Sala nr. 10 - Dojo

01#097

Kisuke był zmęczony jak koń po westernie. Już przyzwyczaił się do bolących nóg, ale teraz jego ramiona były jak z waty a klatka piersiowa bolała od dźgnięć. Miał nadzieje, że dzisiejsza kara jest wystarczająca i nauczycielka nie pójdzie na skargę do dyrektora. Miał jeszcze całkiem sporo czasu więc postanowił pójść do biblioteki wypożyczyć książkę o zabójcach dusz. W końcu miał asauchi, ale nic nie wiedział o nich, ani o procesie, w jakim odbija się dusza. Z biblioteki poszedł prosto do posiadłości w końcu jest ona bardzo blisko. Postanowił odświeżyć się przed spotkaniem z Eizo wziął kąpiel i przebrał się w codzienne kimono. Pozostały czas postanawia poświęcić na lekturę o mieczach czytając powoli i dokładnie. Przed wyjście zjawia się 10 minut przed umówioną godzina.

Kisuke zdało się, że wręcz zapomniał o swej niechęci do dużej ilości treningu i nauki, bo ledwie pojawiło mu się parę godzin wolnego, a już postanowił pośpiesznie lecieć do biblioteki, by wypożyczyć kolejną książkę do czytania i poszerzania swojej wiedzy. Jak tak dalej pójdzie to młodzieniec będzie musiał przyprawić się o okulary w drucianych oprawkach, aby poprawnie zadbać o swój image kujona. Bibliotekarka pokierowała go do jednego z rzędów w labiryncie wysokich regałów podając sygnaturę podręcznika, który odpowiadał zainteresowaniom młodzieńca.

Piszemy tutaj

Sanko bez przeszkód dostała się do środka. Odezwała się do niej dziewczyna co pokazała jej język. Kózka odpowiedziała bez namysłu, uśmiechnąwszy się z dziecięcą szczerością.
- Dziemkuję. Twój też ładny.
Chciała zapytać jak ma na imię. Nie zrobiła tego, ponieważ nauczyciel wydał polecenie spóźnionej siódemce. Intensywnie wpatrywała się w torturę kolegów rozważając czy dołączyć do nich teraz, czy na następnych zajęciach. Ćwiczenie wyglądało na trudne, więc musiało być fajne. Patrzyła z podziwem na złotowłosego chłopaka. Był fajny! Z zaciśniętymi piąstkami z trudem powstrzymywała ekscytację. Zaraz spożytkuje swoją energię. Tylko... W dwuszeregu? Koleżanka wypchnęła ją do przodu. Chciała podziękować, acz przywołał ją do siebie nauczyciel... No i zapał z niej uszedł. Tudzież zmieszał się z nerwowością i zakłopotaniem. Była spięta.
- Tak!
Podeszła do wąsatego pana, po czym odwróciła się do klasy nie wiedząc gdzie patrzeć. Czym się denerwowała? Dlaczego? Schowała ręce za siebie oraz spojrzała w ziemię przebierając kopytkiem. Bez pytań nie wiedziała co o sobie powiedzieć.
- Nazywam się Sanko i... - zaczęła, podniósłszy wzrok.
Zacisnęła usta intensywnie myśląc o tym co powiedzieć. Myślała dlaczego ją tutaj przyprowadzono. Stołówka była pierwszym co pojawiło się przed jej oczami. Lubiła jedzenie, ale to nie było to... Ćwiczyła. Każdego dnia. Lubiła to, ale i to nie było najważniejsze... Chciała... Wiedziała co. Ale...
Przypomniała sobie sytuację sprzed chwili. Otworzyła swoją postawę. Stanęła w lekkim rozkroku, na ugiętych nogach. Łokcie sprowadziła do ciała oraz cofnęła je. Zaciśnięte piąstki spoczęły na biodrach. Na jej buzi krzepła determinacja. Wyciągnęła lewą dłoń przed siebie, po czym cofnęła ją, energicznie uderzywszy do góry prawą.
- Chcę znaleźć najwyższe miejsce na świecie! Oraz tam dotrzeć! Poza tym... - Odetchnęła z ulgą. - Lubię ćwiczyć, jeść oraz smakować nowe rzeczy i ludzi. Miło mi was poznać!
Na chwilę nabrała odwagi. Jednakże ta chwila już minęła. Chciała wrócić do grupki i zacząć zajęcia. Nie miała pewności jak powinna się przedstawić klasie, więc powędrowała wzrokiem do instruktora, którego miała nadzieję nie uderzyła.
- Czy tak powinnam to zrobić?
Zapytała niepewnie.

Sanko dobrze słyszała komentarze kolegów. Nawet jeśli nie chciałaby tego słyszeć, to jej uszy same z siebie wychwytywały jakikolwiek, nawet najmniejszy dźwięk. A nawet jeśli usłyszała, to nic sobie z tego nie robiła. No... Może komentarz o tym, że jest słodka wywołał maleńki uśmiech i ciepłe uczucie w serduszku. Instruktor uciszył klasę i zwrócił się do niej. Kózka skinęła głową, iż zrozumiała jego zdanie.
- Tak jest!
Odpowiedziała energicznie i wróciła do szeregu. Jak tylko odnalazła w nim swoje miejsce. Potem Sanko mogła się wyżyć, co robiła z uśmiechem na ustach. Nie zmęczyła się ani trochę. Nawet w brzuchu jej nie zaburczało! Rozgrzewka skończyła się. Dziewczyna została przywołana drugi raz na środek sali. Mieli się bić? Ale przecież...
- Mamy się bić? Ale przecież nic mi nie zrobili...
Powiedziała na głos z niepewnym spojrzeniem wędrując po kolegach i koleżankach. Przyłożyła palec do ust. Nie widziała nikogo komu chciałaby zrobić krzywdę. Czy był ktoś z kim chciała się zmierzyć? Zapomniała imię kolegi, na którego ostatecznie pokazała palcem.
- Złotowłosy chłopak.
Wyglądała jakby chciała powiedzieć coś jeszcze, lecz zamilkła spojrzawszy na instruktora.

- Beeee...
Zabeczała kózka blednąc nieco. Również na nią ta przemowa zadziałała demotywująco. Nie chciała walczyć z żadnym ze swoich kolegów i koleżanek. Ale skoro już musiała, to wybrała osobę o największym zapale. Przynajmniej tak myślała. Po rozstawieniu ich w "narożnikach" mogła przyjrzeć się chłopcu. Takumi, tak?
- Nie miej mi tego za złe... Powodzenia, Takumi!
Brzmiała na przejętą. Walka się rozpoczęła. Tylko... Nie wiedziała jak się bić. Jak atakować. Dotychczas się tylko broniła i uciekała. A jak pociągnęła kogoś z dyńki, to zrobiła to instynktownie. Nie chciała wypaść źle. Ani też nie chciała zrobić koledze krzywdy. Nie chciała też przegrać. Hmmm...
Uniosła ręce przed siebie, zacisnąwszy je w pięści. Zdała się na swój kozi instynkt, więc jedyne co mogła teraz zrobić, to... Wyskoczyć do przodu i zaatakować. O dziwo nie głową, a otwartą dłonią.

Oboje byli niepewni tego starcia. Pierwsze uderzenie Sanko rozwiązało ich wątpliwości. Niski wzrost miał swoje pozytywy. Dziewczyna przeszła pod ciosem kolegi i zaatakowała od strony, pod której ręką się uchyliła. Ponownie uderzyła otwartą dłonią, na modłę zawodników sumo. Krzyknęła przy tym, wkładając w to również swoje serce.
- DORYA!

Sanko zaniechała kolejnego ataku. Nie wyczuwała podstępu w słowach kolegi. Po cichu zeszła z linii między prowadzącym a Takumi. Zastanawiając się o czym mówią poprawiła włosy.
- Beee?
Dziewczyna była równie zaskoczona. Podniosła rękę do góry.
- Panie Sensei, nie wiem jak unieruchomić kolegi.

Kózka wyglądała na nieprzekonaną. Na jej twarzy malował się grymas, który przerodził się w smutek, gdy spojrzała na złotowłosego. Dlaczego jemu nikt nie udziela rad? Dziewczyna nie odpowiedziała prowadzącemu, a zwróciła się bezpośrednio do partnera.
- Takumi, spróbuję cię powalić przez przytrzymanie nóg. Przygotuj się i nie bój się.
Wysiliła się na uśmiech i to co jej zdaniem było słowami otuchy. Poczekała, po czym podbiegła do chłopaka. Będąc przy nim pochyliła się unosząc ręce do zakrycia twarzy, gdyby postanowił ją kopnąć, albo uderzyć kolanem. Jeśli tego nie zrobił, to przylgnie ciałem do jego ud, żeby już nie mógł tego zrobić, a następnie chwytając go od tyłu wyniesie go nad ziemię, żeby rzucić o podłogę. Wtedy dosiądzie go i przytrzyma ręce za przedramiona, zaraz za łokciem.
Stanie się to o ile uda jej się ten manewr.

Pochwały przeszły jej mimo uszu. Natomiast zezłościła się na uwagi dotyczące kolegi. Powstrzymała się przed powiedzeniem słowa, lecz Takumi mógł poczuć jej gniew w mocniejszym chwycie małych dłoni kózki. Rozluźniła się, westchnąwszy. Skinęła głową blondynowi oraz zeszła z niego. Wyciągnęła doń pomocną dłoń.
- Następnym razem im pokażemy.
Powiedziała cicho, żeby usłyszał ją wyłącznie chłopak. W przeciwieństwie do tych co go krytykowali, to ten miał odwagę do niej dołączyć. Oraz wykrzyczeć swoje marzenia. Sanko ukłoniła się przed kolegą, po czym dołączyła do grupki wypatrując tych co odezwali się w trakcie ćwiczeń.

Dziewczyna podrapała się z tyłu głowy. Uśmiechnęła się pokazując język.
- Ćwiczę każdego dnia. Za parę dni będziesz rzucał czym i kim tylko chcesz, hihi~
Negatywne emocje jak szybko się pojawiły, tak szybko odeszły. Zastąpiło je zakłopotanie, które towarzyszyło kózce przez całe zajęcia. Owszem. W przeszłości również się nią interesowane, lecz było to przemijające zainteresowanie, bo jak kózka się pojawiła, to zaraz zniknęła. Nawet jak spędzała czas z grupą shinigami, czy na terenie Czwartego Oddziału, traktowano ją jakoś tak, no, normalnie. Bez zachwytu czy czego jeszcze...
Koniec końców była zadowolona z ćwiczeń. Tak jak inni uczniowie ukłoniła się i podziękowała instruktorowi. Wychodząc rzuciła pompującym przelotne spojrzenie. Z nimi nie chciała robić pompek. Ale z Takumi tak. Tylko... Gdzie się wszyscy podziali? Gdzie miała teraz iść? Najlepiej trzymać się grupy... Intuicyjnie rozejrzała się w poszukiwaniu głosu, który jej najbardziej dopingował. Może ta koleżanka jej pomoże?

Sanko podskoczyła pisnąwszy na widok tego co się działo z jej koleżanką. Gdyby nie było to takie nagłe, to w pierwszym odruchu złapałaby się za rogi. Aczkolwiek nie było teraz czasu na wygłupy. Jej koleżanka była w niebezpieczeństwie! Wbiegła do dojo wołając przerażona.
- Panie Senseeeeei! Koleżanka się pochorowała!

Dla młodej dziewczyny obce były takie żarty i psikusy. Nic dziwnego. Nie zna idei żartu, sarkazmu czy złośliwości. Nie miała okazji, żeby się na tym poznać. Aż do teraz. Wciąż nie rozumiała co się stało. Przecież zrobiła dobrze, tak? Dlaczego koleżanka była na nią zła? Przecież chciała dobrze...
Nie odezwała się, ani nie podziękowała nauczycielowi. Uczucie, że wyrządziła nieświadomą szkodę ciążyła na jej umyśle, lecz jednocześnie nie mogła odpędzić myśli, że została oszukana. Dlatego stała przed wejściem do dojo spoglądając w podłogę. Nie starała się ukryć twarzy, na której malowała się ponura determinacja. Choć chciała się rozpłakać, to nie rozpłacze się. Zaciskała piąstki z całych sił. Sama nie wiedziała dlaczego. A to był dopiero początek dnia...

Kolejna niespodzianka. Teraz koledzy i koleżanki byli nią pozytywnie zainteresowani. Jednakże nie była w stanie odpowiedzieć od razu. Jedynie uszy Sanko zdradzały, iż wysłuchała każdej osoby z osobna. Po krótkiej chwili wysiliła się na uśmiech i uniosła głowę do góry. Wciąż nie była tak energiczna, jak przed zajęciami czy w ich w trakcie. Wzięła głęboki wdech, po czym zaczęła mówić trzymając dłonie przy sobie.
- Nie znam się na klątwach i błogosławieństwach. Jestem z... Dwudziestego ósmego? Chyba? Nigdy nie rozmawiałam, ani nie śniłam o bogach. Zazwyczaj myślę o jedzeniu... Nie widziałam nikogo podobnego do siebie. Beeee... Co jest takiego w moich piersiach?
Może tego było za dużo? Czuła się zagubiona w tej sytuacji. Nie wiedziała czy zwracała się do właściwych osób w swych odpowiedziach. Nie czuła się na siłach do dalszych rozmów... Beeee...

Na reakcje kolegów i koleżanek uśmiechnęła się przepraszająco. Z pomocą przyszła kibicująca Sanko dziewczyna, która dosłownie wyciągnęła ją z tej sytuacji. Kózka pozwoliła na bycie poprowadzoną. Wybąkała przy tym zmęczone, ale i wdzięczne:
- Dziękuję. Akademia jest straszna...
Westchnęła.

Kózka ukłoniła się koleżance.
- Nic się nie stało. Nazywam się Sanko. Mam... Trzynaście lat. Chyba? Beee... Nie wiem kiedy się urodziłam, ale lubię wszystkie pory roku poza zimą, bo wtedy nie ma co jeść - Sanko nieświadomie wytknęła język. - Miło cię poznać, hmmm... Jak mam się do ciebie zwrać?

- Dobrze, Furukawa-san. Mów mi Sanko.
Powiedziawszy to kozia dziewczyna poszła z koleżanką na następne zajęcia. Po drodze rozmawiały.
- Sanko. Tak nazwali mnie ludzie, którzy byli dla mnie mili. Podobnie nazywali mnie Sierotą. Nie wiedziałam co te imiona znaczą, ale Sanko brzmiało ładniej, więc to polubiłam.
Kózka próbowała sięgnąć językiem po swoje włosy. Przyciągnąwszy je do ust zaczęła nimi memłać w ustach.
- Blego mogy zi podziwać. Pfu! Czego mogę się spodziewać tych zajęciach?
Trzymała się blisko koleżanki. Nie chciała jej zgubić. Ani dać się zepchnąć. Na to ostatnie nie pozwoli.