Wewnętrzny świat Tanaki

Yuzuru Tanaka

Łza skapnęła na blade oblicze Akari. Trzymał ją ramionach ignorując szalejący wokół chaos pożerający zbudowany przez niego świat. Pomimo wszystkiego oblicze żony promieniowała spokojem, a na ustach zamarł uśmiech wzbudzony chwilę przed końcem, gdy zdążył uścisnąć jej dłoń.
Płacz dziecka i krzyki młodzieńca nie pozwalały mu zatopić się w żałobie. Pragnął tego. Pragnął spoglądać na twarz ukochanej póki nie rozbłyśnie światłem i nie zamieni się w tysiące uchodzących do nieba świetlików. Jakie czeka ją życie w innym świecie? Czy będzie tam szczęśliwa? Czy tam znajdzie mężczyznę, który jej nie zawiedzie i zapewni bezpieczne długie życie?
- Ojcze! OJCZE! - Yuuma potrząsnął nim. Zielone oczy odziedziczone po matce były pełne łez. - Musisz wstać! Tylko ty możesz to powstrzymać!
Słowa syna ocuciły go. Rozejrzał się po zdewastowanym domu. Przez dziurę w dachu wpadał blask księżyca. Widział olbrzymiego pustego o długim nosie, którego cero niosło zniszczenie Seireitei. Podążył za źródłem płaczu, gdzie młodszy Yuuto trzymał w ramionach małą Yuuki. Zebrał siły. Tak, musiał wstać. Musiał walczyć. Poczuł wstyd, że syn, który dopiero co otrzymał czarne kimono zachował więcej zimnej krwi niż on. Jeden z pięciu wybranych przez Króla Dusz. Współtwórca nowego świata i porządku.
- Przysięgam chronić równowagę i niszczyć każde zło zagrażające istnieniu dusz. - Słowa same uleciały z ust.
Emocje i wspomnienia, które nie należały do Tanaki wymuszały na nim działanie.

Pierworodny skinął głową. W jego oczach oprócz łez lśniła determinacja.
- Yuuto biegniemy do koszar. Tylko nie próbuj zgrywać bohatera, twoim priorytetem jest ochrona Yuuki.
Młodszy chłopiec mógł mieć góra czternaście lat. Spoglądał na ciało matki z bólem, ale nie pozwolił żeby ten nim zawładnął. Zacisnął zęby, chwycił rękojeść katany przypasaną do boku i skinął głową patrząc na brata. Wtedy też Tanaka wzbił się w powietrze.
Pusty, którego widział nie był jedyny. Dziesiątki gillianów przechadzały się po Seireitei miażdżąc wszystko pod stopami i rozpruwając tkankę miasta szkarłatnymi cero. Na granatowym niebie ciemniała olbrzymia garganta wypluwająca z siebie setki pustych. Wiele mniejszych portali tworzyło się na zdewastowanych ulicach, na których Tanaka dostrzegł walczących shinigami oraz, niestety, mnóstwo zmasakrowanych ciał cywili powoli rozkładających się na reiatsu.
Yuzuru obrał na cel najbliższego Menosa. Piął się wyżej z oszałamiającą prędkością. Uwolnił Kamagami z sayi i ciął. Przenikliwy świst wiatru, a potem pęknięcie. Maska rozpadła się na dwie części, nogi kolosa ugięły się i olbrzym runął na spotkanie z ziemią. Nawet nie zdążył zauważyć swojej śmierci.
Tanaka zwrócił na siebie uwagę chmary pomniejszych pustych, których strumień oderwał się od wielkiej garganty i ruszył w jego kierunku. W środku portalu wyczuwał coś przerażającego. Coś podobnego, a zarazem innego od pustego. Coś potężnego.

Tanaka przywołał jedno z zaklęć, które kołatały się mu w głowie i chociaż opuścił inkantację efekt był porażający. Szeroka fala żółtej energii dosłownie pochłonęła gromadę nadciągających pustych. Widział, jak potworne ciała rozpadają się w nicość spalane przez kido o nie tak wysokim przecież numerze.
Zyskał chwilę na zajęcie się Gillianami. Użył kolejnego zaklęcia tworząc krąg wydający z siebie jednostajny, niski dźwięk, po czym puścił go w kierunku najbliższego olbrzyma. Piła werznęła się w maskę jak masło krojąc ją na kawałki. O kolejną parę nóg depczącą budynki i promień cero niosący śmierć mniej. Yuzuru na tym nie poprzestawał. Unicestwił kolejne dwa potwory, chociaż coraz trudniej było mu kontrolować oddalające się kido. Ujrzał też kolejną falę pustych zmierzających w jego kierunku, lecz został wyręczony w ich unicestwieniu.
Masa błękitnej energii zalała demony uśmiercając je na miejscu. Stworzyło ją kilku shinigami, którzy teraz lecieli ku niemu. Wspomnienia Yuudaia podpowiadały Tanace, że byli to doświadczeni już wojacy na czele których znajdował się Honami Takehiko, jedna z pierwszych dusz, którą zrekrutowali do bycia bogiem śmierci.
Postawny mężczyzna o szerokiej klatce piersiowej, sumiastym wąsie i twardym obliczu cieszył się wśród shinigami respektem mniejszym tylko od pierwotnej piątki.
- Kuchiki-sama! Za pozwoleniem my zajmiemy się pustymi tutaj. Powstrzymamy ich przed przeszkadzaniem tobie w zamknięciu tego portalu.
Właśnie. Pojawiła się kolejna myśl należąca do Yuudaia. Nie było możliwości, aby w Soul society chronionego mocą Króla Dusz powstała taka gargantuiczna garganta. Musiało stać się... coś, o czym Yuudai nawet nie chciał myśleć, bo sama myśl mogłaby go sparaliżować przerażeniem.

- Niestety nie, Kuchiki-sama. Gdy zaczął się atak patrolowaliśmy dzielnicę Rukongai, w której widziano ostatnio pustych i dopiero co udało nam się dotrzeć do Seireitei.
Rozdzielili się. Shinigami ruszyli w bój z pustymi wychodzącymi z garganty, a Tanaka opadł na dach. Na sąsiedniej ulicy dostrzegł kilka ciał. Te dusze musiały polec jako pierwsze, bowiem już zamieniły się w szybko ulatującą świetlistą masę uniemożliwiającą określenie tożsamości poległych.
Po raz kolejny posłużył się wiedzą swego dawnego wcielenia i wykonał bakudo. Narysował symbole, a gdy skończył inkantację jego krew zalśniła, a z centrum malunku wystrzelił słup błękitnego światła. Zaczęły pojawiać się szybko zmieniające się cyfry, które Yuudai bez problemu rozszyfrował. Współrzędne Shiby szybko się zmieniały. Powinien być w dalszych okręgach Rukongai, ale najwyraźniej zdał sobie sprawę z tego co się dzieje w Seireitei i zmierzał już w jej kierunku. Ryōdoji, Shihouin i @#$%&^%@... zamiast ostatniego nazwiska w głowie Tanaki pojawiło się nieprzyjemny szum i uczucie złości. Ich trójka znajdowała się przy Królu. Tak wynikało ze współrzędnych.
Wszystko już jasne. Yuzuru ponownie wzbił się w powietrze. Minął shinigami odpierających nacierających pustych, pojedynczymi cięciami unicestwił kilka demonów próbujących zastąpić mu drogę i oto znalazł się naprzeciw garganty. Teraz już dostrzegał mroczną siłę znajdującą się w środku.
Yuudai jej nie poznawał, ale Tanaka owszem. Było to blade, wychudzone widmo, z którym potykał się przed wgłębieniem w świat wspomnienia. Ale czy na pewno? Różniło się odrobinę. Minimalnie inne rysy twarzy i dłuższe włosy sięgające stóp. Otchłań oczu jednak się zgadzała.

Nie czekając na reakcję widma Tanaka przystąpił do rzucania kido, których opanowanie daleko przekraczało jego możliwości. Wpierw sześć bloków światła zmaterializowało się wokół istoty przygwożdżając ją. Następnie pojawiły się czarne kule promieniujące obezwładniającym reiatsu doskonale współdziałającym z pierwszym bakudo. Yuzuru nie był tego z początku świadom, ale właśnie zapoczątkował klasyczny łańcuch wysokopoziomowych kido, gdzie po zastopowaniu przeciwnika tymi dwoma konkretnymi bakudo rozpoczynało się inkantowanie silnego hado mającego zakończyć walkę.
Żaden z pustych nie ruszył na niego, aby przeszkodzić w rzuceniu destrukcyjnego zaklęcia. Widmo również tylko spoglądało na niego swymi przerażającymi, pustymi oczyma, w których odbijało się same dno otchłani.
Wokół Tanaki zaczęły pojawiać się pociski reiatsu, każdy o mocy umożliwiającej natychmiastowe unicestwienie pustego klasy adjuchasa, których połączona siła powinna rozerwać główny cel oraz dziesiątki pustych w zasięgu eksplozji. I wtedy widmo wykonało ruch.
Ciemność wokół niej zgęstniała. Blade ciało wtopiło się w mrok, który pojawił się też przed Tanaką, a z którego wychynęła dłoń o długich, ostro zakończonych palcach. Drasnęła głęboko tors Yuzuru wytaczając krew, jak i reiatsu, które błękitnym rozbryzgiem opuściło jego ciało. Yuudai był zaskoczony. Nawet jeśli to coś dysponowało mocą teleportacji Kuyō Shibari powinno uniemożliwić jej użycie, a teraz całe widmo wychynęło z ciemności pozostawiając za sobą wciąż aktywne bakudo. W dodatku draśnięcie jakie otrzymał oprócz szybkości miało też w sobie zadziwiającą siłę. Gdyby instynktownie nie zaczął się wycofywać tuż po pojawieniu się przed nim plamy mroku mógłby otrzymać naprawdę groźne obrażenia. W dodatku ranę otrzymało nie tylko jego ciało, ale również i duch. Nigdy wcześniej nie spotkał się z czymś takim. Mimo tego umysł i wola Yuudaia wykute były z zimnego żelaza. Nie pozwolił sobie na utratę kontroli nad wykonywanym zaklęciem i pociski reiatsu wciąż kumulowały się w powietrzu. Teraz to widmo było pomiędzy nimi.

Widmo znalazło się w miejscu, z którego najtrudniej było umknąć przed atakiem. Tanaka zakończył inkantację i pociski pomknęły ze wszystkich stron ku celowi. Najpierw nastąpił rozbłysk, następnie eksplozja i huk. Na moment całe Seireitei zostało oświetlone, a potem fala uderzeniowa przyniosła śmierć pustym wychodzącym z garganty. Włosy i haori Yuzuru trzepotały wzburzone podmuchem. Nie mógł pozwolić sobie na podziwianie potęgi rzuconego kido, bowiem widział, jak widmo zniknęło w ciemności tuż przed eksplozją.
Ledwo poczuł za sobą energię upiora, a już znajdował się kilkadziesiąt metrów dalej. Tym razem uniknął podstępnego ataku. Widmo wyłoniło się w całości z plamy mroku. Uśmiechało się i przekrzywiło głowę jakby zaciekawione osobą Tanaki. Postanowił nie ryzykować i sięgnął od razu po swą ostateczną siłę. Wiedział, że w postaci Yuudaia może po nią sięgnąć. Wiedział co ma robić by tego dokonać. Chwycił zanpakuto oburącz i wypowiedział słowo, które w ustach niewielu shinigami w całej historii przywoływało moc.
Lewe ramię zajęło się czarnym płomieniem, prawe - białym. Następnie rozszerzyły się na dziesiątki metrów za Tanakę tworząc coś w rodzaju skrzydeł, a może bardziej drzwi. Jedno przeznaczone dla czystych dusz, drugie dla potępieńców zasługujących na ostateczne unicestwienie. Reiatsu Tanaki połowę świat skąpało w blasku, druga pogrążyło w ciemności. Presja mocy zagłuszyła wszelkie dźwięki. Zapanowała doskonała cisza, w której setki pustych spotkało swój koniec. Rozpadali się. Bez różnicy czy dopiero co wychylały się z garganty czy znajdowały się na ulicach. Przetrwać zdołały tylko najsilniejsze. Nawet gilliany zatrzymały swój pochód przygniecione naporem reiatsu najpotężniejszego shinigami jaki kiedykolwiek kroczył po Soul society. Wszystkie nieczyste istoty doświadczały jego potęgi, ale niewinne dusze pozostały nienaruszone. Moc zanpakuto noszącego przydomek sędziego dusz nie wpływała na tych co zasługiwali na spokojną egzystencję w cyklu. Yuudai wiedział, że drużyna Honamiego, jego własne dzieci, a także każdy mieszkaniec Seireitei oraz pobliskich okręgów Rukongai wpatruje się teraz w niebo czując w sercach rosnącą nadzieję.
Serce zabiło mu mocniej. Miał wrażenie, że widzi przed sobą utkaną ze światła twarz Akari. Czuł muśnięcie palców na policzku. Uśmiechała się do niego tak jak tylko ona potrafiła, całą sobą. Prosiła żeby dbał o dzieci i zapewniła, że ich dusz nie rozdzieli nawet tysiąc różnych żywotów i tysiąc następnych lat.
Płomienie zaczęły się cofać, aż do dłoni. Noc ponownie odebrała swe panowanie nad światem. Tanaka poczuł twardość rękojeści. Resztki płomieni uformowały dwa ostrza. Jedno białe, drugie czarne. Wypowiedział ich nazwę, która odbiła się tylko szumem w jego głowie.
- To nic nie da. - Widmo w końcu przemówiło. Spokojne, niewzruszone pokazem. - Wasz król już kona, a gdy jego los się dopełni ten sztuczny świat przepadnie.

Spoiler:

[ + 165 Reiatsu, Kontrola Reiatsu, Psychika]

Z ramion spłynęła kaskada materiału utkanego z czarnych włosów usianych niewielkimi haczykami. Płaszcz nie zdążył się jeszcze ułożyć, gdy widmo było już przy Tanace szykując się do zadania kolejnego ciosu. Sam nie zdążył się wzmocnić, w przeciwieństwie do przeciwniczki, która przyparła go swą szybkością. Uderzyła od boku w lewe ramię drążąc głęboką ranę. Bakudo nie pomogło, gdyż widmo działało szybciej od niego. Ledwo płaszcz rozczapierzył się na pojedyncze włókna, a wróg już pojawił się po drugiej stronie Tanaki. Zdążył już jednak wspomóc się reiatsu dzięki temu zdołał odwrócić się w półkolu wyprowadzając atak.
Tym razem pamięć Yuudaia mu nie podpowiadała. W głowie nie pojawiła się wiedza o technikach ban kai, wobec czego musiał improwizować. Wypowiedział nazwę techniki shi kai, na co czarne płomienie buchnęły zalewając widmo morzem zimnego, mrocznego ognia. Tanaka już kilkakrotnie użył tego niszczycielskiego ataku, lecz to co teraz widział przerastało wszelkie oczekiwania. Fala płomieni przetoczyła się przez niebiosa na chwilę odcinając większość Seireitei od światła księżyca. Wydawało się, że widmo nie miało szans przetrwać tej pożogi, lecz gdy płomienie się rozwiały okazało się, iż wciąż żyje. Z trupio białego ciała odrywały się skrawki skóry niczym popiół ulatujące na wietrze. Okolica twarzy wokół oczu była mocno popękana nadając blademu obliczu jeszcze bardziej upiorny wygląd.
- Nic to nie zmieni. Wasz świat i tak jest skończony. Spójrz.
Istotnie wyglądało na to, że zaczął się początek końca Soul society. W przestrzeni pojawiały się pęknięcia, jakby do świata dobijało się jeszcze więcej pustych. Ziemia zaczęła się trząść, a reiatsu budujące świat dusz rozpadało się i gasło. Nagle Tanaka poczuł się słaby, a raczej znów władał jedynie swą siłą. Poczuł ból. Jego klatka piersiowa eksplodowała od wewnątrz tworząc dziurę, z której wylała się biała materia.
Tak. On już przegrał. Przegrał w prawdziwym świecie, gdzie wyrwano mu serce zostawiając miejsce jedynie dla kotłującego się w nim mroku. Świat wspomnień tracił na wyrazistości, a Yuzuru zaczął spadać czując dojmującą słabość w członkach. Gdzieś wgłębi siebie słyszał jedynie szept, wypowiedziany tym samym głosem, który składał wcześniej przyrzeczenie obrony równowagi.
- Czarny płomień unicestwienie przynosi, biały wybawienie...

Tanaka chwycił ostatnią nadzieję jaka mu pozostała. Wypowiedział nazwę i oto jego prawica buchnęła białym płomieniem. Przyjemne, ciepłe i kojące ból wrażenie rozlało się na całym ciele wraz z ogniem. Yuzuru już nie spadał, bardziej szybował powoli w dół. Płomienie na klatce piersiowej były zasysane przez dziurę tworząc coś w rodzaju wiru. Coraz bardziej pustka zapewniała się ogniem, aż otaczająca go ciemność ustąpiła miejsca światłu dnia.

Yuzuru Tanaka

Postać Tanaki zmaterializowała się w wewnętrznym świecie alej sakury. Niegdyś tajemnicą pozostawało czemu ktoś tak gwałtowny jak Yuzuru posiada w sobie miejsce będące wręcz kwintesencją harmonii. Wraz z odkryciem tożsamości swego wcześniejszego wcielenia wszystko układało się w całość.
Kamagami, świetlista kobieta, stała kilka metrów od Yuzuru. Była idealnym dopełnieniem krainy: promieniującą spokojem i godnością istotą zrodzą z duszy samego Króla Dusz.
- Witaj, panie - powitała go.

Kamagami milczała przez chwilę. Delikatny wiatr poruszał ukwieconymi gałęziami odrywając od nich pojedyncze różane płatki.
- Powróciły wspomnienia z początku mego istnienia - przemówiła w końcu. - Wspomnienia o dawnych czasach i minionym życiu. Myśli, słowa, obrazy. Widziałam je już wcześniej, gdy nie byłam do końca sobą, a moje światło miało inną barwę. Wtedy to był chaos, lecz teraz wszystko już rozumiem.

Kamagami po kolei odpowiadała na pytania. Nie spieszyła się, ostrożnie wypowiadała kolejne słowa.
- Nie panie - odrzekła łagodnie. - Nie uważam by koniecznym było coś zmieniać.
- Widziałam to samo co ty. Nie więcej, nie mniej.
- Nie posiadam wcześniejszych wcieleń. Tym kim jestem byłam zawsze. Przez większość czasu byłam jeno uśpiona, tak jak uśpiona była twoja moc przez kolejne stulecia. Czułam też obecność mojego... twego dawnego wcielenia panie. Część niego nadal żyje w tobie.

Najjaśniejszy punkty w twarzy Kamagami stanowiły oczy. Dwie, niemalże białe kule z lekkim dodatkiem żółtego, zwęziły się, gdy Yuzuru zadawał kolejne pytania.
- Tak. Obcy element zmieniał mnie i w jakiś sposób odblokował niedostępne jeszcze wtedy wspomnienia.
Zanpakuto z niechęcią wspominało o incydencie z pożeraniem dusz, natomiast o postępach Tanaki wypowiedziała się szerzej.
- Tak, panie. Udało ci się uspokoić swojego ducha, co przynajmniej na razie uśpiło demona. Rozbudził się podczas twojej ostatniej walki, ale wola twego dawnego ja ponownie zepchnęła go w głębiny... Ale wciąż nie możesz sięgnąć po pełnię mej mocy. Nawet gdybyś poznał imię, to twa obecna energia ducha byłaby niewystarczająca by przywołać moc. Twe ciało również nie jest jeszcze gotowe by poskromić pełnię mej siły.

Kamagami zaprzeczyła nadziejom Tanaki delikatnym pokręceniem głowy.
- Nie. Gdy poznana zostanie ostateczna forma, to uwalniana jest w pełni swej mocy. Dlatego tak istotne jest, panie, mój mistrzu, byś był na nią przygotowany.
Następnie zaprzeczyła podejrzeniom Yuzuru.
- Nie męczą... mnie. Jedyne niektóre wspomnienia przynoszą ze sobą... smutek. Jestem twym mieczem, mój mistrzu, nigdy przed tobą niczego nie zataję, tak jak ty niczego nie możesz przede mną ukryć, gdyż jestem częścią twej duszy. Dlatego też chcę wyrazić moją wątpliwość... dotyczy drugiego mnie... tak o nim myślałam, bo podobnie jak ja był cząstką ciebie od samego urodzenia, ale znam teraz wspomnienia... tego jak było na początku... a wtedy tej nienawistnej, palonej gniewem istoty tu nie było. - Blask Kamagami zamigotał niespokojnie. - Rozumiem, że potrzebujesz siły... ale nie jestem pewna, czy powinieneś korzystać z jego siły. Nigdy nie byłam... ale teraz me wątpliwości nabrały na sile.

Kamagami wysłuchała Tanakę z niewzruszonym spokojem, co właściwie było jej wyjściową postawą.
- Rozumiem... niech będzie więc tak jak chce tego twoja wola... mistrzu, akceptuję to.
Teraz wewnętrzny świat był oazą piękna i spokoju, lecz zupełnie inaczej wszystko wyglądało, gdy rosły wpływy innera.
- Bądź jednak ostrożny, mistrzu. Obawiam się, że wszystko co najgorsze jest jeszcze przed nami. Wyczekuję przeto dnia, w którym będę mogła zdradzić ci me miano w pełnym rozkwicie. Będziesz potrzebować tej siły.

Powietrze pachniało słodko, lecz nie była to odurzająca woń. Nie upajała umysłu swą intensywnością. Zamiast tego odrobinę eteryczne odczucie wprowadzało delikatne rozluźnienie.
- Nie można do tego dopuścić. - W głosie Kamagami zadźwięczało twarde jak stal zdecydowanie. - Bogini stała się wrogiem tego który stworzył mą pierwotną formę. Jeśli się uwolni zniszczy wszystko co on stworzył, czyli cały świat, w którym narodziłeś się obecny ty, mistrzu... Nie wiem czy możemy polegać na zabójcy dawnego ciebie, lecz w obecnej chwili obawiam się, iż twoja siła może nie wystarczyć by samemu zażegnać zagrożenie.

- Będę robić co w mojej mocy - zapewniła Kamagami nim się pożegnali.