Główna Brama Senkai

Herbata zdążyła już nieco ostygnąć, ale mieszanka smak miodu, imbiru i cytryny działała energetyzująco.
- Zimy w północnym Rukongai potrafią być bardzo srogie - zauważyła Miyuki.  - Nas przed mroźnym wichrem osłaniają mury, a tam łatwo musi być o przeziębienie czy nawet coś poważniejszego. To dobrze, że dbasz o Rentaro. - Uśmiechnęła się nieśmiało. - Jest dla ciebie jak ojciec, a gdy rozmawiamy o tobie to czuć, że traktuje cię jak syna. -Odgarnęła białą grzywkę z czoła. - Poznałam twojego prawdziwego ojca i tylko szkoda, że nie mogłam poznać twojej mamy. Myślę, że byśmy się dogadały. Podobno była bardzo pobożna i nawet dała dach nad głową kapłanowi z Rukongai. Rentaro mi opowiadał.
Drzwi wejściowe otworzyły się i do środka wszedł zgarbiony Kyuri Hayate. Rozejrzał się krótko, zrobił jeszcze bardziej kwaśną minę, po czym usiadł w kącie z dala od wszystkich. Chimon, który usiadł niedaleko Kisuke, ale też zachował na tyle dystansu by zapewnić mu prywatność z żoną, spojrzał na nowoprzybyłego i nabazgrał coś w notesie.
- Och, bez obaw. Wśród kapłanów i kapłanek też zdarzają się cudaki, także niczym mnie nie zaskoczycie. - Błysnęła rozbawionymi oczami. - Był taki kapłan, Mori-san, bardzo sympatyczny swoją drogą, który zaraz po pobudce wychodził na zewnątrz i przytulał się do najbliższego drzewa. Twierdził, że w ten sposób łączy się z duchami natury i pożycza od nich energię. I tej rzeczywiście nigdy mu nie brakowało.

- Myślę, że będą zachwyceni. - Miyuki uśmiechnęła się z zadowolenia. - Tak samo jak ja byłam. Przejście przez Amanoukihashi jest tak wspaniałe, że trudno to nawet wyrazić słowami. Och, jak bardzo mi moje przyjaciółki kapłanki zazdrościły, gdy im o tym opowiadałam. Ale coraz ich mniej służby kami na wyspie, znaczy jeśli chodzi o te miko, z którymi dorastałam. Mała Momo za kilka tygodni bierze ślub ze szlachcicem z rodu Okamibara, a Kiyoko, z którą trafiliśmy pod opiekę kapłanów niemal w tym samym czasie, niedawno została żoną młodego dziedzica rodu Tanaka.
Dotąd Miyuki rzadko prowadziła z Kisuke rozmowy na tak prywatne tematy poruszające jej przeszłość. Zazwyczaj swe życie kapłanki przedstawiała w ogólnikach, teraz zaś rozgadała się i tylko pojawienie się kolejnych shinigami zamykał na moment jej buzię. Tym razem do środka naraz weszła dwójka bogów śmierci.
Normalnie pierwsze spojrzenie (męskie spojrzenie) poszłoby na Gendę Harumi. Pochodzącą z pomniejszego, acz bogatego rodu, dość wysoką kobietę wyglądającą na dwadzieścia parę lat. Miała lśniące złote włosy opadające swobodnie na plecy i oczy barwy wiosennego nieba, a do tego krągłości wyraźnie rysujące się pod mundurem. Za towarzysza miała jednak Myougę Keitaro, shinigami z VIII dywizji, który nie wyróżniał się średnim wzrostem, ale już wszystkim innym tak.
- Och, na takie osoby mówimy, że zostały nie tyle tknięte co przytulone przez kami - wyszeptała Miyuki spoglądając na shinigami posiadającego lisią głowę. Rudą, z wyjątkiem białego podbródka i przodu szyi.
Dwójka podeszła ukłoniła się i przedstawiła.
- Och, to urocze. Młode małżeństwo nie mogące się rozstać. - Zachwyciła się Harumi, gdy Miyuki zdradziła kim jest.
Białowłosa kaszlnęła by pokryć zmieszanie.
- Cóż, jako kapłanka mogę się wam przydać w tej misji.
- Liczymy na twoją pomoc, Miyuki-san! - Genda wydawała się miłą osobą, a do tego była ósmym oficerem czwartej dywizji i miała pełnić rolę zastępcy Kisuke. - Hmm, jeszcze jednej osoby brakuje. Zdaję się Shinju-san z dziesiątki? Ale mamy jeszcze trochę czasu.

Każdy ze shinigami ulokował się w salce czekając na przybycie ostatniego członka ekspedycji, jak i na samą boginię. Genda Harumi chyba znała wcześniej Aibę Mai, bo usiadła obok niej i próbowała nawiązać rozmowę, ale ze średnim skutkiem.
Hayate siedząc przy oknie oparł się o parapet i spoglądał na szary i zimny świat. Myouga Keitaro zaś wyciągnął z plecaka kanapkę, którą zaczął ze smakiem pałaszować. Utsuro Chimon schował notes i przez kilka sekund spoglądał na Kisuke nim w końcu się odezwał:
- Jeśli można, Kyoraku-san. - Spojrzenia pozostałych shinigami padły na członka VI dywizji. - Zechciałbyś nam opowiedzieć o Morigami Chikaze? Wiemy, że mamy stacjonować w wiosce przy której znajduje się jej świątynia, ale jak sądzę żadne z nas nie miał dotychczas okazji zetknąć się z kami takiego kalibru. Sądzę, że byłoby wskazane żebyś udzielił nam wskazówek, jak powinniśmy się przy niej zachowywać.

Chimon niepotrzebnie chował notes, bo teraz wyciągnął go na nowo by zapisać słowa Kisuke.
- Rozumiem. Szacunek, determinacja... - mamrotał.
- Hmpf, po co zapisywać tak oczywiste rzeczy. - Hayate na moment oderwał się od okna by posłać im krzywe spojrzenie. Chimon zignorował go i zaczął obserwować wywołaną do odpowiedzi Miyuki.
Białowłosa zamrugała zaskoczona, gdy małżonek wkręcił ją w rozmowę. Szybko jednak odzyskała rezon.
- Jest tak jak mówi mój mąż. Najważniejszy jest szacunek, który należy okazywać zarówno czcigodnej Morigami Chikaze, jak jej ojcu czcigodnemu Susanoo, a także kami zamieszkującym wioskę, do której się udajemy. Musicie też pamiętać, że bóstwa są bardzo nieprzewidywalne i każde z nich ma dwa oblicza, czyli porywcze - aramitama i łagodne - nigimitama. Ich nastrój może się zmienić bez oczywistej dla nas przyczyny, a gdyby doszłoby w jakiś sposób do obrazy należy błagać o wybaczenie i uiścić odpowiednią ofiarę przebłaga...
Miyuki urwała nagle, przerażona spojrzała na Kisuke.
- O nie... zapomniałam przygotować odpowiednią ofiarę dla czcigodnej za gościnę, którą nas obdarzy! Jak ja... mogłam zapomnieć o czymś tak ważnym. - Chwyciła się za głowę.
- Ofiara jest, aż tak istotna? - zapytała Harumi.
- Cóż, gdyby tak było zostalibyśmy o tym poinformowani przez przełożonych - odpowiedział spokojnie Chimon nie przestając przy tym pisać. - Jak sądzę wystarczającą "ofiarą" z naszej strony będzie opieka jaką roztoczymy nad świątynią bogini duszami.
- Ja jestem przygotowany - odezwał się Keitaro. Znów sięgnął do swego plecaka skąd wyciągnął wysoką na łokieć drewnianą figurę lisa. Zwierz siedział z pochyloną głową jakby oddając wyrazy szacunku. - Własnoręcznie wystrugana - pochwalił się. - Moja porucznik poinformowała mnie, że czcigodna szczególnie ceni sobie ofiary, do których własnoręcznie się przyłożono.
- Jak mogłam zapomnieć... co ze mnie za kapłanka. - Miyuki bezradnie kręciła głową.

- Goń się - mruknął kwaśno Hayate.
Chimon jako jedyny potraktował kolegę pod oknem jak powietrze i skupiony na Kisuke wydedukował:
- Przełożeni udzielili mi każdej informacji niezbędnej do prawidłowego wykonania misji. Zgadzam się, że należy traktować bogini i rukończyków z szacunkiem jednak nie zapominajmy kto jest suwerenem Soul society.
- Może na ofiarę nada się trochę złota? - Harumi usiadła obok Miyuki i próbowała ją pocieszyć.
Keitaro wrócił jednak do wypowiedzi shinigami z VI dywizji.
- Chcesz przez to powiedzieć, że powinniśmy łagodnie, ale jednak pokazać im wszystkim kto tu naprawdę rządzi? Ryzykowne, szczególnie gdy dopiero co usłyszeliśmy od pani Kyoraku jak drażliwi mogą być bogowie.
Chimon ciągle zachowywał niezmącony spokój.
- Ten świat należy do dusz. Już na pierwszym roku akademii uczyli nas o tym, że Król Dusz przekazał nam Soul society jako miejsce do życia, nad którym pieczę stanowi Rada 46. Kami nie powinny nazbyt ingerować w nasze życia. Oczywiście należy być wdzięcznym bogom takim jak Morigami Chikaze za wsparcie, którego udzielają nam w wojnie z quincy, niemniej nie może stanowić to dla nich wytłumaczenia do bezprawnego poszerzania swoich wpływów.

- Rozumiem, Kyoraku-san - odrzekł Chimon, który jednak nie wyglądał na szczególnie przekonanego wywodem Kisuke. Nakreślił jeszcze kilka zdań w notesie, po czym zaczął kontemplować bliżej niesprecyzowany element połogi.
Keitaro przyglądał się shinigami z VI dywizji jeszcze przez chwilę, po czym pokręcił głową i zwrócił się do Kyoraku.
- Czcigodna Morigami Chikaze swoją mocą potrafi pomóc w wydobyciu potencjału duszy. Czy takie błogosławieństwo zostało ci wcześniej udzielone, Kyoraku-san?
Harumi spojrzała na lisa z zaciekawieniem.
- Chcesz wykorzystać stacjonowanie przy świątyni by stać się silniejszym?
- Jeśli czcigodna uzna nas godnymi, to czemu nie? Na wojnie każda zyskana odrobina siły się liczy, a dzięki takiej współpracy moglibyśmy przekonać naszych przełożonych o korzyściach tego sojuszu. W przeciwieństwie do niektórych... uważam, że potrzebne jest nam zacieśnić więzi z bogami, bo jak Kyoraku-san wspomniał zawdzięczamy im bardzo wiele. Praktycznie wszystko, bez nich bylibyśmy znacznie słabsi.

Keitaro pokiwał ze zrozumieniem głową.
- Nie spodziewałem się, że dzięki temu błogosławieństwu w kilka tygodni osiągniemy poziom kapitański, ale każda pomoc w naszym rozwoju będzie przydatna. Hmm, chyba nie brzmię jakbym był zbyt chciwy?
Harumi machnęła ręką.
- To całkiem normalne u shinigami, że chcemy stać się coraz to lepsi. Taka moc jaką posiada bogini przydałaby nam się, a w akademii zrobiłaby prawdziwą furorę! - Zaśmiała się. - Pomyślnie o tych wszystkich biednych studentach niemających na nic siły i chęci. Nagle zaś pojawia się Morigami-sama i motywuje wszystkich do ruszenia zadków! Zori sensei byłby zrozpaczony, bo niemiałby kogo karać za lenistwo.
Keitaro parsknął, a Harumi całkiem udanie udawała srogą minę nauczyciela od teorii na co i Miyuki poweselała.
- Słyszałam o nim. Podobno wszyscy studenci się go boją.
- Nie tylko studenci. Do dziś czasami budzę się w nocy zlana potem po tym jak przyśniło mi się, że Zori goni mnie wokół akademii, a ja nie mogę normalnie uciekać tylko żabkuję i żabkuję. - Wytknęła język. - Chociaż skoro tu sami prymusi siedzą to ja muszę być w swoich lękach odosobniona. - Odwróciła się prze oparcie krzesła. - Prawda Aiba-san? Zori sensei pewno nie miał do czego się u ciebie przyczepić.
Mai uniosła głowę znad sprawdzanej przez siebie aparatury.
- Zgadza się. Nie dawałam mu powodów do karania mnie.
- Ha, wiedziałam. A ty Kyoraku-san? Dobrze żyłeś z kadrą pedagogiczną?

Harumi nie dała się przekonać wspomnieniom Kisuke.
- Jesteś okropnie wręcz skromny, Kyoraku-san. To raczej inni stanowią dla ciebie tło. - Pokiwała z przekonaniem głową. - Jesteś tak młody, a już tyle osiągnąłeś. Stanowisko oficerskie, udział w ważnych misjach i reiatsu niewiele ustępujące kapitańskiemu. O takich jak ty naucza się potem w akademii.
Miyuki przestała się uśmiechać i spojrzała na Harumi jakoś dziwnie, co blondynka natychmiast zresztą zauważyła.
- Nie martw się, Miyuki-san! Wcale nie mam zamiaru podrywać twojego męża.
Miyuki zarumieniła się i chrząknęła.
- Ech? Ale ja o czymś takim w ogóle nie pomyślałam.
Harumi mrugnęła do dziewczyny.
- Spokojnie. Tylko się z tobą droczę, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? Mam dość ciężki charakter także gdybym przesadziła to od razu mnie temperuj! Hmm.
Spojrzała na Hayate, podniosła się powoli z krzesła i na palcach podeszła do samotnego shinigami by potem pochylić się tuż nad nim.
- Wypatrujesz naszej ostatniej koleżanki, Kyuri-san?
Wzdrygnął się i odwrócił przez co pierwsze co ujrzał to biust Harumi. Spłonął mocniej niż Miyuki przed chwilą.
- Co? Nie! Liczę płatki śniegu, bo to bardziej pożyteczne niż wasza gadanina. Hmpf, a ty czasem nie jesteś z dwójki? Nie zakradaj się tak kobieto.
Harumi wyprostowała się z wyrazem zadowolenia malującym się na twarzy.
- Nie bądź taki ponury, Kyuri-san. Jako twoja przełożona zwracam ci uwagę, że uśmiech pozytywnie wpływa na nastrój, co z kolei dodatnio oddziałuje na sen i trawienie, a wyspany i dobrze odżywiony shinigami jest wstanie sprostać każdemu wyzwaniu.
- Może ty! Ja czuję się najlepiej gdy jestem ponury i zostawiony w świętym spokoju.
Keitaro zaśmiał się cicho.
- Cóż, ta ekipa zapowiada się na jedną z lepszych spośród tych, do których należałem.

- Hmpf, idę się przewietrzyć. - Hayate wstał i wyszedł.
- Ale śnieg pada i jest zimno - powiedziała za nim Harumi, ale jedyną odpowiedzią był trzask drzwi. - Ech, chyba nie ma co się z nim droczyć. Za bardzo to przyjmuje do siebie.
- Daj sobie z tym spokój. - Niespodziewanie odezwała się Mai. - Niektórzy nie mają potrzeby się socjalizować i póki dobrze wykonują swoje zadania nikt nie powinien mieć z tym problemu.
- Zgadzam się - rzekł Chimon. - Pochodzimy z różnych dywizji wobec czego szansa na niepotrzebne utarczki tylko rośnie. Starajmy się uszanować nawzajem nasze strefy komfortu.
Harumi wyglądała na pogodzoną z porażką. Usiadła z powrotem obok Miyuki.
- Trudno jest zaprowadzić dobrą atmosferę wśród shinigami.
Mai dotknęła dwoma palcami swoją skroń.
- Wedle badań przeprowadzonych przez jednego z moich kolegów wysoki poziom reiatsu doprowadza do zmian hormonalnych w mózgu, co miałoby tłumaczyć czemu tak wielu z nas zachowuje się osobliwie.
- Ale czemu patrzysz na mnie? - Harumi parsknęła śmiechem. - Ja taka wygadana byłam od maleńkości, także uszkodzenia mózgu jeszcze chyba przede mną.
- Te badania nie zostały zatwierdzone przez instytut? - zapytał lisogłowy.
- Nie. To tylko jedna z wielu niesprawdzonych hipotez wymyślonych przez moją dywizją - odrzekła Mai z nutą pogardy. - Powiedziałam o niej tylko w ramach ciekawostki.
- I zwykłe dusze bywają postrzelone - stwierdził Keitaro. - Może więc to bardziej kwestia braku fizycznej skorupy. Cóż, byleby tylko nasz kolega nie zachowywał się tak burkliwie przy bogini, bo mogą go za to spotkać srogie konsekwencje.
- Nie wysyłaliby na taką misję kogoś tak nierozsądnego. - Nie zgodził się Chimon. - Jak sądzę każde z nas w odpowiednim momencie będzie potrafiło zachować się prawidłowo.

W końcu, przynajmniej na chwilę, Kisuke został wybawiony od prowadzenia dyskusji z towarzyszami. Nim ujrzał i usłyszał to poczuł tą wyjątkową aurę, od której serce i płuca przyspieszały pracę, a w całym ciele zbierało ożywienie. Pojawiła się Chikaze. Czy to weszła normalnie przez drzwi, czy to zmaterializowała się pośrodku sali. Parę sekund później wszedł Hayate pociągając za rękaw wysoką jasnowłosą shinigami, która musiała być ostatnim elementem ich oddziału.

Nienawykli do widoku, a zapewne i samej obecności bogini, shinigami zdawali się być pod dużym wrażeniem. Ci którzy siedzieli wstali i oddali pokłon. Szarowłosy bóg śmierci o szlacheckiej aparycji chyba chciał coś powiedzieć, ale zaraz zamknął usta i tylko skinął głową przyjmując słowa Chikaze.
Drobna dziewczyna o spiętych włosach oznaczających się piękną morską barwą, naciągnęła na plecy plecak większy od niej samej. Ładna i dobrze wyrośnięta w miejscach istotnych dla kobiety shinigami o złocistych włosach spoglądała na Chikaze z najwyższym zainteresowaniem. Podobnież mężczyzna tknięty przez kami tak mocno, że został przekształcony w humanoidalnego lisa.
- Och, jakżeż słodka jest woń kami.
Rzekła shinigami o długich prostych włosach tak jasnoblond, że niemalże białych. Zarówno w jej uśmiechu, jak i niebieskich oczach zdawała się tlić iskra zamętu. Towarzyszący jej szatyn o wyjątkowo ponurej twarzy zdawał się nieczuły na aurę Chikaze i wręcz miało się wrażenie, że najchętniej przebywałby w zupełnie innym miejscu.
Nim bogini otworzyła przejście do środka wparowało jeszcze dwóch shinigami. Jeden trzymał coś przypominającego retro futurystyczny odkurzacz, a drugi urządzenie wyglądające niemal jak pilot do sterowania elektrycznym samochodzikiem.
Okazało się, że byli z XII dywizji i jeśli Chikaze udzieliła swego łaskawego pozwolenia chcieli się przyjrzeć tęczowemu przejściu wykonując przy tym kilka pomiarów. Jeśli zgody nie otrzymali to wycofali się pospiesznie. Tak czy owak grupa shinigami weszła w wielobarwny portal.
Kisuke tworzył drugi człon wężyka, drugą dłonią ściskał Miyuki, za nią zaś szła Harumi, która nie mogła powstrzymać westchnienia zachwytu na widok wspaniałości Amanoukihashi.