornego rytuału swojego nauczyciela.

- W sumie, to o Sakame mi chodziło. Znaczy, wiesz, dziewczyna ma problemy. Zresztą, pewnie wiesz to lepiej niż ja. Tak to jest jak się dorastało w ostatnich okręgach i to jeszcze podczas otwartego w sumie buntu. - Inahara spokojnie wytarł makiwarę z ewentualnego zabrudzenia używając do tego prostej, raczej niezbyt nowej szmatki. - Ale ma talent, szkoda by było, żeby się zmarnował co nie?

-Hmm o buncie nic nie wiem... A też pochodze raczej z odległej części rukongai...- powiedział po chwili zastanowienia chłopak- W sumie to się nie dziwię, że ludzie z tamtych okolic są nie zadowoleni, w końcu brakuje tam wszystkiego od pożywienia i wody do bezpieczeństwa. A jak ktoś kiedyś był w niższych okręgach to one naprawdę wyglądają przepięknie. A co za tym idzie ludzie zazdroszczą, że tu jest wszystko a tam nie ma nic. Ale i tak cieszę się, że wychowałem sie w tamtym miejscu. Przynajmniej życie nigdy mnie nie rozpieściło i wiem teraz, że jak chce coś osiągnąć to muszę to zrobić sam a nie wymagać by ktoś mi to dał.
Chłopak robił dość długie przerwy w swoich wypowiedziach. W końcu nad każdym zdaniem musiał się trochę zastanowić. Do tego był naprawdę ciekaw jakie to Sakame ma problemy. Czy chodzi o jej charakter czy też może o coś związanego z buntem w dalszych okręgach.
-Sensei wiem, że to raczej nie moja sprawa ale o jakich problemach Sakame pan mówił?- w głosie można było dostrzeć nutkę ciekawości- No i czy jest jakiś sposób by te problemy rozwiązać?

- A co nie zauważyłeś chłopie, że dziewczyna ma kłopoty z kontrolowaniem agresji? Cholera, myślałem, że to bardziej niż oczywiste. - Mito uniósł lekko brwi zapewne nieco zadziwiony, po chwili jednak postanowił chyba wrócić do sprzątania. Podniósł ciężką makiwarę jedną ręką, jakby nic nie ważyła a następnie oparł ją na swoim prawym barku. Drugą ręką sięgnął po kolejny, podobny worek treningowy. Kolejne słowa Inahary pełne były raczej żartobliwego tonu. - W każdym wypadku, wiesz ja tam nie wiem jak się uspokaja kobiety. Niektórych się chyba po prostu nie da inaczej. No ale, co poradzić z dziewczynami co nie? Każda inna, a w tej inności wszystkie takie same.

- A tak z innej beczki, powiedz chłopcze... - Tym razem Sensei uśmiechnął się nieco zadziornie, co zwiastowało zapewne nadejście raczej wrednego przytyku. Inahara nie należał do takich, którzy obrażali ludzi, niejednokrotnie jednak w żartach zdawał się rzucać drobne przytyki. - … jak tam twoja znajomość z małą Mari co? Hmm? Przyznaj się, lubisz ją co?

Chłopa lekko zdziwił się ostanim zdaniem nauczyciela i na pewno dał to po sobie poznań ale szybko wziął sie za siebie i zaczął pomagać nauczycielowi sprzątać resztę sali o ile jeszce coś do sprzątnięcia zostało. W czasie pracy zaczął kontynuować rozmowę:

-Co do Sakame to jej w sumie zazdroszczę, mieć tylko problem z kontrolowaniem agresji... Dużo bym dał żeby to był mój problem w zamian za wszystkie które sam mam.- rzekł lekko rozmażonym i smutnym głosem- A co do Mari lubię ją ale tylko lubię i mam nadzieję, że ona też tak myśłi i nic po za tym. A do tej trzeciej sprawy naprawdę jest trudno zrozumieć kobiety... Ja nie rozumiem żadnej.

Inahara spokojnie wziął Makiwary na ramiona i ruszył w stronę w magazynu. Wyraźnie pragnął odnieść niepotrzebny sprzęt na miejsce. Ktoś musiał w końcu dbać o pomoce "naukowe", czemu zaś nie miał by to być Sensei Inahara?

- Słuchaj no, ja tam wiem że jakoś se z Sakame poradzisz. W sumie nawet jeszcze Cię nie zabiła ani bardzo dotkliwie nie pobiła. To już pewne osiągnięcie co nie? - Sensei odwrócił się w stronę chłopaka oddalając z wolna. - No, może nie licząc tego na mini-turnieju co go robiłem. Ale to raczej dopuszczalne co nie? No ale, leć odpocząć i wpadnij do mnie jutro po zajęciach. Zobaczymy, czy dasz radę z Shunpo hę?

Mito najwyraźniej miał swoje zajęcia, zaś Hiro pozostało niewiele więcej tylko iść rzeczywiście zająć się swoimi własnymi sprawami.

Pewnie slobie z nią jakoś poradzę. W końcu przez kilka dni może zostanie w szpitalu. A co za tym idzie nie powinna sprawiać teraz problemów Chłopak nie widząc już szansy , by pomóc w sprątaniu sali, ukłonił się i pożegnał prostymi słowami:
-Dowiczenia sensei i do zonaczenia jutro.
Następnie chłopak ruszył w stronę swojego mieszkania. Miał zamiar wziąść prysznic, zjeść coś lekkiego i potrenować szybkość przed jutrszeszym spotkaniem z Mito. Za bardzo nie wiedział tylko jak powinnien to trenować więc poprostu starał się jak najszybciej przebiec jakiś krótki ocinek drogi. Ocxywiście robiąc przed tymi sprintami odpowiednią rozgrzewkę by nie dostac żadnej kontuzji.

Chłopak mógł biegać tan długo, jak tylko miał ochotę... może nie licząc pewnego dość istotnego czynnika. Zmęczenie w końcu bowiem wpłynęło na jego ciało i uniemożliwiło dalsze ćwiczenia. Bieganie na pewno więc wpłynęło pozytywnie na wytrzymałość chłopaka, o tym zawsze doskonale świadczył ból mięśni. Wysiłek zaś nigdy nie mógł być zły. Prowadził nieodmiennie do poprawy możliwości ciała, to zaś było nieodmienne by przetrwać w świecie, w jaki Hiro przyszło żyć.

Pomimo wielogodzinnych ćwiczeń chłopak wciąż jednak nie miał nawet najbledszego pojęcia o tym, w jaki sposób technika zwana Shunpo ma działać. Prawdopodobieństwo, iż było to po prostu szybkie bieganie było minimalne. W końcu nauczyciel pojawił się tak po prostu, znikąd. Dodatkowo wspominał coś o kontroli reiatsu... być może kluczem było połączenie szybkości i odpowiedniego wykorzystania wewnętrznej energii?

Cóż chłopak za bardzo nie przejmował się brakiem rozwiązania zagadki z Shunpo. W końcu jutro i tak po zajęciach pozna odpowiedź. Bardziej na jego emocje miał w pływ wypadek i śmierć jego zastępczych rodziców. A więc gdy wrócił do swojego lokum był raczej w złym nastroju. Na szczęscie raczej lokatorki raczej nie powinno jeszcze być. Więc wziął szybki prysznic po czym przygotowł wszystkie potrzebne rzeczy na jutro i połozył się spać. Za pewme za szybko nie zasnął bo w jego głowie szalało zbyd dużo myśli bez odpowiedzi. ´Kto stoi za podpaleniem, jak działa shunpo, co to są za pająki co ppjawiają się zawsze w pobliżu jego zanpaktou, no i przedewsystkim jak sobie radzi jego siostra.´

Chłopak zapewne mógł by spróbować przejść się i sprawdzić jak radzi sobie jego siostra, chociaż być może nie miał na to obecnie sil. Był raczej zmęczony po całym dniu w akademii oraz dodatkowym treningu. Dodatkowo przechadzanie się po okolicy po zmroku nie koniecznie było niebezpieczne. Oczywiście jako tako nie powinno pojawić się żadne zagrożenie, ale czy dojo mistrza sztuk walki w Rukongai powinno spłonąć podczas ataku pustych? Czy potwory tego typu powinny pokazywać się w ogóle tak blisko Seireitei i pozostawać niewykryte na tyle długo, by dokonać małej masakry? W końcu gdyby pokazały się w południe na jednym z targów zdołały by zapewne wybić przynajmniej kilkunastu chłopów. Innymi słowy, wyglądało na to, że to co powinno się dziać miało stosunkowo niewielkie znaczenie dla świata młodego Takemitsu.

Oczywiście Hiro nie zdołał porządnie się wyspać. Wziął co prawda prysznic bez zbędnych komplikacji. Całkowicie spokojnie zdołał przygotować sobie posiłek i zebrać przybory potrzebne podczas następnego dnia nauki. Zerknął po raz ostatni na rutynowo spakowaną torbę, ułożył miecz na odpowiednim miejscu i upewnił się, że mundur akademii leży ładnie złożony i pachnący świeżością. Następnie ułożył się i próbował zasnąć, co, jak miało się okazać, nie było aż tak łatwe. Nawet zmęczenie nie potrafiło posłać od razu w objęcia morfeusza kogoś, kto niedawno stracił dwie bliskie sobie osoby oraz miejsce, które nazywał domem. Gdy jednak wreszcie zdołał odesłać myśli i przejść do fazy snu obudził go głośny trzask drzwi. Wyraźnie Sakame wróciła do domu, albo też bandyci włamali się do środka. Dla Hiro zapewne efekt miał być podobny. Rabunek, dewastacja, hałas i ewentualne pobicie...

Jak się okazało, rzeczywiście wróciła Sakame. Dziewczyna nie sprawiała jednak kłopotu większego niż sporo hałasu. Następnego dnia nieco niewyspany Hiro trafił po raz kolejny do akademii, by przeżyć kolejny dzień zgodnie z tradycją. Wykłady, ćwiczenia z kidou, ćwiczenia fizyczne wraz z szermierką i hakudą a następnie zajęcia dodatkowe. Chłopak miał naprawdę niewiele czasu wolnego, rezygnował z niego jednak z pełną premedytacją. Ostatecznie dość zmęczony trafił przed salę treningową. Sensei Inahara po raz kolejny zbierał sprzęt wyraźnie rutynowo pragnąć zadbać o dojo.

(Póki co do rozmowy z Mito propos shunpo, a później jeśli będziesz chciał dłuższego TS'a to skoczymy dalej ok?)

Chłopak po zajęciach został w sali po czym zaczął pomagać nauczycielowi w porządkowaniu. Oczywiście nie chwytał się za rzeczy, których nie był w stanie podnieść ani za takie których nnie wiedział gdzie odnieść. Na szczęście wczoraj był też przy porządkowaniu dojo, więc wiedział mniej więcej gdzie co leżało. Po skończeniu porządków i po krótkiej chwili spędzonej na uspokojeniu oddechu zaczął rozmowe:
Miałem się dziś zgłosić w sprawie tej sztuczki-rzekł podnieconym głosem. Hiro jeszcze w tym momencie nie wiedział, że nauka shunpo zajmie mu naprawdę bardzo dużo czasu.- A więc możemy zacząć naukę?

- Możemy spróbować, chociaż mówię Ci od razu, że nawet pośród shinigami nie jest ona bardzo popularna. Trzeba sporych umiejętności, żeby nauczyć się Shunpo. - Nauczyciel mówił nader spokojnym głosem, co w zasadzie dla Inahary nie było całkiem normalne. Wszakże sensei zwykł raczej wesoło się śmiać i serwować swym podopiecznym żarty oraz przytyki. - Nie zrozum mnie źle chłopie, po prostu chce, żebyś wiedział... no wiesz, jeśli się nauczysz shunpo jeszcze w akademii to będzie wyczyn niebywały... a zostało Ci tego jeszcze parę lat prawda? W zasadzie nie ma szans, żeby Ci się udało już teraz. Nawet teorii nie mam Ci jak porządnie wytłumaczyć. Ale spróbujemy dobra?

Sensei wskazał spokojnie miejsce na środku sali, wyraźnie chcąc, by tam znalazł się Hiro. Następnie zaś sam usiadł nieopodal drapiąc się po potylicy. Wyglądało na to, że ciężko myśli nad tym jak wyłuszczyć całą sprawę uczniowi akademii. Wszak, jeśli wierzyć jego słowom, shinigami niejednokrotnie miewali kłopot z nauką tej techniki.

- Dobra, od początku. - Sensei znowu zamyślił się na chwilę. - Shunpo to tak jakby... podróżowanie z punktu A do punktu B, tak szybko jak to możliwe... no i przy użyciu minimalnej ilości kroków. Coś jakby przejście kilku metrów w jednym kroku i w czasie jednego kroku, lub szybciej, rozumiesz? To nie jest w czystym sensie magia, ani w czystym sensie szybkość. To jednoczesne wykorzystanie reiatsu do poprawienia swojej szybkości, no i dołożenie reiatsu by przekroczyć szybkość osiągalną ponad normalne, fizyczne bariery. Nie chodzi tylko o wzmocnienie mięśni... cholera... jakie najtrudniejsze kidou znasz?

Hiro po wykonaniu polecenia nauczyciela skupił się maksymalnie na wypowiedzi. Za pewne mógł by teraz powtórzyć ją całą bez najmniejszego probłemu. Na jego twarzy było widać maksymalne skupienie i powagę, z tego iż zdaje sobie sprawę że przed nim długa i ciężka droga. Ale nie miał zamiaru się poddawać, w końcu zawsze udawało mu się prędzej czy później osiągać yznaczony cel, a teraz był naprawdę zdeterminowany. Na pytanie nauczyciela odrzekł:
- 18 Mokuhon - ta odpowiedź była wypowiedziana bez namysłu. Dopiero po chwiłi dodał - Ale nigdy sensei nie próbowałem nauczyć sie żadnego wyższego. Raczej rzadko poswięcam czas kiddou. Ale jeśli będzie taka konieczność to, to zmienie.
W głosie chłopaka prócz powagi, można bylo dostrzec nutkę podniecenia. Takemitsu sprawiał wrażenie małego dziecka, które ma swoją zabawkę i po za nią nie widzi niczego. Był by w stanie terax cały dzień chodzić na rękach jeśli Mito powiedział by, że to pomoże.

- Hmmm... konieczność... wiesz, kiodu dobrze uczą kontrolowania Reiatsu. W końcu są niczym innym, niż zaawansowaną formą kontroli energii wewnętrznej. No ale... słuchaj. To teraz zrobić musisz tak... - Masu wyglądał na zamyślonego. Zapewne on sam uczył się Shunpo mając dużo lepsze podstawy. Prawdopodobnie był już shinigami z pewnym stażem gdy poznał tajemnice tej techniki. - Spróbuj przedostać się z tego miejsca, w którym jesteś do przodu, tak daleko jak umiesz, w jednym ruchu. A przy okazji spróbuj skupić Reiatsu w swoich kończynach i wysłać go nieco ze stóp... cholera, wiesz jak to zrobić?

Po Masu widać było, iż uznaje ten trening za swoiste wyzwanie. Zapewne nie często tłumaczył uczniowi akademii zawiłości złożonych technik. Prawdopodobnie było to, zresztą, jego pierwszy raz. W końcu, jak już mówił, dotychczas tylko jedna osoba opracowała shunpo w akademii... być może zresztą bez jego pomocy.

Hiro wysłuchał całej wskazówki nauczyciela, tylko po to by stwierdzić, że wogóle jej nie zrozumial. W końcu nie wiedział co ma zrobić. Postanowił więc zadawać putania:
- Sensei nie do końca rozumiem co mam zrobić.... - rzekł zdezorientowany - mam zebrać reietsu w nogach z czego większość w stopach tak? A później mam po prostu dać jak najdłuższy krok wspomagając się zebranym rei tak?
Chłopak postanowił zrobić tak jak zrozumiał nauczyciela więc zebrał jak największą ilość energi w nogach. Przy czym starał sie więcej zgromadzic w stopach. Po czym odbijając się z nogi tak jak by dawał krok uwolnił rei w taki sposób by dalej się oddalić. Przy czym cała ta próba zajęła mu trochę czasu bo musiał powoli skupiać energie w końcu to był jego pierwszy raz gdzie w ten sposób wykorzystywał swoje rei.

- Prawie dobrze myślisz... - Stwierdził nieco strapionym głosem Mito. - No, ale tą energie to ty musisz jeszcze trochę jakby wyemitować... no wiesz... coś jakby oddać ją powietrzu a nie tylko nogom. Później się będziemy uczyli, w jaki sposób tak wywalić reiatsu z całego ciała. No... no i w tedy dasz radę zrobić shunpo. Może nie od razu, ale to będą dobre podstawy.

Hiro podjął pierwszą w życiu próbę wykonania shunpo, coś jednak ewidentnie zadziałało nie tak. Energia co prawda trafiła do nóg, ba, nawet udało się skoncentrować jej nieco więcej w stopach. Kłopotliwe okazało się jednak wyrzucenie z ciała energii w powietrze tak, by osiągnąć jakikolwiek efekt. Obecnie bowiem chłopak zdołał jedynie wykonać nieco szybszy i, być może, nieco dłuższy krok. Niezbyt spektakularny efekt był ogromnie oddalony od tego, co nazywano shunpo.

(-11 PR)

-Hmm coś nie zadziałało... - rzekł strapionym głosem - Ale to dopiero pierwsza próba. A mógł by sensei wyjaśnić jak oddaje się te reietsu powietrzu. No i jak oddać je całym ciałem?
Chłopak wbrew temu jak mu wyszła pierwsza próba, był zadowolony. W końcu zaczął już się uczyć, tajemniczej trudnej techniki. A fakt że należy ona do tych trudnych tylko go motywował. W końcu umiejąc shunpo mógł by z łatwością wygrać nie jedną walkę i to bez więszych problemów. Może gdyby znał ją wcześniej udało by mu się uratować wuja i ciocię. Dla tego postanowił, że najbliższy czas wolny który znajdzie będzie poświęcac nauce tej sztuczki. Hiro zadał jeszcze kilka pytań nauczycielowi:
- A wid sensei może jak można nauczyć się lepiej kontrolować reietsu prócz nauki kidou. Czy oprócz zwiększenia swoich umiejętności kontroli rei musi nauczyć się czegoś jeszcze. Jeśli tak to czebo i jak się tego uczyć.
Po wielu takich pytaniach poprosił nauczyciela by ten rozpisał mu jakiś trening, by mógł w miare możliwości jak najszybciej nabrać odpowiednich zdolności do użycia shunpo.

Mito poczekał spokojnie, aż chłopak skończy ze swoja serią pytań, zastanowił się chwilę a następnie westchnął cicho. Wyraźnie on sam nie uznawał pracy and shunpo za tak prostą, by wystarczyło nieco ciężkiej pracy. Prawdopodobnie nie uznawał, ze Hiro w ogóle ma możliwość opracowania shunpo w przeciągu następnych kilkunastu, lub kilkudziesięciu lat.

- Tak naprawdę, to dość długa droga przed tobą wiesz? To nie tak, że wystarczy Ci rok pracy, albo dwa albo trzy. Możliwe, że zajmie Ci to o wiele dłużej... rozumiemy się chłopie? - Inahara podrapał się lekko po potylicy i spojrzał badawczo na Hiro. Być może nie chciał zgasić zapału, jaki chłopak miał do ćwiczeń.

Hmm... czyli to naprawdę jest trudna sztuczka. Ciekawe czy jest więcej takich sztuczek. W sumie mogę się spytać W chłopcy nie było widać, żadnych oznak spadku chęci do nauki. W końcu należał do grona osób bardzo ambitnych, a fakt że będzie musiał poświęcić kilka długich lat nie zniechęcił chłopaka. Przecież jak się już tego nauczy to stanie się silniejszy, a właśnie dla tego wstąpił do akademii. Po chwili zamyślenia znów zaczął zadawać mnóstwo pytań:
- A więc będe musiał się tego uczyć minimum kilka lat? - spytał dla upewnienia się - Więc tak też zrobię, ale dalej nie wiem od czego zacząć ten trening. Wiem, na razie że muszę nauczyć się jak najwięcej kidou by poprawić kontrolę swojego reietsu. Co jeszczę powinienem ćwiczyć sensei?
Chł

Hiro czekał cierpliwie na to co powie Mito. Gdy już dowiedział się od czego ma zacząć spytał:
-Sensei mogę spytać o coś jeszcze?- w jego głosie było lekkie zakłopotanie. W końcu ciężko rozmawia się o swoich problemac, tym bardziej gdy wydają się one z jednej strony głupie, a drugiej poważne. Postanowił jednak zaryzykować, Mito był chyba drugą osobą, której w 100% ufał. Pierwszą oczywiście była jego siostra ale z tym problemem nie mógł się do niej zwrócić. - No bo chodzi o to , że... Jak by to powiedzieć... Ehh zacznę od początku, gdy sensei podarował mi zanpaktou, miałem dziwnie realny sen. W tym śnie byłem w pokoju zdziwnymi pająkami, które mnie zaatakowały i wtedy się obudziłem. Uznał bym to za koszmar, ale nigdy do tej pory nie miałem tak realnych koszmarów. A po drugie czasami na jawie widuje te pająki, ale tylko w otoczeniu mojej katany, i wie sensei chciałbym wiedzieć co się ze mną dzieje. Bo to chyba nie jest normalne?

- Cóż, shinigami po akademii uczą się shunpo całymi latami. Wiem, że dasz z siebie wszystko... no ale mimo wszystko nie sądzę, że pójdzie bardzo szybko. Musisz się liczyć, że termin zakończenia nauki tej techniki będzie bardzo odległy. - Mito wyraźnie zamierzał odpowiedzieć na wszystkie pytania, co w sumie robił zawsze. Gdy chłopak zadał kolejne pytanie, nauczyciel spokojnie rozłożył dłoń. Nad jej środkiem unosić zaczęła się niewielka, jasna kulka światła. - To jest niezła sztuczka, do nauki panowania nad Reiatsu. Musisz wyemitować energię z dłoni a następnie nadać jej formę i kształt kulki. Podstawowe, proste ćwiczenie, niemniej osiągnięcie kształtu kuli i utrzymywanie go dobrze uczy panowania nad energią. Spróbuj... wyciągnij dłoń, otwórz ją i skup się na siedzącej w tobie energii. Wyobraź sobie, że wypływa z dłoni a następnie spróbuj ją "zwinąć" w kulkę. A co do reszty, popracuj nad refleksem i skup się na szybkości reakcji bardziej, niż na szybkości biegu.

Po opatrzeniu Hiro pewnymi informacjami dotyczącymi treningu, Sensei w skupieniu wysłuchał wypowiedzi chłopaka. Wyglądało na to, że jego słowa były dla Inahary bardzo interesujące.

- Nie martw się. - Gdy tylko Hiro przestał opowiadać został potężnie klepnięty w plecy. - Dziwactwa są normalne. Zanpakutou staje się jakby częścią Ciebie, tyle że inną niż ty. Znaczy, jakby druga osobowość czy coś. Pewnie próbuje się komunikować przez te pająki... no chyba, że jadłeś jakieś grzyby ostatnio. One też mogą powodować halucynacje. To się może zdarzać częściej, przywyknij chłopie, musisz bo inaczej zeżre Cię przypadkiem jakiś pusty w chwili gdy będziesz się gapił na osiem zgrabnych nóżek.

-Dziękuje za wskazówki - rzekł pełnym entuzjazmu głosem. W końcu Hiro nie wiedział jeszcze że nauka shunpo będzie bardzo dłługa, a przy tym bardzo trudna. Oczywiście został poinformowany, że może to potrwać kilka lat, ale jakoś jeszcze do końca w to nie uwierzył. - Postaram jak najszybciej nauczyć się formować energie nad swoją ręką.
Chłopaka ucieszyła jeszcze jedna rzecz, słowa że iluzje pająków pochadzą od zanpaktou. W końcu dawało to już cień nadziei, że nie zwariował. Do tego miał kolejne zadanie, chciał się jakoś skontaktować ze swoją kataną. Aczkolwiek nie miał jeszcze bladego pojęcia jak to zrobić, lecz na razie chciał popróbować sam. W końcu nie można nadużywać pomocy innych. Trzeba od czasu do czasu zrobić cos samemu, a Mito i tak poświęca już zbyt dużo swojego czasu dla Hiro. Dla tego też chłopak po wysłuchaniu odpowiedzi na wszystkie swoje pytania, wstał po czym ukłonił się nauczycielowi.
-Jeszcze raz dziękuje za wszystkie infoemację, jeśli będe mieć jakieś pytania to czy mogę się do senseia zwrócić o pomoc?
Po otrzymaniu odpowiedzi Takemitsu udał się w kierumku drzwi a później domu. Po drodze rozmyślał o tym jak ułożyć nowy trening, tak by znaleść czas na nowe ćwiczenia. Do tego całą drogę powstrzymywał się by od razu nie zacząć ćwiczyć tworzenia kuli z własnego rei. Ale postanowił to ćwiczenie wykonywać w pokoju, gdzie mógł w spokoju się na tym skupić. Zresztą próby nawiązania kontaktu ze swoim zanpaktou też miał zamiar wykonywać w zaciszu swojego mieszkanka. Miał tylko nadzieję, że współlokatorka jeszcze nie wróciła ze szpitala. Choć nie można powiedzieć, że Hiro cieszy się że jest ona ranna. Po prostu zawsze lubił ciszę, a od kąd Sakame się wprowadziła różnie z nią bywało.