Wewnętrzny świat Tanaki

Tanaka czuł się coraz słabiej wraz z każdą odrobiną rei przelanego do miecza.
Demon zachowywał się wprost przeciwnie, wydawało się, że wraz z kolejnymi sekundami jego siła wzrasta. Rozpoczęła się wymiana ciosów.
Yuzuru zdołał wyżłobić głęboką ranę na ramieniu demona, ten nie pozostawał dłużny i natychmiast kontratakował. Kolejny dziki atak, którego Tanaka nie miał problemów uniknąć.
Jednak stało się coś niepokojącego. Na twarzy demona pojawiła się bowiem ulga. Uśmiechnął się złowieszczo.
- Nigdy więcej pisków w mojej głowie! - ryknął, a energia go otaczająca wzmogła się jeszcze bardziej.
Szkarłatny wiatr wzburzał włosy Yuzuru. Czuł palące ukłucia kiedy czerwone drobinki energii uderzały w jego twarz.
Pocieszać mógł się tym, że pasek kryształu zapełniał się coraz bardziej. Niestety koszt tego był dość znaczny w uszczupleniu sił chłopaka.

[-13 rei, napełnienie: 55%]

582

Chłopak słabł z każdą chwilą, ale to było nieuniknione. Nie mógł pozwolić aby inner pierwszy naładował cały kryształ Kamagani. Wtedy to by oznaczało dla niego koniec, ponieważ nie miał żadnej skutecznej obrony przeciwko temu niosącemu całkowitą anihilacje atakowi. Dlatego tez pomimo wyraźnego odczucia zmęczenia starał się jeszcze troszeczkę przelać swojej energii duchowej do zanpakutou.
Walka trwała w najlepsze, Tanaka zadawał kolejne obrażenia skutecznie unikając ataków wroga. Ale jak długo utrzyma się taka kolej rzeczy? Musi wytrzymać jak najdłużej, a biorąc pod uwagę, że fortuna zaczyna się od niego odwracać to może być bardzo trudne. Hollow właśnie zdołał przełamać zaklęcie. Co więcej wyglądało jakby jego siła jeszcze bardziej wzrosła. Biorąc pod uwagę, że Yuzu miał deficyt siły to zwycięstwo stało jeszcze bardzo daleko...
Elf starał się jak mógł, oddając całego siebie w walce. Atakował gdy miał okazję i starał się wykorzystywać ataki hollowa przeciwko niemu. Schodził z linii ciosu czy też parował ataki by za chwilę przenieść impet ciosu na bok i móc skutecznie kontratakować.

Tanaka postąpił krok do tyłu, a potem następny i następny. Musiał się cofać bo natarcie demona rosło na intensywności. Jego uderzenia były dzikie, nieprzewidywalne.
Walczył tak, jak kiedyś walczył Yuzuru. Po treningu z Taro umiejętności chłopaka wzrosły i dzięki temu był w stanie unikać i parować te szalone ataki. Jedno z uderzeń zdołało jednak przejść pod ostrzem i ranić brzuch elfa [-15PŻ]. Kontratak okazał się nieskuteczny, demon z nonszalancją sparował uderzenie Yuzuru.
Chłopak słabł, a przeciwnik rósł w siłę. Jedynym pozytywem było to, że kryształy obu mieczy były zapełnione w podobnym stopniu. Lecz, jak długo ten stan rzeczy się utrzyma?
Demon mimo większej ilości ran trzymał się całkiem nieźle, podczas gdy Tanaka tylko słabł.
Przeciwnik nacierał nie dając chwili na odpoczynek. Zapewne chciał uniemożliwić chłopakowi skorzystanie z kidou, które w tej sytuacji było jego przewagą.

[-13PR naładowanie:66%]

583

Po każdym ataku Tanaka wykonywał krok w tył aby nie stracić równowagi po potężnych i silnych ciosach. Teraz obraz walki wyglądał zupełnie inaczej niż na początku. Teraz chłopak był zepchnięty do defensywy, przytłoczony co raz to większą siłą. Istotnie miał wrażenie, że hollow staje się co raz silniejszym, a może tak nie jest? Może to on tak drastycznie słabnie z każdą chwilą? Nie może się jednak nad tym zastanawiać bo jego duch i zaparcie zostanie przełamane. W takim wypadku porażka byłaby już tylko kwestią czasu. Cały czas wierzył, że ma szanse. Ten bydlak musi mieć jakiś limit. Byle to przeczekać wtedy będzie mógł zaatakować i odnieść zwycięstwo.
Otuchą dla niego było to, ze kryształ już się zrównał z poziomem innera. Jeszcze tylko trochę, jest już tak blisko. Jeżeli chłopak miał jeszcze jakieś resztki siły to musi ich użyć właśnie teraz. Starał się zmuszać już do ostatnich wysiłków. W dalszym ciągu miał zamiar parować i unikać. Uważał też aby przypadkiem nie dostać jakimś niespodziewanym kopniakiem czy uderzeniem z pięści. Do boju Tanaka!

Obrona Tanaki stawała się coraz bardziej rozpaczliwa. Na nich technika skoro przeciwnik dysponował taką przewagą szybkości i siły. Stal przejechała po boku, coraz więcej krwi błyszczało na ostrzu demona [-25PŻ]. Kolejne uderzenie spadło na bark, Tanaka zatrząsł się pod siłą uderzenia [-34PŻ].
- Co jest? Gdzie się podziała twoja pewność siebie, szczeniaku! - Demon próbował go sprowokować do odważniejszego ataku.
Kryształ energii w coraz większym stopniu zapełniał się światłem, które oświetlało zmęczoną twarz Yuzuru [-26PR, naładowanie:85%]. Chłopak trzymał nerwy na wodzy, ale pomału docierała do niego świadomość, że długo tak nie wytrzyma.
W dodatku kryształ demona był zapełniony tylko w nieznacznie mniejszym stopniu. Czarne płomienie na jego ostrzu tryskały coraz to wyżej, jakby nie mogły się doczekać chwili, kiedy pochłoną Tanakę.
- Broniąc się w ten sposób nie wytrzymasz długo. - Głos Kamagani był pełen ponurej determinacji. - Nie zdołasz wyzwolić pełnego potencjału, jeśli nie będziesz w stanie ustać na nogach.

584

Dam radę, dam radę!
Krzyczał do siebie w myślach starając się jeszcze zdopingować swoje ciało do ekstremalnego wysiłku. Ciało nie ruszało się i nie reagowało tak jakby tego sobie życzył ale musiał znaleźć jakiś sposób żeby jeszcze coś z tego wraku wykrzesać. Nie odpowiadał na prowokacje hollowa. Tak jakby nie chcąc marnować siły na gadanie... Kolejne ciosy spadały na jego miecz i nie tylko. Ciało zaczynało otrzymywać obrażenia. Jednak z determinacja na twarzy powstrzymywał się by krzyknąć z bólu. Nie chciał dać tej satysfakcji demonowi pokazując, że sprawia mu cierpienie. Zastanawiał się co może jeszcze zrobić aby zyskać nieco czasu.
Po chwili nawet Kamagani ponownie się do niego odezwała. Jej głos brzmiał surowo jednak było w nim coś co dopingowało go aby podjąć jakieś działania.
Robię co mogę. Dam radę!
Musiał coś zrobić, bo z każdą chwila zbliżał się do klęski. Nie miał wyboru postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Starał się zgromadzić jeszcze jakiekolwiek siły aby wykonać porządny atak. Czekał na dogodny moment aby zwiększyć szansę powodzenia akcji i gdy tylko taki moment nastał skupił w swoim ciele reiatsu[+3wytrzymałość i +10 szybkość]. Miał nadzieję, że to chociaż przez chwilę odsunie znużenie z jego ciała i nada mu wystarczającej szybkości aby dosięgnąć celu. Chciał zrobić nagły zryw i zaatakować w jak najlepszym timingu by zadać jak największe obrażenia.

Sytuacja Tanaki była coraz to gorsza. Każdy wykonany unik nadszarpywał jego i tak wątłe siły, a i nie zawsze udało się ominąć ciężkiego ostrza demona. Tak, jak wtedy kiedy stal przejechała po nodze, której nie zdążył cofnąć [-16PŻ].
Zdając sobie sprawę z nieciekawej sytuacji, chłopak postanowił postawić wszystko na jedną kartę. Skupił te niewielkie zapasy energii, które mu jeszcze zostały i spożytkował je do zadania szybszego ciosu.
Demon nie spodziewał się takiego nagłego przejścia do ofensywy i nie zdążył sparować uderzenia. Lecz Tanaka zdołał go jedynie drasnąć, przysparzając niegroźnej rany na piersi.
Biały Tanaka zaśmiał się szaleńczo, jakby rozbawiła go ta desperacka próba zrobienia mu krzywdy.
- Będziesz płonąć, jak wyjątkowo tłusty prosiak. A ja będę się tym delektować, aż do momentu, kiedy twoje popioły opadną na ziemię.
Demon uskoczył w tył. Tanaka z przerażeniem zobaczył, jak kryształ innera zaczyna się szybciej zapełniać. Był już niemal kompletnie zapełniony. Jednak podobnie miało się sprawa z ostrzem Tanaki.
Gdyby miał jeszcze tylko kilka chwil więcej...
Niebosa przeszył kolejny błysk i kolejny. Nadchodził czas ostatecznego rozstrzygnięcia.

[napełnienie: 91%]

585

Pomimo nagłego zrywu Tanace nie udało się zadać takiego ciosu jakiego sobie życzył. Z pewnością główną tego przyczyną był brak siły fizycznej włożonej w atak. Cóż szybkość i tempo były dobre no ale zabrakło tej ostatniej składowej.
Hollow w dalszym ciągu próbował wyprowadzić chłopaka z równowagi, on jednak ignorował wszystkie jego słowa tak jakby był głuchy. Strata siły na złość czy też robienie nie kontrolowanych rzeczy pod jej wpływem teraz zdecydowanie nie były wskazane.
Yuzu dostrzegł, że kryształ innera jest niemal pełen. Jego też zbliżał się do końca. Nie pozostało mu nic innego jak skoncentrować resztki swojego reiatsu i przelać je do miecza. Kto będzie pierwszy ten wygra.
Już zaraz będzie po wszystkim, bądź ze mną!
Krzyknął w swoich myślach, który zaraz też przeniósł się do rzeczywistości. Dopingował się w każdy możliwy sposób byle tylko osiągnąć swój cel. Już za chwilę rozstrzygnie się wszystko. Cała przyszłość Tanaki, Kamagani i tego świata zależy właśnie od tej chwili...

Który kryształ zapełni się pierwszy! Który?! Tanaka gorączkowo przesyłał reiatsu, lecz zanim osiągnął pełnię mocy, szaleńczo wyszczerzony demon uniósł miecz ku targanemu grzmotami niebu.
- Ten świat jest mój... - powiedział zadziwiająco spokojnie. Czarne płomienie trysnęły ku niebiosom. Ostrze opadło wskazując na Tanakę - Hokori no taika!
Rozpędzona pożoga popędziła ku Yuzuru. Chłopakowi wydawało się, że płomienie układają się w wykrzywione twarze demonów, jak i ludzi, których miał okazję spotkać w swoim przemijającym już życiu. Widział tam poważną twarz Novembree, radosną Belle, łagodną Josei czy uśmiechniętego kapitana Aibę. Mignęły mu nawet twarze rodziców, które po części zapomniane, teraz jaśniały mocno w jego pamięci.
Lecz po chwili wszystko to zlało się w przepastną smoczą paszczę, która miała pochłonąć Tanakę. Chłopak poczuł, jak ciepło wychodzi z jego ciała. Ciężar miecza gwałtownie się zmniejszył, ale... cóż to! Istotnie shi kai rozwiało się i znowu trzymał w dłoni zwykłą katanę.
Przed Yuzuru zabłysło jasne światło.
- Nie dam ci umrzeć, mistrzu...
Były to ostatnie słowa jego zanpakutou przed pochłonięciem przez żarłoczne czarne płomienie. Zdusiły one miękki blask Kamagani. Fala popiołu uderzyła w Tanakę, a on sam stracił przytomność...

Leżał twarzą w białych popiołach. Był potwornie słaby, ale gorsza była pustka, którą odczuwał. Zupełnie, jakby nigdy już miał doświadczyć szczęścia.
- No, no. Kto by pomyślał, że będzie taka odważna. - Gdzieś niedaleko rozbrzmiał słaby głos demona.
Tanaka zobaczył go. Stał kilka metrów dalej, w dłoni trzymał wakizashi. Oddychał ciężko, ale na jego ustach błąkał się pełen zadowolenia uśmieszek.

586

Pasek z każdą chwilą wzrastał jednak niestety Tanace nie udało się wygrać na finiszu... Hollow pierwszy zrealizował cel i natychmiastowo użył techniki. Płomienie zbliżały się co raz bliżej przyjmując formy osób bardzo dobrze znanych Yuzu. Tak jakby chciały przypomnieć całe życie i na sam koniec je odebrać. Wiedział jednak, że to już koniec i nic nie jest w stanie mu pomóc. Zamknął oczy i czekał na swój koniec...
Nagle spostrzegł, ze shi-kai samo wróciło do podstawowej formy. A przed nim pojawiło się białe światło. Była to Kamagani. Swoją własną postacią zasłoniła Tanakę, który nie miał nawet czasu aby krzyknąć, by ta zeszła z drogi potężnym płomieniom. Elf widział jak płomienie pożerają jego najdroższą... Nim zdołał cokolwiek zrobić stracił przytomność. Padł na ziemię, a z kącików jego oczu spłynęły pojedyncze łzy.
Po jakimś czasie chłopak obudził się. Wszędzie dookoła leżał popiół przypominający o zdarzeniach jakie tu się niedawno odbyły. Czuł niewyobrażalną pustkę, tak jak wtedy gdy Gama usadowiła się obok jego serca. Wszystko znowu stało się tak smutne...
Usłyszał głos, był to nikt inny jak hollow. Stał dumnie wyraźnie zadowolony z tego co zrobił. Tanaka ścisnął z całej siły pięść nie mogąc się pogodzić z tym, że demon zniszczył jego zanapkutou.
Przepraszam, że nie zdążyłem na czas...Ale przyrzekam, ze dokończę to...
Powiedział mając nadzieję, że Kamagani usłyszy go. Pomimo potwornego zmęczenia wziął katanę w dłoń i próbował wstać.
Zniszczę Cię!
Krzyknął w stronę demona z żądzą mordu w oczach. Oby ta nienawiść do hollowa dodała mu sił...

Z uśmiechem politowania demon patrzył, jak Tanaka chwiejnie się podnosi.
- Czy twój mózg jest, aż taki sparszywiały, że nie dostrzega porażki? - Rozłożył teatralnie ręce. - A może jednak coś tam w czaszce ci brzdęka, co? Ty wpadłeś na pomysł żeby ona poświęciła się za twoją brudną dupę? Jeśli tak to zwracam honor. - Ukłonił się przed Tanaką, na moment całkowicie spuszczając go z oczu.
Demon może był przekonany o swojej wygranej, ale już dwukrotnie użył ataku pochłaniającego olbrzymie wręcz zasoby reiatsu. W dodatku również on otrzymał kilka nieprzyjemnych ran, z których wciąż skapywała krew. Być może Tanaka wciąż miał jakieś szanse?
Z drugiej strony chłopak był wręcz wycieńczony, a w dodatku stracił Kamagani. Odruchowo zerknął za siebie na główne drzewo tego świata. Te trwało w niezmiennym stanie, a w jego bezlistnej koronie wciąż czaił się obserwujący ich wąż. Te drzewo było źródłem siły Kamagani, więc jeśli wciąż stoi to może wciąż jest nadzieja?
Tanace udało się wstać chociaż wydawało się, że na niewiele więcej było go już stać. Członki miał ciężkie, jak z ołowiu, a odniesione rany promieniowały nieznośnym bólem.
Warto było jednak się wysilić. Wszakże tu szło o jego istnienie.

587

Tanaka z narastającym gniewem słuchał jak hollow z niego szydzi.
Jeszcze tylko jedno słowo na jej temat, a wyrwę Ci język.
Jego głos był przepełniony nienawiścią. Teraz nie chciał tylko zabić przeciwnika. Chciał się nad nim znęcać i sprawiać mu jak największe katusze. Jego prowokacje czy wyzwiska skierowane w jego kierunku praktycznie go nie ruszały. Ale jeżeli ta bestia ma czelność mówić przy nim o Kamagani to choćby Yuzuru był już na tamtym to znajdzie sposób aby zabić również demona. Nie obchodził go stan w jakim się znajdywał, że był ranny i wycieńczony. Przed oczami miał tylko ofiarę, która chce zmiażdżyć. Chwiejnym krokiem z tym samym morderczym spojrzeniem ruszył w stronę innera. Taką żądzą mordu jak teraz to Tanaka chyba jeszcze nigdy nie był pochłonięty. W głowie miał tylko jedno słowo.
Zabić! Zabić!

Tanaka ruszył chwiejnie na demona, niczym zombie czujące zapach świeżego mózgu. Tak samo, jak u ożywieńca, umysł chłopaka nie pracował tak, jak powinien. Zatracał się w nienawiści żywionej do istoty, która sprawiła mu tyle bólu...
Demon patrzył z uciechą na Yuzuru.
- Nawet nie wiesz jaką teraz odczuwam przyjemność... Byłeś mi ciernień u boku nazbyt długo, szczeniaku... - Otoczyła go poświata szkarłatu. Nie tak dominująca ani narowista, jak wcześniej, lecz w obecnych rozrachunku wydawała się być aż nazbyt wielką siłą mogącą pokonać rannego i wycieńczonego Tanakę.
Demon błyskawicznie znalazł się przy chłopaku i posłał go na ziemię jednym szybkim kopnięciem. Zderzenie z ziemią wyrwało dech z płuc Tanaki. Poczuł, jak pięta demona boleśnie wżyna się w dłoń trzymającą katanę.
- No dalej, szczeniaku! - wrzeszczał nad nim. - Skomlij o życie, błagaj o litość!

588

Zabiję Cię.
Zdecydowanie Tanaka zaczynał zatracać się w negatywnych uczuciach. Nic innego się nie liczyło, tylko całkowita anihilacja. Szedł powolnym krokiem by w końcu wylądować ponownie na ziemi powalony kopnięciem. Przez chwilę nie mógł złapać tchu, jednak to nie było ważne. Oddech zaraz wróci... Teraz musi zabić! Szkarłatna aura demona nie robiła na nim najmniejszego wrażenia. W końcu demon zaczął gnieść mu dłoń trzymającą kataną. Tanaka zacisnął zęby. Jednak nie z powodu bólu, a wściekłości. Leżąc na plecach wziął wolną ręką w garść piasek i starał się nim rzucić w oczy demona od razu podrywając się tą stroną ciała, która nie była unieruchomiona i łokciem zaatakował na zgięcie kolana by hollow się przewróci. Potem natychmiastowo chciał poderwać się na nogi i zaatakować wroga nim ten nawet zdąży podnieść się z ziemi.

Demon nie ukrywał satysfakcji z miażdżenia Tanace dłoni. Chichotał pod nosem, jak szaleniec, a z oczu wyglądał wyłącznie obłęd. Był tak pochłonięty nękaniem Yuzuru, że nie zważał na nic innego. Doskonała okazja na zastosowanie sprytnego manewru.
Elf nie miał pod ręką piasku, za to wszędzie wokół otaczała go warstwa białego pyłu stworzonego przez destrukcyjny atak demona.
Tanaka pochwycił sypką garść i cisnął nią w oczy demona. Niestety pył rozwiał się przed twarzą innera, ale również to odniosło pewien skutek, bowiem oponent na moment przeniósł uwagę na migoczącą chmurkę pyłu.
Yuzuru wykorzystał to najlepiej, jak tylko potrafił. Zaatakował łokciem kolano demona. Coś chrupnęło i inner zwalił się z jękiem na ziemię pokrytą pyłem.
Pogrążony w żądzy krwi, podniósł się na kolana. Uniósł katanę i wbił ją w brzuch demona wyrywając z jego ust ochrypły krzyk.
Czerwona mgiełka przysłoniła wzrok Tanaki. Chłopak cofnął miecz i szykował się do drugiego przekłucia ciała znienawidzonego wroga, lecz ręka demona wystrzeliła i chwyciła zniżające się ostrze, po którym zaraz pociekła ciemna krew innera.
Z drugiej strony śmignęło wakizashi, które wbiło głęboko w ramię Tanaki [-16PŻ]
Demona otoczyła aura reiatsu. Ostrze Tanakowej katany zaczęło się oddalać od piersi innera, który z zaciśniętymi zębami skupił wzrok na broni przeciwnika.
Yuzuru czuł, jak siła demona powoli przeważa. Zaraz wyrwie mu broń i odrzuci ją daleko.

589

Tanaka przeprowadził ten manewr, który zaplanował, a raczej podrzucił mu go instynkt. Demon stracił czujności i chłopak natychmiastowo to wykorzystał. Usłyszał tylko jak coś chrupnęła w kolanie przeciwnika. To rozochociło go jeszcze bardziej dlatego też szybko wstał i zaczął wściekle kłuć kataną hollowa. Nie miał zamiaru się zatrzymywać. Chciał go zmasakrować. Oczywiście będąc w szale bitewnym przyszło mu otrzymać również kolejne obrażenia. Inner wbił w ramię Yuzuru swoje wakizashi, jednak to nie mogło go powstrzymać. Obłęd całkowicie zasłonił zdrowy rozsądek i nie zważając na rany berserker dalej atakował. W pewnej chwili ofiara złapała za miecz i próbowała odsunąć jego ostrze od swojej klatki piersiowej. Na to jednak nie miał zamiaru pozwolić. Jego oczy jak i cały wyraz twarzy przepełniała żądza mordu tak samo jak reiatsu, które zaczęło wydobywać się z jego ciało.[+13 siła] Chciał go rozgnieść jak robaka. Zrobić z niego papkę i wymazać jakiekolwiek ślady dowodzące o jego egzystencji. Napierał na katanę z wszystkich sił krzycząc przy tym wściekle.

Nie tylko Tanaka wrzeszczał co sił w płucach. Demon ryczał niczym ranne zwierzę, które zostało zagonione w zaułek bez wyjścia.
Reiatsu białego i czarnego Tanaki mieszało się i wspólnie buchało niczym jeden wielki płomień.
Yuzuru skupił resztki swych sił w dążeniu do zniżenia ostrza i przebicia czarnego serca demona.
Ten jednak się nie poddawał. Walczył zawzięcie próbując odsunąć śmiercionośną stal.
Jednocześnie cały czas poruszał wakizashi próbując poszerzyć i pogłębić ranę Tanaki [-6PŻ]
Lecz Yuzuru miał przewagę wysokości. Nacierał całym ciałem i tam milimetr po milimetrze był coraz bliżej zwycięstwa.
Na czoło demona wystąpiły żyły, zęby miał zaciśnięte tak mocno, że wydawało się, że zaraz skruszeją. Nic jednak nie pomagało, bowiem nieuchronne ostrze było coraz bliżej.
Nagle demon wydał z siebie otępieńczy wrzask. Zamiast powstrzymywać ostrze skupił siły, aby zmienić punkt jego uderzenia. Udało mu się to. Ostrze zamiast pierś, przeszyło bark.
Pokrwawiona pięść demona wystrzeliła i rąbnęła w policzek Tanaki [-4PŻ]. Chłopak poczuł słodkawy smak krwi, nadal jednak miał demona na wyciągnięcie ręki

590

Tanaka w dalszym ciągu miał przewagę. Był na górze i mógł wykorzystać dodatkowo masę swego ciała. W dalszym ciągu nie zwracał uwagi na to, że stan rany w jego ramieniu pogarsza się z każdą chwilą. Musiał zabić tego sukinsyna! Dlatego też dalej napierał z wszystkich sił aby przeszywać go boleśniej z każdym ciosem. W białkach oczu Tanaki zaczynały pokazywać się czerwone linie, naczynka zaczynały pękać powodując jeszcze bardziej przeraźliwe spojrzenie. To wszystko było spowodowane wysiłkiem jaki wkładał w to co robi. Szaleńczym wyrazem twarzy oblizał się i splunął krwią w oczy hollowa by ten przez chwilę stracił wzrok. W tym czasie Tanaka miał zamiar wyciągnąć miecz z barku demona i wykonywać kolejne kłucia skierowane na klatkę piersiową. Jeżeli będzie mu brakować siły to wspomoże się nieco za pomocą reiatsu, ale to już w ostateczności.

Tanaka splunął śliną zmieszaną z krwią prosto w nabiegłe żółcią oczy demona.
Wyciągnął miecz z ciała innera, aby celnym uderzeniem w pierś zakończył tą dłużącą się walkę. Lecz wtedy demona otoczyła poświata reiatsu, wyrwał wakizashi z ramienia Tanaki i szybko się odkulał. I tym razem Yuzuru był zbyt wolny. Jego ostrze zamiast serca demona wbiło się jedynie w pokrytą popiołem ziemię.
Demon napędzany reiatsu działał szybciej. Podniósł się na klęczki i z obnażonymi zębami rzucił się na Tanakę.
Zwalił się na chłopaka. Katana zablokowała się między ich piersiami. Elf czuł cuchnący oddech demona, który zbliżył do niego swoją twarz i zagryzł zęby na spiczastym uchu chłopaka [-1PŻ]. Drugą ręką na oślep ciął wakizashi przyprawiając Yuzuru płytkiej rany na ramieniu [-4PŻ]

591

Mimo, że walka trwała teraz w stójce to dawali z siebie wszystko. Tanaka niestety teraz znajdował się w znacznie mniej korzystnej sytuacji ponieważ hollow leżał na nim. Musiał teraz znaleźć sposób aby uwolnić zablokowaną rękę i ponownie znaleźć się na przeciwniku. W tym celu najzwyczajniej w świecie złapał przeciwnika za krocze i ścisnął z całych sił. Po takim ciosie z pewnością chociaż na chwile straci siły i w tym momencie Tanaka postara się z pomocą rei[+3 siła] zepchnąć demona z siebie i ponownie wylądować na nim. Jeżeli będzie miał w między czasie okazje aby wybić wakizashi z dłoni swojego klona to tak postąpi. Jeżeli nie to złapie swoją katanę i spróbuje jeszcze raz przeszyć pierś innera.
Jeżeli jednak cios na krocze nie odniesie żadnego skutku to będzie bił pięścią w tułów i gdy nadarzy się okazja spróbować się wyślizgnąć spod przeciwnika.

W walce o dominację wszystkie chwyty były dozwolone. Niemal ostatnie drobiny rei, Tanaka przelał do mięśni. Zaraz potem wymacał przyrodzenie demona i ścisnął je mocno.
Inner wydał z siebie cienki pisk udowadniającym tym samym, że oprócz bycia nienawistną siłą pasożytującą w głowie Tanaki, był przy tym również mężczyzną.
Yuzuru wykorzystał słabość przeciwnika i zwalił go z siebie. Nie zdołał złapać wakizashi, więc od razu przeszedł do przebicia piersi. Uklęknął nad demonem niczym łowca wampirów z osinowym kołkiem szykującym się do zabicia nieumarłego potwora.
Wakizashi chlasnęło Tanakę po piersi [-9PŻ], ale tym razem to musiało się skończyć. Ogłuszony bólem demon mógł tylko patrzeć, jak krwawe ostrze wbija się w jego pierś.
Inner westchnął cicho, gdy jego serce zostało przeszyte. Pomału zaczął się rozpadać na drobne czarne cząstki, które zaczęły wznosić się w górę ku pochmurnemu niebu.
Z ust buchnęła mu krew, ale mimo tego zaraz się uśmiechnął.
- Kto by przypuszczał, szczeniaku? Ty pokonujesz mnie?! - kaszlnął dwa razy. - Wiesz... że gdyby nie ona to teraz już by cię tu nie było? Ale mówi się trudno... wygląda na to, że muszę ci się podporządkować... Ale wiec, że twoje słabe więzy nie powstrzymają mnie na długo... Nadejdzie dzień... kiedy to ja... będę górą...
Spojrzał na Tanakę zuchwale, po czym zaśmiał się ochryple. Śmiał się, aż w całości zamienił się w czarny popiół ulatujący ku niebu.
Tanaka wygrał.

[congratulations!]

592

W końcu udało się, co prawda po niezbyt chwalebnym ataku Tanaka zdołał zwalić z siebie demona i znowu być na górze. Ciągle będąc w dzikiej furii sięgnął po katanę i zaczął atakować. Demon nie miał już szans. Jego siły były już wyczerpane, a to Yuzuru dominował. Wściekle zaczął przeszywać kolejnymi to atakami klatkę piersiową hollowa, aż trafił w serce. To mu jednak nie wystarczyło i w dalszym ciągu katował zwłoki dopóki dopóty nie zniknęły zupełnie. Kiedy zemsta się dokonała zostawił wbitą w ziemię katanę i ryknął przeraźliwym głosem tak jakby chciał przekazać Kamagani, że spełnił obietnicę. Po tym wszystkim walnął się jak długi na plecach na ziemi i dyszał głęboko. Furia powoli mijała, a wraz z nią najwspanialsze znieczulenie-adrenalina.
Zrobiłem to!
Wszystkie obrażenia zaczęły o sobie dawać znać, co od razu poskutkowało grymasem bólu na twarzy. Leżąc tak na ziemi patrzył na koronę drzewa starając się dostrzec czy wąż w dalszym ciągu się tam znajduje. Potem spoglądał na drzewo i zastanawiał się gdzie może być teraz Kamagani. Z pewnością musiała gdzieś żyć. Po słowach demona można było poznać, że nie został całkowicie zniszczony, a jednak zniknął. Może było tak samo w przypadku zanapkutou?
[YEA]

Tanaka padł na popiół i wydawało się, że nigdy już za z niego nie powstanie. Był tak zmęczony, że teraz mógłby się poruszać wyłącznie poprzez pełzanie.
Ale przecież dokonał tego! Pobił demona, wyrwał z piersi zatruty cierń, skruszył krępujące okowy!
Yuzuru został zwycięzcą, lecz nie obyło się bez ofiar.
Kamagani zniknęła. Elf nie czuł jej, chociaż drzewo na wzgórzu stało, jak stało.
Promień światła padł na twarz Tanaki. Przez baldachim chmur zaczęło przebijać się coraz więcej świetlistych kolumn. Pasożytnicze narośle upadały u korzeni drzew, gdzie szybko marszczyły się i kurczyły, jak zgniły owoc. Powiał rześki wiaterek, który poruszył dotychczas nieruchome i suche powietrze.
Świat Tanaki pomału wracał do zdrowia.
Chłopak zobaczył, jak ze wzgórza ześlizguje się wąż, który zmierzał teraz w jego kierunku.
Gad nie zdążył podpełznąć do Yuzuru, bowiem chłopaka poczuł się nagle bardzo lekki. Obraz się zamazał, zaczął słyszeć szmery jakby niepochodzące z tego świata. Nastała czerń...

https://bleach.forumpolish.com/t1807p30-laboratoria-8-espady

Chwila i pogrążony w ciemności Tanaka stał teraz wśród alejek sakury. Serce się radowało, gdy patrzyło się na zdrowe i kwitnące drzewa wiśni. Po jasnym niebie sunęły strzępki chmur, które od czasu do czasu przysłaniały słońce, które swoimi promieniami zsyłało na ziemię błogosławieństwo ciepła i światła. Strumień pod mostkiem szemrał raźno czystą wodą, a różowo biały dywan płatków zaścielał alejki. Świat Tanaki zdawał się zapomnieć o ciężkich chwilach i teraz promieniał swym dawnym blaskiem.
Wędrując do drzewa Kamagani Yuzuru mógł spokojnie nacieszyć się pokrzepiającym widokiem. Niestety humor mógł mu się pogorszyć, kiedy ujrzał iż główne drzewo było całkowicie pozbawione liści. Jego kora była ciemna i wciąż widniały na nim grube bruzdy pozostawione przez pasożytnicze narośle demona. Cały świat doszedł do siebie, oprócz tego najważniejszego elementu.

606

Sprawnie udało mu się wejść do wewnętrznego świata. Spotkała go tu bardzo miła niespodzianka. Wyjałowiona do tej pory ziemia ponownie odżyła i pokryła się liczną roślinnością. Jego wewnętrzny świat w zaskakująco szybkim tempie wrócił do swojej dawnej świetności. Trzeba przyznać, że miła to odmiana ponownie zobaczyć malownicze krajobrazy, a nie ciągnące się w nieskończoność pustynie, gdzie grasują różne bestie, których większość wolałaby nigdy w życiu nie spotkać. Nie miał pojęcia w jakim tempie mija czas w jego świecie. Może szybciej, a może wolniej? Bądź co bądź nie miał czasu aby podziwiać kwitnące aleje sakury, dlatego też skierował się bezpośrednio w stronę głównego drzewa. Niestety tam spotkało go rozczarowanie. Największe drzewo było w bardzo złym stanie. Z pewnością odzwierciedlało ono stan Kamagani. Na szczęście nie obumarło i nie zgniło doszczętnie. Miał nadzieję, że jeszcze uda mu się wyleczyć drzewo. Podszedł bliżej drzewa i dotknął kory, tak jakby chciał sprawdzić czy daje jakieś znaki życia. Potem na pewno poszuka jeszcze wrót do wnętrza drzewa. Może właśnie tam znajduje się główny rdzeń, który trzeba naprawić.

Tanaka dotknął sczerniałej kory. Poczuł delikatne, nierówne pulsowanie, co dziwnie skojarzyło mu się z oddechem chorej osoby. Pocieszające, że w ogóle dało się jakiś ślad życia wyczuć.
Yuzuru chciał dostać się do wnętrza drzewa, aby dogłębniej zbadać stan "pacjenta".
Wejście głębiej nie było szczególnie skomplikowane. Wystarczyło tylko skupić się na chwilę i wyrazić odpowiednią intencję. Wtedy poczuł, jak twarda kora ustępuje. Yuzu przeleciał przez drewno, jak przez powietrze i już oto stał przed dwustronnymi drzwiami, nad którymi migotał niewielki ognik złocistego światła. Wszędzie rozpoznałby ten należący do Kamagani blask...
Świetlik albo ignorował Tanakę, albo też spał chociaż trudno było sobie wyobrazić, aby kula światła mogła spać. Ale w końcu nie był to normalny świat. Ta kraina rządziła się zgoła innymi prawidłami, których sam Yuzuru jeszcze nie do końca rozgryzł. Teraz zaś musiał obmyślić sposób dzięki, któremu mógłby przywrócić Kamagani do życia.
Novembree twierdził, że to łatwe zadanie wymagające jedynie przesyłu reiatsu do "rdzenia". Obecność ognika promieniującego energią Kamagani była dobrym znakiem. Znaczyło to, że jakiejś cząstce świetlistej kobiety udało się przetrwać uderzenie pożogi czarnych płomieni. Tanace pozostało rozbudzić tą kruszynę i przywrócić jej siły. Proste w teorii, a jak było w praktyce?

607

Poszukiwania nie trwały długo, Tanaka bez większych problemów dostał się do wnętrza drzewa. Od razu zauważył świetlisty płomyk. Jednak on zdawał się go nie zauważać. W końcu za prosto by było gdyby duch kamagani nagle się odezwał mówiąc co ma zrobić. Jednak obecność tego płomyka wskazywała na to, że jego zanpakutou gdzieś żyje w lepszym bądź gorszym stanie. Chłopak zaczął się rozglądać po wnętrzu w poszukiwaniu czegoś wyjątkowego. No ale raczej nie było niczego co mogłoby przykuć bardziej jego uwagę. Stał przed dwustronnymi drzwiami, nad którymi lewitował świetlik. Może te drzwi są tym całym rdzeniem? W końcu za nimi znajdowały się oddzielnie Kama i Gama. Nic innego nie przychodziło mu do głowy prócz takiej możliwości. Zaszedł drzwi w taki sposób by mógł dosięgnąć obie klamki jednocześnie. Położył swoje dłonie na nich i przesłał trochę swoje reiatsu sprawdzając co się wydarzy. Może akurat mu się uda znaleźć rdzeń, a może będzie dalej musiał szukać serca Kamagani....

Dotarł na miejsce i teraz pozostało wykoncypować w jaki sposób przywrócić tu Kamagani. Wokół siebie nie dostrzegł niczego niezwykłego. No... może oprócz tego, że nie mógł dostrzec sufitu i nad głową widział tylko przepastną ciemność, której słaby blask ognika nie mógł przemóc. Ale to Tanaka zauważył już przy pierwszej swojej wizycie tutaj.
Na szczęście w głowie miał ułożony jakiś pomysł i pozostawało mieć nadzieję, że wprowadzenie go w życie przyniesie odpowiedni efekt.
Niestety miał za mały zasięg ramion, aby ująć dwie klamki jednocześnie. Jedyne co mógł zrobić do położyć dłonie na gładkiej powierzchni obu drzwi. Przyniosło to całkiem ciekawe doznanie, bowiem dotyk srebrnych wrót przywoływał uczucie chłodu i smutku. Natomiast złote niosły ze sobą radość i ciepło. Te bodźce mieszały się w Tanace przyprawiając go przy tym o lekki zawrót głowy. Był to jednak dobry znak, skoro czuł coś od tych drzwi.
Chłopak zaczął przesyłać do nich rei i ze zdumieniem odkrył, że przychodziło mu to równie łatwo jakby transferował energię do własnej ręki bądź nogi. Drzwi z chęcią spijały jego reiatsu [-30rei]. Zdawało się, że ognik zabłysł nie co mocniej. Może o to tu chodziło?

608

Tanaka dotknął obu stron drzwi jednocześnie. Dzięki temu dostał kolejny niepodważalny dowód na to, że poszczególne "części" Kamagani muszą gdzieś żyć gdyż mógł wyraźnie poczuć emocje dochodzące z każdej strony drzwi. Musiał przez chwilę oswoić się z tym uczuciem by rozpocząć przelewanie reiatsu. Wszystko przebiegało bardzo płynnie i bezboleśnie. Ponadto zdawało mu się, że ognik zareagował na jego energię duchową, jednakże nie był tego do końca pewien i w dalszym ciągu przelewał swoje reiatsu czekając na efekt swoich działań. Ciekawe czy rzeczywiście tak szybko udało mu się odnaleźć rdzeń. Jeżeli tak to Novembrre faktycznie miał racje.

Istotnie póki co Tanaka nie napotkał większych problemów. Dalej przesyłał reiatsu do drzwi, które łapczywie pochłaniały darowaną energię. Trwało to blisko kwadrans i chłopak zaczynał czuć coraz to większe znużenie [-200PR]. Ognik promieniował za to coraz jaśniejszym blaskiem. W końcu rozbłysł szczególnie mocno, a dłonie Yuzuru same odskoczyły od drzwi.
Ognik zatoczył powolne koło nad drzwiami, po czym zniżył się tuż nad ziemię. Nagle zaczął rosnąć, zmieniać kształt. Pojawiły się ręce i głowa, świetliste stopy dotknęły podłoża. Przed Tanaką stanęła Kamagani, ta sama świetlista istota, którą znał i kochał.