Sala nauk Kendo

Nie tylko udało mu się nie oberwać, ale także odzyskać inicjatywę. To nieco go podbudowało na duchu i sprawiło, że znów uwierzył w zwycięstwo.
Skupienie na obronie wydawało się być dobrą taktyką, żeby nie pozwolić się trafić, ale nie o to przecież chodziło w walce. Jeżeli chciał coś osiągnąć, musiał dalej ryzykować, licząc się z tym, że najwyżej znowu zostanie trafiony. I mając nadzieje, że sensei przerwie walkę, jeżeli oberwie zbyt mocno...
Miał do przeciwnika trzy metry, uznał że to w sam raz na to, by się nieco rozpędzić. Wystartował więc w miejsca z planem uderzenia przeciwnika w biegu! Zrobił kilka szybkich kroków nabierając prędkości. Tuż przed swoim przeciwnikiem miał zamiar odbić lekko w bok, zamachnąć się mieczem tak by trafić Ryutaro w najbardziej wysuniętą część ciała, zależnie od jego postawy... A potem nie zatrzymując się pobiec dalej, bez względu na to, czy atak się powiedzie, czy też nie, aby ten nie zdołał mu się odpłacić.

Ryutaro miał ochotę nasrać sobie do ryja za to, że nigdy nie trenował prędkości czy też swojej siły. Owszem, był wytrzymał jak dzik, ale to nie zmieniało faktu, że nie pojedynek to nie tylko obrywanie i czekanie aż przeciwnik się zmęczy. Był zbyt wolny, by skutecznie unikać ciosów, był zbyt wolny, by skutecznie je wyprowadzać. Co za porażka.
Przywołał całą swoją koncentrację oraz skupienie i zogniskował je na Tetsuyi, licząc na to, że uda mu się przeczytać jego zamiary i obronić się lub uniknąć ciosy wyprowadzając w międzyczasie własny, tak jak wcześniej.
Młodszy z Rukończyków postanowił bazować na swojej szybkości, co nie było niczym dziwnym, skoro tak bardzo nią górował nad swoim przeciwnikiem. Tensai zauważył, że ten się rozpędził, zapewne chcąc wykorzystać pęd do wzmocnienia ciosu lub też do tego, by trudniej było go trafić. Ryutaro był teraz w pozycji deffensywnej, więc aby wykonać blok, wystarczyło ustawić bokken klingą w dół wzdłuż ciała. W ten sposób chronił cały swój bok. Jednocześnie przykucnął odrobinę, a gdy Tetsyua był już blisko, to wystawił nogę, by młodzik się o nią potknął.
Jeśli wszystko poszło po jego myśli, to natychmiast wrócił do pozycji obronnej. Nie zamierzał atakować w plecy, bo uważał to za bardzo niehonorowe. Przeciwnicy bowiem powinni patrzeć sobie w oczy.
Inna sprawa, gdyby walczył z Hollowem - wtedy nie miałby takich oporów.

Walka trwała dalej. Przedłużała się co nieco przez wzgląd na nikłą siłę rażenia dwójki wojowników. Ostatecznie, jednak było dużo akcji, więc widzowie nie mogli narzekać. Tym razem do ataku ruszył śmigły Tetsuya i trzeba powiedzieć, że zarówno jemu, jak również Ryutaro coś z planu wyszło. Młodszy z Rukończyków w biegu zaatakował. Udało mu się wygenerować jako taką siłą, a pewna chaotyczność połączona z dynamiką pozwoliły mu ominąć gardę przeciwnika. Zrobił to ciosem w najbardziej wysunięte co znalazł, czyli lewe przedramię Tensaia. Przy tym nie zauważył, jednak że i Ryutaro miał swój plan. Starszy z wojowników podłożył Kurogiriemu nogę, o którą młodzieniec zahaczył w biegu. Za sprawą niezłej zręczności ruchowej i szczęścia chłopak nie wyrżnął się na twarz, jednak czekało go inne niebezpieczeństwo. Stawiając kolejne susy, w których desperacko starał się odzyskać równowagę dostrzegł jak niebezpiecznie blisko zbliża się linia kręgu, którego przekroczenie oznaczało porażkę. Ostatecznie Tetsuya dał radę zahamować, ale dosłownie pół metra przed granicą, ale znalazł się plecami do przeciwnika, niemal dosłownie przyparty do muru. Dzielił ich jakieś trzy metry, a Ryutaro mógł wykorzystać szansę i przejąć inicjatywę.
----------------------------------------------
Kolejność: Ryutaro -> Tetsuya

Ryutaro -8 PŻ

Plan Ryutaro coś przyniósł. Co prawda, nie udało mu się obronić przed kolejnym, nadchodzącym ciosem, przez co dostał w lewe przed ramię, ale jednocześnie Tetsuya nie zdążył lub też nie był w stanie wyhamować czy przeskoczyć nogi starszego z nich, przez co potknął się. Nie udało się sprawić, że przeciwnik zaliczy efektowny upadek na twarz, ale za to zdarzyło się coś lepszego. Tetsuya bowiem próbując złapać równowagę wykonał kilka wielkich susów w stronę linii wyznaczającej miejsce sparingu. Wszyscy wiedzieli, że przekroczenie tej linii równa się porażce, zatem Ryutaro chciał wykorzystać tę okazję. A miał na to mnóstwo czasu. Mimo iż przedramię go zabolało i z pewnością pojawi się tam siniak, to będzie o tym myślał później.
Albo i nie. W końcu siniaki i inne rany były nieodłączną częścią każdej walki, nawet jeśli był to sparing. Dlatego też, gdy Tetsuya wykonywał sus za susem, by złapać równowagę, to Tensai natychmiast wystartował w jego stronę. Oczywiście, nie zamierzał go atakować w plecy za pomocą bokkena, bo to uważał za nie honorowe. Ale wypchnięcie przeciwnika poza okrąg za pomocą kuksańca? To było...przyzwoite. Dlatego też, wykorzystując dzielącą ich niewielką odległość rzucił się pędem w stronę młodzika trzymając prawą rękę przy ciele i wystawiając bark, by w ten sposób uderzyć nim chłopaka i wykurzyć z tego ringu. Trzy metry odległości pomiędzy nimi, pół metra od okręgu. Miał nadzieję, że to wystarczy i że zareagował wystarczająco szybko. Bo jeśli zobaczyłby, że nie ma szans na trafienie Tetsuyi w plecy, to natychmiast wyhamowałby swój pęd

Tetsuya zdołał ucieszyć się z powodzenia swojego ataku na cały ułamek sekundy. Już wydawało mu się, że wszystko idzie świetnie, kiedy nagle, zupełnie niespodziewanie, stracił równowagę i musiał walczyć o to, żeby w ogóle utrzymać się na nogach. Potknął się? Oberwał? Nie był pewny i nie miał czasu nad tym myśleć, bo lada moment miał wylądować poza areną!
Kiedy cudem udało mu się zatrzymać na skraju kręgu, odetchnął z wyraźną ulgą, zupełnie nie przejmując się tym, że przez ostatnie kilka kroków musiał wyglądać jak wyjątkowo nieporadny kurczak, próbujący wzbić się do lotu i wymachujący wszystkimi kończynami.
Sytuacja tak go wytraciła z równowagi, iż niemalże zapomniał o znajdującym się za jego plecami przeciwniku. Gdy tylko był w stanie odwrócił się gwałtownie, unosząc miecz do gardy i stając twardo na nogach, usiłując się przygotować do ewentualnej obrony. Nie wiedział jaki atak wyprowadzi przeciw niemu Ryutaro, pozostało mu więc liczyć na swój refleks i możliwość uchronienia się przed nim kiedy tylko dostrzeże zbliżający się ku niemu cios.

Tetsuya znalazł się w niefortunnej sytuacji, a Ryutaro nie zamierzał ułatwić mu wyjście z tej sposobności. W efekcie młodszy z walczących znalazł się przy granicy odzyskując równowagę, a drugi starał się go nadgonić i tylko ten stan nierównowagi pogłębić. Cała sytuacja wyglądała nieco komicznie. Kurogiri obrócił się, ustawił gardę, by zasłonić się przed ciosem. Czasu było, jednak mało i dopiero w ostatniej chwili z ustawienia ciała Tensaia wywnioskował, że ten wcale nie zamierza pacnąć go bokkenem, lecz wbić się w niego niby taran w bramę. Niezbyt to subtelne, ale cóż... Okazało się skuteczne. Nawet tak szybki student jak Tetsuya miał już za mało czasu, aby reagować. W rezultacie Ryutaro wparował w niego z rozpędem wypychając go poza krąg, tak że ten aż usiadł na tyłku. Co do starszego z wojowników to z największym trudem sam wyhamował. Pomogło mu w tym wytracenie energii biegu na biednym młodszym koledze oraz nieco szczęścia, bo stopę postawił dosłownie tuż przed granicą kręgu.
- Ekhm, ekhm. Wprawdzie walczyć mieliście tylko na bokkeny, ale niech już będzie. Jeśli potrzebujecie udajcie się do skrzydła szpitalnego, jak nie to obserwujcie innych walczących. Następna para do kręgu! - Powiedziała Sekine-Sensei zdaje się, że uznając iż żaden z nich nie oberwał na tyle, aby było ryzyko wysyłać go bez asysty po pomoc medyczną. Tak czy siak Ryutaro zwyciężył w swym pierwszym akademickim starciu, ale i Tetsuya nie miał powodów do wstydu. Wszak walczył z bardziej doświadczonym szermierzem, a i tak udało mu się go parę razy trafić.
----------------------------------------------------------------
Za walkę przyznaje Wam:
Ryutaro:
+2 do siły, +1 do szybkości

Tetsuya:
+1 do wytrzymałości i siły

Jak chcecie sobie jeszcze pogadulić to proszę bardzo, jak nie to Tetsuya wychodzi z tego tematu, a z Ryutaro normalnie kontynuuje przygodę

Walka dobiegła końca w dość nieoczekiwany dla Tetsuyi sposób. Był przygotowany psychicznie na atak bokkenem, ale nie na to, że przeciwnik zwyczajnie w niego wleci i go wypchnie. Nie mógł odmówić Ryutaro sprytu, za to własną postawą był nieco zawiedziony, bo powinien przewidzieć możliwość takiego ataku, jak tylko sam sobie uświadomił, że nieomal przegrał przez wyjście poza krąg.
Ostatecznie, gdy bitewny kurz nieco opadł, a sensei ogłosiła zwycięzce ich starcia, ocenił się w tej walce na "zadowalająco". Kiedy został wyznaczony do pojedynku, obawiał się że dostanie szybki łomot i na tym się skończy, tymczasem on zaliczył całkiem udany występ jak na swoje doświadczenie.
Zdecydował się podejść jeszcze do przeciwnika i jeszcze zamienić z nim dwa słowa.
- Gratuluje wygranej, Tensai-san. Po tym pierwszym ciosie dalej mi nieco szumi w uszach, a ty wyglądasz jakbym ledwo cię drasnął - zaśmiał się nieco nerwowo. Nie był zbyt twardy, więc dla niego ciosy przeciwnika wcale nie były słabe i nie bardzo zdawał sobie sprawę z tego, że obaj mieli podobną parę w łapach - Mam nadzieję, że jeszcze będziemy mieli okazje to powtórzyć

Ryutaro wygrał ten wkurwiający pojedynek. Tetsuya pokazał mu dobitnie, gdzie Tensai miał największe niedociągnięcia. Wychodziło zatem, że nie ważne, jak ktoś dobrze władał mieczem, nic z tego nie przyjdzie, jeśli nie będzie mogło się trafić przeciwnika. Także przyszły shinigami nie był zadowolony ze swojego występu. Powinien sprawić się lepiej. Ale musiał przyznać, że Tetsuya zyskał w jego oczach. Gdy więc młodszy z Rukończyków podszedł do starszego i zaczął mówić, to ten pierwszy uśmiechnął się nieco.
- Dziękuję. Bardzo dobry pojedynek Kurogiri-san. Dzięki tobie wiem co powinienem poprawić. Byłoby głupio gdybym poległ w walce z hollowem, prawda? - powiedział, wybuchając tubalnym śmiechem.
- Też mam nadzieję, że będziemy mogli się jeszcze nie raz spróbować. A i po tym ciosie na policzku z pewnością zostanie mi blizna. - powiedział, ale nie z wyrzutem. Chciał dowartościować chłopaka jeszcze bardziej, by ten zyskał nieco pewności siebie, której ewidentnie mu brakowało.
Tak czy inaczej, poklepał Tetsuyę po plecach, a następnie zajął miejsce wśród innych studentów. Dwa pojedynki, dwie wygrane. Całkiem nieźle, jak na nowicjusza, nieprawdaż?

Rozmowa chłopców zakończyła się tak szybko jak się zaczęła. Złośliwy rzekłby, że w przeciwieństwie do ich walki na bokkeny. Co prawda chwilowo Ryutaro zwrócił na siebie uwagę wybuchem głośnego śmiechu, jednak w ogólnym rozrachunku za moment uwaga grupy skupiła się ponownie do kręgu, bo tam rozpoczęło się kolejne starcie. 3 godziny zajęć z Zanjutsu minęły właśnie na tym, tj. oglądaniu kolejnych starć. Te były bardzo zróżnicowane pod względem poziomu. Zdarzyły się walki, które właściwie po paru sekundach już były zakończone, tak zdarzyło się w przypadku wielkiego zamaskowanego chłopaka z Rukongai, który agresywnym naporem przygniótł niezbyt wysokiego, pucołowatego szlachcica. Ten drugi nawet nie zauważył w desperackiej obronie gdy jego stopa postanęła poza kręgiem. Były, jednak również walki wyjątkowo zaciekłe i na świetnym poziomie. Przykładem tego była brunetka z Rukongai, która ziewnęła na początku starcia potężnie oraz chłopak z
rodu Kasumi-Ouji. Sekine-Sensei zaś rzadko się odzywała poza zapraszaniem kolejnych osób do kręgu. Raz wyraziła zadowolenie, że wśród dobrze się zapowiadających się szermierzy była dziewczyna, o czym wspomniała mówiąc o zmęczonej Rukonce. Ogólnie, jednak głównie skupiała się na notatkach, poświęcając pierwsze zajęcia na zbieranie wniosków. Zdaje się, że nauka przyjdzie w następnym tygodniu. Tak skończyły się ostatnie lekcje tego dnia, a Ryutaro mógł zadecydować co robić dalej. Był to dzień wprawdzie bardzo męczący, jednak Tensai nie takie maratony przebiegał, także wciąż była w nim energia do dalszych aktywności, choć oczywiście mógł również zdecydować się na regenerację czy inne rozrywki. Wieczór był jego, a pogoda ładna.

Ryutaro wymienił się uprzejmościami ze swoim niedawnym przeciwnikiem, po czym usiadł na macie. Sekine-sensei wywoływała kolejne pary do sparingów i zdawać by się mogło, że o każdym studencie zbierała informacje. Ciekawe było, jak tak doświadczona shinigami patrzyła na swoich uczniów? Jak na przyszłych wielkich wojowników, czy jak na niedorajdy, które nie umiały poprawnie utrzymać miecza? Tego nie wiedział i nie chciał się domyślać.
Skupił więc całą swoją uwagę na toczących się walkach i, musiał ze wstydem przyznać, że było dużo osób, które lepiej władały bokkenem od niego. Zobaczył przez to, jak wielkie miał braki i co musiał nadrobić. Obiecał sobie, że nie zmarnuje ani jednej cennej minuty, którą mógłby poświęcić na trening, chociażby mięśnie paliły go żywym ogniem, a ciało protestowało. Nie. Siła rodziła się w bólu i pocie, w krwi i doświadczeniu. A Tensai był bardzo zmotywowany, by stać się silnym.
Gdy zajęcia dobiegły końca, to wstał, ukłonił się sensei i wyszedł z dojo, by udać się w miejsce, gdzie będzie mógł w spokoju potrenować. Ale od czego miał zacząć?
Postanowił popracować nad swoją siłą i szybkością - to na tych polach miał najbardziej rażące niedociągnięcia. Zaczął więc od treningu siłowego w postaci pompek, brzuszków, przysiadów, wyskoków. Gdy poczuł się względnie zmęczony to usiadł na trawie i zrobił sobie krótki odpoczynek. Potem postanowił przejść do tak zwanego "biegu interwałowego". Polegało to na tym, że zrywał się od razu do sprintu, który trwał kilka sekund, a następnie przechodził do powolnego marszu. Następnie znowu kilka sekund sprintu i znów marsz. I tak w kółko.

Ryutaro nie należał do super zadowolonych z swojego występu, nawet pomimo tego że udało mu się zwyciężyć nad bardziej dynamicznym przeciwnikiem. Postanowił sobie, że będzie ćwiczył i ćwiczył i ćwiczył. Jego szczęściem było, że miał wytrzymałe ciało i umysł, dzięki czemu choć był poobijany oraz zmęczony to miał siłę, aby zabrać się za... Trening. A jakże. Pogoda również dopisywała, wciąż utrzymywał się przyjemny dzień późnego lata.
-----------------------------------------------------------
Dalej piszemy tutaj