Południowa dzielnica

Wpadnięcie, zeżarcie wszystkiego co się nawinie, a potem szybkie zniknięcie nim zrobi się gorąco. Takie zdaje się, że proponował Cascara, bo nie chciał gonić tamtego trzeciego Shinigami tylko zwiewać. Adjuchas zaś, choć od kiedy ewoluował czuł się mądrzejszy, to nadal wydawało mu się, że jest głupszy, a przede wszystkim mniej doświadczony, niż były wężowy towarzysz, dlatego posiłkowanie się jego pomysłami uznał za słuszne. Co prawda tych najważniejszych nie umiał wykonywać, bo brak mu było wiedzy i wizji kolegi, ale chociaż te bardziej proste założenia mógł realizować. Nie żałował, zatem tej jednej duszy na prosiaku, ani też tego, że nie rozejrzeli się tu w okolicy. Garganta dawała cudowne możliwości. Mogli wrócić do Hueco Mundo, a gdyby tam spotkała ich posucha do wrócić do Soul Society w jakieś inne miejsce, w którym się ich nie spodziewano ponownie pożerając sporo dusz, a także wybijając kozaków sądzących, że mogą stawać między Pustym, a jego posiłkiem. Teraz trzeba było szukać nowych wyzwań, a przede wszystkim wiedzy. Martell musiał dowiadywać się jakie jedzenie mu się opłaca, jakie przynosi profity, a co do których nawet nie warto się fatygować. Ta wiedza mu była niezbędna, by móc dalej trwać na tym stadium ewolucji. Przetestował już szeregowych Pustych, zarówno silnych jak i słabych, a także dusze oraz Shinigami. Wybór następnej ofiary był oczywisty - Gillianie. Przed przemianą stanowili nie lada wyzwanie, ciekawe jak było teraz, a przede wszystkim czy nadal dadzą takiego kopa energetycznego jak wcześniej. Należało, więc przenieść się za pomocą Garganty do miejsca, w którym można było zejść podziemie, to tam wszak natrafiał właśnie na ten rodzaj Menosów. Była to znakomita okazja do przetestowania zdolności celowania przejściem między światami, aby pojawiać się tam gdzie się chce, a nie gdzie popadnie.

Należało tylko poczekać na te dwójkę, która zaskoczyła Martella. Ten nie spodziewał się, że będą tak karni i usłuchani. Wykonywali każdą komendę Młotnika bez zająknięcia. Zabawne i przyjemne uczucie. Co prawda Fortalesa nigdy nie stawiał się w marzeniach na czele stada, w roli wielkiego przywódcy. Zawsze bardziej myślał o dużej grupie, której jest po prostu częścią i dla niej walczy, poluje, stara się jak najbardziej dla ogólnego dobrobytu zespołu, ale czemu ta część nie miałaby być głową? W sumie czemu nie. Brzmiało ciekawie. Co prawda trzech to jeszcze nie stado, ale od czegoś trzeba zacząć co nie?
- Ej Ty. - Zwrócił się do kosyniera. - Jak Cię zwą? - Zapytał, by nie musieć do niego mówić per "Ty". Co prawda nie zabił jeźdźca prosiaka, ale ogólnie się sprawdził. Po chwili przyszło Pustemu jeszcze jedno pytanie do głowy.
- Wiesz gdzie jest Los Nachos? - W końcu to był jego główny cel, który miał skończyć nieuzasadnioną pokutę, karę za grzechy, które jeśli jakieś były to nawet ich nie pamięta, więc nie ma jak żałować, zakończyć klęskę nieustającego głodu.

Ponownie rozejrzał się w okół siebie, aby upewnić się, że nie czyha na nich żadne niebezpieczeństwo. - - Ruszam z powrotem do Hueco Mundo. - Oznajmił tym razem całej grupie. Przyszedł czas otwierać Gargantę i za chwilę będzie musiał skupić się już na czym innym. Jeśli było w porządku przeszedł do roboty. Adjuchas pamiętał dokładnie jedno miejsce, w którym było zejście do podziemi. Spotkał tam Meshera, jeleniowatego i latającego, by po chwili zabić dwójkę ostatnich, a dryblasa zabrać ze sobą. Starał się przywołać ten obraz przed oczyma, usuwając z niego tylko sylwetki pokonanych lub zwerbowanych Hollow. Następnie otworzył przejście między światami będąc ciekaw czy ta metoda podziała. *Że też cholera Cascara musiałeś umrzeć! Gdybyś tu był po prostu bym zapytał, a nie próbował na ślepo licząc na efekt!* Pomyślał zagniewany na nieszczęśliwy los, który musiał zabrać mu towarzysza. Wyniku jego próby, jednak nie sposób było sprawdzić inaczej, aniżeli przechodząc przez Gargantę. Po wyjściu od razu czujnie rozejrzał się w okół siebie. Nie tylko chciał sprawdzić czy udało mu się trafić do punktu, który sobie wymyślił, ale również upewnić się, że jest niebezpiecznie. Hueco Mundo było niebezpiecznym miejscem i Młotnik zdawał sobie z tego sprawę, aż raczej nie chciał zostać zeżartym z zaskoczenia to wolał dmuchać na zimne.

Obecność trzech Pustych na tych terenach dobiegałą końca. Przeprowadzili bardzo sprawny i owocny atak na okolicznych mieszkańców, pożywili się kilkoma bardzo smacznymi duszami, by na sam koniec móc bezpiecznie wrócić przez Gargantę. Mesher był zadowolony, że zdecydował się na taką wyprawę. Jak zwykle jego instynkt go nie zawiódł, prowadząc do korzystnej nagrody. Jakby tego było mało, coraz lepiej zawiązywała się współpraca z Adjuchasem. Posiadał on sporą wiedzę oraz niesamowite umiejętności, które przy okazji pozwalały zachować Giganta przy życiu. Ceną za taką wygodę byłą kwestia wolności, która jednak w przypadku takich bestii zwykle schodziła na dalszy plan, gdy w grę wchodziło rośnięcie w siłę.

Martell postanowił wypytać Kosyniera o kilka rzeczy, przede wszystkim o imię. Warto było wiedzieć kogo ma się w stadzie i jak woli by się do niego zwracać. Wielkolud postanowił nie uczestniczyć w tej rozmowie. Wybitnie nie lubił się odzywać, no i nie szło mu to też zbyt dobrze. Wolał zajmować się zabijaniem przeciwników i pożeraniem wszystkiego co tylko można. Na słowa, że wracają do Hueco Mundo kiwnął głową, że rozumie i zgadza się z takim planem działania. Czuł pewien niepokój Adjuchasa, który zapewne domyślał się co może ich czekać jeśli zostaną trochę dłużej w tym miejscu. Nie bez powodu tak mało innych Pustych tutaj było. Każdy Hollow gdyby tylko znalazł takie niemalże nieograniczone źródło dobrego pożywienia, bez żadnego zagrożenia wokół, zapewne siedziałby tutaj cały czas.

Pusty podszedł do obu swoich nowych "znajomych" i obejrzał się raz jeszcze na świnio-rycerza. Dawno tak nie jadł, a tym bardziej dawno nikt go nie woził z miejsca na miejsce. Wszystko mu w tym układzie pasowało, bo miał przeczucie, że Adjuchas zna się bardzo dobrze na tym, co powinni w danej kolejności robić, by jak najszybciej urosnąć w siłę.
- Boyos. - odpowiedział do Adjuchasa i rozstawił kosy szeroko, stając jakby w pozycji bojowej. - Strasznie drażni mnie jak jestem głodny. Ty wydajesz się wiedzieć, gdzie szukać żarcia. - dodał.
Schował kosy i przekręcił głowę, spoglądając na dużego.
- A wy? Jak mam Wam mówić? - zapytał sycząc. - I wiem gdzie jest Las Noches.
Boyos zaakcentował ostatnie słowa i był gotowy wejść z Adjuchasem do Garganty, którą przywoła.

Takagi Niizukai

Jak na raziego jego podróż dopiero nabierała rozpędu minął bramę, przed którą było mrowie ludzi. Słońce znajdowała się już prawie w zenicie, jego promienie mocno prażyły i grzały czarny uniform mieszańca. Niestety tego dnia nie dało się uświadczyć chłodnego przyjemnego wiatru, który przynosiłby ukojenie od dużego ciepła. Ludzie, widząc maszerującego boga śmierci schodzili z drogi. Niizukai czuł na sobie wiele spojrzeń, niestety nie były to oczy młodych kobiet, a starszych mężczyzn, handlarzy i starowinek robiąc zakupy. Ciężko było mu stwierdzić, czy były to spojrzenia szacunku i ciekawości, czy bardziej piętnującego jego pracę i przynależność oraz rasę opuszczenie tłocznych pierwszych okręgów zajęło mu trochę czasu. Temperatura zelżało, a słońce niebawem będzie rozpoczynać spotkanie z księżyce i chowanie się za horyzontem. Młody szedł drogą i po swojej lewej miał pola ryżu, a z prawej niewielkie łąki, które przeradzały się w coraz gęstsze lasy. Na trakcie nie spotykał już wielu dusz, jednak miejsca widział jeszcze pracujących rolników z bydłem i wozami.

Szedł szybkim krokiem przemierzając kolejne ulice i zakręty. Jedynym na co zatrzymał się na krótką chwilę, to zakup słomiankowego kapelusza, by choć trochę osłonić się od słońca. Mógł się też przydać później, by podobnie osłonić przed deszczem.
Spojrzenia mieszkańców tak różne w ocenie nie były dla niego pierwszyzną. Podobnie miał na początku, gdy zaczynał dopiero swe kroki w szeregach shinigami. Wbrew jednak wielu, nie złamało go to jednak ani nie zniechęciło. Docinki, gnębienie - on w tym znalazł siłę. Obrócił to na swoją korzyść, by wykorzystać przeciw swym oponentom. Tak poznał właśnie Kancho, której zdawał się podobać nastawienie Niizukiego i jego charakter.
Opuściwszy już zabudowany teren poweselał, nie mogąc się doczekać dotarcia do lasu. To był można powiedzieć jego teren, gdzie czuł się niegdyś najlepiej. I mógł w razie konieczności wykorzystać swoje atuty na skrócenie dystansu do odległego celu. Jak też unikać niepotrzebnych przeszkód i problemów.

Mieszaniec wpadł na pomysł, aby zakupić sobie zwykły słomiany kapelusz, na dworze czystych dusz niestety nigdzie takie nie mógł znaleźć. Tam były bardziej luksusowe i dostojne nakrycia głowy, ale już w rukongaiu co jakiś czas stał ktoś z wyrobami ze słomy. Tacami, urnami sakwami i kapeluszami. Niizuki podszedł i zaczął przymierzać kapelusze w poszukiwaniu odpowiedniego na jego głowę. Już trzeci leżał jak ulał, handlarz pokazał mu pięć palcy, był to starszy mężczyzna strudzony przez lata ciężko pracą. Na jego gardle młodzieniec dostrzegł jasną białą linę poprzeczną. Najwidoczniej nie mógł mówić, ale śmierć nie zdołała go zabrać. Zostałą mu pamiątka po zbyt płytkim cięciu na gardle. Młodzieniec kontynuował swoją podróż w spokoju. Nic ciekawego go nie spotkało, ani nikt na niego nie napadał. Słońce już praktycznie schowała się za horyzontem, a niebo pociemniało. Tworząc odpowiednie tło do podziwiania gwiazd. Problem jedna stanowił fakt, że na traktach między osadami nie było czegoś takiego jak latarnie miejskie. Tylko dziesięć pierwszych miało tak rozwiniętą infrastrukturę, dalej tylko wewnątrz osad było światło. Takagaii znalazł się na rozdrożu, lewa ścieżka wiodła w głąb lasu, a prawa schodziła trochę w bok. Ale w oddali było widać małe źródła światła. Droga przez las była w proste linii go jego celu. Aczkolwiek nie raz czytał raporty mówiące o zniknięciach w lasach za dziesiątym okręgiem.  

-5 Ryo

Coś czego nie wziął by nie obciążać się zbytnio, źródło światła. Raczej uznał że nie będzie wędrował po nocy a gdzieś się prześpi. Teraz było już jakby za późno by się cofać i tracić czas. Raczej postanowił ruszyć jeszcze do przodu i ew wspiąć się na większe drzewo, by na jego grubej gałęzi złapać trochę snu. Słuch miał iście lisi, zatem miał też przewagę gdyby ktoś chciał go podejść - czy to shinigami, dusza czy zwierzę.
Idąc w głąb lasu postanowił kierować się chwilowo ku odległym światłom. Może i miał kilka godzin opóźnienia ale przecież nie wyruszył sam ale był jednym z wielu szeregowców, zatem podejrzewał że natrafi na obozującą grupkę. Zachował jednak ostrożność przy podchodzeniu, by nie nadziać się na coś zupełnie... innego.

Zdecydował się wyruszyć leśną drogą, jedyne pocieszenie dla młodego szeregowca to fakt, że dzisiejsze nocy na niebie była pełnia. Biała kula może nie dorównywała swojego rywali słońcu, ale jednak to była najjaśniejsza noc w miesiącu. Drogę prowadzącą przez las widział całkiem dobrze, tylko miejsca robiło się ciemniej tam, gdzie listowie było gęstsze. Po dwu godzinnym spacerze w półciemności Takagi na nikogo się nie natknął czy też nie usłyszał nic więcej jak odgłosy świerszczy, cykad i sów. Najwidoczniej jego koledzy z oddziału woleli w miarę wygodne łózka i bezpieczeństwo niż krótką trasę. Chociaż pewnie cześć wolała przenocować i ruszyć z samego rana, a nie błąkać się po lesie w środku nocy. Odnalezienie odpowiedniego drzewa nie było łatwe, w końcu jego gałąź musiała być przynajmniej grubości zadka mieszańca. W końcu odnalazł stary dąb, który spełniał wymagania. Jego żołądek po całym dniu wędrówki potrzebował zastrzyku kalorii, a tak poza tym jego organizm miał się dobrze było odrobinę przemęczony przez słońce, ale sen powinien wrócić mu wigoru. Nasycony pół człowiek w końcu mógł udać się na spoczynek, aby zbudzić się z rana. W nocy nic ciekawego się nie działo, kilka razy słyszał odgłosy jakichś świń coś tam zaszeleściło w trawie i krzakach, ale nic poza tym. Spanie na drzewie nie należało do najwygodniejszych miejsc, ale jako tako spełniło swoje zadanie, jak i spowodowało poranny ból kręgosłupa.

-odejmij sobie jedną racje i przydział wody który wypiłeś.

Po pobudce Takagi pozwolił sobie na krótki poranny trening. Rozprostowanie kości, przysiady, skłony i pompki. Ledwie piąta część tego co robił zwykle, ale starczyło na rozgrzewkę i zlikwidowanie niedogodności po nocy. Potem posiłek i wyruszenie pospieszne w dalszą stronę.
Nie spotkał żadnego obozowiska, które zdawało się być pośród drzew. Nie przejmował się tym, dalej podążał ku odległemu celowi, nadrabiając stratę czasu do innych. A może i ich wyprzedzając. Nie miał wielkich zapasów, dlatego też miał zamiar przy okazji wykorzystać dary natury - jadalne owoce, strumień dla uzupełnienia wody, zwierzyna, którą w ostateczności mógł upolować korzystać z niewielkiej pomocy zaklęć unieruchamiających - Sai tudzież Kashitsu. Skrępowane kończyny czy też poplątane dość skutecznie eliminowały próby ucieczki, dzięki czemu Takagi mógł wtedy ukrócić cierpienia ciosem łaski. Przynajmniej taki miał pomysł gdy już mu się zapasy skończą które posiadał za 2-3 dni.

Zabrał się za przysiad, skłony i od razu przeszedł do pompek. Gdy już kończył je wykonywać poczuł silny skurcz lewą bicepsa. Takagi chyba zapomniał, że rozgrzewka to nie tylko stawy i ścięgna, ale również ramiona i mięśnie. Tym razem jednak obyło się bez większego problemu i wystarczyło chwilę odczekać. Aż strach myśleć co by było jakby zerwał sobie ścięgna i stracił jedno kończynę na czas turnieju. Gdyby widział go teraz sensei Mito to pewnie za karę biegałby aż nie odpadłbym mu nogi a później kazałby chodzi na rekach. Większość niegodności spowodowanych przez ból pleców minęły, ale jednak żołądek domagał się śniadania. Niestety w tym momencie musiała wystarczyć mu sucha racja i trochę wody. Jednak na dłuższą drogę dobrze byłoby zjeść pełnoprawny posiłek i to ciepły. Po śniadaniu mieszaniec ruszył w las rozglądając się za strumienie i jakimś jagodami. Po jakimś czasie trafił na strumień z czysto krystaliczną wodą, co do zdatności miał pewność, że może śmiało ją pić. Problem jednak pojawił się przy jagodach, widział dużo rożnych krzewów na których rosły jakieś owoce. Był ciemne i nieduże, Niizuki nigdy wcześnie nie spotkał takich jagód. Dlatego nie miał pewności co do ich spożycia, może gdyby w akademii wybrał kurs survivalowy, to teraz nie miałby problemu z odnalezieniem stu procentach jadalnych rzeczy. Po długiej i żmudnej wędrówce słonce już znajdował się po stronie zachodu, a on usłyszał dziecięcy płacz w lesie oddalany na zachód. Z jego obecnej ścieżki, drzewa zniekształcany słowa, dlatego młodzieniec nie był w stanie określić co takiego krzyczy i dlaczego.

Płacz dziecka w lesie. Z miejsca zaczął podejrzewać zasadzkę, ale z drugiej strony ktoś mógł istotnie zabłądzić. Mógł to być też jakiś element testów dodatkowych. Cokolwiek by wybrał były tego konsekwencje. Ostatecznie postanowił sprawdzić co to też czaiło się wśród drzew.
Nie ruszył jednak wprost ku źródłu dźwięku. Wyczulając swój słuch przemieszczał się po łuku, niejako od zawietrznej, by raczej do niego wiatr niósł zarówno odgłosy jak i zapachy. Stąpał spokojnie i powoli, uważając na swoje otoczenie zarówno na poziomie ziemi, jak i koron drzew. Cokolwiek tam się mogło czaić, Takagi był pewien że usłyszy je pierwszy wyraźniej.

Mieszaniec mam różne teorie skąd płacz dziecka w lesie, dodatkowo zastanawiał się, czy to w ogóle możliwe, żeby dziecko płakało i mogło się ot, tak zgubić w lesie. Podejrzewał zasadzkę albo element testu. Dobrze, że płaczący smark nie czytał w myślał, bo pewnie po przemyśleniach Takagi płakałbym jeszcze mocniej. Ostatecznie postanowił się zbliżyć i rozejrzeć po okolicy, na początku sprawdził teren obok i nigdzie nie widział ludzi czających się do zasadzki albo watahy wilków czekając na posiłek. Jednak spostrzegł, że krzyk i płacz dziecka przemieszczał się nie ustanie. Musiał delikatnie przyspieszyć, aby zobaczyć co dokładnie się działo. Wychylił głowę za drzewa i zobaczył plecy mężczyzny, który trzymał w lewym ręku spuszczony w dół, duży tasak skąpany we krwi nieznanego pochodzenia powoli kapała z ostrza na ziemie. W drugim ręku trzymał przewieszonego małą smarka, który się wiercił, krzyczał i próbował wyrwać. Widok tego mężczyzny sprawiała, że oddech mieszańca stawał się płytszy, a tętno przyśpieszyło. Nizukai wiedział, że ten mężczyzna raczej nie zabił wcześniej żadnego dzikiego zwierzęcia, raczej trafiłbym na jakieś ślady albo truchło dzika czy sarny.





[+2 Psychika, +3 Szybkość. +3 Zręczność, +2 Reiatsu. To punkty, które dostajesz po reformie bonusów po osiągnięciu Shikaia.]

Niizuki oceniwszy odległość jasno też myślał i reagował. Mimo wszystko pomoc innym w potrzebie była wpisana w reguły siódemki, zatem nie mógł odpuścić i ruszyć dalej.
- Z ziemi naszej wyjdźcie, by nędznika spowić! Zaklęcie wiążące numer dwadzieścia sześć - Nekutai Rensa! - rzekł dotykając dłońmi ziemi przed sobą. Purpurowo-czarne łańcuchy wystrzeliły nagle z ziemi oplątując i skutecznie więżąc uzbrojonego obwiesia. Wiedział, że tamten na pewno go do tej pory nie wykrył, biorąc pod uwagę umiejętności Takagiego w tej dziedzinie. Teraz tylko należało szybko i sprawnie zakończyć całą sprawę oraz dowiedzieć się kim jest dzieciak. Ale to dopiero po dokładnym obezwładnieniu napastnika. Dlatego po unieruchomieniu osobnika i skróceniu dystansu znów się odezwał wskazując w niego palcem - Byakurai!

[Rei -30 i -10]

Lis zebrał potrzebna ilość energii do rzucenia zaklęcia, a nawet odrobinę więcej i wyrecytował przyśpiewkę.  Plan miał dobry, ukrył swoją obecność udało mi się podkraść, jednak czy skoro zależało mu na dyskrecji nie powinien używać inkantacji? Gdy zaczął gwałtownie wypowiadać inkantacje z pobliskiej gałęzi spłoszyły się ptaki wcześniej nie zdające sobie sprawy z obecności mieszańca. Na te dźwięk zareagował mężczyzna, który obrócił się i ujrzał, świecąc dłoń młodzieńca przyłożona do ziemi. Błyskawicznie podskoczył do góry, a za nim ruszyły purpurowo czarne łańcuchy. Bandyta wykonał kilka szybkich machnięć tasakiem i wszystkie stracił w dół. W tym samym czasie shinigami wycelował palec z niego i wypuścił biała błyskawice. Która nawet pomimo poruszania się napastnika trafiła w jego ramię po zewnętrznej stronie.
-No to teraz masz przejebane dzieciaku. Trzeba było się nie wtrącać.- wylądował i rzucił małolata na ziemię przy drzewie. Teraz Bóg śmierci widział dokładnie, że dziecko było związane jak prosiak. A mężczyzna był mocno rozsierdzony i ruszył w stronę mieszańca, trzymając broń nad głową.
-40PR

Za dużo dźwięku, który uprzedził bandytę trochę pokrzyżowało plany Niizukiego. Ale tylko trochę. Skoro tamten ruszył w jego kierunku tym lepiej było dla lisa.
- Energia krążąca od wieków po świecie, dająca siłę i ją odbierająca, każe swoich przeciwników utrata siły i kontroli. Błyskawice z niebios sprawiają, że Słońce traci siłę i Księżyc ukrywa się za chmurami. Pan piorunów walczy za swojego ucznia. Zaklęcie wiążące numer trzynaście - Kashitsu! [-26] - rzekł kręcąc dłonią młynki by w końcu wskazać palcem przeciwnika gdy ten był może cztery metry od niego. Natychmiast też po tym dobył zanpakutou i przemieścił się w bok by mieć w razie czego dodatkową osłonę w postaci drzewa przed ciosami. Wszak byli w lesie zatem to też miał zamiar wykorzystać na swoją przewagę. Bakudou miało wyprowadzić z równowagi i balansu bandytę, by Niizuki zaś atakiem z boku i tyłu mógł wyprowadzić cios obezwładniający.

Mieszaniec postanowił użyć kolejnego bakudo i tym razem również z inkantacją. Jednak widok szarżującego przeciwnika, który nieustanie się szybko zbliżał. Odbił się na tempie inkantacji i nieznacznie wydłużając cały proces, ale wystarczająco dla jego przeciwnika. Bandzior dotarł do lisa, na którego spuścił ciężki cios znad głowy. Ostrze wbiło się w bark mieszańca, jednak w tym samym czasie zdążył on dokończyć inkantacje. Dzięki czemu atak, zamiast polecieć całkowicie, w dół zaczął się podnosić do góry.
-Co jest kurwa?! Jebany magik, poczekaj gówniarzu zaraz skończy się dzień dziecka i odrobię ci wszystkie kończyny!- Krzyknął zdezorientowany mężczyzna, który nawet zrobił kilka kroków w tył i skręcił w bok. A jego ręce poruszał się w różnych kierunkach. Lisi shinigami ruszył w bok, zniknął z pola widzenia przestępcy schował się za jednym z drzew. Jego oddech był bardzo przyśpieszony i nieregularny. Może atak fizyczny bandyty nie zadziałał, ale na pewno psychika odcisnął się na psychice młodzieńca. Frontalna szarsza z okrzykiem potrafi nawet najmężniejszego wojo wyprowadzić ze spokoju.


-26PR -20PŻ

Takagi cofnął się uskakując w bok po tym jak ostrze dosięgło jego ciała. Rozwścieczony przeciwnik stracił na skupieniu, rozproszony przez zaklęcie dodatkowo nie mógł się uspokoić. Lis zamierzał to dalej wykorzystywać. Zwiększywszy odrobinę swą szybkość[-15] i siłę [-10] zaczął wyprowadzać kolejne nagłe ciosy z boków i tyłu, za każdym razem zmieniając pozycję i odskakując w przed atakami. Starał się nie być powtarzalny, lecz walczyć podstępnie. Skupiając na tym co robi, nie dając się wyprowadzić z równowagi.

Młody bóg śmierci pomimo traumy postanowił rzucić się do w wir walki. Oddychał chaotyczne, a myśli miał zasnute wcześniejszym atakiem, który o mały włos nie skrócił go o życie. Ciężko było mu się skupić w stu procentach i był lekko roztrzęsiony. Ale nawet pomimo tego jego ciało wzmocnione energią duchową nie odmówiło mu posłuszeństwa. Wykonał szybkie cięcia i zmieniał błyskawicznie pozycje przy nieregularnie obracającym się przeciwniku, który cały czas krzyczał i próbował machać mieczem z niską skutecznością. Ataki mieszańca docierały do ciała bandyty i rozcinały mu ubrania oraz tryskała krew. Jednak lis zauważył, że pomimo uderzania z całej siły rany nie są tak głębokie jak powinny być, a przynajmniej tak mu się wydaje. Dodatkowo sam przeciwnik również nie przejmował się otrzymany obrażeniami i tempo poruszania się wcale nie malało, a wręcz przeciwnie rosło.


* Nie odjąłeś sobie 20 punktów życia.

-23PR

Przy kolejnym uniku, który ustawiał znów przeciwnika plecami do dzieciaka, któremu lis przybył z pomocą Takagi spojrzał w tamtym kierunku szybkim rzutem oka. Jakby chcąc się upewnić że z tamtym wszystko w porządku.
Zauważał też coraz bardziej, że ta walka w rzeczywistości staje się pojedynkiem na wycieńczenie. Wygra ten kto będzie miał dość sił i wytrzymałości na długi czas. On sam miał ich jeszcze zapas, ale jego oponent zdawał się jakby w ogóle nie zwracać uwagi na swoje rany i coraz większy upływ krwi. To nie wróżyło dobrze. Musiał zakończyć tą walkę nim zamieszanie przyciągnie kogoś jeszcze niepożądanego.
- Mocą uchwyconą od pana błyskawic. Niechaj ostrze rozerwie całun nocy. Zaklęcie destrukcyjne numer dwadzieścia siedem - Shippu Shinrai! -[-30PR] rzekł przeciągając dłonią przez klingę zanpakutou, nim wyprowadził kolejny atak w kierunku wroga. Uwolnić zaklęcie miał zamiar w chwili zadawania ciosu, co miało zniwelować ewentualną możliwość uniku przez tamtego.

Dziecko się nie ruszało i miało guza na czole. Młody shinigami wywnioskował z obserwacji, że po prostu straciło przytomność. Takagi postanowił tym razem zaatakować z pomocą kido z koncentrował energię duchową w dłoni i przelał ją na oręż. Klinga błyskała wyładowaniami. Jego przeciwnika dalej nie wyglądał na z koordynowanego, dlatego mieszaniec przystąpił do ataku. Zrobił duży zamach i wymierzył poziomem cięcie w korpus przeciwnika. W ostatniej chwili bandyta zasłonił klatkę piersiową własnym ramieniem. Niizuki czuł jak ostrze zatapiało się coraz głębokiej, pokonywało kolejne warstwy mięśni i wbiło się w kość. Ujrzał twarz mężczyzny, która nie była pogrążona w bólu a coraz mocniej się uśmiechała.
-Sam tego chciałeś chłoptasiu. O krwawa księżycu sunący po ciemnym niebie, wzywający do siebie wygłodniałem wilka. Który nie odmówi zew krwi i wypełni twą wolę.- Recytował bandyta bardzo ponurym głosem. Z jego ciała zacząłem się ulatniać ciemna nieprzyjemna energia duchowa, a na jego ciele cały ciele pojawiły się czarne żyły. Morderca zaczął podnosić swój oręż do góry szykując się do ataku. Katana Mieszańca dalej tkwiła dość mocno w ramieniu wroga.

-30PR

Niizuki rozszerzył oczy ze zdziwienia, które w ułamku sekundy przemieniło się w zrozumienie. Brał przeciwnika za zwykłego bandziora, nie docenił go tak jak należało i mógł za to gorzko zapłacić jeśli sam nie zacznie walczyć na poważnie. Wykorzystując nagły przypływ Reiatsu gwałtownie odskoczył w tył i bok, wyszarpując przy okazji katanę z ciała przeciwnika (Siła +16, Szyb +7), chcąc uniknąć trafienia. Tuż po tym obrócił ostrze ku ziemi trzymając ją pionowo obiema dłońmi na rękojeści.
- Anata no zetsubo o misete - Bukimina Yurei (Ukaż mi swą rozpacz - Upiorna Zjawa) - wyrecytował skupiając się na uwolnieniu mocy swego zanpakutou, a okolicę wokół zaczęła wypełniać ciemna mgła zakrywająca wszystko przed wzrokiem. - Wolałem zachować shikai na później, ale wygląda na to, że będziesz pierwszym który go doświadczy... Shuraudo no kakashi (Całun stracha na wróble) - skoro przeciwnik tak bardzo polegał na swym reiatsu to Takagi miał zamiar go pozbawić tej możliwości.


[-23 PR]

Niizuki nie tracił czasu, od razu wzmocnił swoje mięśnie sporą ilością reiatsu. Teraz nie miał problemu wyciągnięciem miecza, odskoczył to tyłu wyrywając swój oręż z przeciwnika. W tym samym czasie bandyta spuścił atak z góry, który tylko świsnął w uszach mieszańca i zatrzymał się w ziemi. Atak był bardzo silny, ponieważ wzbił tumany kurzu, gdyby ten cios go dosięgnął to nie ciężko przewidzieć co by spotkało młodego shinigami. Takagi wiedział, że nie może dłużej chować asów w rękawie i postanawia odsłonić swoje karty. Wyzwolił swojego zabójcę dusz i od razu zaczął korzystać z techniki całunu stracha na wróble, z jego oręża wyciekłą ciemna mgła, która szybko zaczęła rozprzestrzeniać i zagęszczać wokół niego. Po wypowiedzi lisa zapadła absolutna cisza, młody wiedział gdzie stoi jego przeciwnik, który rozglądał się na boki stojąc w miejscu.

-Myślisz, że to coś mnie zatrzyma to chyba kpisz. Ciągle słyszę twoje serce. Bum bum... Bum Bum... Bum Bum.- Serca boga śmierci właśnie biło w takim rytmie, tętno było podwyższone przez adrenalinę. Wygląda na to, że nie tylko pół kami dysponuje bardzo dobrym słuchem.


-46 PR

1409

Nowe miejsce powitało go solidnym deszczem. Nie przyjął się nim zbytnio, wręcz przeciwnie było to coś czego potrzebował. Spojrzał w niebo i zamykając oczy pozwalał by krople wody obmyły jego twarz i zabrały pozostałości negatywnych emocji. Odgłos deszczu pozwalał mu się uspokoić i ponownie osiągnąć równowagę duszy. Zrobił co mógł, przekazał informacje Chikaze i od niej teraz zależało co uczyni. Co prawda gdyby miał okazję to chętnie przekazał by te wieści pozostałej dwójce rodzeństwa, ale w tym momencie nie miał takich możliwości.
Po kilku minutach otworzył oczy i rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu jakiś punktów zaczepnych od których mógłby rozpocząć ponownie wędrówkę. Nie znał tej części Rukongai, na pierwszy rzut oka wydawała się znacznie łagodniejsza w porównaniu do surowej północy. Takiej "zimy" nigdy nie doświadczył. W każdym razie jego cel się nie zmienił, chciał pozbyć się innera. Musiał dalej szukać istot boskich bądź osob, które mają z nimi kontakt. Musiał znaleźć coś co zaspokoi byt z toni, bądź znaleźć inny sposób na oczyszczenie. Ruszył naprzód w poszukiwaniu miejscowych. W międzyczasie starał się wyczuć czy nie ma jakichś silnych dusz w okolicy, które mogłyby być przypadkiem shinigami, a na których nie chciałby trafić.

1410

Deszcz padał rzęsiście w związku z tym założył kaptur na głowę i ruszył w drogę. Spokojna wędrówka nie trwała zbyt długo, szybko wyczuł dwa źródła reiatsu w niedalekiej odległości. Napierw ujrzał zakrwawioną kobietę, która w pośpiechu wyrzuciła tanto w krzaki gdy tylko go zauważyła. To od razu wydało mu się podejrzane i nie miał zamiaru tracić czujności. Zaraz za nią biegł znacznie silniejszy mężczyzna z kataną w dloni, który szybko się do niej zbliżał. Nie zwlekając długo pomknął w stronę kobiety i mijając ja stanął na drodze mężczyzny.
- Czym Ci zawinęła ta kobieta? - Zapytał podniesionym głosem. Stał przed nim prosto z rękami opuszczonymi do dołu. Stojąc plecami do rudej nie trącił czujności. Nie chciał wpaść w jakaś upozorowana zasadzkę, a cała ta sytuacja była dość podejrzana.

1411

Cora... Miał tylko krótki, niechlubny epizod z tą organizacją i niewiele o niej tak naprawdę wiedział... Coś mu mówiło, że ta ruda musiała zajść po za skórę, ale nie miał zamiaru od tak pozwolić jej zaszlachtować.
- Nie znam żadnych szczegółów... Nie odpowiedziałeś mi jednak na pytanie. Czym zawinęła Ci ta kobieta?- Stał dalej z wyprostowanymi dłońmi, mówiąc pewnym lecz spokojnym głosem. Wymierzona w jego stronę katana nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. Wtedy usłyszał płaczliwe słowa na temat chłopca.
- Czy to prawda, ze zabiłeś dziecko?- Dalej starał się mówić w ten sam sposób. Rozmówca miał poczuć przed nim respekt i dobrze się zastanowić, czy na pewno chce spróbować swoich sił.