Centrum: markety, deptaki i publiczne ubikacje.

02#459

Pomimo tego, że Ryu bardzo chętnie obrażał mnie w swoich myślach, to nie był do końca tak niewdzięczny, jakby na początku mógłby się wydawać. To był jedyny dobry znak, jaki przejawił się tego wieczoru, może miał jeszcze kilka innych dobrych stron, które starał się głęboko ukryć przed sobą. Kobieta znała się na swojej pracy, nawet pomimo zawrotów w głowię i pewnego rozkojarzenia, które źródłem był białowłosy rukończyk. Widać wpadli sobie w oko, ale znając życie, to do niczego więcej nie dojdzie przez naturę mężczyzny, jego wiecznie burczenie pod nosem i narzekanie. No, chyba że ktoś zacznie maczać w tym palce i trochę mu pomoże. A może ona po wszystkim dokonałaby niemożliwego i naprostowała go do tego stopnia, że dałoby się z nim żyć na co dzień. No ale to kwestia na inny czas, gdy już będziemy po służbie w wolnym czasie. Teraz miałem kilka ważniejszy spraw na głowie, czyli pana Kapitania, który już coś wie i podejrzewa.
- A to moja wina, ale wszystko działo się bardzo szybko i kompletnie o nich zapomniałem, gdy kolejni puści się pojawili. Także biorę na siebie pełna odpowiedzialność za ich stan i konsekwencje. A teraz przepraszam na chwilę.- Odpowiedziałem szczerze, mimo że pominąłem detale, nie chciałem bez potrzeby narażać siebie albo Ryu. Nawet jeżeli jego intencje dalej nie były mi jasne, a teraz mi się wydaje, że mógł ją chcieć wykorzystać albo chociaż popatrzeć. Co, tak czy siak, było bardzo złym zachowanie, można było zabić przeciwnika po zwycięskiej walce, ale na takie poniżenie zasługiwali tylko puści, którzy utrzymywali się przy życiu za pomocą innych. Podszedłem do dwójki ludzi i umieściłem ich z powrotem w ich aucie i delikatnie nim bujnąłem, aby się obudzili w środku.
Słuchałem uważnie słów Fukudy, miałem pewne wątpliwości co do tego, że musiał się osobiście przyjrzeć naszej pracy.
W jakim celu i akurat dokładnie tej grupie, w której ja byłem? Coś tu śmierdziało i nie podobało mi się to, ale starałem się nie dać tego poznać i skryć pod niewinnym uśmieszkiem. Niestety mężczyzna wolał drążyć temat i wyciągnąć ze mnie informacje, nie miałem jak za bardzo temu zaprzeczyć, nie mogłem mu wmówić tak jak w przypadku Ryu, że to zmodyfikowane Kido, bo wyczuł w niej boską energię. Zostałem trochę przyparty do muru, ale koniec końców postanowiłem mu odpowiedzieć tak samo jak chwilę wcześniej, czyli potwierdzić, ale nie zdradzić dokładnych szczegółów tego wszystkiego. W końcu nie mogłem mu powiedzieć, że mam przy sobie potężny boski artefakt i że moje wnętrzem jest skażone energię Yokai, a nawet bardziej, że jaka część mnie nie jest tylko bogiem śmierci.
- Wsparcie to duże słowo, po prostu jeden bożek postanowił spłacić swój dług wdzięczności i nic więcej. Chociaż faktycznie bez niego mogło być krucho, nie wiele brakowało a Ryu zostałby sam na czterech przeciwników. A tak, chociaż szanse został delikatnie wyrównane. Żeby nie było wątpliwości, nie prosiłem go o wsparcie, on sam zainterweniował w niewielkim stopniu. - Odpowiedziałem powoli i starałem się utrzymać spokój w głosie. Chociaż i tak nie sądzę, żeby jadeitowy ząb pozwolił mi na wyjawienie prawdy.

02#460

Nie zrobiliśmy tego celowo, po prostu pewne losowe czynniki wpłynęły na to, a potem to już było za późno, gdy pojawili się nowi przeciwnicy. Ci tutaj mogli nabawić się co najwyżej przeziębienia, gdy inni żywi mogli ucierpieć przez tamtych pustych. Nie zamierzałem się wykłócać z kapitanem o słuszność moich decyzji, bo i tak nie miało to zbytnio większego sensu, pozostało mi tylko potakiwać. Może w większości przypadków nie zgadzał się z Ryu, ale faktycznie w Karakurze mieszkało bardzo dużo żywych, a miasto wcale nie było jakoś imponująco rozległe. Ciężko było rozgryźć Kapitana, nic jedno znacznie nie wskazywała na jego stanowisko, a wręcz przeciwnie zaprzeczało.
- Nie powiedziałbym, że jestem obdarzony ich miłościom i troską. Ciężko jednoznacznie orzec, dla jednych będzie to dar, a dla innych przekleństwo. Zwłaszcza gdy kiedy kamraci podejrzewają Cię o zdradę i nieczyste intencje... Nie trzeba się gorliwie modlić, żeby spotkać Kamiego, to po prostu bóstwo musi Chcieć Ci się objawić. Prawdopodobnie wiele razy byłeś blisko nich, tylko że nie chciał Ci się ukazać kapitanie. - Odpowiedziałem ze spokojem w głosie, sam się zastanawiałem czy dokładnie jest ta boża łaska, która na mnie spływała. Może faktycznie jest to dar, który ma mi wynagrodzić ciężkie lata, ale z drugiej strony objawiało to się w różnych niejasnych sytuacjach i do tego ta cząstka Yokai, które we mnie była, która była częścią mnie. Po powrocie będę musiał poprosić Miyagiego o pomoc z poznaniem siebie. Wziął od Fukuda blaszany kubek i podsunąłem go pod usta, zbadałem go najpierw swoim wyostrzony zmysłem węchu. Jeżeli nie wyczułem, nic czego nie powinno tam być, to napiłem się z niego i podziękowałem kapitanowi za słodko kwaśny napitek. Wszystko jakoś się ułożyło, białowłosy raczej wyjdzie z tego, nie ma większy komplikacji i przynajmniej nie będę miał go na sumieniu, jedyne co jeszcze zostało to złożenie pełnego raportu i tutaj pojawiają się drobne zgrzyty, na szczęście mam czas, aby sobie w głowie poukładać pewne rzeczy.
- Jasne nie ma problemu, dobrze, że nikomu nic się nie stało. - Odpowiedziałem z delikatnym uśmiechem na ustach. Świat żywych to był istna strefa wojny. Nie było dnia, w którym nie pojawiłby się chociaż jeden silny pusty, a najczęściej pojawiali się w większych grupach. Jeżeli ktoś miał niepohamowaną chęć walki i niezmierzone pokłady energii mógł tu się świetnie bawić, tylko musiał uważać na zniszczenia.