Las w Rukongai

Nie udało mu się wymacać noża. Palce wsunęły się za kimono i zaczęły błądzić po piersi. Skóra była gładka i ciepła, nie wyczuł nierówności rany. Stwierdził, że nic mu nie dolega. Zupełnie jakby nie stoczył żadnej walki.
Głos Kaz'a rozbrzmiał słabo, a potem na nowo zapanowała cisza. Mimo wszystko dochodziło do niego sporo bodźców. To znaczy było ich wiele, jak na miejsce, w którym się znalazł.
Czuł na ciele dotyk kimono. Czuł twardość podłoża pod sandałami. No i usłyszał swój głos. Bardzo wiele jeśli wspomnieć jego poprzednie wizyty w pustce. Niestety wzrok wciąż nie funkcjonował. Nadal otaczała go nieprzenikniona czerń.

Jego słowa pomknęły w ciemność, lecz nie otrzymały odpowiedzi. Tym razem nie usłyszał kobiecego głosu, ani nawet żadnego innego odgłosu, którego by sam nie sprowokował.
Dotarło za to do niego nowe wrażenie. Chłód. Powietrze oziębiło się. Było nieruchome, lecz zauważalnie zimniejsze niż jeszcze chwilę temu. Mogło to jednak nic nie znaczyć. W końcu zdawało się, że bodźce dochodzą do niego stopniowo.
Pomyślał, że to może wewnętrzny świat, w którym żyje jego zanpakuto. Tylko skoro tak było to dlaczego Kazue nie otrzymał żadnej odpowiedzi? W końcu sam się tu nie dostał. Bardziej wyglądało jakby dostał nagłe zaproszenie. W takim razie może jednak był w przejściowej krainie pomiędzy światem żywych, a Soul society? Trudno było to stwierdzić, kiedy nic się nie widziało

Z większymi chłodami Kaz miał do czynienia, chociaż nie znaczyło to, że mógł nazwać panujące w tej otchłani warunki za korzystne. Ruszył przed siebie, a jego krokom towarzyszył cichy chrzęst ziemi.
Niestety zmysł wzroku wciąż nie funkcjonował. A może tutaj nie było po prostu światła, które mogłoby stworzyć obraz przed oczami.
Szedł kilka minut nie napotykając niczego. W ciemności nie wiedział nawet czy to miejsce ma jakieś granice. Może otaczała go bezkresna pustynia czerni bez wyjścia, skazująca nieszczę... łup! Czoło Kaz'a uderzyło o coś twardego. Ból rozpalił się w głowie. A więc jednak na coś natrafił.
Wymacał kształt i strukturę obiektu. Był on okrągły, szerokości słusznego rozmiaru drzewa i wysokości przewyższającej stojącego na palcach Kaz'a z wyciągniętymi do góry rękoma. Zdawał się być stworzony z kamienia tudzież innego chłodnego i lekko chropowatego materiału.
Wtedy z czerni wyłoniła się biel. Z początku bardzo przygasła, ale już po chwili Inugami mógł stwierdzić, że stoi naprzeciw wysokiej na jakieś pięć metrów kolumny z białego kamienia.
Rozejrzał się. W okolicy było więcej kolumn. Niektóre czarne inne szare lub białe, zakończone głowicami o różnych kształtach. Większość z nich była krzywo wbita w szarą spękaną ziemię. Podobny kolor miała gruba warstwa chmur zaścielająca niebiosa. Mimo, że odcinała ona kompletnie słońce (o ile ono tutaj w ogóle istniało) to wokół panował zaledwie półmrok.
Pustynia kolumn ciągnęła się po horyzont. Kaz rozglądał się wkoło siebie, gdy na prosto stojącej, czarnej kolumnie dostrzegł postać. Była nieco zgarbiona i opierała się na wyższym od niej kiju. Miała na sobie postrzępiony płaszcz, ale nic więcej Kazue nie dostrzegał. W jego oczach postać była tylko cieniem, który jakimś sposobem oderwał się od ziemi.
Kolumna znajdowała się jakieś dziesięć metrów za nim. Brodząc w ciemnościach musiał minąć ją i stojącą na niej istotę, która zdawała się wpatrywać w Kaz'a, nie wypowiadając przy tym słowa.

- Złe chwile tkwiące niczym drzazgi w twoim sercu - zgodziła się cień.
Istotnie, kolumn było tak wiele, że miałby trudności, aby je wszystkie zliczyć. Patrząc na nie rzeczywiście można było pomyśleć, iż życie Kaz'a do łatwych i przyjemnych nie należało.
- Ból jest różny, tak samo jak kolumny - wyjaśniła cień.
Zapytana o swoją tożsamość wyprostowała się i uniósła głowę. Oczywiście Kaz nie potrafił dostrzec żadnych szczegółów twarzy.
- Jestem cieniem ukształtowanym przez kolumny, a moje imię brzmi... - W uszach Kazuego zaszumiało tak, że nie usłyszał słów cienia.
- Nie jesteś gotów - stwierdziła po chwili. - Przychodzisz tu słaby i niedojrzały, jak dziecko przedwcześnie wyrwane z łona matki. W takim stanie nie masz tu czego szukać.

Tym razem kobieta cień nie odpowiedziała na pytania. Spojrzała na barierę ciemnoszarych chmur.
- Możesz wracać. Wróć tu, jak już staniesz się silniejszy.
Zmysły Kaz'a zaczęły się kolejno wyłączać. Najpierw powróciła ciemność, potem przestał słyszeć własny oddech. Uczucie chłodu i gruntu pod nogami zniknęło na końcu. Znów płynął w pustce, lecz nie trwało to długo. Po chwili ujrzał światło.

***

- ...nie zabiję was jednak, bo jesteście tylko ślepymi narzędziami w rękach uzurpatorów.
Kazue leżał na ziemi. Słyszał męski, niski głos. Zauważył wysokie buty nieznajomego. Wzrok prześlizgnął się w górę po czarnym ubiorze całkowicie  zasłaniającym ciało, aż doszedł do białej maski.

Spoiler:

- Kiedy jednak nastanie czas - kontynuował - będziecie musieli dokonać wyboru. Albo staniecie po stronie prawych chcących obalić tyranię i uwolnić króla, albo zginiecie w obronie kłamców i tchórzy.
Płaszcz mężczyzny załopotał, gdy odwrócił się na pięcie. Nie zatrzymywany przez nikogo zniknął w zaroślach.
- Zająć się rannymi - usłyszał zmęczony głos Hikifune.
Ktoś obrócił Inugami'ego na plecy. To był blondyn z VI.
- Ten tutaj żyje - rzekł do Hikifune, który właśnie przystanął nad Kaz'em.
Wyglądał okropnie, blady jak sama śmierć, miał cienie pod oczami jakby nie przespał kilku nocy.
Oficer skinął głową i poszedł dalej.
Kazue również nie znajdował się w najlepszej formie. Był słaby i obolały, ale w końcu żył. Blondyn odchylił poły kimona Inugami'ego i zmarszczył brwi na widok paska szarego bandaża opinającego ciało w miejscu, w którym wcześniej tkwił nóż.

- To się stało, że przegraliśmy - warknął blondyn. Przez kilka minut badał Kaz'a- Dobra, nic ci nie będzie. Nie wiem skąd się to wzięło, ale ochroniło cię przed wykrwawieniem się. - Zerknął jeszcze na bandaż, po czym wstał.
Kazue mógł zorientować się w sytuacji. Przy jedynym płonącym ognisku siedziała łucznika. Wyciągała otoczone białym światłem dłonie nad pierś łysego boga śmierci. Usiadł przy niej blondyn i również zastosował medyczne kido. Airi spacerowała nieopodal linii drzew. Shinigami z XI odzyskał spokój. Siedział przy jednym z nielicznych namiotów, które nie zostały zniszczone podczas walki. Kaz nigdzie nie widział jego bliznowatego kolegi. Hikifune zaś stał z pochyloną głową. Dopiero teraz Inugami zauważył, że oprócz własnego zanpakuto spoczywającego w sayi, miał drugą katanę, którą ściskał w dłoni. Jej ostrze było ułamane na 1/3 długości.

- Przegrywaliśmy. - Głos Hikifune był wyprany z emocji. - Potem pojawił się zamaskowany mężczyzna i pusty nagle znieruchomiał. Przez chwilę wydało mi się, że krępują go czarne łańcuchy. Potem w dłoni zamaskowanego pojawiło się coś w rodzaju włóczni, a może raczej halabardy, którą zabił pustego. Przed odejściem powiedział kilka słów, z których wynika, że może być wrogiem Seireitei.
Spojrzał na Kaz'a, który po raz pierwszy ujrzał w oczach Hikifune coś innego niż dumę i chłodną pewność siebie. Wydawał się być zagubiony, znużony, a może i nawet przestraszony. Być może nigdy nie jeszcze nie doświadczył takiej porażki. On, członek jednego z najpotężniejszych rodów, ten, który został w akademii został uznany za najzdolniejszego ucznia dekady. Po raz pierwszy Kazue mógł zobaczyć w Minoru zwykłego człowieka, a nie chodzący pomnik doskonałości.
- Nasz więzień wykorzystał okazję. Ocknął się i uciekł, a my straciliśmy za dużo sił, aby udać się za nim w pogoń. Straciliśmy również dwóch żołnierzy... - Urwał na moment. Kazue zauważył drżenie dłoni trzymającej zniszczone zanpakuto. Przy okazji wyjaśniło się co stało się z bliznowatym i Ryuu.
- Odpocznij. - Mimo emocji, które nim targały Hikifune był wstanie zachować spokój w głosie. - Do świtu pozostało kilka godzin. Wyruszymy wraz z budzącym się słońcem.
Wyglądało na to, że przynajmniej na razie Kazue nie zostanie zrugany za złamanie rozkazu.

[+1 reiatsu i psychika]

Hikifune nie odpowiedział. Kaz odszedł szukając miejsca zdatnego do odpoczynku. Na polance znajdowało się jeszcze parę szałasów nie tkniętych przez zamieć bitwy. Mógł się do któregoś z nich wkulać co zapewniłoby mu o klasę lepszy wypoczynek od spania na gołej ziemi.
Tak czy siak nie miał wiele czasu na zregenerowanie sił. Jego ciało jakby zdawało sobie z tego sprawę, bowiem mimo oczywistego zamętu, który gościł w głowie Kaz'a, udało mu się szybko pogrążyć w odmętach nieświadomości.

***

Zgodnie z zapowiedzią Hikifune wyruszyli o świcie. Powrotny pochód prezentował się dość żałośnie. Łucznika podtrzymywała łysego shinigami, który ledwo powłóczył nogami. Shinigami z XI szedł na końcu. Śmierć kolegi wydawała się nie zrobić na nim żadnego wrażenia. Szedł spokojnie nie przejawiając choćby skrawka szaleństwa, które nawiedziło go podczas bitwy. Blondyn szedł obok Hikifune, który dwukrotnie niechybnie spotkałby się z ziemią gdyby nie pomocne ramię kolegi.
Airi została wysłana przodem na zwiad. Jako jedyna zachowała siły. Kazue dowiedział się, że Ryuu kazał jej zostać w krzakach i pilnować więźnia. Dopiero gdy sytuacja stała się naprawdę zła postanowiła złamać rozkaz. Inugami tym razem nie ubezpieczał grupy. Wyglądał równie kiepsko co Hikifune i po paru godzinach niezbyt szybkiego marszu nogi uginały się po nim i musiał włożyć sporo siły w zrobienie każdego kolejnego kroku.
Zarządzane zresztą były częste przerwy. Hikifune nadal wyglądał jakby nie mógł dojść do siebie po porażce, a łucznika często obdarowywała Kaz'a karcącymi spojrzeniami. Zapewne widziała co zrobił z chłopcem. Jeśli się uprzeć nie musiał wcale go zabijać, ale przecież chłopak nie miałby podobnych skrupułów. Gdyby tylko był w stanie to z pewnością chętnie nadziałby Kaz'a na widły.
Z początku Hikifune wydawał się niechętny organizowaniu postojów w mijanych wioskach. Być może obawiał się, że do chłopów dotarł jakiś ocalały z pogromu buntownik, który niechybnie namawiałby prostaczków do wzięcia odwetu na osłabionych bogach śmierci.
To osłabienie wymuszało jednak na nich przyjęcie gościnności miejscowych. Łysy shinigami był bowiem bardzo osłabiony i cały dzień spędził leżąc w gospodzie. Łuczniczka wykorzystała okazję i gdy oboje z Kaz'em udali się po wodę do studni, powiedziała mu w kilku dosadnych słowach co o nim myśli. Szczególnie zniesmaczyło ją, że zamiast pomóc w walce z pustym poszedł dobić skrępowanego silnym bakudo buntownika. Jej wzrokowi nic nie umykało.
Airi przez cały dzień snuła się po wiosce. Wydawała się być mocno przybita, ale kto by nie był po śmierci dwóch towarzyszy? Do tych nielicznych zaliczał się shinigami z XI, który wydawał się być jedynie lekko znudzony.
Na odchodne pożyczyli od chłopów wóz, a Kaz zauważył, że łucznika wręcza jego właścicielowi sakiewkę, chociaż ten zarzekał się, iż dla shinigami oddałby go na wieczyste przechowanie nawet za darmo. Coś w oczach tego człowieka mówiło Kaz'owi, że myślał zupełnie inaczej, ale tylko głupcy sprzeciwiali się bogom śmierci w otwarty sposób.
Gdy weszli w pierścień gęstej zabudowy ciągnący się kilkadziesiąt mil, aż do bram Seireitei, napotkali patrol shinigami z X dywizji. Pod ich eskortą dostali się do białego miasta.

***
W szpitalu spędził zaledwie kilka godzin. Lekarz stwierdził, że jedyne czego Kaz potrzebuje to kilku dni odpoczynku. Miał za to pewno trudności z odklejeniem od chłopaka bandażu, który krył ranę po nożu. W końcu jednak się udało i założony został nowy opatrunek.
Po powrocie do kwater II dywizji minął w korytarzu Airi, która poinformowała, że czeka na niego Hibiki. Po misji przychodził czas na składanie raportów.

https://bleach.forumpolish.com/t674p30-gowna-kwatera-dojo-sypialnie-anie