Północna pustynia

Widok, jaki ujrzał Tanaka po obudzeniu nie należał do najprzyjemniejszych.
Z góry gapiły się na niego dwie potworne twarze, obleczone w białe maski.

Spoiler:

Wielkie czerwone cielsko, z dziurą w klatce piersiowej. Monstrum było dobrze z dwa razy większe od Tanaki i co najmniej cztery razy szersze. Hollow doskonale obrazował ludzkie wyobrażenia o demonach:
Rogi, skrzydła, brakowało mu tylko wideł, którymi mógłby mieszać w kotle ze wrzącą smołą i wrzeszczącymi okrutnie potępieńcami.

Spoiler:

Druga maszkara była mniej okazała. Miała góra dwa... dwa i pół metra, i gdyby nie maska i dziura w brzuchu, można by ją uznać za efekt, jakiegoś strasznego eksperymentu na zwierzętach, z którego powstał chodzący na tylnych łapach pies z czterema rękami (z czego jedna para była zakończona groźnie wyglądającymi szczypcami).

Szybkie spojrzenie, pozwalało stwierdzić, że leży na kamiennym stole, znajdującym się w sporym kolistym pomieszczeniu. Jedyne źródło światła spływało na nich, ze świecącego kryształu zawieszonego pod wysokim sufitem.
Obok stołu na, którym siedział Tanaka był mniejszy stoliczek, na którym spoczywał kamienny krąg z wyrzeźbionymi na nim tajemniczymi runami, z których promieniował ledwo widzialny blask.
-Ooo, obudził się będzie kłopot! - zaskowytał psowaty.
-Nie będzie - stwierdził ze spokojem "diabeł". - O ile głos "zmutowanego psa" ranił boleśnie uszy, to słowa jego towarzysza budziły lęk i respekt, mówiący, że nie chciałbyś spotkać go w nocy w ciemnej uliczce.
Diabeł spojrzał na Yuzuru swoimi żółtymi ślepiami.
-Nazywam się Ilios Orgulloso, a ten drugi to Zumbido Cormorán. Nie musisz się nas bać shinigami. Wbrew pozorom nie chcemy uczynić ci żadnej krzywdy.

-Żadnej, żadnej krzywdy!- pochwycił skwapliwie psowaty.- Gdyby nie my, wężowiec zrobiłby z ciebie jednego z nas, albo i jeszcze gorzej hehehe.

-Bardzo możliwe - zgodził się demon i wyciągnął w stronę chłopaka monstrualną łapę. Otworzył dłoń, na której znajdowało się asau... nie... zanpakutou z czerwoną rękojeścią. - Przyjmij to jako dowód naszych pokojowych zamiarów.

237

Cóż widok, który dotarł do jego oczu nie był zbyt przyjemny. Pomimo iż stał przy nim dwie kreatury to ani na chwilę się nie zląkł. Wiedział, że zawsze może liczyć na swojego zana. Nie bardzo podobało mu się miejsce, w którym leżał. Miał wrażenie jakby to był jakiś ołtarz, a on miał być ofiarą. Co prawda słowa dwóch pustych zupełnie zaprzeczył jego przypuszczeniom mówiąc, że nie chcą mu zrobić krzywdy. Ale czy można im zaufać jedynie dzięki słowom? Raczej nie, tym bardziej, że z reguły puści są podstępni i czekają tylko na okazje żeby zabić. Widać, że ta dwójka była na nieco innym poziomie, mogli się z nim porozumiewać co świadczyło o ponad przeciętnej inteligencji. Jednak sposób mówienia psowatego zupełnie temu zaprzeczył...
Bez słowa zabrał swoją własność z rąk demona. Zastanawiał się w jakim celu go uratowali. Na pewno nie z szlachetności. Przypomniał sobie jeszcze ich rozmowę sprzed kilku chwil słysząc o jakiejś ich pani.
Tak więc po co mnie ratowaliście? Czyż shinigami nie są waszymi największymi wrogami?
Zapytał, schodząc ze stołu, gdyż to bardzo nurtowało. Przywiązał przy lewym boku swoje piękne zanpakutou.

O dziwo rzeczywiście wyglądało, że ci puści nie mieli wrogich zamiarów wobec Tanaki, a przynajmniej ich nie okazywali.
-Z wdzięczności, shinigami - odparł Ilios. - Wiele dni wypatrywaliśmy tego, kto cię tu sprowadził. I zapewne jeszcze długo byłby po za naszym zasięgiem, gdyby nie twoja osoba, która sprawiła, że wypełzł ze swojej kryjówki.
Gdzieś, po za kręgiem światła rzucanego przez kryształ, dobiegło sapanie i skrzypiące odgłosy, przywodzące na myśl ciągnięcie czegoś ciężkiego po podłodze.
Zumbido zastrzygł uszami. Odwrócił swój psi pysk w stronę, z której dobiegał hałas i obnażył zęby, czy to w grymasie złości, czy też po prostu się uśmiechał. Trudno powiedzieć.
-A teraz moje pytanie, shinigami - ciągnął Ilios. - Jak znalazłeś się w Hueco mundo? Nie nosisz uniformu boga śmierci. Lord H cię zwerbował? Czy może porwał?

238

Z tego co pamiętam to było dwóch identycznych pustych, byli hollowami
Cóż... To chyba normalne, że puści atakowali się wzajemnie, jednak sądził iż to były zrządzenia losu. Spotkali się więc jeden chciał zabić drugiego. Tutaj zaś słyszy iż polowali na konkretnego osobnika, to wydało mu się zupełnie dziwne. Czy oni są przedstawicielami jakiejś wyższej formy tych z reguły bezmózgich potworów? Być może, jednak nie słyszał nic na ten temat, za krótko znajdował się w akademii żeby się o tym uczyć. Usłyszał również hałas i instynktownie obejrzał się w tamtym kierunku.
Cóż sam nie wiem jak tu się dostałem. Poszedłem spać jak zwykle i obudził mnie piasek tego miejsca.
Cóż po co miał mówić całą prawdę? Uznał iż to co powiedział wystarczy w zupełności tej dwójce. Jeśli okażą się wrogami to będą za dużo wiedzieć. Po chwili ciszy zapytał bezpośrednio.
Kim jest ta wasza pani, do której mnie prowadzicie?
Spojrzał na obu spojrzeniem wyrażającym nieustraszenie i pewność siebie. Krwiste oczy przeszywały ich ciała.

Ilios wpatrywał się w Yuzuru. Wydawał się być zamyślony, chociaż trudno było z maski pustego odczytać konkretne emocje.
- Jak dla mnie to niezły z ciebie kłamca, chłopaczku - odezwał się Zumbido, oblizując pysk. - Masz szczęście, że możesz być cenny dla naszej pani inacz...

-Zamilcz, Zumbido - powiedział Ilios. Mimo, że głos brzmiał nad wyraz spokojnie, to psowaty niemal podskoczył na sam jego dźwięk. - Lepiej pomóż Graso z klatką.
Zumbido zaskomlał i schylił głowę, jak zrugany pies. Powoli wycofał się w stronę, z których dochodziły tajemnicze odgłosy.
-Mówisz, że tak po prostu się tutaj obudziłeś? Bardzo ciekawe, ale przydałoby się trochę więcej szczegółów żebym mógł sobie to wszystko dokładnie wyobrazić. Powiedz... Z pewnością wiesz kto stoi za twoim znalezieniem się tutaj. Do Hueco mundo nie trafia się od tak. Uwierz mi. Lepiej nie kłam, to nie jest ani w moim, ani tym bardziej w twoim interesie. - Wzrok demona zdawał się wwiercać w Tanakę. Nie było to miłe uczucie. - Zawrzyjmy umowę, szczerość za szczerość. Odpowiesz mi zgodnie z prawdą, to i ja nie będę przed tobą niczego krył.

239

Bez żadnych emocji Yuzuru stał i przyglądał się na pustych. Wydawali się bardzo naiwni myśląc, że od razu powie im prawdę.
Chyba uważasz mnie za kompletnego idiotę. Myślisz, że wyśpiewałbym wszystko komuś kogo pierwszy raz na oczy widzę? Inaczej co? Myślisz, że boję się takiego psiaka jak Ty?
Ręką powędrowała do rękojeści zanpakutou. Może i zabrzmiało to prowokacyjnie, ale co sobie będzie ten pies wyobrażał, że z kim ma do czynienia mówiąc do niego w ten sposób. Gdy Zumbido odszedł z podkulonym ogonem prychnął pogardliwie i zabrał dłoń z katany.
Czemu miałbym mówić Tobie szczegóły? Czy cokolwiek z tego będę miał? Z resztą to chyba nieistotne, jestem tutaj i to chyba jest najważniejsze. Wierz mi, że nie bardzo mam ochotę tutaj przebywać. Wolałbym wrócić do siebie.
Yuzuru nie miał zamiaru być dłużny demonowi i odwzajemnił jego spojrzenie. Może i nie miał jakiejś przerażającej postury, ale spojrzenie owszem...
Umowa... Ale jaką mam pewność, że Ty nie skłamiesz? Za krótko Cię znam...
Cóż, nie będzie nieznajomym mówił wszystkiego, tym bardziej że zależy mu na tych informacjach. Ewentualnie będzie rozmawiał z ich panią...

Ilios westchnął i pokręcił rogatym łbem. Zdawał się być tą całą sytuacją dosyć mocno znużony.
- Postaw się w naszej sytuacji, shinigami. Nie wiemy czy jesteś ofiarą, czy może sprytnie zakamuflowaną pułapką. Dobrze znamy tego kto cię porwał, cwana z niego bestia i przy tym, nawet, jak na arrancara, porządnie szajbnięta.
Demon spojrzał na bok. Tanaka mógł dostrzec niewyraźne zarysy dwóch postaci taszczących, jakiś duży prostokątny kształt. Dokładniejsze przyjrzenie uniemożliwiał panujący w komnacie mrok.
- Ci dwaj puści, o których wspominałeś, były w istocie częścią owego arrancara, który cię tu uwięził. Udało nam się go pokonać, niestety jeden z wężów uciekł i za jakiś czas twój oprawca się odrodzi. Sprytny mechanizm. Nawet, jak zniszczy się humanoidalna postać to i tak jest ona wstanie odtworzyć się z tych glizd... Ale pytałeś się czemu masz mi zaufać? Uwierz mi, gdybyśmy chcieli cię pożreć już dawno byśmy to zrobili. W gruncie rzeczy jesteś tylko zwykłym shinigami. Arrancar nie zdążył cię przemienić, więc twoja wartość w oczach naszej mocodawczyni jest raczej niewielka. Dlaczego więc nalegałem, aby pozostawić cię przy życiu? To proste... Sam byłem kiedyś shinigami, póki ten pieprzony Lord H nie zamienił mnie w szczura labolatoryjnego. Możesz mi nie wierzyć, ale jest we mnie sporo z tego boga śmierci, którym byłem niegdyś. Wciąż mam swoją dumę.

240

Cóż nowe informacje na temat Novembree były dość zaskakujące. Nie spodziewał się iż posiada takie oryginalne zdolności. Teraz miał pewność iż jest on jego wrogiem.
Skoro tyle wiesz to po co mnie pytasz? Jeżeli znasz tego arrancara to musisz wiedzieć jaki jest i, że choćbyś był jego sojusznikiem to on nie powie żadnej myśli, która kłębi się w jego głowie.
Owy duży prostokątny kształt zainteresował Yuzuru, może to było jakimś więzieniem? Albo i trumną? Wszystko było coraz bardziej tajemnicze. Wyrwał się z jednego gówna to musiał od razu wpakować się w drugie. Cóż chyba już takie szczęście...
Jeśli mnie nie pożarliście tzn, że macie do mnie jakiś interes lub jestem wam potrzebny do czegoś. Może chcecie tak samo próbować mnie wykorzystać jak tamten arrancar. W takim środowisku nikomu nie można ufać. Dobrze się o tym przekonałem. A Ty komu służysz? Lordowi H czy jakiemuś innemu szaleńcowi próbującemu osiągnąć potęgę i władze. Nie oszukujmy się, o to właśnie w tym całym gównie chodzi...

Demon przypatrywał się Tanace przez dłuższą chwilę, w końcu wydobył z siebie odgłos, który najpewniej można by przyrównać do śmiechu.
-Chyba mówimy o zupełnie dwóch innych osobach. Na tego z wężami mówią Manguera. Pod czyją postacią ci się pokazał? Jakiegoś innego arrancara? Wygląda na to, że pracowali nad tobą o wiele dłużej niż na de mną. . Pamiętaj! Wszystko to co tam widziałeś było ułudą, mającej na celu wzbudzenie w tobie wewnętrznego pustego. Trudno to tak od razu zrozumieć.
Tajemniczy kształt przesuwał się tymczasem, niesiony przez dwójkę potwornych tragarzy.
-Służę tylko swojej pani. To ona zwróciła mi moją dumę i myślę, że powinieneś ją poznać. Jeśli będziesz się dobrze zachowywać to szybko powinieneś wrócić do świata żywych. Chyba, że wolisz nas opuścić i pójść w swoją stronę. Pamiętaj tylko, że te pustkowie nie należy do najprzyjaźniejszych. Ja do niczego cię zmuszać w każdym razie nie zamierzam.
Ilios wziął ze stolika obok, kamienny krąg, po czy ruszył do swoich kompanów. Wyglądało na to, że było tam wyjście z tego miejsca.
Co teraz zrobi Tanaka? Czy zaufa pustym, czy może sam spróbuje się stąd wydostać i odpowiedzieć na dręczące go pytania?

241

Nie musisz mi mówić, sam zdałem sobie z tego sprawę. Wszystko było wyimaginowane i wcześniej obmyślone, cóż trudno. Stało się i nie cofnę czasu. Zobaczymy gdzie mnie los zaprowadzi...
I co teraz powinien zrobić. Wszystko jedynie zagmatwało jeszcze bardziej sprawę. Coraz więcej niewiadomych i zbyt mało odpowiedzi...Może jeśli pójdzie z prądem to wyjaśnią się pewne sprawy...
Na razie pójdę z wami. To nie znaczy, że wam ufam. Nawet nie wiem jak mam wydostać się z tego miejsca, więc nie mam wyboru...
Powiedział krótko i nie mając nic do stracenia podążył za nimi. Ale co innego mógł zrobić? Ta decyzja wydawała mu się najodpowiedniejszą. On nie wie jak tu się dostał, nie mówiąc o wydostaniu się... Ale jeżeli ta ich pani może mu pomóc wyjść z tej pustyni to musi spróbować...

Słysząc zgodę Tanaki, Ilios tylko kiwnął głową. Wydawał się zadowolony z decyzji chłopaka.
Tak więc ruszyli do wyjścia. Mrok gęstniał z każdym krokiem przybliżającym ich do ścian komnaty. Wreszcie Yuzuru ujrzał niewyraźny zarys przejścia, za którym kryły się prowadzące na górę schody.
-Stąpaj uważnie. W środku jest bardzo ciemno - poradził Ilios, wchodząc na schody.
Na szczęście to miejsce było przyjaźnie zaprojektowane dla hollowów. Dzięki czemu nawet taki rosły egzemplarz, jak Ilios, miał ze wszystkich stron wystarczająco dużo miejsca, aby swobodnie się poruszać.
Gdy sam Tanaka znalazł się na szczycie schodów, uderzył w niego okropny fetor, przypominający połączenie smrodu zgniłych jaj i porządnie napsutego już mięsa.
Źródła zapachu nie mógł zlokalizować, jako że faktycznie przed nim rozpościerała się atramentowa ciemność. Gorzej, że musiał wstąpić w ten nieprzyjazny tunel, jeśli chciał się stąd wydostać.

Nie była to komfortowa przeprawa. Pozbawiony zmysłu wzroku, Tanaka czuł się niebezpiecznie odsłonięty. Z każdej strony mógł nadejść niespodziewany cios. Mrok był tak intensywny, aż wydawał się nienaturalny.
Jedyne co pozostawało to zdać się na pozostałe zmysły. U tych niepodzielnie królowało teraz powonienie. Fetor był wszechobecny. W pewnej chwili wzmógł się jeszcze bardziej, jakby Tanaka właśncie przechodził obok jego źródła. Smród spowodował łzawienie oczu i lekki zawrót głowy.
-Strażnicy tego miejsca. - Dobiegł go gdzieś z przodu, głos Iliosa.
Z kolei słuch wychwytywał tylko posapywania dwójki tragarzy niosących tajemniczy ładunek.
Na szczęście chociaż samo podłoże było równe i pozbawione niespodzianek, w stylu zębatych sideł i zapadni, prowadzących do spotkania z najeżoną kolcami przepaścią.
W końcu, a nastąpiło to po dobrych dziesięciu minutach marszu, Yuzuru dostrzegł mały, świetlisty punkcik, który rósł z każdym kolejnym krokiem...

Ostatecznie musieli jeszcze pokonać kilkadziesiąt schodów za nim oblało ich blade światło księżyca Hueco mundo.
Niezwykłe było, że wyłonili się na powierzchnię bezpośrednio z kwarcowego piasku.
Tam, gdzie powinno być wyjście, a właściwie wejście, do kompleksu, widać było tylko piasek.
-Bardzo sprytna iluzja. - Podsumował Ilios rozglądając się wokół.
Jak okiem sięgnąć otaczała ich pustynia. Żadnych innych istot na horyzoncie.
Tanaka za to wreszcie mógł się przyjrzeć ładunkowi, chociaż za wiele nie udało mu się dojrzeć. Prostokątny kształt, o sporych rozmiarach, przykryty był czarną zasłoną, skutecznie zasłaniającą wszelkie szczegóły.
Za to trzeci hollow, nie stanowił już tajemnicy. Około trzymetrowa maszkara, o ciemnobrązowym ciele. Miała nieproporcjonalnie długie do reszty ciała ramiona, które ciągnęły się za nią po ziemi. Natomiast maska przynosiła na myśl pysk goryla.
Zumbido przeciągał się właśnie, skomląc przy tym cicho.
- Teraz twoja kolej, aby nieść. - Powiedział do Iliosa.
-Nie wydaje mi się - odparł spokojnie - Chyba nie powiesz, że zmęczyłeś się dźwigając coś takiego - Dodał zaraz, widząc niezadowolenie malujące się na pysku psowatego.
Goryl nie miał żadnych obiekcji. Bez zająknięcia uniósł jeden koniec ciężaru. Zumbido po chwili postąpił podobnie, cały czas przy tym skomląc.
-W drogę, shinigami. Czeka nas długi spacerek - oznajmił Ilios, ruszając na zachód.

242

Nie za bardzo ucieszył go fakt iż demon był zadowolony. Można by było odnieść wrażenie, że na to liczył. Tak jakby Tanaka wpadł w jakąś pułapkę... A to mu się za bardzo nie podobało. W końcu dotarli do schodów i Yuzuru korzystając z rady wchodził ostrożnie do góry. Niespodzianka w postaci nieprzyjemnego zapachu za bardzo mu się nie spodobała. No cóż trzeba umieć przetrwać wszystko, nawet tak ekstremalne "warunki". Z każdym krokiem zbliżał się do źródła tego wstrętnego zapachu. Gdy był na miejscu na jego twarzy pojawił się wielki grymas, miał odruchy wymiotna. Całe szczęście nie przyozdobił dodatkową "aurą" jakże "przyjemnie" pachnących strażników. Całe szczęście potem z każdym krokiem było już tylko lepiej... Wreszcie jego oczom ukazał się mały jasny punkcik. Gdzie po zrobieniu kilkudziesięciu kroków ujrzał ponownie pustynie. Trochę to było dziwne ale poczuł ulgę, mógł wreszcie odetchnąć świeżym powietrzem i ponownie liczyć na swój zmysł wzroku. Kolejne widoki, rozmowy nie zrobiły na nim żadnego wrażenia. Przez cała wędrówkę szedł w ciszy... Jako, że ponoć mieli przejść jeszcze spory kawałek to go wcale nie odrzuciło. Przyzwyczajony był do długich spacerów. Zapewne jeszcze coś niespodziewanego go tu spotka. Nie było opcji by było inaczej. Tak więc w dalszym ciągu podążał za olbrzymem w milczeniu.

Droga po piaskach Hueco mundo nie należała do najprzyjemniejszych. Wszędzie czaiły się hollowy, tylko czekające na dogodną okazję do zaatakowania. W dodatku sam widok pustyni wprawiał w otępienie. Nic tylko biały piasek, leżące tu i ówdzie głazy, no i te szkielety drzew.
W sumie ciekawe czy zawsze były tylko bryłami kwarcu, czy może wieki temu porastały je liście i kwiecie? Może owe karykatury drzew są cieniem dawnego Hueco mundo, zielonego i zamieszkanego przez życzliwe istoty? Nie... chyba jednak nie. Najprawdopodobniej to miejsce od samego początku było domem dla straconych dusz, hollowów.
Z kilkoma takimi stworami Tanaka właśnie maszerował. Ilios na przodzie za nim chłopak i na końcu dwaj tragarze.
Wędrówka dłużyła się niemiłosiernie. Musiało minąć już kilka dobrych godzin, a krajobraz wciąż był taki sam. Można by sądzić, że drepczą w miejscu. Na dodatek w ustach zrobiło się nieprzyjemnie sucho, a żołądek zaczął nieśmiało domagać się o zapełnienie.

Ilios zatrzymał się nagle i uniósł łapę, jakby za czymś nasłuchując.
- Czuję obiad - warknął Zumbido.
W istocie na horyzoncie przed nimi, pojawiło się kilka sylwetek. Na całe szczęścia pustynia była tu płaska, jak placek więc mogli spokojnie ocenić potencjalne zagrożenie.
Trzy wysokie postacie, jeszcze większych niż Ilios, oraz pięć mniejszych, choć nadal przerastających Tanakę.
Ilios odwrócił głowę. Żółte ślepia spoczęły na Yuzuru.
-Chyba wyczuwam Manguerę... Ten tchórz musi być zdesperowany, jeśli chce stawić nam czoło w jego obecnym stanie. -Demon prychnął pogardliwie. - Ale widać udało mu się zgromadzić kilku sługusów. Możemy mieć problem...
Dwa pozostałe hollowy opuściły na piasek ładunek i podeszły do Iliosa.
-Ohh! Nie ma co się bać. Zjemy szybki posiłek, bardzo dobrze! Już łapy bolą mnie od dźwiganie tego tam- odprarł Zumbido, masując ramiona. Widać pies czuł się bardzo pewnie.
-Co my robić, szefie? - zapytał gorylowaty pusty.
-Z ładunkiem nie uciekniemy. Pozostaje więc tylko walka... Tymi dużymi zajmę się ja, resztę zostawiam wam. Tylko uważajcie pod nogi, wiecie, jak stary Maguera lubi kąsać po kostkach.

243

Widok pustych dosłownie wszędzie wcale nie zaskoczył Tanaki, w końcu znajdował się w samym centrum wylęgarni hollowów - Hueco Mundo. Jeszcze by tylko brakowało żeby spotkali tutaj Menos Grande, ale to raczej mało prawdopodobne. Pomimo iż była to płaska przestrzeń to miała jedną chociaż zaletę. Nic nie mogłoby się zaczaić na niego z jakiś zarośli itp. Jedynie atak mógłby być wyprowadzony spod piasku, ale tą rzecz również niewielka ilość pustych wykorzystywała. Idąc tak całymi godzinami organizmu Tanaki w końcu zaczął domagać się "uzupełnienia zapasów" lecz na takiej pustyni nie było czym... Yuzuru odwrócił się w stronę psa słysząc iż obiad jest w pobliżu. Pewnie miał na myśli jakiegoś pustego gdyż co innego mógłby spotkać w takim miejscu? On hollowa raczej nie zje, chodź jeśli instynkt samo przetrwania będzie większy to kto wie...
Kilkadziesiąt metrów dalej dostrzegł sylwetki niewielkiej grupy pustych, chodź było liczniejsza od ich "zespołu". Słysząc pytania i odpowiedzi pomiędzy pustymi wiedział co ma już robić. Położył rękę na rękojeści swojego zanpakutou i czekał w milczeniu na dalszy rozwój akcji. W końcu walka to jego żywioł to dlaczego nie mógłby rozlać czyjejś krwi? Wreszcie możliwość odprężenia się po długim monotonnym marszu...

Sylwetki wrogich hollowów rosły powoli. Na szczęście nie było wśród nich potężnych Gillianów, niemniej i tak prezentowali się całkiem groźnie. Zwłaszcza najwyższa trójka, z czego dwóch reprezentowała chyba popularny tutaj gatunek "wielkich ramion z małymi głowami". Trzeci olbrzym z kolei wyglądał, jak monstrualna stonoga.
Mniejsza piątka z daleka nie wyróżniała się natomiast niczym szczególnym. Ot kolejni napakowani puści, jakich w Hueco mudno tysiące.
Plus był taki, że było ich wystarczająco wielu i każdy z "drużyny" Tanaki miał komfort wyboru przeciwnika.

Zumbido szczękał niecierpliwie szczypcami, goryl gapił się bezmyślnie przed siebie, a Ilios śledził uważnie zbliżających się przeciwników.
Yuzuru poczuł typowy dreszczyk emocji, przed zbliżającą się bitwą. Wreszcie mógł powalczyć w sprawiedliwych warunkach. Nie musiał się martwić, że demon w nim zacznie przeszkadzać...

Wtem coś zabłysło czerwonym światłem między wrogimi pustymi.
-Cero! - Ryknął Ilios padając na kolana. Ten ruch oszczędził mu wiele cierpienia, jako że tuż nad nim z sykiem przeleciał promień szkarłatnej energii.
Wybuch tuż za nimi. Fontanna piasku wzbita w powietrze.
Ilios ryknął z furią, a w jego dłoni zajarzyło się czerwone światło.
Wtem coś podcięło nogi Tanace. Upadł twarzą w piasek. Kwarcowe ziarna zachrzęściły w zębach.
Gdzieś obok żałośnie zaskomlał Zumbido.
Coś okręciło się wokół nóg Yuzuru i zaczęło wciągać go pod piasek.

244

Cóż giganci byli bardzo popularni w Hueco Mundo. Zdążył mieć już okazje z jednym walczyć i prawie go pokonać gdyby tylko nie wtrącił się Manguera. Tanaka bacznie przyglądał się powoli zbliżającym się sylwetkom. Nie bardzo skupiał uwagę na większych osobnikach, w końcu nimi miał się zająć Ilios. Tak więc przyglądał się uważniej pozostałej piątce.
Po kilku chwilach blask księżyca odbił się od dobytego zanpakutou. Trzymał je pionowo do dołu czekając na przeciwników. Adrenalina stopniowo zaczęła napływać do krwi chłopaka. Jego spojrzenie coraz bardziej łaknęło krwi... Cero śmignęło obok niego, szybkość pocisku spowodowała rozwianie jego włosów. Poczuł przyjemny wiaterek, który jednak nie zdołał ugasić jego wręcz wrzącej krwi.
Nagle upadł na ziemię. Cóż atak został wyprowadzony z jedynego miejsca, które mogło spowodować zaskoczenie i niestety tak się stało. Jednak Tanaka pewnie trzymał miecz w ręce i nie miał zamiaru go puścić. Jedną ręką szybko podniósł głowę z piasku i szybkim ruchem wbił ostrze zanpakutou obok nóg w taki sposób by to co go oplotło, puściło. Usłyszał jeszcze żałosny dźwięk wydany z psa. Prawdo podobnie zginął, a był taki pewny siebie...

Gdzieś w pobliżu rozległ się głuchy huk wypuszczanego cero. Skomlenia Zumbido nie ustawało. Spoglądając w bok, Tanaka dostrzegł, że jego "kompan" również walczy z oplątującą go macką. Dziobał ją swoimi zakończonymi szczypcami ramionami, jednak ta trzymała mocno, uparcie dążąc do zanurzenia go w piaskowej otchłani.
Yuzuru chwycił pewnie rękojeść i wbił ostrze w przytrzymującą go oślizgłą nibykończynę.
Stal weszła w nią z łatwością, niemal przebijając się na drugą stronę. Uścisk osłabł na moment, ale zaraz zwiększył swoją siłę, ściskając nogi Yuzuru aż do bólu.
Mackowa bestia była zawzięta...

Ale wtedy sytuacja zgoła się zmieniła. Macka na przemian zaczynała zwiększać i zmniejszać swój uścisk, po czym niespodziewanie uwolniła Yuzuru i w pośpiechu znikła w piaszczystym podłożu.
-Dobra robota, Graso! - pisnął Zumbido. Teraz Tanaka mógł ujrzeć gorylowatego pustego trzymającego w uścisku wijącą się rozpaczliwie mackę. Jego dłonie jarzyły się czerwoną aurą.
Kolejny błysk cero i odległy huk, z wtórującymi mu rykami śmiertelnie poranionych pustych. Cała postać Iliosa promieniała karmazynowym reiatsu.
Około kilkudziesięciu metrów przed nim, wśród ciemnego dymu gramoliły się sylwetki kilku hollowów. Widać Ilios całkiem dobrze sobie radził.
Zanim jednak Tanaka powziął następny ruch, spod piasku wystrzeliło siedem macek, a za nimi groteskowe cielsko pustego.
Okolicę przysłoniła kurtyna wzniecionego piasku, pośród której czaił się olbrzymi, ryczący ogłuszająco, kształt.

245

Akcja działa się bardzo szybko. Tak więc również ich sytuacja zmieniała się diametralnie, od bardzo złej do nawet dobrej. Jednak nie było czasu żeby się zastanawiać nad takimi błahostkami. W końcu teraz liczyła się tylko walka i czerpanie z niej przyjemności! Mimo, że bestia ściskając nogi chłopaka sprawiała mu ból on nie ulegał. Na jego twarzy cały czas gościł szalony uśmiech. Gdy nagle wydostał się z piasku, rozejrzał się na chwilę. Spostrzegł iż jego "kamraci" są w nawet dobrej sytuacji. Widok karmazynowej powłoki otaczającej Iliosa robił wrażenie... Z pewnością był silny i Tanaka na pewno w przyszłości chciałby doświadczyć tej sił na własnej skórze. W końcu uwielbiał walczyć z kimś na poziomie. W jego obecnym stanie psychicznym odgłosy walki, huk i inne odgłosy były niczym muzyka dla uszu. Idealnie czuł się w takiej atmosferze.
Nagle spod piasku "wyskoczyły" ponownie maski, jednak tym razem aż siedem a nie jedna. Zaraz za nimi wyłoniła się sylwetka stworzenia, do której owe "członki" należały... Yuzuru nie musiał długo zastanawiać się nad tym iż zwykłą kataną za dużo nie zadziała wobec tak wielkiej postury pustego jakże i takiej ilości jego macek. Jego broń musi być większa by móc ściąć kilka "przeszkód" na raz... Nie zwlekając ani chwili przyłożył drugą dłoń do klingi zanapuktou. Jego ciało spowiła niebieska aura reiatsu.
Rozbłyśnij Kamagani!
Ostrze powiększyło znacznie swoje rozmiary i jak zwykle prezentowało się idealnie. Yuzuru z obłędem w oczach od razu ruszył w kierunku wroga. Trzymając pewnie swoją broń zamachnął się poziomo w celu przecięcia wszystkich macek na raz by utorować sobie przejście do wielkiego cielska pustego.

Pod wpływem komendy zanpakutou zabłysło jasnym światłem. Wydłużyło się i poszerzyło, przyjmując jakże imponującą formę.
Tanaka jednak nie miał czasu zachwycać się widokami, czekała go wszak pasjonująca walka, o śmierć i życie!
Chłopak ruszył w stronę przeciwnika ukrytego za zasłoną piasku.
Dwie macki wystrzeliły zza tej kurtyny w stronę nadbiegającego Yuzuru. Były szybkie, a zanpakutou w tej formie wyjątkowo nie sprzyjało wykonywaniu sprawnym unikom.
Niemniej po co stosować uniki, gdy posiadało się taką broń?
Ostrze zabłysło, na ziemię spadły pokaźne kawałki macek. Ich "pozostała część" wycofała się w pośpiechu.

Przez tą chwilę piaskowa zasłona zdążyła opaść.
Olbrzymi kształt przybrał teraz postać, blisko pięciometrowej bestii. Zgarbiona sylwetka, podłużna maska przypominająca pysk aligatora i skóra w kolorze ziemskiego piachu.
Natomiast z tułowia, zamiast ramion, wyrastało po cztery wijące się macki.
Dwie z nich zostały ukrócone przez Yuzuru i teraz wylewały się z niej strumieniami, jakaś bezbarwna ciecz.
Po drugiej stronie potwora, znajdowali się Zumbido i Graso.
Ten drugi siedział na ziemi, dwie krwawe szramy znaczyły jego pierś. Wydawał się być lekko ogłuszony. Natomiast Zumbido poszczekiwał ostrzegawczo i szczękał swoimi szczypcami.
Bestia rozglądała się zdezorientowana. Zdawała się zastanawiać nad tym, kogo tu pierwszego uśmiercić. Małego ludzika z tnącym żelastwem, czy może z dwójką brzydkich hollowów? Cóż, takie rozmyślania w środku walki nie koniecznie świadczyły na korzyść jej intelektu.

Tymczasem zaledwie kilkanaście metrów dalej Ilios samotnie musiał się zmagać z hollowami, które zdążyły już do niego dobiec.
Pobieżny rzut oka pozwalał stwierdzić, że miał naprzeciwko siebie jednego z wielkorękich olbrzymów, kolosalną stonogę i trzech mniejszych maruderów.
Energia czerwonego demona wywoływała w ciele Tanaki przyjemny dreszcz. Z kimś takim z pewnością można by stoczyć wspaniałą walkę.
Porykiwania walczących hollowów przecinała ciszę wiecznej nocy...

246

Widok odpadających "członków" pustego bardzo podniecał Tanake. Motywowało to go jeszcze bardziej do atakowania i cięcia niczym berserker. Wygląd, ani wielkość hollowa nie robiły zupełnie żadnego wrażenia na młodym wojowniku. Teraz liczyło się tylko cięcie, miażdżenie i likwidowanie. Yuzuru nieustraszenie pędził w dalszym ciągu na swojego przeciwnika. Nie minęła chwila, a szybkość chłopaka znacznie wzrosła. (Skupił w nogach reiatsu-5pr) Trzymając ostrze w dwóch dłoniach i trzymając je obok siebie skierowane do dołu, przemierzał kolejne to kroki do swojego celu. Będąc blisko niego wyskoczył w górę i biorąc potężny zamach zaatakował swoim ostrzem z nad głowy, chcąc przeciąć pustego pionowo na pół...
Wszystko inne, co działo się wokół niego, zupełnie było bez znaczenia. Nie obchodziło go czy ten psowaty czy goryl zginą. Nie pomoże im, bo po co? Jeśli są zbyt słabi to normalne jest, że zginą. Jedynie martwił się, a raczej chciał by Ilios wyszedł stąd cało. Z każdą chwilą miał ochotę coraz bardziej zmierzyć się z tym demonem. To uczucie wypełniało go od środka powodując na całym ciele przyjemny dreszczyk.
Jedno jest teraz pewne, teraz był zupełnie inną osobą. Jedynym jego pragnieniem była walka i pokonywanie coraz to silniejszych przeciwników. Na pewno będzie miał jeszcze możliwość zawalczenia z kimś silniejszym od siebie. Wtedy dopiero dowie się ile tak naprawdę jest wart...

W miarę, jak Tanaka pogrążał się w bitewnej ekstazie, z jego zanpakutou zaczęło dziać się coś dziwnego. Mianowicie czarny znak Yin wyryty na klindze, zaczął dosłownie pochłaniać białe Yang. Jednocześnie pas zielonego kryształu zaczął pomału zapełniać się złocistym światłem, które to Tanaka widział patrząc na personifikację Kamagani.
I czy rzeczywiście rękojeść stawała się chłodniejsza?
Ale walka nie sprzyjała rozmyślaniom. Chłopak wpompował reiatsu w nogi i ruszył z zamiarem zakończenia żywota piaskowej bestii.
Miał ku temu dogodną okazję, jako, Zumbido postanowił się przydać skacząc naprzód i wgryzając się w jedną z macek.
Ugryziony Hollow ryknął przeraźliwie, odwrócił się plecami do Tanaki i zamachnął zranionym przez chłopaka mackowatym ramieniem.
Nie było, jak nie skorzystać z tego zaproszenia.
Yuzuru skoczył i ciął odsłonięte monstrum. Niestety gabaryty bestii pozwoliły mu doskoczyć zaledwie na wysokość ud bestii. Niemniej i tak zdołał obdarować hollowa szramą ciągnącą się od pośladka do mięśnia podeszwowego.
Bestia zakwiliła z bólu niczym niemowlak (oczywiście, jak bardzo duży niemowlak), odwróciła się gwałtownie, chlastając mackami na oślep. Yuzuru nie zdążył odskoczyć. Mackowe członki, a dokładniej Zumbido ich uczepiony, uderzył w Tanakę zwalając go z nóg [-13 hp].

Ciężar psowatego pustego zaparł mu dech. Cóż, przynajmniej pusty nie poharatał się o ostrze Yuzuru, chociaż należało mu się, jako, że przygniatał go teraz swoim śmierdzącym mokrą sierścią, cielskiem.
Na szczęście miał na tyle przyzwoitości, że szybko się pozbierał wstając chwiejnie na nogach.
Zaskomlał z przerażeniem, gdy wokół piaskowej bestii zamajaczyła żółtawa aura wydzielanego reiatsu. Potworne ślepia wbiły się w chłopaka i nie było w nich już ani krzty niezdecydowania.
Dwa skrócone członki w mgnieniu oka odrosły z głośnym plaskiem.
Macki oplotły się wokół siebie, tworząc coś na wzór pary monstrualnych biczów.
Te przecięły ze świstem powietrze, gdy bestia wyrzuciła je za głowę, szykując się na zmiażdżenia irytujących ją insektów.
Dosyć niefortunnie się złożyło, że jednym z nich był Tanaka...

247

Nie wiedział co działo się z jego zanapkutou, znając symbolikę Yin i Yang mógł się jedynie domyślać, że jakaś równowaga została zachwiana. Jeżeli to było wynikiem jego szału bitewnego to niestety nic nie mógł już na to poradzić. Mogło być już jedynie gorzej gdyż walka dalej trwała...
Akcja, którą przeprowadził nie wyglądała tak jak tego chciał. Jednak z drugiej strony potem ucieszył go fakt, że pusty nie zginął od razu. Widząc zdecydowanie hollowa i żółte reiatsu wydobywające się z jego ciała, poziom adrenaliny ponownie skoczył do granic. Można by powiedzieć, że miał równie wielką ochotę walczyć z tym "aligatorem" co z Iliosem.
Jedynym faktem, a raczej osobą, która go drażniła był owy pies. Był strasznie tchórzliwy. Tanake bardzo denerwowała taka postawa. Albo się walczy odważnie do samego końca, albo w ogóle nie wychodzi się na pojedynek. Pewnie potem berserker również zajmie się tym psem z podkulonym ogonem....
Shinigami z podnieceniem ponownie pomknął w stronę hollowa. Tym razem trzymał miecz przed sobą by móc w razie potrzeby parować ostrzem ataki nadchodzące od wroga. Biegł i będąc dostatecznie blisko skoczył w bok starając się ustawić w dogodnej pozycji by wyprowadzić śmiercionośne cięcie...

Taki był Tanaka, szarżował na wroga póki ten mógł się ruszać.
Nie oglądając się na Zumbido, ruszył z zamiarem "ochrzczenia" shikai w śmierdzącej posoce pustego.
Tymczasem jego przeciwnik miał zamiar zgnieść go na papkę. Splecione macki śmignęły zza głowy pustego. Yuzuru instynktownie odskoczył ratując się przed spłaszczeniem.
Groteskowe ramiona pustego uderzyły o ziemię, wyżłabiając w ziemi miniaturowe kaniony.
Hollow pochylił się do przodu, opierając cały ciężar na mackach.
Widać nie był najlepiej przystosowany do walki z tak mobilnym przeciwnikiem.
Tanaka potrafił to wykorzystać. Podbiegł, wyskoczył i z całą mocą ciął maskę. Co prawda nie był to śmiertelny atak, ostrze skróciło zaledwie połowę wydłużonego pyska. Ale i to wystarczyło, aby pusty zajął się agonalnym, miażdzącym słuch, rykiem.
I wtedy stało się coś niespodziewanego.
Zumbido, ten tchórzliwy pies, wbiegł po rozłożonych na piasku mackach, odbił się i wbił szczypce między oczodoły piaskowej bestii. Ta spojrzała błagalnie na czterorękiego oprawcę, ale ten tylko warknął zawzięcie, podparł się nogami o skrócony pysk i zawył. Uzbrojone ramiona psa zaczęły drżeć, a maska bestii pękać. Kawałek po kawałku, aż w końcu eksplodowała posyłając białe okruchy na martwą glebę.
Bestia przechyliła się i upadła, wzniecając migoczący pył, który zaraz zmiótł gwałtowny podmuch powietrza. Spowodowała ją eksplozja. Ilios unosił się w powietrzu nad dymiącym kraterem. Dyszał ciężko, z rozczapierzonej dłoni unosił się siwy dym. Gdzieniegdzie na jego ciele widać było zadrapania i szramy, z których ciekły krwawe strumyczki. Po za tym demonowi wydawało się nic nie dolegać. W przeciwieństwie do jego przeciwników, których kawałki były porozrzucane w dosyć dużych odległościach od siebie.

Ilios spojrzał w dal i ryknął ogłuszająco.
-Spójrz, Maguera! Spójrz co stało się z twoimi pionkami, tchórzu!
Zumbido wydał z siebie odgłos przypominający chichot.
-Obiad, czas na obiad. - zanucił cicho. Zębiska wgryzły się w bark piaskowej bestii, odrywając z niego kawał mięsa, który z lubością zaczął przeżuwać.
Nie co dalej stał gorylowaty, który zdaje się doszedł już do siebie. Patrzył niepewnie w stronę Zumbido, po czym rozejrzał się i podszedł do walających się kawałków hollowów.
Tymczasem Ilios wylądował ze wzrokiem utkwionym w ziemię. Na jego przegubie Tanaka zauważył kamienny krąg, zabrany z kryjówki Maguery.
Tajemniczy ładunek stał sobie spokojnie, nietknięty przez niepokój bitwy.

248

Kiedy już miał już dobić poważnie ranionego olbrzyma, pies nieoczekiwania zabił jego wroga. Krew w gniewie poczęła gotować się w żyłach chłopaka. Jak taki tchórz mógł wtrącać się w jego walkę? Kiedy jeszcze przed chwilą trząsł się ze strachu.
Kiedy miał już wygarnąć psowatemu to co właśnie zrobił, wielki podmuch, wywołany wybuchem, odwrócił jego uwagę. Widząc czego dokonał Ilios, przez chwilę zapomniał o Zumbido. Miał jeszcze większą ochotę zmierzyć się z nim w pojedynku sam na sam. Nawet zdając sobie sprawę z tego, że demon jest od niego zdecydowanie silniejszy. Jednak nie będzie z nim walczyć teraz gdyż jest ranny, a mu praktycznie nic nie dolegało. Jak ma z nim walczyć to tylko wtedy gdy będą w pełni sił, gdyż ta walka będzie na pewno ekscytująca...  
Usłyszał "przemowę" "przywódcy" i nie odezwał się nawet na chwilę, jego oczy jedynie "jarzył się szaleństwem". Zanapkuto wróciło do normalnej formy.
Słowa Zumbido przypomniały mu o tym co przed chwilą miało miejsce. Od razu wymierzył mieczem w jego kierunku, przeszywając go chłodnym, zabójczym spojrzeniem.
Tchórzu, jeśli jeszcze raz wtrącisz się w moją walkę to zmażę twoją egzystencję z tego świata...
Po groźbach schował katanę do pochwy. Tanaka analizując bodźce i informacje do niego napływajace niestety nic nie wywnioskował. Może jeszcze dotrą do niego wskazówki. Tymczasem wpatrywał się w ten tajemniczy ładunek...

Tanaka czuł wściekłość, że ten marny pusty ośmielił się zabić jego przeciwnika. Znak Yin, jeszcze bardziej dominował nad Yang, zajmował już prawię połowę okręgu wyrytego na klindze. Jednocześnie rękojeść stała się jeszcze chłodniejsza, zupełnie jakby Tanaka ściskał w dłoni kawałek lodu. Natomiast światło zdążyło podczas walki wypełnić blisko 1/3 kryształowego paska.
Niewątpliwie Kamagani miało jeszcze wiele tajemnic do odkrycia...

Zumbido spojrzał z urazą na Tanakę. Warknął coś niezrozumiałego, jako, że paszczę zapełniało mu demoniczne ścierwo. Wzruszył ramionami i powrócił do posiłku.

Jeśli zaś chodzi o ładunek, to stał, jak stał, przykryty ciemną płachtą.
Tymczasem Ilios poczłapał do Yuzuru i stanął obok niego. W dłoni miał nadgryziony ochłap, który niegdyś musiał być ramieniem, kilkakrotnie większym od tych, jakimi dysponował chłopak.
-Wygląda paskudnie, ale smakuje świetnie... Nienawidzę siebie za to, że tak mi smakuje - mruknął Ilios bardziej do siebie, po czym spojrzał prosto na Tanakę. - Skończymy jeść i możemy ruszać. Rad jestem, że nic ci nie jest, shinigami. Na szczęście ci puści nie byli najpotężniejsi. Manguera zanadto się pospieszył. Drugiej szansy już nie będzie miał...

249

Rzeczywiście Kamagani kryła wiele tajemnic, które chłopak miał nadzieję poznać w przyszłości. W końcu razem mieli rosnąć w siłę, a poznawanie siebie to pierwszy krok do osiągnięcia tego celu. Sam nie wiedział co ma myśleć na temat zimnej rękojeści katany. Może niedługo się dowie o co w tym wszystkim chodzi.
Odpowiedź Zumbido jeszcze bardziej sprowokowała chłopaka. Nawet nie ma do niego szacunku... Teraz zapewne będzie rozdrażniony za każdym razem gdy spojrzy na jego parszywy ryj...
Po chwili wahania Tanaka wziął ochłap mięsa od Iliosa i przyglądał mu się badawczo...
To normalne, że pusty pożera pustego. W końcu w taki sposób rośniecie w siłę... Każdy lubi czuć jak jego moc wzrasta...
Reszty wypowiedzi demona nie skomentował. W końcu uległ uczuciu głodu, które już jakiś czas temu dało o sobie znać, i przyłożył mięso do ust. Wziął niewielki kęs by sprawdzić jak to w ogóle smakuje. W końcu pierwszy raz będzie miał możliwość i w sumie konieczność zjedzenia hollowa. Musi mieć przecież siły żeby iść dalej. Poczuł wewnętrzną ulgę wiedząc, że zaraz dalej ruszą w stronę ich pani. Nie wiedział czy to odpowiednie uczucie na obecną chwilę, ale po prostu był już znużony tym całym oczekiwaniem i dotarciem do celu, a jeszcze pojawiały się przeszkody, które ich spowalniały...

Ilios spojrzał na Yuzuru w zamyśleniu.
- Czy nie pomylę się, jeśli powiem, że służyłeś w jedenastej dywizji? Dobrze pamiętam tych rębaczy. Zawsze chętni do bitki, co koniec końców prowadziło ich szybką drogą do trumny. Zdobywanie siły to nie wszystko, shinigami. Przekonasz się o tym, jeśli będzie ci dane jeszcze trochę pożyć. - Ilios wyrwał pokaźny kęs z ochłapu. Przełknął go niemal natychmiast.
W przeciwieństwie do Zumbido, wyraźnie nie miał ochoty rozsmakowywać się w demonicznej ścierwie.
Widząc wzrok Tanaki, oderwał kawałek mięsa i podał mu go.
-Spróbuj, shinigami. Zobaczymy czy zasmakuje ci ciało potępionej istoty.
Ochłap zajeżdżał padliną, ale Tanaka był przecież odważny.

Ledwo zatopił zęby w mięsie, a żołądek wywrócił się do góry nogami i podszedł pod gardło. Omal nie zwymiotował.
Czegoś tak odrażającego nigdy jeszcze w ustach nie miał! Sam smak przyprawiał, a zawrót głowy, a co dopiero to przełknąć.
Ilios zawarczał cicho. Chyba się śmiał.
Niestety wyglądało na to, że póki co żołądek Tanaki będzie musiał zaczekać. Gorzej, że pragnienie doskwierało coraz bardziej.
- Swoją drogą, shinigami, masz ładne zanpakutou - stwierdził demon po chwili, gładząc wielkim palcem kamienny krąg na przegubie. - Co prawda nie miałem sposobności mu się bliżej przyjrzeć, ale robi wrażenie. Dbaj o nie, miecz to nasz... shinigamich największy skarb.
Demon zasępił się. Widać jakaś ciężka troska osiadła mu na duszy. Spojrzał w milczeniu na leżący sobie spokojnie ładunek.
Tymczasem Zumbido był już w połowie posiłku. Trzeba przyznać, że jadł w sposób bardzo wytworny.
Niczym sztućce, jego szczypce kroiły ciało piaskowej bestii na mniejsze kawałki, które smakował powoli z zamkniętą paszczą.
Trzeba przyznać, że Tanace było widzieć wielu ludzi, których stołowym manierom, było daleko do tych, jakie prezentował właśnie Zumbido.

250

Nie mam i nie miałem nic wspólnego z żadnym z oddziałów.
Opowiedział neutralnym tonem. Na takie błahe pytania nie miał oporów odpowiadać, gorzej jeśli chodziło o ważniejsze informacje.
No i nadszedł moment spróbowania mięcha. Jeszcze nigdy w życiu nie jadł czegoś tak paskudnego jak to... Od razu wzięło go na wymioty. Starał się żeby tego nie zrobić... Po chwili, od razu zbierał ślinę w ustach i ją wypluwał. Miał nadzieję, że chodź trochę pozbędzie się tego smaku z jamy ustnej... Cóż może u ich pani będzie coś jadalnego...
Wiem, że jest piękne...
Potwierdził słowa Iliosa. Jego reakcja naprawdę wskazywała jakby był kiedyś shinigami. Ale dlaczego jest hollowem? Czyż w takim wypadku nie mógł zostać arrancarem? Czy w czasie przemiany w pustego jego pamięć nie została usunięta? To było wszystko dość skomplikowane... Spojrzał na Zumbido, strasznie go drażnił... Takie tchórzliwe psisko i jeszcze próbuje być kulturalny... Drażniący paradoks...
Może jeszcze zobaczysz je...
Dodał do poprzedniego zdania patrząc na Zumbido. Jeśli tak dalej pójdzie to nie wytrzyma i poprostu rozetnie mu czaszkę...

Najwyraźniej Ilios zauważył spojrzenie chłopaka w stronę Zumbido, bo powiedział:
- Uważaj na niego. Może wygląda śmiesznie, ale to adjuchas. Pusty dorównujący mocą oficerom. - Ilios spojrzał z niechęcią na psowatego demona, widać on również nie darzył go sympatią. - Z hollowami jest podobnie, jak z ludźmi. Większość to dupki, myślący wyłącznie o własnym tyłku. Tyle, że my mamy pazury i kilka innych, dodatkowych środków przymusu. Uważaj - powtórzył, po czym włożył do paszczy resztę ochłapu. Obejrzał się za siebie i ruszył w stronę dymiącego jeszcze krateru, najwyraźniej szukając resztek po przeciwnikach.

Niestety Tanaka nie mógł dołączyć do uczty. Pozostawało mu więc jedynie patrzeć.
Na szczęście po pół godzinie, wszystkie strzępki hollowów znikły w paszczach jego towarzyszy.
Ilios zapędził pozostałą dwójkę do ładunku. Skinął w stronę Tanaki i wyszczerzył zębiska.
- Odwagi! Za jakieś dziesięć godzin powinniśmy dotrzeć do celu... Oczywiście, jeśli nikt nam nie przetnie drogi.

251

Nie obchodzi mnie kim jest, jeżeli wejdzie mi w drogę to go zlikwiduję, nienawidzę podstępnych szuj...
To chyba oczywiste, że jeśli jakaś istota posiada chodź trochę inteligencji to jest taka jak człowiek. W każdej rasie myślącej znajdą się osobnicy, którzy są podstępni i zakłamani. Nie lubił takich osób chodź i on musi czasami taki być by przetrwać. Przysłowiowe prawo jungli zmusza do takiego działania.
Tanaka coraz bardziej czuł głód, jednak niestety nie miał możliwości zaspokojenia swojego pragnienia. Będzie musiał wytrzymać jeszcze jakiś czas, chodź miał wrażenie, że żołądek dosłownie zaczął trawić sam siebie. Oderwał kawałek tkaniny ze swojego rękawa i wsunął do ust. Spróbuje żując materiał oszukać przynajmniej na jakiś czas swój brzuch.
Wiadomość na temat jeszcze tak długiego marszu, nie bardzo go ucieszyła. Ale co zrobić? Musiał już teraz podążać za hollowem aż do celu. Tak więc szedł za Iliosem. Pocieszał się faktem iż z każdym krokiem są coraz bliżej. Marne pocieszenie ale zawsze lepsze coś niż nic...