Główny Budynek

Dziewczyna z każdą chwilą coraz bardziej zaskakiwała swym bezpośrednim zachowaniem. Niestety stwierdzenie o szlacheckim pochodzeniu jedynie pogorszyło sytuację. Czy nauczyciele myśleli podobnie, kiedy proponowali mu awans... Po plecach Shiro przebiegł zimny dreszcz. Sam nie wiedział czym konkretnie spowodowany. Wreszcie wziął głębszy oddech, aby uspokoić nieco ciało bądź nerwy. Może panienka trafiła w sendo sprawy? Inaczej skąd ludzie wyciągaliby podobne wnioski... Niespodziewanie Kaguya zmieniła temat ich rozmowy. Właściwie chłopak nie miał nic przeciwko wiedzy o pustych albo historii jako takiej. Jednak shinigami mocno przekłamywali niektóre treści, więc stąd wywoływali niechęć w sercu białowłosego...
-Tak szczerze, to nie pamiętam swojego poprzedniego życia. Czy prowadziłem żywot śmiertelnika, a może zagubionej duszy... Niby słyszałem różne opowieści wśród starszych. Niby niektórzy dają sobie rękę uciąć, że jako śmiertelnicy wznosili pałace czy coś podobnego... Mniejsza o to... Powiem na swoim przykładzie. Może lepiej zapamiętałbym prawo, gdyby obowiązywało każdego podobnie. Historia także ma swoje dobre momenty. Jednak przeczytałem kilka interesujących książek, które rzucają nowe światło na wybrane informacje. Wszystko jest potrzebne, ale kiedy niesie za sobą prawdę bądź konkretne działanie. Oczywiście świata nie zmienię, jednak wypadałoby zacząć cokolwiek od siebie. Dlatego proszę ciebie o pomoc...- Shiro czasami gadał bez większego ładu czy składu. Miał jedynie nadzieję, że dziewczyna zrozumie ukryty przekaz. Jeżeli ostatecznie odmówi, to chłopak poprosi o pomoc Ichiro. Mimo wszystko wolałby pobyć z panienką czasami sam na sam. Po prostu chciał wiedzieć co się stało wtedy w bibliotece. Skąd tamte niepokojące wrażenie i te dziwne sny o nieznajomych twarzach. Wreszcie białowłosy westchnął cicho, a następnie spojrzał wprost w błękitne tęczówki koleżanki.

Wreszcie jakaś pozytywna wiadomość dzisiejszego dnia. Może przewrotny los obdarzy chłopaka chwilą wytchnienia. Jednak kto tam wie co przyniesie przyszłość... Międzyczasie koleżanka wyznaczyła pierwszy termin spotkania. Gdyby otwartość, jak również przyjacielskość leżały w naturze Shiro, to porządnie by wyściskał Kaguyę. Niestety pan wilk ograniczył się do skinienia głowy pełnego wdzięczności. O ile taki gest mógł tyle znaczyć. "Czy powinienem wspomnieć jej o kwiatach? W końcu obgadaliśmy już większość spraw. Nie może mi zarzucić celowych łapówek... Poza tym kiedyś trzeba wyjść z ukrycia..." Chłopak zachował śmiertelną powagę i spojrzał wprost w oczy koleżanki.
-A mogłabyś mi zdradzić jakie kwiaty lubisz najbardziej? Poprzedni zapas pomału mi się kończy...- Białowłosy prawie szeptał swoje pytanie. Po pierwsze nie potrzebował żadnych świadków. Druga sprawa dotyczyła ogólnego zawstydzenia. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie doświadczył czegoś podobnego. No może będąc dzieciakiem, gdy jeździł na świnkach po mieście. Mimo wszystko miał cichą nadzieję, że panienka podtrzyma raz dane słowo. Choć młodzieniec najwyraźniej miał dar komplikowania nawet najprostszych sytuacji...

Wreszcie nadeszła chwila prawdy odnośnie kwiecistych niespodzianek. Niestety po niej nastąpiło jeszcze większe zamieszanie. Shiro miał wrażenie, że dziewczyna doceniała zostawiane przez niego róże. Czyżby problem leżał bezpośrednio w jego osobie? Może pannica pragnęła ujrzeć przystojnego, barczystego szlachcica o opalonej skórze i oliwkowych oczach... Trudno! Przynajmniej podjął jakiekolwiek próby działania. Całe szczęście, że Kaguya nie zrezygnowała z korepetycji. "Postaram się napisać najlepiej jak umiem... Nie chcę zawieść jej oczekiwać, skoro dała mi minimalny kredyt zaufania. Oby bogini Amaterasu nade mną czuwała! Ogólne rozmyślania chłopaka zostały przerwane przez pojawienie się Shu i Manabu. Najwyraźniej współtowarzysze doskonale wiedzieli kiedy powinni "uderzyć". Mimo wszystko ich tok rozumowania gdzieś tam wewnątrz rozbawił białowłosego...
-Lepiej spróbować niż później czegokolwiek żałować. Potem będziesz siedział i zastanawiał się co by było gdyby. Zresztą ja tylko grzecznie pytałem o korepetycje. Podobno bardzo mało osób zaliczyło egzamin z prawa, a Ichiro zacznie suszyć mi głowę. Chyba, że lubicie słuchać opowieści o łamaniu wszelkich przepisów. No mniejsza... Jeśli zaś chodzi o bójkę. Czyżbyś chciał przetestować swoje umiejętności Manabu-san? Raczej wolałbym uniknąć ponownego starcia. To tylko pogłębia przepaść pomiędzy rocznikami. Szczególnie, że mamy dosyć problemów. Wybraliście już dodatkowe zajęcia?- Chłopak mimowolnie westchnął i spojrzał w kierunku wyjścia. Ciekawe ile jeszcze czasu brakowało do kolacji. Może mogliby gdzieś wyskoczyć w męskim gronie...

Najwyraźniej chłopakom brakowało wyobraźni odnośnie prawdziwej pracy shinigami. Świat poza murami akademii składał się z ofiar, jak również drapieżników. Nie chodziło tutaj wyłącznie o hollowy czy pozostałe zagrożenia. Czasami człowiek człowiekowi potrafił być wilkiem... Mimo wszystko Shiro pozostawił spostrzeżenia kolegów bez jakiegoś większego komentarza. Przecież mieli prawo marzyć o byciu bohaterami. Jeśli zaś chodzi o zajęcia z ogólnorozwojówki, to białowłosy wreszcie przytaknął głową. Przynajmniej w tej sprawie byli zgodni...
-Słuchajcie panowie... Mam do załatwienia jedną rzecz. Jeśli chcecie, to możemy gdzieś wyskoczyć po obiedzie. Uzgodnimy szczegóły w stołówce. Tymczasem zmykam i życzę dobrego dnia kamraci...- Młodzieniec grzecznie się pożegnał, a następnie poszedł w kierunku swojego pokoju. Chciał przetestować jedną, ale ważną rzecz. Przynajmniej dopóki byli wolni od codziennych zajęć. Oczywiście to wykluczało obecność któregokolwiek współlokatora w pokoju... Generalnie Shiro pragnął zabrać "Amulet Kami" do świątyni bogini Amaterasu. Może wtedy zobaczyłby jakieś dobre duchy albo przynajmniej sprawdziłby zasięg tego cacka. Owszem plan stanowił pewne ryzyko, jednak kiedyś białowłosy opuści akademię. I co wtedy? Lepiej wiedzieć z czym się mierzy...

Przygoda Kisuke odcinek 02#160
Przed pójście na bal, wziąłem ożywczą kąpiel z jedną, z której soli znajdowały się w łazi. Piania i bąbelki, które się od niej wytworzyły były bardzo przyjemne i delikatnie masowały skórę. Następnie skorzystałem z usług fryzjera. Poleciłem mu, aby ogolił mi twarz, przystrzygł włosy i spiął mi większość włosów do tyłu tworząc drobnego kucyka a z przodu pasma włosów opadały na moje skronie. Jak już się ubrałem i wszystko na mnie pasuje, to wybrałem najmniej inwazyjne pachnidło, jakie znalazłem i bardzo delikatnie spryskałem się nimi. Tak przygotowany mogłem się udać z wujem na bal.

Akademia nie szczędził środków i przygotowała bardzo wystawny bankiet, jedyne, do czego można było się przyczepić to fakt, że melodie, który był tam grane, raczej nie nastrajały do zabawy. Ale może później coś się rozkręci. -Dobrze, do zobaczenia przy stole.- Odparłem krótko i na temat wujowi, który ewidentnie coś planował. W końcu, dlaczego chciałby w takim momencie rozmawiać z kapitanem piątej dywizji, która zajmuje się szkolnictwem. Coś czułem, że to może być związane ze mną i moim wynikami. No ale mniejsza to nie jest teraz istotne dla mnie, podszedłem do jednego ze stołów z napitkiem i jedzeniem. Wziąłem sobie jedną czarkę napoju i zacząłem rozglądać się na sali za znajomymi z klasy. Najbardziej zależałoby mi na odszukaniu Toru, Kany, Kumiko albo Takiego. Jak los mi dopiszę to, może już gdzieś stoją w małej grupce. Jeżeli nikogo z tych osób nie zobaczę, to po prostu staram się podłączyć do innych znajomych. Licząc, że może po pewnym czasie nasze grono się powiększy, oby tylko starczyło czasu. Podchodzę do nich i kłaniam się delikatnie. -Siemka, a więc to w końcu koniec tej mordowi.- Uśmiechnąłem się lekko i szczerze. Chociaż jak pomyślałem o końcu akademii, z jednej strony czułem ulgę, ale z drugiej strony lekki smutek. Bo w końcu to tutaj głównie przebywaliśmy przez ostatnie lata, śmialiśmy się, sprzeczaliśmy i razem dorastaliśmy.

#161
Zabójstwo ojca wyryła na mnie pięto, nikogo nie obchodził fakt. Że to właśnie przez niego dorastałem w rukongaiu i musiałem się kryć, że to on próbował mnie zamordować jeszcze w kołysce. Nigdy nie byłem zbyt popularny, a plotki o mnie bardzo szybko rozchodziły się po akademii. Nie przywiązywałem do tego uwagi i dumniej kroczyłem z podniesioną głową. Widać można przeobrazić Toru, ale on zawsze pozostanie taki sam, nawet nowe szaty i odpowiednia fryzura nie zmienią jego nastawienia. Co było bardzo dobrą wiadomością, ponieważ on nigdy nie udaje tego kim nie jest. Tego mu zazdrościłem, ja aktualnie nie mogłem sobie na to pozwolić. Bo wtedy podcinałbym gałąź, na której siedzę.
- Widać kuzynku nigdy się nie zmienisz.- Uśmiechnąłem się i poklepałem do delikatnie po ramieniu.-Rozchmurz się, daliśmy radę akademii. Dam radę i czynnej służbie. Coś mi mówi, że teraz może być tylko lepiej. Zwłaszcza, że sami wybieramy dywizje. -Kiedy usłyszałem o śmierci tego Shihouina, nie obeszło mnie to zbytnio. Nie cieszyłem się z tego powodu ani nie smuciłem. Nie byłem z nim w żadnego sposób związany, szkoda mi tylko jego rodzinny i bliskich. Bo to zawsze jest cios dla rodu.
-Może tym razem dorwała go jakaś kobieta z mieczem, skoro był z niego takich kochanek. Możliwe, że trafił na jakąś stuknięta, która była zazdrosny zbirem psychopatą.- Zwilżyłem gardło napojem, i spojrzałem na kuzyna.
-Ciągle jest mi trochę głupio, że wszystko było przed Tobą ukrywane, ale w takim przypadku im mniej osób wie tym lepiej. Bardzo Ci też dziękuje, że doglądałeś Daisie. Wiem, że nie przepadasz za świniami.- Dałem kuzynowi czas na przetrawienie tego i odpowiedz. W tym czasie rozejrzałem się po sali jeszcze raz. - Mów co chcesz, ale trochę będzie mi brakowało tego miejsca. No może poza surowymi karami Zoriego i ciężkimi maratonami Mito.- Zaśmiałem się lekko i pochyliłem się bliżej, żeby coś mu wyszeptać.
-Na pewno też masz miłej wspomnienia, zwłaszcza z trzeciego roku i zawodów. Mało osób może się pochwalić spanie w mały namiocie z Kasumouija Kumiko.- Chociaż przy kuzynie mogłem być chwilami sobą i droczyć miedzy nami.

#162
-Nie przesadzaj, jestem stu procentach pewnych. Że wiele swoich talentów ukrywasz. Nie jestem pewny dlaczego, ale pewnie jest to związane w jakiś sposób z naszą rodziną.- Zmrużyłem oczy i wzruszyłem ramionami. Kuzyn ewidentnie lubi bardzo narzekać, ale to już wiedziałem od dawna. Na zawodach pokazał, że ma kilka asów w rękawie. Tylko trzeba go jakoś zmotywować do działania.
- Pewnie były złe i głodzone, to pewnie dlatego zjadały przestępców. Na szczęście Daisi jeszcze nie zamierza mnie pożreć we śnie.- Przynajmniej taką miałem nadzieje. Ta historyjka będzie mi przypominać, aby przypadkiem nie zapomniał jej na karmić. Widok takiego wydarzenia musiał być bardzo nieprzyjemny. A ja faktycznie nie chciałby się obudzi podczas kiedy świnka lizałaby mi rękę i szykowała się do degustacji.
- Oczywiście, że nie. Przecież Twoja przyszła małżonka mogłaby jeszcze zerwać zaręczyny. Spokojnie twoje sekrety są u mnie bezpieczne. Zresztą to moja reputacja według szkolnego rankingu, jest najgorsza. W końcu nic nie przebije ojcobójstwa i wychowania w rukongaiu. Poza tym też nie brylowałem w nauce, jak przystało na błękitną krew. A na samym początku byłem równie Lewiny co ty albo nawet bardziej. Tylko wizja tego pojedynku jakoś mnie motywowała. - Znowu zrobiłem krótką przerwę i zastanawiałem się. Toru był bardzo ciekawą duszą jak na szlachcica z tak wysokiego rodu. Wiele osób od razu przypina mu łatkę leniwego, a tak naprawdę go nie znają. Może jego lenistwo i niedbalstwo to skuteczny sposób do zaniżenia oczekiwań względem niego.
- Mam nadzieje kuzynku, że raz na jakiś czas zechcesz mnie odwiedzić. Zjemy przyjemną kolację, zapali fajkę i pogramy w shogi. Ostatnio nawet trochę trenowałem, ale jeszcze daleka droga. Żeby dorównać mistrzowi strategii.- Uśmiechnąłem się szczerze i bez podtekstów. Stałem przy kuzynie i cieszyłem się rozmową.

#163
-Niestety nie zrobiłem nic tak ciekawe, jedynie chciałem, aby pewna mało znana kami dostała swoją piękną kapliczkę. Bo pierwszą zbudowałem własną ręcznie, a nie było to arcydzieło. Zresztą jak na razie dla wielu jest tylko uzurpatorem. Ale gdybyś kiedyś wpadł na jakiś dobry pomysł, na biznes zawsze może go rozważyć. W końcu łącze ze dwie liniej krwi.- Spojrzałem, w stronę wuja i dyrektora. Który ewidentnie coś planował, a dyrektor jak zwykle tylko oglądał się za ładnymi kobietami. W sumie to lepiej, że nie mogłem tu zaprosić Miyuki. Jeszcze musiałbym bronić jej przed obślizgłymi łapaki staruszka.
-Dyrektor dzisiaj nie ma na głowie brokuła, chyba przerzucił się na paprykę. Ciekawe, o czym rozmawia nasz szanowny wuj. Czyżby próbował wyciągać informacje o naszych wynikach. Oby w tym roku nie chciał mi znowu nagadać, że się nie postarałem. Zdradzę Ci pewnie sekret, wuj przed walką powiedział mi kilka miłych słów. Pewnie tylko chciał mnie pokrzepić, ale choć raz widziałem go zatroskanego i miłego.- Krótko powiedziałem i wróciłem wzrokiem do Toru. Nie chciałem, żeby ktoś zauważył gdzie spoglądam. Bo mogło to dać niepotrzebnie materiał do plotek i nowych teorii spiskowych, plotek.
-A co do tych latryn, to raczej bym się nimi nie przejmował. Raczej Raidon nie pozwoli, żeby ktokolwiek noszący nazwisko Kuchikich sprzątał kible. Ale ktoś musi karmić i opiekować się motylami, ale to jest przynajmniej bardzo lekkie zajęcie i czyste tak sądzę. - Próbowałem, chociaż odrobinę polepszyć wizje kuzyna. Przecież jego służba w Gotei nie musi być taka zła.

#164

-Stare tradycje i zasady wiążą nam ręce. Nie pozwalają cieszyć się pełnią życia. Dlatego też małżeństwa z jak oni to mówią... Pospólstwa są nie na miejscu, tylko zapominają o jednej rzeczy. Każdy protoplasta rodu pochodził z gminu, nikt nie rodzi się z cząsteczkami szlachectwa. A nasze dusze w ogóle się nie różnią o duszy zwykłych ludzi.- Westchnąłem lekko z powodu nie mocy. Ponieważ nie mogłem nic zrobić, żeby w jakiś sposób pomóc mu przy obiekcie jego zadurzenia.
-Jeżeli kiedyś potrzebowałbyś wsparcia w czymkolwiek związany ze srebrną czarą. Zawsze Ci pomogę. Nieważne jak absurdalny byłby pomysł.- Kiedy kuzyn wspomniał o wynikach, byłem nieco zaskoczony. Czyżby tylko ja nie znał dokładnie swoich ocen? Niby stryjek mi gratulował, ale czy to sprosta oczekiwania Raidona? Pytałem sam siebie i głowiłem się.
-Zawsze lubiłeś igrać z ogniem. Cieszę się, że tym razem obeszło się bez poprawek. Skoro zna wynik, to po co rozmawia z kapitanem od oświaty i szkoleń?- Pytanie kuzyna przypomniało mi o dylemacie, który od jakiegoś czasu wraca do mnie. Ponieważ decyzja nie należała do łatwych. - To pytanie od jakiegoś czasu mnie męczy, nie do końca wiem co zrobić. Do siedziby oddziału z posiadłości jest bardzo duży kawała drogi, przy aktualnych umiejętnościach nie udałoby mi się codziennie pokonywać takiej odległości. Z drugiej strony stryjek proponował mi dołączenie do ósemki. Dużo osób z rodziny należy do tej dywizji, ale nie wiem, czy chce kroczyć tą samą ścieżką co wszyscy Kyoraku. Wtedy ludzie nie będą zwracać uwagi na moje sukcesy i będą je przypisywać nazwisku i rodzinnie.- Zamilkłem na chwilę i głęboko się zastanawiałem. Po chwili postanowiłem zmienić temat. W końcu nie ma sensu zalewać go moimi problemami. Sam też przecież miał swoje zmartwienia, a ja sobie jakoś poradzę z tym fantem.
- A ty, w jakiej dywizji byś się widział, jak miałbyś wybór. Może chciałbyś należeć do ósemki? Myślę, że może mógłbym coś załatwić, w tej materii.-

#165

-Tak? To faktycznie zabawne. Może za szybko go sklęśliśmy?- Ucieszyłem się, na widok tak rzadkiego zjawiska, jakim jest uśmiech Toru. Może ten Shihouin nie była taki zły, ale na pewno wybrał ze środki i sposób przekazu.
-Wiem, co czujesz i porównując życie w rukonie i tutaj, tam było o wiele łatwiej. Nie było może dużych luksusów i dobroci, ale na co komu to wszystko. Człowiek cieszył się z każdego drobiazgu i nikt nie udawał kogoś, kim nie jest. A po wizycie w sali czterdziestu sześciu. Twierdzę, że jakiś powiew świeżości by się przydał i lekkie reformy starych poglądów.- Pojawił się na mojej twarzy lekki grymas na samo wspomnienie tamtego nieprzyjemnego spotkania. Dalej pozostał niesmak, bo zachowaniu kilku radnych i ich słowach.
-Niedługo pewnie te sprawy zaczną i mój umysł zajmować. Obym tylko nie umarł z nudów, pewnego dnia. Mam nadzieje, że nastąpi to później niż wcześniej.- Próbował nie dać poznać po sobie, że ta sprawa w jakiś sposób mnie przerasta.
-Dobrze będzie mieć znajomego medyka, który nie pozwoli mi zginać. Ani nie skorzysta z okazji pozbycia się głowy rodu za opłatą. W zamian ja zadbam, byś nie doznał żadnej szkody, będę twoją tarczą.- Ponownie się ucieszyłem, kiedy Toru wyjawił mi, że bycie medykiem będzie mu sprawiać satysfakcje. Dobrze mieć coś, co sprawia ci w jakiś sposób radość w pracy.
-Pewnie jak dołączę do siódemki, to będziemy mieli okazje raz na jakiś czas spotkać się na misji.-

#166

-Nie przesadzaj, skoro masz zamiar zostać medykiem. To chyba zrobisz wszystko, co w Twojej mocy, aby Twój ulubiony kuzyn nie wydał z siebie ostatniego tchnienia. - Widok Omaedy i jego bardzo dobrze karmionego, chyba ojca. Nie należał do przyjemnych, w końcu on chyba z nikim się tak naprawdę nie zaprzyjaźnił. O ile mnie pamięć nie myli to Tsunoyoshi, nawet nie szanował Sho, który pochodził z rodu Fon. A to było bardzo nie na miejscu, skoro jego ród podlegał im.
-Tu masz racje. Cieszę się, że kilka razy udało mi się utrzeć mu nosa i dalej mniej bawi wspomnienie z obozu. Kiedy wyglądał jak ryba niemogąca złapać tchu. Na pewno nie będę za nim tęsknił i za kilkoma innymi osobami. W naszej grupie było mało życzliwych i szczerych osób.- Nie patrzyłem zbyt długo na nich tak naprawdę to prawie wcale, bo po samym dźwięku złotej biżuterii można było, ślepo postawić kto przyszedł. Tylko oni lubowali się w ostentacyjnym noszeniu kamieni szlachetnych i złocie. Może w ten sposób rekompensowali sobie spasioną tuszę.
-Spokojnie najpierw dyrektor musi się, wy ślinić obserwując panią porucznik. Zaraz pewnie się zacznie, skoro już nawet Omaedowie zdążyli przyjść. A oni z reguły się nie śpieszą.- Stoję przy kuzynie i czekam na rozpoczęcie balu, aby w odpowiedni momencie podjeść do wcześniej wskazanego stolika. Bardzo miło rozmawiało mi się z kuzynek, ale w końcu trzeba zająć miejsca przy stole i coś zjeść. On sam pewnie też zaraz pójdzie zająć swoje miejsce, żeby jak najszybciej opuścić to przedsięwzięcie. Kiedy będą odchodził od Toru kłaniam mu się i dziękuje za miłą pogawędkę.

#167

Zazdrościłem Takiemu tej swobody i bezmyślności. Nie był niczym skrępowany i mógł zachowywać się naturalnie. Ponieważ zdanie arystokraci i jej intrygi, knowania nie zaprzątały mu głowy. Ukłoniłem się krótko i od razu wyprostowałem. Niski znajomy z irokezem nie żałował sobie niczego, pewnie jutro będzie chory z powodu przejedzenia. Widać nie tylko ja jeszcze mam problemy z nowy nazwiskiem. Miną jeszcze długie lata, zanim ja i inny ludzie przyzwyczaimy się do tego.
-Faktycznie, całkiem dobrze to zorganizowali. Niczego nie brakuje i dusza może jeść, ile zapragnie. Potrawy na szkolnej stołówce, nie umywają się do tych, ale jedno trzeba im przyznać. Potrafiły na różne sposoby, pobudzić organizm do pracy.- Uśmiechnąłem się i przypomniałem sobie, jak czasami dostawaliśmy rozgotowany ryż, bo kucharka się zamyśliła. Nie można było jej mieć tego za złe, w końcu gotowanie dla tylu osób w tak krótki przedziale czasowym do łatwych nie należało.
-Gratuluje zdanych egzaminów i zostania pełnoprawnym shinigami. To była bardzo długa i wyboista droga, ale się udało. O ile dobrze pamiętam, planujesz dołączyć do siódmej dywizji prawda? Prawdopodobnie zostaniemy kolegami z oddziału. A teraz korzystajmy z tej chwili, bo ona jak wszystkie miłe chwile, długo nie potrwa. A nie sądzę by oddziałowa, stołówka podawał lepsze dania.- Poklepałem go po ramieniu. Dyrektor jak zwykle nie zawodził, chociaż i tak byłem zaskoczony, że udało mu się powiedzieć „ich”. A nie coś w stylu „Za wami piękne dziewczęta, przyszłościom dworu czystych dusz”. W drodze do swojego miejsca rozglądałem się za Kumiko. Jeżeli ją wyszukam w tłumie, to zbliżam się do niej i wykonuje ukłon.
-Gratuluje ukończenia akademii Kasumiouja-san. Chociaż dla Ciebie to i tak była formalność, tak samo, jak dla twojego utalentowanego brata. Zdecydowałaś się już jaki oddział, zamierzasz wzmocnić swoja osoba?- Próbowałem zachowywać się, jak najodpowiedniej tylko mogłem, nie wiadomo jak często Raidon na mnie spogląda i obserwuje moje zachowanie. A wolałem po wszystkim nie dostać jeszcze kubła zimnej wody na głowę.

#168

(Odwzajemniłem ukłon Masaki, jeżeli wcześniej tego nie zrobiłem.)

Całe szczęście, że Gentaro gdzieś wybył. Nie jest tajemnicą, że nie przepadamy za sobą, ale to nic dziwnego. W końcu byliśmy rywalami na lekcjach zanjutsu i ścigaliśmy się o pozycję najlepszego w klasie. Nieoficjalnie chyba z nim wygrałem, skoro Sekina-sensei powiedziała, że jestem jej najlepszym uczniem. Spojrzałem kątem oka na wuja, który pewnie dalej załatwia interesy. Sam fakt, że o mnie opowiadała nie był dla mnie szokiem czy nowością. Pewnie ostatnimi czasy, byłem na językach wszystkich szlachciców, ale bardzo byłem ciekawy, o czym dokładnie rozmawiały. Nie mogłem dopuścić się nie taktu i zostawić dwie damy bez towarzystwa przy stole. Jakim wtedy byłbym dżentelmenem, raczej marnym. A nie potrzebowałem dodatkowej złej sławy.
-Oczywiście chętnie dotrzymamy wam towarzystwa. W końcu nie wypada, aby dwie piękne kobiety siedziały same.- Uśmiechałem się, zająłem wskazane miejsce i rozsiadłem się wygodnie. -Oby tylko nie wspomniała jak, widowiskowo wpadłem do dołu podczas zawodów. Bo chyba spaliłbym się ze wstydu. -Spojrzałem na Misaki i jej białe perłowe zęby. Próbowałem rozluźnić atmosferę i przełamać lody. W końcu pewnie było to bardzo śmieszny widok, ale wyczucie czasu było fatalne. - Nie jestem pewny czy takie szufladkowanie jest dobre, ale każda rodzina ma jakieś swoje tradycje. Z tego powodu chyba stryjek będzie czuł się odrobinę zawiedziony z powodu mojego wyboru. Bardziej się widzę w siódemce, aniżeli w ósemce. Wole własnymi siłami zapracować na swój sukces. Ale pewnych problemów nie przeskoczę.- Taki oto właśnie był mój dylemat, położenie rodowej posiadłości i własnego domu. Jednak bardzo słabo wygląda bycie gościem na własnym terenie. -No, ale nie ma sensu teraz o tym myśleć. Ciekawe czy dyrektor zamierza uhonorować na tym balu najlepszych tegorocznych absolwentów? Byłby to bardzo miły gest z jego strony.- Ja nie liczyłem na takie wyróżnienie. W końcu nawet ani razu nie miałem stypendium. Także do elity się nie zaliczałem, raczej do szarego tłumu.

#169

- Masz rację, nie da się zaprzeczyć. Że kolejne pokolenia pokierowane przez starszych, chłoną ich mądrości i doświadczenia.- Poczęstowałem się kilkoma ostrymi krewetkami. Z wilżyłem gardło napoje po przekąsce i ponownie skierował wzrok na rajskie ptaki, aby nacieszy się widokiem. Oczywiście się nie śliniłem ani nic z tych rzeczy.
- Tylko jednak to zabija indywidualność i uczenie się na własnych błędach. Według mnie jest to dość istotna sprawa. Tak jak bycie podobny do pierwszego Kyoraku mi nie przeszkadza, tak nie cieszę się z podobieństwa do mojego ojca.- Tym razem postanowiłem spróbować, ryb natartych ziołami. Normalnie pewnie krewetki by starczyły, ale Taki narobił mi, apetytu chwaląc potrawy. Zacząłem się domyślać o czym, wuj rozmawiał z kapitanem. W końcu pewnie interesuje go fakt, kto zostanie kapitanem głównodowodzącym. Tylko szkoda, że musi to robić na moim balu, ale jak widać interesy nigdy nie śpią.
-Pewnie tylko jego zboczenia, pozwalają mu się trzymać stołka. Każda inna osoba w jego wieku wolałaby pójść na emeryturę, tylko tam nie będzie mógł wlepiać swojego wzroku w młode uczennice akademii shino. Nie zazdroszczę wam dziewczyny, pewnie często patrzą na was mężczyźni pokroju dyrektora.- Na samym końcu postanowiłem spróbować buliony, w końcu moje żołądkowi przyda się ciepła zupa, która pomoże w trawieniu.
-Mam nadzieje, że kolejny dyrektor będzie lepiej dbał o bezpieczeństwo studentów i incydenty. Które miały miejsce podczas naszej edukacji się nie powtórzą więcej.- Skupiłem wzrok na Kumiko. -Podobno ten Shihouin, który zniweczył nasze wysiłki podczas zawodów. Udał się na wieczny spoczynek, niech mu ziemia lekką będzie. Z tej okazji chciałbym wznieść mały toast. Za tych, co odchodzą i nowych, którzy przyjdą.- Wzniosłem nie pewnie swoją czarkę.