Wschodnia pustynia

Potwór ruszył w wybranym przez siebie kierunku, nie zastawiała się nawet nad tym że kropla po kropli po jego masce spływa krew i skapuje niżej, aby w końcu spaść na piasek.
Odszedłeś, zostawiłeś poszarpane fragmenty samym sobie, niedługo po twoim odejściu spod piasku wylazły niewielkie jaszczurko podobne istotki które szybko rzuciły się na zwłoki - walczyły o nie miedzy sobą... Ale one cie nie obchodziły, to nie było nawet warte spojrzenia.
Pokonałeś jedną, wydmę, nawet drugą jednak nic nie widziałeś... Choć uczucie wciąż pozostawało, dopiero gdy pokonałeś jeszcze dwie górki piasku dostrzegłeś istotę.

Istota może i miała pysk gryzonia, jednak mimo to była spora, otóż długość tułowia można było określić na jakieś półtorej metra, wysoka była na ponad metr. Dostrzegłeś też inną ciekawą rzecz, otóż na pysku nosiła maskę, lekko popękaną, jednak była to biała maska.
Zwierze zauważyło Cie gdy tylko się wychyliłeś, zawyło w dziwaczny sykliwy sposób po czym to zaczęło galopować w twoim kierunku.

Po kilkunastu krokach pusty zwątpił, że cokolwiek znajdzie, wizja sytego pożywienia jak przedtem odchodziła coraz na dalszy plan, zaś główną „atrakcją” było odnalezienie źródła, które wywoływało u Shiki’ego pewien niepokój. Potwór nie mógł tego sobie racjonalnie wytłumaczyć, jednakże czuł, że jeśli nadal będzie podążał w tą stronę, odnajdzie to „coś”. Tak też się stało, gdy wychylił głowę zauważył ponownie dziwne stworzenie. Hollow nie będąc głupim wiedział od razu, że będzie chciała walki. Shiki pomimo tego, że nie wiedział nadal, kim jest chciał z tym czymś walczyć, chciał pokazać, że jest lepszy, dlatego też, gdy owo stworzenie zaczęło na niego szarżować on zrobił podobnie. Miał dziwne przeczucie, że wcześniej robił tak samo zamiast pytać walczył, jednakże nie wiedział jak określić swoje „wcześniej”. Chłopak nie przypomniał sobie żadnego faktu z tego, iż był człowiekiem…
Gdy skrócił swój dystans do gryzonia, okręcił się wokół własnej osi chcąc nadać swojemu uderzeniu ogonem impetu… Nie zamierzał okazywać litości, taki był za życia i taki będzie teraz...

Szybko pognałeś w kierunku gryzonia, czułeś ze twoje stopy zatapiają się lekko w piasku podczas biegu, jednak momentalnie je wyciągałeś robiąc kolejne długie kroki, pustynia nie była wygodnym miejscem do biegów, jednak nie miałeś na razie większych problemów. Przez moment twoje spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem gryzonia, jego oczy były puste, tak jak by zupełnie nie odczuwał obawy że to może być jego stania szarża.
Kiedy dystans był odpowiedni wykonałeś coś na kształt piruetu, chciałeś nadać swojemu ogonowi prędkości, ze zdumieniem jednak stwierdziłeś że istota zgarbiła szybo wyskoczyła, a co gorsza wyskoczyła ona w górę - na Ciebie unikając ciosu. To trwało chwile, zwierze opadło na Ciebie, zaś jego rozwarte siekacze kierowały się na twoją maskę, udało Ci się cofnąć jednak na bok i w prawą tak że istota wgryzła się w twój lewy bark.
Przeszył Cie ból, i chłód, potwor zaś zaczął się szarpać , tak jak by chciał powiększyć ranę.

Atak pustego nie udał się, ogon nawet nie drasnął gryzonia, jednakże Shiki zdążył uniknąć ataku na głowę, ale to zwierze nadal było blisko niego.
- Cholerne utrapienie… - mruknął dosłyszalnie, gdy ten wbijał swoje siekacze w bark pustego. Poczuł szybki ból, a po tym pulsował on jedynie w miejscu ugryzienia – pewnie, dlatego, iż gryzoń wcale nie chciał odskakiwać… Coś jednak trzeba było z tym zrobić…
Shiki otworzył swoją prawą dłoń, całą rękę miał niezwykle umięśnioną, była zupełnie inna niż za czasów, kiedy był człowiekiem. Wykonał szybki ruch kierując swoje szpony w okolice szyi swojego przeciwnika, a gdy znajdą się już w jego ciele, Hollow spróbuje wyrwać z niego kawałki jego ciała… Cóż nie było to za przyjemne posunięcie, ale dla niego nie było to niczym złym… Całkowicie zignorował swojego przeciwnika, chcąc jak najszybciej pokazać kto jest lepszy…

Sięgnąłeś w kierunku szyi tego potwora, ze zdumieniem stwierdziłeś że gdy myślałeś że chcesz go dorwać twoje pazury wydłużyły się, na co bestia zapewne przygotowana nie była. To działanie z jakiegoś powodu nie było dla Ciebie żadną nowością, od tak jak byś już zawsze to umiał...
Szpony wbiły się w mięśnie szyi który były nieporównywalnie słabsze niż na reszcie ciała, bestia puściła twój bark, lecz ty zdołałeś jeszcze szarpać wyrywając niewielki kawałek mięsa z ciała potwora. Ten zawył żałośnie i odskoczył w tył, warcząc na Ciebie tym razem jak pies.
Istota cofnęła się jeszcze, zniżyła nieco łeb, patrzyła od dołu na ciebie, najpewniej czekała na twój kolejny ruch.

Potwór zdziwił się nie wiedział, że potrafi takie rzeczy, lecz przechyliło to szalę zwycięstwa na jego korzyść. Wraz z wbiciem szponów w szyję tego stwora Shiki oderwał także mały kawałek mięsa z tego miejsca, a oszołomiony pusty odskoczył do tyłu. Na twarzy dawnego chłopaka, która była teraz przykryta maską malował się uśmiech, nieco sadystyczny, ale jednak. Nie był wprawdzie tyranem i zadawanie bólu nie sprawiało mu wielkiej przyjemności, ale robiąc to czuł się „lepszy” – sam Hollow nie potrafił tego opisać, możliwe, że była to cząstka z jego ludzkiego życia…
- Stawaj… - oznajmił pusty rozkoszując się tą chwilą walki. Tego uczucia także nie mógł pojąć, jednak gdyby znał swoje wcześniejsze życie wiedziałby, że odbył w nim wiele walk z równie silniejszymi przeciwnikami jak teraz. Po tych słowach Hollow oblizał się, zlizując resztki skrzepniętej krwi, która została mu z wcześniejszego stworzenia. Był głodny i marzył, aby zatopić swoje kły w tym gryzoniu, dlatego nie czekając doskoczył ponownie do przeciwnika. W końcu on tylko czekał na jego ruch, a Shiki miał pomysł. Planował zaatakować frontalnie, pochylając lekko głowę. W ten sposób, jeśli ta bestia na niego skoczy nabije się na rogi, które wyrosły mu po przemianie. W dodatku aby utrudnić mu dojście do siebie, Hollow miał zamiar zaatakować obiema rękami, chcąc wbić swoje szpony kolejny raz w ciało tego stworzenia…

Istota stała w miejscu długo, najpewniej szykując się na cios, nie skoczyła na Ciebie tym razem tak jak myślałeś, najpewniej została zrażona tą raną sprzed chwili i przestała czuć się tak pewnie. Wtedy też uderzyłeś obiema rękami, z zamiarem wbicia swojej naturalnej borni w ciało gryzonia, ten jednak nie zamierzał czekać i gapić aż go zabijesz, odskoczył na lewo całkiem zwinnie i szybko, po czym to rozwarł szczęki i użarł Cie w rękę, ogromne ostre czekacie trafiły w twój nadgarstek, istotka znów szarpnęła po czym Cie puściła zostawiając krwawiącą ranę. [ zapomniałam wcześniej, za poprzedni atak usuń sobie 5 hp a za ten 3 ]. Zwierze chyba jednak mimo wszytko nie miało zamiaru się poddawać, chociaż rana na szyi krwawiła znacznie.
Istotka stała od Ciebie jakieś półtorej metra i znów zaczęła dziwacznie warczeć.

Kolejny atak nic nie zrobił, w dodatku Shiki otrzymał kolejną ranę, nie była ona jeszcze groźna, ale jeśli nadal będzie atakował tak niechlujnie to nic nie zdziała… Wydawało mu się, iż to zwierzę jest od niego szybsze. Hollow zaczął błądzić wzrokiem po postaci, która stała przed nim szukając jakiejkolwiek słabości… Ich oczy się spotkały, Souchirou zastanawiał się w tej właśnie chwili czy jego wyglądają podobnie… Czy jest to po prostu skutek tego, iż tamta istota nie myśli? Nie odezwała się do niego, chociaż na chwilę, więc było to prawdopodobne…
- Myśl… - powiedział w myślach sam do siebie. W końcu on ma mózg, to coś go nie ma, więc musi być sposób na wygraną… Dopiero teraz podłapał swoją szansę na wygraną, w końcu on zadał cios w lepsze miejsce, niż ten gryzoń. Co tam bark i nadgarstek, skoro tamten niedługo wykrwawi się… Tak to było to, jego szansa.
Shiki zdecydował, iż poczeka chwilę, aż to zwierze ogarnie zmęczenie, większy ubytek krwi i wtedy dopiero zaatakuje. Zaś teraz miał zamiar bronić się swoim ogonem, i próbować przynajmniej blokować ugryzienia, aby nie odnieść więcej ran… Wystarczy zagrać na czas…

Widziałeś dobrze że maska bestii jest popękana, co oznaczało że zapewne jej konstrukcja jest dosyć słaba. Hollow napierał na Ciebie ze spora dzikością, pierwsze trzy ataki zdołałeś zblokować czy też uniknąć, za czwartym jednak bestia naparła mocniej - zaatakowała inaczej. Cofnęła się po czym wyskoczyła z impetem na twoją klatkę piersiową, jej silne łapy oparły się o twoją klatkę piersiową, istota wbiła w twoje ciało pazury w które była uzbrojona [ - 4 hp ], mimo że istota napierała całkiem silnie udało Ci się ustać - jej łeb był niemal na poziomie twojej twarzy... Oczy istoty były naprawdę przerażająco puste, tak jak byś patrzył w oczy lalki którą pchała rządzą zabijania.

Bestia ponownie zaatakowało, lecz pomimo obrony, którą zastosował Shiki udało jej się wbić pazury w jego klatkę piersiową powodując niewielkie rany, jednakże był to głupi błąd. Hollow miał już przygotowany plan, dlatego też od razu przystąpił do jego rywalizacji. Uśmiech, który utrzymywał się na jego masce, był sztuczny, ale nie potrafił wykonać go lepiej, można było powiedzieć, iż dawny chłopak zawył głośno, aby po chwili spróbować wbić swoje oba szpony w ciało gryzonia, miało to na celu przyciągnięcie go do siebie, aby skrócić odległość do jego szyi. Przez chwilę Pusty zerknął w oczy swojego przeciwnika, w których nie było widać ani troszeczkę logicznego myślenia – czysta żądza krwi. Dlatego też Shiki nie wahał się z niczym, miał zamiar ugryź w ranę, którą wcześniej spowodował, aby powiększyć ją i tym samym zadać większe obrażenia
- Jesteś mój… - szepnął jeszcze przez chwilę, zanim zdecydował się wykonać swój plan.

Szybko złapałeś jedną ręką gryzonia za ramię, druga oparłeś na jego boku, przy okazji wbijając w jego ciało pazury, istota zawyła cicho, ty jednak nie czekałeś aż jej lamenty ustaną - w końcu abo ty zabijesz albo zabiją Ciebie... Przyciągnąłeś istotę gwałtownie aby po chwili zatopić swoje szczeki w jej szyi, niczym wampir z ludowych opowiadań... Albo i straszniej, bo tobie nie chodziło o krew a o wyrwanie mięsa w celu powiększania rany.
Czułeś w ustach krew, czułeś że chcesz więcej, miotał tobą instynkt... Jednak bestia nie chciała umierać, jak sparzona zaczęła się wyrywać jęcząc przy tym basowo, w ten sposób powiększała ranę, jednak udało się jej wyrwać i odskoczyć w tył, wtedy cofnęła się i zawyła, ale inaczej, silniej... Odczułeś delikatne drżenie, z jakiegoś powodu wydawało Ci się że wiesz co się dzieje.
Wokoło istoty pojawiła się delikatna czerwona aura, zwierze warczało i cofało się, tak jak chciało by Ci dać do zrozumienia żebyś nie podchodził.

Atak się udał zadowolony Shiki wbił dumnie kły w swoją ofiarą, zaczął gryź ją „na żywca” nie przejmując się szamotaniem. Niestety jednak gryzoń mu się wymknął, a czas dla naszego „miłego” pustego się zatrzymał. Pomimo tego, iż zadał mu poważne rany, ten stał się silniejszy, niż sekundę temu. Był zupełnie innym Hollow’em, niż gdy spotkał go Souchirou. Co mogło się stać? Początkujący potwór nie wiedział, ale wiedział, że musi coś zrobić i to szybko. Skupił się na ataku, a po chwili wyczuł, iż z jego ciałem także dzieje się coś dziwnego. Poczuł jakby jakaś niewidzialna siła, podała mu pomocną dłoń w pozbyciu się swojej ofiary. Dlatego też Holow nie czekał zaszarżował frontalnie na gryzonia celując swoimi szponami w jego maskę, a gdy mu się nie uda planował uderzyć swojego przeciwnika ogonem celując także w jego łeb – chciał go po prostu rozgnieść i doprowadzić do szybkiego zgonu zwierzęcia. Krew, która zalegała w jego ustach doprowadzała go do szału, ponieważ chciał jej więcej – i chciał jej szybko…

[7 kontroli rei = +5 szybkość, +2 zręcznosć ]

Zbliżyłeś się do potwora, szybko uderzyłeś pazurami na jego maskę, jak się jednak okazało istota uniknęła bez problemu odskakując w bok, wydawała się być znacznie szybsza, jej ruchy zaś stały się wyraźnie gibkie. Czy to przez tą dziwną aurę ? Być może.
Później błyskawicznie uderzyłeś z ogona, gryzoń uskoczył lekko, jednak nie na tyle sprawnie aby uniknąć w całości ciosu, ogon przejechał mu po boku i plecach, zwierze zawyło, załamało się zniżając środek ciężkości... Za raz po tym cofnął się, zwrócił się tyłem do Ciebie i zaczął najprościej w świecie uciekać, zapewne podpowiadał mu to instynkt, tak jak tobie mówił że to ty jesteś tu drapieżnikiem.
Istota krzyknęła, głos był basowy i silny, wydawało Ci się ze znasz ten rodzaj krzyku... Gdzieś w oddali ukazało się rozdarcie na horyzoncie, tak jak by powstała na nim ciemna, powoli powiększająca się czarna plama.
Sam nie wiedziałeś czemu jednak kojarzyłeś ta plamę, i szybko uznałeś że twoja przekąska chce uciec... A przynajmniej tak Ci podpowiadało coś we wnętrzu.

Zdobycz, na którą polował Shiki wydawała się teraz o wiele silniejsza, lecz mu to nie przeszkadzało. On także poczuł przed chwilą coś bardzo przyjemnego, dlatego też nie wahał się. Jego atak się udał, lecz to, co stało się później lekko go zdziwiło. Zwierzę zamiast walczyć dalej zaczęło uciekać, zapewne w końcu zauważył, iż Hollow, z którym przyszło mu się zmagać jest znacznie silniejszy, niż z tymi, co zawsze. Po chwili otworzył się portal zwanym „Gargantą”. Souchirou widział go pierwszy raz, ale gdy już go ujrzał coś na podobieństwo impulsu elektrycznego przeszyło jego ciało. Pusty w tym momencie wiedział już, czym to jest, jak się nazywa i najważniejsze jak z tego korzystać.
- Garganta… - szepnął sam do siebie spoglądając na uciekające zwierzę. Nie było jednak na czasu na zbyt duże namysły, ponieważ Shiki nie miał zamiaru pozwolić, aby jego zdobycz uciekła. Nie po to walczył tak zaciekle, aby zostać z niczym, dlatego też od razu zaczął biec ze swoją najszybszą prędkością… Miał zamiar dorwać tego gryzonia i zatopić w nim swoje łaknące krwi kły.

Istota biegła w kierunku garganty, pędziła szybciej niż ty, jej aura osłabła, istota zwolniła jednak wciąż nie byłeś w stanie jej dogonić. Potwór był wyraźnie szybszy niż ty, stawiała też kroki z o wiele większą gracą... Biegłeś deptając krople krwi zostawione przez gryzonia, biegłeś mimo że widziałeś że nie masz szans jej dogonić... Chciałeś jednak za wszelką cenę go dorwać.
Istota dopiero w kilka chwil później dobiegła do powoli poszerzającej się dziury, potwór nie czekał, wskoczył z rozpędu do szczeliny, która zaczęła się za nim zamykać... Nie dorwałeś go, czułeś jednak jeszcze w ustach smak krwi, trzeba było przyznać że niesamowicie przyjemny smak, mimo że nie różnił się niemal od smaku psiej istoty, to jednak... Wydawało Ci się że jest smaczniejszy.

Shiki’emu nie udało się dogonić swojej ofiary, był wściekły z tego powodu, iż nie skończył to, czego zaczął. W dodatku zmarnował cenny czas na zabawianie się z tym potworem, ale miało to także pozytywne strony. Odkrył tym samym swoją dziwną umiejętność wydłużania szponów oraz „przypomniał” sobie na temat portalu, którym uciekł gryzoń. Coraz to więcej faktów napływało do jego głowy, ale najważniejszy był jeden. Istniała także druga kraina, w której żyli ludzie, a Souchirou nie wiedzieć, czemu, chciał się tam właśnie udać. Po niedługiej chwili Pusty otworzył przez sobą gargantę, czarny portal umożliwiający przejście z obszaru pustynnego do świata ludzi – miasta zwanego Karakurą. Hollow nie wiedział jeszcze tego, żadne ludzkie wspomnienie do niego nie wróciło, ale wiedział, iż prawdopodobnie tam będzie mu lepiej – przynajmniej przez jakiś czas. Nie wahając się postawił kilka kroków wszedł w tą „czarną przestrzeń”. Nie trzeba było długo czekać, aby Hollow w niej zniknął, zaś po kilku sekundach portal do innego świata się zamknął.

Hollow z niewiadomego powodu rozumiał co raz więcej faktów, było to zapewne dla niego zdrowsze niż brak wiedzy o tym co potrafi, instynkt na szczęście podpowiadał mu co potrafi jego ciało. Przejście otwierało się dłuższą chwilę, gdy stało się na tyle duże Shiki w nie wszedł... Kroczył przez jakimś czas ciemnym tunelem którego końca przez jakiś czas widać nie było, ścieżka sama budowała się pod jego stopami... W końcu po pewniej chwili z daleka dostrzegł jasny punkt do którego zmierzał, z każdym krokiem punk tył bliżej i wydawał się być większy.
W końcu przeszedł przez niego i znalazł się...

https://bleach.forumpolish.com/obrzea-miasta-f58/okolica-zakadu-psychiatrycznego-t701.htm

<Przygoda Tabrisa>

Zimne, białe niczym śnieg piaski Hueco Mundo przywitały Tabrisa obojętnym szumem ocierających się o siebie ziarenek. Od czasu, gdy Pusty ostatnio odwiedził swą ojczystą krainę nic się tu nie zmieniło. Wielkie pustynie nadal sprawiały wrażenie opuszczonych, a sierpowaty księżyc wciąż wisiał na ciemnym, pozbawionym innych źródeł światła niebie.
Żadne obce reiatsu nie zakłócało ogólnego energetycznego spokoju okolicy.

Pusty wyszedł powoli z czarnej przestrzeni garganty. Rozejrzał się wokół, przywitając się ze swoim domem. Nareszcie mógł odetchnąć. Gdy tylko upewnił się że nikogo nie ma w pobliżu, usiadł na piasku aby odpocząć.
Był niezadowolony z powodu nieudanej misji ale nie było czasu na użalanie się nad sobą.
Należało jak najszybciej obmyślić nowy, skuteczny plan.
Tabris zamyślił się głęboko. Źle do tego podszedłem, niepotrzebnie tak napaliłem się na tą nagrodę.Ledwo udało mi się pokonać pieska strażniczego a coś mi się zdaje że ochrona wewnątrz nie będzie taka miła. Sam nie dam sobie rady- stwierdził z niechęcią.
Miał uraz z przeszłości jeśli chodzi o działanie w grupie ale wyglądało że tym razem będzie potrzebować pomocy pobratymców.
Tabris odpoczywał jeszcze chwilę, zbierając siły po czym wstał i wytężył zmysły. Szukał źródeł reiatsu nie większych niż jego własne. Miał zamiar znaleźć kilku pomocników którzy odwaliliby za niego brudną robotę.

Z początku zmysły Tabrisa nie wychwytywały żadnej emanacji reiatsu. Dookoła panowała absolutna cisza, jeśli nie liczyć cichego szeptu ocierających się o siebie ziarenek piasku. Nie mając lepszego pomysłu Pusty ruszył przed siebie nadal monitorując stan otaczającej go duchowej energii. Blady sierp księżyca obojętnie przyglądał się podróżującemu potworowi, a biała pustynia Hueco Mundo odbijała jego srebrzystą poświatę.
Po dłuższej chwili zmysły Tabrisa wyłapały skok reiatsu. Z początku niewielka emanacja zdawała się wzrastać z każdym krokiem, który Hollow czynił. Ostrożnie podążając tym tropem dotarł do niewielkiego skupiska stożkowatych kamieni, które kształtem i kolorem przypominały kły jakiejś ogromnej bestii. Pośród nich majaczyły trzy ciemne kształty, dało się też słyszeć głosy.
-Kto idzie?-Zapytał jeden ze skrytych między skałami stworów.-Jeśli odpowiesz w miarę szybko może Cię nie zabijemy.
Dwie pozostałe istoty buchnęły urywanym, wwiercającym się w uszy chichotem.

Tabris delektował się błogą ciszą gdy przemierzał pustkowie. Lubił to miejsce, tutaj nic nie przypominało mu o przeszłości a w dodatku panował tak umiłowany przez niego spokój. Z pewnością to miejsce dalece nie zgadzało się z zachodnią wizją piekła, może nawet znaleźli by się chętni aby tu zamieszkać? Ale właśnie wtedy gdy poczuł ślady reiatsu, stwierdził że jednak to niezbyt dobre miejsce dla słabych dusz. Zaczął iść jak po sznurku w kierunku źródła energii aż w końcu doszedł do spiczastego lasku które przypominały mu pale na które nadziewano kiedyś złoczyńców aby uczynić ich ostatnie chwile długimi i bolesnymi. Nic więc dziwnego że w takim miejscu kryły się hollowy. Tabris poczuł obrzydzenie gdy jedna z ciemnych sylwetek przemówiła. Naprawdę nie lubił tego robić, bratać się z innymi sobie podobnymi, dlatego też z pewną trudnością przywołał uprzejmy ton:
-Mówią na mnie Tabris i uprzedzając wasze następne pytanie, przybyłem tu w poszukiwaniu silnych towarzyszy jako że dokonałem wielce interesującego odkrycia w świecie żywych..- zawiesił głos mając nadzieję że w ten sposób rozbudzi ciekawość nieznajomych.
Gdy przemawiał próbował również określić poziom mocy jakim ta trójka dysponuje.

Jeden z cieni wyprysnął spomiędzy skał z szybkością, która zrobiła na Tabrisie niemałe wrażenie, po czym wylądował miękko przed nim. Pusty był od niego o głowę niższy, a jego wygląd przywodził na myśl niebezpieczną parodię kangura. Dolne łapy były niezwykle umięśnione i charakterystycznie wygięte. Kończyły je dwa zestawy pokaźnych, czarnych jak onyks szponów. Wychudły tors uzbrojony był w parę krótkich ramion zwieńczonych pazurzastymi łapami. Maska Hollowa przywodziła na myśl zalany gipsem pysk mrówkojada, przez co wyglądała dość...komicznie. Całe ciało stwora porastała skudłacona biała sierść.
-A cóż to za odkrycie, hmmm?-Mruknął Pusty opierając ciężar ciała na długim, muskularnym ogonie.-Nigdzie się nie ruszymy, jeśli nam nie powiesz, prawda chłopcy?
Spomiędzy skał dało się słyszeć głośny, nieprzyjemny chichot.
-Niech powie, niech powie!-Dwa piskliwe głosy zdawały się nakładać na siebie, jakby mówcy doskonale się ze sobą zgrali.

Wygląda jak jakaś groteskowa przytulanka.- pomyślał kpiąco, gdy ukazał mu się kangurzasty demon, ale przynajmniej jest szybki z pewnością będzie z niego użytek. Wyglądało również, że jest szefem tej małej bandy zainteresowej jego słowami. Połknęli przynętę.
Tabris skłonił lekko głowę ukazując tym samym szacunek dla stojącego przed nim. Gdzie indziej mogło być to odebrane za słabość, ale skrzydlaty wiedział, że większość z jego współbraci, to ego maniacy, którzy przychylniej patrzą na tych co uznają ich siłę. -Mianowicie odkryłem domostwo ,które aż promieniuje smaczną energią zgromadzonych w nim dusz. Zapasy tam zgromadzone wystarczyłyby na solidną ucztę dla armii głodnych pustych ale.. niestety jest także zbyt dobrze chroniony ,żeby taki przeciętny demon jak ja był w stanie nacieszyć się bogactwami tam skrywającymi.. Miał nadzieję ,że ta przydługa jak na niego przemowa wystarczy aby ich skusić.

"Pan Przytulanka" zastanowił się przez chwilkę, po czym skinął łbem w stronę skał.
-Abel, Amado...chodźcie no tutaj.-Głos Pustego był spokojny i stanowczy niczym u rasowego przywódcy.-Przywitajcie się z naszym nowym kolegą.
Spomiędzy białych kamiennych zębów wyłoniły się dwie dziwaczne, chude istoty. Na pierwszy rzut oka kojarzyły się z kościstymi szczurami, które postanowiły się przespacerować na dwóch łapach, a jako ułatwienie od matki natury otrzymały wydłużone kończyny. Stwory były dokładnie tego samego wzrostu i postury, a ich przypominające szczurze pyski maski miały dokładnie taki sam kształt. Generalnie ani długie, szponiaste łapy, ani wygięte jak u raptorów z "Parku Jurajskiego" nogi, ani też pokryte krótkim futrem ciała nie różniły się od siebie żadnym szczegółem budowy. Jedynymi różnicami był kolor futra (u jednej z istot było ono białe jak piaski Hueco Mundo, u drugiej zaś czarne niczym żałobna suknia) oraz fakt, że przypominający bezlistną gałązkę, delikatny malunek zdobił u każdego z "braci" inny oczodół (u białego prawy, a u czarnego lewy). Dopiero po chwili Tabris dostrzegł, że stwory są ze sobą zrośnięte ogonami, a dokładniej, że mają tylko jeden ogon, który łączy je niczym długi, robakowaty kabel.
-Witamy, witamy, witamy!-Zachichotały "szczury".
-Ja zwę się Asdurbal i mam do Ciebie jeszcze jedno pytanie...-Rzekł "Pan Przytulanka".-Na jakim miejscu w hierarchii naszej grupy widzisz swoją osobę?

Fizjonomia dwóch "szczurków" nie była zbyt miła dla oka Tabrisa ,ale cóż Hueco Mundo nie należało do miejsc po ,których paradują długonogie ślicznotki w bikini. Pusty skinął głową w stronę dwóch bliźniaczych pustych, zaciekawiły go połączane ogony tych stworów nie na tyle ,jednak aby zaraz zaczął o te niezwykłe połączenie wypytywać.
Zamiast tego skierował wzrok na Asdurbala aka "Pan przytulanka". Słuchając jego słów Tabris poczuł w ustach smak gorzkiej żółci. Oczywiście, rozumiał ,że hierarchia jest potrzebna ,aby gorsi nie wywyższali się ponad lepszych ,jednak on sam wolałby być poza tą drabiną społeczną.
-Oczywiście, na takie na jakie sobie zasłużę. - rzekł spokojnie, schylając głowę.
Ach! Gdyby tak był silniejszy. Sam rozwaliłby te drzwi i nie musiałby upokarzać się współpracą z tymi głupcami!

Pustynia na pustkowiach. Z każdym krokiem spod twoich stóp unosiła się lekka mgiełka kurzu. Nad tobą świecił księżyc wśród rozgwieżdżonego nieba. Gdzieniegdzie w okolicy można było ujrzeć pojedyncze konary drzew lub skał. Wędrowałaś tak bez celu, poszukując tylko możliwości, by się najeść i urosnąć. Od ostatniego posiłku minęły 4 dni i tamten hollow, przypominający wyglądem żurawia, nie był zbyt wymagającym przeciwnikiem. Wręcz był niczym dziecko, któremu należało zabrać lizaka. Ale ty już tego nie pamiętałaś, jeśli nie liczyć smaku. To zresztą było nieważne, nic się nie liczyło poza zaspokojeniem głodu.

Biały piasek wypełniał krainę Pustych, biały piasek ciągnący się po horyzont. I oto przez pustynię szła drobna istotka kształtem przypominająca człowieka. Jej włosy poruszały się przy każdym kroku drobnych nóg.
Długo już nic nie jadła. Jeszcze dłużej wędrowała. Ale dopóki można, trzeba wędrować, bo stojąc w miejscu nie poruszy się naprzód, dopóki ktoś nas nie przeniesie, a nikt nie robi tego za darmo, a zwłaszcza tutaj, gdzie poniesienie kogoś w drodze do siły jest równoznaczne z utratą swojego „ja” i staniem się częścią noszonego.
Nie pamiętała wiele na temat swojego ostatniego posiłku, pozostało tylko wspomnienie smaku. Bynajmniej nie było to niebo w gębie, ale jeśli nie ma się tego, co się lubi, to trzeba lubić to, co się ma. A Chiiko trzymała się tej zasady, wszystko, co mogło napełnić jej brzuch było dobre, smak wyznaczał tylko, jak dobre.
Szła powoli, nie chcąc tracić sił, krokiem dobrym na długie wędrówki. Czy to pamiętała, czy tak podpowiadał jej instynkt, dość, że zdawała sobie sprawę z tego, że jeśli w okolicy będzie jakiś hollow, powinna go wyczuć.
Szła dalej, mając nadzieję, że wkrótce coś znajdzie. Wróć! Przecież nie mogła nie znaleźć. W końcu zawsze coś znajdywała, dlaczego teraz miałoby stać się inaczej?

Szłaś dalej poprzez piaski, godzina, dwie. Czas płynął. W końcu wyczułaś czyjąś obecność. Rozejrzałaś się po okolicy, lecz nikogo nie było widać. Przynajmniej przez dłuższą chwilę. W końcu jednak zrozumiałaś, że jedynym miejscem, gdzie może być twój przyszły posiłek, jest wysoka skała, za którą mógł się ukryć.

Chiiko zatrzymała się. Pochyliła się, wczuwając się w powietrze. Szła już potwornie długo i mimo, że nie była wybitnie inteligentna, to nie lubiła zaprzepaszczać szans na posiłek przez głupi i oczywisty błąd w ataku.
Pochylona rozglądała się na wszystkie strony. Jeśli przeciwnik się nie ukrywał, to by znaczyło, że go tu nie ma. A po co ukrywać się używając umiejętności, jeśli niedaleko jest spora skała. W dodatku ukrywanie się za nią pewnie zbyt wiele nie kosztuje. Oczywiście nie myślała o tym wszystkim, tak działał instynkt łowcy.
Przez chwilkę stała pochylona, wahając się, czy atakować i jak. Mimo wszystko ukryty przeciwnik to trudny przeciwnik. Zgięła palce i wyprostowała je, rozwijając pazury. Rozwinęła ogon, którego mięśnie powoli się naprężały. Bardzo powoli, acz płynnie machnęła w nim w jedną i w drugą stronę. Przeszła parę kroków, by znaleźć się w miarę blisko skały. Powoli, by nie wywołać tym hałasu, rozłożyła skrzydła. Ugięła się na kolanach, aż jedna z jej dłoni dotknęła piasku. I...
Nagłe machnięcie skrzydeł i jednoczesne wybicie się na nogach. Starała sie poruszać po łuku, by nie musiała tracić szybkości przy omijaniu skały. W trakcie biegu poruszała przed sobą rękami, jeden z niewielu odruchów, który od jej ludzkiego życia się nie zmienił. Opłacał się, dawał większą prędkość, więc nie było powodu by się go pozbywać.
Coć na twarzy Chiiko nic się nie zmieniło, w jej oczach pojawiła się ta dziwna iskra. Nie była przecież lalką bez emocji. Była hollowem, hollowem i łowcą. Adrenalina związana z polowaniem nie była jej obca. Byłoby dużo trudniej, gdyby była.

Pomknęłaś do przodu, tak jak to sobie zaplanowałaś. Piasek przemykał pod tobą i znikał gdzieś z tyłu. Odległość coraz bardziej się zmniejszała i czułaś już całą sobą zbliżającą się chwilę. Wtedy właśnie dostrzegłaś swego przeciwnika. Wychylił się zza skały wolnym ruchem i obrócił się by poszukać swego celu. Gdyby można go było do czegoś porównać, to byłby to goryl. Masywne, umięśnione ręce, niewysoka sylwetka oraz to co mieliście wszyscy - dziura na klatce piersiowej i maska na twarzy.
W biegu uderzyłaś w niego, trafiając pazurami i upuszczając mu posoki. Lecz zamiast przewrócić go swoją masą, zwiększoną dodatkowo przez prędkość to właśnie ty odbiłaś się od jego boku i wylądowałaś na ziemi. Jedynym efektem, jaki wywarło na pustym to zderzenie, było cofnięcie się o krok w tył. Zaraz jednak ten ryknął wściekle i zaatakował. Potężna pięść ze świstem pomknęła w twoim kierunku, lecz zdołałaś jej uniknąć i cios tylko wzbił tuman kurzu obok ciebie.