Sala Treningowa

- Musi być mądrą osobą. - Odparł chłopak. Dosłyszałeś coś dziwnego w jego głosie, ni to niepewność, ni smutek, nie byłeś w stanie tego określić, jedyne co wiedziałeś, to to, że jest to jakieś negatywne uczucie. Kiedy spojrzałeś na ćwiczących, większość już tylko powtarzała zaklęcia, całkiem nieźle im to szło lecz wolno. Teraz sensei przechadzał się wśród kolejnych uczniów dając im jakieś rady, lub pochwalając za udane zaklęcia. Kolejne osoby leniwie dołączały do osób odpoczywających.

Po chwili wszyscy skączyli już ćwiczenia. Teraz głos zabrał Kuronomatsuki.
- Dobrze, teraz przerobimy proste, acz użyteczne zaklęcie, mianowicie hadou no ichi - shou. Wbrew pozorom jest bardzo przydatne, jeżeli umie się nim posługiwać, teraz czy ktoś wie na czym polega? - Dobrze znany ton zabrzmiał w Twych uszach.
- Zaklęcie to powoduje odepchnięcie celu i atakuje punktowo. - odezwał się Twój "nowy" znajomy, widać nie chciał pozostawać w tyle.

Zastanowił się chwilę. Wyglądało na to, że Miyazawa chyba stracił swego ojca... nie było to dobre wspomnienie. Sam dobrze to rozumiał, stracił wszak matkę. Postanowił nie drążyć tego tematu, skoro było to dla jego nowego kumpla przykre.
Kolejne ćwiczenia, kolejne zaklęcie. Z tego co pamiętał Shou było istotnie bardzo proste i łatwe w zapamiętaniu. Jego odpowiedź na pytanie uprzedził Miyazawa. W sumie mógł się tego spodziewać. Zatem wiadome już było jakie jest pierwsze zaklęcie. Pytanie było jakie będzie drugie.

- Bardzo dobrze, jako, że to zaklęcie jest bardzo proste, pomyślałem, że jak zdążycie, to przerobimy jeszcze jedno zaklęcie, jednak patrząc po Was nie macie wystarczających pokładów reiatsu, tak więc pokażę Wam po tym zaklęciu jak nieco zwiększyć takowy. - Odezwał się nauczyciel, na jego twarzy wykwitł wielki i ciepły uśmiech. Chyba znalazł prawdziwe talenty w tej klasie i sądząc po drugiej części zdania wszyscy na początku nie mieli zbyt wielkich pokładów energii, wszak trzeba było włożyć dużo pracy, aby rozwinąć te zapasy do sporych ilości.

Zapoznanie się z zaklęciem rzeczywiście nie zajęło Wam sporo czasu, po ledwie kilku próbach wszyscy mieli opanowane to kidou, lecz byli dość zmęczeni po poprzednim. Nadszedł czas na tą technikę, która to miała podnieść Wasze zapasy energii duchowej.
- Tak więc dobierzcie się w pary. To nie będzie zbyt miłe ćwiczenie, lecz z pewnością bardzo skuteczne. Mianowicie, będziecie musieli się nawzajem zgłębić w Wasze wewnętrzne światy, i będziecie sobie pomagać pokonywać przeszkody, na które natraficie. Musicie też pilnować, byście nie zawędrowali zbyt głęboko, bo to może skutkować przywołaniem niemiłych wspomnień. I nie martwcie się upływem czasu, tam i tu płynie w zupełnie innym tempie. - Nauczyciel mówił szybko i pewnie, z pewnością wiedział, że większości się nie spodoba ta metoda, ale z pewnością była skuteczna. Tak więc szybko dobraliście się w pary, Ty i Miyazawa tworzyliście jedną z nich. Usiedliście naprzeciw siebie i czekaliście na końcowe instrukcje.
- Tak więc, aby zagłębić się wzajemnie do swych światów musicie z jednej strony pozwolić na to, a następnie spróbować zjednoczyć Wasze reiatsu, może to nie być łatwe, ale jestem pewien, że się uda. Musicie uważać też na swoje obawy, gdyż mogą one przybrać jakąś realną postać, z którą będziecie musieli się zmierzyć. Jeśli wszystko jasne to zaczynajcie. - sensei zakończył przemowę z uśmiechem na ustach.

(Gratulacje! Zyskałeś nowe kidou - hadou no ichi - shou! Dopisz ;] )

Przyswojenie sobie tej prostej inkantacji było sukcesem, który zawsze cieszy i przy okazji daje chęć do kolejnych wyzwań. To jednak, co teraz mieli ćwiczyć było dla niego całkowitą nowością. Nie słyszał jeszcze o czymś takim ani nie spotkał się z tym, w żadnej książce jaką do tej pory przeczytał. Choć z drugiej strony ciągle był na pierwszym roku, więc pewnie sporo jeszcze było przed nim tajemnic do odkrycia.
Siadłszy zatem naprzeciwko Miyazawy spojrzał na niego spokojnym wzrokiem. Wiedział już, że tamten może ukrywać jakieś przykre wspomnienia, dlatego nie miał zamiaru zagłębiać się za bardzo, jak radził sensei.
- Zaufaj mi, będzie dobrze. - rzekł i odetchnął głębiej, po czym skupił się na przepływie swojego reiatsu. Otworzył się na to, by Miyazawa mógł zajrzeć w głąb jego świata. Zawsze uważał się za szczęśliwego, przez niemal całe swoje życie. Miał zatem nadzieję, że przyjaciel nie będzie miał problemu gdy i on zajrzy do jego świata.
Uspokoił swoje myśli, starając się zjednoczyć z przepływem mocy Miyazawy i powoli wkroczyć do jego wnętrza.

On też się skupił. Poczułeś jak Wasza moc zaczyna płynąć w jednakowym tempie, poczuliście się dziwnie, jakby jakaś niewidoczna siła przepływała przez Was w sposób co najmniej dziwny. Dodatkowo zmęczenie gdzieś odeszło, poczuliście, że razem dysponujecie ogromną mocą. To wszystko było nowe ciekawe, zamknęliście oczy i... Znalazłeś się na pustyni poprzecinanej jakimiś czarnymi drzewami, lekki wiatr owiewał Twoją twarz, a przed Tobą stał Twój znajomy.
- Witam w moim wewnętrznym świecie. Kierunek, który obrałem to tamta wieża, którą widzisz na horyzoncie. Idziemy? - zapytał bez żadnych uczuć w głosie. Kiedy spojrzałeś w wskazanym kierunku, na horyzoncie malowała się ogromna, biała wieża, połyskująca w świetle palącego słońca. Zapewne była z kości słoniowej.

(Koszt czegokolwiek w reiatsu jest 2 razy mniejszy w tym świecie, a połówki zaokrąglane do góry)

To co ujrzał zaskoczyło go. Wewnętrzny świat był naprawdę niesamowity, choć okolica wydawała się tak podobna do normalnej. Spojrzał na Miyazawę, wydawał się spokojny. W sumie nie dziwił się zbytnio, wszak to był jego świat, jego umysł.
- Jasne. Prowadź. - odpowiedział mu i ruszyli we wskazanym kierunku. Zastanawiał się, co też zastaną na miejscu, co jego samego może tutaj czekać. Nie zapomniał jednak słów sensei, o mogących pojawić się przeciwnościach. Dlatego też pozostawał czujny na otoczenie gdy szli.
- Ciekawa okolica. Co jest w tej wieży ?

- Nigdy tam nie dotarłem. Ta pustynia zdaje się nie mieć końca, podczas medytacji przemierzałem ten świat, od oazy do oazy. Zdawało mi się, że wieża jest bliżej, ale to zapewne tylko złudzenie, wątpię, abyśmy tam dotarli. - odparł młodzieniec. Wydawał się być troszkę niespokojny, ale czemu się dziwić, jeżeli ktoś znajdował się w czyimś wewnętrznym świecie. W każdym bądź razie ruszyliście. Przemierzaliście kolejne odcinki, zaś w niedługim czasie na horyzoncie dostrzegliście drzewa, co oznaczała, że oaza jest blisko. Niestety w tym miejscu stało się to czego się obawialiście, pojawił się przeciwnik. Z pustyni wyłoniło się kilka trupów, same kości, uzbrojone w katany. Niestety Wy nie mieliście broni, co wcale nie ułatwiało zadania. Usłyszeliście też potężny ryk dochodzący od strony oazy, lecz na razie było to mniejsze zmartwienie gdyż zmarli postanowili ożyć i w tym momencie ruszyli na Was dobywając broni.
- Musimy się bronić, mam nadzieje, że jesteś w stanie walczyć bez oręża. - Usłyszałeś głos młodziaka, który przyjął pozycję bojową. Zdawał się coś szeptać, co zapewne było przygotowaniem kidou.

- Jakoś sobie poradzę, mam nadzieję. - rzekł w odpowiedzi. Kilku przeciwników przed nimi i jakiś większy dalej. Warto zatem zdobyć broń na tych trupach, zanim dojdzie do czegoś jeszcze gorszego. Rzucił jeszcze okiem na ich wygląd i sam również zaczął od Kidou, póki jeszcze przeciwnicy byli w miarę oddaleni.
- Łapo wynurzająca się z czeluści ziemi, złap go! - zaklęcie destrukcyjne numer dziewięć - Złap! - zankantował celując w jednego z trupów, zwracając jednak uwagę, by nie był to ten sam co Miyazawy.
[-5R]

Jak się okazało byliście dość zgodni co do zaklęcia, dwa trupy zostały unieruchomione i zaraz potem się rozpadły. W Waszą stronę biegły jeszcze dwa, zaś w oddali pojawił się wielki, ciemny cień. To nie zwiastowało szybkiego końca tej wędrówki. Oboje czuliście się dziwnie. Nagle z piasków przed Wami wynurzyły się dwa ostrza, wyglądały dość staro, zaś zdawało się Wam, że wzywają Was, abyście je podnieśli i użyli.

Chwycił szybkim ruchem oręż i stanął w pozycji ułatwiającej sparowanie ciosu, który z pewnością by na niego spadł. Miał zamiar zablokować cios truposza, który go zaatakuje, a potem wykorzystać Kidou na nim.
- Zaklęcie destrukcyjne numer jeden - Pchnięcie![-1R]
Jeśli by wszystko poszło wedle zamysłu chciał pomóc Miyazawie, gdyby ten miał problem ze swoim przeciwnikiem. Ci tutaj zdawali się być tylko przedsmakiem tego, co ich czeka. Miał nadzieję, że wyjdą z tego zwycięsko.

Oczywiście wszystko wyszło bezbłędnie. Shou spowodowało spektakularny lot czaszki żywego trupa, co spowodowało jego ponowny zgon, tym razem zdawało się, że na stałe. Istota, którą widzieliście na horyzoncie jakoby się zatrzymała, co nieco Was zaniepokoiło. Kiedy spojrzałeś na swego towarzysza, on nie wziął ostrza, które podarowała mu pustynia. Wtedy też poczułeś coś dziwnego, jakby Twój umysł gdzieś odpłynął, całkowicie otępiałeś, nie byłeś w stanie się poruszyć. W jednej chwili zostałeś ogłuszony eksplozją bólu, któremu towarzyszyły głosy, głosy wykrzykujące prosto w Twojej głowie słowa "Dołącz do Nas, stań się jednym z Nas, nie opieraj się i tak nie zwyciężysz! ". Co ciekawe głosy zmieniały się, raz należały do młodej kobiety, innym razem do dziecka, a jeszcze innym do starca, lecz wszystkie łączyły wypowiadane słowa.

Radość z pokonania przeciwnika zniknęła zastąpiona przez obawę i strach. Nie miał pojęcia co się z nim działo, czego chciały dokładnie te głosy. Miał się dołączyć do czegoś, do kogoś. Nie miał na to ochoty, nie chciał tego, nie wiedząc co go czeka.
- Nie chcę, nie wiem kim jesteście. Zostawcie mnie ! - wrzasnął, skupiając się w sobie. Chciał odrzucić miecz, który był chyba źródłem tego wszystkiego.

- Nie możemy, to Ty nas wezwałeś, poddaj się, z nami nie wygrasz. Dobrze Cię znamy, ta walka to dla Ciebie zbyt wiele, zbyt wiele... - duchy upierały się, Ty zaś czułeś, jak ból rozrywa Twoją biedną głowę. Gdzieś z oddali słyszałeś głos nowego przyjaciela - Takagi nie poddawaj się, to nie czas na lenistwo! - głos był przytłumiony, lecz wciąż rozpoznawalny, czułeś się jakbyś walczył z czymś co było Tobą, każda próba była nową falą bólu. Trzeba było przyznać, że nieźle się wpakowałeś, ale być może dało się stąd jakoś wybrnąć...

- Skoro mnie dobrze znacie, to wiecie że się nie poddam. Nie mam zamiaru przegrać, nie teraz, nie w ten sposób i nie z tymi, którzy boją się mi ujawnić. - warknął starając się z całej swej siły i woli przerwać tą walkę. Wpakował się w nią, gdy chwycił miecz. Teraz musiał się od niego uwolnić, wbił go ponownie w ziemie i starał się odejść od niego. Ruszyć swoje ciało na przekór przejmującemu bólowi. - Wezwałem was, to teraz was odsyłam !

Głosy nagle się urwały, mimo iż Takagi trzymał ciągle miecz. Czuł, że coś się w nim zmieniło, teraz był tylko kawałkiem metalu w wewnętrznym świecie Miyazawy, lecz jednocześnie czuł, że to co próbowało go pochłonąć, zabierało mu energię. Cień ponownie ruszył w Waszą stronę i tym razem przybrał już jakieś kształty, mianowicie nagle uformował się z niego elf, taki o którym istniały opowieści i inne formy przekazu. Cień ten nieco Cię dekoncentrował, bo w głębi czułeś, że jest znajomy.
- No no no, widać zawędrowaliście już tutaj, ale powiem Wam, że w waszym przypadku łączenie mocy nie było zbyt mądrym wyjściem. - Głos tego czegoś brzmiał złowieszczo. Zauważyliście, że w rękach trzyma sztylety, również uformowane z cienia. Było w nich coś dziwnego, coś niewyjaśnionego.
- Ciesze się, że wróciłeś, ale musimy pokonać to coś teraz. - podsumował chłopak stojący koło Ciebie.

(-9 rei ; +1 do psychiki)

Odrzucił ów złowieszczy kawałek metalu. Zbyt niebezpieczne było go trzymać.
- Dość niezwykły jest twój świat. Lepiej działać szybko, zanim on zaatakuje. - rzekł do kumpla i spojrzawszy na elfa zaczął działać inkantując zaklęcie - Łapo wynurzająca się z czeluści ziemi, złap go! - zaklęcie destrukcyjne numer dziewięć - Złap!

[-5Rei]

Zaklęcie miało szanse trafić, ale pojawiła się drobna przeszkoda. Wasz przeciwnik zmienił się w chmurę ciemności i przemknął za Was, zmieniając się następnie w słonia, który zaszarżował na Ciebie. Nie dało się ukryć, że to wszystko stawało się coraz dziwniejsze. Poczułeś się jakoś nieswojo, miałeś nieodparte wrażenie, że niestety ten cień jest jakoś z Tobą związany i tak naprawdę to będzie Twoja walka...

Przerzucił swoje ciało w bok, chcąc zejść z linii ciosu pędzącego słonia.
- Zaklęcie destrukcyjne numer jeden - Pchnięcie! - rzucił w kierunku zwierzęcia gdy go mijało. Potem rzucił okiem na swój własny cień i cień Miyazawy. Skoro to miała być jego walka, to musiała być jakoś z nim powiązana. Zastanawiał się tylko w jaki sposób.


[-1R]

Coś Ci nie wyszło... Słoń jako wielkie bydle i Tak trafił Cię, więc na chwilę zyskałeś umiejętność latania, na szczęście, uderzenie nie było tak silne jak przypuszczałeś, mimo wszystko lądowanie nie należało do najprzyjemniejszych i było raczej ciężkie i bolesne, jednocześnie poczułeś, że ubywa Ci mocy, co wcale nie zwiastowało niczego dobrego [- 8 HP i - 4PR]. Słoń zmienił się w lwa, a Ty zauważyłeś, że wokoło Twojego cienia coś jest nie tak, zaś cień Twojego towarzysza wyglądał zupełnie spokojnie, tak jak jego otoczenie. Czułeś też już spore zmęczenie, wszak utraciłeś sporo reiatsu. Teraz od Ciebie zależało co zrobisz, lew zaryczał krótko i obserwował, przede wszystkim Ciebie.

Uspokoił się, przyjrzał się przez chwilę dłużej swojemu cieniowi. Potem zrobił powoli dwa kroki w kierunku upuszczonej broni. Nie patrzył jednak na nią, patrzył na lwa.
- Jakieś pomysły co do tego, czym może być nasz przeciwnik ? - spytał Miyazawy gotów do natychmiastowego uniku lub schylenia się po broń.

- Nie wydaje mi się, aby był stworzony z wspomnień, czy uczuć. Wydaje się zbyt potężny na to. Tak więc nie mam pojęcia. - odparł zaniepokojony chłopak, po czym spojrzał na Ciebie, lew podniósł się i powolnym krokiem ruszył w Twoją stronę. Co dziwne, gdy się zbliżał, Ty czułeś narastający wewnętrzny niepokój, zauważyłeś też, że w pobliżu pierwszego spoczywa i drugie ostrze i zdawało się, że Twój towarzysz ich nie widzi. Z tego co pamiętałeś drugi miecz znajdował się w zupełnie innym miejscu niż teraz, co wydało Ci się podejrzanie.

To co teraz miał zamiar zrobić było nad wyraz ryzykowne. Wręcz samobójcze, ale może to właśnie by pomogło. Powoli przykucnął mając w zasięgu ręki oba miecze. - Kim jesteś ? - zwrócił się do lwa, opuścił dłonie na rękojeści obu broni powoli, by je wziąć a potem wstać. Jeśli lew ruszyłby do ataku, miał zamiar przyspieszyć [4Rei= +4 Szybkość] swoje ruchy wykorzystując cząstkę swojej mocy i samemu zaatakować nurkując pod nim i tnąc przelocie.

Takagi zdążył podnieść broń zanim lew skoczył do ataku, a wtedy też uczynił jak chciał. Nie spodziewał się jednak, że cień rozpłynie się i uformuje się w kobietę, która trzymała dwa takie same ostrza w dłoniach, no cóż historia bywa przewrotna, przebiliście się oboje. Wszystkie ostrza spoczywały w brzuchach oponenta, tak więc dawka bólu była spora. Wtedy usłyszałeś jej szept, zaś na jej ustach malował się szeroki uśmiech.
- Gratuluje, może kiedyś będziesz godny mnie dobyć, lecz jak na razie nie mam zamiaru zdradzać Ci swojego imienia chłopczyku. Masz potencjał, nie zmarnuj go... - Gdy tylko wypowiedziała tę kwestę swoim słodkim, uwodzicielskim głosem zmieniła się w cień i zniknęła, pozostawiając Ciebie, z krwawiącą dziurą w brzuchu i dwoma mieczami, które teraz były widoczne dla Miyazawy, gdyż ten patrzył na nie z szeroko otwartymi oczami.
- Skąd one nagle wzięły Ci się w rękach, jak pokonałeś te bestie? - Dwa pytania zostały zadanie automatycznie. Ku waszemu zdziwieniu piaski wzniosły się do góry zasypując Was, lecz po chwili znajdowaliście się przy oazie. Poczułeś też eksplozje mocy, a Twoje rany... zniknęły.

(Gratulacje! Zyskujesz +1 do Reiatsu i Kontroli Reiatsu, odnawiasz PR i PŻ)

Spoglądał zaskoczony na kobietę. Tego się nie spodziewał, osiągnął swój cel i samemu też oberwał i to porządnie. Chciał coś powiedzieć, ale wszystko rozpłynęło się i zmieniło w spokojną oazę.
- Były wbite w piasek. Użyłem ich do pokonania... bestii... - odparł po dłuższej chwili. - Chyba to było Zanpakutou...
Spojrzał na oba trzymane miecze, zatem to nie był do końca sen, skoro wciąż je miał. Sięgnął do brzucha, gdzie jeszcze nie tak dawno miał śmiertelne rany. Nie było nic, żadnej krwi, żadnego bólu.
- Wygląda na to, że odzyskałem utracone siły. A co z tobą ? - spytał Miyazawy.

- Ja? Niby też czuję się jakoś lepiej, zmęczenie gdzieś odeszło. Ale mniejsza z... - chłopak nie miał szansy dokończyć. Poczułeś, że coś jest nie tak, zaś kiedy się odwróciłeś zobaczyłeś tajemniczy wir, który wzywał Cię po imieniu. Miałeś wrażenie, że to zaprowadzi Cię w znajome okolice. Kiedy się odwróciłeś z powrotem, Twojego kolegi już tam nie było, a Ty poczułeś, że zostajesz wsysany przez ten tajemniczy wir, czułeś, że nie ma sensu się opierać. Tak też znalazłeś się w znanym Ci dobrze, swoim wewnętrznym świecie...

Otrząsnął się i zamrugał oczami, gdy wir zniknął a on wylądował. Rozejrzał się po okolicy, by stwierdzić że jest u "siebie". Jak okiem sięgnąć krajobraz był uspokajający. Gdzieś po lewej widoczna była nieduża rzeczka wpadająca do jeziora, obok którego było kilka płaczących wierzb. Ziemia pokryta była zielenią trawy, pokropiona kwiatami. Z prawej był rzadki las drzew liściastych i iglastych. Ich korony tworzyły poniżej miły i chłodny cień, przed słońcem, które nie grzało specjalnie mocno. Na niebie od czasu do czasu przemykały nieduże chmurki w różnych formach, popędzane lekkim wietrzykiem. Przed sobą widział na horyzoncie nieduże wzgórze, na którym była drewniana budowla. Zdawała się być ukończona dopiero w jednej trzeciej. Niedaleko obok widniały drzewa wiśni. Gdy obrócił się za siebie widział dalszą część niewielkiego lasu, przez który można było ujrzeć spokojnie odległy drugi brzeg. Oraz rzeczkę, która wypływała z odległego, niedużego pasma górskiego.
- Witaj w moim świecie Miyazawa. - rzekł do kolegi. Spojrzał w dół unosząc rękę i chcąc sprawdzić czy dalej ma znaleziony oręż.

- Hmmm ciekawe ciekawe, miejmy nadzieję, że przynajmniej tutaj nie będzie żadnych przeszkód. - Stwierdził młodzian rozglądając się po Twoim świecie, zauważyłeś, że zachowywał się trochę nerwowo i nieswojo, Ty zaś dostrzegłeś w ziemi ścieżkę, która to prowadziła w stronę domostwa. Dostrzegłeś też, że co jakiś czas rozmieszczone są przy niej gaiki, a po środku kamienie. Miałeś wrażenie, że Twój wzrost mocy jest ściśle z nimi związane. Kiedy spojrzałeś na ten znajdujący się najbliżej, podświadomie wiedziałeś, że musisz z niego wykuć łanie, nie wiedziałeś jakim cudem, ale widziałeś obraz ukończonego dzieła przed sobą... Kiedy sprawdziłeś lokacje mieczy, miałeś je nadal przy sobie, lecz klingi wydawały się być nieco odmienne niż te, którymi walczyłeś na pustyni...

- Nie sądzę abyśmy się mieli czegoś obawiać. Ale nigdy nie wiadomo. - odparł z uśmiechem. I przyjrzał się dokładniej obu mieczom. Ich wygląd, kształt zależał widocznie od miejsca, gdzie akurat się znajdował Takagi. Od odmienności wewnętrznych światów. Starał się zapamiętać ich obecny wygląd. Wsunął je po chwili za pas, by mu nie przeszkadzały i sięgnął ku głazowi, który miał swoje ukryte piękno.
- Piękna łania. Wręcz prosi się o wydobycie jej na świat, z pośród tych surowych barier kamienia, w jakim jest zamknięta. - rzekł do Miyazawy.

Kiedy dotknąłeś chłodnego kamienia coś się zmieniło. Nagle w drzew wokoło wydobyła się ciemność, która zamknęła Was w swych objęciach. Znaleźliście się w nieco nierzeczywistym świecie, a żeby efekt był ciekawsze, głaz zaczął świecić fluorescencyjnym światłem, o lekko zielonkawym zabarwieniu. Powoli zaczęliście dostrzegać, że znaleźliście się na polanie w lesie, zaś zewsząd w waszą stronę ciągnęły wilki. Z tego co było widać, nie miały pokojowych zamiarów...

- Moja ciekawość jest chyba niebezpieczna - rzekł dobywając mieczy i stając tak by chronić bezbronnego Miyazawę. Czasami uczy się na błędach, a on sam nie miał już zamiaru popełnić tego samego błędu po raz trzeci. Teraz jednak skupił się na nadciągającym zagrożeniu, licząc też przeciwników. Starał się namierzyć wzrokiem przywódcę grupy, a przynajmniej tego największego i to w niego skierował zaklęcie.
- Łapo wynurzająca się z czeluści ziemi, złap go! - zaklęcie destrukcyjne numer dziewięć - Złap!
[-5R]