Północna pustynia

To była okazja dla yaguchiego. Zaczął on okrążać walkę tak, by znaleźć się z boku lwa, lekko poza zasięgiem jego wzroku. Od tyłu może być spodziewanym kierunkiem. Widział, że ma doświadczenie w walce z wężowymi oponentami, jednak czy da radę z kimś większych rozmiarów? Jeśli Yaguchi oplecie go i zacznie miażdżyć, cały czas gryząc i szarpiąc, jest w stanie wywołać większe zniszczenia. I o to chodziło.Dynamicznie ale cały czas się chowają, Yaguchi zaczął okrążać pole bitwy. Czuł, że tym razem da radę

Lew nawet nie zareagował, gdy Yaguchi zsunął się z drzewa i zaczął go okrążać. Wyglądał na mocno stępionego, nie nadążając nawet za wężowymi ruchami. Pierwszy wyprowadzony atak mocno nim zachwiał, o mało nie powalając go. W tym momencie wyglądało to jakby się na drobną chwilę otrząsnął, bo stąpając mocniej po piasku, wykonał przed siebie spory krok i gwałtownie obrócił się w stronę Yaguchiego, który już chował się w piasku. Jako, że Wąż stracił kontakt wzrokowy z powierzchnią, nie zauważył co, ale mocno wstrząsnęło jego ciałem, a nawet drasnęło lekko jego ogon, który jako jedyny nie zdążył się schować. Co więcej, nieznana siła wyrzuciła go spod piachu, odsłaniając z powrotem przeciwnika, z paszczy którego wydobywało się coś na kształt pary. Po chwili jednak lew padł na ziemię jak kłoda. W międzyczasie drugi wąż pozostawał chyba nieprzytomny...

[-6 PŻ]

Yaguchi wycofał się jak oparzony. Nie wiedział do końca co się stało. Krótkie rozejrzenie się. Jeśli bezpiecznie, trzeba dobić lwa, a potem i węża. A potem cóż, ucztować. Dwie zdobycze to dobry wynik. No, o ile rzecz jasna nie czeka go więcej nieprzyjemnych niespodzianek. 
Yaguchi miał wrażenie, że hollowy dysponują ciekawymi umiejętnościami, które czekają tylko na rozwinięcie. Czy również w nim drzemie coś więcej niżli kamuflaż? Być może, być może nie. Yaguchi posunął się lekko, do, miał nadzieje, nieprzytomnej ofiary. Zastanowi się nad tym, kiedy już się wydarzy

Yaguchi podpełzając do lwa zauważył, że ten wciąż żyje, choć faktycznie był nieprzytomny. Być może zużył za dużo Reiatsu, albo ten inny wąż jakoś go zranił? Tak czy siak obaj Puści leżeli nieprzytomni, więc Heizo nie pozostało już nic więcej jak tylko się posilić. Gdy to zrobił, rana od razu przestała boleć, a on poczuł jak poziom jego Reiatsu nieco podskoczył. Czuł się nieco silniejszy, lecz ponownie otoczyła go pustka Hueco Mundo...

[Wyleczenie, +2 Tymczasowe Punkty do Reiatsu, +1 Stały do Siły, +1 Stały do Reiatsu]

Wąż przeciągnął się ospale po tym posiłku. Było w nim coś ciekawego, coś co dało mu poczucie, że może więcej. I czy zrobi więcej? Może. Na pewno nie teraz. Był sam, znowu. Wszędzie pustka, wszędzie spokój. Świat schował się gdzieś. Yaguchi mógł zrobić wiele. Mógł nie zrobic nic. Wybór był przytłaczający. Postanowił więc powoli pełznąć w stronę południa. Coś może tam się wydarzyć, może kolejny posiłek

Wąż przesunął się po piachu, wyruszając na kolejne polowanie. Czy będzie ono udane? Yaguchi pewnie na to liczył, ale ciężka ręka losu nie zawsze idzie w parze z czyimiś oczekiwaniami. O wszystko trzeba walczyć. Zatem przemierzając nieskończone pustkowia Hueco Mundo trzeba było nieustannie poszukiwać okazji do wzmocnienia się i uważać na chciwość innych mieszkańców tego nocnego wymiaru. Na szczęście (lub też nie) przez następne dobre kilkanaście minut Yaguchi nie spotkał nikogo. Nic, a nic. Chyba wszystkie darmowe ofiary pustyni wyczerpały się na dzisiaj...

Hueco Mundo nie przynosiło żadnych owoców. Los mówił wprost, że chyba nie tutaj szukać ofiar. Yaguchi poczuł, jak wzywa go Świat Żywych. Coś, z czym chyba miał połączenie kiedyś, dawno temu. Otworzył Gargantę i wskoczyl. Może pogapi się chwilę na ludzi

Portal pojawił się jak zwykle, bez przeszkód, zapraszając w swoją czarną otchłań. Pewnie mało który Pusty potrafi mu odmówić...

[Akcję przenosimy tu:] https://bleach.forumpolish.com/t2341-zrujnowany-budynek-mieszkalny#68200

~Andreu Vespaux 02~

-Wypadałoby. - odparł Gaspar, rozglądając się dookoła. -W takim stanie żadne z nas nie przetrwa nawet minuty... Być może powinniśmy wrócić do Świata Żywych? - rzucił, dodając ostatnie zdanie niemrawo pod nosem. Po chwili jednak pokiwał przecząco głową, jakby do samego siebie, najpewniej przypominając sobie o Shinigami.
-Trzeba zapolować... - stwierdził, co chyba było dość oczywiste do stwierdzenia, po czym machnął ogonem przed siebie, jakby dawał znak do ruszenia. Ranny poruszał się dosyć mozolnie, przez co Szerszeń choćby się czołgał i tak by go wyprzedził.
-Miałeś jakieś pytania? - powiedział, jakby coś mu się przypomniało.

Niepokojącym było, że Gaspar, który normalnie szybciej biegał niż Vespaux latał, teraz ledwie nadążał za owadem. Hollow dopiero teraz uświadomił sobie jak bardzo bitwa wyczerpała towarzysza. –Wespo mieć coś znaleźć samemu, czy też chcieć walczyć?- W jego obecnym stanie nierozsądnym byłoby, gdyby potwór dodatkowo się nadwyrężał. Stawonóg czuł jednak, że Delgado jest zbyt dumny by polegać wyłącznie na nim w zdobyciu pożywienia. Nie mówiąc nic o tym, że prawdopodobnie nie ufał mu dostatecznie by dać mu wolną rękę. -Mówić o sprawa do załatwienia. Mieć na myśli Dziurawy, którego Wespo mieć pomóc zabić, tak? Co móc powiedzieć? Jak silny? Co umieć? Co zajść?- Pytanie szerszenia o historię ich konfliktu było motywowane wyłącznie ciekawością. Nie miałby więc wilkowi za złe, gdyby odmówił mu odpowiedzi na nie. Dwie pozostałe wiadomości mogły być jednak przydatne w pokonaniu tajemniczego przeciwnika.

-Dam sobie radę. - powiedział Gaspar, przez zaciśniętą szczękę. Widać było, że nie do końca ma siłę na samo poruszanie się, a co dopiero walkę. Ciężko wyobrazić sobie jego "polowanie". Ale nie zamierzał się zatrzymać, czy położyć się i odpocząć - po prostu uparcie parł do przodu, idąc chwiejnym krokiem.
-Jest pewien Hollow, który nazywa siebie "Królem". - zaczął. - Las, w którym się spotkaliśmy był jego "terenem". Często do niego wraca ze swoją grupką i czekałem na jednego z nich. - mówiąc to nie przestawał się rozglądać, jakby poszukiwał jakiegoś oponenta. -Od jakiegoś czasu likwiduję ich po jednym, próbując dobrać się do ich Króla. Jednak im więcej ich ginie, tym więcej pojawia się na ich miejsce. Są jak szybko regenerujący się organizm. Dlatego zamiast odcinać kończyny chcę zabrać się za głowę - bez niej całe ciało nie będzie w stanie funkcjonować. - powiedział. -Rozumiesz?

-Król? Znać Królowa. Podobna do Wespo tylko znacznie większa. Zwłaszcza w zadzie. Jakoś powiązani?- Zapytał się szerszeń śmiertelnie poważnie. Plan Gaspara w formie w jakiej mu go przedstawił wydawał się ryzykowny. Faktem jest że wiele istot ginie gdy odcina im się głowę. Ale karaluch może przeżyć bez niej nawet kilkanaście godzin. Jeśli uda im się zabić przywódcę stada przynajmniej część może się na nich rzucić. Czy to by pomścić ich pana, czy też by udowodnić, że zasługują na jego miejsce. Jak wieloma sprzymierzeńcami dysponuje obecnie potwór? Jeśli wilk ma zamiar się do niego dostać unikając jego podkomendnych, w jaki sposób chce to zrobić? Cóż, pozostaje mieć nadzieję, że Delgado wie co robić. Z resztą zanim przystąpią do ataku, muszą najpierw odzyskać siły. Jak stawonóg się obawiał, jego towarzysz miał zamiar brać czynny udział w polowaniu mimo odniesionych ran. Może chociaż zgodzi się na role, która nie wymaga zbyt dużego wysiłku? –Wespo być wabik.- Zaproponował. -Gdy znaleźć Dziurawy, ukryć się. Wespo przyciągnąć żeby móc zaatakować z ukrycia. Zgadzać się?

Przez wszystkie wypowiedzi Szerszenia, Gaspar przebrnął milcząc. Wydawało się jakby próbował rozszyfrowywać każde słowo Wespo, albo skupiał się na tym, żeby po prostu iść, nie przewracając się na pustynne piachy Hueco Mundo.
-Nie i nie. - odparł chwilę po tym, jak Szerszeń skończył mówić. -Nie jestem aż tak poraniony, żeby czekać, aż ktoś łaskawie nawinie mi się pod ogon. - dodał. Był wyraźnie niezadowolony propozycją. Co więcej, znalazł w sobie jeszcze trochę siły by nawet przyspieszyć, a także jego pancerz powoli zaczął odrastać. Jako pierwsza zarosła luka na żebrach, która nie potrafiła się zregenerować, gdy Vespaux pierwszy raz spotkał Wilka. Na około nie było zupełnie nikogo. Prędzej zapowiadało się na relaksujący spacerek niż walkę. Może to i lepiej... Któż to wie.
-Król jest ogromny. - powiedział po chwili. -Przypomina lwa i potrafi ziać ogniem. W sumie to nawet nie wiem jak silny jest, gdy walczy na poważnie...

Vespaux nie rozumiał uporu Gaspara. Czy wilk był tak pewny siebie? Może ciągle mu nie ufał? Przecież gdyby chciał mu wbić nóż w plecy, zrobiłby to dawno temu! A może uważał, że szerszeń jest zbyt niekompetentny, by traktować jego sugestie poważnie? Czując, że zaczyna go denerwować, owad nie odzywa się, o ile jego przyszły pan tego od niego wymaga. Fakt, że pancerz Delgado zaczynał się regenerować był jakimś pocieszeniem. Tym niemniej stawonóg zaczynał coraz bardziej wątpić w rozsądek wilka.

Gaspar zerknął w stronę Wespo, nieco zaskoczony. Chyba spodziewał się jednak jakichś pytań co do "Króla" lub dalszego przekonywania do odpoczynku. Zbroja Wilka w międzyczasie regenerowała się w naprawdę szybkim tempie. Tym razem Szerszeniowi jednak udało się przyuważyć coś więcej - świecący bladym, błękitnym światłem fragment ogona. Wydawało się być w kształcie klepsydry i im jaśniej błyszczał, tym szybciej Wilk odzyskiwał siły. Dzięki temu Gaspar z każdą chwilą przyspieszał kroku. Zupełnie jakby naturalne zdolności regeneracyjne przyspieszyły do wręcz niemożliwego poziomu. Minęło dosłownie kilka minut, gdy Wilk był już w stu procentach sprawny. Wtedy tajemniczy symbol zniknął. Jednak dalej w okolicy nikogo nie było.
-Może jednak wrócimy do świata żywych... - rzucił wreszcie.

Szerszeń patrzył ze zdumieniem na znajdującą się na ogonie wilka klepsydrę. Wygląda na to, że kiedy Gaspar wspominał, że potrafi regenerować pancerz, nie miał bynajmniej na myśli typowej dla Hollow techniki. –To leczyć tylko skorupa, zgadzać się? Jak reszta- zapytał Delgado. Nie wiedział co jego kompan przeżył na polu bitwy, ale wątpliwym było by zdołała ona kompletnie uchronić go przed obrażeniami. Jeśli zostanie on ponownie z niej obnażony, ile będzie w stanie przetrzymać? Cóż, wilk jak zwykle się go nie posłucha. Zgodnie z jego poleceniem, Vespaux otwiera Gargante. Oby chociaż portal przeniósł potwory do w miarę bezpiecznego terytorium...

Gaspar zerknął na Wespo, jakby nie wiedział o co Szerszeń pyta... Ostatecznie jednak nic nie odpowiedział, najpewniej uznając, że opowiedzieć o umiejętnościach wystarczy tylko raz. Vespaux zatem otworzył portal do świata żywych, a Wilk wskoczył do niego jako pierwszy. Wydawał się czuć wyjątkowo dobrze, jak na kogoś, kto chwilę temu miał pancerz w strzępach...

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t2277-przedmiescia#68749

Nikt w Rukongai nie postanowił już ich zaatakować. Wyglądało na to, że po raz kolejny Martellowi udał się rajd na Soul Society, przez który rozumiał wejście, zeżarcie kilku dusz, obicie Shinigami i zniknięcie, nim zrobi się naprawdę gorąco. Do tego uzyskał ciekawe informacje. Oto gdy on stabilizował Gargantę, jego nowy towarzysz zdradził, że wie którędy do Los Nachos. Co zabawne totalnie źle wymawiał jego nazwę. *Las phi. Kto widział na pustyni jakiś las i to nazwany "Noches", bez sensu. Zresztą po co Ci Arrancarzy mieliby w lasach przesiadywać? Coś mu się musiało w nazwie pokićkać.* Pomyślał rozbawiony tą językową wpadką tego Boyosa. Ta informacja była znacznie istotniejsza dla Adjuchasa, niż imię kosyniera. Oto być może znalazł drogę do swego celu, do zakończenia przekleństwa głodu. Czuł ekscytacje i podniecenie, ale nie mógł teraz się rozluźniać, Garganta musiała być stabilna. Gdy to mu się udało przedstawił się:
- Zwą mnie Martell. - Następnie zaś wszedł w czarny otwór, który prowadził bezpośrednio do okrutnego, biało-czarnego Hueco Mundo.

Pomimo, że po postawieniu stóp na piasku Fortalesa nie dojrzał żadnego, czającego się na nich potwora Hollow nie był zadowolony.
- Niech to szlag. - Burknął pod nosem. Ten grymas stał się wynikiem porażki, którą odniósł podczas "celowania" przy przenoszeniu się między światami. Chciał trafić w miejsce poznania Meshera, aby w razie konieczności z łatwością móc wejść do podziemi, ale to mu się nie udało. Pusty rozejrzał się w okół w poszukiwaniu charakterystycznych punktów. Jakiegoś innego zejścia pod ziemie, wielkiego pałacu albo czegoś co po prostu przykuje jego uwagę. Przy okazji wypatrywał innych Hollow, którzy mogli zaburzyć spokój i odpoczynek grupy pod jego dowództwem. Przyszedł czas zaspokoić ciekawość, która była tak intensywna, że sprawiała, iż Młotnik, aż dygotał od wewnątrz... A przynajmniej mu się tak wydawało.
- No dobra, chyba jest spokój. Wskaż nam drogę, którą powinniśmy podążyć i kiedy się spodziewać celu. - Powiedział do Boyosa mając na myśli oczywiście Los Nachos. Nie chciał podawać tej nazwy co, by się nie nabijać z błędu popełnionego przez Kosyniera. Nie znał go na tyle dobrze, aby być pewien czy może przy nim się naigrywać. Może ten zupełnie nie zna się na żartach i takie coś, by go uraziło? Albo zawstydziło? Lepiej nie ryzykować.

-M...E...S...H...E...R- Przedstawił swoje imię, bardzo powoli wypowiadając każdą z liter. Brzmiało to tak, jakby próbował uczyć się literować poprawnie. Nie szło mu to wybitnie dobrze, a dla Boyosa mogło brzmieć zaskakująco dziwnie, tym bardziej, że on sam wydawał się bardzo rozgadanym osobnikiem. Podróż przez Gargantę zapewniła im bezpieczny powrót do Hueco Mundo. Ich świata.

Jak należało się spodziewać, okoliczny teren to tylko i wyłącznie piasek. Nawet żadnego przeciwnika w okolicy nie uświadczyli. Zapewne nawet gdyby ktoś chwilę temu tutaj był, to na sam widok otwieranego portalu uciekałby tak daleko jak to tylko możliwe. Dwóch Pustych zaczęło dyskusję na temat podróży do Las Nachos, czy Los Noches. Obaj zdawali się nazwę wymawiać zupełnie inaczej, ale najwyraźniej doszli do porozumienia o czym dokładnie rozmawiają. Goliat patrzył to na jednego, to na drugiego, czekając aż ustalą jakiś konkretny kierunek.

On sam nie wtrącał się w rozmowę. Nie miał pojęcia o czym rozmawiają, nie lubił rozmawiać oraz nie lubił widoku irytacji oraz zażenowania na twarzach innych. Czuł, że gdy tylko on się odzywa, pozostali zaczynają traktować go jak najgorszego, dlatego ograniczał to do minimum. Oprócz tego w dalszym ciągu odczuwał skutki walki z potworem, który ich zaatakował z zaskoczenia. Próbował nie dawać tego po sobie poznać, jednak nawet jego pancerz i własne ciało dawało wyraźne sygnały, że nie wszystko jest w porządku. Przyznanie się do słabości byłoby jednak skazaniem się na śmierć. Stanowili jakąś bandę, jednak rannego Hollowa zwykle zjada silniejszy. Na to nie mógł sobie pozwolić, musiał odzyskać siły. Regeneracja, która miała nastąpić po posiłku była bardzo niewielka. Mimo, że posiłek był wyśmienity, to jednak zdecydowanie mniej efektywny. Dusze najwidoczniej nie były tak mocno oddziałujące na Goliata jak inni Puści. Pozostałych dwóch wyglądało na osobników w zdecydowanej lepszej kondycji, może Kosynier odczuł przyrost po zwykłych duszach. Tylko dlaczego ten cały Adjuchas chciał się tam wybrać? Jeśli efektów nie czuł ktoś taki jak wielkolud, to Młotnik tym bardziej. No chyba, że to chodzi o tego przeciwnika. Gdy tylko go dorwał i pożarł w samotności, zalecił odwrót. O nic innego mu nie chodziło, a tylko i wyłącznie o tego szermierza w dziwnym stroju.

Boyos jedynie skinął głową, przekręcając ją jednocześnie, co mogło przypominać odruch wymiotny lub inny tik. Nic jednak na ten temat nie wspomniał, więc pewnie to było nie istotne.

Pusty obejrzał towarzyszy i jednocześnie zatupał wszystkimi odnóżami, by odwrócić się i w charakterystyczny sposób zaciągnąć powietrza. Przynajmniej tak to wyglądało. Nie skomentował jednak żadnych tekstów ze strony Adjuchasa. Trochę średnio pasowało mu też, że skończyły się pomysły, gdzie jest żarcie i teraz jemu została oddana niechlubna rola team leadera, a przynajmniej w znaczeniu przewodnika.

Boyos jednak nie zareagował w żaden sposób i po prostu zaczął iść (w normalnym - szybkim tempie) w stronę Las Noches (jak zna trase), a jak nie zna trasy - to udaje że zna i idzie przed siebie.

Puści ponownie ruszyli w drogę. Nie było to zgodne z chęcią Martella, która zamierzał dowiedzieć się tylko, w którą stronę zmierzać, jak długo będzie trwał przemarsz, a potem podczas odpoczynku oszacować czy powinni iść czy też jeszcze zapolować, aby zregenerować swoje siły. Ten cały Boyos, jednak postanowił nie udzielić mu odpowiedzi tylko zacząć leźć. Zezłościł tym Adjuchasa, który nie lubił takiego ignorowania i tajemnic, ale ekscytacja i ciekawość zwyciężyła. Bez słowa ruszył za kosynierem, szczególnie że poczuł się lepiej. Niestety poprawa samopoczucia nie była zanadto trwała. Już po niedługim czasie Młotnik ponownie odczuł zmęczenie związane z zbyt rozrzutnym korzystaniem z Reiatsu. Co więcej powróciła ta nieznośna pustka wewnątrz ciała, która drażniła go w każdej sekundzie. Posiłek z Shinigami tym razem zawiódł jego oczekiwania. Niech szlag trafi tych szubrawców, nawet jako żarcie nie zdają egzaminu.

Ekscytacja z każdym krokiem coraz bardziej się wypalała, zostawiając miejsce frustracji. To na Bogów Śmierci, to na Boyosa za jego irytujące zachowanie, to na brak rzeczy, których wypatrywał na horyzoncie. Nie było ani żadnego, dziwnego czegoś co mógłby strzelać, że będzie tym Los Nachos, ani też zejść do podziemi. Przy okazji zauważył, że również dla Meshera pobyt w Soul Society nie okazał się zbawczy. Ewidentnie, wciąż dokuczały mu rany doznane w starciu z tym mackowatym, który wyłonił się spod wydm Hueco Mundo. Przy tym Fortalesa myślał nad tym czy teraz rzeczywiście powinni stawać przed tymi Arrancośtamami. Martell był zmęczony, dryblas poważnie ranny, a kosynier nie dał rady dopaść duszy na świni. Nie stanowili obecnie zbyt imponująco wyglądającej grupy. Hollow zaś domyślał się, że Ci nie pomagają każdemu Pustemu zdjąć maski, tylko takim co uznają, że się nadają.
- Stój. - Powiedział do Boyosa nie mogąc dojść do odpowiedzi, która by go satysfakcjonowała. Uznał, że może odpowiedź na pytanie "daleko jeszcze?" będzie pomocna w jego rozważaniu. Może wizytę w Los Nachos Młotnik powinien odłożyć na później, a teraz zapolować, by zregenerować swe siły? Rozejrzał się w koło w poszukiwaniu zagrożeń, jeśli żadnego nie dostrzegł to klapnął na tyłek uważając, by nie przygnieść sobie ogona. - Ile jeszcze drogi nam zostało? - Zapytał kosyniera nie mając zamiaru tym razem pozwolić na zignorowanie swojej osoby.

Posiłek byłby w tym momencie sporym wybawieniem dla Meshera. Wcześniej pożywił się kilkoma duszami, odczuwając delikatną błogość i ich wspaniały smak, szybko jednak się okazało, że traktowanie ich jako główne źródło pożywienia byłoby sporym problemem. Najedzenie się nimi było bardzo krótkotrwałe i ze zdwojoną siłą wracało uczucie głodu. W połączeniu ze starymi ranami, które w dalszym ciągu nie chciały się zasklepić, powodowało to olbrzymie trudności dla wielkoluda. Goliat z każdym kolejnym krokiem wyraźnie słabł, nie mając też pojęcia jak na takie jego zachowanie zareagują towarzysze podróż. Jeśli tylko raz się potknie, zapewne wykorzystają ten moment by na tej ogromnej pustyni, wykorzystać nawet najdrobniejszą okazję. Mesher brzydził się jedzenia padliny, ale w sytuacji bez wyjścia Hollow musiał się umieć przystosować. Problemem było jednak to, że odłączenie się od Adjuchasa zrzuci mu na głowę mnóstwo innych pomniejszych Pustych, z którymi Goliat mógłby sobie nie poradzić. Każde wyjście z tej sytuacji wyglądało mu na coraz poważniejsze wpędzanie się do grobu. Mimo wszystko, nadal próbował zgrywać niewzruszonego swoim stanem, zaś tempo marszu traktować jako zwyczajną opieszałość, bo znudził się ciągłym marszem.

Gdy tylko Martell zarządził postój, było to pewnego rodzaju ukojenie dla Meshera. Chwila odsapnięcia, w czasie kłótni, czy też może rozmowy, pozostałej dwójki , pozwoliłaby na chociaż częściowe zregenerowanie swoich sił witalnych. Goliat był twardy, jednak nawet taka skała musiała pęknąć gdy będzie długotrwale wystawiona na działanie nieprzyjaznych sił. Taka chwila odpoczynku z całą pewnością dobrze mu zrobi, a może nawet przedłuży się, z racji braku większego planu Adjuchasa, któremu chyba nie spieszyło się już do tego dziwnego miejsca, o którym ciągle gadał.

Pusty zatrzymał się, gdy obaj puści nie dali rady dalej iść. Odwrócił się i popatrzył na nich. W pewnej chwili rozłożył kosy szeroko, jakby szykował się do ataku na osłabionych pustych. Przekręcił głowę i wybuchnął śmiechem.
- He he he he. - po czym schował kosy i zatupał. - Jeszczeee daleka droga. - powiedział. - Chyba, że masz jakąś szybszą trasę.
Kosynier był z siebie dumny, że zażartował, że w tej krytycznej chwili ich zabije, jednak czuł, że może to nie był taki najgłupszy pomysł. W każdym razie odwrócił się.
- Ja nie zamierzam czekać. Za chwilę ruszam. - dodał.
Boyos stara się złapać oddech i jeżeli tamci puści zostaną na miejscu, to ten rusza w dalszą podróż.

Zachowanie Kosyniera coraz mocniej zaczęło frustrować Adjuchasa. Dwójka Pustych przygarnęła go do grupy, choć mogli zabić, zabrali do Soul Society na darmową wyżerkę, choć nie musieli, a ten pluł im na maski swoim zachowaniem. Drwił z nich, odwracał się plecami, dobywał broni, stawiał warunki i co najważniejsze... Kłamał. Martell nie miał pojęcia jaki interes ten Boyos ma w wciskaniu im kitu i przeciąganiu wzdłuż pustyni, ani w której części kłamie, a której mówił prawdę. Nie zmieniało to, jednak faktu, że wewnątrz, aż kipiał z wściekłości. Palce dłoni zaciskały się mocno w pięść, ogon uniósł się za plecami i zaczął falować z wystawionym naprzód kolcem. Hollow nie cierpiał tych, którzy ukrywają swoje intencje knując jakieś podłe intrygi, zasłaniając się za kłamstwami. Ich rasa miała jedną maskę, druga im potrzebna nie była!
- Łżesz! - Warknął uderzając pięścią w piasek, jednak nie podnosząc się z tyłka. Postanowił dać mu szansę się wytłumaczyć. - Odwróć się do mnie, nie obnażaj broni i odpowiadaj szczerze, bo Cię zatłukę. Mesherowi przyda się strawa do regeneracji. - Powiedział wstając, gdyż obawiał się, że jego szczodrość niezostanie wynagrodzona i ten zrobi coś głupiego. Wolał, więc wtedy być w wygodnej pozycji do zasłonienia się przed ciosem przy użyciu młota.

Jeśli, jednak Kosynier zachował resztki rozsądku i wykonał jego polecenia to przeszedł do przesłuchania.
- Z czym łgałeś? Wiesz w ogóle gdzie jest Los Nachos? - Zapytał surowo uważnie spoglądając na Boyosa. Wyglądało na to, że nie można mu ufać, także musiał być ostrożny. To że nie był wart bycia równoważnym członkiem grupy nie oznaczało, że nie można go wykorzystać. Może posiada wiedzę, która się nada albo będzie służył za mięso armatnie lub chodzące zapasy mięsne w razie głodu. Korzyści z posiadania elementu, którego nie szkoda jak się straci były liczne. Nie bez powodu ktoś kiedyś powiedział, że przyjaciół trzeba trzymać blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Z pewnością chodziło o to, że na wszelki wypadek mógł ich zjeść. To było takie racjonalne!

Błogi spokój i ukojenie dla zmęczonego ciała. Chwilowa przystanięcie było dla Meshera teraz lepsze nawet od dobrego posiłku, liczył, że nieco się ich postój przedłuży. I choć Boyos nie wyglądał na zainteresowanego regeneracją sił, na dodatek nadal szedł dalej przed siebie w poszukiwaniu jedzenia, to takie zachowanie wyraźnie nie spodobało się Adjuchasowi. Podniesiony głos oraz uderzenie pięścią sugerowały, że miał on dość tego co wyprawia kosynier. Rzucenie krótkich paru zdań miało ustawić trzeciego z Pustych do pionu. Rzeczywiście był bardzo niewdzięczny, a jego zachowanie wyrażało olbrzymią arogancję. Mesher, mimo poniesionych ran, zapewne byłby w stanie pokonać kosiarza, jednak nie wtrącał się w ich rozmowę.

Goliat już wielokrotnie mógł się przekonać jak pomocnym osobnikiem jest Młotnik. Nie dość, że uratował go przed śmiercią kilkukrotnie, to na dodatek zabrał w bardzo ciekawe miejsce. Miał on środki, umiejętności oraz plany na siebie, z czego inny Hollow mógł bardzo duży wyciągnąć dla siebie. Swojej siły nie udowodnił zaś kosynier, zabierając w Soul Society ledwie kilka dusz, a łucznikowi pozwalając uciec, tym samym marnując dobry posiłek. Teraz na dodatek takie zachowanie. Raczej nie był on jeszcze przekonany do stadnych zachowań. Wielkolud powoli zaczynał rozumieć teorię ewolucji i rozwoju Pustych, o której wcześniej opowiadał mu Martell. Gromadzenie się w większe grupy przychodzi z czasem, a zrozumienie tego wymaga rozwoju, zarówno wewnętrznego jak i zewnętrznego. Jeśli przez chwilę Mesher miał wątpliwości czy nie powinien opuścić towarzystwa Młotnika, tak teraz był już przekonany, że pozostanie przy nim to jedyna opcja, zawdzięczał mu życie, dlatego swoje życie może mu ofiarować. Czy będzie to służenie, współpraca czy też bycie zwykłym posiłkiem? Nie było większej różnicy, to Martell decydował i jemu należało się podporządkować.

Kosynier zadowolony z siebie otworzył Gargante i wszedł do środka. Miał zamiar otworzyć sobie przejście gdzieś do świata ludzi, ponieważ ciągle czuł się nienasycony, a chodzenie w 3 osoby skutecznie odstraszało ofiary. Boyos nie był ani wdzięczny za podróż, ani zły. Po prostu załapał się na darmową wyżerkę, jednak teraz czuł, że walka z dwoma naraz, nawet osłabionymi pustymi, by mu nie wyszła. Czul dysproporcję w ich mocy, którą chciał jak najszybciej nadrobić, a nie mógł tego zrobić, podążając w grupie. Jak tylko Garganta się otworzyła, ten odwrócił głowę do pustych.
- Kiedyś się jeszcze spotkamy. - odparł tylko zadowolony i zatupał odnóżami.
Chciał otworzyć przejście do świata ludzi - wybrać w miarę bezpieczne miejsce (czyli nie centrum miasta).