Sala Treningowa

-Hmm jest całkiem przystojny, i trzeba mu przyznać ma on dryg do spania.dziewczyna zakryła usta wierzchem lewej dłoni i zachichotała cicho. Przyglądała się chłopakowi jednocześnie zastanawiając się czy go nie obudzić. Katsuko ze zdziwieniem stwierdziła, że pomyślała o tym, że młodzieniec wygląda... słodko kiedy śpi. Trochę ją to zaskoczyło.

Młodzieniec zaś spał by pewne w najlepsze, gdyby nie to że jakiś nieznośny owad usiadł mu na nosie. Chłopak odruchowo machnął ręką by strącić natarczywe stworzonko. Atak na muchę, która i tak zdołała uciec, zakończył się jednak podwójnym fiaskiem. Gwałtowny ruch sprawił bowiem iż chłopak stoczył się z ławki i uderzył dość twardo twarzą o wielkie płyty "wyściełające" plac. Nim jeszcze uczeń się podniósł jęknął cicho najwyraźniej z bólu. - Czemu znowu coś twardego...? - Wymamrotał cicho zaczynając się podnosić. Rozcierał przy tym nos lewą ręką. Najwyraźniej to owa, najbardziej wystająca, część twarzy ucierpiała najmocniej podczas upadku.

Dziewczyna obserwowała całe wydarzenie. Kiedy chłopak chciał się podnieś podeszła do niego i wyciągnęła rękę aby pomódz mu się podnieść. -Nic Ci nie jest?-spytała.

Chłopak podniósł spojrzenie na Katsuko. Jego zaspane, ciemnoniebieskie oczy przebiegły po całej postaci, najpewniej dla tego że początkowo były na poziomie stóp. W tedy też uśmiechnął się nieco głupkowato pod swoim zaczerwienionym nosem. Wyraźnie uderzenie o płytki naruszyło go lekko powodując właśnie pęknięcie siateczki niewielkich naczynek krwionośnych w skórze nosa. - Umm... nie! Nie nic... ten... - Uczeń wstał korzystając przy tym z pomocy Katsuko. Nie szarpnął jednak zbyt mocno, zapewne był by w końcu w stanie wstać sam. - Dzięki... - Chłopak podrapał się po potylicy uśmiechając szeroko. Zmrużył przy tym oczy.

-Nie ma za co. Aż tak znudziła cię przemowa kapitan? Nie była przecież taka długa.-spytała Yoshizaki również się uśmiechając. -Tak w ogóle to jak się nazywasz?

- Znaczy... no wiesz trochę mało spałem dzisiaj i w ogóle, zresztą mało ważne. - Chłopak zaśmiał się po raz kolejny mrużąc przy tym oczy. Najpewniej po prostu wolał zostawić ten temat za sobą. Być może po prostu nie było o czym gadać. - A w ogóle to coś ciekawego się działo? Bo w sumie to ten.. zasnąłem chyba przed jeszcze i niewiele wiem.

Chłopak wyglądał na nieco zakłopotanego, zupełnie jak by miał wyrzuty sumienia z powodu swojego zaśnięcia w trakcie apelu. Zresztą, zapewne nie powinien był tego robić. W końcu w ten sposób zachował się wysoce nietaktownie.

-Rozumiem. A co do kapitana, nie mówił nic ważnego, opowiedział tylko anegdotę z czasów kiedy sam był w akademii.-wyjaśniła dziewczyna.-Tym razem miałeś szczęście-dodała.

- Uhhh, dobrze wiedzieć że nie przegapiłem nic ciekawego... w ogóle... Aaa! - Chłopak w kilka chwil stał się blady jak ściana typowego budynku w seireitei, które, jak ogólnie wiadomo, są całkowicie białe. - Dawno... się skończyło? Dawno prawda? Zaspałem... na wykłady! - Młodzian chyba nie dosłyszał, że zajęć dzisiaj już niema. - Przepraszam! - Palnął tylko szybko, po czym ruszył niezwykle żwawo w stronę jednego z budynków akademii. Gnał zresztą z taką chyżością, że nie powstydził by się rasowy i trenowany od małego hart.

W kilka chwil chłopak zniknął za zakrętem prowadzącym do jednego z budynków, zaś jedynym śladem jaki p osobie pozostawił była... torba. Torba, którą, gdy jeszcze spał na ławce, ułożoną miał obok głowy.

-Ehh...-westchnęła dziewczyna, wzięła torbę i pobiegła w tą samą stronę co chłopak. Jedynym problemem Katsuko było to, że nie wiedziała jak nazywa się ów młodzieniec. Postanowiła jednak na razie się o to nie martwić i poszukać właściciela torby.

Pomimo wszelakich starań dziewczynie nie udało się znaleźć właściciela torby. W końcu musiał pójść gdzieś dalej, albo tez w panice zgubił się. Co by się jednak nie stało, i jak by tego nie wytłumaczyć, dziewczyna pozostała ze sporą, podniszczoną, materiałową torbą do noszenia na plecach. Ciężar oraz układ przedmiotów dobijający się na zewnątrz wskazywał iż w środku znajdują się zapewne materiały do pisania oraz notatki z wykładów.

Pewnym problemem był brak znajomości nazwiska ucznia, który pozostawił torbę. Być może w niej jednak zładowało się rozwiązanie owej zagadki. Jeśli bowiem wewnątrz były jakieś jego zapiski, istniało prawdopodobieństwo iż podpisał się gdzieś w razie właśnie zaginięcia jego własnego majątku.

-Nie mam szczęścia-mruknęłam do siebie Yoshizaki. Dziewczyna postanowiła sprawdzić czy w torbie nie ma jakichś wskazuwek. Wyjeła pierwsze z brzegu notatki i sprawdziła czy nie są tam zapisane przypadkiem dane właściciela. W razie nie znalezienia danych na pierwszych notatkach wyjmuje kolejne i również sprawdza.

Katsuko spokojnie pobłądziła nieco po terenie akademii by znaleźć miejsce na tyle wygodne, By bez stresu osiąść sobie i przejrzeć co też w torbie może się kryć. Ostatecznie postanowiła rozsiąść się na niskiej ławeczce umiejscowionej blisko jednej ze ścieżek na zazielenionym placyku wchodzącym we włości akademii.

(piszemy w https://bleach.forumpolish.com/akademia-shinigami-f8/tereny-zielone-akademii-t987.htm#30643 )

Kitsune nie zawraca sobie głową ceremonią, idzie pod ścianą tak żeby jak najmniej był obecny prosto do Inahary i dziury:
- Dzień dobry, Inahara sensei. Co tu się stało?

Patrzy na dziurę, zastanawia się co mogło się stać. Takie uderzenie wymaga wielkiej siły albo dobrego zaklęcia, zagląda przez otwór i patrzy co jest po drugiej stronie. Po chwili lustruje też drugiego mężczyznę, którego nie kojarzył "to on zrobił coś takiego? Zrozumiałbym gdyby to Inahara takie zniszczenia zrobił, ale ten wygląda raczej na studenta"

Yumi przystąpiła do medytacji. Zdecydowanie tego teraz potrzebowała i to właśnie najbardziej jej pomogło zapomnieć o głupotkach związanymi z jej głową i fałszywymi obrazami. Pewnie siedziałaby tak do końca lekcji gdyby mogła, niestety jednak zaczęła się rozgrzewka. Co jak co ale to nie było to co Yum-Yumki lubią najbardziej. Nic więc dziwnego, że jak zwykle pod koniec wstępu do zajęć blondynka czuła się wymęczona. Zabawnym było fakt, że w porównaniu do poprzednich zajęć czuła się troszkę lepiej. No może nie od razu jakaś wielka poprawa, ale Yamura zauważyła to i uśmiechnęła delikatnie. Skoro powolutku się przyzwyczajała, to postanowiła to przyspieszyć
*Od dziś będę ćwiczyć biegi i inne takie po powrocie ze szkoły! Jak nie zapomnę...*
Pomyślała, śmiejąc się w duchu.

Zwiększyć tempo... Kitsu mógł się tylko domyślać co to oznaczało w rzeczywistości, wygląda na to, że jakiś nieoszlifowany diament trafił do akademii. Skupił się jednak na swojej sprawie i zbiera się do odpowiedzi przy czym widząc czasem innych shinigami proszących kogoś o coś kłania się:
- Inahara sensei, potrzebuję wskazówek jak połączyć Hakudę i Zanjutsu. Sam nie posiadam odpowiedniej wiedzy ani techniki, a przy mojej braku zdolności magicznych muszę wycisnąć z tych dwóch dziedzin ile się da. Proszę, naucz mnie jak walczyć w ten sposób.


Przełyka ślinę czekając na odpowiedź, znajome już napięcie w danej sytuacji oczekiwania znów daje się we znaki, ale Kitsune stara się go nie okazywać.

Yumi przygryzła wargę. Oczywiście, cieszyła się z drobnego sukcesu jakim było minimalne mniejsze zmęczenie w porównaniu do poprzedniej lekcji, nawet postanowiła, że będzie ćwiczyć w domu. Nie zachęcała ją jednak wizja ćwiczeń kondycyjnych właśnie dziś. Toteż blondynka miała nadzieję, że dzień dodatkowych zadań nie nastąpi jeszcze jakiś czas.

Kitsu kieruje uwagę na partnerującemu Inaharze jegomościa:
- Mam wrażenie, że jesteś całkiem niezły. Może lekki sparing na bokkeny i walkę wręcz?

Taka myśl przychodzi mu uznając, że sam wyrobi kilka własnych nawyków "nie powinno być problemów dużych, zwłaszcza jeżeli na początek włączę jedynie frontowe kopnięcia, ale wpierw sama wymiana bokkenem wystarczy". Czeka na reakcję Karasu, który zdaje się lubi udawać, że jest rzeźbą "trochę niemrawy, do tego taki wypicowany... jakaś szlachta pewnie".

Yumi jak zawsze starała się przeanalizować jak najlepiej to, co zostało pokazane wszystkim adeptom. Miała nadzieję zapamiętać to na przyszłość by w momencie, gdy zaczną się już uczyć tej techniki, łatwiej jej było odwzorować ruchy, przynajmniej takie jakie zapamięta. Jednak teraz nie to miała ćwiczyć. Nietrudno było przypomnieć sobie to, czego uczono ją ostatnio, więc pozostawała tylko kwestia partnera. I ta sprawa jednak znalazła swoje rozwiązanie bardzo szybko, ponieważ podszedł do niej chłopak, obok którego wcześniej siedziała na lekcji. Yamura ucieszyła się, iż będzie ćwiczyć z osobą, którą zna choć odrobinkę. Lekko uśmiechając się ukłoniła się chłopakowi.
- Yamura Yumi, miło poznać.
Następnie rozpoczęła ćwiczenia, tak jak każdy na sali.

Trochę nie rozumiał tego faceta dlaczego nie chce mówić "aż tak leży mu dobro tych zajęć?". Najchętniej wyszedłby stamtąd, zwłaszcza że przypomniał sobie o zestawie porcelany, którego nie ma ze sobą, a powinien odnieść. W głowie blondyna pojawia się konflikt "cholera, to chyba niezręcznie tak wchodzić a potem wychodzić. Z drugiej strony, sam mówił, że powinienem w swoim oddziale się szkolić" .

Ostatecznie decyduje się na opuszczenie sali. Stawia ostrożnie bokken pod ścianą, a zabiera swój miecz. Stara się wyjść najlepiej przez dziurę, do której przecież wcześniej podszedł z intencją do do Inahary. Gdy tylko wychodzi udaje się do swojej samotni by zabrać zestaw, przy okazji zobaczyć co u Tori i iść do X oddziału.

Yumi bardzo podobały się dzisiejsze zajęcia. Ot, powtórka z wczorajszego dnia, z drobnym wyjątkiem. Zmiana partnera do ćwiczeń wyszła dość korzystnie. Nie żeby miała coś przeciwko towarzystwu Nogamiego. Przeciwnie, był bardzo miły i lubiła go. Po prostu łatwiej było sterować 'panem artystą'. Słysząc jego propozycję na początku bardzo się zarumieniła. Po chwili jednak zastanowiła się. Naprawdę chciała obejrzeć te rysunki a długa przerwa między zajęciami wydawała się być wręcz stworzona do tego pomysłu. Nie miała również zamiaru poddać się swojej nieśmiałej stronie. W końcu musi kiedyś zacząć normalnie, bez przeszkód rozmawiać z ludźmi! Toteż Yumi uśmiechnęła się delikatnie i wywracając ostatni raz tego dnia Akirę na matę odpowiedziała
- Dobrze, możemy razem coś zjeść.
Szybka zbiórka i można iść na przerwę. Swoją drogą Yamura zaciekawiła się trochę, co teraz zrobi tamten miły shinigami. Stwierdziła jednak po chwili, że to nie jej sprawa i dała sobie spokój z tym tematem.

<Przygoda Takagi'ego>

Sala była już pełna uczniów, którzy stłoczywszy się pod ścianami szeptem wymieniali opinie na rozmaite tematy. Przyciszone głosy wypełniały pomieszczenie tworząc jeden zbiorowy szum drażniący uszy bardziej niż zwyczajny krzyk. Niizuki znał już kilka twarzy i rozglądając się po sali mógł po kolei przypisywać im imiona oraz osobiste opinie:
Po lewej od wejścia stała trójka rosłych młodzików z zawadiackimi uśmieszkami wykrzywiającymi usta.
Ten po prawej nazywał się Nijima, był wysoki i nieźle umięśniony a mocno zarysowana szczęka i niskie czoło nadawały mu wygląd brutala i okrutnika. Jego niebieskie oczy rozglądały się po sali wodząc po wszystkich pełnym wzgardy spojrzeniem, jakby chłopak uważał się za lepszego od zebranych w niej osób. Nijima miał krótkie, podgolone z tyłu włosy koloru najciemniejszej czerni i ciemną, ogorzałą cerę.
Obok niego stał Koroshi- otyły olbrzym przypominający na pierwszy rzut oka odzianą w kimono górę. Chłopak był jeszcze wyższy niż Nijimy a jego barki były tak szerokie, że musiał mieć kłopoty z mieszczeniem się w co węższych drzwiach. W tej chwili Koroshi rechotał trzęsąc wszystkimi swoimi podbródkami (a miał ich dwa) oraz klepiąc się wielkimi dłońmi po pokaźnym brzuchu. Jego długi, sterczący z tyłu zupełnie poza tym łysek głowy warkocz kołysał się przy tym jak ogon wielkiego bawołu.
Trzecim z grupy był Motashi- najniższy i najszczuplejszy z całego trio. Młodzik ten miał harmonijną budowę, lekkie ruchy i długie czarne włosy a jego zielone oczy skrzyły inteligencją. Motoshi jako jedyny z drużyny nie rechotał całą swą wesołość ograniczając do nieprzyjemnego uśmieszku. Takagi nie znał go, jednak aż za dobrze czuł, że z tym gościem nie warto zadzierać.
Cała grupka uchodziła za zbieraninę nieprzyjaznych, władczych indywiduów, od której najlepiej trzymać się z daleka.
W głębi sali stała dziewczyna o imieniu Misako (Niizuki nie znał jej nazwiska), którą wyraźnie pochłaniała wymiana zdań z dwiema, zupełnie Takagiemu nieznanymi koleżankami. Była średniego wzrostu szczupłą dziewczyną o długich, niemalże białych włosach oraz roześmianych zielonych oczach. Jej ciemna karnacja ciekawie kontrastowała z jasnym kolorem czupryny, za to dobrze zgrywała się z ciemnym uczniowskim kimonem. Misako miała opinię sympatycznej, pomocnej dziewczyny, która stara się być miła dla wszystkich.
Poza tym pomieszczenie wypełniała jeszcze zgraja osób, których Niizuki nie zdążył dotychczas poznać. Wypadałoby zając jakieś miejsce...

Spoglądając na zebranych na chwilę, przez głowę Niizukiego przemknęły wspomnienia ze szkoły w Rukongai. Podobne podziały, zawsze niemal obecność paru osobników, dla których liczyła się tylko własna siła, ignorancja i poczucie wyższości. Przynajmniej do czasu, aż ktoś im udowodni, że jest inaczej. Motashi i jego dwa kumple nie stanowili wyjątku od tej reguły. Trzymający się z boku, odważni gdy akurat nie było w pobliżu nikogo, kto bym się przeciwstawił.
Niizuki stał w drzwiach chwilę, po czym ruszył do środka, kierując się w głąb sali. Nie miał zamiaru jak niektórzy obijać w trakcie zajęć, ale raczej aktywnie w nich uczestniczyć. Im więcej się nauczy, tym więcej będzie mógł wykorzystać swych zdolności w przyszłości.
Gdy stanął spojrzał na Misako. Jej sylwetka odróżniała się na tle innych uczniów, ale to jej charakter bardziej interesował chłopaka. Przypominał mu jego własny, co stanowiło dla niego pokrewną duszę. Miał ochotę z nią porozmawiać, może zaprzyjaźnić jeśli by to było możliwe. Teraz jednak Misako była zajęta rozmową ze swoimi towarzyszkami, zatem nie przeszkadzał jej. Zamiast tego stanął, gdzieś niedaleko niej, w oczekiwaniu na nauczyciela.

Niizuki nie zdążył zrobić wiele więcej nim drzwi sali rozwarły się wpuszczając do środka osobę w znacznym stopniu różniącą się od zebranych wewnątrz uczniów. Była to wyglądające stosunkowo młodo, średniego wzrostu kobieta o sięgających ramion włosach koloru wiśni. Dziewczyna była harmonijnie zbudowana a odsłaniająca umięśniony brzuch, mocno wydekoltowana bluzka z brązowego materiału nie kryła zbyt wiele. Smukłe nogi zakryte były przez szerokie, czarne spodnie przewiązane czerwonym obi, a stopy chroniły lekkie, praktyczne sandały.
-Dobra, ograniczmy zbędne formalności do minimum!-Zaczęła donośnym, władczym głosem.-Nazywam się Sekine i zrobię co w mojej mocy, abyście nie pozabijali się o własne miecze.
Bystre, brązowe oczy sensei Sekine omiotły zebranych w sali uczniów, a jej pełne,czerwone usta wykrzywił zadziorny uśmieszek.
-Na dobry początek podzielicie się w pary.-Zakomenderowała.-Macie to zrobić szybko, sprawnie i bez ociągania, jasne?
Wszyscy uczniowie rzucili się do najbliższych znajomych chcąc zapewnić sobie odpowiedniego partnera (Lub partnerkę) do treningów. Misako została szybko zajęta przez jakiegoś smukłego, jasnowłosego młodzieńca, który wyglądał na bardzo zadowolonego ze swojego wyboru. Obok Niizukiego stała za to inna dziewczyna. Była stosunkowo niska i bardzo szczupła, przez co wydawała się bardzo krucha. Jej czarne włosy były przycięte na wysokości brody i kontrastowały z bladością karnacji. Miała duże, zielone oczy, w których dało się dojrzeć cień strachu. Na ładnej twarzy wyróżniał się mały, zgrabny nos i całkiem ładnie ukształtowane usta. Stała lekko przygarbiona i sprawiała wrażenie bardzo nieszczęśliwej.

Nauczycielka przypominała mu jednego pracodawcę, z okresu gdy jeszcze pracował jako cieśla. Tamten też miał bezpośrednie podejście do wszystkiego, nie tracił czasu na gadanie a zamiast tego wołał działać. Niizukiemu pasowało to i oznaczało jednocześnie mniej gadania a więcej efektywnej pracy.
Misako została wybrana już do pary przez inną osobę. Cóż, nie będzie narzekał, zresztą to tylko ćwiczenia. Spojrzał na dziewczynę, która stała się jego partnerką i uśmiechnął się do niej lekko.
- Jestem Takagi Niizuki. Miło mi będzie z tobą ćwiczyć. - rzekł do niej cicho i spokojnie - Nie bój się. Postaram się by nasz wspólny trening, nie był dla ciebie czymś nieprzyjemnym. Oraz byśmy oboje z niego się sporo nauczyli.
Przyglądał się jej przez chwilę. Taka krucha i delikatna istota, która pragnęła być shinigami. Zapewne miała jakieś ukryte talenty, które zdecydowały o jej wyborze i teraz stała naprzeciw Niizukiego. Oboje oczekiwali dalszych instrukcji sensei. On ze spokojem na twarzy, ona zapewne zdenerwowana.