Północna pustynia

-Nic tu nie ma-Usłyszałeś jakiś głos dobiegający za twoich pleców.

- To wiesz może co teraz powinienem zrobić by się przydać? - pytam.

-nie ma takiej rzeczy, jeśli nie posiadasz umiejętności

A jakie umiejętności są potrzebne? - pytam.

-Coś unikalnego, najlepiej jak byś umiał walczyć, ale teraz to jest najmniej potrzebne jak widzisz- Widzisz, że osoba która do Ciebie mówi, to nieznajomy Ci chłopiec. Jednak więcej szczegółów nie wiesz, za ciemno by je dostrzec.

- Głównie znam się na Magii Demonicznej. Czy to w czymś pomoże? - pytam.

-Tylko podczas walki... teraz nie jest to potrzebne jak widzisz

- DObra, to ja idę nie przeszkadzać. - odpowiadam i siadam gdzieś na uboczu.

Noc Ci się dłużyła w nieskończoność, czas płynie bardzo wolno. Jaskinia maskuje wasze rei, więc możecie czuć się bezpiecznie, jednak Tobie nie dawało wam to gwarancji bezpieczeństwa i byłeś w niepokoju.

Staram się dojść do pełnego zdrowia poprzez odpoczynek. Poza tym w ciszy koncentruję się na próbach komunikacji z zanpaktou.

Bardzo wciągnęło Cię to zajęcie, były chwile gdy udawało Ci się kontaktować z zanpaktou jednak te chwile były ulotne, a ich efekt krótkotrwały. Tak więc, jeszcze dużo pracy przez Tobą. Pracowałbyś dalej, jednak przerwał Ci hałas dobiegający z zewnątrz jaskini, w której się ukrywaliście.

-Nadchodzą!- krzyknął całą piersią wartownik. Wszyscy obok, Ci w pełni zdrowi i Ci ranni, zerwali się natychmiast by bronić się w jaskini. Znajdujesz się po środku wielkiego zamieszania, a sam stoisz jak słup.

Otrząsam się z zaskoczenia i pomagam walczącym.

Sa to kolejni puści, jak się miało wydawać ich miało być co raz więcej. Wiedzą już że jesteście na ich terenie, więc najbliższy czas będzie co raz to bardziej niebezpieczny. Gdy tylko wybiegłeś widziałeś walkę, chaos i nie porządek. Nie wiedziałeś do końca od czego zacząć, a nie chciałeś podejmować jakiś nie przemyślanych decyzji.

Staram się zorientować w sytuacji.

Nie jest łatwo, ale musisz obrać cel. Choćby pierwszy lepszy, ale to zawsze będzie lepsze niż stanie w miejscu i przyglądaniu sie temu wszystkiemu.

Atakuję pierwszego lepszego wroga przy pomocy #4 - Byakurai (Biała Błyskawica).

Udało Ci się trafić. Zraniłeś nawet dwóch hollowów w czym tego pierwszego dość poważnie a tego drugiego w średnim stopniu. Nadal trzymasz dystans, a żaden wróg nie zbliża się do Ciebie.

-8 rei

Koncentruję się i dobijam średnio rannego.

Ben

Pustynia była bezkresna Pluma nie wiedział który już którą godzinę lub dzień maszerował przez piaski tego świata. Czas zdawał się tu ni mijać... Wciąż to samo niebo, wszędzie cicho i pusto. Co jakiś czas pojawiał się jedynie silniejszy podmuch wiatru który porywał drobinki piasku do tańca.
Jedynym miernikiem upływania czasu mógł być wzrastający głód potwora, instynkt nakazywał znaleźć ofiarę i schrupać jej duszyczkę. Głód Hollowa jeszcze nigdy jednak nie został nasycony, faktycznie lżał, sprawiając że do sterów dochodziła silniej świadomość a nie instynkt, jednak zawsze gdzieś tam zostawało pragnienie pożarcia kolejnej ofiary i przeżycia swoistej ekstazy podczas konsumowania.
Teraz jednak Hollow nie czuł nic, nie widział nic co mogło by w jakikolwiek sposób zaspokoić apetyt.

Pluma, przesuwał powoli swe stopy po piasku, sunął przed siebie, nie mając żadnego miejsca, do którego mógłby dotrzeć. Chyba, że. Zwrócił swą głowę w kierunku, gdzie powinien znajdować się biały pałac. Ostoja najpotężniejszych, tych, którzy mogli pozwolić sobie na lepsze życie.
-Ehhhh- Zatrzymał się w miejscu. Ile to już czasu minęło, gdy jadł ostatni raz? Zbyt dużo, wiedział o tym doskonale, jego głodne ciało zaczynało dawać mu się we znaki. Palce uginały się samoczynnie, co jakiś czas nerwowo chichotał. Również instynkt sprawiał, że wędrował przez tą pustynię w poszukiwaniu jedzenia, zamiast czekać spokojnie w miejscu, aż te przyjdzie do niego. Przesunął swym smętnym wzrokiem po okolicy nie mogąc znaleźć niczego.
-Diabelne pustkowie-Syknął pod nosem rozeźlony. Jego ciało wygięło się, gdy ciało przeszyła kolejna fala głodu, a z ust wyrwał się kolejny spazmatyczny chichot. Musiał coś zrobić, inaczej straci swoją wolną wolę. Do głowy przychodziła mu jeszcze jedna myśl, jedno rozwiązanie, choć bardzo niebezpieczne. Nie miał jednak wyjścia. Uniósł swą dłoń wyżej, palce ułożył w typowy dla siebie gest, a następnie pstryknął palcami. Tuż przed nim rozwarła się czarna przestrzeń, ukazując Plumie po drugiej stronie jakieś miasto. Tak, to było definitywnie jedyne rozwiązanie. Podniósł się na chwiejnych nogach i wskoczył do Garganty.

[ przez chwilę popiszemy tu bo temat jest zajęty ]

Tunel był ciemny, długi, jednak na jego końcu czekało słabe światło - wyjście. Pluma pokonywał kolejne kroki, czuł że instynkt co raz bardziej wbija się w umysł jak potężne szczęki które starają się wyrwać jak największy ochłap. Potrafił jednak jeszcze z tym walczyć, wszak nie chciał oddać woli którą jakiś czas temu udało się mu zyskać.
Wyszedł, znalazł się na wysokim wzgórzu spory kawałek przed miastem, za nim, przed nim i po bokach rozciągał się las. Wszytko teraz jednak było skąpane w mroku, była noc. Pochmurna ciemna noc, widać było jedynie od czasu do czasu księżyc. Drzewa wokoło były powyginane, czasem dziwacznie, czasem karykaturalnie, groteskowo czy przerażająco... Tak czy owak taka ciemność nie była przyjemna. Wiatr poruszjący skrzypiącymi konarami i szeleszczącymi liśćmi budował nie miłą atmosferę, co jakiś czas z lasu dobiegały inne dźwięki świadczące o obecności dzikich zwierząt. Wielu ludzi mogło by tu dostać zawału, jednak Pluma od dawna nie był już człowiekiem, widział straszniejsze rzeczy.
Wiatr uderzył raz jeszcze, tym razem silniej. Wraz z nim pojawiły się jeszcze dwie rzeczy. Po pierwsze słodki zapach energii jakiejś żywej istoty... Po drugie Hollow zaczął słyszeć muzykę fletu. Bardzo spokojną cichą muzykę, która zdawała się koić zmysły... Nie umiał jednak zinterpretować skąd pochodzi, wydawało się że z jego własnej głowy.

Pluma rozejrzał się nerwowo wokół. Czuł się tutaj nadzwyczaj nieswojo, a może nawet odczuwał coś na kształt strachu. Ile to czasu minęło, kiedy znajdował się w tym przeklętym miejscu?! Tak odmiennym od monotonni, Hueco Mundo. Gdyby miał jakiś wybór, zapewne nigdy by nie przybył do tego obcego mu świata. Lecz głód ponownie dawał mu o sobie znać, musiał znaleźć jakąś ofiarę, inaczej zwariuje. Uniósł wyżej głowę wciągając w swe nozdrza powietrze, ze skrawka jego maski pociekła strużka śliny.
*Ahhh…*- potrząsnął oniemiały głową, otarł maskę rękawem swego stroju. Jego instynkt dawał się coraz bardziej we znaki, lecz coś go ukajało. Muzyka? Flet? Ale on przecież miał swój instrument schowany głęboko w połach swego ubrania.
*W mojej… głowie?*- Znieruchomiał niemalże natychmiast, obawiał się tego, co właśnie się z nim dzieje, to uświadczyło go tylko w fakcie, że już niedługo może stracić swą prawdziwą osobowość. Skupił się na wypływającym gdzieś reiatsu, to była jego jedyna nadzieja. Ruszył w kierunku skąd emanowała. Jego ciało wygięło się ponownie, skrzydła rozłożyły, a następnie… zniknęły w jego plecach, na twarzy pojawiły się czerwone plamy, które zaczęły kształtować się w mięśnie, również całe ciało przechodziło tą przemianę. Była dosyć makabryczna, ale nikt go tutaj przecież nie widział. Już po chwili na miejscu Plumy, stał jego ludzki odpowiednik. Mógł ruszać dalej.

Pluma nie czuł się tu dobrze, nie znał tego miejsca. Ziemia była całkiem inna niż pustynie Hueco Mundo, była różnorodna, pełno było tu nieznanego. Hollow może i kojarzył niektóre rzeczy, jednak trudno było mu powiedzieć skąd, wszak jego ludzka strona duszy już dawno zniknęła w mrokach umysłu potwora.
To wszytko było dziwne, czy Pluma tracił zmysły, czy instynkt płatał mu figle ? Słyszał muzykę... Tak czy owak nadszedł czas na żer i Hollow dobrze o tym wiedział. Dla niepoznaki przybrał formę ludzką, z całą makabrycznością tego zajścia. Teraz był ukryty i mógł ruszyć dalej.

Las był ciemny, ponury... Mroczny. Gałęzi drzew wiły się niczym groteskowe, powyginane stwory. Silny wiatr ruszał nimi nadając im "życie". W pewnym momencie do potwora doszło że Muzyka wcale nie wychodzi z jego głowy, otaczała go, później zaś zachęcała do podejścia w głąb lasu. Dodatkowo bestia w ludzkiej skórze wyczuła energię, tym razem złowrogą, nieprzyjemną... Wibracje zdawały się dochodzić z każdej strony.

Pluma rozejrzał się nerwowo, wokół siebie. Przyznać trzeba było, że otaczająca go zewsząd energia bardzo go drażniła, tym, że nie mógł ustalić jej źródła. Chwycił swej twarzy, jego oddech przyspieszył na chwilę, by zaraz się uspokoić.
-Czy, czy jest tu ktoś?- Wypłynęło z jego ust, lecz po chwili sam się zganił w swych myślach. To oczywiste, że ktoś, lub coś tu jest. Zastanawiał się nawet nad wycofaniem, w bardziej bezpieczne miejsce, ale ten potworny głód. Poprawił kołnierz swego płaszcza. Rozejrzał się ponownie szukając, jakiegoś pożywienia.

Energia zniknęła, tak szybko jak się zjawiła. Ucichła też muzyka... W lesie nastała głucha cisza. Ten stan był chyba jeszcze gorszy niż ten sprzed chwili. Wszak cisza była czymś nienaturalnym, czymś co w zasadzie w przyrodzie nie występowało. Nawet wiatr zdawał się przestać wiać... Po chwili jednak w Hollow uderzył silny powiew, a wraz z nim usłyszał słowa. Głos był bardzo łagodny, śpiewny i przyjemny dla ucha - Jestem mój drogi... Jestem... Taka samotna... Taka żałosna - Usłyszał. I był w stanie dokładnie zdefiniować stronę z której przyszedł dźwięk. Było to gdzieś przed nim.

204

[Oj czepiasz się D:, tak mi się napisało... Niech będą kulka ryżowe ;p]
No i obudził się. Był praktycznie pewny, że to nie jest sen. Pamiętał, że Yuri mówiła o nie przyjemnej pobudce. Prawdopodobnie miała właśnie to na myśli. Yuzuru na szczęście spodziewał się czegoś nieprzyjemnego więc nawet nie zdenerwował się za bardzo. Poczuł jedynie nieprzyjemnie kujący piasek. Miał go wszędzie od pasa w dół, co go trochę zdziwiło-był na pustyni?A może w jakiś sposób pod nią? Takie domysły zagmatwały jego ponieważ te miejsce było strasznie małe - musiał być na klęczkach. W pierwszej chwili pomyślał, że go dosłownie wepchnęli do jakiejś nory. Może jeszcze spotka tutaj jakiegoś zwierzaka, w końcu był teraz tutaj intruzem jeżeli to czyiś dom. Przypominając sobie jeszcze słowa Yuri dostrzegł przypadkową ironie - mówiła o rzuceniu na głęboką wodę, a Tanaka bardziej, by pomyślał, że rzucili go na "głęboki piach". Po chwili dostrzegł światełko, a z promieniami słonecznymi przybyło również do jego nozdrzy świeże powietrze. To mogło być wyjście, gdzie w końcu będzie mógł pozbyć się piachu z różnych części swojego ciała. Nie czekając za długo upewnił się czy asauchi jest na swoim miejscu i począł raczkować w stronę światła. Uważając na jakieś pułapki, w końcu teraz jest na treningu przetrwania i powinien być czujnym na każdym kroku, żeby nikt go w nieprzyjemny sposób nie zaskoczył. Jednak nie zrażając się cała sytuacją brną do przodu do swojego celu. Nie był tutaj na wakacjach tylko na treningu. A może, zostawili go gdzieś na pustkowiu, gdzie będzie musiał przetrwać przez pewien okres czasu - pewnego typu survival. Na pewno mieli nie konwencjonalne metody i nie sposób było się domyślić co wymyślą... Ciekawe co go tereaz spotka...

Jak na to by nie patrzeć, oczywistym się stało, że Yuri to kobieta, która dotrzymuje danego słowa. Nie można tego raczej nazwać przyjemną pobudką, prawda? Jeszcze mniej sympatyczne mogą się okazać rzeczy, które czekają na niego po wyjściu z tunelu.
Chłopak mógł z ulgą stwierdzić, że u lewego biodra miło ciąży mu asauchi, estetycznie przywiązane sznurem do pasa. W takich sytuacjach dawało ono złudne poczucie bezpieczeństwa, które poważnie zostało zakłócone przez niespodziewaną i niezamierzoną wyprawę...
Kolejną rzeczą, którą mógł stwierdzić było to, że z każdym kolejnym metrem blade światło oraz rześkie powietrze, z wyczuwalną jednak nutką siarki, stawały się coraz intensywniejsze. Wraz z malejącą od wyjścia odległością, robiło się coraz zimniej. Wszystko to potwierdzało przypuszczenia tułacza. Na końcu tunelu czeka słodka wolność! Trudno jednak nazwać to dużym pocieszeniem w takiej sytuacji, czyż nie? Yuzuru, pełzający teraz po omacku, niczym małe niezdarne niemowlę, nie wiedział tak naprawdę gdzie prowadzi go ta droga. Może prosto do szczęk złych bestii?
Pełznąc jednak dalej szczelina nabierała rozmiarów. Ostatnie kilka metrów chłopak mógł przejść z wyprostowanymi nogami oraz schylonym tułowiem, aby nie uderzyć w nic głową. Doszedł do niedużej, owalnej wyrwy w korze, przez którą bez problemu mógł się przecisnąć.
Trudno jednak powiedzieć, aby widok, który go przywitał na zewnątrz napawał optymizmem. Bezkres pustyni rozciągający się przed nim z jednej strony był czymś majestatycznym i nadającym się na piękny pejzaż, a z drugiej mógł wywołać przerażenie swoją rozciągłością, ciszą i dziwną aurą grozy.
Nieskończona pustynia, odmalowana pod hipnotyzującym spojrzeniem księżyca czarno-białą paletą kolorów, wydawała się kryć wiele sekretów. Gdzieniegdzie swoje czarne macki wystawiały spod piachu chude, martwe szkielety drzew. Były one jednak niczym w porównaniu do okazałego, wydrążonego pnia, z którego właśnie wywlókł się Tanaka. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że właściwie większość czasu musiał iść pod górę, bo drzewo nie było aż tak szerokie...
Na pierwszy rzut oka jedynymi rezydentami byli tutaj chłopak i blade oko księżyca, które kontrastowała z ponuro czarnym niebem, ale to nie mogła być prawda. Powietrze było ciężkie, a przestrzeń wypełniała wszechobecna, złowroga energia, która świadczyła o obecności setek organizmów w promieniu zaledwie kilku kilometrów. Tak jakby wszedł w jakieś zatłoczone, obrzydliwe lęgowisko nieznanych mu istot...
Nie był tu jednak bez celu. Nie wiedział dlaczego, ale poczuł, że zjawił się tu dla konkretnej przyczyny i rzeczy, którą musi odnaleźć. Było to jednak tak realne i silne uczucie dochodzące z podświadomości, że nie mogło podchodzić pod urojenie. Z drugiej strony nie miał pojęcia czego i gdzie ma szukać... Póki co jednak przed jakąkolwiek wyprawą przeszkadzał mu piach zalegający w butach, koszuli, nogawkach, włosach, a nawet w ustach...

Spoiler:

205

W końcu to światełko zaczęło się powiększać. Tanaka był coraz bliżej celu aż wyszedł na powierzchnię. Niestety jego przypuszczenia się potwierdziły. Był przez chwilę pod pustynią, a dokładniej w pniu wielkiego drzewa, które tutaj rosło. Jakże piękny i zarazem przerażający widok ukazał się jego oczom. Przed nim widniała wręcz bezkresna pustynia. Z jednej strony to był piękny obraz natury, z drugiej zaś był tutaj zupełnie sam. Nie wiedząc czy kiedykolwiek uda mu się stąd w jakiś sposób wydostać. Wolał jednak przystać na pierwszą myśl, by nie dobijać się dodatkowo, że jest szansa, że nigdy się stąd nie wydostanie. Do tego aura towarzysząca temu miejscu. Zewsząd biła negatywna energia. Miał wrażenie, że sam jej "zapach" chce go zabić. Jednak nie miał zamiaru tutaj umierać i nie chciał tutaj zostawać, dlatego też zmobilizował się w sobie i usunął ze swojej głowy wszystkie złe myśli, które chciały go pochłonąć. Pomógł mu w tym jeszcze wewnętrzny głos, który usłyszał. Nie rozumiał go ale był pewien, że przybył do tego miejsca w jakimś celu. Yuzuru był pewien, że ma tu coś do zrobienia. Może jednak nie słyszał żadnego głosu? Może to mu się tylko wydaje, a mózg stara się w jakiś sposób oszukać całą sytuację, by nie doprowadzić do szaleństwa. Może to instynkt, który nie pozwalał, żeby czarnowłosy się poddał. Teraz nic nie było pewne i wiele było różnych możliwości, jednak w tej chwili Tanaka stanął przed kolejną decyzją. Co teraz powinien zrobić? Zaufać instynktowi i brnąć w nieznanym kierunku, który wydawał mu się właściwym, czy też zostać tutaj i umrzeć z głodu, pragnienia...  Charakter i osobowość chłopaka zadecydowały walczyć i ruszyć w nieznane... I tak też zrobił Yuzuru począł iść w kierunku, w którym kazał mu iść jego wewnętrzny głos. Po wcześniejszym pozbyciu się piachu z różnych miejsc ciała, ruszył w nieznane...

Trudno było określić czy podświadoma wola zmierzania w nieznanym mu kierunku była narzucona przez jego własny umysł czy przez obcą, a nawet wrogą wobec niego, intencjonalność. W każdym razie, nie można było określić tego impulsu jako głosu w jego głowie - co podchodziłoby bardziej pod urojenia i pierwsze zaczątki schizofrenii spowodowanej bezustanną samotnością na bezkresnej pustyni. Ale na to raczej było za wcześnie.
Co gorsza, chłopak wcale nie odczuwał samotności. Nie miał wątpliwości, że zarówno pod białymi piaskami pustyni, jak i za wzniosłymi wydmami, kryły się dziesiątki istot. Kolejnym niepokojącym wrażeniem, o którego prawdziwości z dziwnym przekonaniem był pewny, było to, że istoty doskonale zdawały sobie sprawę z jego obecności. Przez te kilka minut nużącej wędrówki i szorowania o piachy bezmiaru pustkowia, towarzyszyło mu podejrzane uczucie, że jest tutaj nieproszonym gościem...
Rezydenci byli jednak bardziej ciekawscy niż można było się spodziewać.
Stworzenie nie było zbyt dużych rozmiarów. Próbując oddać wygląd tej istoty, trzeba wybrać pomiędzy naprawdę przerośniętym wężem, a skorpionem, choć po dokładniejszych oględzinach dochodziło się do wniosku, że nie przypomina żadnego z nich. Z niewielkiego wzniesienia, na wschód od wędrowca, spoglądało na niego bowiem mierzące niewiele ponad 3 metry długości stworzenie. Większa część długiego, łuskowato-kościstego odwłoku, który kończył jadowy kolec, widywane raczej u skorpionów, spoczywała na piachu. Druga, której koniec wydawał się być pozbawiony łusek, mięśni, a wyposażony w samą czaszkę i puste oczodoły, wygięta była w łuk, tak aby z zaciekawieniem obserwować wędrowca. Tanaka nie miał na pewno wątpliwości. Niewielki otwór w ciele, tylko upewnił go, że ta niemalże nierealna kreatura to hollow. U boków odwłoku z niesamowitym zacięciem, bez celu poruszały się niewielkie odnóża, które na pewno nie przydawały się w poruszaniu po pustyni, a bardziej przypominały mały defekt w procesie ewolucji, który natura miała zamiar usunąć w następnych pokoleniach.
O dziwo istota nie przejawiała żadnych agresywnych intencji. Można było odnieść wrażenie, że właściwie przystanęła tylko na chwilę aby poprzyglądać się wędrującemu przybyszowi, po czym popełzłaby dalej kontynuować swój "gadzi" żywot. Trudno jednak w to uwierzyć, prawda?

206

Chłopak brnął tak przez pustynie, mając u swojego boku asauchi. Nie wiedział, czemu ale mając przy sobie swoją ukochaną broń czuł się bezpieczny. Czasami do jego głowy wkradał się obraz katany z jego snów ze szkarłatną rękojeścią... Wiele by dał, żeby taką posiąść. Byłoby to spełnienie jego marzeń i snów - dosłownie. Przebywał kolejne to metry piaszczystej powierzchni i za każdym krokiem miał wrażenie, że ktoś go otacza i obserwuje. Bez wątpienia nie był to pojedynczy osobnik, a wielka grupa. Jednak mimo tego uczucia musiał brnąć pomimo wszystko do przodu. Jeżeli zostanie w miejscu to będzie dla niego koniec. W końcu na horyzoncie dostrzegł jakieś stworzenie. Miało ono nienaturalne kształty. Ciężko było zdefiniować do czego było podobne. Jednak przy dokładniejszej obserwacji Yuzuru mógł wywnioskować, że niewątpliwie stworzeniem, które go obserwuje jest hollow. I wszystko okazało się dla niego jasne. Pustynia, czarne niebo, hollowy... Wszystko wskazywało na to, że znajdował się w "centrum całego zła"- Hueco Mundo. Teraz wiedział dlaczego cały czas towarzyszyła mu ta nieprzyjemna aura. Szczerze, nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji, ale co począć. Musi przezwyciężyć wszystko co mu los stawia na jego drodze, tylko wtedy uda mu się do czegoś dojść. Spojrzał na hollowa nieopodal i dziwił się, że jeszcze go nie zaatakował. Gryzło się to trochę z jego wyobrażeniami na temat tych pożeraczy dusz. Ale może to było teraz tylko mylne uczucie, może ta bestia tylko czekała na dobry moment by zaatakować. Tanaka wolał nie ryzykować i w dalszym ciągu kierował się w stronę, w którą zmierzał. Miał dłoń przy rękojeści asauchi. Był czujny i gotowy na każdy atak. Obserwował kątem oka "skorpiona"...