Zachodnia Pustynia

Martell był w stanie uwierzyć Cascarze w to, że samemu, by sobie z tamtym facetem nie dał rady, w końcu faktycznie tak się stało. Wszak gdyby nie odwrócenie uwagi Shinigami przez rosłego Pustego to jego wężowy kolega już wąchałby kwiatki od spodu. W tej kwestii Młotnik mógł być z siebie dumny. Jego ogromna wytrzymałość na ciosy pozwoliła im wyjść zwycięsko z tego starcia, do tego on sam powalił tego najmocniejszego. W każdym razie ciekawsza była reszta wypowiedzi gadziego Hollowa. W końcu ten twierdził, że widział coś takiego tylko raz, ale skądś miał przypuszczenia, że ich gatunek też coś takiego w tym czy innym stadium ewolucji też potrafił. Fortalese, aż zaczęło to zastanawiać jak wiele podczas tych kilku lat pełzania po świecie Cascara doświadczył. No i jak głęboko musiał wtykać swój nos, by posiadać informacje o tak potężnych istotach. Humanoid domyślał się, że było ich niezwykle mało. Tak czy siak z tych rozważań wyciągnęło go dziwne samopoczucie. Było to dla Martella coś bardzo dziwnego, w końcu jego zmysły wyczuwania czegokolwiek, tak podskórnie, bez podstawowych zmysłów były bardzo tępe, więc jakieś takie przeczucie było dla niego czymś zaskakującym. Pomagając sobie lewą ręką Pusty poszedł w ślad kolegi i podniósł się z ziemi. Cholera, tak bardzo potrzebował teraz odpoczynku, a tu akurat teraz musiało się dziać coś tak dziwnego.
- Co jest kurna? - Rzucił bardziej do siebie, niż do wężowego Hollow, który przecież sam go poinformował, że pojęcia nie ma zielonego. - Czy to możliwe, że coś oszukało Twoją zdolność albo się przed nią ukryło? Zwiewamy Gargantą? - Zapytał nerwowo zdając sobie sprawę, że nie jest gotów na kolejne ciężkie starcie. Ani jego organizm ani energia duchowa jeszcze nie byłyby w stanie się tego podjąć w związku z czym pewność siebie Fortalesy nie była w tym momencie najwyższa. Sam obracał się nerwowo próbując spoglądać w każdą ze stron w poszukiwaniu źródła potencjalnego zagrożenia, które to wywoływało to dziwne, niepokojące uczucie.

~Boyos 01~

Samotnie stojąc pośród piachów Hueco Mundo Kosiarz rozglądał się za ofiarą. Wokół jednak cisza jak po śmierci organisty. Gdziekolwiek nie spojrzał widział tylko niezmierzone dystanse, wypełnione piachem. Raz na jakiś czas pojawiało się martwe drzewo, charakterystyczne dla wymiaru Pustych. Wokół jednak nic innego się nie pojawiało. Żaden Pusty, ani nic czym Boyos mógłby się pożywić... a czuł głód. I to niemały...

Boyos otrzepał się z pyłu, który zalegał mu od jakiegoś czasu na grzbiecie, co drażniło go niemiłosiernie. Pusty, nienawidził bezczynności. Od czasu, gdy rozstał się ze swoim bytem ziemskim, czuł ciągle niedobór jedzenia w jego trzewiach. Tak dawno już nie pożarł żadnej młodej kobiety...

Nagle pusty potrżąsnął głową. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej go wszystko irytowało.
- AAAAAAAAAAAAWWWWWWW!!!!!!! - zawył, a gdy już ochłonął, postanowił dalej przemierzać bezkres pustyni. A nóż natrafi lub wyczuje coś ciekawego.

Ruszając w głąb pustyni Kosiarz rozglądał się dookoła. Był typem Pustego, który mógł się pochwalić niemałymi gabarytami. Większa zatem była szansa na to, że to ktoś wypatrzy jego, nie na odwrót. Chyba, że trafiłby na kogoś podobnych rozmiarów. I tak podróżował przez pustynię niczym nomada, w poszukiwaniu pożywienia. Z każdą jednak minutą określenie "pustynia" pokazywało co naprawdę znaczy. Coś takiego jak "żywa dusza" nie funkcjonuje zbytnio w Hueco Mundo, lecz inaczej nie da się tego opisać... Wokół ani jednej osoby, która mogłaby się rzucić w paszczę Boyosa dobrowolnie lub chociaż zrobić to po jakiejś walce. Absolutna. Pustka. Nic tylko niezważone ilości piachu i niezmierzone kilometry pustyni na których spoczywał. Czasem martwe drzewo, ale Puści to nie weganie...

Boyos nie zamierzał przestawać. Szedł cały czas naprzód. Wiedział, że jeżeli nie znajdzie pożywienia w niedalekim czasie, będzie zmuszony użyć Garganty, by przejść na ziemię. Tam jednak, często, mogły pojawić się zagrożenia, których Boyos starał się na początek uniknąć, jeżeli jednak nie znajdzie w najbliższym czasie jakiegoś głupiego pustego, który wejdzie mu w drogę...Tak więc Boyos szedł dalej.

Niegdyś czteroręki widać był dobrze obeznany. Zdecydowanie był to bardziej typ Cascary, niż Martella... W sensie więcej myślenia, wyczuwania energii, niż tępej, prostej siły niszczącej. Po samej tej, choć ogromnej, to jednak tylko energii był w stanie zgadnąć któż to jest. Choć ta jego wiedza chyba nie była taka do końca świetna, w końcu powiedział na Los Nachos "Las Noches", a to się przecie kupy ani dupy nie trzymało. Może, więc i rasy nie zgadł za dobrze? Trudno powiedzieć, a i Adjuchas szczerze mówiąc nie bardzo o tym myślał. Został tak przyparty do ściany, że myślał właściwie tylko o jednym - o przetrwaniu. W rezultacie łamiąc większość rzeczy, w które wierzył i które nim kierowały podczas okrutnego losu Pustego zaatakował podstępnie swego byłego towarzysza. Krzykacz jakby się spodziewał, bo zdołał się zasłonić przed pierwszym ciosem, w rezultacie starcie przeszło wręcz do parteru, niezbyt składnej krzątaniny. W tej Fortalesa mógł mieć przewagę, w końcu jego siła fizyczna była trudna do podważenia, a w takiej sytuacji niegdyś czteroręki nie mógł skorzystać ze swej mobilności. Istotnym czynnikiem, który zaważył na ostatnim zwycięstwie Młotnika było to, że on zwyczajnie mniej oberwał. Pomijając kwestię przyczyny Martell wygrał i pożywił się krzykaczem, w międzyczasie odnosząc dziwne uczucia. To nie była energia, lecz czysta żądza mordu. Pierwotny pomysł poszukania owego Arrancara poszła w odstawkę. Trzeba było się zwijać. To też uczynił co chwila zaglądać ja za siebie, niemal oczekując, że za sekundkę jego żywot się skończy. Czy to przeklęty łucznik z jakiegoś wysokiego punktu go ustrzeli czy też ktokolwiek inny.

Ostatecznie do tego nie doszło, a Adjuchas powrócił na piaskowe wydmy smutnego Hueco Mundu. Nigdy nie pałał specjalną miłością do tego świata, ale tym razem cieszył się jak głupi, że się tu znalazł. *Świat żywych jest posrany!* Pomyślał opadając na tyłek. Sapał ciężko. Po części z powodu pospiesznego posiłku, ale w przede wszystkim ze względu na rozemocjonowanie, strach, buzującą w jego żyłach adrenalinę. Ta powoli zaczęła opadać, jednak w przypadku emocji, jedne zaczęły zastępować drugie. Dopiero teraz gdy ta cała otoczka minęła zaczęło do niego dochodzić jak parszywy uczynek popełnić. Nawet to, że czteroręki był dość wredny nie tępiło ostrza, które drażniło jego sumienie. Zachował się jak te dranie, którym nie sposób zaufać. Te gnidy co we wszystkim tylko swojego interesu wyszukują, a w razie czego każdego są w stanie poświęcić. On przecież taki nie był... Prawda? Jakby tak myśleć o jego towarzyszach to Foscor zginął zasadniczo go zasłaniając swoim ciałem. Cascare wchłonął podczas przemiany w Adjuchasa. Mesher i Boyos po prostu sobie poszli. Choć fakt, że temu drugiemu srogo przylał za niesubordynacje. No i teraz ten krzykacz, którego pożarł. Następnym razem musi się bardziej postarać, by nie musieć stawać przed okrutnym wyborem "ja czy on", musiał się podźwignąć, aby móc obrać trzecią ścieżkę, w której jest w stanie dbać o obie strony.

Fortalesa się podźwignął z tyłka na nogi. Tak jak mówił to czteroręki "jeśli stoisz, to zginiesz". Nie mógł zginąć. Był winien życie Foscorowi, Cascarze i krzykaczowi, ich poświęcenie nie mogło zostać zmarnowane, musiał trwać oraz zażegnać żywot potwora, którym się z każdym tygodniem w tej roli coraz bardziej stawał. Przerażało go to jak jego charakter postępująco gnije. Rozejrzał się w około, jedyne co wybijało się ponad monotonnie piasków Hueco Mundo to ten dym. Tam, więc postanowił skierować swoje kroki Młotnik. Uznał, bowiem że tam gdzie dym, tam musiała być walka. A tam gdzie walka tam, jednak Hollow martwy, a drugi zraniony bądź zmęczony, do tego mniej czujny, bo zajęty pożywianiem się. On z kolei nie był w pełni zdrowia, więc musiał znajdować ofiary, które też najlepiej w takowym nie były. Zjedzenie tak potężnego pustego jak ten krzykacz na pewno zaprocentuje, ale musiał pożywiać się dalej, aby wrócić do pełni formy. Gdy tylko wchodził na wydmy rozglądał się w około w poszukiwaniu ciekawych rzeczy, lecz przede wszystkim w kierunku tego dymu, aby dostrzec jakieś szczegóły związane z źródłem tego zjawiska.

Choć Martell nie należał do najbardziej doświadczonych Pustych... Nie czarujmy się, wśród swojej rasy był prawdziwym żółtodziobem! Tak czy siak zdążył zorientować się, że Hueco Mundo posiadało miejsca, które pełne były życia, przeważnie brutalnego, krwawego oraz okrutnego, ale życia, jednak w większości było dość niemrawe. Wielka pustynia chyba nie miała kresu, a Hollow, przecież nie było znowu tak dużo. Przynajmniej nie jak na te terytoria. W związku z tym można było iść, iść, iść i iść i na nic nie trafić. Najgorsze było to, że pomimo tego trzeba było być cały czas czujnym, dniami i nocami, które zasadniczo niewiele się od siebie różniły, bo Puści byli rasą tak zróżnicowaną, że atak mógł nastąpić z każdej strony. Tak jak wówczas co szedł z Mesherem i wielka paszcza wyłoniła się spod ziemi. To mogło wywołać paranoje. W gruncie rzeczy, jednak z tych powodów Adjuchas nie był specjalnie zdziwiony, że jego trasa do źródła dymu przebiegła spokojnie. Zwyczajnie akurat teraz wpadł na miejsce co w nim niedużo Hollow. To co zastał było, jednak znacznie bardziej zaskakujące i niepokojące. Dostrzegł wielki krater, tak ogromny, że choćby Fortalesa przywalił najsilniejszym Cero jakie umie to i tak by takiego nie zrobił. Do tego wyglądało jakby zmiotło cały piach odsłaniając skały. Czyli to było pod białą pokrywą Hueco Mundo? Mało ciekawe. No, a przynajmniej Młotnika kwestie geologiczne świata niezbyt interesowały. Bardziej zastanawiające, a przy tym niepokojące było pytanie "Kto ten krater zrobił?" Było tu trzech ludzi. To samo w sobie było dość niepokojące, szczególnie że go dostrzegli. Martell nie potrafił wyczuwać Reiatsu, więc nie mógł ocenić ich siły. Przyjrzał się im, chcąc dojść do wniosku czy mają czarne stroje oraz miecze, słowem czy to Shinigami.

Ze względu na swoją nieudolność w wyczuwaniu energii ocenę zagrożenia musiał nauczyć się szacować po innych kwestiach. Na przykład tutaj byli człekokształtni, w wielkim kraterze, z rozpalonym ogniem oraz jakimś namiotem. Do tego dostrzegli Adjuchasa i... Nic. Nadal tam sobie stali, ni to uciekli, ni to wrzeszczeli, ni to rzucili się na niego w szarży jak to mieli w zwyczaju Bogowie Śmierci. To zupełnie inne reakcje, niż te, do których przyzwyczaili go człekokształtni. Poza tym należało szacować, że Ci ludzie posiadają wyższe od Fortalesy zdolności oceniania możliwości innych po Reiatsu. Z tego wszystkiego, z pewną dozą prawdopodobieństwa (może nawet dużą!), że byli oni naprawdę silni i zwyczajnie się Pustego na trzecim poziomie rozwoju w żaden sposób nie obawiali. Poza tym byli silniejsi liczbą, no i nie wydawali się ranni. Martell postanowił podjąć decyzję o odpuszczeniu sobie. Nie mógł po raz kolejny popełnić takiego błędu, jak w przypadku zaatakowania tamtej Shinigami. Drugi raz tyle farta mieć nie będzie. Skręcił, więc w bok i udał się w innym kierunku. Może nie zdecydowałby się na to gdyby nie to, że dość niedawno zjadł sowity posiłek, który co prawda okrutnie drażnił jego sumienie, ale również sprawiał, że nie był jakiś bardzo głodny. W związku z tym skręcił w bok i zaczął oddalać się od miejsca kempingu dziwnych człekokształtnych raz po raz zaglądając za plecy czy Ci nie zdecydowali się na niego rzucić.

To chyba nie byli Shinigami. Ani czarnego stroju, ani miecza. To by się wszystko nie zgadzało z tym jak zapamiętał wszystkich Bogów Śmierci na jakich w życiu wpadł. Tylko ludzka fizjonomia się zgadzała. Może w takim razie to mieszkańcy Los Nachos? W życiu żadnego nie widział, więc w sumie nie wiedział jak wyglądają, także faktycznie być może byli to oni. Nie czuł od nich żądzy mordu takiej jak w Świecie Żywych, ale z nimi to pewnie jak z Pustymi, jeden bardziej krwiożerczy, drugi mniej i tak się jakoś żyje. No bo przecież nie mogli to być ludzie, nie? Skąd, by wiedzieli jak tu wleźć, w sensie do Hueco Mundo. Co prawda niedawno zakończona wycieczka do Świata Żywych przekonała go o dziwaczności rasy ludzkiej, więc może w w wypadku mieszkańców tamtej części uniwersum powinien spodziewać się niespodziewanego. Postanowił, więc nie ryzykować i oddalić się pospiesznym krokiem dumny ze swojego rozsądku. Jak się okazało Ci nie tylko się go nie bali, ale również mieli wręcz ciagoty, żeby z nim jednak spędzić czas. Jeden z humanoidów wyszedł z leja i do niego zawołał. Martell zatrzymał się trapiony dylematem. Pójść czy nie pójść? Oto jest pytanie! Z jednej strony to może być pułapka. Wyjdzie na skraj leja, oni się zaczają i wtedy bach. Trup. I cała walka o życie, plugawienie się podłą zdradą czterorękiego jak krew w piach. O ironio będąc w Hueco Mundo. Z drugiej, jednak może rzeczywiście mieli jakąś intratną propozycję, do której może tym razem by się nadawał, nie jak w przypadku tamtej dziwacznej kobiety co go nie wiadomo jak ściągnęła, a potem w równie dziwny sposób uwięziła. Może oni też mieliby jakąś przedpłatę, która Adjuchasowi zdecydowanie by się przydała, żeby wyleczyć wciąż trapiącą go ranę. Bardzo chciał wrócić do pełni sił. Był Pustym, który w pełni bazował na swojej fizyczności, będąc na tyle uszkodzonym by to był problem tracił znaczną część siły oraz pewności siebie.

Pomimo tego, że Fortalesie nie znudziło się "błąkanie bez celu", bo przecież ledwie do niego wrócił po doświadczeniu szaleństw Świata Żywych to, jednak obrócił się na pięcie i skierował w stronę leja. Szedł ostrożnie, jak nieufny, głodny pies, który trafił na ludzi oferujących mu coś do zeżarcia. Z jednej strony był lęk, ostrożność, brak zaufania wobec humanoidów (ostatnio spotęgowany!), jednak z drugiej chęć jedzenia oraz ciekawość zwyciężały. Podszedł, więc najpierw uważnie na skraj upewniając się, że nikt się nie kryje, tylko że ich liczba się zgadza. Jeśli wszystko pasowało to tam pomyślał, że zostanie. Sama wizja zeskakiwania z tego krateru średnio go przekonywała, a tu czuł się w miarę bezpiecznie. Z tylko sobie znanym taktem i subtelnością wypalił na start:
- A kim Wy w ogóle kurde jesteście!? - Zrobił to na tyle głośno, żeby na pewno słyszeli nawet siedząc obok tego swojego dziwacznego ogniska. Miał nadzieje, ze okaże się, iż to mieszkańcy Los Nachos, wtedy przynajmniej dowie się jak wyglądają przedstawiciele Arrancarów. To wiedza, która na przyszłość byłaby bardzo przydatna.

Martell przyjrzał się tej trójce dokładniej. Była ona osobliwa z każdej perspektywy jaką był w stanie dostrzec Adjuchas, a to co mówili było jeszcze zaskakujące. Według tego tutaj byli ludźmi, których jakiś Wybawiciel przywrócił do pierwotnej formy pozbawiając głodu, a zatem tak tu siedzieli. Fakt, że nie byli tymi Arrancarami był zawodem, jednak trzeba powiedzieć, że to co rzekli było też interesujące. Młotnik gdyby to usłyszał od kogoś to pewno by za nic w to nie uwierzył, ale on sam widział te osoby, sam słyszał ich głos, dostrzegał namiot oraz widział rozpalony płomień. Dwóch ostatnich Puści nie wykorzystywali. Coś tu musiało być na rzeczy. Szczególnie interesujące zaś dla Fortalesy była kwestia utraty głodu. Miał tego uczucia serdecznie dosyć, czuł że czyniło ono z niego kogoś gorszego niż był w rzeczywistości. Pozbawienie się głodu było jednym z najważniejszych elementów motywujących jego działania. Do tej pory sądził, że aby to zrobić musi przemienić się w Arrancara, jednak jak widać była
również inna droga. Były też inne interesujące informacje płynące z wypowiedzi jegomościa. Na przykład to, że ów Wybawiciel przywrócił im "pierwotną formę", a oni byli ludźmi. Czy, więc Martell też kiedyś był człowiekiem? Jeśli tak to jakim? Czy popełnił jakąś straszliwą zbrodnię, ze los go pokarał przywdzianiem tej maski? W jego głowie pojawiło się mnóstwo pytań.

- Nawet w ludzkiej formie w Hueco Mundo może Ci być trudno o, jak to ująłeś, "normalne życie". - Rzekł z przekąsem. Czyżby ów boski wyzwoliciel zamienił ich w ludzi, ale nie potrafił odesłać do właściwego świata? Jeśli tak to był okrutną istotą. Nawet jeśli Ci tutaj byli silni, nawet jeśli Martell nie stanowił dla nich zagrożenia to ileż mogą przetrwać takich ataków? Po ilu razach zbraknie im sił? Czy nie muszą jeść? W takiej konfiguracji wyglądało na to, że Wybawiciel skazywał "wybawionych" przez siebie Pustych na śmierć, jako pożywkę innych Hollow, po dłuższej czy krótszej walce o życie. Mimo tego drobnego mankamentu dodał:
- Zatem wskaż drogę. - Nie był pewien czy to los, którego pragnie. Chciał, jednak powęszyć, dowiedzieć się o co chodzi z tym Wybawicielem, co ma mu do zaoferowania, czego żąda w zamian. Zawsze to jakaś dodatkowa, przydatna wiedza, a i przy tym alternatywa.

Wyglądało na to, że Ci trzej byli posłańcami, którzy pracowali dla tego Wybawiciela naganiając do niego kolejnych Pustych. Oznaczało to, że w tych przemianach gość miał spory interes, bo każdy był coś mu winien, dostawał jakieś zadanie. Czyżby ta osoba organizowała sobie jakąś dziwaczną ludzką armię uzależnionych i wdzięcznych mu byłych Hollow w Hueco Mundo? To byłoby interesujące. Oczywiście też cholernie niebezpieczne, bo pewnie to nie w smak tym z Los Nachos... A przynajmniej tak się Adjuchas domyślał, wszak niewiele o nich wiedział, a właściwie to prawie nic. Kolejną ciekawą informacją było to, że Ci zostali już pochowani. Czyżby ludzie stawali się Pustymi po śmierci? Ale czemu? Jako karę za grzechy? A jeśli to co strasznego on musiał za życia przeskrobać, że został tak surowo ukarany? Czy w Świecie Żywych było, aż tyle potworów, których winy był tak doniosłe? To prawda świat ten wydawał mu się coraz bardziej powalony ile razy tylko się w nim pojawiał, ale i tak go to trochę szokowało. Tyle pytań, tyle pytań. Jeszcze trochę i mu się od nich zakręci w głowie! Czas przyszedł poszukać odpowiedzi.

- Dzięki. - Rzucił starając się nawet zabrzmieć serio sympatycznie. W końcu całkiem miło było jak dla odmiany ktoś nie nazywał go kretynem, tylko stwierdzał, że nie jest taki głupi. Przyjemna odmiana. Generalnie Ci trzej byli dziwni, ale w pozytywny sposób. Gdy trafiał na ludzi (albo im podobnych) to zawsze zwiewali albo bez słowa próbowali go ukatrupić i choć nie ukrywał, że było to racjonalne zważywszy na jego rasę oraz potrzeby, to jednak ktoś kto z nim chce porozmawiać było miłą nowością. Fortalesa chwycił za kamyk i obrócił go kilka razy w dość niezgrabnych, grubych paluchach lewej dłoni, a następnie wprowadził do niego nieco Reiatsu, by potem spróbować przyczepić go do prawej piersi. Chciał się zorientować czy Ci nie robią go w bambuko. Jeśli podziałało to nie mówiąc nic więcej odwrócił się na pięcie i udał się w stronę księżyca, wciąż z niepewnością oglądając się za siebie. To, że tamci zapewniali o swoich pokojowych zamiarach nie oznaczało, że nie wciskali Młotnikowi kitu, a w Hueco Mundo lepiej dmuchać na zimne. Z każdym krokiem dalej od dziwnego krateru częściej rozglądał się na boki oraz do przodu, niż za siebie. Trzeba było uważać, żeby z powodu ostrożności w stosunku dziwnych ludzi przypadkiem nie dać się zaskoczyć przez innego z Hollow. To byłoby niefortunne. Tak teraz ciekawiło go jeszcze jedno... "Osada Wybawiciela"... Kto kurna stawia jakieś osady na bezkresnej pustyni Hueco Mundo? W życiu tu żadnej nie widział!

Martell szedł, szedł, szedł i szedł, a potem jeszcze maszerował, spacerował, chwilę się powspinał na wydmę i dalej szedł! Szczęście, że nic poważniejszego nie truło mu siedzenia, a i jakieś niewielkie posiłki udało się po drodze zdobyć, także również na stan głodu nie mógł narzekać. Prawda, że głodny był, bo takowy był zawsze, ale w jego niedługim, zamaskowanym życiu, bywało już znacznie gorzej w tej materii. Dodatkową dobrą informacją było to, że ten kamyszek działał w zgodzie z informacjami przekazanymi Adjuchasowi przez dziwacznych ludzi z Hueco Mundo. I się przyklejał i robił się ciepły, także szansa, że nie nagadali biednemu, prostolinijnemu Młotnikowi głupot, a ten uwierzył spadała.

Po czasie przemarszu dotarł do sporej wyrwy w ziemi, nawet większej niż wydmy, które znajdowały się na obszarze całej pustyni. Przebycie tego będzie upierdliwe. Mógł spróbować przeskoczyć dziurę, ale po pierwsze jej krawędzie szybko okazały się chybotliwe i niepewne, a po drugie w swą skoczność ni cholery nie wierzył. Był ciężki, a do tego posiadał krótkie nogi. Wolał myśleć o sobie jako takim co się mocno trzyma gruntu, aniżeli poszukiwać wzbijania się w powietrze. Jako, że krańców tej wyrwy nie dostrzegał to i szansa na obejście go była chyba marna, więc pozostała opcja białej kładki. Ta też była podejrzana. Tamten stworek gdy na nią wszedł zaczął zachowywać się podejrzenie, a potem został zestrzelony przez stwora schowanego w dole krateru. *Toś sobie znalazł miejsce do żerowania skurwielu.* Pomyślał z przekąsem Fortalesa. Co, by jednak nie powiedzieć był to pewien pomysł na życie. Siedzisz w takiej dziurze i tylko czekasz, aż Ci coś przed nosem spadnie do zjedzenia. Niby ryzykowne, bo przecież mógł tu nikt nie przyłazić, ale z drugiej strony może to i lepsze od łażenia bez większego ładu i składu, jak nieraz to czynił Martell? Kto to tam wie. Młotnika martwiła ta kładka. Z jakiegoś powodu ten inny Pusty zaczął się na niej dziwnie zachowywać. Czemu? Czy to efekt tego podłoża czy może dojrzał schowanego w piasku adwersarza i spanikował z powodu zagrożenia? Cholera go wie. Z drugiej strony Adjuchas w życiu nie trafił na podłoże, które sprawiało, że istota na nim wariowała i wydawało mu się to dziwaczne, także może to działalność tego na dole? Prawda też, że niewiele w życiu widział i ostatnie dni go w tym mocno uświadamiały.

Ostatecznie, jednak nie miał wyboru, bo skakać nie chciał, także pozostało mu tylko białe przejście. Mógł też niby zawrócić, ale słaba to opcja po takim czasie przemarszu. Podszedł, więc w stronę początku kładki i tam postanowił zastosować środki zaradcze, aby zwiększyć bezpieczeństwo przeprawy. Schylił się i dotknął młotem ziemi korzystając ze swej zdolności kontroli gruntu. Tym razem nie chciał wytworzyć niczego zwartego, twardego czy konkretnego. Chciał wykorzystać ją w taki sposób, aby okoliczny piasek podrzucić pod kątem czterdziestu pięciu stopni w kierunku tej paskudy czającej się na dole. Tak dużo i tak mocno jak się da. Chciał jej zasłonić w pełni widok na kładkę. Następnie ruszył tak szybko jak pozwalała mu na to szerokość przeprawy cały czas próbując kontrolować czy coś się z nim dziwnego nie dzieje. Nasłuchiwał też czy aby nic w niego nie leci. W końcu może ta paskuda na dole celowała w inny sposób, niż na wzrok. Wówczas po prostu pada przed siebie, aby piersiami i brzuchem wylądować na białej masie, z którego zrobiono kładkę. W ten sposób liczył, że atak, który trafił wcześniej idącego tędy Hollow przeleci nad jego skromną osobą, a on będzie mógł wstać i "gnać" dalej na drugą stronę wyrwy.

Wyglądało na to, że piaskowa zasłona Martella na nic się nie zdała, bo Hollow schowany w kraterze miał go zwyczajnie w poważaniu ciesząc się wcześniejszą zdobyczą... A właściwie dwoma. Młotnik nie chcąc być kolejną z nich wybrał teoretycznie bezpieczniejszą ścieżkę. Ta okazała się dziwna. Lepka, a przy tym chybotliwa. Czyżby była stworzona z tej wydzieliny, nitki którą ten Pusty trzymał? Jeszcze lepiej ją zobaczył gdy ten pojawił się na jego drodze. A już myślał, że pójdzie tak łatwo. Adjuchas wolał nie wdawać się z nim walkę... No przynajmniej póki stał na tym dziwnym, niepewnym podłożu, które mógł mieć podejrzenia, że znajdowało się pod pewną kontrolą adwersarza. Szczególnie tak silnie przywiązana jednostka do ziemi jak on byłaby nierozważna, a nawet głupia prowokując walkę na niepewnym gruncie.

- To właśnie zamierzam. - Powiedział nie chcąc zdradzać, że szuka jakiejś osady po środku Hueco Mundo, w której znajduje się jakiś Wybawiciel zmieniający Pustych w ludzi. Uznał, że to brzmiało tak kuriozalnie, iż nie było bata, żeby ten uwierzył. Dlatego też wybrał bardziej prawdopodobną i rozsądną przyczynę swojego przemieszczania, czyli zwykłą wędrówkę jaką Hollow prowadzili całe swoje smutne życia. - Jestem tu tylko przechodem. Daj mi przejść, a zaraz zniknę za jakąś wydmą i będziesz miał swój teren nienaruszony. - Dodał, aby dokładniej wyjaśnić swoje intencje, co by nitkowy potwór nie miał żadnych wątpliwości. Wszak Fortalesa zdawał sobie sprawę, że jego pobratymcy miewali różne poziomy intelektu, więc trzeba na wszelki wypadek wyrażać się do nich możliwie prosto i zrozumiale, co by nie doprowadzić do problemu wynikłego ze zwyczajnego nieporozumienia. Przy tym wszystkich na wszelki wypadek przestępował z nogi na nogę. Nie chciał przykleić się do podłoża przez zastanie. Dlatego wolał regularnie odrywać od niego stopy, jednocześnie uważając, żeby nie postawić ich źle i nie spaść. W razie czego gotów też był na to, że jego perswazja nie przyniesie rezultatu. Uważnie obserwował ruchy nitkowatego, aby być gotowym ataku czy to przez zasłonienie się kulą czy też przeprowadzenie ryzykownej szarży do drugiej strony krateru. W końcu zostało już tak niedaleko!

No i znaleźli się w patowej sytuacji. Z jednej strony Martell co przestępował z nogi na nogę, co by się do dziwacznej przeprawy nie przylepić chcąc ją opuścić, z drugiej jej równie osobliwy właściciel co obawiał się, że gdy Młotnik z niej zlezie zaraz stłucze go na kwaśne jabłko. Faktycznie zważając na to na jakie chłystki polował to była szansa, że taki Adjuchas jak on dałby radę go zabić. Szczerze powiedziawszy, jednak nie miał takiego celu. Niedawno jadł, zmierzał do celu, bo kamyk co jakiś czas dawał znać ciepłem, a kto wie czym będzie ten cały czarodziej co ludzi odhołowia? Albo co jeszcze czeka poczciwego Pustego w drodze do niego. Warto dobrze szafować siłami, szczególnie że dziwaczne zdarzenia z Świata Żywych je mocno uszczupliły, na tyle że nawet zjedzenie tak silnego Hollow jak czteroręki tu nie przyniosło całkowitej ulgi. Podsumowując uznał, że to jest ta okazja, którą należy przegapić.

- Spokojnie, nie szukam zwady... Tym razem. - Rzucił wykonując otwartą lewą dłonią uspokajający gest. Nie wiedział, że często to wręcz działa jak płachta na byka, także nic tylko mieć nadzieje, że nie tym razem. Nie zamierzał, jednak wyjść na tak spolegliwego co wykonuje tylko cudze warunki, a samemu nie próbuje czegoś od siebie dorzucić, aby zadbać o swoje bezpieczeństwo. To wręcz, by potęgowało szanse, że tylko udaje pokojowo nastawionego, a tak naprawdę chce zaatakować gdy tylko zejdzie z lepkiej ścieżki. Z tych dwóch względów dodał jeszcze - Ale Ty odsuń się dalej. Też obawiam się, że ściemniasz i zaatakujesz gdy tylko stanę do Ciebie plecami. - Tak czy siak ruszył na przód, stawiał powolne, spokojne kroki, spoglądając nerwowo na "Władcę Przepaści", którą właśnie przemierzał. Nie chciał znaleźć się w tarapatach dlatego, że gdy życie dało mu okazje zachować się przyzwoicie to wbrew swej rasie i naturze Pustych właśnie to zrobił. Ruszył po wyznaczonej kresce i jeśli nie nadszedł żaden atak lub inna komplikacja ruszył dalej w kierunku księżyca wyznaczonym mu przez człowieka z Hueco Mundo.

Nerwowe przejście przez wyrwę przebiegło mimo stresu bez problemowo. Wyglądało na to, że tym razem obie strony wypowiadały się szczerze i grały w otwarte karty, co w przypadku sytuacji konfliktowej u dwóch Hollow chyba nie zdarzało się znowu tak często. Tak czy siak Martell ruszył dalej i znowu szedł, szedł, szedł, szedł, a potem jeszcze szedł. Cholera. Mógł spytać jak daleko jest ta cholerna osada albo ten człowiek (bądź ktoś kto się za człowieka podaje) mógł wykazać się odrobiną dobrej woli i powiedzieć ile czasu trzeba leźć, żeby się do niej doczłapać. Bez tej informacji Adjuchas stawiał się w niewygodnej sytuacji, bo jego cierpliwość wystawiana była na ciężką próbę. Póki co jeszcze się trzymał swojego postanowienia i szedł dalej, ale co jeśli przypili go większy głód? Czy będzie miał nadal siłę przeć do przodu nie wiedząc ile jeszcze przed nim drogi? A może wybierze pewniejszy kierunek i otworzy Gargantę do Soul Society, aby tam pożywić się duszami? Trudno powiedzieć.

Tak zamyślony o mało nie wdepnął w dziesięciometrowego, wielkiego węża. Jeśli to się dobrze skończy i znajdzie sobie jakiegoś towarzysza to będzie to temat do niezłego żartu. Fortalesa miał wystarczająco dużo dystansu do siebie, aby naigrywać się ze swoich potknięć. Co do węża ten nastroszył się igłami, a do tego zaczął fruwać. Młotnikowi do głowy przyszły dwie myśli. Po pierwsze, że to przeciwnik dla niego wyjątkowo niewygodny. Potrafił latać, więc pewno był i zwinny, trudny dla trafienia, a trzeba przyznać, że Martell ani do najzręczniejszych ani najszybszych nie należał... No i ziemna zdolność jakby odchodziła do lamusa w tej sytuacji. Do tego potrafił się nastroszyć kolcami, co dla kogoś opierającego swoją siłę uderzenia w większości na atakach fizycznych oznaczało niejedną dziurę w ciele. Z kolei drugą myślą było to, że przydałby się Fortalesie jakiś towarzysz. Ten co prawda na Boga intelektu nie wyglądał, ale posiadał umiejętności, których brak było Adjuchasowi. Do tego latając mógł widzieć dalej i na przykład dojrzeć niebezpieczeństwa albo choćby te cholerną osadę, której Młotnik poszukiwał. Dlatego też Pusty rzekł:
- A może Ty chodź ze mną i oboje pokażmy wszystkiemu na co trafimy po drodze? - Zdawał sobie sprawę, że to "chodź" było mocno nietrafione w przypadku wypowiadania się dla kogoś pozbawionego nóg, ale pomyślał, że parafrazując słowa wypowiedziane przez samego kolczastego zwiększa szansę na dotarcie do jego mózgownicy i przekonanie go jakoś. Jako, że zaś był w Hueco Mundo, a na jego przeciwko stał nieobliczalny Hollow to zachował czujność. Przygotował się do obrony bądź uniku, w wypadku tego pierwszego koniecznie zasłaniając się młotem jako najtwardszą częścią swego ciała.

Wyglądało na to, że Martell trafił na wyjątkową sztukę. Co prawda w niezbyt pozytywny, ale z pewnością latający wąż był oryginalny. Zdawał się strasznie głupi, gadał do siebie, nawet nie zważając na to, że Adjuchas go słyszy. To tego nawet nie potrafił się wyrazić o sobie w pierwszej osobie. Mimo tego Hollow nie zmienił swojego nastawienia. Uznał, że rekrutując go jednocześnie uzyska towarzysza, może niezbyt mądrego, ale jednak towarzysza, a jednocześnie pozbawi się bardzo możliwe, że dość upierdliwej walki. Korzyści zatem nadal stały po stronie pierwotnego planu Młotnika. Do tego chyba był już w miarę blisko celu skoro fruwający trafił już na kogoś kto by szukał Wybawiciela. Mimo to lepiej było ukrywać, że i Fortalesa jest na trupie tej samej persony, bo z monologu węża wychodziło, że od razu go zaatakował, a teraz miał gdzieś w tyłku podgrzewający się kamyczek. Na szczęście latający zdaje się, że nie grzeszył inteligencją, więc była nadzieja, że też łatwo będzie zrobić go w bambuko.

- Tam. - Odpowiedział na pytanie jednocześnie wskazując palcem w kierunku dotychczasowego marszu. Postanowił stawić na prostotę, uznając że to takiej istoty jak ten wąż to ona może przemówić najlepiej. Do tego wskazując dotychczasowy kierunek marszu mógł dalej iść w stronę, którą wskazywał mu kamyczek jednocześnie nie afiszując się z poszukiwaniem Wybawiciela i nie ryzykując atakiem ze strony tego tutaj latającego, podłużnego jeża. Ta odpowiedź wydała mu się o tyle rozsądna i nie budząca wątpliwości, że większość Hollow przez całe swoje życie tułała się po pustyni Hueco Mundo licząc, że wpadną na jakąś zwierzynę, którą się pożywią i że sami nie staną się pokarmem. - Poza tym kto to u cholery Wygrzmociciel? - Zapytał z niedowierzaniem w głosie starając się uwiarygodnić swoją wersje oraz zmieniając temat od kierunku jego dalszej wędrówki.

Pomysły Martella na prowadzenie dyplomacji podziałały. Prostota i skuteczność, oto czego mu było potrzeba. Wąż nie pytał czemu akurat w kierunku wskazanym paluchem przez Adjuchasa tylko po prostu z nim poszedł. Nie była to droga pełna rozmów, zaciskania więzi czy coś w tym stylu. Właściwie to ostało się przy wyjaśnieniu co do Wygrzmociciela oraz swoich prostych planów, które wyraził fruwający. Poza tym panowała monotonna cisza, a że okolice w Hueco Mundo z założenia były raczej do siebie podobne to wiało nudą. Głównym zajęciem Młotnika było wypatrywanie zagrożenia oraz obiecanej osady. Gdy tylko wychodził zza jakąś wydmę pojawiała się w jego duszy iskierka nadziei, że zaraz zobaczy coś, czego w Hueco Mundo jeszcze nie widział. W końcu do czegoś takiego doszło, bo dojrzał teren tak płaski, że jeszcze się na takiego nie napotkał na swej drodze po bezkresnej pustyni. Było w tym coś smutnego. W końcu na tak dalekim, płaskim terenie dojrzałby budynki albo inne znamiona osady gdyby ta była w pobliżu. Miał z tego względu pewność, że ta jest jeszcze daleko, choć kamień grzał coraz mocniej.

Wtedy zdarzyła się kolejna dziwna sytuacja. Znowu (to już któryś raz w ostatnich dniach) coś zaskoczyło go spod ziemi. Wyskoczyły dwie maski. Pierwsza zatrzymała się przed Fortalesą, a druga wyrosła obok węża, który błyskawicznie ruszył do ataku. Został, jednak równie szybko spacyfikowany i wciągnięty pod piasek, aż po sam łeb. Instynkt mówił "atakować!", ale rozum, który po przemianie pracował w łepetynie Martella ciężej i częściej zwrócił uwagę na coś innego. Macka nie zaatakowała jego osoby. W przypadku węża mógł mieć wątpliwości czy to, aby nie on sam pierwszy rzucił się do ofensywy, a gdy został złapany ta wciągnęła go do niegroźnej głębokości. Gdyby chciała mogłaby głębiej w końcu ten nie miał rąk czy nóg, nie miałby się czym zaprzeć. Czy więc możliwym było, że te macki nie miały wrogich zamiarów? Była to szalenie odważna teza w Hueco Mundo gdzie niemal wszystko miało wrogie zamiary... Ale skoro mogli tu być ludzie, Wybawiciel i wąż co zwie go Wygrzmocicielem oraz totalnie płaski fragment gdy wszędzie indziej są wydmy to czemu i nie pokojowe macki z ziemi? Adjuchas postanowił to sprawdzić zachowując środki ostrożności. Obserwował mackę przed sobą uważnie, tylko czasem szybciutko rzucając okiem w bok czy wąż nie jest wciągany dalej. Pokazał mu gest uspokajający i zawołał:
- Postaraj się chwilę nie szamotać! - Jeśli jego teoria była prawdziwa to w wypadku uspokojenia i ta macka również go puści. W razie co, jednak szykował się do obrony lub uniku gdyby popełnił w swym założeniu błąd.