Sala Treningowa

Przy szybkiej kalkulacji wyszło, że wilków jest 12, lecz widziałeś, że wciąż nadciągają, leciwie zbliżając się do Was. Namierzyłeś największego osobnika i wycelowałeś kidou, a kiedy cieniste łapy złapały cień wilka, ten rozpłynął się w powietrzu. Miyazawa skorzystał z nieco inne kidou, którym był byakuray, godząc w innego wilka, co spowodowało ten sam efekt.
- No no no i tak byśmy wpadli więc się nie martw. Ale przeciwników jest trochę. - Powiedział chłopak wysyłając kolejnego wilka do niebytu. Cała wataha zbliżała się powoli i spokojnie zaś liczebność ich była na oko 16.

- Przynajmniej mamy jakieś szanse z nimi. - rzekł wskazując na miecze i przygotowując się do walki na bliski dystans. Póki tamte zbliżały się powoli mieli jeszcze szanse zmniejszyć ich liczbę poprzez Kidou.
- Zaklęcie destrukcyjne numer jeden - Pchnięcie! - wybierając kolejny cel rzucił kolejne zaklęcie.

[-1R]

Kolejne wilki rozpływały się poprzez kidou. Kiedy były już jakieś 10 metrów od Was ich liczba wynosiła 12 i rzuciły się na Was w morderczym biegu. Czuliście, że to nie będzie przyjemne spotkanie. Wilki chyba podzieliły się po równo, gdyż jak zdążyłeś zauważyć 8 rzuciło się na Ciebie, a 4 na twojego towarzysza, który zresztą już wymawiał inkantację zaklęcia obronnego. Cóż on miał kidou, Ty miałeś 2 miecze, sprawiedliwość być musi...

Stanął w pozycji, w mieczem trzymanym w prawej ręce wzniesionym w górę, nad prawym barkiem. Drugi miecz niemal równolegle do ziemi, trzymał ostrzem skierowanym w bok od siebie. Pochylił się lekko do przodu, wysuwając w przód lewą stopę. Miał zamiar uderzyć pierw prawym mieczem, zadając cios w dół, by potem użyć jednocześnie obu do wyprowadzenia kontry i ciosu przeciw kolejnemu napastnikowi. Będąc w tej pozycji miał również lepszą szansę na obronę przed atakiem wilków. Choć czuł, że będzie ciężko, to jednak z uwagi na obecną pozycję cieszył się, że to na nim skupiły się wilki a nie na Miyazawie.

W ten czy inny sposób rozbiliście watahę i ostatni z wilków rozpłynął się w powietrzu. Trzeba było przyznać, że przeciwnik to był dość łatwy, co nieco Was dziwiło, oczywiście nie obyło się bez obrażeń w formie zadrapań i obić [-8HP]. Wtedy też poczuliście, że coś się zbliża. Z zarośli wynurzyła się postać jakiegoś mnicha z założonym głęboko kapturem i księgą w dłoni. Jego obecność wydawała się poruszać wszystkim w około, zaś Tobie było trudno złapać dech. Mimowolnie cofałeś się, aż natrafiłeś na skałę, która się rozjarzyła. Twoje ciało zareagowało automatycznie. Nagle w twych rękach pojawiły się narzędzia rzeźbiarskie i zacząłeś kuć w skale. Nie panowałeś nad swoim ciałem, już po raz drugi. Twój przyjaciel zaczął coś szeptać i spróbował użyć kidou, lecz ku Twojemu zdziwieniu nic się nie stało. Zauważyłeś też, że coś się dzieje w pobliżu jego nóg, jakoby ziemia drżała, lecz Miyazawa zdawał się tego nie odczuwać.

Już po raz drugi tego dnia był w lekkim szoku. Choć przynajmniej teraz nic nie wołało go, ale to wcale nie poprawiało całej sytuacji. Niczym w amoku rzeźbił w skale, choć starał się to przerwać. - Uważaj pod stopami Miyazawa ! - chciał krzyknąć, może przynajmniej usłyszałby ostrzeżenie. Przeciwnik zdawał się być źródłem wszystkich problemów, wilków, tego co się dzieje wokół i z nimi. - Przydałaby mi się twoja pomoc o piękna. Czego pragniesz, bym mógł liczyć na twoją przychylność ? - pomyślał kierując te słowa ku zanpakutou, a dokładniej tej kobiecie, którą widział wtedy na pustyni. Miał nadzieję, że znów usłyszy jej głos. - Daj mi siłę, bym mógł ocalić Miyazawę przed niebezpieczeństwem. I byśmy wyszli zwycięsko z tej próby.

Chłopak szybko zareagował na ostrzeżenie i odskoczył do tyłu. Dostrzegłeś jeszcze, że z ziemi wyłania się coś jakby sejmitar. W odpowiedzi na próśb usłyszałeś znów głos tej kobieciny, która mówiła "Uwierz w tego chłopaka, tak jak on wierzył w Ciebie, skup się na swoim zadaniu, a męka zostanie skrócona, zaś mą przychylność otrzymasz, gdy stwierdzę, iż godzien jesteś". Obecność Twojego zanpaktou, jak się pojawił tak zniknęła w otchłaniach twego umysłu. Miałeś wrażenie, że jeśli pozwolisz sobie na zaufanie komuś i wykucie tej łani, coś się zmieni.

Uśmiechnął się do siebie w duchu. Dobrze zatem, zawierzy jej, zaufa Miyazawie, tak jak on zaufał mu. Włożył całe swe umiejętności i serce w wykucie łani. Chciał by to było arcydzieło jego życia, najlepsza rzeźba jaką do tej pory wykonał. Prowadził swe dłonie z narzędziami po skale, usuwając każdą niepotrzebną drobinę, wygładzając szczegóły, uwalniając postać z więzienia. Niemal całkowicie dał się pochłonąć pracy.

Oddałeś się swej pracy i z oddaniem rzeźbiłeś w kamieniu, zawierzając sytuację swemu towarzyszowi. Miyazawa spojrzał na Ciebie, po czym lekko się uśmiechnął i chwycił sejmitar. Poczułeś się nieswojo, jakby coś blokowało Twoją moc. Zauważyłeś, że wokoło chłopaka buchnęła niebieskawa aura, spowijając go w swym tańczącym płomieniu.

Chłopak ruszył błyskawicznie na swojego przeciwnika, widać wzmocnił się przy pomocy energii. Wykonał płytkie cięcie, które miało na celu pozbawić oponenta ręki, lecz nagle w ręku tej tajemniczej postaci pojawił się identyczny sejmitar, który sparował cios. Mnich wykonał błyskawiczne cięcie, płaskie z lewej do prawej zostawiając płytką szramę na brzuchu Miyazwy, który kontratakował sztychem na pierś osobnika. Ten zasłonił się swą księgą, która z racji żelaznego okucia, posłużyła za tarczę. Poczułeś, że tak naprawdę to jest wojna woli i reiatsu, czułeś jak ucieka z Twego ciała, by wzmocnić Miyazwe. Po tych atakach wystąpiła liczna wymiana cięć, sztychów i uników, co skończyło się zranieniami po obu stronach. Kolejny atak, pchnięci w brzuch, ze strony Twego towarzysza, skończyło się sukcesem. Lecz cena była równie wysoko, ostrze zakapturzonego przebiło klatkę piersiową nieszczęśnika, który już po chwili zaczął pluć krwią, i gwałtownie łapać oddech, widać miał uszkodzone płuco. Po tym wszystkim dosłyszałeś tylko słowa wypowiadane ciężkim barytonem.
- Zaprawdę, przepowiadam Ci, kiedyś będziesz mnie godny, kiedyś użyczę Ci mej potęgi, teraz idź i doskonal siebie, aby być gotów na to co zbliża się w odległej przyszłości... wojowniku.

Nie wiedząc kiedy ukończyłeś rzeźbę, a wraz z końcem pracy powróciliście z powrotem w krąg. Gdy już miałeś coś zrobić, kamień eksplodował światłem, które Was zalało, a moc w nim drzemiące przedostała się do Was, poczułeś się silniejszy, lecz również niebywale wyczerpany.

Ocknąłeś się z letargu siedząc na ziemii. Zauważyłeś, że wszyscy przyglądają się Tobie i Miyazale. Wszyscy szeptali z zaniepokojeniem, zaś zaraz potem dosłyszałeś zdenerwowany głos senseia.
- Wróciliście! Nic wam nie jest? Martwiłem się o Was.

[Gratulacje! Wpływ reiatsu zwiększył Twoją szybkość o 1, Kontrola Reiatsu zwiększyła się o 1. Dopisz ;] ]

Spojrzał zaskoczony na senseia, potem na Miyazawę. Wyglądało na to, że skończyli to, co mieli zrobić podczas tego ćwiczenia.
- Wydaje mi się, że nic Sensei. Jakkolwiek to było... ciekawe doświadczenie. - odpowiedział nauczycielowi. Starał się wstać, aby w razie czego potem pomóc Miyazawie, jeśli ten ciągle leżał. Spojrzał po reszcie kolegów i koleżanek lekko zdziwiony.
- Coś nie tak było Sensei ? - zapytał zastanawiając się nad reakcją obecnych. Czyżby coś z tego co robili w ich światach przepłynęło na zewnątrz ? Miał nadzieję, że nie. Póki co wolał zachować to co widział dla siebie, przynajmniej większość.

- Wasza wspólna pula w pewnym momencie niesamowicie wzrosła, a potem ucichła. Oprócz tego miała dziwne zabarwienie, charakterystyczne raczej dla wysoko postawionych oficerów i właścicieli shi-kai. Muszę przyznać, że nie wiem co o tym sądzić, acz wróżę Wam owocną przyszłość. A teraz niestety zajęcia się kończą, więc dzisiaj macie już wolny dzień. A teraz wszyscy zmykać do siebie! - głos senseia był bardzo poważny, tak jak jego wyraz twarzy. Z pewnością miał coś jeszcze powiedzieć, jednak zrezygnował, przynajmniej tak Ci się zdawało. Myiazawa stał już na nogach i wyglądał na zadowolonego z siebie, rzucił CI zmęczony uśmiech, pożegnał się i ruszył do wyjścia, zapewne jego walka zmęczyła nieco bardziej niż Ciebie, chodź i tak czułeś się potwornie zmęczony, jakbyś biegał wokół seireitei przez cały dzień, bez przerwy/

Niesamowicie wysoka pula energii, zabarwienie typowe dla oficerów. Jednak coś z wewnętrznego świata przedostało się na zewnątrz. Ale nie stanowiło zagrożenia dla innych szczęśliwie, tutaj spojrzał raz jeszcze na pozostałych adeptów. Mógł się spodziewać pytań od ciekawskich w niedalekiej przyszłości. Póki co jednak skinął głową Miyazawie i sam zebrał się swoje rzeczy. Postanowił trochę odpocząć i może coś zjeść, nim podejmie jakieś kolejne działania. Dziś miał jeszcze wedle planu zajęcia z Hakudy, z sensei Inaharą. Czyżby zostały odwołane ? Postanowił się tam przejść i gdyby tak rzeczywiście było miał zamiar udać się do biblioteki. I poszukać więcej informacji odnośnie Kidou oraz Zanpakutou. Dodatkowa wiedza nigdy nie zaszkodzi, a w przyszłości mogła by mu pomóc.

Okazało się, że zajęcia z Hakudy odwołano z powodu nieobecności nauczyciela, który dostał pilne wezwanie. Tak więc zgodnie z planem ruszyłeś do biblioteki i rozpocząłeś poszukiwania ksiąg, które Cię interesowały. Natrafiłeś na kilka tomów Kidou dla każdego[/i i [i]Pokaż swój talent: Kidou oraz po pewnym czasie znalazłeś również tom poświęcony zanpaktou pod tytułem Tajemnice shinigami - Zanpaktou i ich duchy. Wszystkie tomy doniosłeś do wolnego stolika. Jak zauważyłeś, w bibliotece było pusto, widać większość albo miała zajęcia, albo poszła do domów.

- O, no właśnie zapomniałam Ci powiedzieć. Zostałam przeniesiona do Waszej klasy. - Jej głos rozbrzmiał słodko, lecz widziałeś, że dziewczyna nieco się zawstydziła. Czyli jak się okazuje, teraz będziesz mieć zajęcia z siostrą. Przynajmniej będziesz wiedzieć, co też jest mocną stroną Twojej siostrzyczki. Trzeba było przyznać, że musiała być diabelnie zdolna skoro po pół roku przeniesiono ją do wyższego rocznika.
- Całkiem przyjemna wieść, prawda Takagi? - Powiedział z uśmiechem Twój przyjaciel. Przyglądał się Wam i po chwili uśmiechnął się jeszcze szerzej, co mogło oznaczać, albo to, że wyglądaliście dziwnie, albo byliście "interesującym" rodzeństwem.

- No popatrz jak to niektórzy mają szczęście i talent. Niedługo przegonisz własnego braciszka. - uśmiechnął się do niej i zmierzwił jej lekko włosy na głowie. - A czy przyjemna ? Nie wiem, pewnie będzie wesoło jak mi siostra dołoży na ćwiczeniach. - mrugnął do Miyazawy po czym ruszył na czele całej trójki do środka sali. Ćwiczenia z Hakudy, czyli wzajemne okładanie się pięściami. Nie były to jego ulubione zajęcia, ale nie obijał się na nich. Spojrzał po obecnych na sali. Teraz należało tylko poczekać na nauczyciela.
- Które zajęcia najbardziej lubisz i jesteś w nich najlepsza ? - spytał siostry z ciekawości.

- Te na które właśnie idziemy, chcesz to poczuć na własnej skórze, czy wolisz popatrzeć? - Odpowiedziała zawadiacko. Uśmiechnęła się odsłaniając śnieżnobiałe zęby i przeszła dalej. W między czasie do sali wparował sensei.
- Witajcie moi drodzy, jak zapewne zauważyliście, mamy nowego ucznia. Jest to Takagi Hikaru. Mam nadzieję, że to Wam nie przeszkodzi. A teraz dobierzcie się w pary i zacznijcie od wymiany podstawowych ciosów na rozgrzewkę. - podsumował nauczyciel swym mocnym głosem.
- Wydaje mi się, że jednak nie jest tak dobra w kidou jak Ty, wszak to musi się jakoś wyrównać. I nie zdziwiłbym się, gdyby pewnego dnia została Twoją przełożoną. A tak właściwie o ile jest od Ciebie młodsza? - Głos Miyazawy był dość niepewny, jakby bał się, że mowi coś niestosownego. Jednak pytania rzeczywiście nurtowały chłopaka, bo przyglądał się Tobie intensywnie.

Pokiwał głową z uznaniem. Wyglądało na to, że będą się mogli nawzajem od siebie uczyć i nie będzie tylko wsparciem w nauce dla niej. Stanął w pozycji naprzeciw Miyazawy.
- Przyszłość jest nieodgadniona. Kto wie zatem gdzie zawędruje moja siostra. - odpowiedział mu na pytanie. Zaczął wymieniać z nim ciosy i bloki. - Jest młodsza o trzy lata. - dodał po chwili poważnym tonem.
No proszę, wyglądało na to, że siostra wpadła Miyazawie w oko. To fakt była urocza i ładna, ale nie sądził, że tak szybko może komuś zawrócić w głowie.

- Hmmm, wygląda nieco... dojrzalej, niż większość dziewczyn w jej wieku. I chyba tak się zachowuje co nie? - kolejne pytanie, mogło dowodzić słuszności Twej dedukcji, acz nie musiało. Sam nigdy się nie przyznałeś, ile się dowiedziałeś o przyjacielu "mimo chodem". Kiedy rzuciłeś okiem na siostrzyczkę, widziałeś, iż trenuje z nauczycielem, zaś akrobacje i ciosy, które wykonywała, zdecydowanie leżały poza Twym zasięgiem... Cóż wszak nie we wszystkim jest się dobrym...

Zastanowił się chwilę nad słowami Miyazawy. Można by powiedzieć, że miał rację. Po części było to wychowanie, jakie oboje otrzymali, a po części również tragedia, jaka ich spotkała - śmierć matki, gdy byli jeszcze mali. To mogło tłumaczyć jej charakter, a co do wyglądu, no cóż. Trudno nie było przyznać mu racji. Choć miała tylko piętnaście lat, to wyglądała na jakieś siedemnaście.
- Życie wiele nas nauczyło, więc musieliśmy trochę szybciej dorosnąć. - odpowiedział w końcu, nie chciał jednak drążyć tego tematu zbytnio. - Trafiła do naszej klasy i rocznika. Muszę na nią uważać, by żaden typ pokroju Motashiego nie spróbował jej skrzywdzić. Choć patrząc na jej wyczyny z nauczycielem, chyba obawiam się za bardzo.

- Brzmi znajomo... - Odpowiedział krótko chłopak. Po 5 minutach nauczyciel znów się odezwał.
- Dobrze teraz zrobimy jednocześnie test i sparing. Wybiorę 3 osoby spośród Was, które zmierzą się z Hikaru. - Głos senseia brzmiał ostro i pewnie. - A więc to będą... Miyazawa... Misako i... O właśnie i Niizuki. Wystąpcie.
Zgodnie z poleceniem wystąpiliście na środek. Naprzeciw wam stanęła Hikaru, która uśmiechnęła się nieznacznie i skłoniła, tak również i wy postąpiliście. Gdy nauczyciela dał znak wszyscy przybraliście pozycje wyjściowe. Pierwsza na Twoją siostrę ruszyła Musako, która zaczęła wyprowadzać dość przewidywalne uderzenia, które bez problemu były blokowane.

Troję na jednego, tego jeszcze nie było. Ale walczyć przeciw własnej siostrze. Pocieszało go to, że to tylko trening. Stanął naprzeciw Hikaru w pozycji, pierwsza oczywiście ruszyła Misako. W sumie nie dziwił się, ona miała zapewne najmniejsze opory przed tym. Został więc Miyazawa i on sam. Postanowił zatem dać z siebie wszystko, aby siostra wypadła jak najlepiej, nawet jeśli by to miało kosztować jego przegraną.
Zaatakował zatem serią uderzeń niskich i na wysokości brzucha o dość różnej częstotliwości. Dwa na nogi, jedno na brzuch, jedno na nogi, trzy na korpus, dwa na brzuch i tak dalej.

Kiedy ruszyłeś Hikaru błyskawicznym uderzeniem posłała Misako na ziemię, była nieco oszołomiona. Wraz z Tobą ruszył Myiazawa i rozpoczął od niższego ataku, przechodząc do uderzeń pięścią na wysokości grdyki. Jednakże Twa siostrzyczka sprytnie i zgrabnie zeszła na bok, tak, że oboje trafiliście w próżnię. Gdy się odwracaliście, a trwało to może kilka sekund, jedno wysokie uderzenie nogą w głowę ogłuszyło Twego przyjaciela. Misako powoli doszła do siebie i dźwignęła się na nogi. Wyglądała na rozjuszoną. Hikaru wyglądała jakby bawiła się w najlepsze, jej kroki były stawiane w pewnym rytmie, a całość jej ruchów przypominała taniec, a nie walkę.

- Chyba za dobrze ci szło podczas ćwiczeń z wahadłami siostrzyczko. - rzekł do Hikaru z lekkim uśmiechem. Walka w tańcu, taniec w walce. Skoro wszystko opierało się o rytm to można było spróbować wybić ją z rytmu. Postanowił zatem spróbować i zaczął nacierać stawiając kroki tak, jakby chciał unikać kołyszących się bali, ale jednocześnie wykonując ciosy. Tym razem jednak atakował częściej z prawej ręki lub nogi, by czasami od niechcenia dodać lewą.

Do ataku dołączyła się Misaki, która zaczęła atakować w przerwach Twoich ciosów. To z pewnością była spora przeszkoda, lecz jak się okazało Twoja siostrzyczka była również pomysłowa, co poskutkowało niespodziewanym ciosem, w końcu najlepszą obroną jest atak. W trzech płynnych ruchach uderzyła Cię w brzuch, śródstopie i skroń, co skończyło się ogólnym zakłóceniem percepcji i równowagi. Po chwili do Ciebie na ziemi dołączyła Misako.
- Starczy, gratuluje wszystkim. - Powiedział sensei, po czym uśmiechnął się szeroko. - jesteście naprawdę cennym rocznikiem, z pewnością wielu z Was zajdzie wysoko, a teraz idźcie na przerwę obiadową, potem macie zanjutsu, więc się przygotujcie. Do zobaczenia jutro. - Nauczyciel skomentował to dość krótko, a wieść o przerwie z pewnością Was zadowoliła. Dopiero po chwili doszedłeś do siebie i zauważyłeś, że Twa siostra już wdała się w zawziętą rozmowę z Miyazawą.

Otrząsnął się i wstał po czym spojrzał na zwyciężczynię. Chyba jednak niepotrzebnie się o nią bał. Spojrzał na Misako i pomógł jej wstać, gdyby sama nie za bardzo mogła się pozbierać. - Głowa do góry, jakby na to nie spojrzeć, jesteśmy tu najlepsi. - Uśmiechnął się do niej. Jeśli by była chętna na dalszą rozmowę i ciągnięcie tematu miał zamiar kontynuować. Jeśli zaś nie, dołączyć do rozmawiających Hikaru i Miyazawy.

- I pomyśleć, że mówisz to po przegranej. Ta Twoja siostrzyczka to rzeczywiście utalentowana bestia, lecz idę o zakład, że z kidou będzie jej ciężko. - Odpowiedziała pozwalając sobie udzielić pomocy. Wyczuwałeś w jej głosie zdenerwowanie i chyba zawiść, wszak nie byleś specjalnie dobry w wyczuwaniu emocji, mimo, że radziłeś sobie lepiej niż wielu. Powoli ruszyliście w kierunku stołówki.

Szedł obok niej, z radością w sercu. W końcu mógł zamienić z nią znów więcej słów niż dotychczas.
- Pokonała mnie moja własna siostra. To żaden wstyd, że w jednym jest tak doskonała. W sumie podczas tego roku sporo ćwiczyła u mnie, na zrobionych przeze mnie wahadłach. Nie sądziłem jednak, że wyjdzie z tego aż tak dobra. - powiedział do niej jakby trochę usprawiedliwiając siostrę, ale dodał po chwili. - Ale też prawda. Może i jest świetna w Hakudzie, ale gdzie indziej może mieć problemy. Nie widziałem aby miała jakieś sukcesy w walce bronią. A co do Kidou to sam nie wiem, choć podobnie jak ty podejrzewam że może mieć braki. No i z pewnością będzie gorsza ode mnie. - uśmiechnął się do Misako.
- Swoją drogą jeśli chcesz możesz do mnie wpaść i również potrenować na huśtawce z wahadłami.

- Nie dzięki mam inne sposoby treningu i zapewniam Cię, że nie gorsze. - Odparła Misako. Zauważyłeś, że całe jej zachowanie jest nieco przesiąknięte dumą, co z pewnością nie pomagało jej w akceptowaniu porażek, chodź będzie musiała ją przełknąć.

Po chwili znaleźliście się na stołówce i zjedliście porządny posiłek. Mieliście jeszcze jakieś 40 minut do zajęć, co pozwalało na zajęcie się czymś zupełnie innym. Spostrzegłeś, że tak naprawdę większość ludzi patrzyli na Twoją siostrę z dozą ogromnej zazdrości.

Czuł, że Misako choć przegrana pogodzi się z przegraną. Na samych zwycięstwach nie można się uczyć, czasami popełniane błędy wskazują miejsca, gdzie jest się słabym. Udowodniła im to Hirako podczas treningu. W sumie nie dziwił się innym, którzy spoglądali na nią z zazdrością. Stanowiła można by rzec, przykład idealnej techniki Hakudy wyższego poziomu.
- Strzeż się siostrzyczko zazdrości innych, bowiem może się przerodzić w nienawiść. - rzekł do Hikaru, gdy skończyli posiłek. - Skoro zaś mamy sporo czasu, to może wyjdziemy na świeże powietrze. Dobrze nam zrobi przed lekcjami szermierki. No i tym razem to ja mam zamiar wygrać z tobą. - tutaj spojrzał na nią z lekkim uśmiechem, po czym zwrócił się do całej trójki - A przy okazji, myśleliście już o oddziałach, do których chcielibyście trafić ?

-Dwójka - odpowiedziała błyskawicznie Hirako.
-Piątka, bądź siódemka. - Rzekł Miyazawa.
-Oczywiście szóstka. - Powiedziała Misaki. - A Ty co chcesz wybrać? - Przy pytaniu uśmiechnęła się nieznacznie i nieco wyzywająco. Wszyscy zaczęli się przyglądać, ale po chwili odezwała się Hirako:
- Słyszeliście już, że podobno już w przyszłym roku mają nas wysłać na trening do świata żywych?
Cóż nie dało się ukryć, że byliście wyjątkową klasą, gdzie prawdopodobnie nie będziecie mieli problemów w przyszłych latach, szczególnie z tymi specyficznymi treningami, jakie zostały przewidziane.