Północna pustynia

Stwór westchnął słysząc pierwsze pytanie Saru. Postawił go na ziemii i odpowiedział na drugie:

-Bardziej trafnym pytaniem byłoby co robisz w mojej jaskini.

Zmierzył Saru wzrokiem, po czym przyklęknął przy nim by chociaż trochę zniwelować różnicę wysokości.

-Więc nazywasz się Saru... Wiem z pewnych źródeł, że masz całkiem niezły potencjał bojowy. Mimo to nie próbowałbym jakichkolwiek sztuczek, jak już wcześniej wspomniałem.

Saru mrugnął dwa razy, spojrzał w lewo i w prawo, aż w końcu powiedział:
- Saru nie jest w żadnej jaskini. Pamiętasz? Wyniosłeś Saru z jednej przed chwilą. A Saru tam sobie wszedł, żeby się miło kimnąć... ojj ale by sobie Saru kimnął... - powiedział Hollow na koniec nieco się rozmarzając. Małpiszon nie za bardzo rozumiał o co olbrzymowi właściwie chodzi. Gdyby ten miał, wobec niego wrogie zamiary to pewnie, by go nie puścił tylko zmiażdżył co nie? Nie mówiąc już o klękaniu przed nim. Jako, że zaś prosty był z niego stwór to postanowił kontynuować swą taktykę wypytywania, a jako że ten większy za pierwszym razem nie odpowiedział to ponowił pytanie:
- Czego Ty chcesz od Saru?

-Przychodzisz na moje terytorium, wchodzisz do MOJEJ jaskini i nadal masz czelność pytać czego od ciebie chcę. - powiedział głosem, w którym słychać było nutę gniewu

Wstał i machnął ręką w stronę jaskini. Wybiegło z niej około dziesięciu hollow różnych rozmiarów, niektóre małe, inne trochę większe, a jeden rozmiaru Saru. Otoczyły one goryla.

-Radzę ci mnie nie denerwować. Moje stado i tak potrzebuje jedzenia. Jako, iż wydaje się, że nie masz mózgu, daję ci prosty wybór. Albo będziesz mi służył, albo jest to koniec twojego nędznego żywota.

Hollow nadal krążyły wokół Saru.

Saru podrapał się po głowie palcem wskazującym prawej ręki nie za bardzo kumając o co temu wielkiemu drągalowi chodziło.
- Saru Cię nie rozumie. Jakby Saru tak zależało, żeby nikt nie wchodził do jego jaskini, to Saru by ją podpisał. - cóż dobra rada zawsze w cenie. Stwór był wielki, więc pewno i tępy, więc Małpiszon postanowił darmowo udzielić mu porady jakby to ułatwić jego życie. W końcu widać, że bardzo mu zależało na prywatności. On zaś jako geniusz mógł mu pomóc. Prawdziwie był mądry i dobroduszny! Wyglądało na to, jednak że ten nie czuł się zobowiązany odwdzięczyć się za pomoc tylko przyzwał stworki. Potrzebowały jedzenia? To widać kiepskie z nich były Puste. Saru od kiedy przybrał te formę, więcej jadł niż robił cokolwiek innego, a przecież działał sam. One w kilku powinny wyciągać na logikę lepsze efekty, a tu coś takiego.
- Skoro potrzebujecie jedzenia, a Saru jest tak najedzony, że tylko chce mu się spać, to Saru nie wydaje się, by to był dobry pomysł. Saru może dać Wam rady jak nie być głodnym, ale szybko, bo Saru chce się spać. - powiedział Kolos dumny ze swego odpowiedniego podejścia.

-Ty nadal uważasz, że to jest żart?

Hollow uniósł swoją wielką łapę i zamachnął się na Saru, który nie miał absolutnie żadnej szansy na jakikolwiek unik. Gdyby goryl nosił buty właśnie zostałby z nich dosłownie wystrzelony. Siła uderzenia posłała Saru dobre pięć metrów dalej. Czuł się jak przeżuty i wypluty, na pewno miał złamane kilka kości, jednak ból ogólny jaki został mu zadany nie pozwalał mu nawet rozróżnić które. Póki co nie miał nawet praktycznie szansy żeby się podnieść z piasku. Istota podeszła do niego i stała nad nim czekając co powie.

[-105 PŻ]

Potwór jak widać nie chciał przyjąć rad Saru, a ten miał je w istocie genialne. Pierwszą z nich byłoby "jeśli nie chcesz być głodny to poluj, a nie siedź w jaskini". Drugą "jeśli nie chcesz, żeby ktoś właził Ci do jaskini to ją podpisz". Hollow czuł, że jego proste zasady były tym czego Pan zadufany w sobie dupek i jego banda przydupasów potrzebowali. Niestety Ci wzgardzili pomocą Małpiszona, a zamiast przekonać go do zalet jakie wynikają z podłączenia się do silniejszego Pustego oraz jego stada ten postanowił połamać mu parę kości. Zamiast relacji towarzysz, towarzysz albo chociaż szef, pracownik, ten dał mu jedynie do wyboru Pan, sługa. Pan nie dba o sługe. Pan gdy mu przyjdzie ochota zabija sługe. Pan to nie szef, sługa to nie pracownik. Bycie sługą, kawałkiem papieru do podcierania sobie tyłka nie odpowiadało Saru. Ten mógł słuchać rozkazów, mógł być niżej pod względem hierarchii władzy, bo na władzy niewiele mu zależało, a nawet nie za bardzo rozumiał jej zasad, a ktoś o takiej sile mógł być kimś dla kogo, by pracował, komu by się podporządkował, ale bycie nędznym narzędziem, które ma do wyboru albo robić co jaśnie Pan każe albo zczeznąć jakoś mu się nie podobało. No, ale te skromne rozmyślania zostały przerwane przez potężny cios, który wybił z głowy Małpy jakiekolwiek myśli, teraz jego rozumowanie było skierowane tylko i wyłącznie na ból. Stwór chwycił się za miejsce, które bolało najbardziej i zawył z cierpienia:
- AŁAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Połamałeś Saru kości sukinsynu! - stwierdził fakt dokonany nie myśląc już wcale o wyborze, które ten mu dał. Jedyne co teraz skupiało jego uwagę to cierpienie, które paliło go żywym ogniem i od zewnątrz i wewnątrz jego ciała.

Stwór prychnął słysząc obelgę Saru

-Miałeś szansę. Zginiesz brzydką śmier...

Właśnie w tej chwili rozległ się potwornie głośny syk i olbrzymi wąż przewrócił dręczyciela Saru. Ten od razu przetoczył się na bok zrzucając go z siebie. Saru nie był do końca pewny co się właśnie odwala, ale na pewno będzie musiał podziękować za to opatrzności, jeśli takowa istniała.

Spoiler:

Zebrani byli tak zaabsorbowani wydarzeniami pomiędzy tytanem a Saru, że nie zauważyli przybycia całej małej armii Hollow, która zaatakowała tą, w którą goryl właśnie się wpakował. Wszędzie dookoła rozpoczęły się walki. Przy Saru zjawiły się dwa stwory troszkę większe od niego i spróbowały pomóc mu wstać, bądź podnieść jeśli zajdzie taka konieczność. Jeden z nich odezwał się:

-Spokojnie, nie jesteśmy tutaj, żeby zrobić krzywdę tobie. Szef kazał cię wyciągnąć z jatki. Poniekąd jesteśmy ci winni podziękowanie za wyciągnięcie tego skurwysyna z jaskini, dając nam możliwość ataku. Od dawna się na to czailiśmy. Nie opieraj się, to nie ma sensu, i tak jesteśmy silniejsi a ty nie możesz się ruszać.

Gdy ci zaczęli się do niego dobierać poczuł dodatkowy ból. Nic dziwnego, nie wiedział co zostało z jego kości. Nie miał jednak żadnej możliwości by oponować nawet jeśli by chciał. Obrazy wokół zaczęły się jakoś dziwnie rozmywać, a dźwięki walki jakoby rozciągać i zlewać w całość. Wszystko stawało się coraz ciemniejsze. Stracił przytomność.


Saru ocknął się leżąc w jakiejś jaskini. Musiał być to kompleks, gdyż z wejścia nie wpływało żadne światło. Przy "wejściu" do jego "pokoju" stała bardzo dziwna istota, jakoby ociekając lawą, która jednak nigdy nie kapnęła na podłoże pod nią.

Spoiler:

-Panowie, śpiąca królewna się obudziła.

Do pomieszczenia wstąpiło dwóch Hollow, tych którzy go przenosili.

-Witaj. Jak się czujesz? Podczas gdy byłeś nieprzytomny podaliśmy ci coś, co można by nazwać... lekiem.

Nadal czuł się jak odchody, jednak nie czuł już aż takiego bólu, a o wstaniu nadal nie mogło być mowy, jako iż kręciło mu się w głowie i czuł się słaby.

[+30 PŻ; Rei Max]

Działo się wiele, ale większości z tego biedny Saru nie kumał. Ten skupił się najpierw na tym jak to zajebiście mocno boli go ręka, a potem zaczął odpływać, chyba z powodu bólu. Troche do dupy, bo ktoś chyba właśnie go targał. No, ale przynajmniej zdaje się, że to nie ten Pan "siedzenie w jaskini jest najlepszym sposobem na polowanie", więc to już znacznie lepsza perspektywa. Taka była ostatnia myśl Małpiszona przed prawdziwym zejściem.

Obudził się w jakiejś jaskini. Czyżby kolejny gang lubujący się w przesiadywaniu wewnątrz gór? Ciekawe czy oni, chociaż ją podpisali, nie jak te poprzednie tłuki. Któryś z nich coś powiedział, ale Saru właśnie skupił się na czymś innym. Facet miał na swej dupie ciecz, ale na z niego nie spływała. *Jakim cudem to nie kapie? Przecież to bez sensu. Jeszcze to pływające na sobie coś gada. Masakra, Saru nic nie rozumie.* Z tego szoku Hollow obudził się dopiero gdy wlazły dwa kolejne, które zaczęły do niego gadać. Na pytanie jak się czuje zamyślił się. Wciąż było mu słabo, także to ich lekarstwo czy coś musiało być raczej badziewne. W końcu odpowiedział po chwili zastanowienia
- Saru się czuje jak.... kupa. - stwierdził, po czym spróbował usiąść, wstać czy cokolwiek. Chciał zbadać na ile jest w stanie pozwolić mu jego organizm. Po tym małym teście dodał zapytanie - Czego Wy chcecie od Saru?

Saru ledwo usiadł. Wszystko nadal piekielnie go bolało i kręciło mu się w głowie.

Widząc jak Saru się na niego gapi i po jego słowach Hollow odrzekł:

-Ty to chyba nie należysz do tych mądrzejszych co? Ty widocznie też musisz mieć jakiś mózg nad sobą coby kierował tą twoją kupą masy. Czego chcemy? Głupie pytanie po tym, jak uratowaliśmy ci życie. Będziesz służył szefowi. Aa.. Zapomniałem że nie ogarniasz. Przynieś podnieś pozamiataj, kumasz?

Do pomieszczenia wlazły kolejne 2 Hollow, rozmiarem zbliżone do Saru.

Kolejni żądali od Saru, aby ten był ich służącą. To, że była to inna postać, wcale nie zmieniało podejścia Małpiszona do tego typu sytuacji. Nie ufał istotom swego gatunku... jakikolwiek to on był. Mimo to jakoś przetrawiłby istotę bycia partnerem, pomocnikiem czy pracownikiem... ale sługą? To mu nie odpowiadało, być przed kogoś odsyłanym na prawo i lewo jak mu się chce. Być przedmiotem w czyichś łapskach, które to mogły dysponować Twoim życiem jak tylko im się zamarzyło. Nawet je zakończyć gdy będzie taka wola.
- A co z tym Waszym szefem nie tak, że nie umie sobie sam czegoś przynieść czy podnieść? - powiedział zaskoczony jego zakresem obowiązków. To wcale nie brzmiało ambitnie. On był myśliwym, a zamiatając nie uciszy trawiącego go głodu. Nie było możliwości, aby zgodził się na takie warunki. Lepiej umrzeć, niż czuć jak powoli zżera Cię głód gdy Ty zajmujesz się jakimiś zupełnymi pierdołami w imię jakiegoś dupka.
- A co Saru będzie z tego miał? - zapytał starając się upewnić, że sytuacja jest tak bardzo do dupy jak mu się zdawało.

-Wszystko niezbędne do życia. Schronienie, jedzenie. Powinno ci wystarczyć. No i jeszcze jedno. Jak spróbujesz kogokolwiek z nas wykiwać to mamy tutaj kilku którzy z całą przyjemnością skopią ci dupę do nieprzytomności. Jak wiemy już raz to przeżyłeś, aczkolwiek jest to nic w porównaniu z tym co przed tobą.

W pomieszczeniu zaczynało robić się tłoczno, weszła bowiem do niego mała hollow. Wyglądem odrobinkę przypominała człowieka, jednak do ideału dużo jej brakowało, a i Saru nie wyczuł od niej jakiejś dzikiej energii jakiej możnaby się było spodziewać. W rękach trzymała coś, co przypominało miseczkę z jakąś dziwną papką w środku. Podeszła do Saru z intencją natarcia go tym właśnie specyfikiem. Kolor miał niebieski a i zapach nienajlepszy.

- Saru sam sobie potrafi to zapewnić, więc nie rozumie po co miałby pomagać komuś kto nie daje niczego więcej, niż może sobie to zdobyć sam ktoś kto nawet nie wie czym jest. - powiedział Saru sfrustrowany, że już druga istota próbuje zrobić z niego popychadło, z którym nie liczy się nawet do tego stopnia, aby zaoferować coś porządnego. Równie dobrze mógł sczeznąć w łapskach tamtego potwora z jaskini, bo jego sytuacja nie wyglądała na lepszą nawet o stopień. Było to naprawdę irytujące tak, że ten aż nieprzyjemnie warknął w strony istoty niosącej smrodliwe smarowidło:
- Co to za smarki? - do tego czuł się beznadziejnie. Nie dosyć, że ten głód, którego odczuwał nawet po takim dniu, w którym tyle zjadł, więc mógł zakładać, iż będzie mu towarzyszył tak długo, jak będzie taką istotą, to jeszcze ból po otrzymanym ciosie przez dryblasa, a no i odczucie bycia traktowanym jak śmieć... przez drugą osobę z rzędu. Mówiąc krótko nie była to najlepsza pobudka w życiu Saru.

-Pewnie wydaje ci się, że to nic specjalnego, ale pomyśl o tym. Będziesz miał przy sobie ludzi, którzy pomogą ci wyczuwać nowe ofiary i jeszcze szybciej je powalać. Co do tych smarków, jak to pięknie nazwałeś, jest to lek, który tymczasowo znieczuli twój ból na tyle, byś mógł się swobodnie poruszać. Powalczyć nie powalczysz, ale przynajmniej się rozejrzysz.

Faktycznie, ból Saru praktycznie zniknął. Czuł się trochę sztywny, ale był już w stanie normalnie się poruszać.

~Yaguchi Heizo 01~

Puste widoki Hueco Mundo, czyli zupełnie nic nowego. Parę wyschniętych drzew na horyzoncie, trochę dookoła i księżyc, daleko na czarnym niebie. Blade piaski były ciepłe. W końcu Yaguchi znajdował się na pustyni. Ciepło jest chyba tam normalne... Zamaskowany wąż leżał zwinięty w kłębek, jak to miał w zwyczaju, zajmując minimalne, jak na jego gabaryty, pokłady piaszczystej przestrzeni. Dookoła ani żywej, ani martwej, ani pustej duszy. Tylko wąż i pustka. Może gdyby w Hueco Mundo były jakieś zmutowane, zamaskowane wiewiórki to by biegały po drzewach? Może takie istnieją? Teraz jednak inna myśl miała priorytet. Yaguchi domagał się posiłku. Minęło trochę czasu i wypadało by napełnić brzuch jakąś niewinną (lub winną) duszą. Tak w ogóle czy Puści trzymają dusze w brzuchu? Gdyby znaleźć jakiegoś, można by go wypatroszyć i się dowiedzieć...

Yaguchi powoli rozprostował swoje ciało. Delikatnie podniósł pysk i rozejrzał się wokół. Cisza. Tak mu się przynajmniej wydawało. Nic go nie niepokoiło, nie licząc głodu. Głodu, na który nareszcie przyszedł czas. Polowanie na jemu podobnych wydawało się w jakiś sposób niewłaściwe, przynajmniej teraz, kiedy nie do końca wiedział, czym właściwie jest, co właściwie robi. Podświadomie jednak czuł, że może powrócić do innego świata, do świata w którym chyba kiedyś był. Zapach dusz stamtąd wydawał się wyraźniejszy. A może to tylko wyobraźnia?
Wąż wyprostował się raz jeszcze, po czym otworzył Gargante. Czas na łowy.

W ciągu najbliższych sekund czy minut chyba nic nie zamierzało nagle wyskoczyć z tekstem w stylu "Och tak! Pożryj mnie Yaguchi-sama!", więc podróż do świata żywych najpewniej była świetnym pomysłem. Czarna Jama - popularnie nazywana Gargantą pojawiła się na zawołanie niczym pewien pokój, w pewnej książce, o pewnym małym okularniku. Zapraszała węża do środka, a on nie mógł się oprzeć...

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t356p270-las#67528

~Yaguchi Heizo 01~

Garganta wypluła Węża ponownie na północnym pustkowiu, aczkolwiek to miejsce było bardzo oddalone od poprzedniego. Było tu zdecydowanie więcej wyschniętych drzew, tak charakterystycznych dla tego miejsca. Gdzieś niedaleko stąd było nawet całe ich skupisko, coś na wzór lasu. Pewnie kilka minut pełzania i Yaguchi byłby na miejscu. Nie licząc tego jednego punktu, wszystko było zupełnie puste, jak to pustynia - piasek, wyschnięta flora i nic poza tym...

Yaguchi przeciągnął swoje kręgi i pomyślał. Robił się głodny, czas więc było na polowanie. Las wydawał się interesujący jednak wiedział, że wejście do niego może być zbyt niebezpieczne. Kraniec lasu, to zaś wydawało się w jakiś sposób dascynujące. Wąż stawał się niewidzialny kiedy tylko był unieruchomiony. Połaczyć to można z zagrzebaniem się w piachu i pułapka gotowa. I tak właśnie miał zamiar zrobić, dopeznąć do lasu, znaleźć wygodny punkt gdzieś a obrzeżu, i skulić się pod wydmą, wystawiając pysk, czekając na ofiarę, która na pewno nieświadoma przejdzie. Kluczem jest zdobycie pierwszej przewagi, potem, cóż, potem się zobaczy. Yaguchi uśmiechnął sie delikatnie na myśl o własnym planie, a potem popełzł powolutku w poszukiwaniu dogodnego miejsca

Wąż sunął po piasku, poruszając się całkiem szybko. W kilka minut dotarł w okolice lasu bladych drzew. Było tam zupełnie pusto, jak to w Hueco Mundo, ale przecież nic nie może trwać wiecznie i to właśnie byłoby szansą dla Yaguchiego. Niedaleko jednej z szerszych przerw między drzewami, która mogłaby w zasadzie służyć za wejście do tego martwego lasu, była spora wydma. Gdyby się pod nią schować, zakryłaby całe ciało Pustego, sprawiając, że potrzeba używania kamuflażu byłaby minimalna. Widząc taką okazję Wąż zakopał się w białym piachu, zostawiając na zewnątrz tylko fragment maski, tak żeby wszystko widzieć i móc w razie czego kogoś wyczuć. Po kilkunastu sekundach rozpłynął się w pustynnym krajobrazie, stając się niewidzialnym dla cudzych oczu. Pozostało tylko czekać. Minął pewnie jakoś kwadrans, gdy wreszcie coś się pojawiło. Było to wielkie, czterołape ciało, poruszające się powoli pomiędzy drzewami. Gdy tylko utrzyma kurs, wyląduje tuż pod pyskiem Yaguchiego...

Piasek był ciepły. Przyjemny wręcz. Pod piaskiem czuł się nawet bezpieczny, jakby miał dodatkową osłonę. Kiedy w końcu sie rozpłynął Yaguchi poczuł, że znowu staje się łowcą, istotą, której celem jest polować, łowić. Zabijać. Nie musiał czekać długo, wielkie cielsko zbliżało się w jego stronę. Cztery łapy, cztery kończyny. Dużo więcej do ataku, jednak odpowiednie oplecenie pozbawi oponenta szansy na jakąkolwiek odpowiedź. Wystarczy poczekać, bo gdy któraś z łap stanie blisko węża, trzeba będzie natycmiast rzucić się w jej stronę, wpełznąć na ciało i owinąć się wokół korpusu, idealnie pomiędzy kończynami, próbując wbić się zębami w okolice łap, by je wyłączyć. Potem szyja. Najpierw trzeba oddalić zagrożenie. Yaguchi delikatnie się napiął, tak by nie przestać być niewidocznym, spiął swe mysli i skoncentrował się na tym jednym zadaniu. Jeden szybki ruch, tyle musi wystarczyć, żeby dać mu przewagę

Obiekt zbliżał się powoli. Gdy tylko podszedł nieco większy kawałek można było zauważyć dwie jego szczególne cechy. Pierwsza była taka, ze wygląd jak wilk na sterydach, natomiast druga - był ranny. Poruszał się niewielkim (pod względem prędkości) tempem, ponieważ był na skraju sił. Osłabiona, nieświadoma zagrożenia ofiara - marzenie każdego łowcy. Wilk zbliżał się w stronę Yaguchiego, średnio zwracając uwagę na otoczenie. Wreszcie postawił łapę około metr od wężowego pyska, stawiając swój ostatni krok. Heizo wyskoczył jak błyskawica z chmury burzowej, nie dając Pustemu nawet sekundy na jakąkolwiek reakcję. Błyskawicznie obalił przeciwnika, raniąc wcześniej łapę, której chwycił się jako pierwszy. Wilk ostatecznie nie dowiedział się co go dokładnie atakuje, gdyż nim zdołał zawyć, kły Yaguchiego zatapiały się już w jego kark, powoli wysysając z niego resztki życia, aż wreszcie wysechł do reszty, zaspakajając wężowy głód. Polowanie zakończyło się satysfakcjonującym sukcesem, a i posiłek wydawał się wzmocnić łowcę...

[+1 do Wytrzymałości]

Ofiara była słaba, już pewnie myślała, że ucieknie losowi, że ma dziś szczęście. Że jest mężniejsza niż natura. Nie mogła mylić się bardziej kiedy ostatnie resztki życia wyciekały z jego ran, posilając węża. Yaguchi czuł z siebie jakąś dumę. Podziękował w myślach za tą ofiarę, i zaczął się zastanawiać, zwinięty w kłębek obok swojego niedoszłego "oponenta". Miał szczęście, obiektywnie na to patrząc i kolejny raz może nie być taki wesoły jak teraz. Z drugiej strony, taktyka może być skuteczna nawet dla tych zdrowszych. Pierwszy atak jest dużym zaskoczeniem, daje przewagę, a Yaguchi może mieć siłę na kolejne ataki, teraz, kiedy jest nasilony.
Kolejną propozycją jest udanie się jeszcze raz do Świata Żywych, i tam zapolować na te bezbronne dusze. Z drugiej strony, istota w czarnej szacie może wciąż tam być. Chyba, że i ona wraca do swojego domu co jakiś czas. 
Yaguchi postanowił zaryzykować jednak w inny sposób. Garganta przenosiła go w inne miejsce, w zależności od tego gdzie ją otworzył. Co prawda, próba badawcza w postaci dwóch otwarć, nie była obiektywna, jednak trzeba na czymś bazować. Wąż postanowił więc zagłębić się w las, a jeżeli nic w nim nie znajdzie, spróbować otworzyć Gargantę. Drzewa w Hueco Mudno wydają się być słabsze, no i nie mają liści. Więc to piasek będzie naturalny maskowaniem, może jakiś nieuważny Hollow uzna Yaguchiego za korzeń. Nie liczył on jednak na tyle szczęścia. Spięty, powoli zaczął pełznąć w stronę środka lasu

Las pewnie był dobrym miejscem na polowanie. W świecie, gdzie każdy jest myśliwym i zwierzyną jednocześnie panuje niepisana zasada, że im więcej elementów należy obserwować, tym gorzej. Drzewa, nieba, pustka pomiędzy nimi... być może nikt nie wpadnie na to, że w piasku również coś czyha. Jak najbardziej pewnie warto było spróbować...

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t2286-martwy-las#67672

~Yaguchi Heizo 01~

Ponownie wpełzając na kompletne pustkowia, Yaguchi pozostawał czujny. Jednak Hueco Mundo nie było na tyle łaskawe, żeby rzucić w niego jakąś ofiarą od tak. Być może wyczerpał limit szczęścia z tym rannym Hollowem? Tak czy siak w okolicy ani żywego, ani martwego... ani martwego, ale żywego... może tak można określić duszę? Nie było tu jednak nikogo, kogo można by o to spytać.

Pustynia dawała Yaguchiemu jakieś dziwne poczucie przynależności. Piasek, jego promieniujące ciepło, wydawał się tak bardzo znajomie przyjemne, przesypując się ziarnami pod rzędami łusek. Nocne niebo dawało spokój, bezpieczeństwo.
I to poczucie, jakby wszystko co zyło, umarło, a wszystko co umarło, ożyło. Ten groteskowy spektakl półżycia przesypujący się pomiędzy cząstkami ducha, pomiędzy życiem samym w sobie, ale i poza nim. Ten bezruch chaosu, który w tym momencie przeciez jest tak widoczny. Ta samotność, która jest przecież tak bliska. Nikogo. Tylko wąż, który w piasku pełznie do przodu, by odnaleźć coś, co może kiedyś będzie czymś więcej. Ale nie musi. Nic nie musi się stać. To poczucie dawało wytchnienie. Nie było oczekiwań. Nie było determinacji. Był tylko los, los który kieruje wszystkim, niczym pyłem na wiatrze.
Leniwe ruchy cielska powoli kierowały je dalej, głębiej w białe wydmy, gdzieś, gdzie nie był, gdzie zobaczyć może kolejny spektakl życia i raz jeszcze być przedłużeniem losu. Raz jeszcze stać się tym, co kończy. A może zejdzie do świata żywych, by raz jeszcze zaigrać z losem, w postaci istoty w czarnych szatach. Może zginie w piasku. Może jego istnienie jest tylko letargiem czegoś, co tworzać ten świat zmęczone opadło. Yaguchi nie wiedział. I nie obchodziło go to

Ciepłe piaski rozsuwały się pod cielskiem Yaguchiego, pozwalając mu na podróż w głąb Hueco Mundo. Wyschnięte drzewa, popularne w tym wymiarze nie pojawiały się od opuszczenia Martwego Lasu, a cały krajobraz wypełniała pustynia. Czy to w prawo, czy w lewo, czy w przód - wszędzie piach i pustka. Za wyjątkiem tyłu, gdzie na horyzoncie wciąż widać było opuszczony już przez niego las, natomiast nad nim było nocne niebo oraz księżyc z dala obserwujący życie Pustych. Przez dobry kwadrans nic się nie działo. Wszechobecna samotność przyczepiła się do Yaguchiego, niczym rzep do psiego ogona i za nic nie chciała puścić. Być może planowała zostać na zawsze... Lecz los miał chyba inne plany:
Po dłuższej tułaczce Wąż wreszcie coś zauważył - ślady. Wyglądało na to, że ktoś beznogi tak jak i on sam był tu całkiem niedawno, gdyż rów powstały w wyniku pełzania wciąż był świeży. Sądząc po kształcie, istota zmierzała na wschód...

Ślady. Coś postanowiło dalej ruszać się w piaskach, przecierając ślady. I to niedaleko. Yaguchi naśladował drogę, powinien tak. Czuł wewnatrz, że kolejne pełznięcia przybliżą go do czegoś. Czegoś, co może być tak blisko. Czegos, co będzie... nim? A może właśnie nie nim. Może odbiciem. Może parodią. Może.... Tyle pytań. Leniwe pełznięcia z pewnością przybliżały do celu. Jednak ile naprawdę zajmie wędrówka. Czy to ważne? Piasek przesuwał się między łuskami. Wszystko ma swoje miejsce i swoją kolej. Yaguchi mógł się tylko poddac nurtowi

Przemierzając kolejne metry piaszczystego terenu Yaguchi zbliżał się z powrotem do Martwego Lasu. Jednak, podążając za śladem, nie wpełzł na jego teren, lecz go wymijał. Śledząc jakiegoś zwierza przez dobre kilka minut, zauważył drugi zestaw śladów - tym razem psowate odciski łap, które mieszały się ze śladem ślizgu, zanim nadbiegły z Lasu. Może dlatego Heizo nikogo tam nie spotkał, nie licząc zbiegłego ptaszyska. Liczba potencjalnych ofiar zwiększyła się zatem do dwóch. Jednak nie da się dokonać skrytobójstwa na dwóch osobach jednocześnie, a przynajmniej Yaguchi nie mógł sobie tego wpisać w CV... Po kolejnych kilku minutach Wąż coś wypatrzył - dwóch innych Pustych. Jeden z nich w istocie był takiego samego kształtu jak Heizo, zaś opis drugiego chyba najlepiej zacząć słowem "lew". Masywny Hollow z kolczastą grzywą dookoła głowy, miażdżył potężną łapą dorwanego węża. Jednak gdy tylko położył na nim swoją kończynę, łuski węża rozłożyły się, a on sam, w mniejszej formie uciekł z uścisku, zupełnie jakby zrzucił skórę. Póki co wyglądało, że żaden z nich nie zauważył Yaguchiego.

Nie zauważyli go jeszcze. To dobrze, Yaguchi pomyślał, powoli chowając się w gałęziach wyschniętych drzew. Za chwilę stanie się niewidzialny. A wtedy będzie patrzeć na walkę, poczeka chwilę. W końcu ktoś wygra, a ktoś zostanie ranny. Ktoś przegra, ale uszkodzi drugiego. Było wyrównanie, a tylko i wyłącznie o to, kto okaże się lekko silniejszy się rozchodzi. A wtedy Yaguchi wejdzie do akcji. W końcu, nawet jeśli przeżyje bez większych ran, Yaguchi jeszcze nie walczył na poważnie

Yaguchi, wykorzystując nieuwagę przeciwników schował się w gałęziach pobliskiego drzewa, a po kilku sekundach nie było go już widać. Tymczasem drugi wąż krążył wokół swojego przeciwnika. Poruszał się bardzo szybko, choć prawdopodobnie jest to zasługa zrzucenia "skóry". Lew natomiast bardzo czujnie i spokojnie obserwował jego ruchy, próbując je jakoś odczytać. Może ta sztuka nie do końca mu wychodziła. W pewnym momencie wąż wystrzelił z piasku, wgryzając się w bok lwa z takim impetem, że o mało go nie przewrócił. Przeciwnik jednak dał radę się zaprzeć i w ostateczności upadł, ale celowo. Przygniatając przy tym węża swoim masywnym cielskiem. Po kilkunastu sekundach wstał, odsłaniając ledwie żywe, gadzie ciało, podczas gdy on sam zachwiał się.