Wewnętrzny świat Tanaki

1494

Nie miał siły żeby z nią się sprzeczać i tak robiła dla niego więcej niż większość osób jakie do tej pory spotkał... Starał się więc odpocząć i jakoś poradzić z tym głodem... Nie było to łatwe, aż w końcu w bardziej świadomy lub mniej sposób się udało...

Znalazł się w wewnętrznym świecie, który wyglądał zupełnie inaczej. Czuł się tym zdezorientowany, a tym bardziej tym, kto go tam przywitał. Była to Kamagami, która znajdowała się w postaci, której miał nadzieję nigdy więcej nie ujrzeć. Stał chwilę w ciszy z zaskoczoną miną, która z każdą chwilą zaczynała nabierać surowości. Z biegiem czasu wracała mu trzeźwość umysłu. Zaczynał sobie zdawać sprawę z sytuacji ale i doszły do niego słowa Kamagami... Wyglądało na to, że inner zaczął działać i to zadziwiająco szybko. Przecież od aplikacji jadu minęło raptem kilkanaście godzin. Ten zdążył ponownie zainfekować Kamagami destabilizując tym połączenie między nimi. Zapewne po to aby jak najszybciej rzucić Tanace wyzwanie i walczyć o dominację. Kto wie? Może już był na to gotowy? Yuzu był osłabiony i obiektywnie lepszej szansy mieć nie będzie. Czarnowłosy jednak się nie lękał, pomimo ograniczonych sił był zdeterminowany. Zdał sobie sprawę, że ten głód zrobił w jego harcie ducha ogromną wyrwę, za szybko się poddał, więcej tego błędu nie zrobi...
- Czy Ty słyszysz samą siebie? - Powiedział to póki co spokojnym głosem, jednak brzmiała w nim pewna surowość tak jakby mówił do dziecka, które zrobiło głupotę, a jeszcze nie zdawało sobie z tego sprawy - tak jakby chcąc ją upomnieć. Następnie uwolni shikai standardową komendą, a jeśli to nie zadziała to za pomocą słów "osądź i wykonaj wyrok".
- Mam rozumieć, że pasuje Ci to, że jedno z boskich ostrz zostało zbrukane przez tą niegodziwą istotę? - Powiedział wskazując na dzierżone ostrze i spoglądając na nią surowym, pewnym spojrzeniem.

1495

- Nawet jeśli tak jest, to on nie jest moją pustką. Jest jeno pasożytem zaaplikowanym we mnie przez Aibę. - Dalej gromił ją surowym spojrzeniem.
- I tak, masz rację bez samotności, strachu, cierpienia i innych negatywnych emocji miłość czy dobroć nie mają większej wartości. Nie bylibyśmy wstanie docenić ich gdybyśmy nie doświadczyli ich na własnej skórze. Taki doskonały i niedoskonały jednocześnie świat stworzył czcigodny Reio.
Źrenice mu się rozszerzyły gdy zobaczył Awashime. - Nie, nie zapomniałem o tym i nigdy nie zapomnę. Do końca swoich dni będę starał się spłacić dług wobec Awashimy... - ton jego głosu zelżał, ale zaraz nabrał ponownie mocy gdy usłyszał kolejne słowa Kamagami. - Przestań bluźnić wobec swego stwórcy - zagrzmiał. - Może i nie rozumiem jego decyzji, ale wiem jak wiele poświęcił aby stworzyć ten świat. - Starał się uciąć jej bluźniercze słowa. Nawet nie dlatego, że mu sprawiały ból, a dlatego że na pewno raniły prawdziwą Kamagami, tę która ponownie musiała zmagać się ze swoją "chorobą". Wiedział, że ta nigdy nie wypowiedziałaby takich słów i nie wątpiłaby w swojego stwórcę.

1496

Nie miał zamiaru dalej wykłócać się o takie szczegóły. Faktem natomiast było to, że gdyby nie Aiba to nigdy żadnych problemów z wewnętrznym lokatorem by nie miał. Ale jeszcze trochę i będzie on jedynie przeszłością.
Śmierć Awashimy naprawdę mocno zapisała się w jego duszy. Niewątpliwie posiadał wielką bliznę na swoim sercu, która bolała na wspomnienia wydarzeń z zapomnianego świata. Na pewno nie zapomni...
Gdy Kamagami mówiła, zaciskał coraz mocniej dłoń na rękojeści shikai. Każde te słowo bolało, gdyż były niepodważalnymi faktami. Były to ogromne skazy na wizerunku Reio, w ludzkich kategoriach Yuzu nie potrafił tego usprawiedliwić. W pamięci miał jednak obraz niepełnosprawnego Izanagiego. Jak wiele musiał on poświęcić aby stworzyć ten świat. Mimo że został zdradzony przez jednego ze swoich wybrańców, ciągle utrzymuje "przy życiu" obecny porządek. Ale czy w ogóle powinno patrzeć się na Izanagiego w ludzkich kategoriach? Mówimy tu przecież o jednym z demiurgów, który wykracza daleko poza zwykłych śmiertelników... Mimo wszystko powinno się to oddzielić wyraźną kreską.
- Nie mnie oceniać decyzje czcigodnego Reio. Może i po ludzku jest niedoskonały, ale nie jest on człowiekiem i nie można go oceniać w takich kategoriach. Ja jestem tylko śmiertelnikiem więc tym bardziej nie jestem godny i kompetentny do wydawania takich sądów. Wierzę jednak w ideę Seireitei, które miało być miastem szlachetnych wojowników broniących równowagi światów. Do tego został powołany Yuudai. Mam zamiar kontynuować tą szlachetną misję i jeśli będzie mi dane przekazać ją kolejnym pokoleniom. - Może już nie grzmiał jak na początku i ton był lżejszy, ale cały czas było słychać w nim pewność i zdecydowanie.
- Wzrosnę w siłę na tyle, że nie będą mogli mnie zignorować. Wrócę do Seireitei i ogłoszę swoje dziedzictwo. Boski Sędzia Dusz ponownie zacznie wykonywać sądy. Ci głupcy poczują strach i może część z nich się w końcu opamięta. A jeśli nie, to prędzej czy później osądzę Radę i oczyszczę ją z osób hańbiących to stanowisko. Tak jak Yuudai zażegnał zagrożenie z zewnątrz przed wiekami, tak i ja uczynię to samo z zagrożeniem wewnątrz. Przywrócę Seireitei jej prawość i szlachetność, którą utraciła. Nawet jeśli będę musiał poświęcić na to swoje życie.

1497

Sam już nie wiedział, czy powinien się cieszyć że udało mu się dogadać z Kamagami pod tą postacią czy może powinien się martwić tym śmiechem na pożegnanie... No nic, dobrze, że nie doszło do jakichś rękoczynów, które już kiedyś w przeszłości miały miejsce. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że był gotowy na taki wariant. Między innymi dlatego tak szybko uwolnił shikai, by kryształ już się zapełniał w czasie rozmowy... Dopuszczał również myśl, że zaraz ujawni się inner chcący przejąć władzę, zamiast tego usłyszał głos kogoś innego. Miał wrażenie, że skądś go kojarzył. Kiedy tylko obrócił się w stronę drzewa, od razu rozpoznał osobę stojącą przy nim.
- Naprawdę tutaj jesteś, czy jesteś tylko tworem mojej podświadomości Shimizu? - Zapytał zimnym jak stal głosem. Sam nie wiedział czy to są zabawy innera jego wspomnieniami, czy faktycznie  w jakiś sposób rozmawia z jednym z pierwszych wybrańców.
- Słyszę, że wieki spędzone w piekle nie skłoniły Cię do refleksji odnośnie zdrady czcigodnego Reio. Dalej jesteś zaślepiony utopijną wizją świata przedstawioną Ci przez te wiedźmy.  I to pewnie dzięki pomocy Akahany, udało Ci się uciec z piekła, prawda? - Skoro ta wiedziała, jak wejść do zapomnianego świata to czemu miałaby nie znać drogi do piekła? Spojrzał mu w oczy czekając na odpowiedź, jeśli ta nie nadejdzie, zapyta. - Czego ode mnie chcesz?

1498

To, że wyglądał jak ze wspomnień powinno być kluczem do odpowiedzi, w końcu jeśli żył to piętno czasu powinno również na nim się odbić. Także mogło wydawać się, że to robota innera. Nie miał co do tego pewności, z resztą czy to miało jakieś większe znaczenie? Zdecydowanie i tak nie będą w stanie się dogadać...
- Naprawdę uważasz, że życie w kłamstwie jest lepszym rozwiązaniem? Inaczej nie można nazwać życia bez cierpienia. Tak jak bez światła nie ma mroku, tak i nie ma dobra bez zła. Musi być równowaga - ta reguła działa nawet w świecie bogów. Jest chaos, a także Zguba Bogów. - To była jedyna próba jaką podjął odnośnie kwestionowania jego wyboru. Nie miał zamiaru dalej w to brnąć jeśli przy tak podstawowej kwestii mają różnice w myśleniu. - Nie jestem z tego dumny i nie mam zamiaru więcej korzystać z takich opcji. Ktoś kiedyś nadzwyczajnie namieszał w moim życiu i należało podjąć nadzwyczajne rozwiązania, żeby to wyprostować. Ty natomiast nie wydajesz się mieć z tym problemu i siłą rzeczy dalej będziesz korzystać z pomocy tych istot - to nas różni. - Jeśli ten nie miał zamiaru podjąć dyskusji, bądź ich rozmowa będzie polegała jedynie na przedstawianiu swoich racji to faktycznie była to tylko strata czasu - żaden z nich nie miał zamiaru zmieniać swojego stanowiska. - W tym przyznam Ci rację, nie zmienisz mojego zdania. Tak samo nie mam zamiaru Ciebie przekonywać, skoro przez wieki nie zdałeś sobie sprawy ze swojego błędu.

1499

- Jedno bez drugiego zostanie wypaczone. - Dalej przemawiał pewnym głosem, w żaden sposób nie szydząc z Shimizu. Mówił to jakby przedstawiał kolejne fakty.
Tsunayashiro mógł wprowadzać w zachwyt, idealny człowiek, a jednak zdradził Reio. Dokonał tak wielkiej zbrodni i teraz jeszcze porównywał to ze zdradą Tanaki. - A Ty zastanawiałeś się kiedyś, jak wielkie cierpienie zadałeś czcigodnemu Izanagi? Dzisiejsze Soul Society mogłoby wyglądać zupełnie inaczej gdybyś tego nie zrobił. Może moglibyśmy roztoczyć większą opiekę nad duszami i w ten sposób ulżyć w ich cierpieniu. A tak, Gwardia Królewska musi stać na straży Reio na wypadek gdyby ktoś ponownie ośmielił się go zaatakować, zamiast zajmować się innymi zagrożeniami. Swoim działaniem tylko dodałeś innym cierpienia...- Tymi słowami pożegnał jednego z wybrańców patrząc jak zamienia się w przezroczyste widmo...
Przyjaciele Yuzuru, czy naprawdę takowych posiadał? Są osoby, które tak traktował. Członkowie Bellato, Katrina, Mizuki, Bell czy Karas. To było naprawdę skomplikowane... O Hyuu i spółkę był pewien i przez krótką chwilę należał do rodziny vizardów, jednak ich drogi się rozeszły... Z Mizuki wydawało się, że narodziło się nawet coś więcej jednak i w tym przypadku ich ścieżki się rozwidliły, chociaż życzył jej jak najlepiej. Katrina również była w porządku ale nie nawiązał z nią jakiejś większej relacji, podejrzewał że ona traktowała go bardziej jak klienta. No i Bell z Karasem, im zawdzięczał naprawdę wiele. Oni znali go dobrze. Ratowali go niejeden raz z opresji i wiedzieli o jego problemach. Otworzył się przed nimi... Ale teraz widział, że to było głównie jednostronne... Tak naprawdę niewiele o nich wiedział, o ich przeszłości... Po za tym sam już miał problem jak postrzegać te relacje. Bell była nieobliczalna, nie miał nawet pewności czy przejęłaby się jego stratą. Nie wspominając już o Karasie, który był postacią enigmatyczną i również nie wiadomo było co mu tak naprawdę chodzi po głowie, jaki ma cel. Z resztą, czemu się tak teraz nad tym zastanawia? Dlaczego Tanaka ma wątpliwości? Czyżby czuł się winny zerwania tych więzi? W końcu zrobił to, co powinien zrobić jako shinigami - odciął się od istot powiązanymi z hollowami. Wiedział, że zrobił dobrze. Dlaczego jednak to uczucie nie chciało go opuścić?
Wtedy pojawił się właśnie Karas... Teraz był pewien, że to była zabawa jego podświadomości bądź innera. Tak jak to było kilka lat temu, gdy Maguerra chciał przemienić go w pustego... Mimo, że wiedział że Karas jest nieprawdziwy, to czuł że będzie to trudna rozmowa.
- To prawda, ostrzegałeś. Zgadza się, jestem Yuzuru Tanaka i nigdy nie będę Kuchiki Yuudaiem. Jestem za to shinigami. Wspomnienia mojego poprzedniego wcielenia przypomniały mi o moim młodzieńczym marzeniu jak i obowiązku jaki spoczywa na posiadaczu Boskiego Sędzi Dusz. W końcu nabrałem odwagi by wrócić na drogę, z której zboczyłem.- Do tego momentu brzmiał pewnie i silnie potem będzie już trudniej utrzymać ten ton... - Gdybym nie zbłądził, to pewnie nie spotkałbym Cię na swojej drodze. Uważałem, Cię nawet za swojego przyjaciela, w końcu wiele razy mi pomogłeś, za co będę Ci wdzięczny. Jednak poza tym praktycznie nic o Tobie nie wiem. Przez wyidealizowany Twój obraz w mojej głowie byłem ślepo w Ciebie zapatrzony, nie zastanawiając się nawet nad tym jaką możesz mieć przeszłość. Po prostu wyparłem tą myśl, gdzie tak naprawdę po drodze musiałeś pochłonąć wiele istnień aby dojść do tego etapu. Nawet jeśli żałujesz i próbujesz zapłacić za swoje grzechy, nie zmienisz tak plugawej przeszłości. Nie zmienisz tego, że Twoi pobratymcy będą pożerać kolejne dusze i tego, że shinigami będą z nimi walczyć. Tylko bogowie śmierci mogą oczyścić wasze dusze z popełnionych grzechów. Jesteście naszymi naturalnymi wrogami.