Sala Treningowa

Po usłyszeniu słowa "zbiórka" zrobił się niezły rozgardiasz. Każdy szukał odpowiedniego miejsca dal siebie. Dziewczyna zajęłam miejsce, pomiędzy dziewczyną o pół głowę niższą od niej, o chłopakiem wyższym o jakieś 10 cm.

- Dobra, zaczynamy od rozgrzewki. Nie obijać mi się. Pamiętajcie że sprawność fizyczna to atrybut konieczny dla przetrwania w czasie walki. - Nauczyciel stanął niemal na baczność spoglądając na uczniów z góry. O dziwo nikt nie zaprotestował ani nie próbował się opierać. Nawet na największych grupowych "zawadiaków" działał autorytet płynący z ponad dwóch metrów wzrostu i ogromnej masy mięśniowej.

Cała grupa ruszyła do ćwiczeń wykonując kolejne polecenia z lepszym lub gorszym rezultatem. Sama Katsuko miała jednak dość spore problemy. Pomimo tego iż wypicie ziołowego naparu sprawiło iż chwilowo nie czuła bólu płynącego z przepracowanych mięśni brzucha, kolejne ćwiczenia przywróciły go, a nawet dodatkowo wzmocniły. Poza tym doszło również zmęczenie całego niemal ciała. Po półgodzinnej rozgrzewce Katsuko czuła się doprawdy nie najlepiej. Jak się jednak miało okazać, było to dopiero początkiem męczarni.

- No, dobra, mięśnie rozgrzane, bierzemy się do właściwej pracy. - Rzekł nauczyciel na zakończenie rozgrzewki. Sam również trenował robiąc dokładnie te same ćwiczenia co uczniowie. Nie wyglądał przy tym nawet na zdyszanego. - Siadać pod ścianą. Wywołane osoby mają pojedynkować się do czasu aż przerwę walkę. Walka na pięści, uczciwie, bez zbędnej brutalności. Wszyscy mają wyjść bez kontuzji rozumie się? - ostatnie słowa mężczyzna niemal wywarczał, zapewne po to by wzmocnić ich wagę.

Po kilku pojedynkach Katsuko usłyszała swoje własne imię. - Katsuko Yoshizaki, Koji Shiari - Rzekł spokojnie Sensei. Przeciwnikiem dziewczyny okazał się być grupowy rozrabiaka. Chłopak był wysoki i szczupły. Na jego twarzy "ustrojonej" niedogolonym zarostem wciąż widoczny był zawadiacki uśmiech, który raczej nie budził zaufania. Ustawił się w luźnej pozycji delikatnie wystawiając prawą nogę i rękę do przodu. Wyraźnie oczekiwał na atak ze strony dziewczyny.

-Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że ten dzień będzie nie najlepszy-pomyślała dziewczyna łapiąc oddech, co przez niemiłosierny ból mięśni nie było wcale takie łatwe.

Kiedy usłyszała o pojedynku, włosy zjeżyły się jej na karku. Może w normalnym stanie fizycznym nie miałaby nic przeciwko temu, ale wiedziała, że to będzie masakra. Kiedy razem z Koji'm ustawili się spostrzegła, że chłopak, po pierwsze nie chce zaatakować jej pierwszy, a po drugie, chyba był leworęczny. Choć tego dziewczyna nie była pewna. W każdym bądź razie nie miała zamiaru atakować jako pierwsza.

- No co jest mała, boisz się że sobie piąstki poobijasz o wielkiego, silnego faceta co? - Koji uśmiechnął się szeroko, nieco bardziej chamsko niż zawadiacko. - To w takim razie... - Chłopak zrobił spory krok do przodu wybijając się z prawej nogi. Ta wystawiona była uprzednio do przodu, jednak lekkie przerzucenie wagi i ugięcie jej pozwoliło na całkiem odległy krok. Na tyle odległy by znaleźć się blisko Katsuko. Prawa dłoń chłopaka wystrzeliła w stronę dziewczyny, łapiąc za połę jej kimona. Koji uśmiechnął się jedynie szerzej, bardziej zawadiacko. - ... zacznę od przekonania Cię że można walczyć. - wyszeptał cicho, tak że Katsuko ledwie go usłyszała.

-Nie boje się-odpowiedziała dziewczyna na tyle głośno, żeby tamten ją usłyszał. Silnym ruchem odtrąciła rękę chłopaka, robiąc kilka kroków w tył. Czekała na kolejny ruch ze strony kolegi.

"Silne" odtrącona ręka faktycznie puściła, ale dopiero w chwili gdy luźna poła kimona została mocno przesunięta na bok. Wyraźnie plan Kojego się udał, gdyż zwyczajnie odsunął się lekko do tyłu i wyszczerzył szeroko i wyjątkowo chamsko. Znając zresztą jego niezbyt miłe zachowania chłopakowi chodziło właśnie o to by zdenerwować dziewczynę, dla czego więc nie spróbować naruszyć jej godności poprzez odsłonięcie dość intymnej dla każdej kobiety części ciała. Taki w końcu efekt miało tak silne rozsunięcie poły kimona.

Póki co niemal cała grupa jedynie rozwarła szerzej oczy. Byli wyraźnie osłupieli ze zdziwienia. Jedynie Koji śmiał się cichutko pod nosem najpewniej radując z powodu powodzenia swojego ataku.

W dziewczynie zawrzało. Przestała zwracać uwagę na ból mięśni. -Koji, zapłacisz mi za to-pomyślała wściekle dziewczyna. Chociaż wiedziała, że jakikolwiek atak, który teraz wyprowadzi chłopak łatwo zablokuje. Katsuko nie wiedziała co ma zrobić. -Koji... zapłacisz mi za to-powiedziała wcześnie pomyślane prze siebie słowa. Po chwili zaatakowała go.

Pięść dziewczyny, ku jej wielkiemu zdziwieniu, nie została zablokowana. Knykcie uderzyły prosto w nos chłopaka, który najwyraźniej zajęty bał bardziej śmianiem się niż walką. Koji zatoczył się do nieco do tyłu, po czym przyłożył prawą dłoń do nosa by otrzeć wyciekającą powoli krew. Po krótkiej chwili znów się uśmiechnął.

- O to chodziło dziewczyno... dokładnie o to chodziło. - Wysyczał chłopak prostując się niespiesznie. Wyraźnie odzyskał już równowagę, choć z nosa najpewniej wciaż wyciekała niewielka stróżka krwi. Nim dziewczyna zdołała zrobić coś jeszcze pomiędzy Kojim i Katsuko pojawił się sensei Inahara. Jednym uderzeniem w brzuch sprowadził chłopaka do parteru. - Co Ty sobie wyobrażasz co?! - Ryknął głośno ogromny mężczyzna. - Biegasz dookoła sali! Biegasz aż nie karzę przestać zrozumiano?! Cała grupa do niego dołączy! JUŻ!

Sensei był wyraźnie wściekły na chłopaka. Ten zaś podniósł się z trudem z ziemi i zaczął biegać. Chyba nie miał zwyczajnie innego wyjścia. W tedy też Inahra odwrócił się przodem do Katsuko i westchnął głośno najwyraźniej starając się uspokoić. - Wybacz, więcej nie pozwolę temu idiocie na takie kretyńskie wybryki... - Tym razem mówił wiele ciszej. - Przepraszam.

-Nic nie szkodzi, Sensei. Tego można było się spodziewać po Koji'm-powiedziała dziewczyna w końcu uspokajając się. Katsuko zastanawiała się co złego może się jej jeszcze dzisiaj przytrafić.

- Dobra... słuchaj weź sobie odpocznij. Po tych zajęciach będzie apel ze względu na odwiedziny Kapitana Piątego Oddziału obronnego. Będziesz musiała mieć silne nerwy żeby ustać ten cały czas spokojnie na nogach. Chyba że wolisz ćwiczyć co? - Sensei klepnął lekko dziewczynę po ramieniu po czym ruszył w stronę środka sali, wyraźnie po to by dalej dyktować ćwiczenia reszcie grupy. Sam zresztą również szybko zaczął demonstrować jak owe ćwiczenia powinny wyglądać. Wyraźnie sam Inahara lubił dbać o swoją kondycję fizyczną. W końcu zakładając iż przy każdej grupie ćwiczy mniej więcej tyle samo, to trawił na tym niemal cały dzień.

-Dziękuję, wolę odpocząć.-odpowiedziała Yoshizaki. Usiadła pod ścianą. w końcu mogła chwilę odpocząć, jak do tej pory nie miała zbyt dużo czasu na odpoczynek. -Inahara-sensei jest całkiem miły-pomyślała dziewczyna na chwilę zamykając oczy. W końcu mogła pozbierać wszystkie myśli do kupy i zastanowić się nad kilkoma sprawami.

Trening trwał tak długo, jak tylko było to możliwe nie przekraczając przy tym limitu narzuconego odgórnie. Zdawało się iż sensei Mito stara się wycisnąć z zajęć każdą możliwą sekundę. Dodatkowo rozkład ćwiczeń był o wiele ostrzejszy, najwyraźniej była to forma grupowej kary dokonywanej na wszystkich nie licząc Katsuko.

Gdy zajęcia dobiegły ostatecznie końcowi Sensei Inahara po raz kolejny nakazał wszystkim ustawienie się w szeregu i stanął naprzeciwko swoich podopiecznych. Wyprostował się niemal na baczność. - Za trzydzieści minut odbędzie się apel na którym obecny będzie Kapitan Piątego oddziału obronnego. Wszyscy macie godnie się tam prezentować. Doprowadźcie się migiem do używalności. Macie do dyspozycji łaźnie jeśli zamierzacie z nich korzystać. Tak czy siak za pół godziny macie być na placu głównym. No, to do zobaczenia. - Po tych słowach sam Inahara nie ruszył się jednak z miejsca. Wyraźnie domyślił się iż drzwi zostaną za chwilę zapełnione wychodzącą młodzieżą.

(Proszę napisz co twoja postać robiła przez 30 minut. Następnie będziemy pisali tak jakby znajdowała się na placu głównym. Zdaje się jednak iż lokacja jest zajęta (co gorsza przez moją własną postać) więc nie przeniesiemy chwilowo gry^^"")

Dziewczyna patrzyła jak jej koledzy ćwiczą. -Przynajmniej mają za swoje-pomyślała uśmiechając się w duchu.

Kiedy Inahara-sensei skończył mówić, czekała aż wszyscy opuszczą sale. Wyszła jako ostatnia i skierowała się do łaźni. Mogła w końcu wziąć gorącą kąpiel. W tym czasie zastanawiała się kim jest Taicho Piątego Oddziału Obronnego i czy Kapitan aż tak bardzo może truć na tym apelu. Kiedy wyszła miała jakieś 15 minut na to aby dostać się na plac główny.

Po szybkiej kąpieli dziewczyna ruszyła spokojnie w stronę placu głównego. W końcu nie musiała się spieszyć, miała całą furę czasu. Mimo kompletnego braku pośpiechu dotarła na plac jako jedna z pierwszych osób, dzięki czemu całkiem łatwo mogła zając miejsce w pierwszym rzędzie. Na placu głównym tymczasem umieszczono niewielki podest służący zapewne za mównicę. W koło owego podestu już stało kilka osób. Jedną z nich Katsuko miała już przyjemność poznać. Dziewczyna o słomkowych włosach z przepaską porucznika była dokładnie tą samą osobą, którą uczennica poznała w gabinecie dyrektora. Obok niej zaś stał, również znany Katsuko, dyrektor akademii.

Tuż przy nich stała jednak jeszcze jedna persona. Mężczyzna obecnie odwrócony był do dziewczyny profilem. Po twarzy wyglądał na osobę która minęła już granicę trzydziestego roku życia, jednakże określanie wieku po wyglądzie było w społeczności dusz raczej mylne. Jego twarz otoczona była dość długimi, czarnymi włosami, zaś brodę porastał zarost. Wyraźnie nie ogolił się na okazje wizytacji. Najważniejszym jednak elementem owej osoby był biały, długi płaszcz bez rękawów. Emblemat na plecach, widoczny z tej pozycji jedynie częściowo, świadczył niezaprzeczalnie o tym iż ów osobnik jest kapitanem piątego oddziału.

Do samego apelu pozostało jeszcze dziesięć minut, co pozwalało dziewczynie na dokładne rozejrzenie się. Dodatkowo zauważyła dwie rzeczy, które mogły okazać się dość ważne. Jedną z nich był fakt iż kapitan wraz z dyrektorem co jakiś czas spoglądali w jej stronę. Kolejnym, pewnie ważniejszym, była pewna osoba, która dziewczyna nieco już znała. Nieopodal niej przechadzał się bowiem ten sam chłopak, przez którego podejrzana była o morderstwo. Uśmiechał się nieco zakłopotany kręcąc po placu.

Kiedy dziewczyna zajęła miejsce, zobaczyła że przygląda jej się dyrektor akademii i, sadząc po stroju, kapitan Piątego oddziału Obronnego. Jednak to co zobaczyła chwilę później zburzyło spokój dziewczyny. Spostrzegła tego samego chłopaka który wrobił ją w morderstwo, przechadzał się a kiedy spojrzał na nią tylko uśmiechnął się zakłopotany.
-ON... Najchętniej bym go rozszarpała za to co zrobił...-pomyślała wściekle Katsuko, chwilę zastanawiała się co powinna zrobić, mogła pójść do dyrektora aby powiedzieć, że jest tu ten sam chłopak, którego spotkała wcześniej. Zastanawiała się za ile zacznie się apel.

Do apelu zostało jeszcze jakieś dziesięć minut, zaś chłopak który wrobił dziewczynę w morderstwo nawet nie zareagował na jej obecność. Zdawał się stale skupiać wzrok na kapitanie V oddziału. O dziwo zdawało się że nie ma przy sobie już żadnej broni. Przechadzał się jednak w koło, a po chwili stanął w miejscu gdzie zapewne zacząć miał się pierwszy rząd uczniów na apelu.

Dziewczyna postanowiła coś zrobić. Nie mogla stać bezczynnie. Nie po tym jak ten chłopak ją wrobił. Zauważyła także, że przygląda się kapitanowi piątki. Katsuko wydało się to trochę podejrzane. Zielonowłosa przyjrzała mu się i stwierdziła, że nie ma broni. Albo po prostu nie było jej widać, jednak to były domysły dziewczyny. Spojrzała w stronę dyrektora i kapitana.
Jeśli spojrzą na nią używa bakudou #4 - Hainawa (Pełzająca lina) na owym, niczego nie spodziewającym się (jak myślała dziewczyna) chłopaku.
[56 rei]

Lina owinęła się w okół ramion chłopaka, który najwyraźniej rzeczywiście był nieco zaskoczony. Nie spodziewał się chyba ataku ze strony uczennic, albo też stracił czujność. Co prawda złamał zaklęcie bardzo szybko, jednak, jak się okazało, nie na tyle szybko na ile powinien. W chwili gdy rozerwał liny zwyczajnie unosząc ręce, o jego kark oparł się czubek ostrza katany należącej do kapitana V dywizji. Mężczyzna jakoby przeniósł się z miejsca na miejsce w mgnieniu oka.

Katsuko również poczuła się jakoś nieswojo. Po chwili jednak zrozumiała że tuż koło niej zjawiła się porucznik piątki uśmiechając się dość miło, choć patrzyła uważnie na dziewczynę. - To ten facet? - zagadnęła pogodnie, a przynajmniej bardzo pogodnie jak na całą niezbyt wesołą sytuację.

O dziwo chłopak, któremu przyłożono ostrze do karku, nie miał najmniejszego zamiaru się poddawać. W jego dłoni jakby znikąd ukazał się niewielki nożyk ukształtowany tak, by ostrze wystawało między palcem środkowym i serdecznym. Odwinął się niezwykle szybko i sprawnie by wymierzyć cięcie kompaktowej klingi na linii łączącej prawy nadgarstek oraz brodę kapitana. Ten jednak odskoczył lekko do tyłu i westchnął cicho. - I po kiego się stawiasz co? Jeszcze Ci się krzywda stanie. - Głos kapitana piątej dywizji był głęboki i męski, całkiem przyjemny dla ucha. Jego właściciel zaś uniósł nieco brwi jakby lekko zdziwiony. Widać było iż nie ma zamiaru traktować całej sytuacji w 100% poważnie.

Napastnik jednak miał zupełnie inne nastawienie. Głupawy uśmiech, którym wcześniej obdarzył Katsuko, ustąpił miejsca minie całkowicie pozbawionej uczuć. W drugiej dłoni błyskawicznie znalazło się kolejne ostrze o kształcie bliźniaczym do tego którym zaatakował jako pierwszym. Młodzieniec rzucił się na kapitana wykonując serię szybkich i precyzyjnych ciosów, które były dla Katsuko niemal niewidoczne. Dziewczyna szybko upewniła się iż ów chłopak na pewno nie był na poziomie uczniów akademii. Wyraźnie nie dorównywał jednak Kapitanowi. Mężczyzna w białym płaszczu unikał bowiem ciosów ruchami tak małymi, jak tylko było to możliwe. Po kilku unikach wyciągnął jednak słoń i spokojnie powiedział - Keimusho Gaito - zaś chłopaka oplotła błękitna energia przypominająca nieco kaftan. Ten opadł na ziemię unieruchomiony, zaś niedługo później został wyniesiony przez kilku shinigami.

Katsuko ucieszyła się w duchu, że kapitan V dywizji zauważył to co zrobiła.

-Zgadza się. To ten sam, którego wcześniej spotkałam.-odpowiedziała dziewczyna przyglądając się temu z jaką łatwością kapitan unikał ciosów. -Kim on jest? Te umiejętności nie pasują do ucznia, a tym bardziej do pierwszoklasisty.-pomyślała patrząc na kolejne ataki chłopaka. Zastanawiała się też, czy to będzie oznaczać koniec problemów i oskarżeń dotyczących morderstwa czy też nie.

- No, to pewnie nie będziesz musiała się jakoś specjalnie starać żeby uznali Cie za niewinną co młoda? - Porucznik spokojnie przyglądała się temu jak unieruchomiony chłopak był odtransportowywany w stronę bramy akademii. Najpewniej miał trafić do placówki więziennej tudzież innego miejsca tymczasowego przetrzymywania przed skazaniem za morderstwo i takie tam. Tym czasem inni uczniowie zdołali się już zebrać, a przynajmniej zdecydowana ich większość. Męska cześć niemal w całości wgapiała się w panią porucznik piątki, za pewne ze względu na strój który odsłaniał zdecydowanie więcej niż regularny mundurek shinigami.

W tym samym niemal czasie Kapitan ruszył spokojnym krokiem w stronę Katsuko, oraz swojej Porucznik. Bez większego pośpiechu ukrył swoją katanę w pochwie przytroczonej do pasa, która była niemal niewidoczna pod białym, obszernym Haori. - Chitose... a ty z kim gadasz jak ja walczę o życie co? - W głosie mężczyzny można było wyczuć pretensję, choć była ona wyraźnie udawana.

- To ta dziewczyna którą oskarżono o zabicie Idane. A tak w ogóle to Pan powinien już zaczynać swoją przemowę! Wszyscy czekają! - Stwierdziła porucznik jak zawsze wkładając w swoje słowa sporo emocji. Przekonywania kapitana by ten ruszył w stronę "mównicy" zaczęła nawet machać pięściami.

- Spokojnie, nic się nie stanie jak trochę się spóźnię co nie? - Kapitan poczochrał swoją porucznik po głowie rozczochrując ja przy tym. Następnie spojrzał z uśmiechem na Katsuko i wyciągnął dłoń w jej stronę. - Miło Cie poznać, jestem Tadashi.

-Tak, ma pani chyba racje.-powiedziała na głos, a w myślach dodała -Miejmy nadzieje. Chwilę później Yoshizaki zauważyła, ze w ich stronę zmierza kapitan piątki.
Kiedy mężczyzna poczochrał po głowie porucznik, zielonookiej przypomniało się jak jej ojciec robił tak kiedy ta była dzieckiem. Jednak nie miała za dużo czasu na wspominki bo usłyszała głos taicho i zobaczyła jego wyciągniętą rękę. Przez sekundę co zrobić, w ostateczności wyszło na to, że dziewczyna ukłoniła się i powiedziała trochę przestraszonym głosem.
-Ciebie też miło poznać, Kapitanie. Ja nazywam się Yoshizaki Katsuko.

Kapitan zaś uniósł brwi jakby nieco zaskoczony, następnie wygiął usta w lekkim uśmiechu. Skorzystał z tego że dziewczyna się kłania, a on sam wyciągnął rękę i poczochrał również głowę Katsuko. Oczywistym efektem było chaotyczne rozrzucenie jej włosów na wszystkie strony. Wbrew wszelakim irracjonalnym obawom dotyk dłoni Kapitana Piątego Oddziału, uznawanego za jednego z najsilniejszych kapitanów w Gotei, w cale nie różnił się niczym od dotyku innych osób. - Nooo juuuż, nie kłaniaj się bo jeszcze pomyślę ze jestem tak brzydki, że nie chcesz na mnie patrzeć no! - stwierdził w końcu gdy cofnął rękę, po czym wygiął twarz w grymasie mającym zapewne przypominać nieco ohydne plugastwo którego twarz złożona jest z kilkunastu części zebranych od losowych zwłok. Rzecz jasna wyglądał przez to jedynie niczym kretyn z miną idioty.

W tym czasie zaś Pani Porucznik z urażoną miną zaczęła poprawiać swoją kompletnie zrujnowaną fryzurę. Poświęciła temu chyba całą swoja uwagę. W końcu nie było to takie proste jeśli nie mogło się spojrzeć w zwierciadło.

-Dobrze-odpowiedziała dziewczyna podnosząc w końcu głowę -I nie jest pan aż tak brzydki-dodała uśmiechając się do niego. Patrząc na jego późniejszą minę zachciało jej się śmiać, ale jakoś się powstrzymała.

- Serio? - Kapitan rozdziawił lekko usta w zdziwieniu. Wyraźnie nieczęsto słyszał coś takiego. - Więc jednak są na tej ziemi jeszcze kobiety które potrafią na mnie nie krzyczeć! - Wyszczerzył się radośnie, a następnie wskazał na swoją Panią Porucznik, najpewniej po to by zwrócić jej uwagę. - I widzisz. A mówiłaś że krzyczy na mnie każda która się mnie nie boi.

- Ty idź lepiej to przemówienie zrób a nie młodzież demoralizujesz Bęcwale! - Podirytowana Porucznik palnęła swojego przełożonego otwartą dłonią po czuprynie, najwyraźniej chcąc przywołać go do porządku. Cóż, kapitan piątki rzeczywiście przypominał nieco dzieciaka. Zapewne nie tego spodziewał by się zwykły szeregowiec po tak ważnym urzędniku.

- Au! Nooo dobra juuuż. - Tadashi roztarł dłonią miejsce, w które został uderzony. Zmrużył przy tym oczy. - Jesteś taka okrutna... - Wyszeptał cicho nie patrząc nawet na Porucznik. Następnie otworzył szerzej oczy i zerknął na Katsuko z uśmiechem. - No, w każdym razie dzięki Katsuko-chan. I miło było Cię poznać. - Skinał lekko głową po czym oddalił się w stronę mównicy, zaś tuż za nim podążało groźne spojrzenie Porucznik Piątki.

Dziewczyna przyglądała się tej rozmowie z lekkim rozbawieniem.
-Pana też, kapitanie. I nie ma za co dziękować-odpowiedziała, po czym wróciła na miejsce. Teraz zaczęła się zastanawiać ile może potrwać przemówienie.

Kapitan niespiesznie podszedł do mównicy spoglądając z uśmiechem na zebraną młodzież. Niemal wszyscy uczniowie akademii byli już bowiem na miejscu oczekując na słowa osobistości będącej przywódcą oddziału patronującego ich uczelni. Poza tym, czego Katsuko dowiedziała się dzięki szeptom dochodzącym zza jej pleców, Tadashi był uznawany za jednego z najpotężniejszych kapitanów. Wraz z kapitanem oddziału VII mieli być bezpośrednimi wychowankami Generała oraz najstarszymi z kapitanów. Tak przynajmniej twierdzili nieznani rozmówcy szepczący między sobą.

Tadashi zaś spokojnie stanął za mównicą i rozpoczął swoją mowę, która nie miała trwać tak długo jak wszyscy mogli się spodziewać. Tadashi przedstawił bowiem jedynie żartobliwą anegdotkę z czasów gdy jeszcze był w akademii, a następnie pogratulował wszystkim uczniom zaliczenia egzaminów wstępnych. Ostatecznie życzył jeszcze wszystkim powodzenia, po czym pomachał na pożegnanie i wraz z dyrektorem ruszył w stronę budynków akademii. Całość zajęła niecałe dwadzieścia minut. Przed odejściem dyrektor dodał jeszcze od siebie by uczniowie pamiętali, ze do jutra muszą zdeklarować uczestnictwo w zajęciach dodatkowych, potwierdził także informacje że popołudnie dzisiejszego dnia jest wolne i można się rozejść do domów.

Uczniowie zaś zaczęli się powoli rozchodzić w niewielkich grupach rozmawiając i omawiając osobę samego kapitana. Pani porucznik zaś stała spokojnie obok Katsuko z nieco zezłoszczoną miną. - Cały wieczór wczoraj twierdził ze napisał porządne przemówienie... nierób jeden... - Wymamrotała cicho, najpewniej sama do siebie. Następnie zerknęła na Katsuko i uśmiechnęła się lekko. - No a Ty co teraz planujesz hm? Z twoją figurą i twarzą pewnie już umówiłaś się z jakimś przystojniakiem co? I pomyśleć że muszę szwendać się za tamtym... Kapitanem...

Zielonowłosa wysłuchała tego co kapitan miał do powiedzenia. Ucieszyła się kiedy, że nie ma popołudniowych zajęć. -Nic raczej nie planuje chociaż...-zaczęła po chwili.
Kiedy porucznik o tym wspomniała dziewczyna przypomniała sobie o karteczce, którą dostała podczas lekcji z Zorim. -Chociaż, chyba sobie o czymś przypomniałam-dodała po chwili. -Po za tym Kapitan nie wydaje się taki zły. No chyba, że to pozory?

- Wiesz... co można myśleć o mężczyźnie który jest kapitanem dłużej niż jestem w stanie zapamiętać i wciąż zachowuje się jak by miał.. no może 12 lat i był w pełni okresu buntu. Do tego o wszystkim zapomina i jest leniwy. - Pani Porucznik westchnęła cicho wymieniając wszelakie wady Kapitana piątego oddziału. Jej przełożony zdawał się mieć ich całkiem sporo. - Przy nim wyraźnie czuje się to, że po ósmym roku życia mężczyźni już tylko rosną, a nie dojrzewają. A fakt że uchodzi za przystojnego i ma poczucie humoru w cale nie poprawia jego statystyki w bilansie zysków i strat.

Niemal wszyscy uczniowie zdołali się już oddalić. Na placu pozostała jedynie Pani Porucznik, Katsuko oraz jakiś bliżej niezidentyfikowany uczeń śpiący sobie spokojnie na jednej z ławeczek.

-Aha. Chyba zaczynam rozumieć-westchnęła Katsuko-Chyba już będę się zbierać-dodała patrząc w stronę śpiącego. Chwile stała w ciszy i skierowała się w jego stronę. Zastanawiała się kim on może być.

Chłopak zaś spokojnie leżał na ławce. Jego lewa ręka i noga spadły jednak z siedziska i obecnie dłoń i stopa oparte był lekko na podłożu. Nosił na sobie mundur akademii, co raczej tłumaczyło co robi na placu akademii. Jego ciemno-brązowe włosy sięgały zapewne poniżej ramion, jednak obecnie związane były w rozpadający się z wolna warkocz. Trzeba było śpiącemu przyznać iż był całkiem przystojny, jedynie rozwarte usta z których wyciekała ślina nieco psuły efekt. Chłopak pochrapywał cicho najwyraźniej zatopiony w sennych marzeniach.