Północna pustynia

Trudno było powiedzieć czy Novembree zadał swojemu uczniu jakąkolwiek ranę. Bo poza niknącym bólem nie było po nim żadnej śladu, brak krwi, rozciętego ubrania.
Tylko na mieczu mistrza perliło się kilka kropel posoki. Czy Tanaki? Trudno powiedzieć.
Ale nie było czasu na takie rozmyślania. Chłopak ruszył na mentora z impetem.
Ostrza zderzyły się w gradzie iskier. Novembree trzymał broń jedną ręką i wciąż uśmiechał się smutno.
-W ten sposób mnie nie pokonasz i nie przebijesz muru za twoimi plecami. Dalej, chłopcze, pokaż na co naprawdę cię stać. Chciej mnie zabić! Poczuj gniew, niech nienawiść pokieruje twoim mieczem. Właśnie ponownie przeżyłeś śmierć rodziców i to za moim udziałem. Nie chcesz się na mnie odegrać? Wyładować swojej frustracji?
Krwawa mgiełka przesłoniła Tanace wzrok, z jego asauchi zaczęły napływać fale ciepła.
-Nie powstrzymuj się! - krzyczał głos w jego głowie. - Rozerwiemy go jeśli tylko użyczysz mi swojego ciała. Dalej, szczeniaku! Pozwól mi pokazać na co mnie stać!

222

Yuzuru silnie trzymał asauchi w swoich dłoniach, nie miał zamiaru się poddać. W końcu teraz był w swoim żywiole i bardzo dobrze się w takim stanie czuł. Nie odpowiedział na żadne z pytań mistrza, gdyż uznał że nie ma to znaczenia. W końcu teraz liczyła się jedynie rzeź... Tak właśnie to chciał zrobić. Podniecenie, żądza krwi i głos w jego głowie doprowadził do tego stanu. Jego spojrzenie stało się obłędne, a na twarzy pojawił się psychopatyczny uśmiech. Chciał zabić naprawdę swojego mistrza, jednak nie było w nim żadnej nienawiści. Zamknął ten rozdział w życiu dawno temu. Natomiast uczucie te było po prostu spowodowane obsesją na punkcie walki. Chciał wreszcie ujrzeć krew Novembree... Czuł ciepło bijące od jego asauchi i słyszał bardzo dobrze jego głos, nie miał zamiaru jednak postąpić tak jak tego chciał jego zanpakutou.
Nie mam nawet zamiaru się powstrzymywać, haha! Ale nie pozwolę Ci odebrać mojej walki. Użyczę Ci swojego ciała jeżeli Ty użyczysz mi swojej siły, wtedy go rozgnieciemy! Haha!
Gdyby oddał swoje ciało swojej broni wyszłoby, że to zanpakutou odniesie zwycięstwo, a nie on sam. Godził się jedynie na współpracę.
Bez żadnych zahamowań dalej atakował mistrza. Krzycząc niczym berserker mocno stanął nogami na ziemi i starał się przepchnąć przeciwnika samą tężyzną fizyczną napierając całym swoim ciałem.

-Mądry wybór, dzieciaku.- Głos, który rozbrzmiał w Tanace nie był już tak nie wyraźny.
Zupełnie jakby ten kto je wypowiedział znalazł się nagle bardzo blisko niego. Yuzuru poczuł, jak fale gorącą coraz szybciej i gwałtowniej penetrują jego ciało. Noyembree odskoczył do tyłu przypatrując się swemu uczniowi z zainteresowaniem. Tymczasem klinga asauchi skurczyła się, a tsuba i rękojeść zapłonęła szkarłatem. Z
upełnie , jak wtedy...
Tanaka skoczył w stronę swego mistrza. Był szybki, diablo szybki. Novembree zamachnął się mieczem, ale chłopak z łatwością uniknął ciosu. Stalowe żądło zagłębiło się w brzuchu mentora Tanaki. Novembree upadł na jedno kolano, grymas bólu i niedowierzania przeszył jego twarz.
-Tylko tyle? Spodziewałem się czegoś więcej. Rozczarowujesz mnie mistrzu. -Usta Tanaki same wypowiedziały słowa, ale czy to był jeszcze jego głos? Ten był pełen drwiny i utajonej złości. Jakże groteskowo brzmiało to w jego dziecięcych ustach.
Chłopak poczuł nagle, że doznania płynące z jego ciała słabną. Kolory blakną, dźwięki stają się przytłumione, tylko uczucie gorąca płynącego z wakizashi pozostawało niezmiennie mocne.
-Zgodzisz się ze mną, że czas z nim skończyć. - Usta Yuzuru ponownie przemówiły, lecz tym razem słowa była skierowane bezpośrednio do niego.

223

Tanaka był wniebowzięty. Nigdy nie spodziewał się, że jego siła może być tak wielka, że przerośnie tak szybko nawet swojego mistrza. Ale czy powinien się teraz z tego cieszyć? W końcu tutaj Novembree jest jedynie shinigami, tak jak wiele lat temu... Więc możliwe jest, że ma umiejętności równe jak z tamtego okresu. Teraz jest arrancarem i na pewno jest dużo silniejszy...
Chwila trwała, a Tanaka miał wrażenie iż zaczyna tracić kontrolę nad swoim własnym ciałem. Bodźce z trudem dochodziły do jego organizmu, ponadto jego ciało zaczynało słabnąć. Ale czego to było wynikiem? To była sprawka Novembree czy może jego własnego zanpakutou? Nawet zaczął mówić mimo swojej woli. Niepokoił go fakt, że nie potrafił zapanować nad swoim ciałem. Coś było bardzo nie tak...
Tanaka z całych sił starał się by jego wszystkie zmysły działały prawidłowo, przetarł jedną dłonią oczy starając się wręcz zmusić do pracy swoje oczy. W końcu usłyszał propozycję zanapkutou.
Nie, jeszcze nie teraz. Muszę dowiedzieć się czemu to wszystko zaplanował. Jeśli nie usatysfakcjonuje mnie jego odpowiedź to zakończymy to...Z resztą nie wierze, że to wszystko na co go stać...
Wiedział, że z jego ciałem dzieje się coś nie tak, tylko nie miał pojęcia dlaczego tak się dzieje... Niby miał hipotezę ale to wciąż za mało. Może odpowiedź mistrza wyjaśni cokolwiek...

Przez moment świat znowu stał się wyraźniejszy, lecz trwało to jedynie kilka sekund, po których ciało Tanaki znowu zaczęło zachowywać się jakby nie było wcale jego.
- Może i racja. - Słowa samoistnie wypłynęły z jego ust. - Jestem ciekaw, jaki był twój plan "mistrzu" - Ostrze wakizashi błysnęło, z policzka Novembree trysnęła krew.
Shinigami uśmiechnął się hardo nie zważając na cieknącą posokę.
-Plan powiadasz? Mam cię zabić Tanako, a właściwie zniszczyć twój umysł, bez, którego ciało stałoby się doskonałym materiałem badawczym, dla mojego pana. Cały ten trening miał tylko określić czy nadajesz się na mysz laboratoryjną.

-Jak dla mnie żadna niespodzianka - stwierdził Yuzuru, albo raczej ten kto przez niego przemawiał. - Od początku było wiadomo, że jesteś jedynie marną kukiełką na sznurkach. Ale my nie pozwolimy tak się traktować. Prawda, szczeniaku?
Ostrze wakizashi skierowało się w stronę Novembree. Czyń honory - głos rozbrzmiał echem w głowie chłopaka.

224

Tanaka starał się wysłuchać wszystkiego jak najdokładniej by nic nie umknęło jego uwadze. Jego własne zanpakutou robiło na nim wrażenie, było diabelnie ostre. Napawało go dumą iż jest posiadaczem tak kunsztownej broni, a raczej towarzysza wewnątrz własnego świata. Odpowiedź szczerze również nie zaskoczyła Yuzuru. Nie miał nic przeciwko wykorzystaniu jego jako zdolności, by mógł coraz bardziej się rozwijać. Soul Society również tak robiło. Jednak nie pozwoli robić na sobie eksperymentów ani prania mózgu.
Cóż... Nikt nie będzie przeprowadzał na mnie eksperymentów, ani robił prania mózgu. Widzę, że od samego początku chciałeś tylko mnie wykorzystać....
Usłyszał głos w swojej głowie, to jakby oznaczało, że odzyskał kontrole nad ciałem. Nie miał zamiaru zmieniać swojego zdania. Nie powstrzymując się nawet na chwilę, bez żadnej oznaki niepewności zagłębił swoje ostrze w klatce piersiowej swojego mistrza. Trzymając tak przez moment, w końcu wyciągnął ostrze, które było pokryte krwią. Taki stan idealnie pasował do szkarłatnej rękojeści. Ostrze to było niczym stworzone do zabijania, przynajmniej takie odnosił wrażenie Tanaka. Z pewnym spojrzeniem spoglądał jak jego mentor kona...

Przed Tanaką klęczał jego mistrz. Ten, który naprowadził go na drogę jaką teraz kroczył. Który pokazał mu, jak bronić się przed światem i ten, który na końcu go zdradził.
Nie było litości. Stalowe żądło wbiło się w pierś Novembree. Shinigami rozdziawił usta, z których wydobył się zgrzytający charkot. Oczy powędrowały do góry, jakby w nadziei, że otworzą się bramy niebieskie zapraszające jego duszę na rajskie łąki.
Nic takiego się jednak nie wydarzyło. Ostrze wynurzyło się z Novembree, posyłając na ziemię krople posoki.
Ciało shinigami osunęło się na ziemię. Czy to koniec? Dokonał tego z taką łatwością?
Smutne, że ktoś taki dał się zabić w takim stylu.

To dziwne...- odezwał się głos- Ale czuję się zupełnie inaczej. Zupełnie jakbym w kilka chwil postarzał się o kilkadziesiąt lat...
Tanaka poczuł piekący ból w piersi. Gorąca energia wakizashi przestała być przyjemna. W środku piekło coraz bardziej, przyprawiając nerwy o okrzyk bólu. Wydawało się, że żar lada chwila spopieli wnętrzności Yuzuru.
Chyba ten trup nie powiedział nam wszystkiego. Nie wiem co zrobił, ale wygląda na to, że już cię nie potrzebuję chłopcze... - złowieszczy głos wypełnił czaszkę Tanaki - A teraz bądź tak miły i oddaj mi tą skorupę, nie martw się zrobię z niego dobry użytek hah... hahahahaha!
Szkarłatna aura otoczyła Tanakę. Reiatsu buchnęło oblewając całą uliczkę żarłocznymi płomieniami. Gwałtowne konwulsje wstrząsnęły całym ciałem. Zero litości, szczeniaku...

225

Bezwzględnym spojrzeniem obdarzył na pożegnanie swojego mistrza... Miał przeczucie, że to nie był prawdziwy Novembree... W końcu ten świat był nie rzeczywisty, dlatego też czemu kloś mógłby zginąć w takim świecie? Może i dowie się tego niedługo z kolejnych wydarzeń...
Wtem od klatki piersiowej zaczął promieniować na całe ciało ogromny ból spowodowany, jak mu się wydawało, paleniem się wnętrzności. Gorąco było nie do zniesienia. Tanaka upadł na kolana i oparł się dłońmi o zimny grunt. Mocno ściskał glebę powodując iż spod jego paznokci zaczęła sączyć się krew. Chwilę później usłyszał ponownie głos w swojej głosie, zdecydowanie nie był on przyjacielsko nastawiony. Yuzuru czuł, że jego własne zanpakutou chce przejąć kontrole nad ciałem. Jednak nie miał zamiaru oddawać swojego ciała. Miał nadzieję, że będzie współpracować z własną bronią, jeśli jednak sytuacja tak wygląda będzie musiał ją sobie podporządkować... Ciało zaczęło się trząść niczym przy padaczce. Co mógł zrobić w takiej chwili? Jak walczyć z kimś kogo się nie widzi? Nie miał pojęcia co powinien zrobić... Jedynym racjonalnym pomysłem wydało mu się walczyć za pomocą siły woli. Krzyczał głośno wręcz dopingując siebie samego. Jego ciało otoczyła niebieska poświata reiatsu, które wydobywało się z jego ciała. Nie odda nikomu siebie po dobroci...
Ty skurwielu wyjaw chociaż swoje imię!...Pożałujesz tego co próbujesz zrobić!
Mówił w swoich własnych myślach zaciskając mocno zęby.

Imię? Ja nie mam imienia, szczeniaku. Trzewia paliły żywym ogniem, a wzrok coraz bardziej szwankował. Pole widzenia Yuzuru zawężało się coraz bardziej i lada chwila miała go ogarnąć ciemność.
Walka Tanaki wydawała się być skazana na porażkę. Te coś, co chciało przejąć nad nim kontrolę, było niewiarygodnie wręcz silne. Jego energia wprost zdusiła aurę Tanaki, jakby była zaledwie wątłym płomieniem stojącym na drodze potężnej fali.
Świadomość słabła... jeszcze chwila i przestanie cokolwiek czuć.
Nie wtrącaj się! - przeraźliwy krzyk, ocucił chłopaka. W jego ciele pojawiła się nowa siła, świeciła jasno, uderzając w szkarłatną energią agresora. Palenie zelżało, wzrok się wyostrzył.
Lecz trwało to ledwie moment, po którym Yuzuru runął w bezgraniczną ciemność.

Nic nie bolało... Czuł bicie serca, szum krwi w żyłach. Jego ciało znowu należało tylko do niego.
Yuzuru otworzył oczy. Leżał na aksamitnym dywanie płatków sakury. W powietrzu wirowało setki innych, jasnoróżowych płatków.
-Przebyłeś długą drogę. - Miękki kobiecy głos tuż nad głową.
Obok chłopaka klęczała postać utkana z światła, duch jego zanpakutou...

226

Uczucie bezradności było otępiające... Nienawidził czuć się w taki sposób, czuł ogromną przewagę przeciwnika, nawet czuł strach... Z czego nie był dumny. Jako wojownik nigdy nie powinien się niczego bać, powinien siać panikę, a nie sam jej ulegać... Aura wroga rozwiała jego energię reiatsu niczym huragan mały listek. To było znacznie potężniejsze od niego...W końcu stracił przytomność...
Wtem obudził się i spostrzegł iż znajduje się w tym miejscu do którego zmierzał od samego początku... Aleja kwitnących wiśni była jak zawsze piękna. Mimo iż był wojownikiem, nie wrażliwym na krzywdę ludzką to widok piękna przyrody zawsze uwrażliwiał go... Może to jakieś zboczenie, jednak tak już po prostu było. Czuł się bezpieczny, a co najważniejsze wiedział iż panuje nad swoim ciałem tak jak zwykle... Usłyszał głos, a potem spostrzegł światło. Bez wątpienia był to jego własny zanpakutou, bardzo dobrze pamiętał pierwsze spotkanie... Podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał na ową postać. Teraz był świadom iż rozdwojone zanpakutou są naprawdę możliwe i on jest tego przypadkiem...
Nie mnie to oceniać... Ty również przeszłaś ją razem ze mną wewnątrz mojej duszy...
To co powiedział wydawało mu się najbardziej adekwatne do sytuacji...

Kobieta przyglądała się Tanace przez chwilę swoim świetlistym spojrzeniem.
- Wciąż żyjesz mimo tych wszystkich przeszkód, które stanęły na twojej drodze. Czyżbyś dojrzał?- Zanpakutou wydawała się pytać siebie, a nie Yuzuru.
W każdym razie, jego świat był bezpieczną ostoją w tym szalonym świecie. Niemniej coś było nie tak. Niebo przykrywały ciemne chmury, a samo powietrze wydawało się być jakieś cięższe.
Muśnięcie ciepła na policzku. Kobieta dotknęła Yuzuru i ten poczuł, jak ciepła, spokojna energia wlewa się do jego wnętrza.
Ciało Yuzuru zapłonęło światłem, upodobniając go do zanpakutou. Przez kilka chwil, mógł doświadczyć niczym nie skażonej harmonii. Wszelkie obawy i popędy zniknęły, zastąpione przez uczucie spokoju i ciepła... takiego ciepła, jakie czuł przez moment przy stole, gdy jadł posiłek z rodziną. Czy to miłość?
Zanpakutou odsunęła dłoń. Światło znikło, pozostawiając pewne zmiany. Mianowicie Tanaka znów był w swojej "dojrzałej" formie. Wróciło ubranie i asauchi, które leżało obok niego.
-Czy to już czas? - Zanpakutou przemówiło spoglądając przed siebie na rzędy drzew wiśni.

227

Sama na to odpowiedz...
Jedyną osobą, która mogła odpowiedzieć na jej pytania była ona. Od zawsze była w nim i widziała wszystko przez jego oczy. Jedynie ona widziała wnętrze jego duszy i umysłu. Więc nikt lepiej nie potrafił na to pytania pytanie. Gdy dotknęła jego ciała, poczuł się niczym w raju. Wszystkie troski i zmartwienia odeszły w niepamięć. Zanpakutou Tanaki było naprawdę wyjątkowe. Miało jakby dwie osobowości różniące się od siebie niczym światło i mrok, woda i ogień. Ale która postać bardziej mu się podobała? Również nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Obie formy miały w sobie coś ujmującego pomimo tak wielkiego kontrastu.
Poczuł jak jego ciało wreszcie powróciło do pierwotnego stanu. Ciemne chmury coraz bardzo zasłaniały błękitne niebo, niczym przed wielką burzą. Może i tym razem rozpęta się wichura...
Wstał na równe nogi i podniósł swoje asauchi. Usłyszał pytanie...
Długo na to czekałem, myślę że to już ta chwila... Wyjaw mi swoje imię...
Poprosił swoje zanapkuto, może takie określenie jest zbyt mocne, jednak ton był nad wyraz spokojny i kojący...

Zanpakutou wstało i odeszło kilka kroków. Wpatrywała się w zachmurzone niebo.
Zdawała się wielce nad czymś dumać. Czyżby wciąż miała wątpliwości co do Tanaki?
W końcu odwróciła się do niego. Jej rozżarzone oczy były jaśniejsze niż kiedykolwiek.
- Tak, jeśli naprawdę masz być moim mistrzem musisz je znać. Muszę zaufać... oboje musimy sobie zaufać. Nazywam si...
Ziemia zadrżała, momentalnie pociemniało.
-Wybaczcie, że się wtrącam, ale...- to był głos Novembree.
Pomiędzy rzędami drzew sakury rozwarła się czarna otchłań garganty. Stał w nim mistrz Yuzuru, w swoim stroju shinigami i zanpakutou przytroczonym do pasa. Nie było widać po nim żadnych śladów walki.
Novembree spojrzał na świetlistą zanpakutou, na jego ustach pojawił się gorzki uśmiech.
- A więc to ty nam przeszkodziłaś, niemądrze.
-Jak śmiesz się tutaj wdzierać!- odpowiedziała ostro kobieta, wyglądało na to, że nagłe pojawienie się Novembree poważnie nią wstrząsnęło.
-Taka praca - westchnął shinigami i obejrzał się na Yuzuru - Masz piękne zanpakutou, chłopcze. Szkoda, że będę musiał je usunąć.
Wtem pod stopami kobiety pojawiła się mroczna gardziel, z której wystrzeliły cieniste macki.
Momentalnie oplątały szamocącą się zanpakutou, blokując bijące od niej światło.
-Znajdź drzewo tyl...- macka zasłoniła jej twarz. Gardziel zaczęła powoli wciągać ją w swoje wnętrze.
-Cóż chyba mamy to z głowy... Powróćmy więc do badań, chłopcze. - Novembree zaczął zbliżać się do Yuzuru. Tymczasem kolana zanpakutou niknęły w otchłani...

228

Na początku zwątpienie zaczęło ogarniać Tanakę. Myślał, że zanpakutou znowu się rozmyśliło i dalej nie pozna jej imienia. Jednak kolejne słowa rozwiały te uczucie i euforia powoli zaczęła napływać do ciała chłopaka. Jednak nagle, gdy miała się już przedstawić ktoś przerwał ich rozmowę, akurat w najważniejszym momencie. Gdy chłopak obejrzał się, zauważył iż tym osobnikiem był nikt inny jak Novembree. Cóż Yuzuru nie zdziwił fakt iż żyje, bardziej zaskoczyło go to, że znajduje się w jego wewnętrznym świecie. Jak on tam wszedł? Jednak to w tej chwili nie było ważne. Wszystko zaczęło się dziać tak szybko. Usłyszał ostatnie zdanie swojej nowej sojuszniki- która w końcu mu zaufała. Starał się je przeanalizować. Jakie miał znaleźć drzewo? Próby wymyślenia odpowiedzi zaczęły być tłumiona przez rosnącą złość i gniew wobec Novembree. Oczy chłopaka ponownie zabłysnęły dzikim blaskiem, a silna dłoń pewnie zacisnęła się na rękojeści asauchi. Z chłopaka poczęło wypływać jego własne reiatsu, można było z niego wyczuć, złość, gniew, bezwzględność, a także chłód... Nie miał zamiaru się powstrzymywać nawet przez chwilę. Niczym strzała pomknął w stronę Novembree wzniecając kolejne płatki kwiatów wiśni w powietrze. Szarżował co raz zmieniając tor biegu. Aż w końcu z całym impetem zaatakował z prawej strony, tnąc na ukos. Celował w kark i niżej... Towarzyszył temu pełen złości okrzyk bitewny...

Bitewna furia ogarnęła Tanakę. Jak on... jak ten bydlak mógł im przerwać w takim momencie? Nie myśląc wiele, Yuzuru rzucił się, aby dokonać zemsty, szybkiej i skutecznej.
Ruszył w stronę Novembree, ale ten również nie był bierny. Zniknął, aby zmaterializować się tuż przed chłopakiem. Ciął mieczem, celując w ostrze asauchi.
Uderzenie wznieciło gwałtowny podmuch wiatru, który odrzucił Tanakę o dobre kilka metrów.
Czy to Novembree stał się taki silny, czy też on nie dawał rady bez pomocy tego wakizashi i siły za nim stojącej?
-Nie marnuj czasu, chłopcze - powiedział Novembree, opierając zanpakutou na ramieniu - Nie ukrywaj tej siły dzięki, której już raz mnie pokonałeś.

W chmurach nad nimi zabłysło... Działo się coś niedobrego, coś bardzo złego. Brzuch zanpakutou niknął już w ciemnej otchłani, a tysiące zeschniętych płatków z sakury, zaczęło spadać z drzew.
Beze mnie jesteś nikim...
Znowu ten głos. Demon w nim drzemiący, budził się na nowo...

229

Opór jaki stawiał Novembree przerósł jego oczekiwania. Podmuch wiatru zdmuchnął go, jakby był listkiem. Uświadomił sobie jak wielkiego "kopa" dawała mu siła pochodząca od demona w środku niego. Utwierdziły go w tym przekonaniu kolejne słowa mistrza. Wiedział, że nie ma obecnie szans w takiej sytuacji. Ale nie miał zamiaru korzystać z tej siły. Zdawał sobie sprawę, że jest zbyt słaby by nad nią zapanować i w końcu przejmie nad nim kontrolę. Ostatnio jedynie pomoc jego zanpakutou pomogła mu uwolnić się z dominacji demona nad ciałem...
Pierdol się, nie potrzebuję Ciebie...
Odpowiedział ostro do odzywającego się ponownie w jego głowie głosu. Spostrzegł iż ciało jego broni do poziomu brzucha jest już pochłonięte przez ciemność. Jednocześnie kwiaty kwitnącej wiśni zaczęły tysiącami spadać z drzew niczym w czasie jesieni... Ciemne chmury i wszystko co dostrzegł nie wróżyło najlepiej... Miał wrażenie, że w momencie gdy zostanie pochłonięta jego "duchowa połówka" i spadnie ostatni kwiat wiśni, życie jego zanpakutou zakończy się... Nie miał zamiaru na to pozwolić. Nie zdążył nawet poznać jej imienia! Zaczął szybko myśleć nad ostatnimi słowami... Rozglądał się w poszukiwaniu czegoś co różni się od innych drzew wiśni. Może wielkością, kształtem bądź czymś innym charakterystycznym... Starał się robić to w taki sposób by nie tracić na dłuższą chwile wzroku z Novembree. Dlatego też patrzył raz na mistrza, a raz na aleje...

Nie potrzebujesz? Spójrz tylko, szczeniaku. Spójrz na swoje mizerne umiejętności... Myślisz, że jesteś silny? Ha! Robak, który chce przeciwstawić się ptakowi, mysz myśląca, że przechytrzy kota. Dziecko uważające, że ma szansę wygrać z dorosłym! Znaj swoje miejsce, szczeniaku... Beze mnie jesteś na samym dole tego łańcucha. Bezradny... bez szans na przeżycie. Głos szepczący do ucha nie pomagał w znalezieniu wyjścia z beznadziejnej sytuacji w jakiej się znalazł.
Novembree wydawał się być teraz po za jego zasięgiem. Piersi zanpakutou właśnie znikały w otchłani, z której mogła już nigdy nie wrócić. A ten Głos tylko czyhał, na moment słabości, aby zawładnąć ciałem Yuzuru. Było źle...
Tanaka starał się dostrzec drzewo, o którym mówiła zanpakutou. Tych było wiele, lecz wszystkie wydawały się identyczne. Które to mogło być?
Za czym się rozglądasz, szczeniaku? - syczał Głos. - Ha! wiem gdzie to jest. Wiem, gdzie jest źródło mocy tej kobiety... ale ci nie powiem. W sumie ja i ona narodziliśmy się z tego samego, ale teraz myślę, że lepiej będzie nam bez niej, nie sądzisz? Spójrz tylko! Te drzewa wkrótce stracą całe kwiecie. Chyba wiesz co to oznacza...
- Nie martw się, Tanako - Novembree ruszył powoli w jego kierunku. - Pomogę ci zapanować nad tą siłą. Sprawię, że staniesz się silniejszy. Czyż nie tego pragnąłeś?
Wtem płatki zalegające na ziemi uniosły się i wystrzeliły w stronę Novembree.
Zaskoczony shinigami uskoczył w tył, lecz kwiecie sakury otoczyło go ze wszystkich stron.
Ostrze katany błysnęło, kilkadziesiąt martwych płatków spadło na podłoże. Lecz ich było tysiące. Odcięły Novembree od świata, zamykając go w szczelnym kokonie.
Hmm? Ciągle się nie poddaje? Co za uparta kobieta. Nie chciała obdarzyć cię siłą w obawie, że ta pochłonie twoją duszę. Ale ja nie mam takich skrupułów!
Znowu te pieczenie w środku... Zupełnie, jakby coś wewnątrz Tanaki starało się wyszarpać sobie drogę na zewnątrz.
I wtedy to dojrzał... Kolumnę światła bijącą w niebo i rozpraszającą granitowe chmury.
Co było jej początkiem? Czy tego szukał? Czy to robota jego zanpakutou?
Światło było daleko, ale przynajmniej znał kierunek...

230

Jeżeli przestanę mieć kontrole nad swoim ciałem to po co mi ta cala siła? Wole zginąć niż żebyś mnie dostał Ty bezimienny śmieciu.
Mimo, że demon w środku niego czekał tylko na okazje by przejąć jego ciało, on nie miał zamiaru do takiej okazji dopuścić. Nikomu nie pozwoli siebie kontrolować i robić coś wbrew swojej woli.
Zamknij się! To Ciebie nie potrzebuje. Nigdy nie dopuszczę by zginęła.
Minęła chwila a Novembree ponownie zaczął zbliżać się do Tanaki. Jak fałszywie brzmiały słowa wypowiadane z jego ust. Mówi, że pomoże mu opanować moc tego demona,a jeszcze kilka chwil temu wyznał, że chce również przejąć jego ciało do swoich celów. Myśli, że Yuzuru mu uwierzy? Nic z tego!
To co zdarzyło się potem również zdziwiło Tanakę. W ten sposób widział, że zanpakutou walczy ze swoim oprawcą. Nie chciał być gorszy i chciał wreszcie stłumić ten pieprzony głos w swojej głowie. Nie zwlekając dłużej pomknął w stronę światła. Jednak nie zrobił więcej niż dwa kroki jak jego ciało zostało ponownie sparaliżowane. Ból spowodowany gorącem w jego ciele uniemożliwił mu jakiekolwiek przemieszczenie się w stronę światła. Ponownie wylądował na klęczkach trzymając się jedną ręką za klatkę piersiową, a drugą opierając się o grunt. Nie miał jednak zamiaru się poddać. Był tak bliski swojego celu! W końcu jest wojownikiem i nie ugnie się pod naciskiem wroga. Teraz wiedział, że może liczyć tylko na siebie i swojego zanpakutou o ile uda mu się je uwolnić. Yuzuru wziął głęboki oddech i próbował wstać wkładając w to wszystkie swoje siły. Rozchodził się przy tym prawdziwy męski okrzyk, a nie krzyk dzieciaka jak niedawno... Wierzył iż uda mu się odsunąć od kontroli demona. Był w końcu teraz prawdziwym sobą, wraz z silnym ciałem. Z jego ciała począł wypływać niebieski obłok reiatsu. Korzystając ze wszystkich własnych sił starał się wstać i przełamać barierę postawioną przez szalony głos w jego głowie. Jeżeli by mu się udało skieruje się jak najszybciej w stronę światła...

Yuzuru walczył o swoje ciało i wolną wolę wszystkimi dostępnymi mu siłami. Otaczająca go szkarłatna energia demona, napierała na niego zewsząd. Chciała go zdusić, usunąć jedyną przeszkodę stojącą na drodze do wolności. Tanaka jednak nie miał zamiaru mu tego ułatwiać.
Mimo, że był w tak beznadziejnie wyglądającej sytuacji nie poddawał się. Co więcej czuł się silniejszy niż kiedykolwiek. Ani Novembree, ani demon, ani nikt inny, nie miał prawa decydować o jego losie...

Powietrze przeszył okrzyk chłopaka. Płomień błękitnej energii rozsadził szkarłatną moc demona.
Przez moment pociemniało mu w oczach, zakręciło się w głowie. Widział tylko opadające płatki i niknące na wietrze skrawki krwawego reiatsu demona.
Wygląda na to, że cię nie doceniłem szczeniaku... Z każdym słowem głos stawał się coraz cichszy i mniej wyraźny. Na razie ci odpuszczę, ale uważaj... kiedyś to ciało i cała twoja siła będą moje...
Pieczenie, jak i uczucie obecności demona zniknęły... Co za ulga... znowu miał nad sobą pełną kontrolę.
BUUUMM! Głośna eksplozja za Tanaką zburzyła dopiero co odzyskany spokój.
Ciężko dyszący Novembree stał wśród pikujących ku ziemi, palących się płatków sakury.

Yuzuru wiedział co robić... Wystrzelił do przodu w stronę kolumny światła.
To samo zrobił Novebree, był szybki.
Wyścig o życie Tanaki właśnie się rozpoczął. Chłopak biegł najszybciej, jak tylko mógł. W uszach słyszał tylko pęd wiatru i kroki zbliżającego się nieuchronnie Novembree. Biegł przeszkadzając opadającym płatków w spokojnym spoczęciu na ziemi. Drzewa było już niemal całkowicie pozbawione kwiecia.
Po kilku chwilach sprintu w oddali zamajaczyło źródło światła. Rosnące na wzniesieniu drzewo, było wyższe i bardziej rozłożyste od pozostałych. Było tak blisko...
Wtem coś szarpnęło go za ubranie i powaliło na ziemię. Nad nim stał Novembree. Dyszał ciężko, ale na twarzy pojawił się wyraz triumfu.
- Hah... Jeśli sam nie chcesz.. hah... to będę ci musiał pomóc... w.. ARGHHH! - Shinigami chwycił się za głowę i zaczął szamotać wściekle. Czy to znów zanpakutou? A może coś innego?
Świetliste drzewo wznosiło się zaledwie kilkadziesiąt kroków dalej.
Tanaka bardzo dobrze widział, jego miedziany, chropowaty pień. Promieniujące światłem bladozłote listki i białe kwiecie, z których dochodził kojący zapach, wlewający w utrudzone ciało nowe siły.

231

Całe szczęście udało mu się pokonać ten głos w jego głowie, który na pewno jeszcze kiedyś usłyszy. Ale wtedy będzie na tyle silny, że nie będzie potrafił wyrządzić mu żadnej szkody. Przynajmniej taką miał nadzieję. Jeśli wyjdzie z tego na pewno rozpocznie intensywny trening. W końcu potrzebuje siły by móc chronić siebie i swoje zanpakutou. A ponadto sprawił sobie kolejnego wroga - swojego mistrza.
Wtem usłyszał eksplozje, jego oczom ponownie ukazał się Novembree. Nie był w tak dobrej kondycji niż niedawno. Jego zanpakutou powstrzymało go na tyle długo by Yuzuru zdołał poradzić sobie z jednym problemem.  Nie miał zamiaru zmarnować trudu swojego miecza. Biegł ile sił w nogach w kierunku światła. Był coraz bliżej... Wreszcie ujrzał wielkie majestatyczne drzewo. Bez wątpienia to było miejsce do którego musiał dotrzeć. Był tak blisko aż w końcu zatrzymał go shinigami. Był zbyt szybki... Jednak Fortuna była dzisiaj po jego stronie. Novembree złapał się za głowę i dziko zaczął rzucać się na lewo i prawo. Widać było, że coś sprawia mu ogromny ból. Tanaka nie miał zamiaru zmarnować tak wyśmienitej okazji. Jak najszybciej ruszył w stronę drzewa, wystrzelił niczym sprinter z bloku startowego. Pędził w kierunku światła by w końcu dotknąć kory tego drzewa...

Taka szansa mogła się już nie powtórzyć. Yuzuru ruszył w stronę drzewa, dotknął kory i...
Drzewo rozbłysło oślepiającym blaskiem. Oczy Tanaki pozostały jednak niewzruszone.
Jasnożółte światło wydawało się wręcz koić wzrok swoją jasnością.
Chłopak poczuł, jak poprzez dłonie, drzewo pompuje rwący strumień energii prosto do ciała.
Ta moc była równie wielka, jak ta pochodząca od demona, ale jednocześnie zupełnie inna.
Nie rozpalała ciała, nie wprawiała reiatsu Tanaki we wrzenie. Nie dominowała, lecz wspierała.
Nagle kora ustąpiła. Yuzuru runął do przodu wciągnięty w objęcia jasności...

Tanaka unosił się w bezkresnej białej przestrzeni, w której towarzyszyły mu tylko lewitujące wokół niego złociste ogniki. Czyżby tak wyglądało wnętrze tego drzewa?
Nagle rozbłysło przed nim kula światła, która z wolna zaczęła formować się w humanoidalną postać. Duch jego zanpakutou...
-Witaj w moim zakątku- przemówiła wpatrując się w Tanakę.

232

Wszystko było tak jasne i kojące. Przez jego ciało przepływała bardzo przyjemna energia. Czuł jak wypełnia każdą część jego ciała powodując iż stawał się coraz silniejszy. Mimo iż światłość otaczała go ze wszystkich stron było to na początku równie przeraźliwe jakby otaczała go nieograniczona ciemność. Wszystkie skrajności działały tak na stworzenia, nie było w tym nic dziwnego.
W końcu zanpakutou ujawniło się, dzięki temu cały lęk zniknął. Wreszcie był z nią sam na sam. Wreszcie mogli porozmawiać, nie obawiając się iż ktoś im przeszkodzi. Mimowolnie na jego twarzy zarysował się niewielki uśmiech co zdarzała się bardzo rzadko.
Dziękuję za gościnę
Odpowiedział grzecznie jak wymagała kultura. Może i dawno nie miał okazji rozmawiać z kimś dobrym,i nie był jakoś towarzyski, ale wiedział jak powinno się zachowywać. Ten kto jest życzliwy wobec niego może liczyć na to samo. To jednak podobnie tyczy się również gdy ktoś jest nieprzyjemny.
Wreszcie możemy dokończyć to co zaczęliśmy jakiś czas temu. Myślę, że już nikt nie powinien nam przeszkadzać...

Zanpakutou przyglądała się dryfującym po białej przestrzeni, ognikom.
-On tam wciąż jest - powiedziała po dłuższej chwili. - Ale zdaję się, że coś mu przeszkadza... coś z zewnątrz.
Ponownie umilkła, jakby miała do rozgryzienia jakąś wyjątkowo zawiłą zagadkę.
-Udało ci się poskromić drugiego ja. Jeśli tylko pokonamy tamtą istotę podającą się za twojego mistrza, powinieneś wybudzić się, ale... czy jesteś gotów, aby przyjąć mnie do siebie i stać się moim mistrzem?
Popatrzyła na Yuzuru powątpiewająco. Czyżby nadal miotała nią niepewność?

233

Coś z zewnątrz? W ogóle w jaki sposób on się tutaj dostał?...
Tego był ciekawy Tanaka. Nie słyszał o tym, że można wejść w jakiś sposób do wewnętrznego świata innej osoby. Może mówili by o tym w akademii w późniejszych latach... Ale w sumie jeśli się nie dowie to i tak za wiele nie straci...
Już najwyższa pora... Długo czekałem na ten dzień. Razem rośnijmy w siłę, ale nie jako pan i władca... Bądźmy partnerami...
Miał nadzieję, że te słowa przekonają do siebie jego zanapkutou. W sumie nie było w nich żadnego fałszu, naprawdę myślał w taki sposób. Od dawna wiadomo, że współprace daje znacznie lepsze efekty niż bycie singlem. Yuzuru odwzajemnił spojrzenie swoim oryginalnymi oczami...

-Nie wiem... ten świat należy tylko do ciebie i nie znam mocy, które mógłby umożliwić komuś z zewnątrz dostanie się tutaj.
Zanpakutou słysząc drugą wypowiedź Tanaki spuściła głowę i zamknęła oczy.
-Jesteś jeszcze młody... Ale pokładam w tobie wiarę, zasłużyłeś sobie na to swoimi czynami. Niech tak będzie...
Światło bijące z kobiety stało się jeszcze jaśniejsze. Jej wzrok skrzyżował się ze spojrzeniem Tanaki. Były to oczy istoty zdeterminowanej i pewnej siebie.
Zanpakutou podfrunęła do Yuzuru i położyła dłoń na jego piersi. Biło z niej te cudowne ciepło, dające nadzieję i pokrzepienie.
[b]-Udzielę ci mojego światła... Nazywam się... Kamagani.
Wraz z przebrzmię ciem ostatniego słowa, jej ciało rozbłysło. Zdawała się jaśnieć bardziej niż słońce i wszystkie gwiazdy. Ten blask pochłonął Yuzuru i nie wiedział już kim jest. Czy sobą czy nią, a może i jednym i drugim.
Cudowna harmonia i jedność, poczucie siły i pewności. Teraz był w stanie pokonać każdego...

Tanaka stał obok świetlistego drzewa, a u stóp pagórka klęczał Novembree. Na widok chłopaka porwał się na równe nogi, na jego twarzy malował się wyraz autentycznego zaskoczenia.
Wpatrywał się w broń dzierżoną przez Yuzuru, nie było to już proste asauchi.

Spoiler:

Niezwykle długa rękojeść, z dwoma paskami materiału przytwierdzonego do niej. Okrągła, zębata tsuba, przedstawiająca znak Yin i Yang. Ostrze większe od samego Tanaki, w połowie czarne w połowie białe. Granica między nimi jest wyznaczona znakiem Yin i Yang widniejącym na wysokości 2/3 ostrza. Czarną krawędź tnącą przerywają cztery pojedyncze paski zielonkawego kryształu, taki sam pnie się pośrodku klingi, na jakieś 1/3 jej całkowitej długości.
Oprócz tego krawędź tnącą jest jeszcze ozdobiona czterema złotymi pierścieniami, zespawanymi z ostrzem.
Groźnego wyglądu dopełniają "haczyki" wyrastające z białej strony klingi.

234

W końcu usłyszał tak długo pożądane imię. Ciało Tanaki ogarnęło światło, a wraz z nim potężna moc. Wreszcie prezentował w swoim mniemaniu jakiś poziom. Energia wypełniała go od środka, a ekscytacja dodawała do wszystkiego smaczku. W tym duchowym połączeniu czuł się fantastycznie. To było naprawdę niesamowite, nie zdawał sobie sprawy, że może to być tak przyjemne. To uczucie jeszcze bardziej mu się podobało porównując z momentem kiedy dzierżył wakizashi.
Stał teraz obok majestatycznego drzewo, które już znał. Pomyślał:
Kamagani...Piękne imię...*
Rozejrzał się dookoła i dostrzegł jak aleja wiśni zaczyna od początku się odradzać. W miejscu pustych gałęzi zaczęły formować się różowo-białe kwiaty ponownie przywracając piękno temu światu. Spojrzał na swoje ostrze, które bardzo mu się spodobało i miał zamiar je sprawdzić. Również jego uwadze nie uciekł Novembree z zaskoczonym wyrazem twarzy. Yuzuru spojrzał na niego bardzo pewnym siebie wzrokiem.
To koniec, wynoś się z mojego świata...
Dokończył mówić i nim minęła chwila pomknął już w stronę przeciwnika, miał zamiar przeciąć go na pół swoim potężnym ostrzem...

Tanaka ruszył na przeciwnika gotów raz na zawsze wyrzucić go ze swojego świata.
Novembree wyciągnął przed siebie zanpakutou. Shinigami nie wyglądał najlepiej.
Podczas krótkiej obecności chłopaka w środku drzewa, jego mistrz zbladł strasznie i wychudł, no i... czy to przewidzenie, czy rzeczywiście stał się jakby trochę przejrzysty?
Yuzuru nie zadawał sobie takich pytań. Pędził a wraz z nim tysiące płatków, które zmierzały w stronę mistrza.
Chłopak wyskoczył w górę z dzikim okrzykiem i ciął, gotów rozerwać shinigami na strzępy.
Ten próbował zasłonić się kataną, ale próżny trud! Kamagani weszło w nią, jak w masło, a potem wbiło się w czaszkę Novembree.
Tanaka nie ujrzał jednak przepołowionego mózgu i tryskającej krwi. Jego mistrz rozpłynął się w zielonkawej mgiełce, którą szybko rozproszyły żyjące własnym życiem płatki sakury.
Wreszcie ten piękny świat należał tylko do niego...

235

Wreszcie był tak jak powinno być. Znajdował się we własnym świecie sam na sam ze swoim zanpakutou. Cieszył się, że udało mu się w końcu poznać jej imię i nawiązać nową wieź. Ciekaw był czy mógłby trenować w tym świecie razem ze swoim zanpakutou. Może mogliby polepszać połączenie ich dusz...
Cieszę się, że mi zaufałaś. I dziękuję Ci za pomoc... Mam nadzieję, że będzie to początek owocnej współpracy. Chciałbym rosnąć w siłę wraz z Tobą by nigdy więcej nie być zbyt słabym na pokonanie przeszkód stojących nam na drodze...
Ostatni raz zaczął podziwiać nowo poznaną formę shikai. Naprawdę była piękna. Po kilku chwilach przywrócił ostrze do pierwotnego stanu. Jednak i wtedy spotkała go mała niespodzianka. Dusza zanpakutou, która zamieszkała w asauchi spowodowała niewielkie zmiany w wyglądzie zewnętrznym katany. Rękojeść stała się krwisto czerwona i odchodziły od niej dwa paski materiału, jeden biały a drugi czarny. Przeszedł się jeszcze alejami odprężając się we własnym świecie...
Kamagani, powiedz mi czy widziałaś wszystko co ja widziałem od najmłodszych lat? I czy jest możliwość byśmy kiedyś mogli trenować razem w tym świecie. Chciałbym się do Ciebie zbliżyć...
Ostatnie zdanie trochę ciężko przeszło przez gardło chłopaka. Nie był przyzwyczajony do mówienia takich rzeczy, mimo to taką potrzebę właśnie czuł. Skoro nie powinien nikomu ufać to jedyną osobą, która może być jego prawdziwym przyjacielem to jego własne zanpakutou...

Gdy tylko wypowiedział pierwsze słowa ze znaku Yin i Yang na klindze wydobyła się smuga światła, która przyjęła postać Kamagani.
-Póki będziesz we mnie wierzyć, moje światło nigdy cię nie opuści - powiedziała, a jej świetliste usta ułożyły się w lekkim uśmiechu.
Z odrodzonych drzew na powrót spadały płatki sakury. Tańczyły razem z wiatrem, aby w końcu legnąć na jasnoróżowym dywanie, wraz ze swymi siostrami.
- Widziałam wszystko, chociaż dopiero, gdy zacząłeś kroczyć drogą wojny narodziłam się w mojej obecnej formie. Tak samo zresztą, jak drugi ja, który tak bardzo chce teraz zawładnąć twoją siłą. Uważaj... coś sprawiło, że stał się silniejszy. Póki co zepchnąłeś go w głąb siebie, ale w każdej chwili może powrócić. Jeśli chodzi zaś o trening...
Kamagani zbliżyła się do niego i musnęła swoją ciepłą dłonią policzek Tanaki.
-To pamiętaj, że to jest twój świat, i że możesz przychodzić tu w każdej chwili, ale teraz... Musisz już iść i zmierzyć się z tym co czego na zewnątrz. Pamiętaj, moje światło należy do ciebie, wezwij je kiedy tylko będziesz go potrzebować.
Aleja wiśni zaczęła szybko bladnąć. Tanaka wracał do zewnętrznego świata odprowadzany przez spojrzenie zanpakutou... jego zanpakutou.


-Może jednak go zjemy? Pachnie nad wyraz smakowicie! - głos przypominający ujadanie psa, rozbrzmiał gdzieś nad Tanaką.
Odpowiedziało mu niskie warknięcie.
- Mówiłem ci już, głupcze! Tego tutaj nie ruszamy. Zabierzemy go z pozostałymi do naszej pani!
Psowaty mruknął cicho.
-Nie denerwuj się, Ilios... Taką tylko wyraziłem nadzieję...
-Ty lepiej nic nie wyrażaj, Zumbido!
-Jeszcze jedna kwestia Ilios... - zaczął psowaty ostrożnie. - Rozumiem, że bierzemy tego. Wygląda, że przeszkodziliśmy padalcowi w... zepsuciu go. To rozumiem. Ale reszta? Na co nam te potwory?
Nazwany Iliosem, prychnął pogardliwie.
-Po co, się pytasz? Po to, że shinigami może się nimi zainteresować. Będą naszą walutą.
Tanaka czuł, jak jego świadomość wraca na swoje miejsce. Leżał na czymś płaskim i twardym, a nad nim górowały dwie, nieludzkie sylwetki.

[Za przetrwanie questa dodaj sobie: +2 do psychiki, +1 kontroli rei i reiatsu, i jeszcze dwa wolne punkty na dobry początek ;) ]

236

Nie martw się... Na pewno nie pozwolę mu przejąć mojego ciała...Z Twoją pomocą nigdy nie uda mu się nas pokonać...
Wreszcie czuł się taki odprężony... Jeszcze gdy zanpakutou musnęła dłonią jego policzek, myślał, że wręcz rozpłynie się... Ciepło ogarniało całe jego ciało.
Cieszę się, że będziemy mogli razem trenować. Na pewno wiele razy jeszcze tu zagoszczę, oczekuj mnie...
Uśmiechnął się szczerze i spojrzał po raz ostatni w oczy swojej broni.
Na pewno nie zapomnę... Wezwę Cię zawsze gdy będę potrzebować pomocy...
Korzystając z okazji, że znajdowała się blisko niego, delikatnie objął ją ramieniem i przytulił.
Jeszcze raz za wszystko dziękuję...
Wtedy świat zaczął się przekształcać. Wracał do rzeczywistości i pierwsze bodźce zaczęły do niego docierać. Otworzył oczy i ze stoickim spokojem poprawił się do sylwetki siedzącej. Rozejrzał się w milczeniu. Jego szkarłatne, bystre oczka analizowały miejsce, osoby i sytuacje, w której się znajduje. Pożegnanie z zanapkutou, jaki i harmonia, która jeszcze pozostała w jego ciele powodowała spokój... Wstał na równe nogi i spojrzał raz na Iliosa, a raz na Zumbido. W końcu postanowił przerwać swoje milczenie.
Kim jesteście?
Spytał bez żadnych uczuć...