Kryjówka Kuyoshi

Jaskinia jest niemal kompletnie spowita w ciemnościach. Tu i ówdzie rozwieszone lampy pozywają dostrzec jedynie kontury postaci i tuneli. Ale nie wszystkie kotarze są oświetlone. Główny spiralny tunel ciągnie się w głąb, z bocznymi odnogami prowadzącymi do niewielkich jam lub rozwidlającymi się sieć nieoświetlonych tuneli. W części z nich zapieczętowane w Bakodu leżały powiązane Hollowy. Ściany tuneli i jam pokryte są dziwnymi symbolami i geometrycznymi wzorami, wszystkie z zaschniętej już krwi. Na samym dnie jaskini, na końcu głównego tunelu, znajduje się komnata w której zorganizowano prowizoryczne (w porównaniu do tego w Gotei), laboratorium badawcze.

Mesher został wyzwolony z więzów. Choć ciężko mu określić ile czasu minęło lub jak tu trafił. Szybki rzut oka pozwolił rozeznać się w przestrzeni. Znajdował się w jakiejś jamie, z jednym wejściem w którego progu stała ta czarna postać która go tu sprowadziła. Obok niego leżały sparaliżowane strachem trzy dusze najpewniej rodziny. Matka, Ojciec i ich dziecko. Wszyscy troje mieli ręce za plecami, trzymane jakąś niewidzialną siłą. W przerażeniu leżeli obok siebie. Jama w której się znajdował była bardzo duża, i dosyć gładka. Na ścianach wymazane krwią były napisy w nieznanym mu języku. Brak było stalaktytów czy stalagmitów. Na kamiennym podłożu znajdowała się trochę luźnych skał. Poza nim znajdowały się tu jeszcze 2 Hollowy przyczajone pod ścianami i, co ciekawe, trzy dusze. Sparaliżowane strachem leżały u wejścia do jaskini z rękami założonymi za plecami Podobny do węża, dość spory, zwinięty leżał w jednym końcu pieczary. Drugi czteroręki osiłek, znacznie jednak mniejszy od Meshera miał jedyne 2 metry. W czasie gdy orientował się w swoim otoczeniu u wyjścia z groty wyrosła kamienna ściana zamykając trzy Hollowy i dusze.
Pierwszy z swojego kąta wyszedł czteroręki.
-Hej, nowy. jeśli chcesz przeżyć bierz dusze i chodź do mnie. Dwie dla mnie jedna dla ciebie.
Mówiąc to spoglądał ukosem na wężowego. Który na dźwięk tych słów zasyczał wściekle.

Mesher postanowił oddać pole przeciwnikowi, aby sprawdzić co ten potrafi. Decyzja okazała się niezbyt dobra, bo Hollow nawet nie pamięta co stało się chwile później. Ot, po prostu nagłe odcięcie zasilania, czarno przed oczami. Nawet nie zdążył pomyśleć czy tak właśnie się umiera. Tym bardziej nie miał czasu zastanawiać się nad tym czemu wszyscy nagle są od niego znacznie szybsi.

Czas jednak mijał, a nieświadomy tego Goliat wreszcie się przebudził. W całkowicie nowym miejscu, które jednak miało wiele cech starego świata. Czyli chyba nie umarł. Jaskinia wyglądała jakby była większą wersją wielu skał, które w Hueco Mundo można było spotkać. Znajdujące się tutaj stwory również wskazywały na pozostanie w tym samym świecie. Wielkolud nie był jednak zbytnio rozmyślny, a dociekanie prawdy jakąś dokładną analizą raczej nie leżało w jego naturze. Nawet gdyby próbował, zapewne zajęłoby mu to wieki. To co jednak dostrzegł całkiem szybko i na czym skupił swoją uwagę to smaczne dusze. Trzy ładne okazy gotowe by je zjeść. Zanim jednak zrobił w ich stronę krok, inny z Pustych postanowił się odezwać. Zaproponował podzielenie się zdobyczą.

-M...O...J...E...- Powiedział, przecząco kiwając głową. Nie będzie mu jakiś malec dyktował warunków, tym bardziej tak niesprawiedliwych. Jeśli będzie chciał dostać chociaż jedną duszę, to czteroręki będzie musiał przekonać do tego Meshera. A do tego kolosa przemawiał tylko jeden argument. Argument siły.

Wściekły syk wężowego rozległ się po jaskini, a on sam powoli rozprężał ciało wypełzając z swojego kąta.  Podobnie czteroręki ruszył w stronę Meshera. Raczej nie byli sojusznikami, wężowy i czteroręki spoglądali na siebie, podejrzliwie, ale głód obu pchał w stronę Meshera, obok którego leżały bezbronne ofiary. Nawet gdyby miały swobodę ruchu nie miały szans uciec czy zawalczyć o przetrwanie. Człowiek pewnie by zemdlał, one musiały być świadkami tego co nieuchronnie się z nimi stanie. Pozostawało tylko pytanie czyją pożywką będą.

Czteroręki, wężowy i Mesher byli w równych odległościach względem siebie, tworząc niejako trójkąt. Każdy miał dostęp do każdego, ale nikt tez nie wyrywał się z pierwszym ruchem. Mesher miał jednak przewagę, dusze zaraz przy sobie.
-Grrr... starczy imbecylu. Daj mi cześć i skopmy dupę temu dzikusowi. Więcej będzie dla nas.
Kły wężowego zalśniły zielonkawą barwą gdy uwolnił do nich jad, zapewne szykując się do walki.

Czteroręki był zdecydowanie z tych inteligentniejszych, ale tym bardziej ciężko było by mu zaufać. Wężowy, poza sykiem nie dobył z siebie słowa. Widać było ze zainteresowany jest tylko pokarmem. Z drugiej strony, jeśli zachowa wszystko dla siebie, obaj pchani głodem z pewnością go zaatakują.

Konflikt o pożywienie musiał doprowadzić do tego momentu. Trzy dusze to zdecydowanie zbyt łakomy kąsek, aby w takiej chwili po prostu odpuścić. Pierwszy krok został już zrobiony, Mesher zaznaczył swoją pozycję, jasno dając do zrozumienia, że jakikolwiek sprzeciw doprowadzi do walki. Pozostali dwaj nie odpuścili, wręcz przeciwnie. Zęby Wężowego zaczęły mienić się zielonym kolorek, co jasno wskazywało na chęć zaatakowania. Tego co się zaraz stanie, oni obaj będą winni, a wielkolud wiedział, że dodatkowo będą tego bardzo żałować.

Goliat zaczynał z przewagą pozycji, to po jego stronie znajdują się obie dusze. Wiedział, że to on zostanie zaatakowany, a w obliczu przewagi liczebnej i ewentualnych podstępów nie było co czekać. Drobny kawałek pancerza na karku Meshera momentalnie rozrósł się na całe plecy i tors, pokrywając go solidną zbroją. Jednocześnie zrobił krok w stronę przeciwników, pomiędzy nich, aby znaleźli się w zasięgu jego ramion. Chciał ich zepchnąć do tyłu, aby musieli się bronić przed jego atakami. W przypadku gdyby bardziej się rozdzielili, Goliat cofa się do tyłu, aby bronić dusz.

PR -14

Soczyste przekleństwo dobyło się z ust czwororękiego gdy zobaczył pancerz porastający goliata. Zaczął się wycofywać oddając pole wężowemu i nowo przybyłemu Mesherowi. Albo udało się go przepłoszyć albo tylko odsunąć konfrontację w czasie. Wciąż mógł czekać na okazję do ataku. Drugi przeciwnik był o wiele bardziej podobny do Meshera i cechował się podobnym prostolinijnym tokiem myślenia. Jeśli czegoś chce, to o to walczy.

Podniósł zwinął swój tors, jak bobra spinając dolne partie ciała do szybkiego ataku. by jednym wyskokiem skrócić cały dystans. i zdać cios. Mesher zajął pozycję jaka chciał, był w zasięgu ataku ale i mógł zaatakować jednego z przeciwników. Mierzyli się spojrzeniami próbując odstraszyć, narzucić swoją dominację. Żaden jednak nie odpuszczał. Czteroręki wycofał się zupełnie, w dalszy kat jaskini czekając na efekt konfrontacji.

Mały pokaz siły wystarczył, aby całkowicie jeden z przeciwników odpuścił. Doskonale, prostsza droga do zwycięstwa, nie trzeba będzie przejmować się dwoma na raz. Nie było jednak jasne, czy jest to jedynie sztuczka, którą czteroręki chciał użyć, aby przeczekać pojedynek i wkroczyć na jego końcu. Zostanie mu wtedy tylko jeden cel, zapewne osłabiony. Goliat jednak nie myślał o takich taktykach, to urągałoby jego potędze i sile. Jeśli ktoś chce coś udowodnić, musi to zrobić własnoręcznie.

Mesher natychmiast przeszedł do ataku, ponownie wykorzystując swoje długie ramiona jakby były maczugami. Wyprowadzał kolejne uderzenia z góry oraz z dołu, próbując odpowiednio wbić przeciwnika w ziemię, bądź odepchnąć do tyłu. Każdy atak, który był w niego wymierzony starał się przyjmować na pancerz, na długo powinien wystarczyć, a wężowy nie wydawał się specjalnie trudnym przeciwnikiem. Chociaż ostatnio wielu malutkich wykazywało się dziwnymi umiejętnościami. Ciekawe czym jeszcze zaskoczy go ten oponent.

Pierwszy cios spadał na przeciwnika gdy ten popisał się swoja szybkością. Wyprowadził szybką kontrę atakując najbliższy sobie cel, ramię którym Mesher zamierzał zaatakować. Goliat nie miał nawet chwili na reakcję, szczęśliwie kły nie przebiły pancerze na ręce która chwile później uderzyła z pełnym impetem w grunt wyrzucając do góry odpryski skalne. Wąż wciąż podtrzymując uścisk swoich szczęk oplótł się wokół ramienia próbując je mizdrzyć. Ból jaki się pojawił był jednak powierzchowny. Gdy padło drugie uderzenie Mesher z satysfakcją poczuł że oponent przyjął pełen impet uderzenia. Jak przypalony ogniem uskoczył przed trzecim ciosem unikając go zupełnie i zwiększając dystans. Czteroręki przyglądał się walce z boku. Na pancerzu ramienia pojawiło się pęknięcie, jednak spełnił on swoje zadanie.

Tak jak należało się spodziewać po tak małym i podejrzanym przeciwniku, posłużył się on podstępem zamiast wybrać otwartą walkę. Wężowy wykorzystał swoją przewagę szybkości, wyprowadzając swój atak zanim jeszcze Goliat wykonał swój zamach. Szybko jednał pożałował próby zmiażdżenia, bo musiał w ten sposób wystawić się na atak, bardzo solidny atak. To wystarczyło, aby musiał odpuścić i wycofać się do tyłu.

A skoro odpuścił, to znaczy, że Mesher okazał się zwycięzcą tego pojedynku. Wiedział jednak, że tak byłoby jedynie wtedy, gdyby wszyscy przestrzegali reguł walki. Tak się jednak składało, że Ci tutaj niekoniecznie muszą i chcą takie zasady wyznawać. Goliat zbliżył się delikatnie w stronę dusz, nadal będąc obróconym w stronę przeciwników. Kilka razy tupnął też nogą mocniej w ziemię, dodatkowo podkreślając swoją dominację.

Wężowy miał problem by pogodzić się z przegraną. Odgrażał się szczerząc kły ale nie postępował do przodu. Jego złość i frustracja z przegranej osłabiła chyba jego czujność. Czteroręki teraz zwrócił się ku przegranemu i powoli, posuwając się nisko i przy ścianie, zaczął skracać dystans do osłabionego i skupionego na innym przeciwniku węża. Prawdopodobnie nie mogąc rywalizować o dusze spróbuje zaspokoić głód osłabionym Hollowem. Wydawało się więc że nie zaatakuje Meshera, przynajmniej nie teraz, i o ile wężowaty nie rzuci się oślepiony złością drugi raz, nikt nie odbierze mu zdobyczy.

Mesher swój pojedynek wygrał, więc nagroda przypada mu w całości. Wrócił się blisko dusz, i kosztował każdą z dusz po kolei. Nie było czasu na delektowanie się czy spokojne ich zjedzenie, trzeba to było zrobić możliwie jak najszybciej. Odzyskanie sił było teraz bowiem bardzo istotne. Znajdował się w zupełnie nowym miejscu, nadal mocno ranny po swoich ostatnich przygodach, a do tego mocno zużywał ostatnio swoje reiatsu, czy to do walki z wojownikiem w czerni, czy też teraz obecnie na rozbudowanie pancerza.

Całkowicie nie przejmował się tym, że Wężowy wkrótce zostanie zaatakowany. Co prawda nie pochwalał takiemu sposobowi podchodzenia do walk, jednak nie widział powodu aby ingerować. Silniejszy nawet w takiej sytuacji by sobie poradził, a jeśli jest słaby to nie zasługuje aby żyć. Goliat wciąż jednak pozostawał czujnym, gdyby miało dojść do walki będzie musiał stoczyć kolejny pojedynek ze zwycięzcą. Możliwość zjedzenia dwóch Pustych byłą bardzo kuszącą perspektywą.

Dusze usiłowały się wyrywać, jednak coś im to uniemożliwiało. jakby były związane, mimo że niczego nie było widać. Mesher szybko pożerał je wchłaniając ich energię. Do przetrwania, wegetacji, wystarczyła by jedna. Ten zapas energii przyda mu się jednak do zregenerowania sił po wcześniejszych walkach. niewykluczone też że czeka go niedługo kolejna.

W tym czasie czteroręki zbliżał się do wężowego szykując się do ataku z zaskoczenia. W pewnym momencie zatrzymał się i zaczął zbierać energię biorąc zamach prawymi rękoma, energia w nich kumulowana przybierała postać coraz gęstszego i szybszego wiru powietrza. To jednak dało się już wyczuć i zauważyć, Wężowy dostrzegł atak w ostatniej chwili przed uderzeniem czterorękiego i uskoczył znów wykorzystując swoją niezwykłą szybkość którą wcześniej też uprzedził atak Meshera. Uderzenie minęło go rzucając odłamkami skał o przeciwległą ścianę. Zaraz za pierwszym ciosem napastnik ruszył do szarży z małej odległości. Gdyby nie fakt że wąż zrobił unik zwiększając dystans już by wszedł w zwarcie. Tak jednak wystawił się na kontrę którą było splunięcie jadem.
-AAargh!
Ryk bólu gdy jad trafił w twarz czterorękiego oślepiając go. Wężowy był jednak już osłabiony ciosami od Meshera i zamiast przejść od razu do kontrofensywy wahał się. Pozostając w pewnej odległości zdecydował się na wymierzenie kilku ciosów ogonem. Mimo ze nie obronione nie zdawały się być przesadnie silne. Oślepiony, ale wciąż na nogach, czteroręki szarżuje na ślepo przed siebie. Obrona przed tak rozpaczliwym atakiem była prosta, kły jadowe zatopiły się w oślepionym przeciwniku paraliżując go. Zwycięzca mógł teraz pożreć swoją ofiarę.

W tym czasie Mesher skończył pożerać ostatnia duszę przyglądając się walce toczącej się nieopodal. Przynajmniej przez jakiś czas ciążący mu wiecznie głód będzie do zniesienia.

Podstępny atak okazał się słabszy. Jak zwykle Mesher miał rację, tylko słabi stosują takie metody i nawet przy ich pomocy nie są w stanie nic osiągnąć. Skumulowany atak reiatsu okazał się nietrafiony, wężowy swoją szybkością bez większych problemów ominął to. Cofnięcie pozwoliło mu także uniknąć następnej szarży, co wystawiło czterorękiego na atak. To wystarczyło aby ten wykorzystał swój jad, który skutecznie oślepił Hollowa, sprawę dokończył ogonem oraz ostatnim ugryzieniem ostatecznie paraliżując podstępnego przeciwnika.

Goliat nie mógł takiej okazji przepuścić, kończąc swój posiłek, zrobił ponownie krok naprzód, oczekując od wężowego, że podda mu się, podobnie jak poprzednio. Co prawda nie chciał go z miejsca atakować, dał mu ponowny wybór. Albo podzieli się większością swojej zdobyczy albo podzieli jej los. Mogliby nawet stworzyć zgrany duet. Pusty, który chce się rozwijać i ewoluować musi zbierać pod swoją komendą słabszych aby nimi rządzić. Jeśli wężowy zechce przystać teraz na współpracę, będzie mógł w przyszłości liczyć na możliwość podróżowania z wielkoludem.

Wężowy pochłaniał ofiarę łapczywie. Jego paszcza rozszerzała się nieproporcjonalnie, zdawało się że nawet sama maska nie jest jednolita tylko łamie się w trzy części jeszcze bardziej poszerzając paszczę. Widać było że chce go połknąć w całości. Gdy jednak dostrzegł zbliżającego się Meshera w połowie posiłku nie mógł kontynuować wystawiony na atak. Zacisną szczęki odgryzając tyle ile zdołał i bez zwłoki oddalił się uznając dominacje silniejszego. Wyraźnie jednak nie był zadowolony z przerwanego posiłku.

Rozsądne podejście, choć zabranie swojej części bez pozwolenia silniejszego nie spotkało się z miłym odbiorem przez Meshera. Tupnął nogą, na znak, że to on tutaj o takich rzeczach powinien decydować. Nawet jeśli planował dokładnie taką część oddać, to samowolka powinna zostać ukrócona. Był to jednak pierwszy taki wybryk, a że Goliat planuje zbudować małą armię, musi ostrożniej do tego podchodzić. Inaczej szybciej by zabijał podwładnych niż ich zbierał. Zabrał się wreszcie za zjedzenie swojej części czterorękiego a następnie zaczął rozglądać się. Trzeba było się dowiedzieć gdzie aktualnie się znajduje. Rozmowa z wężowym raczej nie wchodziła w grę, wielkolud nie lubił rozmawiać, a tym bardziej prowadzenie długotrwałego dialogu strasznie go męczyło i złościło.

//Opisz proszę czas spędzony w zamknięciu i jak rozwijała się dynamika relacji między dwoma Hollowami na małej przestrzeni, w miarę gdy głód rośnie z dnia na dzień. Możesz opisać starcie jeśli do niego dojdzie. Minie prawie tydzień nim przejście zostanie znowu otwarte. Do tego czasu regenerujesz pełnie PŻ i PR.

Czas mijał bardzo powoli, o ile Puści dość często musieli się przyzwyczajać do długich podróży, oczekiwania na ofiarę czy stosować innego rodzaju metody pozwalające nieco "wyłączyć" swoją świadomość, tak w tym przypadku było to praktycznie niemożliwe. Dwie chodzące maszyny do zabijania zamknięte w małej przestrzeni. Każdy z nich musiał być ciągle bardzo uważny na zachowanie drugiego i pilnować, aby ten nie wykorzystał momenty nieuwagi swojego kolegi.

Z początku sytuacja wydawała się dość prosta. Mesherowi zależało na pozyskaniu podwładnego, zaś wężowy nie miał zamiaru powtarzać poprzedniego pojedynku w którym bardzo ucierpiał. To jednak były tylko chłodne kalkulacje i zdroworozsądkowe podejście. Takie podejście stanowiło jednak pewien problem. Pozostawieni sami sobie, bez dostępu do kolejnych dusz czy innych, słabszych Pustych, bardzo szybko zaczęli odczuwać głód. Ich spokojne zachowania i nawet zachowanie, które można było uznać za ignorowanie bardzo szybko przerodziło się w pewnego rodzaju podchody. Mesher chodził sobie wkoło, bardzo blisko wejście, które zamknęło się już jakiś czas temu. Wężowy postanowił chyba nieco z tego skorzystać, bardzo ostrożnie zbliżając się do wielkoluda. Ten poczuł, że coś się święci dosłownie w ostatniej chwili. Instynkt zadziałał samoczynnie, wyczuwając zagrożenie i szykując się do nadchodzącej walki. Atakujący natychmiastowo zrezygnował z ataku, wiedząc, że niesie ona za sobą zbyt duże ryzyko. Takich sytuacji było jednak całkiem sporo, a Goliat z każdą kolejną coraz bardziej żałował, że podjął taką a nie inną decyzję. Nie dość, że musiał pilnować, aby nie zostać zaatakowanym, to w głowie toczył walkę sam ze sobą. Głód, który go toczył był ogromny. Mimo zjedzenia kilku dusz, a nawet dość sporego kawałka innego Pustego, wciąż czuł pustkę, która powiększała się z każdą kolejną upływającą chwilą. Doprowadziło do nawet do pewnego dziwnego wydarzenia. Uzewnętrznienie głodu stało się właściwie widoczne, gdyby Mesher bez żadnego innego powodu, po prostu zaczął uderzać w ziemię i okoliczne skały. Walka z własnym instynktem była dla niego niesamowicie trudna do przezwyciężenia, jednak wiedział, że jest to właściwa droga do własnego rozwoju. Jeśli w tym momencie polegnie, już na zawsze zostanie tylko zwyczajnym wielkoludem.

Uspokoił się. Nie wiedział ile czasu minęło, ile szkód wyrządził, ani co stało się z wężowym. Mesher po prostu usiadł, upierając się plecami o ścianę. Był w stanie przezwyciężyć to stadium, przynajmniej w takiej chwili i przez ten okres czasu. Nie wiedział, czy w kolejnym takim ataku głodu będzie w stanie to powtórzyć, liczył jednak, że do tego czasu przejście zostanie otwarte. Problemem wciąż pozostawało określenie mijającego czasu. Na pustyni było to bardzo trudne, w takiej jamie właściwie niemożliwe. Hollowy same z siebie dodatkowo nie przykładały do takich rzeczy zbyt dużej uwagi, zwykle posługując się własnym brzuchem jako swoistym zegarem. Im bardziej doskwierał mu głód, tym więcej czasu minęło. Dość prosta metoda, ale dla tak "wybitnego" myśliciela jak Mesher, wystarczająca. Po tym ataku agresji, spory pomiędzy dwójką zdawały się uspokoić. Wężowy kierowany strachem o własne życie, nawet pod groźbą ogromnego głodu, nie próbował już atakować. Wiedział, że skończyłby gorzej niż okoliczne skały w jego rozmiarze, które zostały po prostu starte na proch. W pewnym spokoju, względnie łagodnym, zwłaszcza jak na Pustych, starali się przeczekać.

[Psychika +1]

Czas mijał ale siła woli i dyscyplina pozwoliły Mesherowi wytrzymać. Podobnie drugi Hollow, mimo iż kilkukrotnie przymierzał się do ataku, nie dał zaślepić się głodowi. Teraz jednak głód stawał się potężniejszy z każdą godziną. Minął niemal tydzień od ostatniego posiłku. Oba Hollowy obserwowały się czujnie, jak bezpańskie psy zamknięte w klatce z których żaden nie chce zacząć walki pierwszy.

ściana się poruszyła. Zapadła się rozsypując w gruzy odsłaniając za sobą tunel. Czy to ten sam w którym poprzednio stała tamta postać? Ciężko powiedzieć, ale raczej tak. Czyżby ten dziwny czarownik wracał? Wężowy zjeżył się przygotowując do walki sycząc wprost w ciemne odmęty tunelu.

Nie był to jakoś fascynujący tydzień. Mesher bardzo chciał coś wreszcie rozwalić, coś zjeść i spojrzeć wreszcie w wiecznie ciemne niebo Hueco Mundo. Wyczekiwanie momentu aż drzwi się otworzą były dla niego prawdziwą katorgą. Walka z samym sobą potrafiła być gorsza od najcięższych pojedynków. Ale czy wyniósł coś z tego? Czy coś zyskał? Być może miał teraz możliwość pozyskać sojusznika, oby tylko ten chciał współpracować.

Wężowy był gotowy do walki. Wiedział, że coś nadchodzi. Czyżby tamten dziwny wojownik? Ponownie miał między nimi zacząć się pojedynek? Tym razem Mesher był gotowy. Wypoczęty, w całości zregenerował już swoje siły. Goliat stanął w podobnej odległości od wejścia co drugi Hollow. Jeśli mieli zawiązać współpracę, moment ten był idealny. Wspólna walka ku chwale Pustych. Bardzo wygłodniałych Pustych.

Postać pojawiła się ponownie. Ta sama zdeformowana gęba i ta sama dziwna woń reiatsu nie podobna do niczego innego. Oba Hollowy znajdowały się w mniej więcej podobnej odległości od tunelu, parę dobrych metrów. Skrócenie dystansu było możliwe ale jak Mesher zauważył podczas poprzedniego spotkania postać była od niego stanowczo szybsza. Może Drugi Hollow miałby szansę ale to tez nie było pewne.  Pojawiła się na skraju pola widoczności, ledwo wyłaniając się z ziemnego tunelu. Zdawało się że trzyma coś w prawej ręce. Widząc tylko dwójkę z trzech pozostawionych ostatnio hollowów westchnęła
-Cholera. W tym tempie nigdy nie uzbieram odpowiedniej ilości.
Mówiąc to zamachała się ręką napinając taśmy i wyrzucając przed siebie, do teraz nie widoczne 3 dusze rosłych mężczyzn. Wszyscy z pewnością byli za życia silni i sprawni fizycznie lecz oni jak poprzednie ofiary byli czymś skrępowani. Wężowy zaczął powoli podpełzać w ich kierunku, Mesher jednak miał przeczucie że coś tu nie gra. Postać. Po rzuceniu im ofiar nie oddalała się, stała i na coś czekała.

Połączenie siły wielkoluda i szybkości wężowego mogłoby pozwolić tej dwójce na większe szanse w walce z tym dziwnym wojownikiem. Każdy z nich osobno został już pokonany, bo to zapewne tak tutaj trafili. Byli jego więźniami, a na dodatek ten chyba nie był zbyt zadowolony z tego do czego tutaj doszło. Przyniósł jednak kilka dusz, a więc to za jego sprawką Mesher miał wcześniejszy posiłek.

Goliat jednak wyczuwał, albo chciał przeczuwać, że coś tutaj nie gra. Rzucił im dusze, jakby od niechcenia, a sam przy okazji nie ruszył się z miejsca. Wielkolud tupnął kilka razy nogą, chcąc dać do zrozumienia wężowemu by ten się zatrzymał, by nie wchodził dalej w tę potencjalną pułapkę. Liczył, że drugi Hollow po tak długim okresie współistnienia obok siebie, posłucha silniejszego.

Wężowy zbliżał się pchany głodem do ofiar, sygnał Meshera zwrócił jego uwagę, zatrzymał się jakby sprawdzając czy Wielkolud nie ma do niego pretensji i nie rości sobie prawa do pierwszeństwa posiłku. Ale Mesher wpatrzony był w postać. Nie chcąc ryzykować wężowy też się zatrzymał. Dziwny wojownik spojrzał najpierw na jednego potem na drugiego. O ile fizycznie nie był w stanie się uśmiechnąć ze względu na poszarpaną skórę i pozbawioną jej szczękę, można było odnieść wrażenie że mu się spodobało to co zobaczył.
-Dobrze, chociaż wasza dwójka się nie zabija
Wojownik postąpił kulka kroków na przód. Nie patrzył bezpośrednio na żadnego Hollowa, raczej omiatał pomieszczenie wzrokiem. Wciąż dzieliła ich spora odległość, no i pomiędzy nimi były te dusze. Za chwile przestąpi krawędź tunelu i postawi stopę w jaskini.

Wojownik, o bardzo szpetnym licu, zdawał się nie być ani trochę zainteresowany ponowną walką. Nie dość, że bardzo swobodnie się wypowiadał, to z entuzjazmem przyjął wiadomość o małej współpracy dwóch Pustych. W dodatku przyszedł z pewnym małym prezentem. Tyle wystarczyło, aby głód ostatecznie przezwyciężył jakikolwiek zdrowy rozsądek. Chcąc dorwać się do kolejnej soczystej duszy, Mesher ruszył prosto w tamtym kierunku. Tym razem jednak nie zapierał się na temat tego, że wszystko będzie należeć do niego. Wężowy miał bliżej, więc zapewne swoją część zdąży już skonsumować. Wielkolud nie przejmował się aktualnie nawet faktem jaka przypadnie mu część. Chciał tylko zjeść, z tyłu głowy wciąż zachowując fakt o potencjalnym sojuszu.

Od agresji, do tolerowania przeszła również chęć przebywania w okolicy wojownika. Skoro wcześniej załatwił mu jednego całkiem solidnego Hollowa do zjedzenia, drugiego do współpracy, a do tego był idealnym dostawcą wspaniałych dusz, których przecież w Hueco Mundo raczej próżno szukać. Przekonany o własnej wielkości oraz kierowany pychą, Mesher ustanowił się na lidera, któremu dwa pozostali będą usługiwać, czy to przez wykonywanie rozkazów, czy przynoszenie gotowych posiłków. Całkowicie chyba zapominając, albo ignorując sytuację w jakiej się znalazł oraz miejsce do którego został zabrany siłą.

Wężowy wyczekiwał na sygnał Meshera do ataku, przerzucając spojrzeniem między nim a wojownikiem który się zbliżał. Zasyczał wściekle ale nie ruszył do ataku. Wojownik wkroczył do jaskini na krok by jego pole widzenia omiotło całą jaskinię, stąd też wzniósł lewą rękę i bez słów czy gestów, nagle, wystrzelił z niej czerwoną strugę energii która uderzyła w jedną z ścian jaskini z miejsca tworząc otwór na metr szeroki i wysoki. Zaraz jest nad naruszone skały same z siebie zaczęły się osuwać i opadać. Otwór był stanowczo za mały na Meshera, Jego Komrat mógł się już jednak zmieścić. Co ciekawe jednak coś było za tym wyłomem druga jaskinia, sąsiednia do tej? Sądząc po grubości ścian Nawet Mesherowi przebicie się zajęło by parę dni. Kimkolwiek jest ten wojownik z pewnością jest silny. Coś poruszyło się ciemności za nowo powstałym wyłomem, a wojownik, nie odwracając się, zaczął się cofać z powrotem do tunelu.

Mesher już sądził, że sytuacja się uspokoiła. Wojownik miał spokojnie się wycofać, pozostawiając dusze do zjedzenia. Tak się jednak nie stało, a odziany w czerń zaczął nagle całkowicie przestawiać wnętrze jaskini. Czerwona struga energii uderzając w bardzo solidną ścianę zniszczyła spory jej kawałek. Jak się okazało powstało chyba coś w rodzaju przejścia, Goliat jednak nie skupił się zbyt dokładnie na tym, ponownie wracając wzrokiem do sprawcy całego zamieszania.

Szybko jednak zobaczył, że wojownik się cofa, a dodatkowo coś ponownie kazało wielkoludowi się odwrócić. Wyczuł jakieś zagrożenie, natychmiastowo będąc gotowym do walki. Ustawił się bokiem, zarówno do wyłomu, jak i wojownika. Nie mógł być pewien z której strony zostanie zaatakowany.

Mesher jak i wężowy oczekiwali na dalszy rozwój wydarzeń, wobec powstania wyłomu wężowy zbliżył się do Meshera oczekując że cokolwiek się zjawi, Goliat da temu odpór. Jednocześnie coraz częściej zaczął zerkać w stronę dusz wygłodniałym wzrokiem. Wojownik wycofywał się w głąb tunelu by ponownie podnieść przed sobą ścianę kamienia jak za poprzednim razem. Ponur warkot i stukot dobyły się z pozostawionego otworu
Wężowy wyraźnie nie mógł skupić się z glodu i skoczył ku jednej z trzech dusz pożerając ją w całości. w tym samym momencie z ciemności drugiego pomieszczenia wystrzeliły pnącza zakończone kolcami które wbiły się w skałę, za nimi wyłonił się kolejny Hollow, o wiele mniejszy i zdecydowanie mniej postawny od Meshera, ale przeczucie podpowiadało mu że to drapieżnik w czystej postaci. Pnącza wystająca z krawędzi maski, jeśli nie wbite w ścianę, lawirowały wokół niego gotowe przechwycić nadchodzące ataki. tylne odnóża pozwalały mu na gwałtowne przyśpieszenie i ułatwiały wspinaczkę. Przednie choć cherlawe, zakończone były ostrymi szponami. Cała trójka wymieniła się spojrzeniami.
-Hhhrrr... moje... grrr... Moje Żarcie!

Nowy współlokator:

Wojownik odpuścił sobie dalsze próby ingerowania w obecnych tutaj Pustych, pozostawił jedzenie, tak jak powinien a następnie oddalił się, również tak jak wyobrażał to sobie Mesher. Nawet pomimo tak niezwykłych umiejętności powinien on służyć Goliatowi, w tym przypadku idealnie nadawał się do przynoszenia pokarmu oraz zapewniania bezpiecznego schronienia. Wyglądało na to, że z tych zadań spisywał się idealnie.

Ktoś jednak postanowił zaingerować w ten pozorny ład. Nowy osobnik wreszcie ujawnił swoje oblicze. Nowy drapieżnik z miejsce zaczął pokazywać swoje pazury, a także jasno wyrażając swoje żądanie o pozostawienie jego posiłku. Dokładnie to samo co kilka dni temu wykonał Mesher. Marna podróbka nie była jednak w żaden sposób zagrożeniem dla Goliata. Postanowił więc stanąć w szranki z takim przeciwnikiem. Skoro to on wysunął swoje groźby jako pierwszy, nie było potrzeby dawania mu możliwości wycofania się.

Po wielu dniach, pancerz Meshera zapewne ponownie zmniejszył się do małego fragmentu. W tym momencie bardzo mu się jednak przyda, ponownie więc jak poprzednio, postanowił rozszerzyć ją do granic możliwości. Spodziewał się efektu takiego jak zawsze, w pełni osłonięty tors, zarówno z przodu jak i z tyłu. Pomimo ciągłych prób udoskonalania tej techniki, nie udało mu się jeszcze osiągnąć niczego więcej. Teraz jednak powinno to wystarczyć. Wykonał głośny ryk w stronę przeciwnika, jednocześnie skracając dystans do niego. Jedną z rąk starał się osłaniać przed ewentualnymi mackami, zaś drugą już rozpoczynał wymach, aby zmiażdżyć maskę drugiego Hollowa.

PR -14

Szarża Meshera porwała za sobą też drugiego Hollowa, który mimo że szybszy posuwał się za Goliatem. Było to do pewnego stopnia nieprzyjemne mieć za plecami kogoś kto jeszcze parę dni temu był jawnym wrogiem, z swoją masą jednak raz rozpoczętą szarżę trudno było szybko zatrzymać. Pancerz porastał jednak też plecy, i zdał on już swój sprawdzian przeciw atakom węża. Nie było to więc żadne większe zagrożenie, a jedynie niedogodność.
Gdy tylko zbliżył się w zasięg i wymierzył tak silny cios jak tylko był w stanie, niemal zachwiał się tracąc równowagę gdy ramię z całym impetem, wystrzeliło prosto w przeciwnika. Ten chyba się zawahał, widać było że zbiera się do skoku ale pojawiający się za Mesherem drugi przeciwnik musiał go zaskoczyć. To wahanie kosztowało go przyjęcie pierwszego ciosu. Uderzenie wbiło go w ścianę zaraz obok świeżego otworu. Wężowy w tym samym czasie spluną trucizną w fragment łba przeciwnika, wystający spod pięści Goliata. Ten kundel jednak zdołał osłonić się trzema nie przygniecionymi mackami zasłaniając się przed niewielką strugą trucizny. Goliat wciąż czuł napór pod pięścią i wiedział że gdy tylko ją zabierze, znajdujący się pod nią Hollow wystrzeli jak z procy. Mimo że cios był dość silny, wiedział że to nie koniec walki.

Atak wymierzony idealnie, sięgnął swojego celu. Co prawda wynikało to także z elementu zaskoczenia. Wężowy spisał się ze swoim zadaniem dokładnie tak jak miał. A to czego Mesher od niego oczekiwał to nieprzeszkadzanie oraz mylenie przeciwnika. Choć Goliat nie przepadał za starciami, gdy to on miał przewagę liczebną, tak uznawał ten pojedynek jako pewien nowy rozdział. Tworzenie armii popleczników będzie wymagać dużych re definicji wielu pojęć i podejść. Teraz jednak Mesher nie myślał o tak trudnych słowach i problemach, skupiony był na walce i okazaniu własnej dominacji.

Nie cofał ręki, wiedząc, że trzyma w ten sposób przeciwnika w miarę pod kontrolą. Wyprowadził drugi cios przy pomocy drugiej ręki, chcąc wbić przeciwnika w ziemię, a następnie podwójnym ciosem jeszcze bardziej zmiażdżyć go, przy okazji niszcząc po drodze możliwie jak najwięcej macek. Nie cierpiał macek. Miał z nimi złe wspomnienia.

Mesher pierwszym ciosem przygniótł większość powierzchni ciała swojego przeciwnika. Pojedyncze macki znajdowały drogę na powierzchnię lecz nie były w stanie wykorzystać swojego pełnego potencjału. Wężowy nie do końca wiedział jak się zachować nie widząc otwartego pola do ataku. Kręcił się wyczekując na możliwość zadania swojego ciosu. Wróg powoli gramolił się pod presją i siłą goliata starając się poprawić swoją pozycję i oswobodzić choć kilka macek więcej. Ryknął nagle zyskując na sile i podnosząc się, odpychając powoli grzbietem przygniatająca go łapę. Nie miał jednak dość sił by odrzucić ja zupełnie. W tym momencie Goliat zadał drugi cios, widząc to przeciwnik naprężył wolne już macki ustawiając je pod katem prostym do uderzenia w efekcie czego goliat poczuł jakby uderzył pięścią w wyciągnięte ku niemu włócznie. Choć ugięły się pod impetem uderzenia, kolce zdołały przebić się przez grubą skórę i ugodziły Goliata. Była to bolesna rana, ale raczej powierzchowna wobec siły i witalności olbrzyma. Mesher wciąż jednak utrzymywał kontrolę. Przygniatając wroga nie mógł swobodnie zadawać mu ciosów, jako ze osłaniał go w większości własną pięścią. Mógł napierać dalej licząc że uda mu się go zmiażdżyć lub zaryzykować uderzenie przy jednoczesnym zabraniu pierwszej ręki. Istniało jednak ryzyko ze wróg wówczas ucieknie, a pokazał że jest w stanie wykrzesać z siebie siłę która, choć nie większa, dawała mu już możliwość postawienia
się.

Mając taką przewagę masy oraz siły, Mesher nie przejmował się drobnymi ranami. Nie można tego nawet było nawet nazwać jakaś niedogodnością, gdyż w żaden istotny sposób nie wpłynęło na wielkoluda. Macki miały posłużyć zarówno za tarczę, jak i za włócznię. Okazały się jednak tylko marnymi imitacjami prawdziwej broni, niemalże łamiąc się przy kontakcie z obuchem Meshera.

Walka trwała nadal, a pewne zakleszczenie przeciwnika pozwalało mieć go pod całkowitą kontrolą. Goliat nie rezygnował z tej przewagi, jeszcze bardziej starając się ją wykorzystać. Z całej siły zaczął napierać na przeciwnika, chcąc go maksymalnie docisnąć, tłamsząc jego jakiekolwiek szanse. Znalezienie się między młotem a kowadłem to niezbyt ciekawa sytuacja, a tymczasem mackowaty wpadł pod prawdziwy walec.