Zachodnia Pustynia

Zasadniczo to Martell był z siebie całkiem dumny. Wymyślił plan, w którym co prawda zaryzykował, ale zrobił to z głową. W końcu postawił środki zaradcze, robił to w ten sposób, aby jednak zminimalizować szansę katastrofy. To już nie była ta sama bestia co w sytuacji kryzysu biegła na przeciwnika z krzykiem próbując rozbić go jak kotleta o ziemie. Ostatecznie, jednak nic mu z tego nie przyszło. Pech chciał, że żadna z wyrzucony w górę drobinek piachu nie wpadła w oczy Bolsy, a i ten nie zdekoncentrował się z powodu nagłego wydarzenia spod jego stóp. Na pierwszy rzut oka widać było, że jest lepszy w kontroli własnej energii, niż Młotnik. On pewnie, by przy czymś stracił panowanie nad Cero i kaput. Byłoby po smutnej zabawie zwanej życiem. Niemniej w międzyczasie miejsce ścierania promieni się znacznie zbliżyło do Adjuchasa, będąc niemal na wyciągnięcie ręki. Te co prawda Fortalesa miał długie, ale i tak sytuacja ze złej, stała się katastrofalna. Nie byłoby żadną przesadą powiedzieć, iż Hollow znalazł się w desperacji, przyparty do muru. Od tego co zrobi w następnych sekundach zależała kwestia jego życia i śmierci. Poza tym wydawało mu się, że już nie ma bezpiecznych rozwiązań, środków zaradczych, czy innych. Musi zaryzykować, postawić wszystko na kartę ostatniego planu i oby ten się powiódł. Prawdę mówiąc nie podobała mu się ta koncepcja, ale cóż, jak mawia przysłowie... Życie to nie je bajka, nie podrapie Cię po jajkach.

Jego kolana drżały, a on coraz mocniej się zagłębiał w ziemi. To mu przysunęło do głowy pewien pomysł. W tej chwili absolutnej desperacji zdecydował się wprowadzić go w życie. Mianowicie nagle... Przyklęknął na jedno kolano wciąż starając się utrzymać Cero lecące prosto przed niego. Wówczas zgodnie z tym co sobie wymyślił dolna część jego promienia nie powinna mieć oparcia w energii Bolsy i polecieć prosto w jego nogi, podbrzusze, w każdym razie niższe partie ciała. Tymczasem uwolniona zostałaby górna część Cera Bolsy, miał nadzieje, że uda mu się to zrobić na tyle dobrze, aby była to na tyle niewielka część u góry, aby przeleciała nad głową Młotnika, w końcu ta znalazła się niż przez jego uklęknięcie... No, a co najwyżej nieco osmaliła mu łepetynę. Że włosów, sierści ani innego futra nie nosił to specjalnie mu to nie przeszkadzało. W takiej konfiguracji, zgodnie z jego koncepcją dolna część Cera Fortalesy miałaby uderzyć bezpośrednio w Kangura. Nie byłby to cios o tytanicznej sile, jednak liczył, że wystarczający aby pozbawić go koncentracji. To pozwoliłby całej reszcie jego promienia przebić się przez zaporę stworzoną z mocy Skaczącego Pustego i przywalić już całą mocą... No, a przynajmniej tą resztą poza dolną częścią, która pozbawiona oparcia już doleciała do celu.

Martell nie miał ostatnio szczęścia do dobierania sobie przeciwników. W świecie żywych tamta kobieta Shinigami pokazało mu miejsce w szeregu gdzie w dwójkę razem z tamtym Czterorękim Pustym nie dali jej rady... A właściwie od początku nie mieli szans dać rady. W życiu nie walczył z istotą o tak odstającego od niego siłą. Bolsa nie był aż tak potężny, ale wciąż przewyższał Adjuchasa w każdej możliwej dziedzinie. Najpierw obijał go wręcz, a gdy doszedł do wniosku, że to przynosi zbyt powolne efekty przez "gruboskórność" Młotnika to chwycił za Cero, w którym też okazał się znacznie lepszy, aniżeli Fortalesa. Taki już żywot Hollow. Walczysz, polujesz, rośniesz w siłę mając nadzieje, że nie nadziejesz się na kogoś lepszego od siebie, bo wtedy zostajesz wchłonięty i stajesz się częścią jego podróży. Martell żałował, że był już tak blisko. Nawiązał kontakt z Arrancarami, miał do nich dołączyć, tylko te dwie próby ehh... Odpadł już przy pierwszej. Gdy szansa wydostania się z, opisanego wyżej, cyklu życia Hollow, wydawała się być już na wyciągnięcie ręki to on trafił na Kangura, który mu te rękę przetrącił. Bum, do widzenia Adjuchasie!

A jednak nie? Zachował w sobie jaźń, jednak jakby połowicznie. Przez chwilę zastanawiał się czy umarł, jednak potem poczuł ogromny ból. Odczuwał jakby do całego jego ciała jednocześnie przyłożono rozżarzone żelazo. Płonął, palić się ogniem cierpienia. Powoli zaczęło do niego docierać co się stało. Oberwał i musiał leżeć właśnie na glebie, a gdy jego życie miało dobiec końca to osłoniła go od ostatecznej śmierci Vien. Nie miał pojęcia co jej w głowie się kołatało, ale na pewno było to coś dziwnego. Poczuł dziwną mieszankę ulgi i wstydu. Ta nabierała jeszcze osobliwości, bo choć nigdy nie miał wątpliwej przyjemności znalezienia się w podobnej sytuacji, to zdawało mu się, jakby to uczucie było mu znajome. Może za poprzedniego życia czegoś takiego doznał? Nieistotne. Im dłużej leżał nie mogąc ruszyć się choćby o cal zdawał sobie sprawę, że przysługa, którą uczyniła mu Skrzydlata Pusta mogła nie być taka do końca wielka. Ta nie miała szans z Arrancarem, Ci podobno byli potężni. Także ten za pewne zaraz ją spacyfikuje, a Fortalesa zostanie pożarty... Żywcem. Tak może Bolsa zrobiłby to zanim się ocknął. Brzmiało to przyjemniej, niż odczuwanie tego świadomie. Sam zawsze starał się odpychać myśli co mogą czuć jego ofiary. Wolał się nie domyślać... A tu coś takiego. Niezły klops.

Soreczka, że post mierny, ale nie miałem za bardzo pomysłu co tu napisać
--------------------------------------------------------------------
Określenie sytuacji jako kiepskiej byłoby sporym niedopowiedzeniem. Było katastrofalnie. Martell leżał na ziemi będąc koszmarnie rannym. Puści co prawda przyzwyczajeni są do posiadania dziury w korpusie, jednak nie takiej. Ta sprawiała olbrzymie cierpienia, nawet jak na kogoś tak wytrzymałego jak ten Adjuchas. Małą pociechą było to, że Bolsa, aby tak go urządzić musiał się, jednak zmęczyć. Szczególnie, że scenariusz, który wymyślił Młotnik, tj. że zaraz Vien zostanie wyeliminowana przez Arrancara, a on zjedzony przez Bolsę powoli zaczął się sprawdzać. Fortalesa współczuł Skrzydlatej. Ta chyba miała nierówno pod kopułą, co zmuszało ją do czynności, których żaden inny Hollow by się nie podjął. Nawet stadny jak na Pustego Martell gdy zadał sam sobie pytanie czy gdyby rolę się odwróciły zachowałby się jak ona, to uzyskał gorzką odpowiedź raczej kiepsko świadczącą o nim samym. Teraz była to swoista kara, że przed śmiercią musiał jeszcze obserwować jak umiera istota, która umrzeć nie musiała, a robiła to w jego obronie. Cierpki to koniec. Chyba, jednak tlił się w nim gdzieś głęboko, w głębi mały płomyczek nadziei którego rozsądek nie był w stanie zgasić, bo ten próbował sprawić, by łańcuch zaczął się zwijać, a kiścień wrócił do jego nadgarstka. Ciekaw był czy choć to jest w stanie zrobić.

Imponujące. Vien była w stanie walczyć z Arrancarem w dość równy sposób, a Ci przecież podobno byli tacy potężni. Jeśli Bolsa był od Martella silniejszy to Skrzydlata wyprzedzała go o dobre trzy długości. Mimo tego nie wyglądało, żeby ta miała w tym starciu szanse. Ewidentnie dawała z siebie wszystko miotając raz za razem Cero, tymczasem ten gość wydawał się opierać na jedynie prostych ruchach, bez żadnych technik czy umiejętności poza tym dudniącym czymś co pozwalało mu pojawiać się i znikać. Tak czy siak płomień nadziei na przeżycie gdzieś w głębi duszy Adjuchasa przeradzał się w coraz większy ogień, nawet pomimo tego że ten wciąż leżał i jedyne co dał radę zrobić to ściągnąć młot z powrotem do siebie. Z nim czuł się ciut pewniej nawet mają dziurę w brzuchu. Z tego wszystkiego wpadł nawet na pomysł, który był równie desperacki co jego sytuacja, ale w swym zamyśle miał mu pomóc przeżyć. Teraz, jednak cóż mu pozostało jak chwytać się brzytwy? Nawet jeśli zmuszało go to po raz kolejny złapać się za narzędzie podstępu, którym się tak brzydził wobec istoty, która zdobyła jego sympatie, a nawet mu imponowała.

- Kończ Waść, wstydu oszczędź. - Tak jakoś mu się powiedziało... A raczej wysapało, starając się mimo stanu wypowiedzieć te słowa na tyle głośno, by usłyszał to kangur. Chciał go skłonić, by ten przykicał tu, aby się nim pożywić. Może nawet poprzez litość, co było tym bardziej godne potępienia. Miał nadzieje, że ten się zbliży, pochyli nad Fortalesą, aby zatopić weń swe kły. W tej chwili zamierzał zebrać się pomimo ogromnego cierpienia na (być może) ostatni rzut koncentracji, aby z ziemi wyrósł kolec, który z bliska wbiłby się Bolsie prosto w pysk. Nie szczędził na to Reiatsu, tego zostało mu całkiem sporo, znacznie gorzej to wyglądało z jego zdrowiem. W tym wypadku zaś miał tylko jedną szansę, jeśli nie uda mu się jednym trafnym szpikulcem zabić kangura to koniec, na powtórkę okazji nie będzie. Jeśli się udało to dłonią starał przyciągnąć truchło niedawnego towarzysza, potem przeciwnika, a teraz ofiary podłego podstępu do swych strzępek maski, aby próbować w tym okaleczonym stanie zabrać się za jego konsumpcje. Starał się ręką odrywać kawały mięsa, bo nie był pewien ile zostało mu po zębach. Wchłonięcie Bolsy miał nadzieje, że poprawi jego stan i pozwoli dosłownie oraz w przenośni stanąć na nogi.

Misterny plan Martella nie wypalił. Okazało się, że Bolsa był najmniej łakomym Pustym jakiego Młotnik spotkał. Sam z siebie nie chciał pożreć soczystego kąska pomimo ogromnego zmęczenia widocznego na pierwszy rzut oka. Nawet gdy poprosił o to, aby ten zabrał się do dzieła kończąc jego męki to ten nadal nie miał ochoty. O czym to świadczyło? O ascetyzmie? Czy może o okrucieństwie? A może Kangur liczył na większą zdobycz, tj. Vien albo tego Arrancara? Ciężko stwierdzić. Co do wspomnianej dwójki to ich starcie przybierało na zażartości, ten zrobił coś co sprawiło, że aż gęsto się zrobiło od energii. Skrzydlata znalazła się w katastrofalnej sytuacji. Wtem pociągnęła za maskę i bum. Fortalesa odpłynął.

Obudził się przysypany piaskiem do połowy, a także uraczony informacją od Bolsy, że go nie pożre. Szczerze mówiąc wykraczało to poza rozsądek Martella, który ostrożnie próbował się wygramolić z piaskowej okowy.
- Co tu się stało do chuja świeczki? - Zapytał klnąc szpetnie. Przy tym rozejrzał się w koło próbując poprzez obserwacje samemu sobie odpowiedzieć na zadane pytanie. Starał się ostrożnie wychodzić z zapaści, wiedział że jego stan zdrowia jest fatalny, więc jakieś nagłe ruchy mogą tylko pogorszyć sprawę, a może jednak była jakaś nadzieja, że przeżyje?

Martell nie miał pojęcia czy świeczki mają chuje. Tak mu się powiedziało, nie było to w żadnym stopniu przemyślane. Także puścił to pytanie w diabły mimo uszu. Dalszej części wypowiedzi Bolsy już nie olał. Pozostał, jednak wciąż mocno lakoniczny. Wzruszył ramionami i rzucił:
- Pechunio. - W sensie pechunio kangura, a nie jego. Udawał obojętność chcąc ukryć jak bardzo buzowały w nim emocje. Były one tak skrajne, że nie byłby w stanie ich nawet pewno opisać. Wstyd, radość, ulga, wdzięczność, skrępowanie, nawet zażenowanie. Trochę go to przerastało. Szczególnie kwestia życia i śmierci. Niby wszystko co z rozumem związane podpowiadało mu, że śmierć to tylko sprawa czasu. W końcu skończy się fart ze znajdowaniem odpowiednich przeciwników, będą tacy poza jego zasięgiem. W sumie dwóch ostatnich takich było, także można powiedzieć, że ten rodzaj szczęścia przestał się go trzymać. Póki co, jednak dopisywał mu innego rodzaju fart, w postaci jakichś szalonych okoliczności, który w ostatniej chwili ratowały jego marny żywot. Tak czy siak rozsądnie rzecz ujmując śmierć nie powinna dziwić, a może nawet cieszyć, bo ich życie do przyjemnych nie należało. Tymczasem gdy śmierć była na wyciągnięcie ręki czuł ogromny żal, natomiast gdy cudem się uratował czuł euforię, która przykrywała wszelkie inne uczucia. To znaczyło, że tak do końca to istotami rozumnymi nie byli.

Okazało się, że Vien zdjęła maskę i dosłownie wyparowała tamtego Arrancara. Była w tym jakaś poetycka sprawiedliwość. Gość co patrzył na nich z pogardą, kazał się zabijać, imion nawet nie spamiętał, teraz został pokonany przez kogoś dużo słabszego. Młotnik trochę żałował, że to nie on miał tę radość, może nie tyle co zabić co dać z całej siły w zęby. Taka czy siak faktycznie miał totalnego farta, że przeżył, a Bolsa dobrze wyczuł sytuacje. Dlatego wtedy nie podszedł i nie zjadł Fortalesy gdy walczyli. W odróżnieniu od Martella, który od początku spodziewał się klęski Skrzydlatej, ten domyślił się zwycięstwa Pustej i obawiał się zemsty gdyby pożarł pokonanego Adjuchasa. Ta też Vien dała mu się napić krwi swojej. Było to dość żenujące, ale wiedział, że z taką raną będzie bezużyteczny i wkrótce umrze będąc ciężarem dla reszty. Może to źle o nim świadczyło, ale z tego wszystkiego nie pomyślał o Kangurze, który przecież był bardzo zmęczony i chełptał ile dało rady. Cóż... Mógł go wytłumaczyć ogromny ból i wogóle.
- Co teraz? - Po czym dodał jeszcze jedno pytanie - Bo rozumiem, że po tym wszystkim angaż u Pana Kazuo raczej odpada? - Było to skierowane raczej do Vien, która zdaje się, że lepiej znała Arrancarów, niż pozostała dwójka.

Po wychełptaniu nieco krwi poczuł się lepiej, nie mylić z dobrze, jednak nie ma to jak twardy posiłek. Czarninka od czasu do czasu czemu nie, ale to w zasadzie nie to samo.
- Tak, dziękuje. - Vien rzeczywiście była dość szurnięta, ale gdyby tak nie było to Martell byłby już martwy. Był jej za to wdzięczny. - Za wszystko, za ratunek. Będę podążał u Twojego boku dopóki mnie nie odprawisz, śmierć mnie nie zabierze, bądź nie spłacę tego długu... A może i dłużej. - Powiedział uchylając łba. Może takie wyznania nie były za bardzo w stylu Pustych, ale on też chyba był nieco nietypowy jak na ich standardy. Uznał, że musi się odpłacić, a nic poza swym żywotem i usługami nie posiadał. Zresztą przecież poszukiwał towarzyszy, za których będzie warto walczyć i ginąć. Vien kimś takim była, przynajmniej tak mu się zdawało. Bolsa być może też.
- Emm... To może zamiast poszukiwać Espady, postaramy się, by Vien stała się Panią Espadą? - Zaproponował nie bardzo rozumiejąc jeszcze co to "ów Espada" znaczy, ale zdaje się, że był to jakiś tytuł.

Niecodzienna dwójka, wymieniła się niecodziennymi przysięgami w niecodziennych okolicznościach. Zdaje się, że do prawdziwego hołdu lennego jeszcze brakowało nadania ziemi, ale i bez tego można by rzec, że takowe wydarzenia w Hueco Mundo są chyba raczej rzadkimi. Ktoś by rzekł, że ta przysięga wiążę Martella, że w dzikim, niepewnym świecie uzależnienie od innej jednostki i założenie, że choćby nie wiem co się jej nie zdradzi albo nie pożre było głupotą, ale młotnik się na tę okoliczność cieszył. Od zawsze dążył do uzależnienia się od innych sposób, których nie zdradziłby choćby nie wiem co i nie pożarł. Teraz być może właśnie kogoś takiego znalazł. Do tego Vien była potężna, aż w sumie trudno oszacować jak bardzo, bo zdjęciu maski. W końcu dosłownie wyparowała innego Arrancara.
- Mnie tam do władania spieszno, ale mniejsza... Myślę, że to wydarzenie nie przejdzie bez echa i inni Arrancarzy szybko się zorientują, że ich kolega został eee... Wyparowany. Wydaje mi się, że jeśli nie chcemy toczyć kolejnych walk z zausznikami pana Kazuo to musimy posłużyć się Gargantą, a tak się składa, że moja jest w stanie nas przenieść do Soul Society. Tam powinno być i jedzenie i ubrania dla pani Vien. - Powiedział proponując takie działanie, aby udać się do świata rządzonego przez Shinigami. Co prawda było to ryzykowne, bo miał wielką dziurę w brzuchu, a Bolsa pozbawiony był większości Reiatsu, w związku z czym gdyby natrafili na dużą grupę czarnuchów to mogłoby być kiepsko, niemniej wydawało mu się to mniej prawdopodobne i lepsze, niż pościg wkurzonych zabiciem ich kolegi zauszników pana Kazuo.

Martell nie był takim optymistą jak Bolsa. Po przemianie w Adjuchasa zdarzyło mu się zjeść "duszyczki". Były dość smaczne, ale niezbyt sycące. Nim zjadłby tyle, by chociaż zasklepić ranę ziejącym w jego torsie to już narobiłby strasznego rabanu, więc znaczna część by mu umknęła. Potrzebowali silniejszej ofiary - Shinigami. Do stanu perfekcyjnego pewno więcej niż jednego. Normalnie uznałby, że w tym stanie poszukiwanie Czarnuchów jest proszenie się o śmierć, jednak tutaj przekonywały go dwa elementy. Po pierwsze to, że w Hueco Mundo czekało ich jeszcze większe zagrożenie, po drugie mieli Vien, która dysponowała abstrakcyjną mocą. Czy wogóle istnieją Shinigami będący w stanie jej się przeciwstawić? Pewno tak, ale nie spodziewał się takich daleko od tego wielkiego, białego miasta w centrum. Tam pewno siedzą Ci najwięksi ważniacy. Coś jak z Arrancarami i Los Nachos.

Zmiana formy Alanoche tak go nie zainteresowała. W końcu sam sporo się "skurczył" po przejściu do formy Adjuchasa, a do tego wyrósł mu ogon, także być może, że ta miała podobne odczucia co on wtedy. Nie był pewien czy mają czas na takie rozważania. W końcu nie wiedział jak daleko od tamtego wyparowanego znajdowali się inni jego pobratymcy od Pana Kazuo. Nim wyruszyli nudystka, a ich nowa przywódczyni postawiła warunek. Obiecał jej swe towarzystwo, a i pośrednio posłuszeństwo, poza tym miał raczej kiepską pozycję negocjacyjną. Pomimo, więc że uznawał, iż to raczej marnotractwo dobrego pożywienia to zatrzymał tę myśl dla siebie. Vien była dziwna, to już zdążyli z kangurem zauważyć, ale gdyby taka nie była to Bolsa już miałby pełny bak Reiatsu, bo posiliłby się Fortalesą. Młotnik rzekł tylko:
- Tak jest. - Po czym odchrząknął i uprzedził - Nie bardzo umiem tym celować, więc nie jestem w stanie stwierdzić gdzie się pojawimy. - Starał się tylko, by nie za blisko tego białego miasta. Nie z dziurą w brzuchu. Tak czy siak otworzył Gargantę kierującą ich do Rukongai (a przynajmniej taką miał nadzieje), a następnie puścił przodem Bolsę oraz Vien samemu zamykając pochód.

Dotarli na miejsce początku istnienia ich nieco dziwnego stada. Teren ten przypominał Martellowi ogrom bólu jakiego doświadczył. Nie była to za bardzo jego zasługa, ale choć przegrał i został poważnie ranny to chyba cała ta sytuacja wyszła mu na zdrowie. Wciąż utrzymywał kontakt z Bolsą, którego polubił, a także zyskał grupę, za którą pragnął walczyć. Tamten Arrancar raczej nie wzbudzał podobnych uczuć.
- Ta, szczególnie dla mnie. - Odburknął Kangurowi, w końcu ta porażka wciąż uwierała go niczym cierń w rzyć. Szczególnie, że jego humor dodatkowo pogarszał brak jakiegokolwiek Arrancara w okolicy, poza panią Vien oczywiście. Czyżby kolejny jego pomysł miał stadu odbić się czkawką? Byłoby niedobrze. Dlatego też Adjuchas nie chciał się pogodzić z tym, że leźli tu na darmo.
- Widziała może Pani kiedyś skąd nadchodził tamten Arrancar? - Zapytał ich przywódczynię. Może powinni wówczas skierować się w tamtą stronę w poszukiwaniu ofiary? Starał się znaleźć jakąś nadzieje na to, że jednak nie zmarnotrawili czasu. Przy tym chodził po okolicy z głową skierowaną w stronę ziemi poszukując jakichś śladów, które mogłyby ich doprowadzić do celu.

- Kurwa żesz jego zapierdolona mać była. - Warknął wyrzucając z siebie wiązankę przekleństw, by wyładować niezadowolenie. Nie było tu ani żadnego Arrancara ani też pani Vien nie pamiętała skąd przychodzili. Plan spalił na panewce, a to już właściwie kolejny. Miał kiepską passę w tej materii. Jak nie Shinigami co złośliwie przestali przychodzić duszom na ratunek, to Ci bezmaskowi co zdecydowali się przez jedną porażkę opuścić swoje lokum. Co za cipki. Teraz w dalszej perspektywie będą musieli na ślepo zasuwać po Lesie Menosów szukając czegokolwiek co człekokształtne, a jak się nie trafi to ryzykować walką pod samym Los Nachos. Kiepsko. No, ale nie było co się łudzić, łażąc tutaj w kółko pewno straciliby jedynie czas.
- No to czyń honory. - Powiedział do Evra. Od kiedy ten dołączył do stada to Fortalesa stracił robotę przenoszącego ich do Soul Society, bo Dziobaty potrafił robić to w znacznie bardziej precyzyjny sposób. Tym razem nie zamierzał sugerować w jakie miejsce powinni się skierować. Jego koncepcja już się nie sprawdziła, teraz czas przyjąć to na klatę i posłusznie wykonywać to co wymyśliła reszta. W tym wypadku ograniczało się to do milczącego podążania za Evrem, by znajdować się jak najbliżej czoła grupy, by wyjść w świecie dusz. Dzięki temu będzie mógł szybko zająć przednie, swoje miejsce w formacji, którą sam wytyczył. Może to lepiej, że się nie udało? Dzięki temu, być może że będą mieli na jakichś Shinigami przetestować działanie w ustawieniu bojowym. Takie doświadczenie będzie procentowało w kolejnych starciach już z główną ofiarą jaką miał być Arrancar.