Sala nr. 10 - Dojo

Dziewczęta wspólnie zaczęły pokonywać korytarze akademii.
- Po prostu Sanko? Hmm, dobrze. - Nie wiedzieć czemu dziewczyna wydawała się zakłopotana.
- Ojej, musi ci być bardzo smutno tak bez rodziców. Ja nie wiem co bym bez swoich zrobiła, ale Sanko to bardzo ładne imię. Myślę, że jest urocze - dodała jakby chcąc wnieść nieco optymizmu w konwersację. Trochę jednak mina jej zrzedła, gdy Sanko zaczęła konsumować swoje włosy.
- Emm... tak. No tak... zajęcia są ciekawe, przynajmniej dla mnie. Kontrola reiatsu i kido są ze sobą powiązane i prowadzi je jedna sensei. Hoga sensei jest bardzo miła, nie tak surowa jak sensei od hakudy i wszytko wytłumaczy i pomoże, jak ktoś ma kłopoty. Na zajęciach z kontroli dużo medytujemy, bo to jest dobry sposób na przyspieszenie regeneracji energii i przy tym umysł się relaksuje. Po za tym uczymy się wykorzystywać reiatsu do wzmacniania ciała, ale ty już chyba to umiesz prawda? Widziałam z jaką łatwością przerzuciłaś Takumi-san! - Uśmiechnęła się. - No, a jeśli chodzi o kido, to oczywiście uczymy się kido i jak dla mnie to jest najlepsze! Strzelanie kulami ognia, tworzenie dziesiątek ostrzy czy zrzucanie na pustych wielkich bloków skalnych z nieba jest super! Ekhem, no, ale chyba trochę za bardzo się ekscytuję - dodała ściszonym głosem, gdy jej entuzjazm przyciągnął spojrzenia okolicznych studentów.

- Po zajęciach z kontroli i kido będzie dłuższa przerwa obiadowa - odpowiedziała koleżanka. Na moment popłynęła wzrokiem za wysokim młodzianem, który je wyminął. Nie wiedzieć czemu zarumieniła się.
- Smaczne? Jest całkiem smaczne, jak na stołó... co? - Zamrugała spoglądając na Sanko. - Nie. Reiatsu nie można przecież jeść. To w końcu czysta energia. - Zawahała się. - Chociaż w sumie wszystko w Soul society jest stworzone z reiatsu. W tym jedzenie. Mmm, ale nie słyszałam żeby ktoś żywił się surowym reiatsu. Może Hoga sensei będzie wiedzieć coś więcej. O, jesteśmy już na miejscu.
Podeszły do drzwi, przy których koszarowała już grupka z ich klasy. Wśród nich był Takumi, chłopak wykorzystał okazję i podszedł do Sanko.
- Mogę zadać jedno pytanie? - Czochrał się po włosach uśmiechając przy przy tym niepewnie. - Co zjadasz na śniadanie, że masz tyle siły?
- Znowu pytania? - Furukawa zmierzyła Takumi'ego ostrym wzrokiem.
- Emm, no tylko takie jedno malutkie. - Chłopak zmieszał się jeszcze bardziej.

- Osobne, ale powiązane ze sobą i prowadzoną przez tą samą sensei. Ze słabą kontrolą reiatsu nie uda ci się rzucić nawet najprostszego zaklęcia. Albo jeszcze gorzej, wybuchnie ci w dłoniach. Słyszałam o paru takich przypadkach, że studenci tracili dłonie. - Sanko szybko wyrwała koleżankę z objęć posępności. - Ech? Naprawdę powiedziałam? - Uniosła wyżej brwi i zamrugała zdumiona najwyraźniej nie zdając sobie sprawy ze swojego geniuszu.
Takumi tymczasem wydawał się zawiedziony jadłospisem kózki.
- Och, to całkiem zwykle śniadanie.
- Jest taka silna, bo jest mieszańcem. - Odezwał się spod drzwi sali chudy chłopak o twarzy nakrapianej czerwonymi krostami.
- Mageyama-san to nieładnie nazywać kogoś mieszańcem! - oburzyła się Furukawa, na co krostowaty tylko wzruszył ramionami.
- To jak mam ją nazywać?
- Och, sensei idzie - odezwał się ten o jajowatej głowie, co żuł brązową masę.
Rzeczywiście korytarzem szła średniego wzrostu kobieta ubrana w mundur shinigami. Z oblicza wydawała się całkiem sympatyczna. Miała trójkątną twarz o długim, lekko zadartym nosie, przez który z jednego policzka na drugi przebiegały piegi. Duże orzechowe oczy odmładzały ją o parę lat, a brązowe włosy związane z niesforny kok, z którego umykało wiele kosmyków, nie ukrywały nieco odstających uszu.
Furukawa i reszta studentów z jej grupy ukłoniła się, na co sensei machnęła ręką.
- No, nie spinajcie się tak. - Uśmiechnęła się. - Macie jeszcze parę minut przerwy. Przyszłam wcześniej żeby zobaczyć kogo to do was przydzielili.
- To... Sanko, Hoga sensei. - Przedstawiła kózkę Furukawa.
- Och? Ciekawe! - Kobieta stanęła przed nimi (Takumi wycofał się w międzyczasie dyskretnie) i ujęła wąski podbródek pomiędzy szczupłe palce. - Nazywam się Hoga Kokoro i odpowiadam za naukę kido i kontroli reiatsu waszej grupy. Hmm, mogę dotknąć? - Zapytała z błyskiem w oku wskazując na rogi Sanko.

- Dziękuję. - Sensei sięgnęła za pazuchę kimona, pogrzebała trochę, po czym wyjęła okulary o okrągłych szkłach w drucianej oprawce, które założyła na nos nim przystąpiła do wnikliwej obserwacji.
Obeszła Sanko od boku, pochyliła się nad nią, aż prawie dotknęła nosem rogu i przez chwilę trwała tak nieruchomo. Potem wyprostowała się, postukała delikatnie paznokciem w poroże dziewczyny i zamruczała z zadowoleniem.
- Niezwykłe. Pierwszy raz mam ucznia twojego rodzaju. - Znowu stanęła przed Sanko i Furukawą. - Będę mogła czym się chwalić za kilkadziesiąt lat przed nowymi nauczycielami, tak jak teraz starsi mentorzy snują w pokoju nauczycielskim opowieści o swoich najbardziej niezwykłych studentach. No, ale nie skróciłam sobie przerwy tylko po to żeby pomacać cię po rogach. - Zaśmiała się, a śmiech nagle przerwało kichnięcie. - Aapsiik! Och, znowu wiosna. - Siorbnęła nosem. Schowała okulary za pazuchę, a w zamian wyciągnęła chusteczkę, którą wytarła nos. - No tak, sama wiem, jak to być uczniem, który dołączył do akademii już po rozpoczęciu roku. Pewno czujesz się zagubiona, więc jak masz jakieś pytania dotyczące moich przedmiotów do śmiało pytaj.
- Trochę już koleżance wytłumaczyłam, sensei. - Pochwaliła się Furukawa za co otrzymała od nauczycielki łagodne klepnięcie w głowę.
- Tak wiem, jesteś dobrą dziewczynką, Furukawa.

- Och dziękuję. Czasami zastanawiam się czy nie zostałam przeklęta alergią na wiosnę. - Sensei przetarła oko. - Niestety nasza wiedza na temat boskich klątw jest skandalicznie wręcz niska.
Następne słowa Sanko ścięły uśmiech sensei. Kobieta uklękła, tak, że ich twarze znalazły się na tym samym poziomie i położyła dłonie na ramionach kózki.
- Ktoś cię obmacywał? - Spojrzała na zdezorientowaną Furukawę, po czym powiodła wzrokiem po kolegach przy drzwiach sali, co wprawiło ich w nie lada popłoch.
- Nie nie, sensei! My nic nie zrobiliśmy. Furukawa świadkiem, że nikogo nie dotykaliśmy.
- Mówią prawdę, sensei - wyszeptała Furukawa. - Nie widziałam żeby któryś z nich zachowywał się niestosownie. Hmm, znaczy się bardziej niestosownie niż zazwyczaj.
Sensei przygryzła wargę i znowu spojrzała na Sanko.
- Posłuchaj, jeśli ktoś dotknie cię tak, że poczujesz się z tym niedobrze, to od razu kopnij go w ja... w krocze go kopnij i szybko uciekaj krzycząc po pomoc, rozumiesz?
Wstała wciąż spoglądając z troską na Sanko.
- Reiatsu? Oczywiście, że może być jadalne. Shinigami z XII dywizji wykorzystują sprasowarkę energokinetyczną do zagęszczania reiatsu i utwardzania go w formie pigułek. Ale powiedz mi szczerze, czy ktoś tutaj w Seireitei dotykał twoich nóg albo piersi?

Sensei popatrzyła na Sanko jakoś dziwnie. Jakby nie do końca wiedziała z kim właściwie rozmawia.
- Jest to coś złego, jeśli dotyka cię osoba tobie obca bądź osoba przez ciebie nielubiana. Hmm. - Ścisnęła usta. Na czole pojawiła się zmarszczka. - Nasze ciało... jest jak świątynia i za naszym pozwoleniem mogą do niej wchodzić tylko osoby nam bliskie. - Zamrugała szybko. Zaczerwieniła się i szepnęła: - O cholera... to nie miało tak zabrzmieć. - Spojrzała na chłopców i podniosła głos. - Ej, a wam co tak wesoło!
- Nic nic, sensei. Przypomnieliśmy sobie tylko jeden taki dowcip.
Sanko poczuła delikatny dotyk na ramieniu.
- Hoga sensei chciała powiedzieć, że twoich piersi może dotykać tylko twój mąż - rzekła Furukawa, zadowolona, że mogła wytłumaczyć co sensei miała właściwie na myśli.
- Emm, w sumie można tak to określić. - Zgodziła się nauczycielka.
W międzyczasie coraz więcej kolegów i koleżanek docierało pod klasę. Sensei spostrzegając, że przysłuchuje się im teraz pokaźna grupka, podeszła do drzwi i rozsunęła je zapraszając do klasy.
- No dalej. Zaraz rozlegnie się gong, pakujcie się do środka. - Podeszła jeszcze do Sanko. - Chcesz wiedzieć coś jeszcze? - zapytała ściszonym głosem rozglądając się przy tym dyskretnie.

Nikt jej nie zatrzymał i razem z resztą klasy wkroczyła do sali.
- Jak masz męża to jesteś bezpieczna - szeptem wyjaśniła jeszcze Furukawa.
Całkiem przypadkowo wzrok Sanko padł na Tanakę, która z grobową miną wskazała palcami na swoje oczy, potem na siebie, a na koniec przejechała paluchem po szyi.