Zachodnia Pustynia

Kolejna dziwność okazała się faktem. Wyglądało na to, że Martell miał racje i macki nieatakowane zwyczajnie sobie odpuściły. Od czasu powrotu ze Świata Żywych spotkał ludzi, dwóch pustych i dwie macki, a tylko jedna z tych istot rozważała zamordowanie go. Żeby było jeszcze zabawniej to właśnie z tą jedną się przemieszczał. Niesamowite jak to czasem się poczciwemu Hollow życie układa. Tak czy siak chyba wąż wykonał jego polecenie tyle o ile, bo i on został puszczony. Punkt dla niego, może nie był taki bezmyślny, albo chociaż w miarę karny. Zdecydowanie, natomiast cechował się ogromną agresją o czym świadczyły jego słowa, w których wyraził mniejsze zadowolenie z pokojowego rozwiązania, niż to które towarzyszyło Adjuchasowi. Ten był z siebie zwyczajnie dumny. Dał radę oprzeć się instynktowi, ruszyć głową, a potem podążyć za pomysłem, który przyniósł mu korzyść jaką był święty spokój. Może to nic wielkiego, ale hej! Podobno trzeba się cieszyć z małych rzeczy!

Młotnik nie spodziewał się, jednak że jego towarzysz podróży to zrozumie. Dlatego też nie zamierzał mu się tłumaczyć czy odpowiadać na jego pytanie. Zamiast tego postanowił odwrócić jego uwagę. Wskazał palcem na dziwne kształty, które się pojawiły w czasie draki z mackami i powiedział:
- Uważaj, tam coś jest. - Może nie doceniał rozumu gada, ale na te chwilę obstawiał, że gdy jego nowy kolega skupi się na nowej rzeczy, a przy tym będącej potencjalnym jedzeniem to zaraz przestanie drążyć temat braku ataku ze strony Fortalesy, może nawet o nim zapomni. Niestety Martell nie był sam w stanie określić co to właściwie jest, a po ostatnich wydarzeniach nie śmiał zgadywać. Za dużo spotkało go dziwactw. Dlatego zapytał towarzysza:
- Dostrzegasz co to właściwie jest? Jestem pewien, że jeszcze przed chwilą tam niczego nie było. - W razie gdyby oczy gada nie przyniosły żadnych konkretniejszych informacji to Adjuchas zdecydował się na rozwiązanie najprostsze z możliwych, tj. po prostu skrócenie dystansu poprzez bliższe podejście do ów "czegoś" przyglądając się z daleka, aby jak najszybciej stwierdzić z czym ma do czynienia. W końcu to, że poprzednia dziwność była pacyfistyczna, nie sprawiało, że kolejna też taka będzie.

Taktyki dyplomatyczne Martella znowu podziałały. Czuł się wręcz z siebie dumny jak doskonale idzie mu manipulowanie tym wężem. Co prawda kierowanie istotami nie było w jego stylu i generalnie takich rzeczy nie lubił to wiedział, że przy szczerym i uczciwym zachowaniu musiałby się z tym tutaj zaraz tłuc, a to mu nie odpowiadało. Nie wiadomo co go spotka u tego Wybawiciela, więc lepiej zachować względną świeżość i tyle zdrowia ile mu pozostało po ciężkich doświadczeniach ze Świata Żywych. Takie starcie mogłoby nadszarpnąć oba. Albo zupełnie rozszarpać. Szlag niech trafi jego brak zdolności wyczuwania cudzego potencjału. Nie miał pojęcia czy ten obok to potęga czy może zupełny leszcz. Choćby z tego powodu było mu brak Cascary, który posiadał takie zdolności na nieźle rozwiniętym poziomie... No, przynajmniej w porównaniu do Młotnika, bo większego porównania nie miał.

Tak czy siak posuwali się do przodu. Wąż stwierdził, że to co się pojawiło to fatamorgana, ale jak się okazało po niedługim czasie to wcale tak nie było. Zgodnie, więc z swoim niezbyt wyszukanym pomysłem weryfikacji Adjuchas wraz z mało rozgarniętym towarzyszem udali się bliżej tego "czegoś". Dostrzegł mur i bramę. Widok strasznie dziwny jak na Hueco Mundo, ale Fortalesę te osobliwości powoli przestawały dziwić, na tak wiele ich ostatnio wpadał. Może to ta osada? Skoro jest mur i brama to coś powinna ukrywać, a raczej kogoś kto to zbudował i się za tym kryje.
- Ktoś chyba nas zaprasza. - Rzucił bardziej do siebie, niż do węża i ruszył w stronę otwartych wrót. W jego głowie pojawiało się pytanie cóż wspólnego ma ten pojawiający się znikąd budynek z mackami. Czy gdyby je zaatakował ten by się nie pojawił? Czy to jakaś weryfikacja? Czy o co chodzi? No bo raczej to nie był przypadek. Tak mu się wydawało.

Szedł, więc w stronę muru z ostrożnością obserwując jego wejście oraz okolice. Na tak płaskim terenie byli wręcz jak na talerzu dla kogoś kto atakuje z dystansu, np. jak Ci przeklęci łucznicy, choć ich akurat się tu nie spodziewał. To by dopiero było. Jeżeli nie stało się nic dziwnego, nikt nie wyszedł im na przeciw albo cokolwiek innego to zatrzymał się mniej więcej pięćdziesiąt metrów od bramy. Były same niewiadome, dobrze byłoby zastosować jakieś środki ostrożności.
- Nie chciałbyś tam podpełznąć i rzucić dyskretnie okiem co tam jest? - Zapytał sugerując, że dobrze by było jakby to zrobił. - Mniej się rzucasz w oczy, niż ja. - Dodał, jakby wyjaśniając czemu sam tego nie zrobi. Zdolności węża były wręcz doskonałe do roli zwiadowcy. Dzięki barwom maskującym zlewał się z otoczeniem, a pełznięcie było cichsze niż stąpanie ciężkiego rosłego i ciężkiego Martella.

No i towarzysz Martella zgodził się na rolę zwiadowcy. Całe szczęście, bo się do niej doskonale nadawał... No, a przynajmniej ciałem, bo umysł zwiadowcy, jednak powinien być bardziej eee śmigły. Tak czy siak miał potencjał, aby te trudną i wymagającą funkcję wypełniać. Po chwili dryblas został sam. Rozglądał się, ale nic ciekawego nie widział. Ani te macki się nie pojawiały, ani jakieś istoty, nic. A zasięg widzenia miał całkiem niezły ze względu na płaskie ułożenie terenu w około. Nic w sumie dziwnego. Pustynia Hueco Mundo musiała być ogromna, bo pomimo znacznej ilości Pustych (nigdy nie trafił dwa razy na tego samego!) świeciła pustkami. No, ale mogli też zajść na całkowite jej zadupie. To także mogło być rozwiązanie. Zwiad gada i nuda samotności były okazją do rozważań. Adjuchasa zastanawiały słowa tamtego człowieka z krateru o tym, że Wybawiciel przywraca Pustych do pierwotnej formy. Kim on był? Zwykłym człowiekiem co miał pecha? A może jakimś zbrodniarzem, który na beznadziejny los Hollow zasłużył sobie podłymi uczynkami? A może nie pochodził ze Świata Żywych tylko z Rukongai? Sam nieraz tam bywał i wiedział, że to pełne jest ludzkich istot bardzo podobnych do tamtej trójki. Chyba nigdy nie czuł się tak zagubiony w swoim jestestwie, a dla tak prostolinijnej istoty jak Fortalesa to poczucie było dziwne i mocno uwierające.

Rozważania przerwało pojawienie się z powrotem węża. Przynosił ciekawe informacje. Po pierwsze wyglądało na to, że Martell się nie mylił i trafił na osadę Wybawiciela. Przez jakiś czas wątpił, że coś takiego w ogóle istnieje, a tu popatrz. Faktycznie w środku Hueco Mundo był budynek, w którym była masa ludzi. Do tego roztaczała się w okół nich jakaś dziwna eee... Magia? W każdym razie coś co sprawiało, że nawet tak krwiożercza istota jak gadzi towarzysz Młotnika nie zaatakowała bezbronnych celów. Jakby tego było mało nie uczynił tego ze względów jakiejś ściany, bariery czy coś, tylko bo nie chciał, nie wypadało. Coś tam w środku wpłynęło na jego charakter oraz podejmowane decyzje. To brzmiało niebezpiecznie i... Zniechęcająco. No bo, co jeśli tam wejdzie, a to coś tak go odurzy, że przestanie być świadomą swoich czynów istotą? Jeśli ma się poddać czarom tego Wybawiciela to tylko w wyniku własnej, suwerennej decyzji, a nie pod wpływem dziwnych efektów tamtego miejsca. Stanie się niewolnikiem tego miejsca nie brzmiało dobrze. Z drugiej strony po coś tu człapał. Chciał tu przyjść, sprawdzić czy to nie jest jakaś podpucha. Ewentualnie uzyskać "wybawienie" gdyby na jego oko zabrzmiało dobrze. Jeśli teraz odpuści to nie tylko wyjdzie, że stracił czas idąc tutaj, ale również z pewnością będzie już zawsze żałował, że nie spróbował.

Obie decyzje miały, więc silne argumenty na swe poparcie, dlatego Hollow przez czas jakiś nie odpowiadał na pytanie myśląc nad tym tak intensywnie, że aż podrapał się w głowę, a potem w tyłek. Zawsze pomaga, bo po tym rzekł:
- Włażę. Raz kozie kopa w dupę... Czy jakoś tak. - Powiedział po czym odetchnął. Nie lubił takich dylematów, męczyły go. Także gdy już podjął decyzję to zrobiło mu się jakoś lżej. - Idziesz ze mną? - Zapytał nowego towarzysza, który było nie było dobrze się sprawił. Potem ruszył w stronę bramy, aby ją przekroczyć, czy to samemu, czy w towarzystwie węża.

No i zostało ustalone. Dwójka Pustych nie rozdzieliła się i ruszyła (w przypadku węża to już drugi raz) do wrót.
- Skoro nam te bramę otworzyli to albo nie mają wrogich zamiarów albo to jakaś pułapka. - Powiedział na głos w drodze przez płaską część pustyni, choć szczerze powiedziawszy mówił bardziej do siebie aniżeli do gada. Miał bardzo mieszane uczucia, nie wiedział czego się spodziewać po tym co go spotka, a przede wszystkim po tym całym Wybawicielu, zwanym również Wygrzmocicielem. W związku z tym droga do tajemniczego wejścia dłużyła mu się niemiłosiernie, choć przecież nie było do nich wcale daleko. Czuł ekscytację tym odkryciem. To było coś nowego, ciekawego, choć być może niebezpiecznego. Nie mógł dać się temu zainteresowaniu zwieść, bo może go to zaprowadzić na manowce.

W końcu wszedł do środka, a to co na niego tam czekało było najdziwniejszą rzeczą jaką w życiu widział, mimo że szczególnie ostatnimi czasy wpadał na sporo osobliwości o znacznym stopniu dziwactwa. Znaczne budynki, które pojawił się znikąd, zbudowane jakby z piasku Hueco Mundo, a w okół ludzie, który jakby tego było mało w znacznej większości zupełnie go ignorowali. Nie było krzyków, wrzasków, ucieczki w popłochu. Nic z tych rzeczy. Nawet zaskoczenia brak. Jakby obecność Hollow była tu czymś zupełnie normalnym. *No tak. Według tego co mówił ten chłop to można uznać, że oni wszyscy byli kiedyś Pustymi. Dlatego obecność innego zamaskowanego ich nie dziwi. Ale w życiu bym nie pomyślał, że jest ich tu aż tylu. I co oni tu u diabła robią?* Pomyślał Fortalesa skupiając się także na tym dziwnym uczuciu. On w odróżnieniu od węża nie myślał, że "nie wypada" nikomu tutaj nic zrobić tylko, że jest to skrajnie nie opłacalne. Przenikała go świadomość, że jeśli wywoła tu walkę to długo nie pożyje. Kryło się tu coś potężnego. Czuł już czyjąś obecność na dystans tak znacznie tylko raz, wtedy w Świecie Żywych gdy od jakiegoś Arrancara z Los Nachos biło żądzą krwi. Tutaj było to, jednak uczucie spokojniejsze, ale także wszechobecne, przepełniające.

- Mają rozmach skurwisyny. - Mruknął pod nosem dostrzegając kopułę sprawiającą wrażenie jakby była tylko górną częścią budynku zakopanego w ziemi. Jakby rzeczywiście tak było to by tłumaczyło nagłe pojawienie się tego miasta. Tylko, że kto u diaska mógłby mieć taką potęgę, żeby chować i wysuwać miasto z ziemi gdy mu się to żywnie podoba? Albo czy to w ogóle jest możliwe? Takie pytania przerastały wyobraźnie Adjuchasa, który szczerze powiedziawszy miał ich już trochę dość. Piętrzyły mu się w głowie kolejnego znaki zapytania, rosły jeden za drugim jak grzyby po deszczu, natomiast odpowiedzi jakoś złośliwie nie przychodziły. Było jedno miejsce, w którym być może znajdzie część z nich. To ten budynek a'la kopuła i to właśnie do niego skierował swoje kroki.

Ruszyli szeroką aleją w strasznie niecodziennym towarzystwie jak na Hueco Mundo. W okół ludzie, którzy nadal na ich nie reagowali w typowy sposób. Przy nich kroczył kilkumetrowy Adjuchas i pełzł dziesięciometrowy wąż. Kopuła coraz bardziej się zwiększała wraz ze zbliżonymi metrami. W końcu podeszli do ludzi, którzy byli chyba strażnikami. Ciekawe jakimi dysponowali zdolnościami, że uzyskali te stanowiska? Albo kim byli dla Wybawiciela, że im załatwił taką robotę? Po krótkiej myśli Martell zdał sobie sprawę, że to nie jest dla niego zupełnie istotne. Miał ważniejsze pytania gnieżdżące się w jego głowie, niż taka pierdółka. W końcu jeden z nich się odezwał gdy się zbliżyli.
- Wejście? - Zapytał rozglądając się - Ja to widzę tylko jedne schody. - Dodał licząc, że ten wyrazi się trochę precyzyjniej.

Odpowiedź nieco wpływała na jego plany. Jeśli ten wskazał im jakąś drogę to postanowił mu zaufać. Co prawda nie wiedział skąd to zaufanie, może ta sytuacja była tak dziwna, że był tak skołowany, że przyjmował ją jakoś w lot. Faktycznie było to na tyle atypowe, że się dziwił, że był w stanie iść do przodu, bo tak nim to zakręciło, że racjonalnie mógłby stracić równowagę. W wypadku gdyby strażnik okazał się mniej pomocny to wybór był prosty, bo widział ledwie jedną drogę. Może to ona skończy się jakimiś dowolnymi wejściami? Jeśli była jedna droga do otwartej bramy swoimi śladami, a druga tymi schodami, które się pojawiły w półmroku, to wybierał te drugą.

Strażnik odpowiedział w sposób, który Martell uznał za niejasny, a może nawet zagadkowy. Nie lubił tego, zawsze odnosił w takich sytuacjach wrażenie, że ktoś zadziera nosa, ma się za mądrzejszego, niż jest w rzeczywistości. Wkurzało go to... Na szczęście nie na tyle, żeby nie mógł się skontrolować i dał strażnikowi w gębę. To raczej nie skończyłoby się dla niego dobrze. Natomiast wystarczająco aby Adjuchas bez choćby słowa poszedł w kierunku schodów. Potem szedł schodami. Było ich naprawdę dużo. *Jak głęboko to się ciągnie pod ziemie do ciężkiej cholery?* Zapytał sam siebie. Ciekaw był czy już znajduje się na poziomie tego podziemnego lasu, w którym spotykał Gilianów czy może dokopał się już głębiej. Do tej pory była to najniższa partia Hueco Mundo, którą "zwiedził", niżej już nie miał żadnego punktu odniesienia. Same schody były dość dziwne. Słyszał różne zjawiska, jednak ich nie odczuwał, do tego w pewnym momencie już nie wiedział w jakiej płaszczyźnie się porusza. Coś tu ewidentnie nie grało, musiał być czujny.

Po jakimś czasie (nota bene trudnym do określenia) trafił do dziwacznego pokoju. Było tu wiele niecodziennych rozwiązań budowlanych w chaosie, wręcz niespotykanym. Co prawda Świat Żywych zawsze wydawał mu się jaskrawy, cudaczny i nieuporządkowany, jednak w porównaniu do tego pomieszczenia to panował w nim doskonały ład. Przy tym zgubił gdzieś węża. Cholera. Oby nie poszedł kogoś zatłuc, bo z pewnością umrze, a jeszcze przy okazji ściągnie nieszczęście na Młotnika. Fortalesa postanowił go zawołać, lecz zdał sobie sprawę, że nawet nie spytał go o imię. Skąd u niego to przedmiotowe traktowanie się wzięło? Z niezbyt rozwiniętego intelektu? Raczej nie, w przypadku Meshera też miał do czynienia z kimś kogo nie sposób nazwać orłem intelektu, a jednak podszedł bardziej indywidualnie. Może to kwestia dość wkurzającego charakteru? Może i tak. Tak czy siak po rozejrzeniu się czy nie czeka na niego tu żadne zagrożenie postanowił zawołać:
- Ejjj TY!!! WĘŻOWATY! GDZIE CIĘ WCIĘŁO!? - Pomyślał, że w tych zamkniętych pomieszczeniach jego głos ładnie się rozniesie, więc może to nawet przynieść jakiś rezultat. Jeśli to nie miało miejsca to postanowił, że może się rozejrzy, a zguba sama się znajdzie. Postanowił podejść do kilku drzwi i się im przyjrzeć. Może są w jakiś sposób opisane? Albo znajduje się koło nich drogowskaz. Aby wybrać, którymi się udać potrzebował więcej danych! Już raz wybrał drzwi na łapu capu i skończyło się dla niego wyjątkowo nieprzyjemnie.

Rozchodzenie się dźwięku po tej sali również było dziwne. Martell przystanął i podrapał się po głowie. Szybko doszedł do wniosku, że to nie może być przypadek. W końcu skoro ktoś zbudował na środku pustyni w Hueco Mundo miasto, a z pewnością są znacznie bardziej przystępne miejsce w trzech światach na osadnictwo, przy tym zrobił to z takim rozmachem, to pomysł, że tak przypadkiem inżynier, pan majster zrobił błąd i w jednej sali wszystko się psuje, byłby cokolwiek naiwny. Ktoś z jakiegoś powodu wybudował tak dziwny pokój w sposób celowy. Pytanie, jednak po co? Problem w tym, że Adjuchas nie miał bladego pojęcia jak na nie odpowiedzieć. Niemniej te drzwi to chyba były wejścia, o których wspominał strażnik. Tutaj powstawało, jednak znowu pytanie, które na ten moment było dla Młotnika nierozwiązywalne. Skąd ma wiedzieć, które mu pasują skoro nie ma na nich żadnych oznaczeń. Jakby tego było mało wąż nie odezwał na jego wołanie ani się nie pojawił. Może to wynik tej dziwnej akustyki. Cholera wie.

Fortalesa usłyszał kroki. Nim, więc podejmie wybór postanowił rozejrzeć się i poczekać. A może się pofarci i tym razem pokój nie robił go w bambuko, a ktoś rzeczywiście się pojawi i wyjaśni mu co tu się kurde dzieje? Byłoby fantastycznie. Jeśli takowy "ktoś" się pojawił i od razu nie zdradzał wrogich zamiarów to Hollow zwyczajnie spytał go czy orientuje się może co tu u licha jest grane i które drzwi wybrać. Jeżeli natomiast nikt się nie pojawił to Martell westchnął ciężko. Ledwie się pojawił w tym miasteczku, a już zaczęło go wkurzać. Nie lubił jak coś robiło z niego głupca, a tutaj się to ewidentnie działo! Najpierw ten strażnik mówiący zagadkami, a potem te pokoje robiące z mózgu kogel mogel. Potem rozejrzał się po drzwiach i postanowił wybrać jakieś, które najbardziej mu odzwierciedlają jego samego. To znaczy takie proste, bez zbędnych ozdób, ornamentów czy innych pierdół, a przy tym wielkością oraz kształtem mniej więcej mu odpowiadające. To jest odpowiednio wysokie i szerokie, w kształcie niemal kwadratu. Jeżeli takich nie znalazł to brał te, które temu opisowi były najbliższe po czym naparł na nie i jeśli się otworzyły to wszedł tam gdzie prowadziły.

Martell podrapał się po czubku głowy palcem wskazującym jedynej dłoni. Wskutek dziwacznych odgłosów przez jego głowę przebrnęło mnóstwo pytań. Po tym pokiwał energicznie łbem jakby chciał wytrzepać swój mózg z tym myśli, wątpliwości i znaków zapytania, na które odpowiedzi pewnie nigdy nie uda mu się znaleźć. Szkoda energii na zastanawianie się nad rzeczami, które tak bardzo go przerastają. Trzeba postawić na działanie. Tak postępował od kiedy nosił te maskę i gdzieś, jednak go to zaprowadziło, a więc głupio byłoby to zmieniać. Znalazł drzwi, ich kolor co prawda nie bardzo mu się podobał, ale poza tym pasowało, więc zniechęcony i zirytowany tym pomieszczeniem na nie naparł. Nawet taka góra mięcha jak Fortalesa miała problem, aby je przepchnąć... No, przynajmniej początkowo, bo potem wzięły i zniknęły, a Pustego coś wciągnęło.

- Nosz kurwa mać, to już trzy raz sztuka jak mnie coś znikąd nagle wsysa! - Zawołał po wylądowaniu nim zorientował się gdzie jest. Frustracja oraz zaskoczenie wzięły górę, a Adjuchas musiał je wyładować, choćby przez ten okrzyk. Mało kto sobie zdaje sprawę jak bardzo takie wessania są irytujące. Idziesz sobie idziesz, a tu nagle chlup! Ni ma Cię! Jesteś gdzie indziej, a co gorsza nie masz pojęcia gdzie! To nie dosyć, że nagłe, więc może przestraszyć to jeszcze dezorientuje niemiłosiernie. Dopiero po wyrzuceniu z siebie tej mało subtelnej, acz wyjątkowo szczerej uwagi zdał sobie sprawę z sytuacji. Wstał z tyłka uznając, że to zupełnie bez sensu i niegodnie tak siedzieć na dupie jak przedszkolak. Był w pomieszczeniu z filarami, w którym panował półmrok, przed nim z kolei były schody, a na nich tron, na którym siedział osobnik w białych szatach, zapewne Wybawiciel. *Sugerując się tym podwyższeniem to ktoś tu ma chyba jakąś manię wyższości.* Zauważył nieco zgryźliwie, lecz zachował to dla siebie.
- Ano przyszedłem. - Powiedział dość powolnie zbierając myśli i się rozglądając. - Przyznam, jednak szczerze, że to co mnie tu przywiodło wydawało mi się tak nieprawdopodobne, że nawet nie wiem czego się spodziewać po mojej wizycie w pańskich mało skromnych progach. - Dodał nieco bardziej wylewnie.

Kolejna osoba gadała do niego zagadkami. Co za irytująca sytuacja. Martell miał coraz bardziej negatywny stosunek do tego co się tutaj działo. Może opierał swoje emocje na niezbyt rozsądnych czynnikach, ale hej! Nie mogą mówić prosto, bezpośrednio i do rzeczy? To naprawdę nie jest takie trudne! Tak czy siak znowu musiał ciężko pomyśleć. Po co tu właściwie przyszedł? W dużej mierze dlatego, że nie miał nic innego do roboty, a sama obecność tych ludzi i to co mówili go zaciekawiło... A może tak bardzo chciał przestać czuć głód? Co było prawdziwym powodem, a co tylko wmawiał sobie, że nim było? Jasna cholera, jakie to trudne. Postanowił, więc opowiedzieć jak to było:
- No to ten eee... Spotkałem ludzi, w Hueco Mundo. Wydało się to dziwne jak cholera. W ogóle ludzie są dziwni. Nieważne. Chodzi o to, że cała ta historia o Wybawicielu co przywraca Pustych do "pierwotnej postaci" wydała mi się dość... Niewiarygodna, a jednocześnie kusząca, bo rzekomo traci się głód. Tych znaków zapytania wyszło tyle, że postanowiłem to sprawdzić, aby zmniejszyć mętlik w mojej głowie nooo... I jestem. - Opowiedział o swojej historii dotarcia do tego miejsca. Postanowił brnąć dalej - Jeśli byłbyś tak miły, to byłbym wdzięczny gdybyś rozwiał kilka z tych znaków zapytania. Na przykład... Co tu się właściwie dzieje? - Zapytał samemu nie wiedząc czy pozwolił sobie na zbytnią bezpośredniość.

Martell miał wątpliwości. To wszystko wydawało mu się jakieś zbyt piękne, zbyt naiwne. Ten Wybawiciel kreował się na altruistę, a pojęcie bezinteresowności było Adjuchasowi zupełnie obce. Do tej pory gdy spotykał się z zjawiskiem dobra jednej istoty dla drugiej, to tylko w celu uzyskania jakiegoś interesu, choćby było odwzajemnienie tego samego w potrzebie. Dlatego Puści ze sobą wchodzili w stada, liczyli na taką korelacje wzajemnych korzyści. W związku z tym wiara w to, że ten tutaj tak oto z dobroci serca siedzi na jałowym pustkowiu i odmienia życia Hollow, aby te nie cierpiały, co więcej nie odsyła ich do poprzedniego życia, dlatego, że nie chce chaosu z tego wynikłego, wydawała się Młotnikowi dość abstrakcyjna. Jako, że jednak był istotą z natury prostolinijną to po chwili ciszy, w której wyciągał te wnioski przepełnione wątpliwościami, wypalił:
- A jaki jest w tym wszystkim hak? - Nie chciał, jednak wyjść na totalnego gbura, więc po chwili dodał - W sensie Ci ludzie, o których mówiłem wspominali, że otrzymali od Pana zadanie rekrutacyjne, że tak powiem. Do tego nim tu doszedłem wpadłem na wielu, wielu innych. Czy to "wybawienie" to rodzaj kontraktu? Pan przywraca nam dawną postać, a my wykonujemy określoną posługę? I na czym to przemienienie właściwie polega? - Zapytał nie chcąc zgodzić się na coś co budziło w nim tak duże wątpliwości. Najpierw chciał dowiedzieć się o tym jak najwięcej. Powstrzymywanie było trudne, bo sama wizja nie czucia tego piekielnego głodu była diabelnie kusząca, lecz nie chciał spaść z deszczu pod rynnę. Szczególnie, że zdawał sobie sprawę, iż jest inna ewentualność, Cascara wspominał o tym, że podobny efekt można osiągnąć w Los Nachos. O to też postanowił zapytać:
- Czym się różni to co robi Pan od tego co dzieje się z Pustymi w Los Nachos? Bo słyszałem, że tam też można uzyskać pożegnanie z wiecznym głodem. - Spojrzał ciekawsko na Wybawiciela. Zauważył przy tym coś zabawnego. W jego przypadku nawet nie dziwił się, że nie ucieka z krzykiem albo nie próbuje go zabić. To wszystko było tak dziwne, że Fortalesa czuł się jak we śnie, jakby jawa krzyżowała się z rzeczywistością.

Dziwny mężczyzna w białej szacie machnął ręką, a oni nagle zaczęli lecieć. Pędzić jak powaleni, dosłownie na złamanie karku. To było szalone, nie do pojęcia, a przynajmniej nie na poziomie świadomości, na którym znajdował się Martell. Błyskawicznie dolecieli do kopuły i w nią wlecieli, ale o dziwo nie rozpaćkali się o nią jak insekt o szybę, lecz przelecieli niczym duchy. Czyżby zmienili w jakiś sposób stan? Stali się w jakiś sposób eteryczni? Cholera ich wie. Swoją drogą Los Nachos robiło ogromne wrażenie. Było potężne, wielkie, majestatyczne, imponujące. Do tego robione w prostych rysach, co również Pustemu całkiem odpowiadało. Wydarzenia w środku już nie były takie pozytywne. Stąpający tam Arrancarzy (był całkiem z siebie dumny, że zapamiętał te nazwę) zdaje się, iż przemieniali się z powrotem w Pustych i rzucali na siebie w bezładnej rzezi. Coś podobnie chaotycznego widział tylko dwukrotnie, z czego raz był uczestnikiem. Chodziło o "zew", który odczuwali szeregowi Hollow przed przemianą w Adjuchas, wówczas rzucali się na siebie bez opamiętania zlewając się w jedną masę, Gilliana. Tak szybko jak tam przylecieli tak wrócili, aż po chwili Fortalesa znowu znalazł się w tej samej komnacie, do której wciągnęła go nicość za drzwiami.

- Rzygał będę! - Zawołał zginając się w pół, bo te zatrzymania, przyspieszenia źle na niego działały. Ostatecznie, jednak zakończyło się tylko fałszywym alarmem.
- Czy my... Widzieliśmy przeszłość? - Zapytał z konsternacją. Jakoś mu się nie widziało, aby nagle teraz dokładnie coś takiego się działo, to byłby zbyt duży zbieg okoliczności. Poza tym Młotnik pośrednio spotkał Arrancara i ten nie zmieniał się chyba w Pustego. - Czyyyyyli pokazaniem mi tego sugerujesz, że zerwanie maski zakańcza mękę życia jako Hollow tylko czasowo, że w końcu dochodzi do powrotu do starej formy, a Twoja metoda to jedyny sposób na definitywny koniec, mam rację? Ale nie powiedziałeś nic o tym na czym to polega. - Zauważył Martell, który poza tym wszystkim czuł drobną satysfakcję. Ten tutaj Wybawiciel potwierdzał, że dom Arrancarów to Los Nachos, a nie jak twierdził ten zadzierający nosa, czteroręki skurwiel "Las Noches". Co to niby miało mieć z lasem? Dureń. A sam Fortalesę głupim nazywał. Jednak jest coś prawdy w tym powiedzeniu "kto przezywa, ten sam się tak nazywa".

Martell obserwował jabłko. Chyba był Hollow z krwi i kości, bo przyszło mu na myśl, że za pewne jest smaczne... Do czasu. Jabłka zgniły, jedno się odświeżyło, a drugie nie bardzo jak się okazało. Ciekawe sztuczki posiadał ten Wybawiciel. Czy były to jakieś omamy? Czy jakby ów człowiek cisnął tym owocem w łeb Adjuchasa to czy by to poczuł? Było to zastanawiające czy potrafi on w tak zaawansowany sposób kreować rzeczywistość czy tylko ją imitować. Te rozważania szybko poszły w kąt, bo zastąpił je temat dalece bardziej dla Młotnika istotniejszy, a konkretniej "co poczynić?".

Pewną ironią może być, że ostatnie argumenty, które miały przekonać Fortalesę do wyższości metody Wybawiciela wzbudziły w nim więcej wątpliwości. Pomyślał sobie tak: "Skoro ja jestem z tym, co nie są chyba tylko przepełnieni pragnieniem mordu to tam się może udać, a z pomocą Wybawiciela stanę się kimś, nie wiadomo kim." No, bo sam nie wiedział kim to właściwie był nim przywdział te maskę. Może był gnidą paskudną i spadnie z deszczu pod rynnę. Cascara o tym wspominał kiedyś, że inne istoty są równie podłe co Puści, tylko że nie mają wymówki przekleństwa wiecznego głodu. Znajdował w tym pewne potwierdzenie, choćby tego Shinigami, którego nawet moc skupiała się wyłącznie na zadawaniu cierpienia. Cóż za kanalią trzeba być, aby wroga nie chcieć pokonać czy zabić, lecz pragnąć wywołać u niego niestworzone męki? A to przecież Bóg Śmierci, wielcy w dupę lepsi panowie z zadartymi do góry nosami, którzy patrzą na Pustych z góry, roszcząc sobie prawo do bezkarnego mordu. Albo Ci przeklęci łucznicy, którzy w żaden sposób nie sprowokowani atakowali ich, najpierw zabili Foscora, a potem tego sześcionogiego niedźwiedzia, z którym walczył Martell? Przypominając sobie dawnego druha to co z tymi, którzy odegrali ważną rolę na jego drodze. Jak będzie mógł wspominać Foscora, który zasłonił go własną piersią zamykając Gargantę dowiedziawszy się, że przy pierwszej okazji postanowił porzucić swoje jestestwo, by stać się kimś innym, nie wiedząc nawet kim? Albo Cascara, którego pochłonął, aby zostać Adjuchasem, czy czteroręki którego zdradził by przeżyć? Czuł, że jest im winien coś, a porzucając drogę, na której był napluje im w maski... Ich pamięci. Z drugiej strony spróbowanie czegoś nowego, rozpoczęcie od czystej karty, a przede wszystkim pozbawienie się głodu było takie kuszące. Bał się, co było dla Pustych dość rzadkim uczuciem. Lęk budziła u niego niewiadoma kim będzie, taki skok w przepaść zupełnie nieznaną.

W efekcie tego Fortalesa po końcu wypowiedzi Wybawiciela przez kilka minut milczał wyglądając na tak zamyślonego jak to w jego wypadku było tylko możliwe. Plusy, minusy, strach, nadzieje, wątpliwości to wszystko nim szargało budząc frustracje. Nie lubił nawet stosunkowo banalnych dylematów, lubował się w swoim prostym sposobie bytowania, a teraz gdy stanął przed decyzją, która miała zaważyć o całej jego przyszłości. Zacisnął zęby i zazgrzytał nimi kilkukrotnie, nie będąc nawet świadomym, że to zrobił tak był skonsternowany. W końcu sprawiając wrażenie, aż zmęczonego tym wszystkim rzucił:
- Nie! - Krzyknął, bo wydawało mu się, że jeśli tego nie wyrzuci z dużą siłą to wogóle nie da rady tego zrobić. - Dziękuje, ale nie chcę. - Dodał zdecydowanie ciszej. Czuł jakby spadł mu kamień z serca, waga podjęcia tej decyzji już mu nie ciążyła. Teraz co najwyżej będzie musiał zmagać się z jej konsekwencjami. Spojrzał z ciekawością na Wybawiciela, ciekaw był co ten teraz poradzi, co zrobi w związku z odmową Fortalesy.

Wybawiciel nie krzyczał, nie komentował, nie żałował, nie przejmował się całą sytuacją. Wziął i po prostu wrócił na swój tron... Pomimo tego sytuacja wydawała się Martellowi napięta i miał z tym rację. Po chwili zaczęła wchłaniać go podłoga. Adjuchas szamotał się, próbował czegoś chwycić, byle nie utonąć w piasku bezkresnej pustyni, ale na nic to się zdało. Sypka pułapka wciągnęła go pod ziemie i gdy już sądził przez moment, że po nim to ta wystrzeliła go gdzieś na zewnątrz i... Znowu myślał, że już po nim. Ostatecznie czy to w sposób zupełnie przypadkowy i fartowny czy to zamierzenie wylądował bezpiecznie. Jednak nie był specjalnie zadowolony.
- Nosz kurwa ja pierdole w dupe jebana mać! - Zaklął szpetnie siadając na tyłku. - No ile można? Ile można? 4 razy kurwa mnie coś wsysa nagle! CZWARTY! - Może to i prymitywne, ale czuł potrzebę wybluzgania tego z siebie. Zdawał sobie sprawę, że to do nikogo, ot tak prosto w świat, żeby tej frustracji w sobie nie kisić.

Dopiero w tym momencie gdy się od tego uwolnił zdał sobie sprawę, że do tej osady nie wszedł wszak sam. Zaczął się zastanawiać jak poradził sobie ten pozbawiony kończyn zabijaka, a nawet rozejrzał się czy nie ma go gdzieś w okolicy. Po chwili to zaniechał. Zdał sobie sprawę, że w przypadku istoty o takim charakterze jak ten wężowaty pobyt u Wybawiciela mógł skończyć się tylko "wybawieniem" lub śmiercią. Fortalesa był sam i musiał postanowić co robić dalej. Czas poświęcony na odnalezienie tego jegomościa okazał się bezowocny... Ale czy na pewno? Nie został zmieniony, zgodnie ze swoją wolą, nie uzyskał boskiej potęgi, ale za to dowiedział się co nieco. Poza tym "polecieli" z Wybawicielem do Los Nachos. Strasznie zasuwali, więc ciężko będzie dojrzeć szczegóły. Ale może jak się rozejrzy to uda mu się zorientować, w którą stronę lecieli? Po ułożeniu wydm albo jakimś drzewku kwarcowym charakterystycznym czy coś. Dzięki temu mógłby wyznaczyć kierunek, w którym musi iść, aby dotrzeć do siedziby Arrancarów. Co prawda zdawał sobie sprawę, że to diabelnie daleko, a przy tym to wszystko mogło być ściemą, którą Wybawiciel pokazywał, aby przekonać do swojej metody, jednak póki co to był jego jedyny trop. Jeśli, natomiast odrzucił ofertę tego dziwnego człowieka, a teraz długo nie będzie potrafił doprowadzić do zerwania maski to będzie sobie pluł w brodę jak kretyńsko skazał się na cierpienia wiecznego głodu. Rozejrzał się, więc w okolicy próbując określić w jaką stronę lecieli z Wybawicielem.

Martell już nawet przestał się dziwić. Ostatnimi czasy spotykały go takie osobliwości, że fakt, iż ten cały Wybawiciel wypluł go gdzieś, w zupełnie inne miejsce, aniżeli znajdowała się jego "osada" jakoś specjalnie go nie wzruszył. To usuwało plus jakim była szansa na odnalezienie drogi do Los Nachos, jednak co poradzić? Podjął taką decyzję, a nie inną i będzie musiał jakoś z tym żyć. Miał tylko nadzieje, że jeśli będzie jej żałował to krótko i niezbyt dosadnie. Inaczej to byłoby dość przykre. W tym wszystkim znalazł się też, jednak jakiś plus. Wyglądało na to, że jego spontaniczny wyrzut emocji nie został wyłapany przez żadnego, znaczącego agresora. Oznaczało to, że miał tyle o ile spokój, co za tym idzie mógł dość swobodnie podjąć decyzję, w którą się udać.

A jednak nie. Takiego wała. Po chwili dostrzegł jak nadciąga do niego burza piaskowa. Zbliżała się dość szybko, a to zwiastowało kłopoty. Fortalesa potrafił panować nad gruntem, ale takiej ilości piachu z pewnością nie będzie w stanie ogarnąć. Jako, że wolał nie skończyć przysypany sypkim cholerstwem zdecydował się czym prędzej ruszać. Stwierdził, że zasuwanie zgodnie z ruchem burzy nie ma sensu. Co prawda ta najwolniej będzie go doganiała, ale szansa, że przed nią czmychnie była raczej nikła. Nie należał do sprinterów, a i warunki Hueco Mundo były słabe do biegów przełajowych. Wszędzie piasek i wydmy. Postanowił, więc pójść w bok. Nadzieje pokładał w tym, że uda mu się przebić poza zasięg oddziaływania burzy nim ta do niego dotrze, zwyczajnie schodząc jej z drogi. Dzięki temu ta przejdzie obok niego, a Adjuchas spokojnie będzie mógł wybrać kierunek przemarszu.

Plan Martella nie do końca się udał. Trzeba powiedzieć, że w tym wypadku matka natura była nieubłagana i aby całkowicie uniknąć jej gniewu Adjuchas musiałby albo przemknąć przez Gargantę albo użyć energii, by zwiększyć swą prędkość. Ostatecznie, jednak nie wyszło źle. Udało mu się uniknąć najgorszych skutków takiej zawieruchy, tj. przysypania żywcem i powolnego umierania poprzez utkwienie w pustynnej trumnie. Ominął centralne uderzenie żywiołu, a trochę więcej trzeba było, aby wzruszyć tym Pustym. Co by o nim nie powiedzieć, należał do tych co dość twardo stąpają po ziemi. W smętnym żywocie Hollow'a trzeba było cieszyć się z każdego zwycięstwa, nawet tego całkiem niewielkiego, w związku z tym podbudowany Młotnik ruszył w kierunku krańca burzy piaskowej. Marsz w ten sposób nie był przyjemny. Zacinający wiatr i piach uderzały w skórę w sposób nieprzyjemny, a przy tym zmuszały go do mrużenia oczu, aby nie naleciały do nich drobiny, które potem będzie ciężko wyjąć.

W końcu dojrzał coś przesuwającego się po niebie, jakiś kształt. To oznaczało, że był blisko. Kolejna dobra informacja. Juhu! Gorzej, że gdzieś tam na skraju czaił się jakiś latający Pusty. Takich Martell nie lubił. Był mocno związany z ziemią, podobnie jak jego zdolności. Dlatego mobilny, latający poza zasięgiem skubaniec należał do przeciwników, którzy stroili mu najmniej. Postanowił, więc przystanąć i obserwować ten obły kształt. Miał nadzieje, że ten przesunie się po niebie gdzieś tam hen daleko. Wówczas Młotnik ruszy znowu przed siebie, by w bezpieczniejszych warunkach wyjść na zewnątrz burzy piaskowej. Tak czy siak od razu po tym rozejrzał się w koło, by upewnić się czy nic się na niego nie czai. Wolałby nie zostać zaatakowanym z zaskoczenia.