Główny Budynek

#170

- A wyglądała tak niewinnie, nigdy nie podejrzewałem ja o takie praktyki. Może dyrektor ma jakieś pociągi.- Zastanawiałem się, co skusiło dyrektora. Rogi i nogi kozie, boskość czy ten gigantyczny biust. Chociaż znając dyrektora, to pewnie wszystko naraz podziałało jeszcze mocniej. -Tez dawno jej nie widziałem, a nie sposób ją przeoczyć. Może oddała się boskim sprawą i teraz urzęduje w jakieś kapliczce dla dewiantów.- Słuchałem uważnie wypowiedzi Misaki, czyli on od zawsze stwarzał innym problemy. Przekonamy świecie nad swoją racją i słusznością. - Czyli to nie moje imię zapisze się jako plama na statusie szlacheckimi. Faktycznie był bardzo zadufany w sobie i przekonany o swojej wyższości nad innymi.- Wiadomość o potomstwie nie zrobiła na mnie dużego wrażenia. W końcu to pewnie niejedyne, skoro lubi przygodny seks w krzakach podczas służby. - Faktycznie wspaniały gest, oby tylko teraz kolejka się przed ich dworem nie ustawiała. W końcu różne hieny teraz będą chciały wykorzystać ten fakt. A jego reputacja i poglądy wcale nie ułatwia weryfikacji.- Bardzo miło rozmawiało mi się z dziewczynami, ale musialem też sprawdzać czy przypadkiem wuj nie szedł do stolika przy którym mieliśmy się spotkać. -Dobrze, że on nie został jednym z naszych opiekunów czy wykładowców. Skaziła by nowego pokolenia swoją głupotą. Moja rodzina raczej też nie chciałaby bękarta, zwłaszcza jako dziedzica.-

#171

Ten żart nawet ja zrozumiałem, w końcu oni często mają nietypowych odcień skóry czy włosów. Kiedy zobaczyłem kuzyna, opuszczającego sale. Zdałem sobie sprawę, że nie tak powinienem się zachować. Toru zawsze lubił się izolować i jak normalnie mogłem mu na to pozwolić. To na naszym balu nie mogłem mu pozwolić na samotność. Wiem, że nie ma tu obiektu jego westchnień, ale panienki z rodu kasumiouja też są niczego sobie.
- Muszę was przeprosić, za moment wrócę.- Ukłoniłem się nisko i ruszyłem za kuzynem. Próbuje go złapać, zanim opuści teren imprezy. W końcu miałem pewien plan i nie zamierzałem przyjąć odmowy. Jestem gotowy nawet posunąć się do drobnego szantażu. - Czekaj kuzynku, zapraszam do stołu. Nie przyjmuję żadnej odmowy. Wiem, że nie jesteś fanem takich imprez, ale chyba nie zostawisz dwóch pięknych dam bez towarzystwa?- Byłem bardzo zdeterminowany i nie odpuszczam, póki się nie zgodzi. Wracam do stołu z nim i puszczam go przodem.
- Przepraszam jeszcze raz.- Ponownie pochyliłem głowę i wskazałem na Toru. -To jest mój kuzyn Kuchiki Toru. Wiele mu zawdzięczam.- Oczywiście przedstawiałem go Misaki. Bo przecież Kumiko dobrze go znała. -Wiec nasza drużyna znowu jest w komplecie, aż wracają wspomnienia.-

#172

-To pewnie wasza uroda, go ta onieśmieliła.- Uśmiechnąłem sie i zarzuciłem ramię na kuzyna. Przybliżyłem się do niego i wyszeptałem. -No już nie bocz się tak, posiedzisz z nami jeszcze kilka minut, zrobimy krótkie wspominki. I będziesz wolny, w ramach rekompensaty stawiam Ci kilka wizyt w Srebrnej Czarze. -Do końca nie zdawałem sobie sprawy z planów kuzyna. Może właśnie wymykał się na spotkanie, ze swoją ulubieńcom. A ja mu to przerwałem. Spróbuję porozmawiać z wujem o jego małżeństwie. Nie mniej jednak musiałem jakoś rozładować rosnące napięcie. -Przecież wspomniałeś, że w roli lekarza, będziesz czuł sie spełniony. Podczas zawodów zdobyłeś sporo punktów dla nas i nie marnowałeś energii tak jak ja. Aż szkoda, że nie było rozstrzygnięcia.- Chciałem miło spędzić czas we wspólnym gronie. Zwłaszcza że dwie osoby, które lubiłem spośród całej naszej klasy tu były i była to ostatnia taka okazja. Dlatego starałem się, aby wszystkim było miło i każdy czuł się dobrze. Po posiłku zaproponowałem, aby na moment pójść, się przewietrzyć i pobudzić żołądki do trawienia. Na spacerze prowadzę ich do Wielkiego drzewa, pod który odpoczywałem na przerwach i spotkałem się z Eizo. - Co wy na to, żeby pozostawić po sobie mały pamiątkę i zostawiamy na tym drzewie naszej imiona? Kto wie, może kiedyś nasze dzieci znajdą to drzewo.- Rzuciłem sugestią, w końcu to fajne podsumowanie tych czterech lat. Z powodu braku ostrza pomyślałem, że można je wypalić na korze za pomocą zaklęcia zniszczenia numer trzy. Na opuszku palca generuje mały płomień i otaczam skórę warstwą ochroną z Reiatsu. Kiedy będziemy wracać na bal, podchodzę do kuzyna. -Jeżeli dalej chcesz już iść, to teraz nie będę Cię powstrzymywać. Po prostu chciałem mieć fajną pamiątkę. Dziękuję za miły wieczór, na pewno się odwdzięczę.- Mówiłem pół szeptem, żeby rozmowa została między nami. Następnie wracam na sale z paniami. Wchodząc do pomieszczenia, patrzę gdzie jest wuj.

#Okamibara Niten
Spacer do akademii zajął Ci dłuższą chwilę. Nawet poczuł, jak zaczął się robić się głodny. Miałeś bardzo wyjątkowy, metabolizm już normalnie bardzo szybko spalał kalorię, ale przez poranne ćwiczenia znowu ssało Cię w żołądku. Gdy tak pomasowałeś się po brzuchu, poczułeś jakbyś uderzył w coś twarde schowanego w twoim kimonie. Z powodu pośpiechu nie czułeś tego wcześniej, ale jak tu się coś znalazła. Wyciągnąłeś, a tam znajdowało bento, które najprawdopodobniej włożyła Ci Reika. W środku nawet był list "Wiedziała, że jak zgłodniejesz, to poczujesz." Widocznie służka bardzo dobrze znała swojego wychowanka. Posiłek był bardzo syty i napełnił twój żołądek ponownie. Nawet musiałeś już na siłę dopchnąć ostatnie dwie sztuki pierożków gyosa. Wcale nie musiałeś się zatrzymywać, ponieważ jedzenie pierogów należało do najłatwiejszych na świecie. Wystarczyło włożyć do ust i pogryźć prawie tak samo, jak czipsy. W końcu dotarłeś do akademii Shino i zobaczyłeś jak duży tłum, wchodzi do budynku głównego. W środku na scenie stał starszy mężczyzna, a jego fryzura wyglądało, jakby ktoś mu przykleił dla żartu brokuła do głowy. Stanął, zmierzył wzrokiem, wszystkich zebranych od chrząknął. Na sali panowała mała wrzawa. Ale wystarczyło jedno, klaśniecie jego dłoni, a w waszych uszach zaczęło delikatnie dzwonić. Następnie starszy mężczyzna zaczął pocierać ręce i dmuchać w niej. - Chyba trochę mnie poniosło. Jestem dyrektorem tej zacne placówki i nazywam się Fugunaga Matsudaira. Witam wszystkich nowych obiecujących rekrutów, a jeszcze mocniej witam wszystkie młode ambitne kobiety.- Dyrektor trochę się ślinił i wyszukiwał swoim wzrokiem co ładniejsze uczennice. Aż głos zabrała pani porucznik piątego oddziału, która już od dłuższego czasu pilnuje dyrektora. -Chitose Ohba, Ja poprowadzę dalej ceremonie. Po wyczytaniu waszego nazwiska proszę podejść i odebrać kopertę z planem lekcji.- Chitose ma długie słomkowe włos spięte w kucyk, niebieskie oczy i jest cały czas uśmiechnięta. Jej Shihakushō ma duży dekolt, na który dyrektor co jakiś czas rzuca okiem. Fugunaga o dziwo się uspokoił i już nie przeszkadzał w dalszej części. Niten długo czekał, aż jego nazwisk zostanie wyczytane. Nawet przez moment myślał, że chyba się nie dostał albo jego list aplikujący się zgubił. W końcu został sam na sali, a pani porucznik przestałą dalej czytać. Miał strach wypisany na twarzy, a nogi były jak z waty.
-Okamibara-san zapraszam, musimy porozmawiać, spokojnie dostałeś się. Po prostu musimy omówić twoje pozwolenie na noszenie broni. Zapraszam tutaj.- Gestem reki wskazała Nitenowi miejsce. Pani porucznik swoim uśmiechem uspokoiła młodziana. - Więc w tym roku przeprowadzamy kontrolowany eksperyment. Wybraliśmy kilkoro uczestników z różnych grup. Chcemy sprawdzić jak wpłynie poznawanie i kształtowanie swojego zabójcy dusz, podczas nauki w akademii. Także jesteś jednym z królików doświadczalnych- Wręczyła Ci kopertę. Pewnie właśnie o tym mówił dziadek i ojciec. W końcu dostanie się do takiego wąskiego grona rekrutów nie było łatwe.

Kiedy dowiedziałem się że to o to chodzi od razu poczułem ulgę a powietrze ze mnie zeszło jednocześnie Poczułem ukucie niepokoju z tyłu głowy. Jeśli taka klasa powstaje jak silne osoby muszą w niej być ja w sumie dostałem to za meriaż, większość osób pewnie jest tam ze względu na umiejętności, a przynajmniej tak mi się wydawało. - Rozumiem, a przynajmniej tak mi się wydaje? - Dziwiło mnie też że tylko ja mam taką rozmowę ale co poradzę. Zacząłem otwierać kopertę i czekałem Czy każą mi odejść czy jeszcze coś będą chcieli powiedzieć.

Kobieta cały czas uśmiechała się do młodego studenta. Ciężko było stwierdzić, jaki dokładniej był jej powód. Może po prostu była miłą albo chciała go zrelaksować czy może się jej podobał trudno powiedzieć. Chociaż pani porucznik nie wyglądało na taką, co by deprawowała młodych studentów. Tak jak pan dyrektor próbuje deprawować studentki. -Dobrze w takim razie wyjaśnię Ci wszystko. W tym roku została powołana również grupa zero. Generalnie w każdym roku akademicki przepisujemy nowych rekrutów do grup, w których się uczą cztery lata. Z reguł przeważnie są trzy grupy, pierwsza to głównie szlachty z wysoką mocą duchową i bardzo utalentowane jednostki z rukongaiu. Druga grupa to osoby średnio utalentowane, a trzecia to po prostu osoby z bardzo niskimi predyspozycjami. Czyli osoby posiadające moc duchową, ale bardzo niską. Nigdy nie skreślamy potencjalnych żołnierzy. W końcu z każdego żołędzia może wyrosnąć dąb.- Kobieta przerwała na chwilę i przeniosła wzrok na dokumenty. Przyłożyła pięść do ust i odchrząkała. - Grupa zero jest to zawsze grupa powołana do testów i badań. Składa się z mniejsze ilości osób niż regularna, ponieważ im więcej osób w eksperymencie tym większy chaos. - W tym czasie otworzyłeś kopertę i zobaczyłeś numer zero na środku i harmonogram pierwszego roku. Grafik był bardzo mocno napięty, widać faktycznie nie żartowali. - No dobrze z każdym innym członkiem grupy zero, odbyłam już rozmowę. Dlatego teraz Twoja kolej. Opowiedz mi coś o sobie, jaki jest Twój cel i marzenia.-

Plan lekcji na rok pierwszy:

Spoiler:

Nie wiedziałem do końca jak na nią reagować. Sam zawsze miałem niewielki uśmiech na twarzy, ale w tym wypadku ciężko było stwierdzić więc zaczynałem się czuć trochę nie swojo ale starałem się nie dać tego po sobie poznać. Słuchałem ze spokojem wszystkiego i rozumiałem jej stwierdzenie na temat eksperymentu też miało dużo sensu ojciec zazwyczaj też mówił podobne rzeczy. A potem jej pytanie udeżyło we mnie jak samolot w world trade center. Bo jedyna odpowiedź na jej pytanie była nie wiem. To znaczy miałem cel. Chciałem przewyższyć dziadka i zostać mistrzem stylu. Chciałem pomagać innym jak shinigami ale moje marzenie. - Mam cel może wydawać się nudny i oklepany, chciałem pójść w ślady mojej matki i zostać shinigami a oprócz tego przerosnąć mojego dziadka i samemu zostać mistrzem stylu, ale nigdy nie myślałem o tym jakie mam marzenie. Szczerze to sądzę że nie mam jako takiego marzenia. Marzenie to chęć aby coś się stało, a cel to chęć osiągnięcia czegoś własną siłą. Więc cel i marzenie może być w sumie tym samym. Jeśli chodzi o mnie nie wiem co mogę o sobie powiedzieć ciężko jest ocenić samego siebie. Najprościej lubię pomagać innym, w wolnym czasie zajmuje się treningiem szermierki lub pracą z roślinami gdyż bardzo lubię prace w ogrodzie i uważam że znajomość ziół i roślin może się przydać. Nie wiem czy za czymś nie przepadam chyba za samolubnymi i zadufanymi w sobie osobami. To chyba wszystko co mogę powiedzieć o sobie.

Niten naprawdę długo zastanawiał się nad odpowiedzią. Czy pytanie było, aż tak skomplikowane? Dla osoby kierujące się własnymi ścieżkami i marzenia pewnie nie. Ale dla osoby, które idą czyjąś ścieżka, to może przyprawić o ból głowy przy szukaniu odpowiedzi. W końcu wygłosił swój monolog, w tym czasie pani porucznik cały czas była skupiona i uśmiechnięta.
- Dobrze, pewnie i tak będziemy przeprowadzać rozmowy kontrolne, monitorować wasz stan i rozwój. Mam nadzieje, że nauka w akademii pomoże Ci w osiągniecie celów i poszerzenie horyzontów. Z mojej strony to wszystko, wszelkie formalności zostały zakończone.- Kobieta wstała ukłoniła się i opuściła pomieszczenie. Dyrektor podszedł do Ciebie i położył rękę na barku.
- Spokojnie, czekają Cię długie cztery lata i nie pędź do swoich celów najkrótszą drogą, bo przegapisz wiele wspaniałych miejsc. Czasami dobrze zwolnić i pochylić się przy jakimś kwiatku.- Okamibara nie spodziewał się takiej dojrzałej porady ze strony dyrektora. Chociaż po chwili i tak dodał coś o pięknych koleżanka, które trzeba wielbić, póki są gładkie i jędrne. Następnie i on skierował się do wyjścia powolnym krokiem.
-Lepiej się nie spóźni na pierwszą lekcję, Oni tego nie lubi. Sala jest w tamtą stronę.- Wskazał palcem kierunek.

Piszemy tutaj. https://bleach.forumpolish.com/t688p270-stolowka#70806