Sala nr. 10 - Dojo

-Zaczekaj, my tylko się wygłupialiśmy! - powiedział jeden, gdy tylko Niten zaczął odchodzić.
-Serio? - spytał Kagayaki, który chyba jako jedyny zdawał się nie rozumieć co przed chwilą się zadziało.
-Na głowę upadłeś? Przecież wyraźnie powiedział, że to po prostu nieporozumienia! - rzucił drugi. -Rusz mózgownicą od czasu do czasu. - dodał, sprzedając mu plaskacza na potylicę, aż się skulił. Kątem oka Niten zauważył dziewczyny, które zerkały w jego stronę. Gdy jednak nawiązali kilkudzesięcio-setno-sekundowy (proszę nie sprawdzać w słowniku, takiego określenia nie ma) kontakt wzrokowy, momentalnie obróciły się z powrotem do swojego kółeczka wzajemnej adoracjo-plotkacji. Tymczasem Okamibara, próbując opuścić salę spotkał się z niespodzianką. Dosłownie w tym momencie wchodził nauczyciel, przez co chłopak o mało się z nim nie zderzył.
-Dokąd to? - spytał. Był to wysoki brunet, wyglądający jak zbiorowisko mięśni wszystkich uczniów przebywających w tym dojo plus niemała nawiązka. Dosłownie ściana nie do przeniesienia wbrew jej woli.

Yyyyyy- Popatrzyłem się na górę przede mną. Nie byłem najniższą i najgorzej zabudowaną osobą, ale wiedziałem, że w porównaniu do mojego wykładowcy jestem cienki jak palec. Spróchniała deska, którą bez problemu by złamał. No cóż, wpadłem. Pewnie sądził że chciałem się zerwać. No nic raz kozie śmierć, może prawda zadziała. - Zdenerwowałem się na znajomych, chciałem zaczerpnąć trochę powietrza a pana, sensei jeszcze nie było. Więc chciałem zaczekać na korytarzu. - Powiedziałem to bez wahania patrząc mu prosto w oczy. Patrzenie się w własne buty lub rozbiegany wzrok mogłyby świadczyć o kłamstwie, dlatego nie mogłem stracić pewności siebie. Teraz trzeba zaczekać na ruch sensei.

Mężczyzna spojrzał na niego, z mieszanką rozbawienia i zaciekawienia. Zdecydowanie miał minę człowieka, który doceniał całkiem dobrą wymówkę.
-W takim razie nie mogłem przyjść w lepszym momencie. - powiedział, kładąc Nitenowi ogromną rękę na ramieniu. -Wojownicy od dawien dawna wyjaśniają spory drogą miecza, więc z ogromną przyjemnością umożliwię wam dobrą "terapię", jeśli wiesz co mam na myśli. - rzucił, szczerząc się od ucha do ucha. Po tym zdjął rękę z ramienia Okamibary i poszedł w stronę klasy.
-Ah! I nie mówcie do mnie sensei... Traktujcie mnie jak starszego kolegę, który może was uwalić. - dodał śmiejąc się na całe dojo. Cała klasa momentalnie zwróciła się w kierunku nauczyciela i zaczęła ustawiać się w dwuszeregu, a Niten szybko do nich dołączył.
-Dajcie spokój, nie musi być tak formalnie. - powiedział sensei, uśmiechając się. -Mamy ze sobą trzy godziny z rzędu, więc utrzymajmy je w miłej, towarzyskiej atmosferze. Szczególnie, że przed chwilą mieliście dwie godziny z Zori-senseiem. Wiem też o waszym koledze i niestety chłopaczyna nie dotrze na tą lekcję. Ja nazywam się Tatsumaki Ijiro i jak wspomniałem przed chwilą będę prowadził wasze ogólnorozwojówki i zanjutsu. Na tych zajęciach będziecie trenować co tylko dusza zapragnie, a ja będę was nadzorował, by wam się nic nie stało. Służę też radą, lecz znam się tylko na walce wręcz i kataną. - powiedział dokładnie obserwując całą gromadkę. -O! Widzę, że dziewcząt jest więcej niż chłopców. Rzadki widok... - dodał. -No nic, żeby nie marnować więcej czasu, bierzcie się do pracy. Tarcze do Kidou są tam, maty do Hakudy tam. - rzucił, wskazując odpowiednie miejsca w dojo. Gdy wszyscy zaczynali się rozchodzić Tatsumaki zatrzymał Nitena.
-Znajdź no tego kolegę, z którym się pokłóciłeś i się do mnie zgłoście. - powiedział. -Zorganizuję wam pojedynek.

Może być problem bo nieporozumienie miałem z więcej niż jedną osobą ale pojedynek zawsze jest dobry do oczyszczania emocji. Już idę po jednego z nich. - Uśmiechnąłem się lekko, skoro chciał żeby traktować go jak starczego kolegę niech tak będzie. Podbiegłem do Kagayakiego. - Kagayaki-san będziesz się ze mną pojedynkował. - Nie czekając na jego reakcję chwyciłem go za rękę i pociągnąłem w stronę sensei. - To z nim chce się pojedynkować. - Powiedziałem do sensei.

Kagayaki wyraźnie zaskoczony nagłymi słowami Nitena spojrzał na Okamibarę jak na wariata, wydając przy dosyć głośne "Hę?". Podobnie zresztą jak otaczający go inni chłopcy. Nawet z jakiegoś powodu Izuno to zrobiła.
-Nie ma sprawy. - powiedział Kagayaki pełen optymizmu, którego pochodzenia nie dało się zbytnio określić. Wszyscy, którzy natomiast widzieli tę sytuację nie do końca byli pewni co tu się właśnie działo. Niten nawet nie musiał ciągnąć kolegi, który w zasadzie dobrowolnie podszedł do nauczyciela. Gdy Okamibara oświadczył przy nim swoje zamiary, ten znów zaczął szczerzyć się od ucha do ucha.
-A zatem! - powiedział dosyć głośno, co zwróciło uwagę części uczniów, nie wiedzących jeszcze co ma się wydarzyć. -Zasady będą takie: walczycie do obalenia przeciwnika lub jego kapitulacji. Możecie używać tylko bokkenów i walki wręcz, jeśli utracicie broń. Jeśli znacie jakieś Kidou, to nie możecie używać tych, mających na celu zranienie przeciwnika. No i unikajcie ciosów w głowę. Raczej nie chcemy się tutaj pozabijać. - powiedział, kończąc wypowiedź donośnym śmiechem. -No dobrze. Stańcie plecami do siebie i zróbcie dziesięć dużych kroków.
"Patrzcie, pojedynek." - powiedział ktoś z uczniów, po czym prawie cała klasa obserwowała już dwóch studentów stojących naprzeciw siebie. Gdy tylko byli na pozycjach Kagayaki dobył bokkena, po czym przyjął pozycję - ugiął się nisko na nogach, wystawiając lewą do przodu. Chwycił także broń oburącz, trzymając tsukę w okolicach policzka, przy czym "ostrze" z bocznej perspektywy mogło wydawać się wychodzić z oczu. Dodatkowo wzrok białowłosego wyraźnie spoważniał, przez co sprawiał wrażenie gotowego do walki na śmierć i życie.
-Gotowi? - spytał nauczyciel, przy czym Kagayaki skinął twierdząco.

Skinął tylko głową i ustawiłem w pozycji z treningowymi ostrzami w obu rękach. Domyślałem się że walka nie będzie należeć do łatwych i bardzo mi się to podobało. W oczach pojawiła się radość i chęć walki. Adrenalina już zaczęła uderzać do głowy, kochałem to uczucie. "Jeśli walczysz musisz być gotowy zabić i zostać zabity" przypomniały mi się słowa ojca. Dobrze tato pomyślałem jak zawsze na całość. Nie miałem czasu długo myśleć wiedziałem co zrobię. Użyłem reiatsu żeby jak najszybciej się poruszać ale postanowiłem zaczekać aż Kagayaki zaatakuje i podstawową techniką długim ostrzem zbić jego boken a krótszym w tym czasie uderzyć na wysokości lewego płuca jeśli mi się uda to straci trochę powietrza i równowagę. Wtedy tylko wystarczy pchnąć a do tego użyję. Fala wynosi i pogrąża. Zaklęcie destrukcyjne numer dwa - Shuuha! Na tyle słabo żeby go nie zranić a żeby go powalić. Tak to dobry plan jak się uda.

2 punkty reiatsu- shuuha
3 punkty reiatsu- zwiększenie szybkości

Widząc skinienie od obu studentów, nauczyciel dał sygnał do startu. Pochłonięci w skupieniu przed walką, nie zauważyli nawet, kiedy wokół nich powstał niemały krąg gapiów, wyraźnie zainteresowanych starciem. Wreszcie Tatsumaki-sensei dał sygnał. Niemalże w tym samym czasie Kagayaki wystrzelił jak z armaty, w stronę Nitena. Nawet po tym jak Okamibara wzmocnił swoją szybkość z pomocą Reiatsu, białowłosy wciąż wydawał się szybszy. Wyprowadzał proste, oburęczne pchnięcie w splot słoneczny, lecz atak został zbity dłuższym ostrzem Nitena. Jednakże Kagayaki, dając się ponieść sile zderzenia przetoczył się obok Okamibary, idealnie mieszcząc się pomiędzy wakizashi, a podłogą. Poderwał się gwałtownie do pionu, robiąc parę asekuracyjnych kroków w bok. Przerzucił także katanę do prawej ręki, po czym momentalnie doskoczył do Nitena. Ten, dzięki wzmocnieniu, był w stanie skrzyżowanym daisho sparować atak, który okazał się na tyle potężny, że chłopak musiał zrobić solidny krok w tył. Chwilę potem udało mu się przepchnąć przeciwnika do tyłu. Wtedy Niten błyskawicznie odkładając bronie na swoje miejsce wystrzelił przed siebie kidou.
-Engo! - rzucił Kagayaki, zaciskając lewą dłoń, a na przedramieniu pojawił mu się złotawy puklerz z Reiatsu, który przyjął na siebie podmuch. Co prawda w wyniku braku inkantacji bariera momentalnie pękła, lecz rzucający Bakudou utrzymał się na nogach, choć trzeba było przyznać, że ledwo.

Uśmiechnąłem się. Drugi raz taka okazja się nie trafi. Dobiłem do swojego limitu w szybkości i postanowiłem wykorzystać krótki czas kiedy przeciwnik stracił równowagę. W tej pozycji nie mógł się dobrze bronić, praca nóg w walce mieczem jest najważniejsza, a on właśnie się chwieje. Postanowiłem go zaskoczyć. Pierwszy atak wyprowadzić krótkim a nie długim ostrzem. Zrobić wypad kiedy jeszcze się chwieje, po czym długim uderzyć na wysokości piszczela. To było nieczyste zagranie, bo trafienie oznaczało by stłuczenie i obniżenie mobilności, ale przy tym jak szybki jest nie było innej opcji. Jeśli sądził że będę go próbował powalić to popełnił błąd. Najpierw go osłabię. Jeśli nie zdąży się obronić to pójdę za ciosem i wykonam parę szybkich pachnieć na wysokości żeber.

5 punktów reiatsu na szybkość.

Widząc jak Niten próbował zaatakować, Kagayaki dał ponieść się sile, która próbowała go przewrócić i wywrócił się na plecy. Okamibara był jednak teraz równie szybki co przeciwnik, więc nim to zrobił, został trafiony. Prosto w zgięcie kolana, przez co upadek został znacznie przyspieszony. Co więcej coś takiego nie można było już uznać za celowy upadek, tak jak w wypadku poprzedniego przewrotu, co oznaczało...
-Koniec! - rzucił nauczyciel, gdy Kagayaki upadł z lekkim grymasem. -Mamy zwycięzcę! - powiedział. -Szczerze liczyłem na dłuższą wymianę uderzeń, ale celem walki było obalenie przeciwnika. - powiedział. W międzyczasie Kagayaki podniósł cztery litery z podłogi.
-Dobra walka. - powiedział chłopak, podając Nitenowi rękę. Poważny wyraz twarzy zupełnie już zniknął i na powrót zawitał przyjacielski uśmiech. -I przepraszam za wcześniej. - dodał. Cała klasa natomiast wpatrzona była w dwójkę studentów jak w święty obrazek... nawet nauczyciel tak zrobił.

Po walce uśmiechnąłem się i też podałem mu rękę.
-To była świetna walka. Byłeś o wiele szybszy gdybym nie użył reiatsu do zwiększenia szybkości to bym przegra. Masz bardzo ciekawy styl kto cię uczył? - Kiedy mnie przeprosił uśmiechnąłem się i podrapałem po głowie. - Ja też przepraszam. Powinienem to lepiej wytłumaczyć a zamiast tego wybuchłem. Jeśli masz ochotę z chęcią bym się jeszcze kiedyś z tobą pojedynkował. Mam wrażenie że jesteśmy na podobnym poziomie więc byłby to świetny trening? - Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej po czym kiedy usłyszałem odpowiedź odwrocilem się w stronę sensei.
-Więc co teraz mamy zrobić?

Kagayaki zaśmiał się, gdy usłyszał pochwałę. Trzeba było mu przyznać mocnego uścisku. Ponownie widać było, że siły też mu nie brakowało.
-Praca w Rukongai robi swoje. - powiedział szczerząc się. -Mój Mistrz mnie nauczył. Nigdy nie powiedział jak się nazywa, ale przygarnął mnie, gdy moi rodzice mnie porzucili. - dodał. Klasa powoli zaczynała już rozchodzić się w swoich kierunkach. Przedstawienie uznali za zakończone i wrócili do treningów.
-Musiałeś użyć Reiatsu, więc może jestem trochę lepszy? - powiedział, śmiejąc się. -Żartuję. Musimy to kiedyś powtórzyć. - dodał. Teraz wydawał się być zupełnie inną osobą, niż podczas walki. Tak jakby miał dwie osobowości, które dopuszczał do głosu w określonych warunkach.
-Cóż... to ogólnorozwojówka, więc ćwiczycie co chcecie. - powiedział nauczyciel, odpowiadając na pytanie Nitena. -Wystarczy tylko, że będziecie na siebie... - powiedział, lecz przerwał, gdy drzwi do sali otworzyły się. Przez nie przeszedł chłopak - student Akademii. Był nieco wyższy od Nitena. Miał długie, rozpuszczone włosy, sięgające łopatek, a także czerwono-czarną opaskę na czole, która sprawiała, że nie opadały mu na oczy. Szczególną uwagę zwracało natomiast lewe ucho, przekłute trzykrotnie.
-Ach! Jest i nasz zagubiony uczeń! - powiedział radośnie nauczyciel. -Widzę, że Zori-sensei puścił cię nieco wcześniej niż planował. Mamy ze sobą jeszcze dwie godziny kendo, więc przedstawianie się odstawimy na potem. Póki co ćwicz sobie cokolwiek tam chcesz. Albo odpocznij, jak znam Zori'ego pewnie przeszedłeś najgorszy moment swojego życia. - rzucił, śmiejąc się na całe dojo. Nowoprzybylski jednak zupełnie zignorował wypowiedź nauczyciela i oparł się o ścianę przy drzwiach, zupełnie jakby wolał być blisko, gdyby chciał uciec. Zdawał się kompletnie nie interesować się tym co sensei mówił.

Jego zachowanie nie podobało mi się ani trochę, ale nie mogłem nic z tym zrobić. Skinąłem więc Kagayakiemu głową i postanowiłem poćwiczyć parę bardziej skomplikowanych technik od ojca. Nie spodziewałem się że mi wyjdą bo wymagały więcej wprawy w tym stylu, ale opanowanie ich  do perfekcji bardzo by mi pomogło. Stanąłem w odpowiednim miejscu i zacząłem od szybkiego wypadu. Potem cios dłuższym ostrzem z góry. Szybki wymierzony w bok szyi. W tym czasie zmiana chwytu na krótkim ostrzu tak że tępa strona idzie wzdłuż kości łokciowej. Po czym w jednym momencie długie ostrze przejeżdża po gardle a krótkie po brzuchu. Parę razy powtórka, po czym kolejna sekwencja. Tym razem wyjście było z pozycji bokiem do przeciwnika. Ostrza skierowane w dół blisko nóg. Po czym szybki atak długim ostrzem od dołu, które idzie od krocza aż do prawego ramienia. Krótkim ostrzem w tym czasie seria trzech ataków. Dźgnięcie w lewy bark. Cięcie od lewego barku do końca płuca. Po czym znów szybka zmiana pozycji krótkiego ostrza, na tą co w poprzedniej sekwencji. Cięcie przez brzuch, po czym piruet w czasie którego idzie atak w kark od lewej strony. Znowu wykonuje parę powtórzeń, po czym  wykonuje tylko jeszcze jako rozluźnienie dwa razy krótką serię pachnieć i cięć w wymyślnych przeze mnie kombinacjach. Jeśli wystarczy mi czasu wracam do pierwszej serii i tak w kółko. Każdą serię zaczynał powoli i z każdym powtórzeniem przyśpieszał. Co jakiś czas zatrzymywał się tylko, żeby zetrzeć pot z czoła i poprawić warkocz po czym wracał do ćwiczeń. W głowie miał pustkę, nie myślał w tym momencie o niczym, zgodnie z naukami ojca miał być jednością z mieczem. Na twarzy miał szeroki uśmiech, kochał czuć wysiłek. Nie ważne czy doprowadzał go do granic możliwości czy nie. Już parę razy podczas treningów z tatą złapał się na tym, że próbował zrobić taki sam trening jak w czasach kiedy miał lepszą kondycję i przez to się przetrenowywał. Wiedział że teraz nie powinien przekraczać granic swoich możliwości, bo przecież potem ma jeszcze dwie godziny zajęć, ale nie mógł się powstrzymać. Przecież najlepiej się wzmocnić pokonując własne granice. Nawet jeśli zemdleje, to później będzie wytrzymalszy.

Jeszcze przez chwilę, zanim Niten zaczął trening, Kagayaki próbował nawiązać jakiś kontakt z nowoprzybylskim, lecz skończyło się na tym, że poszedł ćwiczyć z przyjaciółmi, którzy wcześniej rozmawiali z Okamibarą. Gdy ten potem wybuchł. W tym samym czasie chłopak ćwiczył techniki, które zaplanował. Natomiast nikt chyba nie planował mu przeszkodzić, czy się z nim jakoś integrować. Każdy zajął się sobą w parach lub samemu. Co jakiś czas nauczyciel podchodził, gdy ktoś potrzebował jakiejś rady, bądź padało pytanie w jego kierunku. Minęła cała reszta lekcji i trafiła się teraz piętnastominutowa przerwa. Niten czuł, że trening był jak najbardziej owocny. Może nie mógł powiedzieć, że opanował techniki do perfekcji... nie osiągnął nawet poziomu eksperta, ale wyprowadzał je coraz lepiej i sprawniej. Gdy lekcja się skończyła uczniowie rozsiedli się pod ścianami lub na matach do Hakudy. Niektórzy nawet położyli się na podłodze ze zmęczenia... Niten również czuł, że musi usiąść.

//Robimy teraz mały przeskok w czasie - opisz co robisz przez następne dwie lekcje

Skoro nikt nie chciał się z Nitenem integrować, to ten nie zamierzał ich do tego zmuszać. Było mu trochę przykro, ale przecież to nic dziwnego po tamtym wybuchu. Przez następne lekcje na początku nadal trenował te same techniki, kiedy uznał że umie je w zadowalającym stopniu. Najpierw zaczął od robienia ich od razu po innej kombinacji albo z różnych pozycji, jak na przykład z bloku. Potem zaczął trenować improwizacje. Nie była to pełna improwizacja bo nie walczył przeciwko komuś, a raczej łączenie znanych mu ruchów w nowe kombinacje. Podczas przerw też do nikogo nie podchodził zamykał oczy i wyruwnywał oddech aby być gotowym na następną lekcje.

Lekcja przeminęła bardzo spokojnie. Nie było żadnych nowych incydentów, związanych z kimkolwiek w klasie. Można było nawet stwierdzić, że było nudno. Na kolejnych lekcjach ćwiczyli proste techniki walki kataną, zakończone sparingami, takimi jak ten Nitena i Kagayakiego, choć ta dwójka, jako że już odbyła to ćwiczenie, była z niego zwolniona. Wszyscy w spokoju ćwiczyli techniki i słuchali poleceń, a także porad nauczyciela. Nawet nowoprzybylski, który wydawał się ignorować nauczyciela. Chociaż wykonywał polecenia z niemałym grymasem. Co więcej było widać, że ma naprawdę sporo doświadczenia w walce kataną - jego ruchy były niesamowicie szybkie, płynne i precyzyjnie wymierzone. Zupełnie jakby urodził się z bronią w kołysce. Z tym, że milczał przez cały czas. Pogrążony we własnych myślach, bądź ignorancji wobec wszystkich innych dookoła niego. Znając go tak krótko, Niten nie był w stanie jednoznacznie stwierdzić które. Wreszcie lekcje skończyły się i przyszedł czas na przerwę obiadową. Cała klasa ruszyła zatem na stołówkę.

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t688p240-stolowka#69251

~Rui Zetsu 01~

Wreszcie klasie udało się zająć odpowiednie pozycje. Każdy miał z początku mnóstwo miejsca dla siebie, by móc w spokoju ćwiczyć. Przed całą grupką stała góra znana jako nauczyciel.
-Witajcie orły i sokoły! Nazywam się Tatsumaki Ijiro. - powiedział mężczyzna energicznie. -Będę waszym instruktorem Hakudy, a także Zanjutsu. Ale dziś mamy Hakudę, prawda? - spytał zagubiony, a uczniowie przytaknęli mu. -No dobra. Rozgrzejcie się, a ja potem wytłumaczę plan na nasze lekcje. Jeśli ktoś ma wątpliwości co do swojej rozgrzewki, zapraszam na bok. Rozgrzejemy się w grupie. - powiedział, wskazując na bok. Spora część uczniów poszła za nauczycielem, w tym Renji. Reszta zabierała się powoli do samotnej rozgrzewki.

Zetsu wolał rozgrzewkę w grupie więc podążył za Tatsumakim Ijiro. Ze skupieniem wykonywał wszystkie ćwiczwnia, był sprawny ale z kondyscją i wytrzymałością zawsze miał problemy. Mimo to nigdy się nie poddawał. Może przynajmniej przy zwykłej rozgrzewce nie straci przytomności? Spojrzał na grupkę z którą ćwiczył, szukał interesujących dziewczyn.

Kiedy rozgrzewkowa grupka się uformowała wyszło, że prawie cała klasa zebrała się przy nauczycielu. Jedynie w pojedynkę rozgrzewały się prawie wszystkie dziewczyny z klasy. Tylko dwójka z nich dołączyła do grupki. Jedną była Tachibana, znana już w całej klasie, dzięki lekcji prawa Gotei. Druga dziewczyna... z początku nie wydała się Rui'emu dziewczyną. Miała bardzo, ale to bardzo krótkie, czarne włosy i wręcz chłopięcą sylwetkę. Gdyby nie inny kolor munduru, nikt mógłby nie zauważyć różnicy. Wydawała się nieco wyższa niż Rui. Stała do niego tyłem, więc jedyne co jeszcze był w stanie zauważyć to trzy kolczyki w prawym uchu.
W dojo panowała zupełna cisza, którą co jakiś czas przerywał nauczyciel, tłumacząc kolejne ćwiczenia. Cała rozgrzewka w składała się z ćwiczeń rozciągających, mających na celu rozruszać najważniejsze mięśnie i stawy. Od chwytania się za kostki, przez naciąganie ramienia przez ramię, po wychylanie się do przodu w pozycji siedzącej. Pod koniec Rui czuł prawie każdy mięsień w ciele, a podczas wielu ćwiczeń usłyszał głośne strzelanie stawami, choć te w większości nie należały do niego (strzały).
Rozgrzewka zakończyła się i klasa znów zebrała się w jedną grupę, przed którą stał nauczyciel.
-Okej młodzi, plan jest następujący: - przemówił. -Jako, że to są pierwsze nasze zajęcia, musimy się nieco lepiej poznać. Dokładniej rzecz ujmując: ja muszę was lepiej poznać. A jeszcze dokładniej: co potraficie. Dlatego dzisiaj przeprowadzimy sobie serię sparingów. Dobierzcie się proszę w pary, najlepiej żebyście dopasowali się wzrostem, wtedy jest prościej. Razem ze sparingpartnerem, bądź partnerką rozegracie trzy rundy do obalenia. Pamiętajcie, żeby unikać atakowania głowy, szyi i innych bardzo wrażliwych części ciała. - powiedział nauczyciel.

Rui był zadowolony po rozgrzewce, czując mięśnie. Nigdy nie był dobry w doborze sparing partnera,  podszedł do osoby dziewczyny,którą wcześniej zauważył i była ona nieco wyższa ,więc wszystko by się zgadzało. Czekał na reakcję, gdy się zgodzi ja takiego partnera do walki, staje w oddaleniu od innych, czekając na atak dziewczyny. Przyjmuje pozycję obronną z wyciągniętymi przed siebie rękami.
- Jestem Rui. Liczę na udany sparing. - powiedział spuszczając wzrok na chwilę. Omiótł sparingpartnerkę wzrokiem, blokując dłońmi ewentualne ataki, pewnie stojąc w lekkim rozkroku, by nie można było go tak łatwo podciąć nóg.

Klasa błyskawicznie zaczęła dobierać się w pary. Niektórzy prawdopodobnie znali się już w Rukongai, więc naturalnie połączyli się jeszcze nim sensei dokończył zdanie. Renji z początku chciał dołączyć do Rui'ego, co było widać w jego wzroku, ale niestety musiał szukać kogoś w swoim wzroście.
-Emiko. - rzuciła dziewczyna, gdy chłopak poprosił ją o wspólny sparing. Pozostali członkowie klasy powoli już zaczynali sparingi. Gdy Rui i Emiko odeszli na tyle, by nikomu nie przeszkadzać, a także by nikt im nie przeszkadzał, ustawili się w swoich wyjściowych pozycjach. Dziewczyna stanęła na lekko ugiętych nogach podobnie jak i on. Jednakże, gdy chłopak wyciągnął ręce przed siebie, bardziej przypominając tym sumitę niż pięściarza, Emiko zacisnęła pięści i trzymała je na wysokości bioder, po czym spojrzała Rui'emu prosto w oczy. Dzięki temu chłopak zobaczył, że jej są atramentowego koloru. Zmierzyli się wzajemnie wzrokiem, jakby szukali luk w postawach. Dziewczyna trzymała prawą rękę przy biodrze, lewą zaś nieco niżej. Generalnie Rui pierwszy raz widział taką postawę.
Wreszcie Emiko wystartowała w stronę chłopaka, wyprowadzając prawy prosty, w kierunku mostka. Rui dał radę jednak zablokować cios otwartą dłonią. Czuł, że dziewczyna jest silniejsza od niego, więc odsunął się na bok i przekierował cios w powietrze licząc, że poleci za własną siłą i straci równowagę. Nic jednak takiego się nie stało. Emiko szybko zgięła rękę w łokciu, próbując nim pchnąć Rui'ego w klatkę piersiową. Ten ponownie zbił uderzenie otwartą dłonią i zrobił kilka solidnych kroków do tyłu, by zrobić nieco przestrzeni między nim i sparingpartnerką. Refleks definitywnie był po jego stronie. Być może był ostatnią rzeczą, która sprawiła, że póki co nie przegrał. Dziewczyna była szybsza i silniejsza, do tego wydawała się mieć większe pojęcie o walce wręcz niż Rui...

Emiko bardzo dobrze walczy, tego nawet się spodziewał. Rui znał tylko podstawy i minimum wiedzy o walce wręcz, zawsze braki nadrabiał refleksem. Teraz trzeba się zastanowić szybko nad kolejnym ruchem. Dziewczyna wydawała się nie mieć luk w postawie, obronie i ofensywie.
Zbliżył się szybko do sparingpartnerki, zatrzymując się w połowie dzielącego ich dystansu. Czekał na atak, miał zamiar zbijać ataki i blokować je otwartymi dłońmi ataki rąk, a nóg blokować nogami. Między czasie szukał luk w obronie. Między wymianami ciosów, Kurs nagle kucnął i lewą nogą prowadząc ją nisko w ruchu obrotowym chciał podciąć nogi Emiko. Miał nadzieję, że manewr poparty refleksem chociaż trochę zaskoczy dziewczynę.

Rui był zaskoczony tym, że podcięcie się udało i Emiko upadła. Nie kontynuował ataku. Po pierwsze nie miał na to ochoty, by przechodzić do parteru. Po drugie ból w kolanie dawał o sobie znać, nagła akcja spowodowała reakcję w kolanie. Skrzywił się lekko. Stanął w pozycji obronnej, przeskakując z nogi na nogę. Czekał aż sparing partnerka wstanie. Od razu był gotowy na unik, by następnie skontrować szybkim atakiem lewej ręki na wątrobę, by następnie szybko podciąć nogi Emiko prawą nogą atakując jej prawą stronę, a z mojej perspektywy lewą.

#01-0010

Musieli podbiec aby się nie spóźnić. Malo brakowało a zamknęliby im drzwi przed samym nosem. Dotarli na miejsce w ostatniej chwili. Nauczyciel stał na środku i krzyknął surowym głosem.
- W szeregu zbiórka! - Studenci w pośpiechu ustawiali się w jednej linii. Kilku z nich nawet wpadło na siebie. Na ten widok sensei z zażenowaniem tylko położył dłoń na swoje czoło.
Niestety jednym z najbardziej pokrzywdzonych był Zetsu, na którego co chwilę ktoś wpadał z racji jego niskiego wzrostu. Raz nawet prawie się wywrócił. Z trudnościami, ale i mu w końcu udało się ustawić w szyku. Wtedy dopiero mógł na spokojnie spojrzeć na swojego nauczyciela, którym okazał się rosły facet. Ten sam, który ostatnio posłał go w ścianę... W dłoni trzymał drewniany kij.

Wygląd:

- No w końcu.- pokręcił głową. - Nazywam się Mito Inahara. Będę prowadził waszej klasie zajęcia z hakudy i ogólnorozwojowe. Nie znoszę leni, więc dawajcie z siebie wszystko i trenujcie ciężko, a będziemy żyć w zgodzie. Koniec tego wstępu, bierzemy się do roboty. Sprawdzimy teraz z jakiej gliny jesteście ulepieni. Na rozgrzewkę pięćdziesiąt okrążeń wokół dojo. Biegniecie w rytm uderzeń o posadzkę.- Walnął kijem o drewnianą podłogę. Studenci trochę zdezorientowani patrzyli na sensei'a.
- Na co czekacie?! Ruchy!- Wszyscy zaczęli biec w rytm wystukiwany przez Mito.

Już od samego początku w drodze na zajęcia z hakudy mieli opóźnienie, co spowodowało, że zmuszeni byli biec. W ostatniej chwili zdążyli. Ustawienie się w szeregu, niby proste i zrozumiałe. Rui od razu zaczął się ustawiać, lecz większość jego kolegów potrąciła go, co zajęło więcej czasu. Zetsu widząc Mito Inoharę wziął głęboki wdech i wydech, czując lekki strach i dreszcz na grzbiecie. Doskonale pamiętał siłę ciosu tego olbrzyma.
Lekka konsternacja nim zaczął biec wraz z resztą. Szybko wyłapał rytm biegu wydrukowany przez senseia. Problem niestety stanowiła liczba okrążeń, chłopak dawał z siebie wszystko, lecz niestety nie miał żelaznej kondycji, zawziął się i postanowił że da radę.
Myślami wracał do ostrych treningów u ojca, które zapewne okażą się nie mniej forsowne niż te serwowane przez Inaharę. Popatrzył przed siebie, miał nadzieję, że w grupce uczniów będą też jakieś dziewczyny? Robił kolejne okrążenia walcząc sam ze swoim ciałem o to by nie zgubić rytmu i by dać radę zakończyć bieg na pięćdziesięciu okrążeniach.

#01-0011

Początkowo wystukiwane tempo było naprawdę znośne, dzięki czemu pierwsze dziesięć okrążeń zdołała przebiec cała klasa. Mimo wszystko już po tym etapie było można stwierdzić, kto miał lepszą kondycje. Jedni uczniowie byli już purpurowi i zlani potem, a i były jednostki, na których ten wysiłek nie zrobił żadnego wrażenia. Zetsu należał do tej pierwszej grupy. Strój studenta akademii lepił się do jego spoconych pleców. Rui zawziął się jednak i kontynuował bieg chociaż było coraz trudniej kiedy Mito wystukiwał coraz szybszy rytm. Po piętnastym okrążeniu zaczęły odpadać pierwsze osoby, które ciężko dysząc padały na matę i starały się odpocząć przed kolejnymi ćwiczeniami, w końcu Inahara mówił, że to dopiero rozgrzewka... Zetsu tylko siłą woli dotrwał do dwudziestego pierwszego okrążenia i również musiał skapitulować. Chociaż i tak trzeba przyznać, że poszło całkiem nieźle biorąc pod uwagę jego wzrost i fakt, że musiał przebierać szybciej nogami aby nie odstawać od grupy. Klapnął na tyłek i łapał oddech. Dopiero teraz mógł się tak naprawdę przyjrzeć klasie. Niemal połowę stanowiły dziewczyny. Obok niego siedziała blondynka o niebieskich oczach i długich, przewiązanych granatową wstążką włosach. Odpadła tuż przed Zetsu i teraz wycierała z potu swoje czoło rękawem od kimono. Grupa zaczęła biec dwudzieste trzecie okrążenie, a tempo coraz bardziej rosło. W takim tempie trudno było sobie wyobrazić aby, ktoś był w stanie dotrwać do końca, ale kto wie, może trafią się jakieś freaky. Zetsu miał teraz dobrą chwilę aby zregenerować siły, a także aby poznać kolejne osoby ze swojej klasy.

Tempo podkręcane było z okrążenia na okrążenie. Rukończyk dawał z siebie wszystko na co było go stać, lecz warunki fizyczne stanowiły pewną przeszkodę, którą uporem nie był w stanie przejść. Rui był zły na siebie, że nie był w stanie przebiec połowy okrążeń. Usiadł koło dziewczyny, teraz dopiero zauważył, że klasa dzieli się równo po połowie. Minęła krótka chwila zanim uspokoił oddech, nie nabierając łapczywie powietrza lecz uspokajając oddech.
Dziewczyny zawsze miały urodę i roztaczały miłą aurę, przynajmniej tak zawsze myślał.
- Część jestem Rui Zetsu. Świetnie sobie poradziłaś. Sensei Inahara jest bardzo wymagający. - powiedział do blondynki, lekko jej się przyglądając.
Do tej pory jedyną dziewczyną z jaką utrzymywał kontakt była Nin - jego przyjaciółka z dzieciństwa. Więc nie był zbyt śmiały do innych dziewczyn, lecz się starał. Spokojnie przyglądał się biegnącym. Ciekawe komu uda się ukończyć bieg. Spoglądał na swoich kolegów z pokoju, jak im idzie?..

#01-0012

- Cześć, dzięki. - Odparła nieśmiałym tonem. W tym przypadku Zetsu miał rację - dziewczyna emanowała bardzo przyjemną aurą i pomimo wysiłku pachniała przyjemnie jaśminem.

Wygląd:

Gdy spojrzała na Ruiego, mógł zauważyć, ze ma naprawdę ładną buzię.
- Jestem Reiko Tanaka.- Dodała po chwili. - Mhm... Masz rację, Inahara sensei nie ma zamiaru nas oszczędzać.- Przeniosła na chwilę spojrzenie na kolejną osobę, która odpadła w czasie morderczego biegu.- Ale musimy dawać z siebie wszystko. Nie chciałabym mieć na pieńku z tym nauczycielem. Słyszałam, ze jak sobie kogoś upatrzy to ma się przechlapane...
Przyglądając się uczniom Zetsu zauważył coś na podłodze - wyglądało to jak mała śrubka.
Po tych dwudziestu kliku okrążeniach lepiej radził sobie Yuto. Chociaż widać było już po nim, że zmęczenie daje mu się we znaki. Satoru radził sobie nieco gorzej, był zlany potem, a na twarzy można było widać grymas solidnego zmęczenia. Tymczasem nauczyciel bezwzględnie zaczął wystukiwać jeszcze szybsze tempo. Wyglądało na to, że uczniowie wzięli sobie do serca początkową uwagę senseia dotyczącą ciężkiego trenowania i nikt nie miał zamiaru łatwo odpuszczać, a tym samym narażać się na gniew prowadzącego zajęcia. Gdyby ktoś chciał pójść na łatwiznę to Mito od razu by to zauważył, gdyż bacznie przyglądał się każdemu studentowi, który siadał z boku.

Na słowa Reiki Tanaki, o nauczycielu Inaharze lekko się uśmiechnął. Już na wstępie swej przygody w akademii załatwił sobie wilczy bilet u Mito. Gdy tak z lekka przyglądał się nowej koleżance, patrząc w jej śliczną twarz mimowolnie się trochę zaczerwienił.
- Ekhm... Co do senseia, mam z nim na pieńku od początku akademii. Za bójkę na początku semestru. Cóż nie jestem agresywnym typem człowieka, lecz czasem zdążają się potknięcia. - lekko uśmiechnął się. Wbił wzrok w śrubkę leżącą na podłodze, zastanawiając się skąd mogła się wziąć w takim miejscu. Yuto odziwo miał lepszą kondycję od Satoru. Co nie zmienia faktu, że dobrze sobie radzą. Uważając na to by komuś nie przeszkodzić w biegu postanawia zabrać szybko śrubkę z podłogi, tak by nikt nie zrobił sobie krzywdy.

#01-0013

Dziewczyna nie zauważyła zaczerwienienia Zetsu bądź stwierdziła, że było ono spowodowane zmęczeniem. W każdym razie nie spotkało się to z żadną reakcją z jej strony. Z kolei gdy usłyszała, że Zetsu ma pieńku z Mito to wydawała się zaskoczona.
- Naprawdę? Może jednak nie jest tak źle. Tak jak wspomniałam, myślę że już byś się o tym przekonał. - Wyglądało na to, że Reiko i nie miała zamiaru oceniać ewidentnie lekkomyślnego zachowania Ruiego. Pominęła jego bójkę i odniosła się do konfliktu między nowym kolegą a nauczycielem. Trudno było powiedzieć, czy próbuje go pocieszyć czy może faktycznie tak uważała.
Czarnowłosy poczekał, aż grupa przebiegnie i szybko zabrał z ziemi zauważoną śrubkę. Gdy się jej bliżej przyjrzał to wydawała mu się dziwnie znajoma. Wtedy jak na zawołanie rozległ się na całą salę głośny trzask, a potem ktoś padł na glebę wpadając na innych dwóch zmęczonych studentów. Był to nikt inny jak Satoru.
- Stać! - Wrzasnął Mito zatrzymując biegnących studentów. Ci co siedzieli z boku zaraz poderwali się na nogi aby zobaczyć co się stało. Sensei zaraz podbiegł do blondyna i pomógł mu wstać, a potem odprowadził go na bok. Jeden ze studentów złapał leżącą metalową stopę, która odczepiła się od reszty protezy i zaniósł ją właścicielowi. Zamieszanie trwało parę minut, po czym Mito znowu krzyknął. - Koniec sensacji! Bieg się nie skończył! Ruszać! - Nakazał pozostałej grupie kontynuować próbę wytrzymałościową, sam zaś wrócił do rozmowy z Satoru.
- Mam nadzieję, że nie stało się nic poważnego. - Powiedziała cicho Reiko, przyglądając się sytuacji z daleka.