Centrum: markety, deptaki i publiczne ubikacje.

Mruknięcie, czy tez chrząknięcie. Trudno powiedzieć. Mistrz musiał powiedzieć krótko o co mu chodzi, by Vaul to zrobił. Nie było więzi psychicznej między nimi, ale przynajmniej wiedział o co mu chodzi.
-Słychać. Znacie się, rzecz jasna. A Yorik... Suchy żart, mniejsza o to-Chowaniec na tym zakończył temat. Pokierował go krótkimi instrukcjami, gdzie ma skręcić albo obok czego przejść. Przy okazji mówił tez inne rzeczy.
-Od tamtego czasu było spokojnie. Stosunkowo, oczywiście. Wraz z tą przyjaciółką budowaliśmy dla siebie trochę miejsca w świecie żywych. Niedawno przyjechaliśmy tutaj, ponownie-Delikatne pociągnięcie słuchawek w górę. Budynek hotelowy.
-Dokumenty masz w kieszeni spodni-Poinstruowała go lalka-Te same co wcześniej, udało się odratować. I usunąć pluskwy. Czwarte piętro, pokój 402

- Martwy żart. Rozumiem zatem, że jest tam cicho, tak?
Pokierowany tam i siam stanąłem przed budynkiem hotelu. Sięgnąłem do kieszeni spodni i zerknąłem na dokumenty. Mieczysław Kościej, heeej! Schowałem portfel, po czym wszedłem do środka.
- Dobrze, że nie pokój 1408. Domyślam się o kogo chodzi, lecz wolę się upewnić nim podejdę do recepcji. Alice Margatroid, tak?
Dawno nie widziałem się z tą blondynką. Jak tak teraz o tym myślę... Szkoda, że wystawiłem ją do wiatru. Oby ona mnie nie wystawiła za drzwi.

-Martwa cisza. Nawet duchów mniej-Vaul zdawał się być dosyć zadowolony z tego co mówił. Na zadane pytanie westchnął.
-I jak tu przed Tobą ukryć niespodzianki... Tak, we własnej osobie. Można też powiedzieć, że... moja matka-Zaśmiał się... pod czymś. Był w całkiem dobrym humorze-No nic. Trzeba się przywitać. Resztę pozostawiam Tobie, mistrzu
Dostanie się do hotelu poszło bez komplikacji. Rogaty wylegitymował się, przekazał też, do jakiego pokoju się kieruje. Zalecenie Vaula, by jedynie podał numer.
I tak oto się znaleźli przed drzwiami 402. Cały hotel wyglądał dosyć schludnie, z gałką i dziurką od klucza pod nią, oraz schludnymi, lekko kremowymi ścianami. Lalka była już cicho, bount miał wolną rękę.

- Ależ nie obyło się bez niespodzianek. Myślałem, że w moich "rodzinnych stronach" będzie więcej życia. W Twoich jest na pewno.
Mając wolną rękę uniosłem ją, zacisnąwszy w pięść. Zapukałem trzy razy w krótkich, równomiernych odstępach czasu.
- Dobry wieczór, dostawa kwiatów.
Odezwałem się z wesołością w głosie, uśmiechnąszy delikatnie. Oczywiście, że kwiatów przy sobie nie miałem, ale miałem coś innego... Jednorącz pomasowałem się po policzkach. Czy mój zarost był schludny? Czy wyglądałem zadbanie? Akurat musiałem leżeć w śmietniku... Ugh.

-Ależ tak. Zadbałem o to
Puk. Puk. Puk. Długo nie musiał czekać na odpowiedź. Zamek w drzwiach przekręcił się, a drzwi otworzyły się delikatnie o parę stopni, zapraszając do wejścia. Gdyby z niego skorzystał, ujrzałby schludny pokoik bez większych ozdób. Były też jakieś drzwi które, jak mógł przypuszczać prowadziły do toalety. Najważniejszym elementem tego wszystkiego była jednak jego obecna lokatorka. Skromna, europejska blondynka ubrana w ciemnogranatową suknię z czerwono-białymi wykończeniami, i czerwoną opaską na włosach o tej samej kolorystyce. Alice Margatroid, rzeczywiście, jak się patrzy, i to chyba w całkiem niezłym zdrowiu.
-Witam, Rogaty Wilku-Zagaiła po japońsku, przyjmując ten zakichany misterny uśmiech damy-Vaul, jak wam poszło zadanie?
-Bez ofiar, ale również efektownie
-...no nic, trudno. To też dobrze-Dziewczyna wstała, po raz kolejny pokazując, że Deviol należał do ogólnie wyższej kategorii istot humanoidalnych-I co ciekawego mi powiesz, bounto?
Przekrzywienie głowy, lekkie ściągnięcie ust. Sprawdzała go.

Wszedłem do środka, zamknąwszy za sobą drzwi. Otworzyły się same z siebie, co nie uszło mojej uwadze. Blondynka czekała na mnie środku. Rozłożyłem na boki, w zachęcającym do zbliżenia geście.
- Niestety kwiatów nie mam, ale... Co powiesz na uścisk i całus w policzek? - Wyszczerzyłem się, ukłoniwszy. - Dobrze cię widzieć, Panno Margatroid. Vaul, spocznij.
Na obecną chwilę nie potrzebowałem ani płaszcza, ani zbroi. Mój wyśniony strój, a sprawodzony przez lalkę, powinen wystarczyć w tej sytuacji. Ująłem swoją brodę dwoma palcami i pochyliłem się, przyjrzawszy obliczu młodej, przynajmniej z wyglądu, kobiety.
- Jeśli chodzi o mnie, to czuję się jak nowonarodzony. Nie jestem jeszcze pewien czy mam być z tego powodu zadowolony. Czas pokaże, czy raczej - mam wiele do nadrobienia. A wracajac do Panny... Wygodnie się tutaj mieszka?
Zapytałem pogodnie z uśmiechem na ustach. Spoglądałem na nią nie tyle uważnie, co z zaciekawianiem.

Vaul ściekł z ramion bounto na podłogę, formując się w bliżej nieokreśloną masę. Stanął sobie kawałeczek za Deviolem, podczas gdy Alice dygnęła przed nim, samej nie wykazując inicjatywy w żadnej z wymienionych przez niego sposobów powitania.
-Mimo wszystko, miło mi to słyszeć. Przyjemniej byłoby u siebie, ale i tutaj jest znośnie-Alice wskazała Rogatemu krzesło przy stoliku. Ona sama usiadła na łóżku.
-Dużo do nadrobienia, owszem, chociaż... właściwie to chyba Vaul wspominał?
Lalka siedziała cicho, pomrukując cicho.
-Dużo i niedużo, zależy, od którego momentu... może napijesz się czegoś? Wody, wina... oranżady?-Żartowała sobie, ale ułożenia dłoni w piramidkę sugerowało przyjęcie dominującej roli w rozmowie. Nalegała.

Wzruszyłem ramionami, przekrzywiwszy głowę. Zasiadłem na miejscu wskazanym przez Alice. Oparłem się wygodnie, założyłem na nogę na nogę, a na niej ułożyłem splecione dłonie. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Mój wzrok zatrzymał się na blondynce. Uśmiechnąłem się, prychnąwszy.
- Owszem. Wspominał. Wcale nie czuję się przez to mądrzejszy. Tak jak nowonarodzony, muszę oswoić się z otaczającym mnie światem. Nauczyć się w nim poruszać - przyjrzałem się rozmówczyni. Przejechałem językiem po zębach. - Zacznę od wody. Oranżadzie podziękuję... Nad winem się zastanowię.

Uśmiechnęła się, całkiem nawet miło, nawet może i entuzjastycznie.
-Dobrze, to trochę uprości nam rozmowę. Bo i ja wiem, jakie są Twoje plany. Siostry Scarlet... to dobrze się składa-Alicja nie wstała z łóżka. Zamiast tego wykonała gest w stronę niewielkiej lodóweczki. Z jednego z zakamarków pod łóżkiem wyleciała niewielka lalka ubrana w niebieską sukienkę. Czy to nieznaczne ruchy palca Alice, czy też siła woli, lalce udało się otworzyć drzwiczki, wyciągnąć butelkę... drugi palec, serdeczny, wystrzelił do szafeczki. Z kąta przy drzwiach wyleciała następna lalka, która otworzyła szafkę z której wyciągnęła dwie szklanki. Ledwo co była w stanie nie nieść.
Wspólnymi siłami obu lalkom udało się napełnić szklanki zimną wodą. Każda z nich potem, po odstawieniu butelki do lodówki, podała ją kobiecie i mężczyźnie. W międzyczasie cały czas mówiła o...
-Trudno było znaleźć rezydencję, a teraz nawet nie wiadomo, czy jeszcze istnieje. Z tego co widziałam... prawdopodobnie nie. Ale siostry na pewną żyją, i na pewno gdzieś się kryją. Próbuję uruchomić stare kontakty, ale najpierw chciałam zbudować pewne zaplecze ludzkie. Nie lubię wychodzić z domu bez przynajmniej paru marionetek-Szklanki zostały podane, a lalki wylądowały po jej obu stronach-Więc udało mi się zorganizować małą grupkę. Nic wartego uwagi... może poza jedną osóbką. Prawdę powiedziawszy, bez niej byłoby to trudne, ale miała trochę posłuchu w tym ciemniejszym świecie... chyba wiesz, o kim mówię?-Kolejny sprawdzian. Widział to po uśmiechu, i lekkim odchyleniu głowy w bok.

Przytaknąłem skinieniem głowy. Usłyszawszy ruch przeniosłem wzrok z Alice na źródło dźwieku. Lalki. Zwykłe lalki. Nie takie jak u bounto. Przyjrzę się temu później... Podziękowałem lalce, również skinieniem głowy. Spojrzałem na nowo na Alice. Zmrużyłem oczy.
- Masz na myśli Itoe? Pewnie ucieszy się na mój widok. Jako, że obudziwszy się na miałem nic przy sobie, to tak sobie pomyślałem... Narobiłbym takiego bałaganu, że wcześniej czy później ktoś by się mną zainteresował - westchnąłęm. - Stare, dobre, czasy.
Upiłem łyk wody ze szklanki. Przepłukałem usta. W końcu coś świeżego.

Lalka nie wydawała się mieć żadnej mimiki, pomimo faktu posiadania przez nią szklanych oczu. Może to dlatego, że reszta elementów była, poza ukształtowaniem w materiale, namalowana.
Alice zdawała się być ukontentowana odpowiedzią.
-Zgadza się. Co więcej, pomimo braku kontraktu dalej jest zainteresowana służbą. Co prawda wymagało to długiej perswazji ze strony Vaula...
-Bardzo długiej, i dosyć bolesnej
-Ale udało się im chyba wypracować porozumienie. Jest przydatna, nawet nauczyła się trochę ogłady. Nie pozostawia aż takiego bałaganu
-Polemizowałbym-Aż wypłynęła do góry czerwona gałka oczna na macce. I to nawet z brwią, która się zmarszczyła. Chyba się nie zgadzał.
-Cóż... dla każdego postępy są inne-Klasnęła lekko w dłonie-Chociaż Vaul do tej pory z własnej woli ze mną pracował, to jednak Ty jesteś jego panem. Dlatego też zapytam... chwileczkę, nie chcę, by to zabrzmiało-Przekrzywienie głowy wyglądało dosyć autentycznie. Rzeczywiście potrzebowała momentu, by zadać swoje pytanie.
-Czy zgodzisz się, byśmy wspólnie odnaleźli siostry Scarlet?-Przez moment zabrzmiała niepewnie. Przez moment wzięła pod uwagę, że mógł się nie zgodzić. Ta uwaga z nią pozostała.
Przyzwyczaił się już do niej. I czytał z niej jak z książki. Tak się mu przynajmniej wydawało.

Łokciem wsparłem się na blacie stołu. Przyłożyłem policzek do pięści. W drugą dłoń chwyciłem szklankę z wodą. Wiodłem spojrzeniem od Alice do Vaula, spowrotem do blondynki, znowu na chowańca... Aż do momentu, gdy zatrzymał się na lalkarce, a głowa moja przekrzywiła się z jej głową. Gdy skończyli mówić upiłem łyk, odłożywszy naczynie na blat. Choć patrzyłem na nią, to patrzyłem na wskroś przez nią. Byłem zamyślony.
Pozostawiłem na Itoe pozytywne wrażenie. Vaul powtórzył to co już widział. Dziwne, że się jej nie znudziło. Simple mind, simple pleasures... Nie zastanawiałem się dlaczego Vaul jest mi lojalny. Być może zdaje sobie sprawę z tego, iż jeśli spotka mnie koniec, to zostanie unicestwiony razem ze mną. Hmpf. Prychnąłem. Jesteśmy jednym i tym samym. Jedyną zdradę jaką mogliśmy poznać, to wyłącznie na naszej skórze. My nie zdradzamy. My się mścimy. Tak mówi nasz...
- Honor. - Odezwałem się po długiej ciszy. - Kieruje mną honor. Odszukać zamierzam. Będziemy szukać razem. Czy jest coś jeszcze czego szukasz?
Odsunąłem się od stołu, wyprostowawszy na krześle. Wlałem pozostałą zawartość szklanki do gardła, po czym rozsiadłem się wygodnie. Nogi wyciągnięte przed siebie były skrzyżowane w kostkach. Dłonie splecione spoczęły na udach. Między siedzeniem, oparciem a moimyplecami powstał trójkąt prostokątny. Przekrzywiłem głową na boki, po czym obdarzyłem blondynkę spojrzeniem spod na wpół opuszczonych powiek.
- Możemy napić się wina.

Wyraz jej twarzy delikatnie zelżał. Czekała dosyć cierpliwie, ale pewne napięcie dało się wyczuć w powietrzu. Troje oczu wpatrujących się w niego z wyczekiwaniem potrafiło wywrzeć pewną presję. Może to było to, tak mu podpowiadał instynkt.
Ale i tak podjął decyzję po swojemu.
-Czego szukam... raczej kogo. Osoba ta powinna być razem z siostrami. Też wiesz o kogo mi chodzi-Delikatne ruchy palcami zmobilizowały lalki do następnych działań. Kieliszki, wino... wkrótce w podobnej manierze to woda, naczynia te wypełniły się czerwonym płynem, i zostały im wręczone do dłoni.
-Bardzo dziękuję. Na pewno będziemy w stanie się porozumieć
-Tak, z pewnością-Czyżby Rogaty wyczuł w tonie swojej lalki przekąs? Chyba Alice nie, bo kontynuowała dalej
-Na razie... cóż, mamy pewną bazę operacyjną, jak to mówią-Upiła troszkę wina z kieliszka. Gdyby sam Deviol się zdecydował - było półwytrawne-Z tropami gorzej. Poprzednio było trudno je znaleźć, więc pewnie i teraz nie będzie inaczej. Może... Ty masz jakiś pomysł?-Trochę zeszła z tonu. Podeszła bardziej partnersko, acz próbowała trzymać damską klasę. Nawet jej szło, przynajmniej z postawy.

Zasłoniłem usta, po którym geście zachichotałem. Tą samą dłonią sięgnąłem po kielich. Umoczyłem usta w winie, posmakowawszy go. Całkiem, całkiem. Odłożywszy naczynie znowu zachichotałem, głośniej.
- Z trupami gorzej - śmiejąc się pomachałem ręką. - Przesłyszałem się. Przynajmniej było zabawnie. Wracając do sióstr Scarlet... Towarzyszyło im wiele osób. Czas. Biblioteka. Cisza. Cyrograf. Kwiaty. Podsłuch... Być może o kimś zapomniałem. Ah... Roślina. Zgaduję, że o Srebro chodzi... Tym razem mogę się mylić - popatrzyłem na blondynkę oraz wzruszyłem ramionami. - Rezydencja Minawa miała na pieńku ze Szkarłatnym Diabłem. Słyszałem, że shinigami też mieli w tym swój udział. Może zapukać w bramy Nieba?

Wymalowała się na jej twarzy pewnego rodzaju satysfakcja. Rozsiadła się trochę wygodniej, założyła nawet nogę na nogę. Buty trochę nie pasowały do reszty - były wyraźnie cięższe i nie pasowały do sukni. Glany?
-Z tego co wiem teraz jest przy nich tylko jedna osoba
-Bibliotekarka. Pokojówka została pochwycona, asystentka wyeliminowana, strażniczka bramy zaginęła-Vaul się wtrącił, wymieniając bez przejęcia stan kolejnych znanych przez Deviola osób-Bount również
-A Minawa przestała efektywnie istnieć. Ich budynek dalej stoi i myślałam o tym, by nie zrobić sobie tam siedziby...
-Za wcześnie, to proszenie się o kłopoty-Tym razem jednak wtrąt był znacznie bardziej gwałtowny. Przynajmniej teraz nie wyglądało to tak, jakby blondynka na to pozwoliła.
-Tak samo jak jakiekolwiek działania w społeczności dusz, przynajmniej w naszym obecnym zespole. Dwie osoby to trochę mało...
Vaul coś zabulgotał.
-...Dwie i pół

- Tylko czarne glany są naprawdę funny... - Zanuciłem pod nosem, odwróciwszy wzrok na sufit. - Teraz i ja wiem. Dzięki Alice. Dzięki Vaul.
Bounto... Na początku pomyślałem o sobie. Zapomniałem o Feliksie. Hmpf. Pewnie gdzieś się świeci.
- Hmmm... - Zamyśliłem się. Spojrzałem na blondynkę oraz chwyciłem za kieliszek. - Dwie i pół... Trzy osoby. Nie bądźmy tacy skromni... Czy też zgryźliwi. Na Soul Society nie ma się co porywać. Wolałbym sprawdzić jakiegoś shinigami tu, na miejscu. Co do rezydencji Minawa... Co masz na myśli, Vaul? Jak żadne z tych, to możemy złożyć wizytę Itoe... Rozerwałbym się. Rozruszał kości... Niezupełnie swoje. Jestem pozytywnej myśli, iż robiąc coś zwrócimy na siebie uwagę. Choćby dla nas nie miało to sensu. Tym bardziej nie będzie mieć to sensu dla wroga.
Wyszczerzyłem się.
- Chaos kontrolowany.

Skinięcie głowy, luźne "proszę bardzo" ze strony Alice. Vaulowi chyba się znudziła forma bezkształtnego gluta, i przyjął bardziej humanoidalną formę. Wraz z krzesłem. Noga na nogę pod kątem prostym, a trójkątny podbródek chwycony pod palcem wskazującym i kciukiem.
-Dokładnie to co powiedziałem. Druga siostra przestała istnieć, tak zupełnie. Reszta się rozeszła
-Tyle wiemy... może ktoś, kto był w Hueco Mundo kiedy to wszystko się stało mógłby powiedzieć coś więcej. Na przykład siostry Scarlet, któryś z tych shinigami... albo nawet tamten bounto. Słyszałam, że ciągle tam jest
Obydwoje wysłuchali propozycji Deviola. Vaul westchnął.
-Mówiłem, że tak będzie
-Mówiłeś, ale my w sumie robiliśmy to samo-Niezrażona blondynka wypiła nieco wina. Rozłożyła się jeszcze wygodniej, opierając się na lewej dłoni. Łokieć był natomiast oparty o kolano jednej z założonych na siebie nóg-Można spróbować. Dać znać, że prawdziwy król cienia jest w mieście. Może ktoś kto będzie znał kogoś, kto coś wie się pojawi, gdy wprowadzi się trochę zamieszania
Lalka natomiast zawarczała.
-Ja bym wolał już pójść tropem tamtego bounto. Pracował dla kogoś, i ten jego pracodawca może coś wiedzieć
-Jeżeli tak było, to na pewno gdy Deviol zacznie swój kontrolowany chaos to wyśle kogoś innego. Zdawał się być w końcu nim zainteresowany-Rogaty został obdarzony serdecznym uśmiechem lalkarki-Jesteśmy teraz partnerami, i CHCĘ okazać wam trochę mojego zaufania. Nawet jeżeli ja zrobiłabym to trochę inaczej... To właśnie dlatego WY powinniście to zrobić
Dopiła wino. Kieliszek został zaraz uzupełniony przez jedną z lalek. A jego własna dalej zdawała się być nieprzekonana. Patrzyła gdzieś przez okno na ulicę.

- Czyli, teoretycznie, rezydencja powinna być opuszczona... O ile ktoś nie wpadł na nasz pomysł i już tam nie zamieszkał. Na przykład Feliks. Ale to tam...
Zaśmiałem się słysząc odpowiedzi.
- Schlebiasz mi Alice - podrapałem się po głowie. Zerknąłem na Vaula. - Przyznaj się cożeś naopowiadał na mój temat. Albo... Panienka mi powie.
Odwróciłem się do lalkarki. Opróżniłem kieliszek i odłożyłem go na blat stołu. Poprosiłem o dolewkę. Pstryknąłem palcami.
- Myślę, że powinniśmy się wstrzymać z pochlebstwam - usadowiłem się wygodniej. Nogi oparłem o podłogę. Przygarbiłem się. Ręce oparłem luźno o uda. - O ile możemy radować się z naszego spotkania, to nie powinniśmy zakładać, że wszystko pójdzie po naszej myśli. Nawet nie przez to, że nie myślimy... - Zachichotałem i od razu spoważniałem. - Czekaliście na mnie rok. Zaczekacie jeden dzień dłużej. Jutro rozpoczniemy poszukiwania. Jeżeli wiemy gdzie znajduje się Feliks, to pójdziemy do niego. Jak nie, pójdziemy do Itoe. Z nią zwiedzimy rezydencje Minawa. Choć mówiłem o chaosie kontrolowanym, to dobrze wiedzieć GDZIE znajdują się skupiska osób tchniętych wyziewem zaświatów. Ktoś, coś? Vaul, będziesz mógł się tym zająć? Obawiam się, że przez ten letarg nie miałem okazji poznać Karakura...
Nabrałem powietrza oraz westchnąłem. Wyprostowawszy się, rzuciłem się bezwładnie na oparcie krzesła. Patrząc na sufit rzekłem luźnym tonem.
- Czy darzysz mnie Alice takim zaufaniem byśmy mogli spędzić tę noc sam na sam? Dobrze jest poznać swych przyjaciół.
Choć jeszcze lepiej jest poznać swoich wrogów. Opuściłem wzrok, kątem oka spojrzawszy na blondynkę.

-Powinna być, ale przez to co się działo może być pod obserwacją. Feliks... nie widziałem tego bounto od czasu ataku. Wątpliwe, by tam był
-Vaul stara się być bardzo ostrożny. Nie dziwi mnie to, musiał pilnować przez rok nie tylko siebie, ale i swojego mistrza
-I zadbać o to, by miał do czego wrócić-Vaul nie odrywał wzroku od okna. Mrużył jedynie mało przyjemnie oczy. Z kolej Alice była rozluźniona, i zdawała się dyskretnie otwierać coraz bardziej.
-Nie mówił mi niczego, czego mógłbyś się wstydzić-Drobny ruch palcem, i życzenie wampira zostało spełnione. Po raz trzeci lalka podleciała. Precyzyjny lot, ruchy. Bardzo dokładne.
-Ten plan jest sensowny. Od czegoś należy zacząć, i nie ma pośpiechu z czymkolwiek
Mężczyzna poczuł na sobie spojrzenie czerwonych oczu.
-Zajmę się tym od razu. Znam parę osób i miejsc-Nawet Alice wydawała się być tym faktem lekko zdziwiona. Lalka wyłapała to, co ją rozbawiło-Hah, nie wspominałem? Musiało mi się wydawać...
Zdziwienie trwało dalej, gdy Deviol wyszedł ze swoją propozycją. Było ono jednak pozytywne. Oczy, wcześniej pomimo uśmiechu chłodne i wyrachowane, nabrały nieco cieplejszych barw. Również i policzki nabrały bardziej rumianych barw.
-Tak, zgadzam się... niech tak będzie
-...zabieram się do pracy-Vaul rozpłynął się, i prześlizgnął się pod drzwiami na zewnątrz. Chwila moment i go nie było. Zhearrimst został sam na sam z kobietą, która starała się coś ukryć, ale wyraźnie była zadowolona z tej sytuacji.

Vaul wyglądał na niepocieszonego. Domyśliłem się, że jego spotkania z panną Margatroid nie były zbyt długie. Czuję, że spełniam mu przysługę wypuściwszy go w teren. Spojrzałem chowańcowi w oczy i powoli, porozumiewawczo, skinąłem mu głową.
- Dziękuję Vaul. Będę na Ciebie czekał.
Odprowadziłem lalkę spojrzeniem, po czm dodałem cicho.
- Uważaj na siebie.
Zdziwił mnie ten przejaw troski. Przez chwilę popatrzyłem przed siebie zaskoczony. Przyłożyłem dłoń do serca, gdy prawą sięgnąłem po kieliszek. Skupiłem się teraz na uroczej blondynce. Wzniosłem naczynie w ramach toastu.
- Zdrowie rodziny - uśmiechnąłem się delikatnie, ukazawszy górny rząd zębów. - Za to, że mama cierpliwie czekała na powrót taty. Oraz za opiekę nad synem. Mama musi być naprawdę dzielna...
Uśmiech zsunął się z mych ust. Na twarz wstąpiło zamyślenie i, być może, tęsknota. Odwróciłem się do Alice tak, by widziała mój profil. Jeżeli jeszcze tego nie zrobiliśmy, to upiłem łyk wina. Przez chwilę wpatrywałem się w okno. Zaraz odezwałem się do młodej kobiety, obdarzywszy ją ukradkowym spojrzeniem.
- Dziękuję. - Zamknąłem oczy, westchnąwszy cicho. - Nasz syn okazał się być bardziej zaradny ode mnie. Kto mógł przypuszczać, że tak się potoczy nasz los... Kto mógł przypuszczać, że się znów spotkamy? - Otworzywszy oczy usadowiłem się na wprost do niewiasty. - Rozplączmy nasze myśli Alice. Wygląda na to, że mamy sobie coś do powiedzenia, a naturalnie, panie mają pierwszeństwo.
Uśmiechnąwszy się delikatnie samymi kącikami ust napiłem się z kieliszka. Założyłem nogę na nogę przyglądając się blondynce. Obdarzyłem ją ciepłem i spokojem.

Lalka nie odpowiedziała na słowa swojego mistrza. Nie dosłyszał bądź też nie miał takiego zamiaru. Teraz się tego raczej nie dowie. Alicja wzniosła kieliszek do toastu, obydwoje upili ze swoich. Rumieńce jak pojawiły się na jej policzkach, tak nie chciały z nich zejść.
-Vaul sam do mnie przyszedł. Byłam zdziwiona, że tak szybko mnie znalazł. To bystra lalka, szkoda mi było ją zostawić samej sobie... nawet jeśli by sobie beze mnie poradziła-Upiła trochę. Obydwoje wpadli w dosyć melancholijny stan, gdy zostały poruszone "rodzinne" tematy.
-Działo się to wszystko tak szybko. Mieliśmy szczęście. Chociaż my-Zasłoniła usta dłonią. Wino w naczyniu przechylało się niebezpiecznie raz do jednej krawędzi, raz do innej. Działo się to jednak tyle razy, że sprawiała wrażenia posiadania nad tym całkowitej kontroli.
-Naturalnie. Ponoć gdy w środku panuje chaos, to mężczyzna wchodzi pierwszy. By chronić przed nim towarzyszkę. Co jeśli jednak to on jest tym chaosem?-Jego spokój i ciepło spotkało się z nieustającą melancholią-Coś nas łączy. Nie mówię tu o lalkach. To coś, z czym musimy się pogodzić od samych narodzin...
Przepraszający uśmiech, opuszczenie wzroku. Zakłopotała się troszkę.
-Wybacz, to już dzisiaj ostatnia zagadka. Trudno mi się ot tak otworzyć...

Przekrzywiłem głowę.
- Mówisz o lalkach z dużym szacunkiem. Nie zastanawiałem się nad tym. Ot, spostrzeżenie... I nie mówię, że to źle. A jednak mnie zastanowiło. Hmm...
Ująłem dół twarzy. Zamyśliwszy się poklepałem się palcem po policzku. Ciepło odeszła z mojego oblicza, a pojawił się na nim kalkulacyjny chłód. Spoglądałem na młodą kobietą z przerażającą przenikliwością, po którym czasie skinąłem głową.
- Samotność. Każdy nasz ślad pozostawiony w tym świecie jest odbiciem naszego małego świata. - Zachichotałem, prychnąwszy. - Nie myślmy o tym. Przede wszystkim nie bójmy się tego. A jeśli wciąż lękamy się, to nie ukrywajmy tego. Ten strach być może jest naszą ostatnią mądrością w tych trudnych czasach. Akceptujmy to jacy jesteśmy. Bądźmy szczerzy wobec siebie sami. Prawdziwi.
Dopiłem kieliszek wina i odłożyłem na go na blat. Stuknąłem dwa razy prosząc o dolewkę. Kontynuowałem swoją przemowę, w której wyraźnie było czuć ściśnięte emocje. Przede wszystkim siłę i... gniew?
- Wtedy nie będziemy samotni. Ci, którzy szukają prawdy, będą się przed nami jawić. Ci, którzy żyją w kłamstwie, będą nam schodzić z drogi. Ci, którzy żyją w prawdzie, będą stali z nami na równi. Mówię to jako przyszły król cieni. Chaos jest szarością, w której żyjemy. Wpierw uczymy się dostrzegać jego ekstrema, czernię i biel. Na końcu uświadamiamy sobie, iż nie ma to najmniejszego znaczenia. Jest tylko nic. Nie ma szarości, czerni i bieli. Jesteśmy my. Samotne punkty poruszające się po bezkresie. Stajemy się wszystkim i niczym. Dlatego istotne jest dla nas wyłącznie to kim jesteśmy. Dla obcych punktów poruszających się w bezkresie będziemy stanowić różniące się od siebie barwy. Nie zmienimy sposobu w jaki jesteśmy postrzegani. Możemy zmienić sposób w jaki postrzegamy siebie.
Westchnąłem zbliżając się do końca swego filozoficznego wywodu, mój głos odzyskując spokój im dłużej o tym mówiłem. Roześmiałem się, uśmiechnąwszy.
- Czy dwa punkty mogą poruszać się obok siebie? Jak najbardziej. Marzę o tym, aby te dwa punkty stanowiły jeden punkt. Jedność - przekrzywiłem głowę na lewo i prawo. - Chaos nie jest taki straszny. Wiedz tylko, że to czego się tykam nie pozostaje takie samo. Nauczyłem się tego przez te wszystkie laty, które i Ciebie, i siostry Scarlet wprawiłyby w zakłopotanie. Jeszcze nie jestem królem. Nigdy nim nie byłem. Dopiero teraz pokażę kim tak naprawdę jestem. Znalazłem prawdę. Teraz, pragnę tylko spokoju.
Mimowolnie podniosłem się z krzesła.
- Pójdź ze mną, a znajdziesz to czego szukasz.
Mocne wyznanie, które zatrzymało się spojrzeniem na Alice. Tak naprawdę nie wiedziałem czego szuka. Tudzież czego pragnie. Nie mnie to oceniać, nie mnie wiedzieć, ani pragnąć. Sama podejmie decyzję. Ja wyłącznie wskazałem jej drogę.

Mocne wyznanie, długie wyznanie. Alice była na tyle uprzejma albo zainteresowana, że pozwoliła mu dokończyć bez najmniejszego wtrącenia ze swojej strony, choćby niewerbalnego. Zmiana w nastawieniu pomimo stanu wyszła jej całkiem zręcznie. Była skupiona mimo widocznego odurzenia. Która to by był już kieliszek, czwarty? Może piąty.
Jedynie raz, gdy powiedział o swojej własności zmieniania, kącik ust kobiety uniósł się do góry.
-Nie chodziło mi o to, przynajmniej nie do końca. A może jednak? Może wiesz to lepiej niż ja sama-Odłożyła kieliszek na komodę, podeszła do łowcy, stając mniej więcej na wyciągnięcie ręki. Którą wyciągnęła w stronę wampira
-Pójdę z Tobą. Pójdziemy razem-Deviol poczuł coś znajomego. W szczegółach innego, ale coś, co wywoływało u niego ciepłe, acz bolesne uczucia. Zwłaszcza, gdy zmrużyła oczy-Tylko... trzymaj mnie mocno. Bądź delikatny...

Mówiłem swoje, a czas płynął. Zapomniałem się, że spożywałem napitek wraz z kobietą. Your lack of control has been noted, spostrzegłem w myślach, uśmiechnąwszy się nieznacznie. Złożyłem ręce na piersi, po czym uniosłem prawą, dotknąwszy swego policzka.
- Kto wie? - Przekrzywiłem głowę. - Odpowiedzi na wyciągnięcie ręki szukasz.
Prychnąłem. Nie powinienem się z tego śmiać. Dłonią trzymającą policzek odbiłem w prawo. Zrobiłem pełny okrąg przechwytując rękę Alice. Obróciłem nią w miejscu, a widząc jej plecy przyciągnąłem do siebie. Chwyciwszy ją w swe objęcia pochyliłem się mrużąc drapieżnie oczy.
- Uważaj na swe życzenia. Uważaj na swe słowa. Jeszcze się spełnią...
Ustami musnąłem tył szyi blondynki. Przekrzywiwszy głowę odchyliłem się w bok, zabujawszy się z wolna. Ruszałem się z wolna od jednej do drugiej strony. Dziewczynę odwróciłem ku sobie, tudzież pozwoliłem jej się obrócić.
- Czegoż pragniesz, prawdziwie?
Coś mi mówiło... Być może było to wspomnienie. Coś mi mówiło bym miał się na baczności. Budziła się we mnie żądza... Odzywała się Bestia.

Reakcja była pozytywna. Ciało w jego dłoniach poddawało się jego ruchom, współpracując. Nie oddawało się bezwładnie, zamiast tego odczytując instrukcje z całkiem zadowalającą wprawą. Widział jak na jej skórze wyskoczyła gęsia skórka po jego szepcie. Jak zadrżała przy jego pocałunku. Czerwień na jej twarzy nabrała nowego wyrazu, a i zagościła na jej obojczyku.
-Czego pragnę... prawdziwie...-Obróciła się. Była rozanielona, lekko nieprzytomna, ale na pewno zadowolona. Poczucie zagrożenia zmalało. Wyglądało to autentycznie. Jej ręce również powędrowały na pierś mężczyzny.
-...odszukajmy to. Razem...-Zmrużyła oczy. Palce się nieco przykurczyły, muskając koszulę bounto swoimi opuszkami. Chciała to poczuć.

Obdarzyłem ją, niepasującym do tej sytuacji, badawczym spojrzeniem. Tak ma być. Widocznie tak ma być... Spełnimy nasze potrzeby. With no strings attached. O ironio.
Ująłem jej dłoń, przyłożywszy do swych ust. Spojrzawszy Alice w oczy ucałowem grzbiet dłoni, po czym drugą ręką ująłem dziewczę za podbródek. Nachyliwszy się pocałowałem ją czule. Wykonałem swój pierwszy krok. Ciekawym gdzie to nas dalej zaprowadzi. Do sypialni, zapewne.

Przeczucia wampira się sprawdziły. Delikatnie, choć sukcesywnie jej ruchy i działania zmierzały w stronę łoża. Spoczęli na nim, pozbywając się stopniowo odzienia.
Nie wdając się specjalnie w szczegóły - chociaż całość była całkiem miła, a i całkiem się przy tym zmęczył, posiłek ten był mu znany. Czy były w tym emocje? Może. Na pewno nie takie, którymi dałoby się coś wypełnić, niemniej jednak trzeba było oddać sprawiedliwość, że się sama starała, aż do samego końca gdy opadła z sił, a słońce za oknem zdawało się delikatnie wschodzić, sądząc po niebie. Wtedy też sam bount swoim zwyczajem udał się na spoczynek.
***
Obudził się tuż po zachodzie. Delikatne, czerwone światło pobudzało jego zmysły. Gdy otworzył oczy ujrzał zwisającego z sufitu czarnego, smolistego nietoperza, który zamiast pyska miał tylko jedno czerwone oko, od którego biło to światło. Co ciekawe, tylko na wampira.
-Dobry wieczór-Ton był jak zwykle, oficjalny, z lekką nutą wyższości-Przynoszę wieści. Dać Tobie chwilę?
Alice... cóż, nie było jej obok. Nie było jej też nigdzie w pokoju.

Po wszystkim... Delikatnie pogładziłem głowę Alice. Głaskałem ją do czasu, gdy samemu nie usnąłem...

Zbudziłem się. Myślałem, może to zachód słońca? Myślałem i się myliłem. Otworzyłem oczy przysłaniając je dłonią. Vaul? Sprawdziliśmy tyle rzeczy, a nie pomyślałem, że może być latarką. Rozejrzałem się, domyśliwszy się, że nie będzie Alice przy mym boku. Mimo snu czułem się lekko zmęczony. Niewyspany.
- Dobry wieczór - odpowiedziałem zachrypniętym głosem. Spojrzałem nań. - Jestem gotów wysłuchać Twych wieści, Vaul. Ogarnę się w międzyczasie.
Nie pytałem co z kopciuszkiem. Spodziewam się tego, że cień odpowie bez pytania. Tak jak powiedziałem, podniosłem się z łoża... Po takim czymś wypadałoby się umyć. Wpierw jednak zacznę od znalezienia swoich ubrań. Gdzieś powinny się walać.

Walały się, owszem, wokół. Vaul był na tyle miły, że pomógł się swojemu mistrzowi ubrać zgarniając ubrania z podłogi i zamieniając się w stojak z wieszakiem. Jedynie oko wystające z góry było trochę niepokojące, jakby ktoś miał dziwny fetysz na ubierających się ludzi i to nagrywał.
-Karakura jest miejscem, gdzie granica między światami jest cieńsza-Zaczął, podczas gdy bounto się ubierał-Małych płoteczek jest mnóstwo. Młodziki ze szkół, quincy nieświadomi swojego pochodzenia, dusze nieco silniejsze od pozostałych... Przy okazji zdradzę, że zostawiłem was tylko dla waszej wygody. To co było do dowiedzenia, dowiedziałem się dawno-Chrząknął, jakby szykowała się trochę dłuższa przemowa.
-Organizacji jest parę. Sporo jest najemników... Vaizardzi z Bellato, Mercenari... nawet feministki z Cora. Największą jest Accretia, jak i najbardziej... generalistyczną. Są w nią nawet wcielane bounto... Hm, chociaż właściciela jednego z lokalnych sklepów dla świadomych duchowo ma do nich uraz. Jest też trochę underdogów, którzy trzymają się razem, ale nie sprawiają specjalnych problemów czy zamieszania. Zazwyczaj...
Deviol się przebrał. Ubrania jeszcze były w miarę świeże.

Użyteczny Vaul jest użyteczny.
- Dzięki ci wielkie, Vaul. Proszę tylko, nie patrz tak na mnie. Przypominasz mi moją byłą...
Sługa objaśnił mi sytuację w mieście. W tym czasie się ubrałem. Spojrzałem na przechrzczone łóżko i targnięty wewnętrzną potrzebą porządku postanowiłem je ogarnąć. Potem udałem się do łazienki. Co mi przypomniało... Właściwie, po co się ubrałem? Dla zabicia czasu, prawdopodobnie.
- Bounto, bounto, bounto~ - zaśpiewałem robiąc piruet. - Accretia brzmi ciekawie. Nie widziałem jeszcze bounto tej epoki. Ten sklepik również. Gdzie się przejść i komu skopać tyłek? A tak poza tym... Gdzie nasz kopciuszek? Pantofli żadnych nie widzę.

Przygoda zawieszona. Deviol.