Wewnętrzny świat Tanaki

Najpierw poczuł chłód. Ten przegnał gorący podmuch muskający twarz, któremu towarzyszył trzask płomieni. Zapachniało pieczystym.
Tanaka siedział przed ogniskiem. Krąg światła wydobywał z mroku nocy pobliskie krzewy i zarośla mocno już tknięte jesienną żółcią. Płomienie lizały nabitego na rożen zająca wydobywając z niego krople tłuszczu, które upadając wywoływały przenikliwe, acz krótko żyjące skwierczenie.
Miał na sobie podarte spodnie pobrudzone ziemią i krwią. Na gołych ramionach spoczywało niedźwiedzie futro. Nieopodal na ziemi leżał prowizoryczny nóż z krzemienia, prosty łuk, worek, oraz resztki pozostałe po patroszeniu królika. Pomimo posiadania skromnych narzędzi Yuudai nieźle opanował skórowanie zwierzyny. Ważna umiejętność, bo na ten towar zawsze był popyt.
Zapach pieczystego wywoływał burczenie w brzuchu, ale mięso musiało jeszcze trochę pobyć nad ogniem. Z jednej strony zazdrościł ludziom, którym to przeżycia wystarczała sama woda, ale ci którzy musieli jeść byli silniejsi. Yuudai zaś musiał być mocny, dla samego siebie, dzięki czemu mógł żyć tak jak chciał nie oglądając się na innych.
Nawet zimę potrafił samotnie przetrwać. Ta która nadejdzie będzie jego drugą w tych dziwnych zaświatach. Rok temu, parę miesięcy po tym jak narodził się na nowo, napotkał mówiącego szopa będącego ponoć bóstwem. Yuudai nie miał powodu żeby mu nie wierzyć. W końcu zwykłe szopy słowa nie wydukają, a ten był dość gadatliwy. Dzięki niemu chłopak dowiedział się, że wszystko wokół jest nowością stworzoną ledwie kilka lat temu. Najwyższy kami podarował ludziom nowe zaświaty w miejsce rzeki umarłych otoczonej przez pustkowia. To właśnie szop podarował mu imię, bo własnego nie pamiętał. Wiedział, że miał przedtem jakieś życie w świecie gdzie każdy człowiek musi jeść. Yuudai podejrzewał, iż musiało być podobne do tego, które prowadził teraz, gdyż odczuwał przyjemność przemierzania lasów i gór. Podobało mu się to. Czasami było zimno, mokro i doskwierała samotność, ale uważał się za człowieka niezdolnego do dłuższego pobytu wśród innych. Większość ludzi albo go irytowała, albo nudziła, więc niech żyją sobie spokojnie budując osady, a Yuudai tylko od czasu do czasu będzie do nich zachodzić by wymienić się towarami.

Dużo myśli przebiegało przez głowę Tanaki. Odniósł wrażenie, że Yuudai lubił rozmyślać nad ogniskiem. Zdążył zaobserwować, że ciało w jakim się obecnie znajdował musi należeć jeszcze do nastolatka. Zaobserwował na bladej skórze parę blizn, aczkolwiek i tak wiele brakowało młodemu Kuchiki by dorównać w tej kwestii Tanace.
Kuchiki? Nie. Yuudai jeszcze nie znał tego nazwiska.

Do przepływających przez niego uczuć i myśli Yuudaia dołączyła własna nostalgia Tanaki. Wizja wydawała się równie realistyczna co rzeczywistość. Czuł zapach wieczornego lasu po deszczu. Mech, sosnowe igły i delikatna woń grzybów informująca o ich bliskiej obecności. Od razu, jakby w odpowiedzi na doznania Yuzuru pojawiła się myśl Yuudai, że za to grzybami nigdy nie przepadał.
Drzewa szumiały, sowa zahuczała. Wszystko to znał z minionych lat, gdy życie wydawało się prostsze i to pomimo tego, iż już wtedy zdążył sporo przeżył.
Wtem coś zaburzyło spokój nocy. Yuudai, a w raz z nim Tanaka poczuł dziwne ożywienie. Jęzory ognia podniosły by w całości objąć pieczyste. Pobliskie drzewa zaczęły się chybotać jakby miały zamiar wyrwać korzenie z ziemi by przejść się potem na spacer. I tam, w oddali pomiędzy roślinnością zabłysły światła, jakby stado świetlików zmierzało na spotkanie z Tanaką. Ktoś im jednak towarzyszył. Mężczyzna odziany w tak niezwykle białe kimono, że aż wydawało się jaśnieć własnym blaskiem. Nie, to nie było przewidzenie i też nie tylko ubranie, ale cała postać nieznajomego gorzała światłem. W dodatku otaczały go dziesiątki światełek śmigających wokół postaci. Niższe gałęzie drzew i krzewów odginały się robiąc miejsce do swobodnego przejścia.
Na moment Yuudai odebrał kontrolę nad ciałem. Wstał, czując w sercu niezwykłe uniesienie, po czym opadł. Nie zrobił tego świadomie. To majestat nieznajomego, który był czymś znacznie więcej niż gadającym szopem osunął Yuudai na kolana.
Mężczyzna tymczasem stanął po drugiej stronie ogniska, które zdążyło już opaść co uratowało kolację przed zwęgleniem. O stopniu wypieczenia nie myślał wcale zahipnotyzowany przez postać nieznajomego.
Nie wiedział jaki ma kolor oczu, bo te pozostawały zamknięte. Doskonale zaś widział długi prosty nos, łagodne łuki brwiowe i wąski podbródek. Długie czarne włosy opadały chyba aż do kolan.
Milczał, jakby chciał pozwolić Tanace na swobodne przyjrzenie się mu. I wykorzystując to Yuzuru zaczął dostrzegać niepokojące szczegóły. Na ramiona mężczyzna miał zarzucone jasnoszare haori, ale po bokach zwisało ono zdecydowanie za mocno. Natomiast skóra twarz, chociaż jasna, wydawała się jeszcze bielsza na nosie. Jakby był on obcym elementem lica.
- Dobry wieczór, Yuudai. Pozwolisz, że spocznę?
Nie czekając na pozwolenie usiadł niezgrabnie. Teraz Tanaka był już pewien, że mężczyzna nie ma ramion. Głosem natomiast posiadał cudowny. Łagodny ton przenikał na wskroś przynosząc z sobą spokój i jasność myśli. Aż rodziło się pragnienie by mężczyzna mówił i mówił. Yuudai nigdy wcześniej nie czuł takiej harmonii, a przecież oto do jego ogniska dosiadł się nieznajomy co powinno postawić na alarm jego czujność. Wrodzona nieufność gasła jednak przy łagodnym splendorze mężczyzny.
- Zwę się Izanagi. Jestem twórcą tego świata i poszukuję dusz, które mogłyby zostać jego obrońcami.
Bajkowe świetliki rozproszyły się i teraz krążyły wokół ich obu.

Gdy Tanaka/Yuudai wyraził swe wątpliwości, pieczony zając wierzgnął. Rożen poruszył się, a po drugim wierzgnięciu zwierzęcia wyskoczył z podtrzymujących go gałązek. Zając upadł w ogień, ale zaraz wyskoczył z niego i wciąż nadziany na patyk umknął w chaszcze pozostawiając za sobą ślad z ulatujących iskier.
Izanagi podążył wzrokiem za niecodziennym zjawiskiem.
- Wybacz. Przeze mnie uciekła ci kolacja - rzekł ze spokojem. - Ale jesteś przecież wspaniałym łowcą. - Uśmiechnął się i wzburzenie wywołane abstrakcyjnym wydarzeniem wyparowało, chociaż Yuudai przez chwilę zastanawiał się co jest bardziej niezwykłe - bóstwo czy żwawa pieczeń. - Posiadasz również wspaniałą duszę - kontynuował Izanagi - chociaż nie zdajesz sobie z tego sprawy. Ja jednak dostrzegam to co przed wzrokiem innych jest ukryte. -Wskazał długim palcem na zamkniętą powiekę.
Bajkowa scena trwała ubogacona krążącymi wokół niej świetlikami. W rzeczywistości, jak zauważył Tanaka, nie były to owady, lecz białe światełka jakby obdarzone własną wolą.

- ...która musi się jeszcze rozwinąć niczym kielich kwiatu. - Z ust bóstwa nie schodził łagodny uśmiech przynoszący ze sobą uczucie bezpieczeństwa i komfortu. Zarówno Yuudai, jak i Tanaka mieli wrażenie jakby po drugiej stronie ogniska siedział ich własny ojciec. Człowiek dobry, sprawiedliwy i silny, przy którym dziecko zasypiało spokojnie nie obawiając się koszmarów.
Dla Yuudai to uczucie stanowiło nowość, gdyż w tym życiu nie posiadał ojcowskiej figury. Natomiast w Tanakę uderzyły wspomnienia o jego utraconej rodzinie. Wytrysnęły niczym podziemne źródło zakopane pod grubymi warstwami przeżyć ostatnich lat. Ojciec... matka i siostra. Ich twarze na moment zasłoniły oblicze Króla Dusz.
- Temu światu grożą i będą grozić niezliczone niebezpieczeństwa. - Izanagi spoważniał i obrazy rodziny rozwiały się. - Złe dusze, demony, a na nawet złośliwi bóstwa. Nie wszystkim podoba się to co stworzyłem i zechcą to zniszczyć, natomiast inni by zaspokoić swą chciwość i żądzę władzy będą starali wprowadzić tutaj swe własne, nikczemne porządki. - Ponownie się uśmiechnął, choć nie niosło to już ze sobą takiego ciepła jak przed chwilą. - Dlatego potrzebuję wyjątkowych dusz, które nie ulękną się największego zagrożenia. Wyposażę was zaś w narzędzia pozwalające przeciwstawić się wszystkiemu co złe.

- Jesteś bardzo dociekliwy, Yuudai.
Po tym jak Izanagi skwitował kolejne pytanie pojawił się obraz prawdziwego Yuudai, który w ciszy długo myślał nad propozycją, próbując jednocześnie dać odpór wpływowi jakie mimowolnie wywierało na niego bóstwo.
Yuudai lubił samotnicze życie i wędrówki po lasach, ale nie mógł zbyć tego niesamowitego mężczyzny. Oto otwierały się przed nim możliwości, których nigdy nie poszukiwał, lecz gdy już zajaśniały przed nim nie mógł się powstrzymać by nie sięgnąć przed siebie.
- To była konieczność - przemówiło bóstwo udzielając wiedzy, której tej nocy nie otrzymał wtedy Yuudai. - Konieczność, gdyż stary system przestał się sprawdzać. Na nowym porządku dusze mogą tylko zyskać.
Podniósł się niezgrabnie i Yuudai z trudem przemógł chęć zapytania o kalectwo. Na ten moment udzielił już odpowiedzi, której Tanaka wciąż nie jeszcze nie dał.
- Doświadczenia myśliwego mogą ci się przydać, ale nie na zwierzęta będziesz polować jeśli przyjmiesz moją propozycję i nie łuku będziesz używać.
Lewy kącik ust Izanagi uniósł się tworząc szelmowski uśmiech.
- Jeśli nie obawiasz się tego to rusz za mną na południe, aż nie trafisz na właściwe miejsce.
Bóstwo odwróciło się i ruszyło wgłąb lasu. Ponownie roślinność rozstępowała się przed nim, a leniwie krążące wokół ogniska świetliki ruszyły w pośpiechu za Królem Dusz.

Gdy Tanaka ustami Yuudai wygłosił przysięgę, Król Dusz zatrzymał się i odwrócił głowę.
- Pięknie powiedziane... Ruszaj więc za mną Yuudai i nie oglądaj się za siebie.
Izanagi czyniąc krok rozwiał się w mgłę, która po kilku sekundach stała się wspomnieniem. Niewiele dłużej utrzymały się świetliki - wirując niespokojnie malały szybko by zniknąć zupełniej. Ostał się tylko jeden, który przez następne dni oświetlał drogę Yuudai.

***

Sceneria zmieniła się diametralnie. Tanaka stał teraz między drzewami, które potraciły już większość liści. Rzadkie grudki śniegu malowniczo opadały powoli na podłoże zasnute już cienką warstwą puchu.
Nie stał na dzikiej ziemi, lecz na ubitej drodze pnącej się dalej łagodnie w górę. Tanaka natychmiast rozpoznał charakterystyczne wzgórze, pozbawione na razie narzędzia egzekucji. Poniżej dostrzegł palisadę otaczającą jakieś osiedle w kierunku którego powoli dryfował świetlisty towarzysz.
Yuudai czuł rosnącą ekscytację i nawet pozwolił sobie na uśmiech widząc, że oto jego długa podróż zbliżała się do końca. Nawet nie poczuł zawodu na widok wioski przytulonej do wzgórza, gdyż zamieniając kilka zdań z przygodnymi podróżnymi już wcześniej pożegnał się z myślą, iż przyjdzie mu ujrzeć wspaniały pałac Króla Dusz. Zamiast tego patrzył na osadę, która wedle pogłosek stanowiła bezpieczną przystać dla każdej uczciwej duszy. Najlepszą jaką można była znaleźć, co zapewniać miał lider społeczności. Wielki mocarz podobno.
Tanaka zaś uświadomił sobie, że tu gdzie stoi obecnie musi ciągnąć się główna północna arteria Seireitei. Póki co okolica była jeszcze mniej napoczęta przez dusze niż w jednej z wcześniejszych wizji vizarda.
Tymczasem do jego świetlika dołączył kolega, a gdy uniósł głowę by się temu przyjrzeć został pacnięty w kark. Zimno spłynęło niżej za połę futrzanego płaszcza.
- Ha! Wolne żarty, że przyprowadził tu ciebie. A może ty jesteś tylko pachołkiem wysłanym by zagrzać łóżko?
Jakaś kobieta wyraźnie pokpiwała sobie z Yuudai/Tanaki.

Dla odmiany Yuudai się zdenerwował. Po części także na siebie, że dał się tak podejść. Byłby trupem gdyby zamiast grudy śniegu została posłana strzała. Wobec narastającego gniewu odwróciłby się i zgromił kobietę wzrokiem, po czym rzucił kilka nieprzyjemnych uwag. Przynajmniej taki miał zamiar, bowiem widok niecodziennie wyglądającej duszy zatrzymałby obelgi wyłącznie w głowie Yuudai.
Kobieta siedziała na drzewie z jedną nogą beztrosko zwieszoną z gałęzi, a drugą zgiętą w kolanie, o które opierała ramię. Na nim zaś położyła teraz głowę i połyskującymi złotem oczyma przyglądała się Yuudai z wyraźnym zaciekawieniem. Miała drobną trójkątną twarz o mocno nakreślonych kościach policzkowych. Fioletowe włosy nie dosięgały ramion, a ciemnobrązowa skóra była tym co najbardziej zaskoczyło dawne wcielenie Tanaki.
Kobietę odziewało czarne kimono przepasane fioletowym obi, a na plecach spoczywał płaszcz z wilczych skór. Na wyższej gałęzi wisiała torba.
- Ooo, czcigodny. No no, musisz być jego dużym fanem. - Wyszczerzyła się uderzająco białym uśmiechem. - Ja nie wiem. Chyba jest ślepcem także... prawdopodobnie wybrał ciebie w ciemno.
Zaśmiała się donośnie odchylając głowę do tyłu. Druga noga zwisła okrakiem z gałęzi.

- Heh, świat jak świat. Zrobiłabym lepszy.
Kobieta podciągnęła nogi i stanęła na konarze, który w odpowiedzi zatrzeszczał groźnie. Nie przejęła się tym. Drobna była z niej istota, a jakby zrzuciła ciężki płaszcz wrażenie to pogłębiłoby się jeszcze.
- Nawet jakby widział, to w moim przypadku i tak byłby to wybór w ciemno. Przyszedł do mnie w końcu w nocy - zachichotała robiąc krok za krokiem.
Trzasnęło drewno, ale nim konar złamał się kompletnie, kobieta zeskoczyła z trzech metrów lądując kocią  gracją. Podniosła się i podbiegła do Tanaki. Yuudai już sięgałby za ukryty pod płaszczem nóż.
- No no, ale trzeba ci przyznać wyglądasz nie najgorzej. - Obchodziła go w odległości dwóch kroków. Siorbnęła nosem. - Śmierdzisz też nie gorzej niż przeciętny mężczyzna, więc jest nawet znośnie.
Kobieta sięgała Yuudaiowi ledwo do piersi. Nie była pięknością, ale egzotyczna uroda przyciągało spojrzenie. Teraz stanęła po lewej od Tanaki i skinęła podbródkiem w stronę wioski.
- To tam, co? Ciekawe ilu jeszcze zrekrutował? - Spojrzała wesoło na Yuzuru. - Jestem Yami tak w ogóle.

Tanace zrobiło się dość mokro. Śnieg za płaszczem zdążył już zamienić się w wodę, której stróżki płynęły teraz po plecach.
- To nie komplement. Bardziej brak obrazy - stwierdziła oglądając sobie Tanakę, a gdy zaproponował hazard zaświeciły jej się uczy. - Ohh? Proponujesz mi zakład? Odważny jesteś. - Teraz oczy zwęziły się i na ciemnej twarzy pojawił się chytry koci uśmiech. - Nigdy nie unikam wyzwania, także mów o co chodzi... Huh... wydajesz się pewny siebie. Może zdobyłeś informacje po drodze? Kiepski zakład. Mam lepszy.
Odwrócona plecami do wioski, a twarzą do Tanaki uczyniła kilka skocznych kroków do tyłu.
- Więc słuchaj. Wygrywa ten kto pierwszy DOBIEGNIE DO TEJ WIOCHY!
Obróciła się puszczając biegiem w kierunku osady śmiejąc się przy tym radośnie.

W rzadkim śniegu powoli wybielającym żółć i przygaszoną zieleń minionej wiosny, Yami pewnie wysforowała się do przodu i Tanaka nie potrafił odrobić zaległości. Wręcz tracił coraz więcej, co mogło deprymować mając na uwadze fakt posiadania dłuższych nóg.
Yuzuru czuł się jak mucha w smole. To nie była jego szybkość. Yuudai na tym etapie swojego życia odstawał znacznie od wyników osiąganych przez vizarda. Pomogło wzmocnienie się reiatsu dzięki któremu dystans pomiędzy zawodnikami zaczął się kurczyć. Nagła myśl wyjaśniła, że Yuudai również znał tą sztuczkę. Instynktownie opanował ją podczas miesięcy wędrówek po lasach i gdy zmierzał za świetlikiem często zastanawiał czy to właśnie ta umiejętność zadecydowała o tym, iż Izanagi przyszedł właśnie do niego.
Na Tanace siła wzmocnienia nie zrobiła wrażenia. Kontrolą reiatsu Yuudai odstawał od niego chyba jeszcze bardziej niż szybkością. Przez co na panewce spaliła próba wykonania shunpo, a Yuzuru mógł sobie przypomnieć dawne lata, gdy jego własna energia była tak samo ciężka i nieskora do współpracy.
Mimo wszystko nadganiał Yami. Świetliki też się ruszyły i teraz wspólnie monitorowały wyścig na wysokości. Vizard miał już kobietę niemal na wyciągnięcie ręki, gdy ta odwróciła głowę i pokazała język.
- Też znam tą sztuczkę.
Przyspieszyła i już jej nie dogonił. Może gdyby dystans był większy, bo Yuudai pokładał duże zaufanie do swej wytrzymałości. Na takiej trasie jednak Yami już stała przy palisadzie, podczas gdy Tanaka musiał podbiec jeszcze z dziesięć metrów. Brama czekała na nich otwarta - z wież strażniczych stojących za fortyfikacją zauważono ich odpowiednio szybko. Świetliki zawisły tymczasem, zamigotały i znikły.
- Ojj. Szkoda, przyzwyczaiłam się do niej. - Yami zadarła głowę, po czym odwróciła się do zatrzymującego się obok Tanakę. - No i co? Wygrałam.
- Hmpf. Dwa głupki. - Rozległ się głos z góry. - Biegną jak ślepy szczur przed siebie. Byłyby dwa jeże zamiast szczurów, gdybym kazał swoim ludziom wypuścić strzały.
Na palisadzie na kuckach przysiadł młodzian. Jeden sandał na jednym zaostrzonym palu, drugi na drugim, a ich posiadacz zachowywał póki co niezłą równowagę.
Yami ponownie zadarła głowę i ponownie wywaliła jęzor.
- Nie wiem jak ten tu ślimaczek, ale przerobiłbyś cały las na strzały, a i tak by się skończyły nim udałoby się mnie trafić... pozerze. Nie mogłeś wyjść normalnie przez bramę żeby powitać gości ryżem i sake? A może kupę ci się chce, że tak na klęczkach warujesz? I w trakcie lubisz być na wysokości żeby czuć jak tyłek wiatr obmywa?
Młodzieniec wyglądał na osiemnaście lat. Twarz wyrazista o mocnym nosie i kwadratowej szczęce pokrytej zarostem, który nie zdążył jeszcze nabrać dojrzałej gęstości. Ciemne kasztanowe włosy miał zaczesane do tyłu, a gęste brwi dość nisko osadzone nad brązowymi oczyma nastroszyły się, gdy Yami miotała obelgi.
W nich nie miała racji, bo mężczyzna nie wyglądał jakby miał zamiar podjąć się czynności niezaszczytnej. Ubiór miał bowiem kompletny. Granatowe kimono wyglądało na prawie nowe. Przez pierś przewieszony miał pasek przytwierdzający kołczan do pleców. Samego łuku jednak Tanaka nie dostrzegł. Może to i lepiej, gdyż wtedy zamiast śliny w stronę Yami mogło polecieć co innego, a tak z chichotem łatwo uniknęła plwociny.
- Tylko na tyle cię stać? - drażniła go dalej. Dobrze jej szło, bo młodzian zgrzytnął zębami i wyglądał jakby szykował się by zaraz na nią skoczyć.
Tymczasem przez bramę, którą Tanaka miał z dwa metry po swojej prawej, wyglądały zaciekawione dusze. Musiały czuć się bezpiecznie. Yuzuru dostrzegł zarówno mężczyzn, jak i kobiety oraz dzieci.  

Tanaki mogłoby tu równie dobrze nie być, gdyż młodzian zupełnie zignorował próbę pojednania. Yami natomiast spojrzała na niego krzywo, gdy wspomniał o "zaczepnym charakterku".
Zaczęło robić się groźnie. Mężczyzna stanął na równe nogi utrzymując się na palisadzie i skrzyżował ramiona na piersi. Chyba chciał wyglądać majestatycznie, ale dało się zauważyć drżenie nóg i chybotanie sandałów trzymających teraz cały ciężar ciała na ostrych końcach zębów palisady.
- Proszę was! Żadnych kłótni! Wszyscy przecież zgromadziliśmy się tu w jednym celu.
Spomiędzy ludzi zgromadzonym w bramie wyszedł chudy chłopak o szarych włosach. Chociaż wyraźnie młodszy niż w wcześniejszym wspomnieniu Yuudai, Tanaka rozpoznał go natychmiast i to jego pojawienie rozładowało sytuację. Nie słowa to sprawiły, ale Ryuusei przy tym tam zabawnie machał rękoma, że Yami roześmiała się. Odciągnięcie od siebie uwagi wykorzystał wojownik palisady, który krzywiąc się ukucnął powoli, po czym chwycił się wieży strażniczej stojącej za ogrodzeniem. Przeszedł na nią ostrożnie korzystając z pomocy stojących tam strażników.
Godzinę później wszyscy siedzieli przy jednym stole w zbudowanej niedawno hali, w której odbywały się uczty i zebrania mieszkańców osady. Oprócz czterech pierwszych shinigami za blatem siedziało kilku najbliższych towarzyszy Homury, bo tak nazywał się młodzian, który dowodził wioską. Wspomnienie Yuudai podpowiedziało Tanace, że wśród tych wesołych mężczyzn są przyszli bogowie śmierci.
Teraz zajadali ryż, grzyby, mięsiwo, sake, oraz słodki trunek zrobiony ze sfermentowanych owoców leśnych. Homura chwalił się, że wszystko to zdobyli bądź wyhodowali jego ludzie.
- Mamy magazyn pełen pożywienia! - Klepnął się energicznie w pierś. - Tyle tego, że możemy jeszcze przyjąć tutaj z setkę dusz i wszystkie one będą mogły liczyć na trzy posiłki dziennie.
Po lewej i prawej stronie pod ścianami znajdowały się jeszcze cztery stoły, przy których siedzieli inni mieszkańcy wioski, którzy teraz z entuzjazmem przyjęli słowa wodza. Na środku pomieszczenia płonęło ognisko wypychające chłód płynący z otwartych naprzeciwko drzwi. Opady śniegu przestały być nieśmiałe i białe grudki zalewały świat gęstym nalotem z chmur.
Homura zdążył już poinformować, że to on założył tą bezpieczną przystań, która pewnikiem w przyszłości stanie się najpotężniejszym miastem w Społeczności Dusz. Jak sądził to właśnie ta niechybna przyszłość sprawiła, że zainteresował się nim Izanagi. Historia podobna co w przypadku pozostałej trójki, z tą jednak różnicą, że Homura nie miał nigdzie iść, tylko czekać na tych prowadzonych przez świetliki.
Siedzący przy lewym ramieniu Tanaki Ryuusei przy okazji mówienia o pożywieniu zauważył nieśmiało, że to trochę marnotrawstwo zużywać tyle jedzenia dla dusz, które potrafią przeżyć o samej wodzie.
- Lepiej zostawić ją na cięższe czasy - mówił cicho - zauważyłem, że jedzenie pomaga wyjść duszom z choroby, także... lepiej oszczędzać na cięższe czasy. Chociaż... i tak zrobicie tak jak chcecie... W końcu ja jestem tu tylko gościem.
- Jedzenie nigdy nam się nie skończy. - Homura był pewny siebie. Negatywne emocje po pierwszym spotkaniu zdążyły już z niego spłynąć i teraz wydawał się w swoim żywiole, tutaj, pośród swych ziomków w hali, którą sam budował. - Okoliczne lasy pełne są zwierzyny, a przekonaliśmy się już, że ziemia rodzi dobre plony. Zresztą mamy tu wiele dusz, które potrzebują się pożywiać. - Rozejrzał się po swoim kompanach, a potem powiódł wzrokiem po pozostałych stołach. - Zresztą nie tylko mężczyźni, bo i nasze kobiety mają apetyt. Mała Akari je za dwóch!
Zielonooka dziewczyna siedząca przy najbliższym stole po prawej posłała Homurze obrażone spojrzenie, na co ten roześmiał się wesoło. Yami również nie żywiła żadnej urazy i teraz jadła nie za dwóch, ale za co najmniej trzech mężów. Nic nie robiła sobie też z wielu spojrzeń ciekawie badających jej egzotyczną urodę.
- No, ale ten zakład też byś przegrał. - Szturchnęła Tanakę łokciem w prawy bok. Drugą ręką wycierała buzię. - Jest nas tu tylko czwórka.

Ryuusei drgnął niespokojnie, gdy Tanaka go poklepywał.
- Nie mam pojęcia czemu mnie wybrał. Oprócz tego, że też muszę jeść nie wyróżniam się niczym szczególnym. Ledwo zresztą udało mi się tu dotrzeć...
Biedak chyba wolałby nigdy nie spotkać Izanagi, a najbliższa przyszłość zdawała się napawać go strachem. Yami nie miała podobnych obaw. Podsłuchując o czym rozmawiają stwierdziła, że jeśli jej się nie spodoba rozwój wypadków, to sobie po prostu pójdzie w siną dal.
Gdy Tanaka wypraszał obywatelstwo Homura spojrzał na niego przeciągle.
- Taak. Potrzebujemy takich jak ty, Yuudai. Ale z kolei ty... - spojrzał na Yami, która w odpowiedzi wzruszyła ramionami.
- Jak powiedziałam poczekam zobaczyć o co chodzi temu całemu bóstwu, a potem nie wiem. Dobrze tu karmicie, więc może zostanę na trochę, a w zamian obronię was przed zbirami gdyby się jacyś napatoczyli.
Kompani Homury wymienili się rozbawionymi spojrzeniami. Jeden trącił zaczepnie swego wodza i przyjaciela. Przyszły shinigami splótł dłonie i strzelił knykciami, na twarzy pojawił się odrobinę drapieżny uśmiech.
- Wydajesz się pewna siebie. Co powiesz na kilka prób żeby zobaczyć kto tu jest najmocniejszy? Cholera! Cała nasza czwórka powinna się sprawdzić.
Ryuusei westchnął z rezygnacją, natomiast Yumi uniosła dłoń, w której ściskała kubek z leśną nalewką.
- Ha! Przyjmuję, ale pamiętaj, że sam tego chciałeś, więc nie płacz, gdy zostaniesz pokonany na oczach twoich ludzi.
Wtem z zewnątrz dobiegł krzyk:
- Jeszcze jeden tu idzie! Kolejnego światło prowadzi!
Homura uniósł brew, a potem uniósł samego siebie z podłogi.
- Zmówiliście się wszyscy na dzisiaj czy jak?
Yami uszczypnęła Tanakę w łokieć.
- Nicpoń! A więc jednak miałeś skądś informacje.
Yuzuru poczuł gniew, ale nie na przyszłą Shihouin; nie była to też złość pochodząca od niego. Yuudai wiedział kto się zbliża. Ktoś, kto dla dobra całego Soul Society nigdy nie powinien dotrzeć tego dnia do wioski wyznaczonej przez Króla Dusz na kamień węgielny Seireitei.

- Taa... "akurat". - Yami przyglądała się mu w zamyśleniu. Po raz pierwszy w czasie ich krótkiej znajomości przybrała tak poważny wyraz.
Homura wraz z towarzyszami wstał i ruszył ku wyjściu z hali by przywitać nowego gościa. Dołączyła do nich część dusz siedzących przy innych stołach. Reszcie chyba nie uśmiechało się wychodzić na zimno i śnieg. Początkowo podobny zamiar miał Ryuusei, ale z boleścią mruknął, że chyba jednak powinien też wyjść na wypadek gdyby ponowiła się zaogniona sytuacja.
- Zdążyłem odkryć, że jest w dość gorącej wodzie kąpany... - Ostatnie słowa zabrzmiały słabiej i mniej wyraźnie. Nie była to intencja młodzieńca, bowiem cały świat zaczął się oddalać.
Wnętrze hali stało się zamazane, woń jedzenia znikła zupełnie; dźwięki przycichły. Tanaka odklejał się od wspomnienia Yuudai, powoli przechodząc w świat materialny.

Yuzuru próbował zaczepić się w umykającej rzeczywistości. Mieszkańcy wizji tak żywi przed chwilą, realni niczym prawdziwi ludzie; stali się teraz niemymi manekinami obserwującymi w bezruchu załamanie świata przywołanego przez wspomnienie sprzed tysięcy lat.
Tanace udało się na razie utrzymać w zasnutej mgłą hali, ale nim to osiągnął ujrzał przebłysk swego pokoju, w którym medytował. Nie był sam. Mignęła mu twarz nieznanej kobiety siedzącej przed nim. Brakło pewności czy to była kolejna wizja czy też wejrzenie na rzeczywistość. Póki co towarzyszył mu gniew Yuudai, bo oto za kilka chwil miał po raz pierwszy ujrzeć tego kto spuścił zgubę na Seireitei.

Bój jaki prowadził nie był łatwy. Samymi końcami palców czepiał się prześcieradła sennej rzeczywistości targanej przez wiatr napierającej realności. Koncentracja na gniewie nie była dobrym pomysłem, gdyż palące uczucie wydawało się być głównym czynnikiem przez który wizja dobiegała końca.
Yuzuru szybko to zrozumiał i wybrał inny sposób. Zakotwiczył się poprzez koncentrację na jednym punkcie, ta misce z której jadł. Dotąd niewyraźny obrys stał się ostrzejszy, a wraz z nim wnętrze hali wydawało się trochę ustabilizować. Dusze pozostały statystami, którym odcięto zasilanie, ale mimo tego wizja trwała nadal. Nie było to już dokładne przedstawienie przeszłych wydarzeń; bardziej rwany film wyświetlany na telewizorze mającym problem z odbiorem.
Wtem jednak Tanaka w końcu go ujrzał. Podniósł głowę i w wejściu do hali zobaczył samotną postać. Z powodu zakłóceń wizji początkowo wziął ją za kobietę. Łagodna twarz, duże szafirowe oczy i długie białe włosy.
- Tsu... na... yashi... ro... - Przytłumiony gniewem głos Yuudai brzmiał rwąco w głowie Tanaki. - Shi... mizu...