Południowa dzielnica

1442

Odpowiedź dowódcy ubiegła pytanie Tanaki. W sumie chciał się zapytać czy wiedzą kim jest ta kobieta. Ale skoro nie wiedzieli to była szansa na to, że nie była poszukiwaną duszą, przynajmniej w tej części  rukonu. Nie mniej pewnie później jeszcze poruszy ten temat. Nie bardzo chciał by za nim szli, zapewne chcieli od razu widzieć ewentualne łupy dla Hanzo, no ale przedstawili dobrą wymówkę więc vizard już się nie sprzeciwiał. Tymczasem mógł ruszyć za Takuyą gdyż smoczyca zgodziła się na niego poczekać. Miał nadzieję, że zdążył dotrzeć do Ruri.
Biegli w głąb posiadłości mijając po drodze kolejne powalone kobiety. Były ranne, ale najważniejsze że żyły. Otrzymały w ten sposób drugą szansę, tylko od nich zależało jak ją wykorzystają. Czy okażą skruchę czy dalej będą brnąć w swoje przekonania. Wtedy sprawiedliwość wymierzą im shinigami.
Po drodze Yuzu zadał pytanie towarzyszom- Czy słyszeliście kiedyś o smoczej księżniczce Kougyoku?- To był dobry moment aby ewentualnie się czegoś o niej dowiedzieć. Może nie wiedzieli jak wygląda, ale obiło im się o uszy to imię. Yuzu miał wrażenie, że chwilę z nią czasu spędzi dlatego chciał się dowiedzieć czy ma coś na sumieniu. Nie chciał by to mu kolidowało z misją oczyszczenia swojego imienia.

W końcu dotarli na miejsce. Zastali Takuyę mierzącego się z kolejną kobietą. Ze słów ludzi Hanzo wynikało, że to jakaś kolejna silna dziewucha. Musieli to szybko zakończyć i przejść przez te wielkie wrota. Tam musiała znajdować się Ruri, byli już tak blisko.
- Nie mamy czasu aby się z nią bawić. To nie potrwa długo. - Odpowiedział pewnym głosem. Wystąpił do przodu gromadząc reiatsu (+119 PR) i rozpoczynając inkantację.- Grzmoty powozu, szczelino kołowrotka, podzielcie to światło na sześć. Zaklęcie wiążące numer sześćdziesiąt jeden - Rikujou Kourou! - Podbiegł do przodu aby kobieta była w zasięgu bakudo i wystrzelił zaklęcie wiążące. Może i monotematycznie powtarzał strategie, ale była ona skuteczna i niezbędna w obecnych warunkach.
Jeśli uda mu się ją pochwycić to wzmocniony reiatsu (+45 szybkość) pomknie do niej z pomocą shunpo i przyłoży ostrze do jej gardła. - Niczego nie kombinuj.- Powie surowym głosem patrząc jej w oczy z autentyczną groźbą. Jeśli ta mimo to będzie próbowała się uwolnić to wzmocniony kolejną porcją reiatsu (+30 zręczność, 28 siła) wykona ten sam atak, który zastosował na smoczycy, a mianowicie pchnięcie na pachę i przecięcie mięśnia dwugłowego. Następnie zrobi krok w bok i wykona kolejne cięcie na bok łokcia drugiej ręki. Mierzył w prostownik nadgarstka aby wyłączyć jej drugie  ramię z walki.
Jeśli bakudo się nie powiedzie to wzmocniony rei (+30 zręczność, 18 szybkość, 10 siła) ruszy na przeciwniczkę aby przejąć ją od Takuyi i umożliwić mu przejście przez wrota. Wykona serię szybkich cięć zmuszając ją do obrony. To miały być precyzyjne ciosy mierzone w różne wrażliwe miejsca łokcie, nadgarstki, dłonie czy nawet palce. Na pewnym poziomie starć, nawet poważne głębokie cięcia nie przerywają walk. Dlatego należało atakować w krytyczne punkty by skutecznie uniemożliwić dalszą walkę przeciwnikowi, nawet jeśli będzie miał jeszcze dużo energii i sił.

1443

Nie było mu dane użyć katany, gdyż Takuya go ubiegł i w mało subtelny sposób pozbawił "dzikuskę" przytomności. Pozostało im jedynie otworzyć te wrota. Mimo, że chroniła je również bariera to wspólnymi silami udało im się je otworzyć. Tam na nich czekały kolejne przeciwniczki, jednak były to same płotki. Yuzu nie miał za wiele czasu żeby się rozejrzeć, ale zauważył jakieś rysunki na ziemi i skrępowane osoby. Najprawdopodobniej byli to więźniowie, których przetrzymywali - wśród nich musiała być Ruri. Przez tą krótką chwilę udało mu się również zauważyć osoby klęczące po okręgu, a co ważniejsze czuł narastającą boską energię. Na pierwszy rzut oka ten rytuał wzmacniał jakiegoś kami i to pewnie kosztem tych w środku. Musieli to jak najszybciej zatrzymać, najpierw jednak należało unieszkodliwić ostatnich obrońców. Tanaka postanowił upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Zdecydował się ponownie skorzystać z presji reiatsu. Miał nadzieję, że walczące i modlące się osoby stracą przytomność, a tym samym rytuał zostanie przerwany. Bral jednak pod uwagę, że dusze mogą być nadzwyczaj pobudzone od boskiej energii, sam ten stan odczuwał w przeszłości. Domyślał się, że w takim wypadku zwykła presja przeciętnego oficera nie wystarczy, więc zdecydował się na nieco większy napór reiatsu.
Gdyby jakimś cudem były zupełnie niewrażliwe na efekt presji to będzie trzeba unieszkodliwić je w bardziej przyziemny sposób. W jedną z łuczniczek, a raczej w jej dłonie wystrzeli Byakuraia (15 PR), potem przejdzie do dusz walczących w zwarciu. Jedną tnie przez korpus (oczywiście nie włoży w atak całej siły żeby jej nie zabić) by następnie po uniku wyprowadzić cios otwartą dłonią na mostek kolejnej przeciwniczki. Z pozostałą dwójką powinien zająć się Takuya. W czasie całej akcji będzie uważać, żeby nie wleźć w te rysunki na ziemi, czuł że mogłoby to mieć jakieś konsekwencje.
Jeśli boska energia przestanie być mocno wyczuwalna to wejdzie do kręgu aby pomóc spętanym duszom. Jeśli jednak dalej będzie czuł, że narasta to spróbuje wyciągnąć kogoś z pomocą Hainawy.

1444

Presja reiatsu okazała się jednak wystarczająca aby zakończyć ostatnie starcie. Do samego końca natomiast pozostał ostrożny. I miał rację, że tak zrobił - poczuł obce uczucie gniewu. Wyglądało na to, że przerywając rytuał zaszedł jakiemuś bóstwu za skórę. Miał nadzieję, że nie będzie to niosło za sobą jakichś większych konsekwencji. No ale nie będzie się teraz tym przejmować, bo chyba prócz tego rozgniewania na razie nic innego mu nie groziło.
Całej piątce w kręgu chyba również nic nie było, więc po uwolnieniu satyra zabrał się za uwalnianie reszty. W końcu do niego podszedł Takuya z Ruri na rękach. Wyglądał na niesamowicie spokojnego, musiał przeżywać do tej pory naprawdę ciężkie chwile.
- Cieszę się, że udało się nam w porę przerwać ten rytuał- odparł z delikatnym uśmiechem, po czym wstał z ziemi. Hmm... Więc na jednej z tych wysp na morzu, o których wspominał człowiek Hanzo mieszkał Yaburetayume. Mógł się tego spodziewać, w każdym razie czekała go kolejna długa wędrówka i to jeszcze dłuższa przez rewelacje, które zdradził mu Takuya. Źrenice mu się delikatnie rozszerzyły, gdy najpierw wymówił jego imię, a potem poinformował o tym, że Hanzo dał znać shinigami o jego lokalizacji. - Cóż, nie mogę winić Hanzo. Na jego miejscu pewnie zrobiłbym to samo- odparł nadzwyczaj spokojnie. Byłby naiwny, wierząc że uda mu się ukryć przed shinigami. Prędzej czy później w końcu i tak trafiliby na jego ślady. - Wiedziałem, że w końcu wpadną na mój trop, ale nie spodziewałem się, że aż tak szybko. Chyba nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo jestem poszukiwany skoro mogą wysłać za mną nawet kapitana - cicho westchnął. - Jakie zarzuty na mnie ciążą?- Sam już nie wiedział o czym shinigami wiedzieli, a o czym nie. Zapewne tak czy inaczej w takim liście gończym nie ma zawartych wszystkich informacji, ale przynajmniej będzie wiedział o czym będą myśleć dusze, które wiedzą że jest poszukiwany.- Skoro znasz moją tożsamość to pewnie również wiesz o tym, że mam w sobie lokatora. Po to właśnie potrzebny jest mi Yaburetayume, chce się go pozbyć.- Mimo kiepskich okoliczności to w sumie cieszyło go, że mógł rozmawiać z Takuyą szczerze. Cicho prychnął rozbawiony, gdy usłyszał kwestię z altruizmem ale zaraz spoważniał.- Wiesz, po tym jak odkryłem swoje powołanie na nowo, chce uczynić to miejsce lepszym. Nie mogę w takim wypadku stać obojętnie, gdy dobre dusze potrzebują pomocy. Na pewno nie będzie pomagać mi to, że teraz shinigami będą deptać mi po piętach, ale może gdy usłyszą o moich dokonaniach to choć trochę naprawię swoje imię. W każdym razie będę musiał bardziej się teraz pilnować, przynajmniej dopóki nie pozbędę się tego drania we mnie. Potem nie będę już uciekać, wrócę do Seireitei aby odpowiedzieć za swe czyny.

1445

Kilku shinigami? Nie przypominał sobie żeby tylu miał na sumieniu, reszta się zgadzała. Ponadto mogło się wydawać, że nie wiedzieli o Bellato. Nic dziwnego, Hyuu i Kazuki byli bardzo ostrożni i Yuzu będąc tam nigdy nie miał jakiejś draki z Gotei, która mogłaby bezpośrednio prowadzić do organizacji vizardów.
Nagroda za jego głowę była również bardzo wysoka, chociaż nie za głowę, a za pochwycenie. Chyba Seireitei bardzo zależało na informacjach jakie mogliby wyciągnąć z Yuzu i byli skłonni płacić krocie.
- Jak wiele złego musiało Cię spotkać, że jesteś tak zgorzkniały?- To było bardziej pytanie retoryczne i nie oczekiwał odpowiedzi. Prawdą było, że Takuya musiał być strasznie doświadczony przez życie. Yuzu widział w nim przebłyski dobra, na pewno nie był taki od samego początku... Dla takich dobrych dusz Seireitei powinno być schronieniem, a tak pozostawieni sami sobie musieli stawiać czoła przeszkodom znacznie przewyższającym ich możliwości. W ten sposób była zabijana ich wiara i nadzieja na lepsze jutro. Bardzo wiele musi się zmienić w Soul Society aby spełnić wizję Króla Dusz.
- Bywaj, niech los wam sprzyja. -  Nie chciał kontynuować rozmowy, więc Yuzu nie miał zamiaru go zatrzymywać. Pożegnał go jedynie nieznacznym uśmiechem...
Po tym kontynuował uwalnianie związanych i starał się ich delikatnie ocucić. - Wszystko w porządku? Jesteście już wolni i bezpieczni.- Miał nadzieję, że szybko jakoś odzyskają trzeźwość umysłu. Wtedy zapytałby czy znają jakichś oczyszczających kami w okolicy czy kapłanów. Póki co musiał trochę zmienić swoje plany. Nie mógł iść od razu do Yaburatayume. Miał więc dwie możliwości albo gdzieś się zaszyć na jakichś czas i dopiero potem ruszyć do wężowego yokai lub znaleźć sobie jakiś bliższy cel, najlepiej w innym kierunku aby przypadkiem nie natknąć się na oddział shinigami. Nie miał zamiaru przeznaczyć dużo czasu na rozmowę z nimi bo musiał szybko się zmywać z tej okolicy, a jeszcze chciał chwilę poświęcić na poszukiwanie jakichś boskich przedmiotów. Może Cora zgromadziła coś, co emitowało boską energią. Poszukiwania chciał przeprowadzić jedynie w obecnym pomieszczeniu. Skoro tutaj przeprowadzali rytuały, to raczej było najbardziej prawdopodobne miejsce, że coś znajdzie.
Po tym szybko powróci do Kougyoku i porywając ją bez słowa ruszy w las, chciał by wyglądało to dla postronnych jak porwanie. Dopiero po kilku minutach gdy będzie miał pewność, że oddalili się wystarczająco daleko zatrzyma się.
- Wybacz, że tak nagle, ale muszę szybko zniknąć z tej okolicy. Najpierw jednak trzeba zająć się Twoimi ranami jeśli pozwolisz.- Gorzałą delikatnie odkaził jej ranę na twarzy oraz igłę. Po czym miał zamiar zszyć jej głęboką ranę. Miał okazję po raz pierwszy przetestować to co ćwiczył w Bellato. - Skąd jesteś?- Postanowił zagaić rozmowę.

1446

Cora zebrała do tego rytuału samych cudaków. Każda osoba charakteryzowała się zwierzęcymi cechami. Jak dobrze pamiętał to znaczyło, że w jakiś sposób byli naznaczeni przez kami. To tylko potwierdziło go w przekonaniu, że to była poważna sprawa. Cholera wie co za plugawa istota miała "otrzymać" te ofiary i co potem zamierzała zrobić.
Szkoda, że nie udało mu się natrafić na coś boskiego. Był przekonany, że gdzieś w siedzibie Cory znajdują się takie artefakty. Nie mógł jednak pozwolić sobie na dłuższe poszukiwania. Wracając widział, że wioska była już praktycznie całkowicie opanowana. Razem z Takuyą niemal w pojedynkę spacyfikowali wszystkie wojowniczki. Hanzo miał teraz u nich wielki dług, może kiedyś jeszcze go spłaci.
Kougyoku również dotrzymała słowa i nie ruszyła się z miejsca. Nawet nie zaprotestowała gdy porwał ją bez słowa i zaciągnął do lasu, gdzie mógł w końcu opatrzeć jej rany. - Rozumiem- odparł krótko bez cienia zaskoczenia. Było to jak najbardziej logiczne biorąc pod uwagę jej zdolności. Z resztą Yuzu już zbyt wiele widział, żeby taka informacja miała wywrzeć na nim większe wrażenie. Szył w skupieniu, starając się nie zaciskać zbyt mocno szwów tak by brzegi rany jedynie delikatnie się ze sobą stykały. Na szczęście zadanie było ułatwione gdyż cięcie było proste i czyste, chodź i tak będzie musiał się natrudzić aby osiągnąć satysfakcjonujący efekt. Potem gdy skończy od razu przejdzie do rozciętego ucha. O tyle dobrze, że tam było tylko parę szwów do założenia.
- Chce się udać dalej na południe, aż dotrę do morza. Chciałbym tam się znaleźć jak najszybciej, jednak przez zaistniałe okoliczności niestety muszę zwolnić żeby przypadkiem nie wpaść w kłopoty. A Ty co planujesz? Dalej jesteś zainteresowana moją propozycją odnośnie nauki przetrwania? Nim jednak podejmiesz decyzję, musisz wiedzieć że jestem powszechnie poszukiwany przez shinigami i łowców nagród. Także przez znajomość ze mną możesz mieć problemy. - Od razu wyłożył jej kawę na ławę by wiedziała, jakie mogą być konsekwencje jej wyboru.

1447

Dał się jej wygadać i słuchał w milczeniu. Była to miła odmiana gdy nie musiał ciągnąć jej za język, a ta sama mu o sobie opowiadała. Słychać, że nie była stąd, a ponadto zachowywała się swobodnie i ufnie, co zupełnie ją odróżniało od dusz mieszkających w Soul Society. Yuzu poczuł taki powiew świeżości, szczera dziewczyna, która nie kalkuluje i mówi co jej serce podpowie. Jakże łatwiejsze by było życie, gdyby było więcej takich dusz. Ile można by uniknąć konfliktów gdyby mówiło się co leży na serduchu, a tak ciągłe niedopowiedzenia i kombinowanie by wyjść na swoje.
- Ja również jestem pierwszy raz na południu i faktycznie jest tu znacznie cieplej niż na północy. Osobiście przywykłem do trudnych warunków i nie przeszkadzają mi srogie zimy. - Słysząc to, że nie przepada za niskim temperaturami, zrobił chwilę przerwy by sięgnąć do swojego wyposażenia i narzucił jej na ramiona jedną ze skór.
- Nie mogę zaprzeczyć, że ta propozycja w środku walki była zaskakująca- na jego twarzy nawet pojawił cień rozbawienia gdy sobie to przypomniał.- I Twój ojciec ma rację, mężczyzna powinien być w stanie obronić swoją rodzinę. Uważa się to obecnie za dość staromodne myślenie gdyż pojawia się co raz więcej innych pomysłów na życie, jak choćby to co Cora promuje, czyli zupełna niezależność od mężczyzn. W Świecie Żywych poszli nawet dalej, uważają że ludzie sami mogą decydować czy są kobietami czy mężczyznami. Być może Fuyou poszła za ich przykładem.- Jako, że dziewczyna jest od niedawna w "dolnym świecie" to pomyślał, że taka ciekawostka może ją zainteresować. Tanakę zaciekawiło natomiast ta cała Matka, nie było przecież innego mężczyzny w bazie.- Matka? Chyba nie było go w wiosce?- To było intrygujące aczkolwiek nie miało teraz większego znaczenia i tak nie miał zamiaru kontynuować tej sprawy.
Całe życie spędziła w Takamagaharze i nie potrafiła otwierać przejścia, to było co najmniej zaskakujące. - Myślałem, że istoty boskie potrafią otwierać tęczowy most. Brzmiał trochę zaskoczony, ale w żadnym wypadku nie chciał by zabrzmiało to jak jakiegoś rodzaju ujma. Przez chwilę gdy tak wspominała o swoim pochodzeniu pomyślał, że może przeniosłaby ich na południe, ale skoro nie potrafiła to nie było tematu. Z drugiej strony pomyślał w tym samym momencie o Chikaze. Jednak raczej nie byłaby ona zadowolona z tego, że wzywa ją w takiej sprawie. Poza tym miał wobec niej jakieś mieszane odczucia. Mówiła, że się czymś zajmie, a potem nic z tego nie wynikało, przynajmniej w jego sprawie. Co prawda przeniosła go do istoty z głębi, ale liczył, że zaangażuje się w więcej jego problemów, tym bardziej że nie miała podstaw aby podchodzić do niego z tak wielkim dystansem. To, że był poszukwiany nie miało znaczenia, miała takie znajomości i umiejętności, że nikt by się o tym nie dowiedział. Może i w czasie ostatniej rozmowy trochę go poniosło, ale dalej uważał że jego pretensje były uzasadnione. Wobec czego czul do niej pewną niechęć i wolał nie mieć z nią do czynienia o ile nie będzie to konieczne.
- Z tego co wiem Takamagahara to bardzo różnorodne miejsce, można się tam natknąć na tysiące różnych światów. A kim jest Twój ojciec?- Postanowił w końcu zaspokoić swoją ciekawość. Ciekawe czy był to jakiś znany kami. Skoro była smoczą księżniczką to on również pewnie znany był pod taką formą, a kilku takich bogów w mitologii było.
- Nic dziwnego, w końcu Soul Society to świat ludzi, gdzie odradzają się dusze w cyklu reinkarnacji. Czcigodny Izanagi wydzielił go nam śmiertelnym z Takamagahary i dał pod opiekę. Niestety jednak zawiedliśmy jako obrońcy tego świata i nie jest on taki jakim chciał go czcigodny uczynić. Ale wierzę, że kiedyś się to zmieni.- Postanowił wypowiedź zakończyć pozytywnym akcentem. Po czym wstał i się wyprostował. Spojrzał jak mu wyszły szwy i był całkiem zadowolony. - No to łatwiejsza część za mną- stwierdził i przyklęknął przed nią. - Teraz muszę się zająć cięciem na Twoim torsie. Czy mogłabyś odsłonić ranę?- Miał nadzieję, że nie będzie się przed nim zbytnio krępować. No ale jeśli nie odsłoni trochę ciała to nie będzie mógł zająć się najpoważniejszymi obrażeniami. Jeśli posłusznie odsłoni ranę to weźmie się do pracy. Najpierw będzie musiał ją oczyścić wodą by potem delikatnie zdezynfekować gorzałką  Po tym zacznie nakładać szwy od góry do dołu.
- Wiesz, ja udaje się na południe aby spotkać się z yokai zwanym Yaburetayume. Podobno ma ogromną wiedzę, a ja mam pewne problemy które próbuje rozwiązać. Może on będzie mógł Cię przenieść do Takamagahary. - Ponownie rozpoczął rozmowę by odwrócić jej uwagę od ewentualnego zawstydzenia.

1448

W to akurat był w stanie uwierzyć. W końcu bogowie potrafią tworzyć nawet życie według swojej woli, więc zmiana płci nie wydawała się czymś prostym. - Śmiertelni nie mają co się nawet porównywać do bogów, Zbyt wiele nam brakuje do nich pod każdym względem. - Inna sprawą było to po co w ogóle robić coś takiego, ale nie było to coś co Tanakę tak naprawdę interesowało.
A to była prawdziwa niespodzianka, że nie każdy bóg potrafi otwierać przejście do Takamagahary, w końcu to ich ojczyzna i powinno być to dla nich naturalne tak jak otwieranie garganty przez pustych.
- Wybacz, chyba nigdy o nim nie słyszałem. Jedyną boginię, która znam i jest związana ze słońcem to Amaterasu. - Niby słyszał w świecie żywych o innych religiach i jakichś ich bogach, ale nigdy nie zagłębił się w to bardziej, w związku z tym posiadał wiedzę jedynie o bogach z mitologii japońskiej. Okazuje się, że chyba istnieją również inni.- Jak na imię ma Twój Ojciec?- W końcu zapytał w prost, myślał że wcześniej go przedstawi, a ta kluczyła z odpowiedzią.
- Ciekawy znajomy, potrafi otwierać przejście do Takamagahary i i handluje w Soul Society. Jakimś specjalnym asortymentem się zajmuje?- Może kiedyś by coś kupił, chętnie dorwałby "boskie" medykamenty.
Rana na torsie nie była tak głęboka, ale wprost proporcjonalne do jej obszerności zajmowało jej zaszycie. Troche sobie teraz pluł w brodę, że nie udało mu się nauczyć od Hikari choćby podstaw z kido leczniczych. Teraz miałby znacznie ułatwione zadanie. No ale i tak nie ma co narzekać, z jej pomocą i tak całkiem sporo się nauczył pod każdym aspektem.

1449

- A dlaczego Twój ojciec opuścił swoje Królestwo? - To chyba ostatnia kwestia, która nurtowała go w tej sytuacji. Kolejny bóg, który zostawia swoje dziecko. Ten przynajmniej nie zamknął jej na wieki...
- Chętnie nabędę od niego jakieś specyfiki, jeśli kiedyś nadarzy się okazja.- Ich rozmowę przerwało wolanie. Nie spodziewał się, że ludzie Hanzo będą szli jego tropem. Miał co do tego złe przeczucia...Zmierzył ich wzrokiem gdy Ci się zbliżyli, by zaraz powrócić do zszywania.
- Jak widzisz jestem trochę zajęty- powiedział dość ostrym tonem, wyrażając tym niezadowolenie, że im przeszkodzili. - Ale już kończę- dodał już nieco łagodniej zakładając ostatnie szwy. Po tym wstał i ponownie na nich spojrzał. - Taki był plan, miało ucierpieć jak najmniej osób. W związku z tym mam nadzieję, że Hanzo zajmie się mieszkańcami tej wioski. Oni tutaj szukali jedynie bezpiecznego azylu i nie mają wiele wspólnego z Corą. Także jeśli Hanzo zapewni im godne życie i bezpieczeństwo to będzie miał z nich również pożytek.- Chcieli go znowu sprowadzić do wioski... Czul, że może to być podstęp. W głowie zaczęły mu się układać informacje i formować wnioski. Prawdopodobnie Hanzo liczył, że Yuzu znacznie bardziej dostanie po dupie w trakcie tej wyprawy i korzystając z jego osłabienia chciał go również pochwycić i upiec dwie pieczenie na jednym ogniu - załatwić Corę i zgarnąć nagrodę od shinigami. W związku z takimi wnioskami zaczął skanować okolicę swoim zmysłem reiar podejrzewając, że z tym dowódcą za jego śladem ruszyło więcej ludzi... Jeśli nie było ich tutaj to najpewniej czekali na nich w wiosce planując zasadzkę. Drugą opcją było to, że zdawali sobie sprawę z tego, że nie mają większych szans i grali na czas by zatrzymać Tanakę do momentu aż przybędą tutaj shinigami. Niezależnie od tego, która to była z możliwości, musiał stąd, kolokwialnie mówiąc, spierdalać. Póki co grał, udając że nie wie jakie mogą mieć zamiary.
- Martwić się o niego nie musicie, jest naprawdę twardy. I nie dziwcie się czemu nie został w wiosce. Niewiele brakowało, a moglibyśmy nie zdążyć z przerwaniem rytuału. Także w pełni go rozumiem, dlaczego chce teraz zostać sam ze swoją kobietą. Uszanujcie w takim wypadku również to, że także chce pobyć ze swoją kobietą na osobności. Może potem do was dołączę, gdyby się tak nie stało to wypijcie moje zdrowie.- Teraz jego ton już nieco zelżał, starając się być nawet nieco sympatyczny. Nie tracił jednak ostrożności i czujnie obserwował dowódcę jak i towarzyszącego mu wojownika. Miał nadzieję, że obędzie się bez walki, jak nie to będzie musiał szybko ich unieszkodliwić.

1450

Patrzył się na nich zastanawiając się o czym teraz myślą. Czy faktycznie uwierzyli w jego słowa, czy może mierzyli swoje szanse w starciu z nim. W każdym razie nie musiał się tym więcej przejmować, gdyż postanowili pozostawić ich samym sobie. Przynajmniej kolejny problem z głowy. Pożegnał ich nawet krótkim machnięciem dłonią, a gdy się już oddalili pozwolił sobie nawet cicho odetchnąć z ulgą. Do czasu aż poczuł ostre spojrzenie Kougyoku.
- Wybacz, że tak bardzo Cię uprzedmiotowiłem. Ale musiałem to zrobić, by dali nam spokój.- Od razu pospieszył z wyjaśnieniami.- Także proszę, nie bierz tego do siebie.- Zaraz potem wyciągnął mapę i zerknął na drogę w kierunku południowym i południowo-wschodnim. Patrzył, czy na tej trasie są oznaczone jakieś wioski bądź strażnice shinigami. Poza tym zerknął na wschód w poszukiwaniu jakiegoś odludzia z licznymi lasami. Poszukiwał jakiegoś dobrego miejsca na zaszycie się przez pewien czas.- No nic, musimy się zbierać. Czeka nas długa droga, będziemy się trzymać z dala od głównego traktu by nie wpaść przypadkiem na kogoś, kto mógłby naprowadzić shinigami na nasz trop.- Zabrał swój dobytek i spojrzał wyczekująco na smoczycę by następnie ruszyć w wyznaczonym kierunku. - Nie wiem jak z Twoimi zdolnościami regeneracyjnymi, ale postaraj się przez kilka dni nie poruszać zbyt gwałtownie aby nie otworzyć ran.

1451

Patrząc na mapę, klarował mu się pewien plan działania. Zakładał odbić na zachód tak jak wskazywała mapa aby podróżować przez las. Co prawda tempo wędrówki na tym cierpiało, ale dzięki temu natrafienie na kogoś innego było bardzo mało prawdopodobne. Z resztą i tak nie miał co się spieszyć, gdyż na miejscu czekaliby na niego shinigami. W związku z tym planował się gdzieś zaszyć na jakiś miesiąc. Niesforna energia Kougyoku trochę to komplikowała i narażała ich na odkrycie, dlatego na jakiś czas Yuzu pożyczył jej płaszcz maskujący energię, sam zaś polegał na własnych umiejętnościach ukrywania reiatsu. Poza tym zalecił jej by nie nadużywała reiatsu. Pamiętał że w świecie żywych były dostępne specjalne radary, który potrafiły wyczuć energię na wiele kilometrów. Gotei z pewnością również dysponowało czymś podobnym, dlatego trzeba było zachować jak najwyższą ostrożność. Poza maskowaniem energii, regularnie przeczesywał okolicę swoim zmysłem reiar. Nie chciał żeby coś ich zaskoczyło, gdyby w jakiś sposób udałoby się ich wytropić. Nawet maszerując starał się wybierać trasę tak by jak najbardziej utrudnić traperom robotę. Chodzili przez jakiś czas rzeką czy wyznaczał ślepe ścieżki, wracając po własnych śladach. Później, gdy rany Kougyoku się zasklepiły, prosił ją by przefrunęli jakiś kawałek trasy, tylko po to by nie zostawili po sobie fizycznych śladów. To też podsunęło mu pomysł na dostanie się do Yaburetayume. Swoją drogą, smoczyca jeszcze szybciej dochodziła do siebie niż Tanaka. Co było o tyle zaskakujące, że na Yuzu przecież wszystko goiło się jak na psie. W każdym razie już po dwóch- trzech dniach musiał ściągnąć szwy by te nie wrosły w skórę kobiety.

Po jakichś dwóch tygodniach wędrówki, zaczął się rozglądać za odpowiednim miejscem do założenia tymczasowego obozu. Najważniejsze było aby było dobrze ukryte i z bliskim dostępem do wody. Najlepiej w jakimś jarze ale też nie na samym jego dnie, gdyż zdążył się już przekonać, że na południu lubią padać deszcze. Nie chciał przypadkiem doświadczyć podtopienia. W związku z tym szukał jakiegoś zbocza bądź pagórka, na którym było parę metrów kwadratowych płaskiej powierzchni, jeśli nie znalazł to najzwyczajniej sam wyrówna teren. Z resztą i samo schronienie miało być w dużej części ukryte w zboczu, więc należało trochę wykopać ziemi.

Jeśli chodzi o naukę przetrwania to miał kilka elementów, które chciał jej pokazać. Pierwszym było budowanie schronienia. Następnie ważnym punktem byłoby rozpalanie ognia, ale skoro sama potrafiła ziać ogniem to nie było potrzeby tracić na to czas. Wspomni jednak o paru rodzajach ognisk, których nauczył się z doświadczenia i mogą się sprawdzić w różnych warunkach. Potem było pozyskiwanie pożywienia wraz z polowaniem i oprawianiem zwierzyny oraz prymitywne garbowanie skóry. Wspomniał również kilka informacji związanych z nawigacją. Potem będzie zachęcał jej do używania tej wiedzy. Chodził z nią do lasu i oczekiwał od niej, że będzie starać się używać tych informacji. Miał nadzieję, że sama będzie umiała użyć nabytą wiedzę w dziczy. Co prawda w żadnej z tych dziedzin Tanaka nie był wybitnym ekspertem, ale przynajmniej jego wiedza była na takim poziomie, że mógł ją wykorzystać w użyteczny sposób i to było najważniejsze, żeby po prostu sobie radzić.

Schronienie, które miał dla nich postawić było porządniejsze i nie było to rozwiązanie najbardziej optymalne, aczkolwiek na podstawie jego budowy mógł przekazać już pewną wiedzę. Potem wróci do łatwiejszych rozwiązań i będzie nadzorował kilka prób podjętych przez Kougyoku. Pierwszą kwestią jaką zrobił przy budowie schronienia było wyrównanie terenu. Posiłkował się przy tym jakimś twardym i grubym kijem, było to wygodniejsze niż grzebania dłońmi w ziemi. Wykonał płaskie pole 3x3m z czego praktycznie 2/3 było wykopane w zboczu. Po tym należało zabrać trochę drewna, ściął kilkanaście sosen o podobnej średnicy, które miały mu posłużyć jako budulec. Zebrał również sporej ilości mchu, które miało działać jako uszczelnienie. Kiedy już zebrał materiały mógł zabrać się do pracy. Schronie miało składać się z trzech ścian (z czwartej strony była ściana wykonana w pagórku z ziemi). Boczny mur miał powstać z kłód stawianych jedna na drugiej. Pniaki były układane pomiędzy innymi kłodami wbitymi w ziemię, które utrzymywały je w pionie. Pomiędzy leżącymi sosnami umieszczał mech, który uszczelniał konstrukcje. W ten sposób ściana szybko nabierała wysokości do ok 1,5m. Po tym zaczął montować dach, który również składał się z pniaków sosen, wcześniej zaostrzonych z jednej strony. Wbijał je w gruntową ścianę pod kątem 60 stopni, wszystkie na tej samej wysokości i opierał drugi bok o mur boczny. Potem pozostało jedynie zrobić ścianę frontową i tylną. One powstały również z pni, wcześniej przyciętych na stosowną wysokość, wbijanych w ziemię. Na końcu dach obłożyl mchem i jeszcze zasypał liśćmi. W środku schronienia wykonał ognisko dakotę. Poza tym stworzył dwa posłania z mchu, gałęzi i liści. Trzeba przyznać, że mieli tam dość sporo miejsca i spokojnie mogli trzymać opał w środku. To schronienia wyszło mu znacznie większe w porównaniu do tego co stworzył w przeszłości w dolince. Wykonał jeszcze parę użytecznych przedmiotów takich jak ruszt, deska do krojenia czy wystrugał kije do nabijania mięsa. Mieli w ten sposób calkiem nieźle przygotowaną baze.
Z łatwiejszych rozwiązań związanych ze schronieniem to opowiedział o wykorzystywaniu „naturalnych konstrukcji”. Często w lesie można spotkać stare, zawalone i puste w środku drzewa, które z powodzeniem można było wykorzystać jako awaryjne schronienie. Z szybkich opcji było np. schronienie typu tipi. Należało znaleźć trochę długich i grubszych gałęzi . Konstrukcja składała się z głównego pala na środku wbitego w ziemie, a następnie kije opierano o ten „filar” z różnych stron. Każdy z badyli działał jako podparcie i kładąc ich wystarczająco dużo można było uzyskać całkiem wytrzymałe schronienie. Potem należało to pokryć gałęziami z drzew iglastych i miało się ochronę przed deszczem i wiatrem. Finalnie przypominało to indiański namiot. Zdradził jeszcze kilka prostych rozwiązań, które tak naprawdę były ograniczone jedynie wyobraźnią. Tak naprawdę można było zbudować schronienie na wiele sposobów.

Istotną kwestią był konstrukcja rozpalanego ogniska. Rozpoczął od dakoty, którą najczęściej stosował.  Świetnie się sprawdzało wewnątrz schronienia gdyż ognisko było kontrolowane, a co ważniejsze nie produkowało wiele dymu. Ponadto można było łatwo na nim gotować wykonując jakiś prowizoryczny ruszt. Konstrukcja ogniska polegała na wykopaniu dwóch otworów w ziemi, które na dole łączyło się ze sobą „tunelem”. W ten sposób wytwarzał się ciąg powietrza, który podsycał i utrzymywał ogień na stabilnym poziomie. Istotne było również to, że było to bardzo „dyskretne” ognisko gdyż płomień tak naprawdę nie wychodził poza głębokość dołu.
Drugim ogniskiem było standardowe stożkowe, które najlepiej się sprawdzało gdy trzeba było szybko się ogrzać czy osuszyć. Fajnie się również sprawdzało przy wypalaniu naczyń glinianych kiedy już po uzyskaniu żaru, można było postawić świeżo stworzony przykładowy garnek i obłożyć go chrustem tworząc stożek. Ale jak już wspominając o naczyniach, Yuzu nie omieszkał również przygotować kilku sztuk. Bez większych problemów mógł znaleźć glinę, gdyż zwykle występowała ona w pobliżu strumyków czy rzek. Wystarczyło jedynie ją zebrać, nieco zmoczyć i ukształtować pożądane formy. W ten sposób przygotował dzban na wodę, garnek z pokrywką i dwie większe misy. Zapraszał nawet smoczycę na warsztaty garncarskie by ta również coś wytworzyła. Całość potem wypalili w ognisku i zostawili pod popiołem do wystygnięcia do kolejnego dnia.
Ale wracając do ognisk, ostatnią bardzo użyteczną konstrukcją szczególnie w mroźne noce była nodia. Polegało to na przygotowaniu dwóch solidnych pniaków o podobnej średnicy i długości. W każdym z nich należało wyciąć płaską powierzchnie wzdłuż kłody. Następnie kładło je się na sobie płaskimi powierzchniami. Pomiędzy nimi wstawiało się małe drewienka by stworzyć szczelinę, w której mógł rozpalić się ogień. Gdy się już ładnie rozpaliło, ognisko zapewniało ciepło na dobre kilka godzin i to na całej długości kłód – idealne grzanie do snu. Warto było również wbić kilka palików po bokach pni, aby usztywnić konstrukcję i uniemożliwić zsunięcie górnej kłody.

Tłumaczył Kougyoku, że polowanie jest stricte powiązane z tropieniem. To z kolei była tak naprawdę umiejętność obserwacji i wyciągania wniosków. Wbrew pozorom nie było to trudne, chociaż z początku mogło wydawać się inaczej. Z czasem jednak potrafiło się coraz lepiej odczytywać znaki i dostrzegać, gdzie zwierzęta lubią żerować. Z najprostszych rzeczy jakie można było zauważyć i wyciągnąć informacje to obecność odchodów. Jeśli się na takowe trafi, a nawet wdepnie to można być niemal pewnym, że na tej trasie cyklicznie żerują zwierzęta. Druga rzeczą na jaką należało zwracać uwagę to pozostałości pożywienia, obgryzione kory drzew czy nawet padlina, gdy próbujemy upolować jakiegoś drapieżnika. Trzecia rzecz to obecność pożywienia i źródła wody. W takich miejscach bardzo często można spotkać całe stada. No i ostatnia rzecz i najtrudniejsza do zaobserwowania - ślady na ziemi. Odciski kończyn, połamane gałęzie itd. Tanaka również miał z tym problem i w większości polegał na poprzednich tropach. No dobra, teraz ostatnia sprawa - pora wychodzenia na polowanie. Najlepiej było wybierać się albo wcześnie rano, albo wieczorem. Wtedy z reguły zwierzyna wychodzi na żer. W związku z tym że w ciemności raczej trudno się tropi to lepiej wychodzić było świcie. Kolejna kwestia ważna w czasie polowania to umiejętność zakradania się do zwierzyny. Co prawda w przypadku osób takich jak oni, tj. ponadprzeciętnie silnych była mniej istotną, gdyż wystarczyło im żeby odnaleźli cel, a z ich sprawnością bez większych problemów mogli do niej dopaść. Warto było jednak przestrzegać kilku zasad, a można było zaoszczędzić sobie trudu. Przede wszystkim sprawa dotyczyła kierunku, z którego zakradało się do celu. Należało zawsze iść pod wiatr, aby zwierzę nie miało szans na wyczucie zapachu myśliwego. Trzeba było również uważać na to gdzie się stawia kroki, gdyż zwierzęta mają również bardzo wyczulony zmysł słuchu. Takie dwa aspekty mogły bardzo ułatwić robotę.

W czasie polowań starał się jej pokazywać poszczególne rośliny, które można pozyskać w lesie i zjeść. Biorąc pod uwagę porę roku było to dość ograniczone, ale z powodzeniem mógł jej pokazać owoce krzewu dzikiej róży, które nawet zimą są dostępne. Ponadto grzyby, które powinny występować w obecnych warunkach, a także korę młodych drzew iglastych i kilka innych podstawowych roślin. Przekazał jej również informacje na temat przygotowanie mięsa by zachowało jak najdłużej świeżość. W tym celu zaprezentował jej wędzenie. Wiązało się to dużą ilością dymu, dlatego zdecydował się to robić dopiero po zmroku. W ciągu dnia ktoś łatwo mógłby ich zauważyć nawet z dużej odległości, a tak w czasie nocy byli kryci. Poza tym wspomniał jeszcze o suszeniu, co było wręcz banalną metodą na przedłużenie czasu przydatności mięsa do spożycia. Należało jedynie przygotować cienkie plastry mięsa i umieścić je przy ognisku w pewnej odległości, czy to wieszając na wysoko zawieszonym prowizorycznym ruszcie bądź nabijając na patyki i wbijając je w ziemię.

Po polowaniu przyszła pora na oprawianie zwierzyny. W pierwszej kolejności trzeba było wypatroszyć zwierzynę. Należało to przeprowadzić w pewnym oddaleniu od obozu, aby nie zwabić tam innych zwierząt. Po naostrzeniu noża na osełce, wykonał dwa cięcia. Pierwsze głębokie przecinające gardło od razu po tym zawiązał supeł na przełyku, aby zawartość żołądka nie wydostała nie na zewnątrz. Drugie podłużne od mostka przez całe podbrzusze. Te cięcie było już znacznie płytsze, aby nie uszkodzić narządów wewnętrznych i nie narobić niepotrzebnego bałaganu. Następnie po przecięciu przepony, włożył rękę do jamy brzusznej i sięgnął aż za tchawicę by następnie wyszarpnąć w całości otrzewną wraz ze wszystkimi organami. Jeśli zrobił wszystko dobrze, to nie powinno to stanowić większego problemu. Potem pozostało jedynie pozbyć się reszty układu pokarmowego. Ostatnim etapem było zawieszenie na drzewie z pomocą sznura zwierzyny głową do góry, aby reszta krwi mogła swobodnie opuścić truchło zwierzyny. W tym czasie mógł pozyskać interesujące go organy takie jak serce, płuca, wątrobę czy nerki. Te narządy miały bardzo dużą wartość odżywczą. Może i nie były zbyt smaczne, ale właściwości zdrowotne przeważały nad tą niedogodnością. Resztę wnętrzności zakopał by nie zwabić drapieżników. Gdy zwierzyna ostygła mógł zabrać się za skórowanie. Aby ułatwić sobie pracę, powiesił tuszę głową do dołu. Rozpoczął od kończyn, przeciął skórę i odciągając ją do tyłu wykonywał kolejne krótkie cięcia by sprawnie oddzielać skórę od mięśni. Skórował od lewej do prawej, obchodząc tuszę po okręgu i schodząc systematycznie coraz niżej. W ten sposób powinien uzyskać nieuszkodzoną skórę, którą później będzie mógł garbować, co również było istotne przy przetrwaniu w dziczy, szczególnie gdy ma się w niej spędzić dłuższy czas, bądź po prostu w niej mieszkać. Po skórowaniu mógł przejść do rozbierania. W tym już wielkich umiejętności nie miał i nie przywiązywał do tego większej wagi. Podzielił tuszę najzwyczajniej na kilka części, które potem sobie porcjował wedle potrzeb. Na każdym etapie pokazywał i dokładnie tłumaczył Kougyoku kolejne kroki. Zachęcał ją by sama próbowała wykonać niektóre czynności. Na bieżąco dawał jej wskazówki i korygował błędy. Pierwsza zwierzyna była stricte wprowadzająca. Smoczyca miała nauczyć się przede wszystkim w teorii i częściowo w praktyce jak oprawiać zwierzynę. Jednak po kilku dniach, gdy znowu upolują sztukę to będzie chciał by od początku do końca przeprowadziła cały proces z pomocą jego podpowiedzi.

Gdy już pozyskali skórę, mogli przejść do jej garbowania aby poprawić znacząco jej własności eksploatacyjne. Yuzu zdawał sobie sprawę, że specjaliści korzystają z innych metod, a jego sposób był prymitywny. Jednak najważniejsze było to, że działał i skóra po takiej obróbce miała znacznie lepsze parametry wytrzymałościowe – nie gniła, owady jej nie żarły, a i włos pozostawał na swoim miejscu. Z takiego materiału spokojnie można było wykrajać jakieś ubrania. Pierwszą bardzo ważną rzeczą było dokładne oczyszczenie skóry ze wszystkiego co mogło powodować procesy gnicia tj. błony, krew, pozostałości tłuszczu czy mięsa. W tym pomagały płaskie, dość ostro zakończone kamienie. Ponadto warto było oczyszczać skórę rozciągniętą na sporządzonej prowizorycznie ramce. Następnie należało pozyskać tzw. garbnik (chociaż ta nazwa była nieznana Tanace). Ze swojego doświadczenia wiedział, że dobrze sprawdzają się szyszki olchy, które powinny występować w obecnej okolicy. Po ich zebraniu trzeba było je rozdrobnić, w tym dobrze sprawdzały się dwa kamienie, z których można było korzystać jak z moździerza. Tak rozdrobnione szyszki umieścił w glinianym naczyniu i zalał niewielką ilością wrzątku. Taka „papka” musiała odleżeć z dzień, jak to określał aby nabrała mocy. Potem wystarczyło nanieść to na oczyszczoną skórę i pozostawić do wyschnięcia. Na koniec trzeba było jedynie usunąć pozostałości „papki” i skóra była gotowa do użytkowania.

Poza stricte survivalowych zdolności, zaproponował jej również trochę sparingów. Widział, że ma spore braki doświadczenia w walce mieczem i uważał, że mógłby jej w tym pomóc. Dla niego to również byłby fajny trening, żeby się rozruszać tym bardziej, że z jej szybkością mogła stanowić dla niego wyzwanie. Oczywiście wszystko odbywało się bez wykorzystania reiatsu. Poza tym prosił ją by ta pomogła mu w jego treningu. Najzwyczajniej w świecie miała rzucać w niego kamieniami z jakiejś odległości. Tanaka z kolei miał tego unikać i parować mieczem. To miało pomóc w poprawieniu swojego balansu ciała, a także czasu reakcji na losowe rzuty kamieni. Swoją drogą mogło i pomóc w biegłości walki mieczem, kiedy musiał parować czy ciąć obiekt w zaskakujących pozycjach przy ciągłym balansowaniu ciałem.
Poza tym starał się wyczulić swój szósty zmysł. Próbował wybierać jeden wąski kierunek, który chciał skanować na znacznie większe odległości. Trudno było mu powiedzieć, jaki jest obecnie zasięg jego wyczuwania, ale chciał ciągle go poszerzać. Intuicyjne wybierał wyczuwanie w jednym, kierunku, gdyż poszerzenie zasięgu dokoła wydawało mu się zdecydowanie trudniejsze. Tutaj wolał zastosować metodę małych kroków.
W tym czasie zaliczył również kilka sesji treningowych chodzenia w powietrzu. Nie robił jakiś udziwnień, aczkolwiek starał się chodzić coraz dynamiczniej np. wykonywał podskoki "z powietrza" i lądował w tym samym miejscu. Umiejętność ta była o tyle istotne bo zauważał, że co raz więcej spotyka przypadków kiedy jest to niezbędne. Gdyby np. walka z Kougyoku nie zakończyła się tak szybko to miałby zdecydowanie problemy. Latając w powietrzu miała niewątpliwą przewagę. Tanace coś się wydawało, że przyjdzie mu spotykać coraz większą liczbę przeciwników, którzy będą posiadali tą zdolność. Poza tym, nie musiałby prosić smoczycy, ani nikogo innego o pomoc w przeprawieniu się przez morze by dostać się na wyspę trzygłowego węża.
Nie zaprzestał również swoich medytacji, które należały do jego codzienności. Starał się przechodzić no coraz kolejne poziomy percepcji. Próbował zauważać/ odczuwać coraz więcej szczegółów rzeczywistości, która go otacza, a które do tej pory były dla niego nieznane.
Dużo czasu poświecił również na rozmyślaniu. O tym, co przyniesie przyszłość, o swoich kolejnych posunięciach. Pytał Kamagami co ona o tym myśli. Chciał się dowiedzieć czy popiera jego chęć powrotu do Gotei. Czy może uważa to za szaleństwo.

Poza opowiadaniem informacji na temat różnych czynności survivalowych Tanaka raczej również nie zagadywał Kougyoku. Przyjął postawę cierpliwego nauczyciela odpowiadając i rozjaśniając wszelkie niejasności o ile oczywiście był w stanie. Czasem mogłoby mu się zdarzyć zapytać czy podoba jej się w Soul Society, czy może ewentualnie spytać o jakieś jej historię z podróży po Takamagaharze. Chociaż najbardziej zaciekawiony był tym, czy Kougyoku potrafi przeobrazić się w smoka. O co w sumie w końcu zapytał. Ponadto poruszył temat trasy do 78 okręgu. Chciał ominąć „główne wybrzeże” gdyż według map znajdował się tam posterunek shinigami. Dlatego zaproponował aby udać nad morzę do punktu oddalonego o kilka kilometrów i żeby stamtąd spróbować dotrzeć do 79 okręgu. Zapytał smoczycy czy może liczyć na ewentualną „podwózkę”.

Tak szybko minął miesiąc, może nawet dłużej. W każdym razie nadeszła pora aby ruszyć znowu w drogę. Miał nadzieję, że Kougyoku przez ten czas nie wynudziła się z nim zbytnio i nabrała umiejętności, które chciała opanować. W sumie było to miłe doświadczenie robić za nauczyciela. Może warto będzie kiedyś to jeszcze powtórzyć. Póki co nie miał na to czasu, a przynajmniej na zostanie w jednym miejscu i musiał się udać do 79 okręgu.

[+1 zręczność, +1 reiatsu]

1452

Trochę czuł rozczarowanie względem smoczycy. Spodziewał się, że ta bardziej będzie zainteresowana nauką. Aczkolwiek zdał sobie sprawę, że po prostu nie każdy miał takie zacięcie jak on żeby zawsze dawać z siebie sto procent. Grunt, że jednak trochę informacji przyjęła i ten czas, który jej poświęcił nie poszedł zupełnie na zmarnowanie. Cieszyła go natomiast karność kobiety. Ani razu jednak nie złamała zakazu używania reiatsu, nawet gdy chciała mu zaprezentować swoje smocze atrybuty to w porę się opamiętała. Niczego nie musiała mu udowadniać, wierzył jej na słowo, choć skłamałby gdyby powiedział, że nie był tym zaciekawiony. Kontynuując podróż powiedział, że jeśli ma chęć to mogą jeszcze poćwiczyć jej walkę mieczem. Ten miesiąc to było za mało czasu aby zrobić znaczący progres, aczkolwiek gdyby kontynuowali to może rezultaty okazały się lepsze. Trudno mu było to jednoznacznie ocenić, w końcu nie miał doświadczenia w trenowaniu innych.
Co do Kamagami to był nieco zaskoczony. Spodziewał się, że ta poprze propozycję Yuudaia związaną z powrotem do Seireitei. Nie spodziewał się, że w pewnym sensie będzie podważać jego słowa. To też dało mu jeszcze więcej do myślenia. W związku z tym, zapytał wprost czy wątpi w intencje Yuudaia i czy to możliwe jej zdaniem by Kuchiki widział w Tanace wroga i specjalnie podpuszczał go by oddał się w ręce Gotei. Osobiście trudno mu było w coś takiego uwierzyć, ale obiektywnie na to patrząc, było to prawdopodobne.
Krajobraz zmieniał się bardzo dynamicznie, nie spodziewał się, że gdzieś w Soul Society zima może być tak łagodna. Zastanawiało go czy w takim wypadku lato jest tu tak upalne, czy może jednak pogoda tutaj przez cały rok jest na stabilnym poziomie. Długo jednak o tym nie myślał, gdy zaczął dostrzegać ludzi tutaj żyjących. Było to niepokojące, a raczej smutne jak bardzo byli zaniedbani i prymitywni. Te wioski i ludzie byli tak dzicy, że miał wątpliwości czy potrafią w ogóle mówić. Nie zdziwiłby się, gdyby nigdy na oczy nie widzieli żadnego shinigami. Zapewne ci nigdy nie zapuszczali się w te strony. Swoją drogą albo Tanace udało się wyprowadzić bogów śmierci w pole, bądź Ci w ogóle nie ruszyli jego śladem. Być może od razu skierowali się na południe i czekali na niego. Jednak po miesiącu zwłoki, wątpliwe było aby dalej się na niego zasadzali, a szczególnie ktoś taki jak kapitan. Trudno mu było sobie wyobrazić, żeby osoba takiego pokroju przez miesiąc czekała na takim zadupiu, z pewnością miała lepsze rzeczy do roboty.
W końcu dotarli do morza, trzeba było przyznać, że było spektakularne. Nie mógł sobie pozwolić aby się zbytnio zatrzymywać i podziwiać. Musial ruszać dalej na poszukiwanie kogoś, kto może mu powiedzieć, na której wyspie swoje leże ma Yaburatayume. Z resztą ten widok jeszcze wiele dni będzie im towarzyszył. Ruszyli więc w stronę posterunku shinigami na wybrzeżu, liczył że im bliżej niego będą, tym bardziej cywilizowane dusze znajdą, które będą mogli zapytać o drogę. Biorąc pod uwagę jaka była tutaj bieda, to za jedzenie powinien otrzymać pożądane informacje. Oczywiście, nie miał zamiaru za blisko podchodzić do siedziby shinigami i cały czas cyklicznie skanował teren w poszukiwaniu nieznanych źródeł reiatsu. Jesli chodzi o drogę w stronę posterunku to chciał wycofać się z plaży, gdyż idąc wybrzeżem byli łatwym celem do zauważenia.

[+1 zręczność, inteligencja, reiatsu]

1453

Mijając kolejne wioski coraz bardziej zaczynał podzielać obawy Kamagami odnośnie szukania pomocy u trójgłowego wężowego yokai. Co za "opiekun" pozwala aby jego poplecznicy żyli w takich warunkach i by doprowadzali się do takiego stanu. Tanaka zastanawiał się czy w ogóle to może wpływ Yaburatayume nie stał za tym wszystkim. Diametralnie różniło się to od tego co widział u wiernych Chikaze, czy choćby Raimei'a. Póki co jednak nie miał żadnych innych alternatyw, a było to pierwsze bóstwo, które faktycznie swoimi umiejętnościami mogło coś zdziałać z jego sprawami. Nie mógł tak po prostu z tego zrezygnować. Tym bardziej, że miał wrażenie, że nigdy nie znajdzie idealnego rozwiązania, a może lepiej powiedzieć -  odpowiedniej osoby, od której nie będzie miał obiekcji by otrzymać pomoc. Podzielał również niechęć Kougyoku i najlepiej by było szybko załatwić temat i się stąd zabrać.
W końcu jednak dotarli do osoby, która diametralnie różniła się od reszty miejscowych. Mógł normalnie porozmawiać i uzyskać pare informacji.
- To dlatego miejscowi tutaj są albo apatycznie, albo dzicy? "Stracili" umysły próbując na własną rękę szukać kontaktu z Yaburatayume? Czy może jest inny czynnik, które odpowiada za ich zachowanie?- Yuzu również zastanawiał się nad tą opcją. Wydawało mu się, że miał na tyle silną psychikę by nie oszaleć i mieć szansę skontaktować się z yokai. Może nawet by to mu zaimponowało. O ile faktycznie silna psychika miała tutaj jakieś znaczenie. - Czym jest ten lustrzany labirynt?- Postanowił zdobyć parę informacji by ewentualnie rozważyć tę opcję.
- Nie bardzo lubię się z shinigami, więc wolałbym się do nich udać jedynie w ostateczności. W związku z tym, chciałbym się dowiedzieć w czym gustuje wielki Yaburatayume. - Od razu dał do zrozumienia, że ostatnia opcja nie bardzo jest mu na rękę. Dlatego drążył kwestię odnośnie ofiary. To co usłyszał, w żaden sposób nie rozwiązało sprawy. Nie posiadał córki, a nawet jeśli by miał to nigdy nie złożyłby swojego dziecka w ofierze jakiemuś bóstwu. Makisuke chyba zauważył jego nietęgą minę i zaraz powiedział o jeszcze jednej opcji, która brzmiała chyba najbardziej "znośnie". Miał oddać swoje marzenia senne. Co prawda mógł potem przez jakiś czas czuć się nieswojo, ale starzec zapewniał, że po jakimś okresie wszystko powinno wrócić do normy. Jeśli jego sny zostałyby pozytywnie ocenione to miałby szansę na kontakt z yokai. Chyba należało z tego skorzystać, jeśli się nie uda to będzie trzeba spróbować innych rozwiązań. Oczywiście brał pod uwagę, że może zostać oszukany i ta mikstura mogła być jakąś trucizną. Wierzył jednak w swoje ciało i to, że gdyby podano mu truciznę to jego organizm ją zwalczy.- Zgoda, spróbuję przejść test snu. Czy posiadasz ten wywar, o którym wspominałeś? - Jeśli odpowiedź będzie twierdząca to nie pozostanie nic innego jak tego spróbować. Wcześniej zapyta o dokładne wskazówki co i jak powinien zrobić by ostatecznie się do nich zastosować, wypić wywar i położyć się przy idolu Yaburatayume. Wcześniej jednak poprosi Kougyoku żeby ta czuwała przy nim do momentu aż się obudzi.

1484

Wrócili do Soul Society. Mimo, że nie było ich raptem chwilę to miał wrażenie jakby minęło szmat czasu. Yaburetayume nie próżnował, tylko od razu wszem i wobec ogłosił swoje wielkie zwycięstwo. Także gdy dotarli do wioski to czekali już na nich wierni wężowego kami. Dziwnie się czul, gdy tak wszyscy przed nim klękali. Poza tym znowu znalazł się na świeczniku, kiedy mu na tym nie zależało.
Miedziany dalej próbował go przeciągnąć na swoją stronę, ale Tanaka nie miał zamiaru zmieniać zdania.
- Może kiedyś tutaj wrócę, gdy okaże się, że nie jestem w stanie zrealizować swojej misji. - Powiedział to bardziej na wyrost, gdyż nie miał zamiaru się poddawać jakkolwiek źle by nie było. Poza tym nie pragnął być bohaterem, chciał jedynie wykonywać to co do niego należało.
Yokai był w dobry humorze, może warto było to wykorzystać i jeszcze pociągnąć go trochę za język, gdyż właśnie powiedział coś ciekawego. - Skąd masz przeświadczenie, że spiczaste uczy są gwarantem wielkich rzeczy?- Może kryła się za tym jakaś ciekawa historia, którą mógłby mu zdradzić?
- Najpierw muszę z nią porozmawiać. Daj nam chwilkę- Po tym ruszył w stronę Kougyoku i zabrał ją na bok.- Ale się szumu narobiło... Mam nadzieję, że shinigami nie dowiedzą się o tym zbyt szybko. W każdym razie Yaburetayume wywiązał się z umowy. To również tyczy się Ciebie. Możesz się udać gdzie zapragniesz, podejrzewam że może Cię przenieść wszędzie. - W sumie był ciekaw jej decyzji. Czy dalej pragnęła wrócić do Takamagahary, czy może jednak zmieniła zdanie.

1485

Czyżby ta wiedźma już w czasie poczęcia wiedziała, że Tanaka będzie wcieleniem Yuudaia? To wydawało się wręcz niemożliwe. Czy może jednak wyczuła tylko innera, którego zaszczepił mu Aiba? Jeśli tak, to dlaczego tylko on otrzymał spiczaste uszy z młodych vizardów Bellato? To chyba wskazywało, że jednak potrafiła wyczuć jakimś cudem cząstkę Reio ukrytą w jego duszy, ale wydawało się to nieprawdopodobne. Poza tymi rewelacjami, otrzymał jeszcze strzępki informacji związane z yokai. Wyglądało na to, że również u nich występowała pewnego rodzaju hierarchia. Na ich czele stał ktoś imieniem Nurarihyona. Musiał być naprawdę potężny, jeśli ktoś taki jak Yaburetayume był nazwany "ulubieńcem". Poza tym, pewnie dobrze dogadałby się z Karasem - tak jak on lubił podglądać życie innych.
- Mam nadzieję, że nie jest to jakiegoś rodzaju klątwa, już za dużo tego wszystkiego się do mnie lepi. - Oby to skończyło się jedynie na spiczastych uszach...
Wyglądało na to, że Smoczyca nie miała zamiaru jednak zostawać w Świecie Dusz. Może to i lepiej, znając szczęście Tanaki, to mógłby ściągnąć na nią jakieś kłopoty. Dłużej jednak nie mógł się nad tym zastanawiać, gdyż ogarnęła go straszliwa niemoc i coś dziwnego zaczęła się dziać z jego ciałem. Nawet bez potwierdzenia węża, domyślił się że to przez jad. Szczerze, to nie spodziewał się aż takiego nagłego "kopnięcia". Jego samopoczucie było tutaj najmniejszym problemem, gorsze było to że jego reiatsu stało się strasznie niestabilne.
- Można powiedzieć, że moją duszę toczy choroba. To co się teraz ze mną dzieje jest wynikiem podania leku, który ma mnie wyleczyć - starał się jej wyjaśnić to na spokojnie. Nie było to łatwe... Nie pamiętał kiedy ostatnio jego ciało trawiła gorączka, naprawdę nie było to miłe uczucie... Ale musiał to przetrwać. Starał się stanąć o własnych siłach.
- Dam radę, gorsze rzeczy znosiło moje ciało. Poza tym to tylko kilka dni... Jak mniemam, gdy klątwa zostanie zneutralizowana drugą dawką jadu to powinienem się lepiej poczuć, prawda? - Starał się trochę stonować słowa, które wypowiedział wąż ale i potwierdzić swoje przypuszczenia. Bywał już w znacznie gorszym stanie jak wtedy gdy eksperymentował na nim Atso doprowadzając jego organizm do ruiny.
- Muszę w takim wypadku jak najszybciej udać się na jakieś odludzie. Nie chcę skrzywdzić zwykłych dusz moim reiatsu... Ty natomiast ruszaj do Takamagahary - zwrócił się do Kouygoku. - Możesz prędko nie otrzymać takiej szansy.

1486

Oby wtedy lepiej się poczuł, gdyż inner z pewnością będzie chciał wykorzystać tą okazje - z pewnością zdawał sobie sprawę z tego co się święci i nie miał nic do stracenia. To, że będzie musiał pocierpieć to niewielka niedogodność, trochę gorzej że musiało to zająć dość długo, a na dodatek nie wiedział dokładnie ile. Yuzu nie lubił marnować czasu, a prawdopodobnie ten okres będzie musiał całkowicie poświęcić na dojście do siebie... No trudno się mówi, musiał to przeczekać.
- Nie, nie powinnaś tutaj zostawać jeśli tylko ja miałbym być tego powodem...- Zaczął intensywnie myśleć ( na ile był w stanie) o jej propozycji. Takamagahara... Nie znał tego świata, ponoć był nieprzewidywalny więc nie wiedział, czy się tam odnajdzie, szczególnie teraz gdy jest osłabiony... Z drugiej strony teraz w Soul Society też mógłby mieć z tego powodu problemy. Cały czas istniała groźba pochwycenia przez shinigami, a teraz ani nie był w stanie się bronić, ani ukryć gdyż jego energia szalała. Musiałby polegać na Kougyoku i naraziłby ją na konflikt z bogami śmierci do czego nie chciał dopuścić... - Może udanie się do Takamagahary to nie jest taki zły pomysł... - Co prawda nie wiedział jak potem miałby stamtąd wrócić, ale jeśli uda się smoczycy wrócić do domu to powinien być tam ktoś kto go odeśle gdy dojdzie do siebie. - Niech więc tak będzie. Wskaż zatem kierunek gdzie mamy się udać.- W tym momencie oddał się całkowicie opiece czerwonowłosej. Zabierze ze sobą cały swój dobytek i uda się do Takamagahary...