Północna dzielnica

Hahaha. Hahahahaha. Haha. Bardzo zabawny żart. Już raz przez takie coś wpadła w tarapaty. Dwa razy. I trzeci raz nie planowała tego powtórzyć. Zwłaszcza ze śmierdzącą octem głową. I tak już jej wystarczało, że zdecydowanie zbyt dużo ludzi naraz ją w takim stanie widziało. Szczęśliwie nikt nie zdawał się zwracać na to szczególnej uwagi
-Może nie wyglądam, ale całkiem ze mnie empatyczna bestia. Czasem się przydaje czasem wadzi-Wzruszyła ramionami. Informacji konkretnej się nie dowiedziała, co tylko utwierdzało ją w przekonaniu, że to jakaś ichnia sztuczka której postronni nie powinni wiedzieć. Ale to zapewnienie o wszechwiedzy ją trochę bawiło-Matko, to chyba powinnam uważa, gdzie się przebieram...
Po chwili powagi i chwili spędzonej na żartach pożegnali się w zgodzie.
A w międzyczasie Ishifone zastanawiała się co też do licha ma powiedzieć tej młodej. Nie chciała jej traumatyzować, ale też nie czuła, by jakieś typowe, sztampowe pocieszenia były na miejscu. Co jednak, zasypie ją informacjami na temat świata?
Myślała tak, myślała... Nie wymyśliła nawet gdy już stała przed domkiem. Otworzono jej jednak drzwi.
...Ech, ta ciągła kontrola jej nie pomagała. Przykucnęła sobie koło dziewczynki, rzucając krótkie "cześć". Trudno było nawiązać kontakt. I nie do końca wiedziała, jak zacząć.
-...Słyszałaś o balansie dusz?-Zapytała, nie spodziewając się odpowiedzi-Gdy coś się u nas rodzi, rzadko powstaje samo z siebie. Zazwyczaj to czyjaś dusza ze świata żywych, która odradza się w nowym ciele. Tak samo to działa w drugą stronę-Zerknęła na dziewczynkę. Przykro jej się robiło gdy widziała ją w takim stanie, ale chyba nie szła dobrą drogą. Nigdy nie była dobra z dzieciakami, cholera.
-...Cały czas coś się rodzi, i coś odchodzi. Świat pozostaje w równowadze, przez co wszystko jakoś może funkcjonować... Czy to w porządku... Przynajmniej jest świadomość, że nic nie odchodzi na zawsze. Że gdzieś tam na drugim świecie, nie wiadomo gdzie, może żyć dalej-Mruknęła. Ta. Pewnie zarówno jej ojciec jak i matka gdzieś są w rukonie. Prawdopodobnie odrodzeni jako dzieci. To by było ciekawe ich spotkać, ale wątpiła by ich poznała w tym stanie. Całkiem zabawne, jak tak o tym pomyśleć...
...Chyba wiedziała, co powiedzieć. Nie przyniesie pocieszenia, ale po czasie... Może zrozumienie.
-Każdy przez to przechodzi. Prędzej czy później. Teraz zabrzmi to okrutnie, ale... Będzie lepiej
...co mogła powiedzieć? Nie zapominaj o psiaku? Raczej wątpiła, by ot tak zapomniała. Posiedziała jeszcze trochę. Nie za długo, jak nic nie mówiła. Jak się rozpłakała... Może trochę dłużej, o ile nie została wygoniona.
-Uważajcie na siebie-Tyle powiedziała na odchodne. Nie było jej wcale lepiej. Zwłaszcza, jak zobaczyła Daisuke.
-Idziemy stąd, nic tu po nas. Do następnej wiochy czy gospody... Tam przemyjemy głowy
Taki był plan, takie było postanowienie. Podróży do centrum ciąg dalszy.

Niech ją... Albo może niech nie kracze. W życiu by się nie spodziewała, że swoimi słowami wywoła u jakiegokolwiek dziecka coś innego niż płacz i strach. A ta nie dość, że przestała popłakiwać, to jeszcze wyraźnie zaczęła ją słuchać. Oczy napuchnięte, twarz czerwona, głos dalej trochę rozedrgany, ale o dziwo... Nie tylko do niej mówiła, ale przemówiła.
I utrzymanie twarzy tej mądrej, wiarygodnej, niemal siostrzanej figury było chyba najtrudniejszą rzeczą, z którą ostatnio miała okazję się zetknąć. A nawet nie mówiła niczego nieprawdziwego.
-W tym drugim świecie, tak. Może trochę inny... ale to na pewno on. Tak jak Ty, gdy pojawiłaś się tutaj świecie, wcześniej na pewno żyłaś jako ktoś inny w tym drugim. W przyrodzie nic tak naprawdę nie ginie-Wyjaśniła, ale ledwo co, bo po tym jak powiedziała "tak", jej uwaga skierowała się w stronę swoich koleżanek. Nic nie mówiły, ale nie było chyba potrzeby. Odłożyła szmaciankę z należytym szacunkiem i pobiegła do koleżanek, jakby weszły w nią jakieś nowe siły. Odprowadziła ją wzrokiem, przez moment czując coś dziwnego w okolicach piersi.
Cóż to się teraz pojawiało subtelnego na jej ustach? Mogła tego nie próbować nie zauważać, ale na pewno rumieńca na policzkach nie mogła zignorować, gdy usłyszała najcichsze, ale chyba najbardziej od serca podziękowania w jej życiu. I to nawet nie dlatego, że została uściśnięta za rękę.
-Ummm... To nic takiego...-Odruchowo chciała zasłonić twarz kasą, ale gdzieś w połowie drogi zorientowała się, że miała ją przecież w dłoni-Ten... Uważajcie na siebie i bądźcie zdrowi... Tak się chyba mówi...
Ishifone wyszła dość zakłopotana. Wymieniła spojrzenia z Daisuke, dając mu znak głową i słowem, że czas ich goni. Nie protestował.
Przemierzając jeszcze spokojne rukońskie pola "Chikaze" miała naprawdę sporo przemyśleń. Ale zebrały się one bardzo szybko. Jej własna pogadanka o balansie dusz dała jej naprawdę dużo do myślenia. Zazwyczaj słyszała o niej od innych osób. Z książki, od jakiś mistrzów, nawet Dai jej o tym wspominał. Ale po raz pierwszy sama posłużyła się tym argumentem, i to całkiem w to wierząc. I widziała, jaką nadzieję i komfort przynosiła ona innym. Był jednak pewien wyjątek. I ona nim kiedyś była.
Niszczycielka, której przeznaczeniem była całkowita destrukcja. Jej krew była krwią wojowników, przeznaczonych do obalenia istniejącego porządku. Do stworzenia czegoś zupełnie innego, za wszelką cenę. Nawet za cenę zniszczenia marzeń tych, którzy nie mieli wpływu na to co się z nimi stało.
Quincy. Bojownicy zrodzeni z żądzy zemsty. Gotowi poświęcić wszystko i wszystkich, by osiągnąć swoje... Nie, cele tego, kto ich stworzył. Jakiekolwiek by one nie były. Tak jak ona była ślepa na ich cele, tak oni byli ślepi na cel tej istoty. Ona jednak widziała, w końcu... W końcu widziała. Zrozumiała to, co Ci shinigami chcieli jej przekazać, i dlaczego Ryoto tak ocenił jej działania. Nawet gdyby ten pusty pożarł parę dusz... Ludzi... Dalej miałyby szansę na inne życie. Ona tym wszystkim duszom ją bezpowrotnie odebrała. Wszystkim...
Wszystkim...
...

Chikaze z jakiegoś powodu od jakiegoś czasu szła z lekko pochyloną głową. Była pogrążona w głębokich myślach, coś, co ostatnio zdarzało jej się coraz częściej. Jeszcze nigdy jednak nie wydarzyła się jedna rzecz. Niezależnie od bólu, od tego co słyszała, co się działo i widziała, jeszcze nigdy Daisuke nie widział jednej rzeczy.
Łzy nagle popłynęły po twarzy. W momencie, gdy jakoś przelotnie na niego spojrzała, jej oczy zaszkliły się od nich i schowała twarz w dłoniach. Trwało to jedynie parę chwil, podczas których można było słyszeć jej szepty. Coś z "Dai...", ale trudno było cokolwiek konkretnego z tego wyciągnąć.
Wtedy podjęła decyzję. Nawet jeśli potem musiała przekonywać swojego podopiecznego, że nic jej nie jest i wszystko jest w porządku. Niewiele było, ale właśnie dlatego musiała zrobić to, co planowała...
...Naprawdę nie miała wyjścia. Już po raz któryś w jej życiu otworzyły jej się oczy. To dziwne, jak pomimo oczyszczenia jej duszy z grzechów one dalej za nią podążały. Ale to, że żyła po tym wszystkim co ją spotkało musiało mieć jakieś znaczenie, jakiś cel, przeznaczenie... Którego sama jest kowalem.
***
Obydwoje byli pod sporym wrażenie, ile dusz mieszka w najbardziej centralnych dziesięciu okręgach rukongai. Nawet zapomniała o tym, że ten cholerny posłaniec znowu śmignął jej koło ucha, zanim zdążyła go złapać. O zapachu też zapomniała, nawet jeśli dopiero niedawno pozbyła się zapachu. Acz brak wszy był bardzo miłym akcentem, który przywitała z radością. W końcu mogła nosić kasę na głowie. Mniejsze wrażenie robiło na niej białe miasto majaczące za horyzontem, acz Daisuke miał trochę inne zdanie bo to on nagle zaczął dyktować tempo. Dla niej... naciągane osiem na dziesięć. Przynajmniej dwa inne miejsca które widziała były bardziej spektakularne. Ale fakt, że musiało to być ogromne, skoro widzieli to z dziesiątego okręgu. Nawet ją to cieszyło, że aż tak bardzo się zainteresował. Nawet byłoby jej trochę przykro, gdyby nagle stwierdził "Łe, nie było warto".
Była jednak w szoku, że właściwie w ciągu jednego dnia przebyli wszystkie dziesięć. Jakby były mniejsze... Albo to jej protegowany tak gnał. Nawet nie zjedli niczego poza jakąś szybką zakąską w środku dnia przy jakimś stoisku. Tak bardzo działał na niego ten powiększający się obraz tych wszystkich gigantycznych wież... Ciekawe co by powiedział na drapacze chmur w świecie żywych, heh.
...no ale fakt. Jednak z bliska zasługiwało to na pełną ósemkę. Nawet jak mury były trochę pomalowane przez dzieciaki, heh. Na co one mogą narzekać, by tylko zobaczyły, co się dzieje choćby w takim sześćdziesiątym...
-No... Przyznam, że robi wrażenie...-Chikaze stała obok niego, zadzierając głowę. Błysnęła trochę ząbkami-Zadowolony z widoku, mam nadzieję?
Heh. Stali tak przez chwilę. Mogłaby się wznieść w górę, by mieć trochę lepszy widok, ale wolała nie prowokować władz. Jeszcze by ich zestrzelili jakby uznali, że to jakaś forma ataku. Więc patrzyli tak...
...
-Słuchaj-Zaczęła trochę ciężko. Zbyt ciężko jak na taką decyzję, ale było to dla niej trudne-Przemyślałam sprawę. Pamiętam co mi kiedyś mówiłeś... Ale to był kawałek czasu temu, więc nie wiem, czy coś się zmieniło. Więc... Nie będę Cię zmuszała, ale chcę byś wiedział, że...-Przełknęła ślinę. Nadspodziewanie trudno jej się mówiło na takie tematy. Jak w sumie do tego doszło?
-Jesteś dla mnie bardzo ważny młody. I chcę, byś żył tak, byś niczego nigdy nie żałował i był szczęśliwy-Szepnęła, trochę przez zaciśnięte gardło. Był dla niej jak syn. Przynajmniej tak to czuła i tak odbierała. Niby różnica wieku nie była tak dramatyczna, ale jako iż chyba była tą durną babą, to... Ech, chrzanić to. Odzyskała trochę rezonu. Nawet na niego spojrzała-I postanowiłam zostać shinigami. Nie będzie łatwo, ba, jest tyle wrogów i cholera wie co przyszłość pokaże... Ale wiem, że nie mam innego wyjścia jeżeli chcę stawić czoła zagrożeniom, jakie mogą się kryć w zakamarkach świata-Dość enigmatycznie to przedstawiła, ale była bezpieczna. Mogła równie dobrze mówić ogólnie i być jedną z tych natchnionych.
-Obydwoje wiemy, że lubimy swoją niezależność i wolność...-Uśmiech. Bolesny, ale... Uśmiech-Dlatego... Wiem, że to moja decyzja. Dlatego nie będę Cię ciągnąć, jeżeli nie chcesz. Ale dla mnie są pewne rzeczy które są ważniejsze. Nawet od tego. I zamierzam ich bronić bez względu na moją wygodę... W-więc...-Zacisnęła rękę. Bo zaczęła drżeć. Chciała, by to była jego decyzja, ale jednak... Bała się, że ją zostawi. Że gdzieś pójdzie w świat, i coś mu się stanie... I że znowu będzie zupełnie sama...
...Ale nie będzie go trzymać wbrew jego woli. Niezależnie od jego decyzji, pójdzie znaleźć jakiegoś shinigami i zapyta, gdzie można się zaciągnąć do akademii. Taka była konieczność. Taka była jej decyzja.

Trwała chwilę w napięciu. Najwyraźniej niepotrzebnie, ale dalej z tyłu głowy miała tą świadomość, że nie jest osobą świętą i zazwyczaj sprowadza na innych kłopoty. Było tak przecież do tej pory, i tylko jakimś zrządzeniem losu jego to nie dotknęło. Mówił jednak... Szczerze. Wiedziała to. Ze wszystkich osób, jemu przecież ufała najbardziej.
...Chyba go całkiem nieźle wychowała. Hehee... Może jednak matula nie miała racji, że byłaby z niej taka kiepska matka... heh...
Patrzyła tak na niego, i zanim znowu w przeciągu trzech dni zebrało się na płacz, przetarła oczy.
-Kurde, rzęsa mi wpadła...-Uśmiechnęła się. Bała się i tak o niego. Z innych powodów, ale też była z niego dumna. Dalej cichy, dalej wycofany, ale rozwijał się i zewnętrznie, i wewnętrznie.
Dawał jej nadzieję. Kiwnęła głową, i wyciągnęła do niego rękę, tą samą, którą przed chwilą miała na swojej twarzy.
-Dobrze!-Spodziewała się, że ją złapie. Zacisnęła by ją wtedy, i kiwnęła głową-To postanowione! Chodź, bo sami się nie przyjmiemy!
Nareszcie. Odzyskała siły. Odzyskała wigor. Odzyskała siebie, taką, kiedy zaczęła nowy rozdział w swoim życiu.
Co mogła jeszcze więcej powiedzieć. Dużo, ale wszystko zostało przekazane. Po zaciśnięciu dłoni ruszyła do przodu, ciągnąć go troszkę za sobą. Dopiero go puściła, gdy znaleźli się przed tamtym shinigami ganiącym dzieciaki.
Shinigami był jakiś taki... Powinna przywyknąć. Nie była w końcu pierwszą-lepszą duszą ze slumsów. Była wyjątkową duszą ze slumsów!
-W porządku, poczekamy-Kiwnęła głową, tryskając entuzjazmem. Zniknął za bramą... Po co ona taka wielka, jak można było też wejść normalnie? Jakieś czary shinigami, bo jak przeszedł to nie mogła dojrzeć za nimi śladu.
-Jakby nie dało się bezpośrednio... Nie wiem, po prostu wpuścić?-Zagadnęła do Daisuke w międzyczasie-Przecież tamten nas cały czas zachęcał do...
Coś chrzęstnęło. Potem zaskrzypiało. A potem cholera jasna co to kurwa jest.
Jeżeli jest tego więcej tam za murami, to nie dziwiła się, że te wieże są takie wielkie. To wielkie babsko miało PRZYNAJMNIEJ dziesięć metrów, a z perspektywy takiej drobnej dzieweczki jak ona to mogła i mieć dwa razy tyle. Osiem z plusem, gały jej trochę wyszły...
...moment, gdzie był Daisuke? Czuła jakiś znajomy oddech za sobą, ale jakoś nie garnęła się do tego by sprawdzić.
Ładna, sroga gigantka przemówiła. Wypadałoby odpowiedzieć. Chyba.
-No... Trochę się podróżowało po rukonie-Wydusiła z siebie. Nie no, bez przesady... Rozmiar to nie wszystko, prawda? Nie miała za wiele do ukrycia, jej historia została uznana za wiarygodną-Niedawno dostaliśmy odznakę sojuszników, ale stwierdziliśmy, że chyba więcej dobrego zrobimy w waszych szeregach-Jako, iż wyszła z pierwszego szoku sięgnęła za sobą po Daisuke i wyciągnęła go nieco do przodu.
-Więc oto jesteśmy!-Zawołała, siląc się na uśmiech pełen entuzjazmu-Dwupakiet Chikaze i Daisuke! Nawet nas zachęcano do zaciągnięcia się, to też chyba to nie problem?-Zapytała. To chyba nie jest dobry moment na wspominanie, że działają w zespole... No ale musiała jakoś się dostosować do poziomu podopiecznego. Musiała mieć w końcu na niego oko!

Było ich dwoje z tym wrażeniem, ale Ishifone otrząsnęła się nieco szybciej. Nie miało to większego znaczenia. Rozmowa przebiegała dobrze, ale musiała się i tak mieć na baczności.
-A to wiem, chol... bardzo długo o tym myślałam-Ugryzła się w język. Dobre wrażenie dziewczyno. Bez przesady, ale jednak po co sobie przewalać na początku, jak obok są dzieciaki-I też paru innych łowców spotkałam. No ale podjęliśmy decyzję... Miło poznać-Kiwnęła główką. Aż dziw, że jeszcze jej od tego nie odpadła. Miała potem scenkę obyczajową, gdzie dzieciaki nakablowały na shinigami, a ta olbrzymka, Yume, nawet wydawała się trochę zakłopotana całą sytuacją. Ishifone roześmiała się.
-Oj tam oj tam, nikt nie jest doskonały!-Zbagatelizowała sprawę, chociaż mogła to zrobić w znacznie bardziej uszczypliwy czy śmiały sposób. Nie wspominała nic o tym, że z odznaką były pewne problemy, bo i po co? Ma sobie przewalać i tutaj od samego początku.
-No tak, późno już trochę, słońce zachodzi...-Zerknęła aż na nie. Ładny widok stąd, trzeba przyznać. I nawet jakoś symbolicznie... Idealna pogoda na takie sprawy-To mamy tutaj znaleźć jakiś nocleg, czy może u was się coś znajdzie?
Nie była chyba taka zła, skoro dusze wokół podchodziły do niej w ten sposób. Generalnie żyło się tutaj inaczej, i już to widziała chociaż spędziła tutaj jeden dzień. Ech, porównując to z tymi siedemdziesiątymi...

-Nie to nie-Wzruszyła ramionami. Faktycznie nieszkodliwy. Chłopak natomiast chyba nie zamierzał specjalnie się angażować w ich rozmowę. Trudno. Pożegnała się i przeszła, nie wiedząc ile jeszcze się nałazi  w ciągu tego dnia.
Strona społeczności dusz była bardzo spokojna, pomijając może paru wystraszonych wieśniaków, koło których się pojawiła w jednej z wiosek. Takamagahara nie przestawała ją zaskakiwać, bo i pojawiała się w co rusz to nowych miejscach... Albo nawet istotach, jak się okazało. Musiała oczywiście wpaść do wody, a jakże - potem wyciskała wodę z włosów na pustkowiu i ponownie wiązała sobie luźny warkocz. Chwilę posiedziała na polanie z kaczeńcami, głównie by trochę wyschnąć i trochę rozgrzać członki krótkimi ćwiczeniami fizycznymi. Ćwiczyła głównie walkę mieczem na zasadzie "walki z cieniem", gdzie wyobrażała sobie innego oponenta. Trwało to może z dziesieć-piętnaście minut, aż uznała iż rozgrzewkę można uznać za zakończona. I skoczyła.
I... Nareszcie. Wylądowała tam gdzie trzeba. Sześć... Albo nawet i siedem skoków. Nowy rekord. Chyba za konkretnie do tego podchodziła.
Chwilę tak postała i popodziwiała widoki. Bieda jak zwykle. Coś z tyłu głowy jej szeptało, że może być tu coś nie tak, ale z drugiej strony chyba nawet nie było tu nikogo kto mógłby jej zagrozić. Tak było ostatnim razem ale... Kto wie.
W każdym bądź razie niczego się nie dowie i nie załatwi stojąc jak kołek. Nasunęła na czoło kasę, co by jej twarz nie była od razu widoczna, i poszła sprawnym, spokojnym krokiem w stronę tamtego domostwa. Kto miał lepszą pamięć to mógłby ją poznać po szaliku który miała wkomponowany w obi... Ale efekt powinien być.
Gdy znalazła się przed wejściem rozsunęła ściankę lewą ręką sprawnym, energicznym ruchem. Uśmiechała się pod kasą, a prawą rękę opierała na biodrze.
-Oi!-Przywitała się zawadziacko-Nie zmieniło się tu za dużo, mam nadzieję? Trochę czasu minęło... Gdzie Mały?-Przeleciała szybko wzrokiem po izbie, nie unosząc za wysoko głowy. Niech jeszcze chwilę się głowią, zwłaszcza, że trochę ją zasłaniało światło bijące zza jej pleców. Puściła też trochę zaworka z reiatsu - ot tyle, by mogli coś wyczuć od niej bijącego.

Brak pozytywnej reakcji jeszcze mogła zrozumieć. Raz, że ukrywała swoją facjatę a dwa, że było trochę nowych twarzy. Zignorowała też to, że ktoś złapał za kawałek drewna który służył chyba za broń. O nie, narastająco gwałtownie gniew wywołały zupełnie inne rzeczy.
Mężczyzna wyglądał na kogoś, kto trochę walk stoczył. Przypominał jej małego ze względu na jego srogi wyraz twarzy, ale parę rzeczy jej zdecydowanie tu nie pasowało. I bardzo, bardzo złe wrażenie robił dla niej widok dziewczynki, która to jeszcze parę miesięcy temu była właściwie nie do tknięcia. Wyraz twarzy jej się zmienił, co było widać po ustach, oraz po tym że ręka z jej biodra opadła wzdłuż ciała.
-Naprawdę? Huh.-Skupiła swój wzrok na osobie która do niej przemówiła. Oceniła jej pokłady reiatsu, jak i wzięła głęboki oddech gdy próbowała zrobić to samo dla całego otoczenia. Nie powinna działać pochopnie...
-Co się tu działo od ostatniej zimy.-Nie było to pytanie. Brzmiało jak żądanie, i to bardziej z tych twardszych. Popatrzyła na moment na dziewczynę-Kto Ci to zrobił.
Dłonie miała pozornie rozluźnione, ale tym razem nie udawała. Była w każdej chwili gotowa rozerwać ich choćby i gołymi rękoma.

Czarne scenariusze się sprawdziły i w dodatku ktoś dosypał do nich trochę Takamagaharskiego pieprzu. Kurwa. Nie był to pierwszy lepszy zbir. Może jeśli chodzi o reiatsu był od niej słabszy, ale czymś musiał przyciągnąć uwagę jakiegoś bóstwa. Na tyle, by ofiarowało mu jego błogosławieństwo.
To nie miało teraz znaczenia.
Przyglądała się mu z narastającym gniewem. Dalej miała go pod kontrolą, co pozwalało jej przemyśleć sprawę.
-Czy dbasz o swoich ludzi? Czy nękasz mieszkańców bardziej, niż jest to konieczne? Czy stało się to tej dziewczynie wbrew jej woli? Czy Mały zginął tylko po to, by zaspokoić Twoją rządzę mocy?-Patrzyła na niego spode łba. Sięgnęła lewą dłonią do swojej kasy i zsunęła ją na plecy, odsłaniając swoje oblicze wypełniające się gniewem.
-Jestem Morigami Chikaze. I dałam mu słowo, że jak wrócę to wyświadczę mu przysługę-Postawiła jeden krok do przodu-Więc módl się do swojego kami byś miał serca ludzi za sobą... Albo był ode mnie silniejszy
Poczekała chwilę. Mierzyła się spojrzeniami ze swoim potencjalnym oponentem, oceniając nie tylko jego poziom reiatsu i jak mocno mógł go ukrywać, ale też siłę jego psychiki. Po ranach na ciele można było przypuszczać, że jest bardziej doświadczony w walce mieczem od niej. Ale czy ogólnie...
-Więc jak? Z kim mam tu do czynienia? Chłopcy...-Kolejna pauza. Tym razem krotsza.-I Kusuri.

Podobna reakcja jak wtedy, gdy po raz pierwszy przekroczyła próg tej izby. Tylko teraz faktycznie była na granicy rozszarpania tej osoby do której przemawiała. Nawet jej nie rozbawił akcent w postaci odłożenia pałki przez draba, gdy ten zobaczył kto ich odwiedził. Podobnie jak całej reszty. W dodatku gdyby jej wzrok już mógł piorunować to na pewno by to zrobił po wypowiedzi herszta.
-Możemy się jeszcze o tym przekonać.-Patrzyła na niego do momentu, aż kolejne osoby zaczęły się wypowiadać. Jedna po drugiej brały w obronę, bądź racjonalizowały sytuacje. Ona patrzyła na każdego po kolei, oceniając czy mówią to pod przymusem prawa silniejszego, czy faktycznie tak uważają. Nie wyczuwała kłamstwa. Więc musiała odpowiedzieć sama sobie... Co powinna zrobić?
Atmosfera gęstniała z każdą chwilą gdy nic nie mówiła. Obydwie dłonie powędrowały trochę w górę i oparły się na biodrach. Wzięła głęboki oddech...
...wypuściła, pochylając trochę głowę. Najzwyklejsze westchniecie, które upuściło trochę pary z jej głowy. Daleko było temu do zadowolenia, ale gdy podniosła wzrok nie było już w nim rządzy mordu.
-A skąd, ale nie zrobię im przecież takiej krzywdy-Po krótkiej chwili przekrzywiła głowę z wyrazem twarzy malkontenta. Znowu westchnęła, by zaraz zmienić ekspresję na bardziej aprobującą-Mury i pola mówicie... Dobry pomysł, znaczy się jeśli ziemia jest dość żyzna-Podeszła parę kroków bliżej, ściągając dłonie z bioder. Popatrzyła jeszcze chwilę na... Właśnie. Stanęła w odległości około dwóch metrów.
-Aniki, huh?-Z każdą chwilą była coraz to mniej zła, a bardziej-Biorę to imię za dobrą wróżbę. Mam nadzieję, że się nie rozczaruję... Ej, to skoro już tu jestem, naleje mi ktoś?-Rozejrzała się po sali, na moment zawieszając oko na Kusuri.

No proszę, również był gotów walczyć. Nawet by jej się to spodobało gdyby nie wściekłość. Ale ona zaczęła odpuszczać gdy słyszała kolejne wstawienia się za obecnym hersztem. Zawołanie poprawiło jej trochę humor, przez co pomimo pewnych nieprzyjemnych odczuć uśmiechnęła się z aprobatą.
-Oi, wróciła, wróciła!-Sama się zaśmiała, ale... Cholera, to mocno komplikuje pewne rzeczy... A ten tutaj to już w szczególności.
Stanęli bardzo blisko siebie. Na skinienie odpowiedziała tak samo, podczas gdy poczuła czyjąś szorstką dłoń i chłodnawy metal. Rzuciła tylko okiem i nadstawiła kubeczka Kusuri. Przez chwilę się na nią patrzyła. Parę myśli zmąciło jej głowę. Czy czasem się tu nie zmarnowała? Widać, że zadbana, ale jej zdolności... Mogła osiągnąć znacznie więcej... Dobra, to nie moment na zastanawianie się nad tym! Uniosła głowę do góry by spojrzeć na coś, co wyglądało z wyglądu jak przeciwieństwo poprzedniego herszta.
-O... to jeszcze lepiej, lud Ci nadał przydomek! Moje imię znasz, a mów jak Ci wygodnie-Uniosła czarkę w okolice twarzy, pociągnęła nosem... Podła, ale budziła pewne wspomnienia. Te lepsze i gorsze. W sumie zapach był idealny do jej nastroju. Rozejrzała się wokół.
-No, to wasze zdrowie! Zwłaszcza waszej dwojki-Przez wypiciem wskazała kubkiem na Kusuri, i pociągnęła zdrowo z naczynia. Po toaście wróciła do Akagiego-To co, usiądziemy i pogadamy?

Wszystko wydawało się być w porządku. Zachowywali się naturalnie, i nawet jej prośba została przyjęta. Poszła bez słowa za nim, acz musiała mruknąć z aprobatą na maty. Nie żałował sobie. Reszta bez większych zmian, tylko no-dachi się bardziej wyróżniało. Chyba sobie niczego nie kompensował, co?
Ona usiadła na kolanach, grzecznie i stosownie. Zamoczyła usta w kubeczku, co by zwilżyć nieco wargi oraz język. Mruknęła krótko.
-To chyba zacznę od tego, że przepraszam za tą scenę. Mam spory sentyment do tego miejsca i spodziewałam się różnych rzeczy. Acz drugi błogosławiony nie był jednym z nich-Obróciła głowę, jakby chciała się przyjrzeć mu bliżej-Z ciekawości, który to kami był tak łaskawy?-Poczekała chwilę, ale nie zamierzała naciskać jeśli nie chciał niczego mówić. Wypiła trochę więcej z kubeczka za ten czas, i ciągnęła dalej. Wydawała się znacznie bardziej rozluźniona i żywa niż parę chwil temu.
-Faktycznie szkoda Małego. Osoby które chcą dobrze dla swoich ludzi nie powinni się wzajemnie zabijać. Powinni współpracować. Dlatego mam propozycję-Pokazała najpierw palcem wskazującym wolnej ręki na Akagiego, a potem kciukiem na siebie-Sojusz, przynajmniej dopóki będzie to dobre dla społeczności. Myślałam, czy sama nie objąć patronatem tego okręgu, ale skoro już ktoś... To znaczy Ty tu jesteś to nie będę robiła zamieszania. Wybiorę miejsce, które faktycznie potrzebuje pomocy... Jak już ogarnę pewne sprawy. Powiedz mi, jak bardzo ekspansywne masz plany? Nie ma sensu wchodzić sobie w drogę-Upiła sobie jeszcze trochę, czując jak delikatnie jej humor się poprawia.

Oficjalne przyjęcie przeprosin... Cóż, mógł próbować eskalować konfliktu ale nikomu by to nie wyszło na zdrowie. Chyba nie miał też specjalnej ochoty z nią gadać. Nie wyglądał na rozmownego. Nadrabiali za to w głównej sali, opowiadając historie o jej osobie. Dobrze, bardzo dobrze - niech wieści o niej się rozprzestrzeniają, im więcej tym lepiej... Tylko musiała zadbać, by były odpowiedniej treści.
-Hah, tengu. Ciekawe-Przyjrzała się mu doszukując się podobieństwa. Może faktycznie miał coś z kruka... Ale to pewnie nie był powód dla którego został zauważony.
Weszła też Kusuri. Posłała jej szybki uśmiech ale nic nie mówiła. Wzruszyła ramionami na chyba już ostatnią wzmiankę o Małym. Nie był aniołem ale swoje wiedziała, ta dzielnica mogła trafić dużo gorzej.
-Zauważyłam, ale od czegoś trzeba zacząć. Trochę szkoda, że nie od tego miejsca... Ale są rzeczy ważniejsze-Pociągnęła trochę śmielej z kubka. Miał mniej reiatsu, jego patronem był jakiś tengu... Nie miałaby większych problemów z przejęciem tego miejsca. Ale widząc, że chyba ona nie była w takim złym stanie... Widać, że jest zadbana... I po tej całej scenie też narobiłoby to więcej szkód niż pożytku.
Tak. Zastanawiała się nad czymś, pozornie nie zwracając większej uwagi ani na Akagi ani na Kusuri.
-Proponuję sojusz. Przynajmniej dopóki Twoja obecność jest tu korzystna, a moja nie szkodzi. Minimum to nie wchodzenie sobie w drogę, a w razie możliwości... Nie widzę powodu, by wam nie pomoc w razie potrzeby. Modlitwy chyba do mnie dotrą-Upiła raz jeszcze. W sumie to chyba... Popatrzyła na no-dachi na skrzyni. Wyglądało zwyczajnie. Jak odpowiedział to... W porządku. Poczekała chwilę.
-To chyba tyle. Nie wyglądasz na rozmownego więc i nie będę Ci zajmowała czasu.-Wstała i przeszła się w stronę płachty. Zatrzymała się jeszcze na chwilę, mieląc coś w głowie. Cholera, szkoda, naprawdę szkoda...
Przywołała w końcu uśmiech na gębę i przeszła do grupy drabów. Energicznie skróciła dystans i usiadła między nimi.
-Ale się porobiło! Trochę was wystraszyłam, co?-Pociągnęła jeszcze trochę, przez co w kubku może została z powoła pierwotnej zawartości-Co się tu jeszcze działo? Niech mi ktoś opowie, ciekawa jestem! A... Właśnie. Co z Takeshim?-Miała dziwne wrażenie, że odpowiedź na to ostatnie może jej się nie spodobać. Dalej utrzymywała jednak swoje wesołe usposobienie.

I wypiła razem z nim, dla ucementowania tego układu. Dalej czuła pewną nieufność ale nie winiła go za to, zwłaszcza po tym teatrzyku który odstawiła. Rzuciła wychodząc "dzięki" i przeszła do reszty. Wiedziała aż za dobrze, że nie mogła tutaj spędzić zbyt dużo czasu.
Rozpogodziła się przy ekipie. Podziękowała za "podarek" który zaczęła od razu pałaszować. Jadła już taki przekrój potraw, że i na to przestała być wybredna, pogodnie więc przyjęła dobre nastawienie. Zdawała się być lekko zakłopotana gdy wszyscy próbowali się przekrzyczeć, i przyjęła przerwanie tego chaosu z ulgą dla swoich trochę zbyt delikatnych uszu. Skrzywiła się mocno gdy usłyszała w jaki sposób skończył mały...
...właściwie to jej reakcja była znacznie mniej subtelna.
-COOOOOO?! Ja... ja pierdole! Co za... UGGGGHHH!-Plasnęła się w czoło-Dobra, sama robiłam głupoty, ale... Ugh, faktycznie trochę za wysoko go oceniłam! Słyszałeś tam?!-Zakrzyknela w stronę zasłoniętego pomieszczenia, będąc pewną iż jego uszom nie umykał żaden szczegół rozmowy. Popiła też zaraz kiepskim sake, pokazując dłonią by rudy kontynuował. Kolejnych wybuchów złości i frustracji nie było, ale całkiem się rozpogodziła gdy usłyszała o Takeshim.
-Cholera, tym bardziej mi głupio, że tak do tego podeszłam. No nic, mleko się rozlało ale przynajmniej wiem jak obsługiwać szmatę. Ale ożenek... No no. Może faktycznie wszystkim na lepiej to wyjdzie... I nie przejmujcie się chłopaki, trzeba pracować nad krzepą... Ale ciekawe skąd Akagi taką dostał. Widziałam to jego żelastwo, tym się tak prosto nie macha...-W międzyczasie jak opowiadali zdążyła już obskubać większość swojego jedzenia. Skubani mógł być nawet silniejszy od niej. Oczywiście czysto fizycznie, chyba, że coś jeszcze skrywał. Nie sądziła by była w stanie komuś wyrwać kręgosłup jakby była z jakiejś gry komputerowej...
-Apropo Takeshiego, jest tu może? Nie widziałam skubańca kawał czasu, stęskniłam się-Wypila zdrowy łyk sake. Tym samym skończyła to co miała, co zasygnalizowała wyrazistym stuknięciem nim o ladę.
-A coś was męczyło ostatnio chłopaki? Skoro tu jestem to mogę się na coś przydać... Chociaż może o to powinnam zapytać Akagiego...-Zamysliła się, zerkając to na jedną, to na drugą zakazaną mordę. Po prostu... Faktycznie niewiele ostatnio robiła. Trochę walk z youkai,  trochę ćwiczeń... Nawet tego ostatniego nie za wiele.
Po chwili zdała sobie sprawę z tego jak to mogło zabrzmieć, ale w sumie zostawiła to tak.

Trochę szybko chciała zostawić ten temat za sobą, więc machnęła ręką, że sama już nie pamięta jak się to potoczyło, tak jej oczy krwią zaszły. Mały miał rzeczywiście niewielkie szanse w tej walce, a że w dodatku nie docenił przeciwnika... Szkoda. Bardzo by jej się przydał, ale trzeba pracować z tym co się miało. A nuż nie wszystko było stracone. Wieść o Takeshim trochę ją rozczarowała, ale hej, skoro to coś normalnego...
-Ma jakieś swoje miejsca gdzie się wybiera? Może go poszukam, razem zapolujemy-Pamietała jak ją przyuczał z oprawiania zwierzyny i ogólnym radzeniu sobie w dziczy, więc byłoby to nawet sympatyczne przypomnienie sobie wspólnych doświadczeń.
Z uwagą słuchała o dokonaniach Akagiego, nawet z pewnym respektem. Zapytała jak paskudny to był pusty, i o co chodzi z tymi zdziczałymi duszami, bo pierwsze słyszy. Na historię o rozpłodnikach wybuchła śmiechem podsumowując, że zboczeńców nigdzie nie brakuje. Przyszła i jednak pora na nią. W sumie od tego mógł zależeć cały przebieg późniejszych zdarzeń, więc pociągnęła jeszcze trochę z kubka.
- Demonów? Sporo, ile tego padło na pustkowiach to przestałam liczyć! Ale na pewno wam trochę Takeshi opowiadał przynajmniej z tego ile był. Stwierdziłam, że zrobię sobie wycieczkę do centrum społeczności dusz. Po tym jak trochę uszczupliłam populację zbójów na traktach spotkałam starego znajomego. Popiliśmy i powspominaliśmy stare czasy, ale potem rzuciły się na niego jakieś siksy z Cora. No to zajęłam się jedną a on drugą, ale jak już tą swoją przeorałam i padła na ziemię, to ta druga z zaskoczenia mnie prawie ścięła i uciekła. Phi!-Prychnęła ze sporym wyrzutem-Chwilę dochodziłam do siebie, ale na tyłku usiedziałam tylko parę dni. Z ciekawszych rzeczy co zrobiłam  to przegnałam demona który terroryzował pastuchów, uratowałam gońca Shihouinow którego chciało pożreć krwiożercze drzewo, i trochę powalczyłam z oficerem shinigami ze strażnicy. Towarzysko, lubię się spróbować z silnymi przeciwnikami... No ale w końcu tam dotarłam. Jaki w tych centralnych okręgach jest tłok! Na dłuższą metę idzie oszaleć. Poznałam też takiego jednego, co szukał swojej znajomej to stwierdziłam, że co mi tam, ciekawy typ to mu pomogę, co mam lepszego do roboty. I teraz uważajcie, bo wam spodnie pospadają - ta znajoma to była kami, a on był jej ojcem. A wiem, bo sama ja znalazłam!-Aż wyciągnęła obok siebie dłoń z wyciągniętym palcem. Musiała popić, a że jej się język rozplątał to mówiła dalej.
-Fakt faktem, miałam w tym sporo farta, że byłam w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie, ale mniejsza. W każdym razie zaproponował mi spełnienie życzenia, to powiedziałam, że się muszę zastanowić, na co ten okej, że będzie miał na mnie oko. Dalej byłam ciekawa co było w innych miejscach, ale się okazało, że do samego centrum mnie tak nie wpuszcza, chyba, że jako rekruta jako shinigami. No to... Stwierdziłam a czemu nie. A nuż czegoś się nauczę... Matko, jak tam sztywnoooo... No ładnie tam, ale Ci wszyscy szlachcice to takie dupki... Paru czarnych było w porządku, ale średnio się tam czułam. Powiedziałam co miałam pozwiedzać, trochę się nauczyłam rzeczy i stwierdziłam... Nie no, jak tu zostanę dłużej to mnie skręci, bo nie dość, że rygor to jeszcze po pewnym czasie się zanudzę. Więc pomodliłam się do tamtego kami, by mnie zabrał do najciekawszego miejsca jakie zna, wraz z paroma innymi osobami które tam poznałam. No i nas zabrał, choliba...-Dramatyczna pauza, ponowne pociągnięcie z kubka...
-Do samej Takamagahary...

Ech, chociaż tyle, ale trochę się nalata i nabiega zanim go znajdzie. Z drugiej strony jeżeli będzie się jej nudziło...
Pusty okazał się być fizyczniakiem, ale bardzo zajadłym. Kojarzył się jej również z jakimś zleceniem, ale było to kawał czasu temu więc może ktoś już je zrobił. Tak czy owak pokiwała głową.
-Maska pustego chroni go przed wzrokiem strażników piekła, tak słyszałam. Ważne, że jej zniszczenie kończy sprawę. Raz nawet walczyłam z czymś podobnym, to jak zniszczyłam temu maskę to pojawiła się wielką bramą, przebiła zołzę mieczem i wciągnęła do środka-
Podzieliła się kawałkiem swojej wiedzy. A nuż się drabom na coś przyda, o ile nie wiedzieli o tym wcześniej.
Blondynka skrzywiła się nieco słysząc porównanie, ale nic już nie mówiła. Przypominało jej to o czymś, i nie było to przyjemne wspomnienie. Mruknęła tylko "Przykre" i pociągnęła jeszcze trochę.
Opowieść spotkała się z zainteresowaniem, co było dobrym znakiem. Brak wiedzy o krainie bogów przyjęła z własnym zaskoczeniem. W sumie nie wiedziała na ile było wiadomo co to za miejsce, ale paru chłopa było bardziej poinformowanych, co jej pomogło. Ale o tej legendzie nie wiedziała.
-Zależy jak na to spojrzeć. W sumie mogę powiedzieć, że dostałam to co chciałam, i nawet mi zaoferowano... No dobra, ale po kolei!-Przegnała kosmyki z czoła i poprawiła nogi-Więc trafiliśmy tam, świetnie! Ale taka kraina to nie w kij dmuchał. Każde miejsce tam jest naładowane boską mocą, i nawet taka dusza jak ja nie mogła tego zignorować. W lesie wiecznej nocy dopadła mnie senność, która mogłaby trwać wiecznie gdyby mnie ktoś nie obudził. W innym miejscu dopadła mnie euforia, a słyszałam opowieści o takich, gdzie tylko chędorzenie Ci przychodzi na myśl... Brzmi lepiej niż by pewnie wyglądało, ale są gorsze rodzaje samobójstw! W każdym razie... O, dzięki-Skinęła głową na kolejną porcję podłego trunku. Zwilżyła tym razem ledwo usta-Troszkę pozwiedzałam, bo i ten bożek był na tyle miły, że nam trochę przewodził, a i udało mi się z nim chyba nawet trochę zaprzyjaźnić. I może to aura tego miejsca, ale zaczęły mi się przypominać różne fakty z poprzedniego życia. Ciekawe to, ale... Może innym razem. Byłam w domenie Inari... Gdzie samej czy samego nie spotkałam, ale porozmawiałam z paroma starymi Kitsune. Sporo mi wyjaśniły. Byłam w jakimś domu, gdzie dzieci-youkai bawiły się kosztem podróżnych, ale mnie wyrzuciło z ich domu jak się zorientowały, że się nie daję. Trochę szkoda... Widziałam jeszcze parę innych miejsc, ale najciekawsze miało nadejść-Popiła trochę, zastanawiając się przez moment nad tym co, i jak powiedzieć-Przez te wspomnienia z życia miałam spory mętlik. Wiedziałam, że muszę coś zrobić, i myślałam nawet o poproszeniu o pomoc tego kami, ale zanim to zrobiłam to okazała się ciekawa rzecz. Otóż Wielka Trójka miała się spotkać, a mój przyjaciel był w pewien sposób związany z czcigodną Amaterasu. Mógł mnie zostawić na jakiś czas, ale zaproponował, że zabierze mnie ze sobą. Może wyczuł, że szukałam wsparcia... Więc jak mogłam przepuścić taką okazję?-Uśmiechnęła sie cwanie. Po chwili jednak zamyśliła się na moment-Um, wszystkiego chyba powiedzieć nie mogę... Ale opowiedziałam swoją historię i poprosiłam Wielką Trójkę o pomoc. Mogłam to zrobić zgrabniej, fakt... Ale uszyłam z życiem, pomimo największego strachu jakiego tylko mogłam w życiu doznać. I zostałam zaproszona na ucztę, gdzie powiedziano mi co postanowiono. A postanowili mnie wynagrodzić zarówno za trudy przez które przeszłam, jak i oddanie-Zrobiła przerwę, raz by zorientować się w reakcjach, dwa by wyczuć czy czasem nie przesadzała. Niby jej nie mówiono o tym, że nie mogła wykorzystać tej historii, ale z drugiej... Nie no, była mowa, że ma prawo się nazywać jego córką. Dopóki będzie się zachowywała należycie... A chyba sprawowała się ostatnio całkiem nieźle. Nawet zaimponowała Katrinie...
-Boskość. Postanowili obdarzyć mnie błogosławieństwem jednego z nich. Amaterasu, Susanoo, Tsukuyomi. Z wdzięcznością dokonałam wyboru, i niemal natychmiast zostałam poddana próbie która miała na celu okiełznanie mojej nowej natury. Wyspa wiecznych sztormów, zawodzeń potępionych, powietrza jak rozgrzany ołów, i youkai przeróżnej maści. Miałam tam wytrzymać parę miesięcy. Uda mi się - zostanę uwolniona. Nie uda mi się - na zawsze moja dusza zostanie przykuta do tych przeklętych skał-Przystopowała na moment. Miała podobne wrażenie co wtedy z gdy była tu po raz pierwszy. Że sytuacja mogła pójść w każdą możliwą stronę. Mogła zostać wyśmiana. Mogła uzyskać to co chciała, czyli podziw i może nawet mały kult. Mogli się wystraszyć, wyśmiać ją... A mogła też sprowadzić na siebie gniew swojego ojca, co chyba z tego wszystkiego byłoby najgorszym co może się stać. Podtrzymywała jednak na razie napięcie tej historii. Odczekała chwilę czekając na reakcję, nawet na głupie "I co, udało Ci się?".