Rynek Główny

-U Ciebie? To znaczy gdzie?-pytał dalej Kisaragi.
Rozglądał się, szukając źródła tego głosu.
-Proszę pokaż się. Kim jesteś?-ciągnął.

-Wreszcie się tu zjawiłeś, hihi... długo musiałam czekać- Zeskoczyła na ziemię z drzewa


-Hihi, jestem "szelest", twoim zanpaktou hehe- nie usłyszałeś jej imienia.

-Domyśliłem się już.-odparł Kisaragi z miłym uśmiechem.
-Nie słyszę twego imienia.-mówił dalej. Nie rozumiał, czemu mimo najszczerszych chęci nie jest w stanie jego usłyszeć, jak brzmi imię tej dziewczyny. Jego Zanpakutou.
-Powtórz swe imię raz jeszcze!-mówił już głośniej. Wyraźnie było słychać emocje w jego głosie.

-Hih- uśmiechnęła się szeroko zamykając oczy i lekko pochylając głowę.
-Moje imię? Musisz poznać w czasie walki-nadal się uśmiechała-jednak to od Ciebie zależy czy chcesz teraz walczyć, hihi możemy sobie nawet posiedzieć hihi- zostawiła wolny wybór Tobie.

-Chętnie bym został, ale tam są ludzie, którzy mnie potrzebują. Muszę ratować niewinnych. Doskonale o tym wiesz.-powiedział spokojnie Kisaragi.
-Jeśli chcę wygrać, muszę poznać Twoje imię. Musimy działać razem-mówił dalej. Bardzo potrzebował tej pomocy. Wiedział, że razem ze swoim Zanpakutou stanowią jedność. Dopiero znając jego imię i możliwości, będzie w stanie doskonalić się dalej, zyskując silę... aby móc bronić tych, których kocha.

-Chcę abyś poznał moje imię, jednak sama nie wiem czy jesteś godzien by je poznać, sam rozumiesz, stań do walki! czas to sprawdzić- Zauważyłeś w niej specyficzną zmianę, gdy nadchodzi czas walki ona staje się poważna- doroślejsza.
Wyciągnęła miecz, trochę inaczej wyglądał niż twój. Jest nieco dłuższy, rękojeść też zmieniła rozmiary, na odrobinę większe. Jej kolor zmienił się na fioletowy. Ostrze jest proste aż do jego zakończenia. Zakończenie jest lekko wygięte. Trzymała ostrze skierowane ku ziemi, w niewielkiej wysokości od Ziemi.
-Twój ruch- czekała aż ty wykonasz pierwszy krok.

Kisaragi stanął w pozycji gotowej do ataku. Również wyprostował ostrze swojego miecza przed sobą.
-Panie mają pierwszeństwo.-powiedział. Był skupiony. Wiedział, że nie ma czasu na tracenie czasu na walkę z własnym Zanpakutou. Musiał rozegrać to szybko. Joi potrzebował jego pomocy.
Fuujiro czekał na ruch dziewczyny. Nie chciał atakować pierwszy. Broniąc się, łatwiej zauważy lukę w jej ruchach i wykorzysta to na swoją korzyść.

-Dobrze więc- i ruszyła w twoją stronę.
Broniłeś się przed każdym atakiem, blokując jej ataki zanpaktou. Nawet jeśli zauważyłbyś lukę, nie miał byś jak jej wykorzystać.
-Postaraj się bardziej, tak nie wygrasz- mówiła, ciągle atakując. Nacierała szybko, i chaotycznie, nie miała żadnego schematu walki, albo miała, taki który nie zauważyłeś.

-Dobrze więc.-odparł Kisaragi. -Skoro nie chcesz taryfy ulgowej, to nie będę się powstrzymywał.-dodał.
Spojrzał przenikliwym wzorkiem na dziewczynę. Po chwili wykonał gwałtowny ruch biodrami, aby wykonać pół-obrót i zadać szybkie poziomie cięcie. Następnie, bez względu na rezultat, odskoczył do tyłu, by po chwili znów rzucić się w stronę dziewczyny i szybkim ruchem, zdać kolejne cięcie, tym razem od góry, skierowane prosto na ręce zmaterializowanej Duszy swego Zanpakutou.

Dziewczyna jest niska, więc z łatwością się pochyliła nad cięciem, w czasie gdy wylądowałeś ona już była obok Ciebie i znów cię nacierając.
Sam nie wiedziałeś jakim cudem udało Ci się uderzyć w takim tempie.

-Walka z Tobą to przyjemność.-powiedział nagle Kisaragi, szczerze się uśmiechając.
-Ale oboje wiemy, że nie mamy dużo czasu.-dodał, mówiąc tak, jakby chciał uświadomić dziewczynie, że to on będzie zwycięzcą.
Ponieważ była niska, Kisaragi szybko zmienił technikę walki. Zaczął wyprowadzać serię szybkich cięć, z góry na dół. W ten sposób utrudniał trafienie samego siebie, gdyż atakujący miecz, tworzył zarazem coś na wzór tarczy.
Poza tym Fuujiro, uświadomił sobie, że takimi cięciami może znacznie łatwiej dosięgnąć niższego od siebie przeciwnika.

-Lepiej, jednak nie na tyle ile byś potrzebował- Gdy to mówiła, uśmiechnęła się lekko, dając znak, że ma coś w zanadrzu.
Odsunęła się na bok przed twoim cięciem i zadała swoje w dwie ręce, była wystarczająco szybka. Rany nie były głębokie.

Kisaragi był wyraźnie zaskoczony jej szybkością.
-Widzę, że oboje nie pokazujemy wszystkich naszych atutów na początku-powiedział.
Spojrzał, mimo toczącej się walki, przyjaznym wzrokiem na dziewczynę.
-Moja kolej.-powiedział po chwili. Nie wypowiadając inkantacji, rzucił zaklęcie Oogata Shippuu w stronę dziewczyny.
Gdy tylko czar został rzucony, Kisaragi od razu po nim, z całą szybkością rzucił się do przodu, trzymając miecz nisko, aby zadać cięcie od dołu. Nie chciał zabić dziewczyny, a jedynie zranić ją.

-Czy to tak ładnie używać takich sztuczek? Nie ładnie!- gdy tylko rzuciłeś się w stronę dziewczynki, jej już tam nie było. Spostrzegłeś Ją nad Tobą.
Spokojnie wylądowała Ci na głowie, stojąc na niej
-Nie rób tak więcej- Powiedziała to łagodnie, bez żadnej agresji

-Zaskoczenie przeciwnika, to podstawa, czyż nie?-odparł Kisaragi bardzo przyjaźnie.
Podniósł wzrok, by spojrzeć na dziewczynkę. Machnął szybko wolną ręką, aby złapać ją za kostkę, by ją zrzucić na ziemię.
Jeśli ta jednak by odskoczyła, ten zamierzał od razu rzucić się w jej stronę, aby znów zadać ciosy mieczem. Chciał wejść w bezpośrednią wymianę ciosów. Walka ciągle trwała.

W czasie walki, po jakimś czasie, twoje ręce stały się ciężkie, nie mogłeś uderzać swobodnie.
Z trudnością podnosiłeś miecz.
-Co się stało?- zapytała dziewczynka zachowując powagę.

-Ty mi powiedz.-odparł.
Starał się dalej walczyć. Musiał za wszelką cenę wygrać. Joi potrzebował go, liczył na jego pomoc. Sam nie da rady tym dziwnym ludziom.
-Wygram tę walkę. Dobrze o tym wiesz.-mówił dalej.
Całą siłę woli włożył w to, żeby zadawać jak najszybsze ciosy. Cel był jeden - Wygrać.

-Pozwól że Ci wyjaśnię, jak zauważyłeś twoje ręce są tak ciężkie, że ledwo nimi ruszasz, ale pewnie nie wiesz dlaczego tak jest, mam racje?- pytanie retoryczne, nie zamierzała czekać na odpowiedź-Zadałam Ci cięcie w ręce, w tym momencie ostrze do tych części ciała wysłało specjalnie przygotowaną wcześniej energię na jego końcu, dlatego też uderzyłam Cię końcówką miecza.Z tego co widziałam, nie zauważyłeś że przed działaniem tej energii miałeś silniejsze, i szybsze ręce.- Wymieniła Ci wadę ataku, energia przed atakiem musi dojrzeć, musisz uderzyć końcem miecza, po ataku, nim paraliż zacznie działać, minie trochę czasu, wtedy też dana część ciała staje się silniejsza-Musisz pamiętać, że możesz atakować raz na jakiś czas, a zaraz po Cięciu, musisz trochę odczekać, nie wdawaj się wtedy w bezpośrednie starcia.

-Zdołałem to zauważyć-odparł. -Dlatego od pewnego momentu jedynie unikasz moich ataków. Ale zdaje też sobie sprawę, że ten paraliż nie trwa wiecznie, czy tak?-pytał Kisaragi.
Obserwował dziewczynę w skupieniu. Zastanawiał się, co musi zrobić, żeby wygrać. Żeby poznać jej imię. Imię swojego Zanpakutou.

-Nie trwa wiecznie, ale wystarczająco długo by dorwać przeciwnika... Są dwa możliwe sposoby na urwanie się od paraliżu.- Pokazuje Ci na palcu 1-Zadanie samemu sobie bólu w daną część ciała, gdzie występuje paraliż- teraz zmienia na 2- Gdy przeciwnik ujrzy dół rękojeści- chodzi o spód rękojeści.
-Jeśli chcesz wygrać, musisz poznać moje imię... nadal go nie słyszysz? Przecież ciągle Ci je mówię!- powiedziała śmiało dziewczynka pokazując Ci dół rękojeści, tym samym uwalniając Cię od paraliżu.
-Musisz powiedzieć moje imię na głos, wtedy wygrasz!

-Staram się je usłyszeć. Dobrze wiesz, że tylko jako jedność, możemy zwyciężać.-powiedział spokojnie.
Poczuł też, że wracają mu siły w rękach, że teraz znów może walczyć.
Po raz kolejny doskoczył do dziewczynki.
-Nie będę w stanie go usłyszeć, dopóki oboje tego nie zechcemy, żeby tak było muszę wygrać. Muszę udowodnić, że jestem godzien używać w pełni twej mocy.-mówił dalej.
Fuujiro znów zaczął wyprowadzać ataki. Najszybciej jak potrafił atakował poziomymi cięciami, tym razem na nogi dziewczyny.
Jeden celny atak wystarczy, aby ją spowolnić, a co za tym idzie, przechylić szalę zwycięstwa na stronę Kisaragiego.

Dziewczyna Uniknęła mówiąc
-Skup się! Pokaże Ci coś- przeskoczyła Cię i jednym cięciem w plecy ciężkim powaliła Cię na kolana. Nie miałeś sił wstać.
-Walczysz?- zapytała tak, jakby jej mina posmutniała, jednak nie widziałeś jej.

-Tak. Dobrze wiesz, że się nie poddam-powiedział Kisaragi.
Zastanawiał się teraz, jak ma sobie zadać cięcie w plecy, aby uwolnić się z pod działania mocy. Na spojrzenie na tył rękojeści nie było sposobu.
Kisaragi chwycił swój miecz odwrotnie i przejechał mocno ostrzem, po swoich plecach. Liczył, że to go uwolni z mocy.
Choć był już mocno poraniony, nie poddawał się. Postanowił wykorzystać ostatnią swoją możliwość. Wymówił szybko inkantację do zaklęcia.
Przy pomocy wiatru, Oogata Shippuu, chciał poranić lub chociaż pozbawić oręża swoją oponentkę.

Dziewczyna zatrzymała Cię przed zranieniem swoich pleców.
-Teraz patrz- powiedziała pojawiając się przed Tobą.
Nagle ciężko było Ci oddychać, bałeś się jak nigdy. Czułeś się okropnie, nie potrafiłeś się skoncentrować...
Nigdy się tak nie czułeś, krople potu zaczęły kapać Ci z głowy.
-Tego też pewnie nie rozumiesz- powiedziała lekko się uśmiechając.

-Wręcz... przeciwnie.-odparł Kisaragi, dysząc. Jego głos się łamał.
-To pewnie kolejna z Twoich mocy. Wywołujesz paniczny...strach, strach, którego...w żadne sposób nie mogę....kontrolować, przez co ...staję się niezdolny.... do walki-mówił dalej. W jego głosie wyraźnie było słychać obawy. Chciał, żeby dziewczyna jak najszybciej przerwała działanie tej mocy.

Wreszcie złapałeś oddech, ulżyło Ci... byłeś szczęśliwy że to koniec i nie chciałeś tego powtarzać.
-Wyjaśniać Ci to?- teraz siedziała sobie na ziemi, i spoglądała na Ciebie.

-Tak. Chcę dokładnie poznać wszystkie Twoje możliwości. Jeśli mam w przyszłości być perfekcyjny w używaniu twych mocy.-odparł Kisaragi.
Przestał już walczyć, usiadł na przeciw dziewczyny. Choć z całego serca chciał poznać jej imię, teraz zależało mu przede wszystkim na poznaniu jej możliwości. Chciał dobrze poznać swojego Zanpakutou, aby być jak najlepszym Shinigami w przyszłości.

-Tak więc, działa to na podobnej zasadzie co paraliż, z tym że zadając ciężką ranę wysyłam tam dość inną energię. Aby strach zadziałał, wróg musi Cię ujrzeć na dwojga oczu. Gdy tylko Cię zauważy przeszyje go ogromny strach, taki jak w twoim wypadku... Jest to potężne.
A zapomniałam dodać, musi popatrzyć Ci się prosto w oczy, a to wcale nie jest takie trudne, jak sądzisz.- Wstała, robiła coś na wzór otrzepania ubrania-Chcesz dalej walczyć?- zapytała znów powracając do pozycji bojowej.

-Jeżeli masz jeszcze jakieś moce w zanadrzu, to nawet nie wiesz jak bardzo-Odparł Kisaragi.
"Nawet jeśli miałbym po raz kolejny doznać tak okropnych wrażeń" pomyślał w tym samym momencie.
Ukłonił się, jak honorowy wojownik, przed pojedynkiem, by po chwili znów doskoczyć do dziewczyny. Tym razem jednak przyjął postawę obronną. Chciał, żeby dziewczyna była w ofensywie. Kisaragi planował bronić się, by w odpowiednim momencie ugodzić ją mieczem.
Ciągle starał się też robić, co w jego mocy, aby usłyszeć jej imię.

W pewnym momencie poczułeś tylko jej włosy na twarzy, potem wylądowałeś plecami na ziemi. Otworzyłeś Oczy zaraz po ataku i ujrzałeś dziewczynkę.
-Dzieńdoberek!- powiedziała to fajnie żartobliwym głosem.