Kryjówka Kuyoshi

Siła którą wykrzesał z siebie przeciwnik okazała się być tymczasowa i z powrotem nogi zaczęły uginać mu się pod naporem Goliata. Nie mając wielu opcji spróbował się odgryźć wbijając wszystkie macki w napierającą nań pięść. Atak się powiódł, ale nie do końca. Słabnąc już, rywal dał się przygnieść ponownie do ściany, a sam cios nie był już tak silny jak poprzedni. Goliat mógłby już triumfować, jego pancerz sprawdzał się świetnie pochłaniając kolejne uderzenia. Można było jednak zauważyć że w miarę przyjmowania ciosów pancerz słabł, nie był więc niezniszczalny i w przedłużającej się walce mógł zawieźć. Mesher mógł czuć się zwycięzcą gdyby nie blask jaki dobył się z kolców stwora po nieudanej w większości penetracji pancerza. Czerwone światło skupiło się na końcach kolców. Nie wróżyło to nic dobrego.

Wykrzesana siła, bardzo szybko okazała się być jedynie pozorna. Napór ze strony Goliata w zupełności stłamsił wszelkie fizyczne próby dalszego podjęcia jakiekolwiek walki. Co prawda próbował wykorzystać liczebność swoich macek, aby przytrzymać przynajmniej jedną rękę. Na nic to się jednak w gruncie rzeczy nie sprawdzało. Pancerz, przyjmując na siebie uderzenie sprawdzał się idealnie, nawet fakt, że powoli zaczął on słabnąć nie był żadnym powodem do strachu. Była to jedynie dodatkowo osłona, przez którą bardzo trudno będzie się przebić, a pod spodem wciąż czeka niesamowicie twarda skóra wielkoluda.

Mackowaty jednak spróbował innej taktyki. Zaczął skupiać swoje Reiatsu w dziwnym ataku, korzystając z końcówek swoich macek. Nauczony doświadczeniem Mesher bardzo nie lubił czekać na takie bardzo długie ładowane ataki, które najpierw niesamowicie się błyszczały od kumulowanej energii, aby na końcu rozbłysnąć niesamowitym pociskiem. Natychmiastowo zareagował. Jedną z rąk nadal dociskał przeciwnika i siłował się z mackami. W tym czasie wyprowadził cios od dołu, tak aby podnieść przeciwnika przedramieniem nad sobą. Mając go tak pięknie przyciśniętego do ściany, postanowił go przerzucić w przeciwną stronę, na znajdującą się tam ścianę. Był również ciekawy co będzie mocniejsze. Chwyt macek wokół ręki Meshera czy same macki. Jeśli to pierwsze, to rozerwą się niczym delikatne sznurki. Jeśli to drugie, przeciwnik daleko nie odleci, ale przywali prosto w ziemię, a w takim miejscu Mesher mógł szybko do niego doskoczyć i rozwalić mu maskę podwójnym ciosem obuchowym.

Goliat mimo swojej siły i wytrzymałości nie był niestety zręczny ani szybki. Zastosowanie bardziej zaawansowanych technik niż szarża lub proste ciosy nie wychodziło mu już tak sprawnie. Choć plan nie był zły, w momencie przerzutu Nastąpiła potężna eksplozja która wypaliła kawał ciała z ręki Meshera zadając przy tym obrażenia. Gdyby pancerz sięgał do rąk, ochronił by go przed ich znaczą częścią.
W dumie i kurzawie po eksplozji Mesher stracił wroga z oczu, Musiał on odskoczyć wybijając się z ręki w momencie eksplozji lub tuż przed nią. Obracając szybko głową w prawą i lewą zstonę Mesher dostrzegł reakcję wężowatego który skoczył gdzieś w głąb jaskini, w pierwszej chwili Mesher nie dostrzegł tam jednak niczego.

Kolejny raz szybkość Meshera dała o sobie znać. Mimo bardzo prostej taktyki i przejścia ze zwyczajnych uderzeń, do nieco bardziej finezyjnego przerzutu okazała się niezbyt trafiona. Jest to jeden z głównych problemów, które w każdej kolejnej walce stają się coraz bardziej problematyczne. Pomimo ogromnej siły i oczywistej przewagi, przeciwnicy po prostu starają się uciekać i stosować podstępne sztuczki aby tylko wywinąć się z morderczego nacisku Goliata. Powoli zaczynał się już nawet zastanawiać nad tym, czy jest to jego ogromna słabość. Byłoby to jednak niemożliwe! Wielkolud nie mógł dopuścić nawet do siebie myśli o tym, że posiada jakąś cechę, która może czynić go słabym. Będzie musiał pokazać sobie i wszystkim innym, że jest w stanie konkurować z najbardziej zwinnymi i szybkimi z przeciwników. Tym bardziej, że wciąż pracuje nad tym, aby stać się molochem nie do ruszenia. Już wkrótce szybkość jego i jego przeciwników będzie bez znaczenia, bo nic nie będzie w stanie przebić się przez solidną skórę oraz jeszcze potężniejszy pancerz. Chęć ciągłego dominowania oraz bycia coraz potężniejszym napędzała go do osiągania swoich celów, a wszystkie niedogodności, które spotykały go po drodze były jedynie drobnymi przeszkodami, które udowadniały mu, że idzie w dobrą stronę. Pokonywanie kolejnych Pustych, zjadanie kolejnych dusz oraz toczenie pojedynków było jego metodą na przetrwanie. Musiał się błyskawicznie dopasowywać do nowych okoliczności, gdyż w Hueco Mundo jedynie tak można było przetrwać kolejny pojedynek. Ten kto nie potrafił tego zrobić, szybko kończył jako posiłek dla silniejszego.

Walka jednak trwała nadal a zanim Goliat wykonał wszystkie swoje czynności, przeciwnik zdążył naładować swój atak, czego efektem był spory wybuch. Co prawda nie uszkodziło mu to w widoczny sposób ręki, no i nadal miał ją w całości, ale bardzo przydałby się pancerz również i w tamtym miejscu. Z całą pewnością byłby świetną zasłoną przed takimi niespodziewanymi atakami. Teraz trzeba było zlokalizować przeciwnika, która zwiększając dystans, chciał dać sobie nieco czasu na odpoczynek. Możliwym również było, że postanowi wykorzystać moment i zaatakować z zaskoczenia. Na wszelki wypadek wielkolud wykonał kilka następujących po sobie szerokich zamachów rękami, które miałyby uderzyć ewentualnego przeciwnika. Starał się też zlokalizować w którym miejscu skrył się Mackowaty. Wężowy pewnie sobie poradzi, jeśli nie, to niegodny będzie możliwości podążania za Meshera.

Mesher niestety nie mógł nadążyć za dwójką pozostałych Hollowów. Obaj nie biegali, a wręcz skakali po całej szerokości jaskini. Mackowaty w pierwszym momencie wskoczył na sufit chwytając się szponami i kolcami nierówności skalnych. Ruch wężowego który Mesher początkowo dostrzegł był formą rozbiegu pod energiczny wyskok. Zręczność Mackowatego pozwoliła mu nie tylko uniknąć ugryzienia ale też zadać kilka ran dotychczasowemu sojusznikowi Meshera.
Zaraz potem Walka przeniosła się na ziemie. Wężowaty spróbował strzelić jadem, lecz niecelnie i uderzyć ogonem co się powiodło. Mackowaty w momencie uniku przed jadem wyskoczył w powietrze, gdy nadciągał drugi cios nie mógł już się uchylić, wystawił tylko kolczaste macki. Obaj poranili się lecz wciąż mieli dość sił. A wężowaty nie wypadał w tym starciu najlepiej. To ataki z zasadzki zdawały się być jego specjalnością. W otwartej walce zaczął ustępować pola przeciwnikowi.
Dogonić ich będzie ciężko, ale Jaskinia nie jest nieskończenie wielka, prędzej czy później wpadną w zasięg łap Goliata.

Po oberwaniu dość solidnym wybuchem, Mesher dostał chwilę czasu na powrót do pełnej sprawności. Co prawda byłby w stanie walczyć bez żadnych problemów, ale taki moment będzie bardzo dobry aby poznać więcej możliwości wężowego, przy okazji sprawdzając jakie on ma dobre strony i w jakich przypadkach może okazać się pomocny. W otwartym starciu zdecydowanie szybko tracił na impecie, a przewaga wynikająca z zaskoczenia szybko znikała, zmuszając wężowego do bardziej niebezpiecznej walki. Póki co oznaczało to odniesienie kilku ran ale także kilka mniej lub bardziej silnych ciosów. Co prawda atak jadem był bardzo problematycznym ruchem, którego celność pozostawała wiele do życzenia, jednak Mesher widział w niej pewien potencjał.

Trzeba było wziąć sprawy w swoje ręce, jeśli Goliat chciał jeszcze myśleć o posiadaniu poplecznika. Dogonienie przemykającej dwójki byłoby bardzo problematyczne, dlatego trzeba było skłonić ich do zagonienia się wzajemnie w takie miejsce, aby Mesher miał możliwość odcięcia drogi od pozostałej części jaskini. Szerokie wymachy ramionami miały za zadanie dodatkowo poszerzać i tak dużą posturą wielkoluda oraz skłaniać mackowatego do cofania się. Gdy ten wreszcie dobije do ściany, będzie to okazja dl Goliata, aby wrócić do swojego ataku, wbicia przeciwnika w ziemię mocarnymi atakami z góry.

Widać było że przeciwnik pozostaje uważny, i obserwuje swoje otoczenie, w miarę gdy Goliat się zbliżał starał się przenieść walkę dalej od niego, tak by jednocześnie walczyć tylko z jednym przeciwnikiem. Jednak w miarę naporu olbrzyma, był on też spychany w jeden z katów jaskini w czym zorientował się zbyt późno. By się wyrwać będzie musiał wejść w zasięg ramion Meshera, jednocześnie będąc wciąż atakowanym przez drugiego Hollowa. Przy ostatnim uniku gdy zwiększył dystans od wężowego i został przyparty do jednego z rogów przywarł twardo czterema łapami do ziemi i Zaryczał wściekle. Ryk był tak donośny że wstrząsnął kamieniami leżącymi na podłożu jaskini, parę luźniejszych skał spadło z stropu a wężowy zwinął się chowając głowę pod korpusem. Mesher czuł niezwykle silny napór na czaszkę, jakby zaraz miała eksplodować, skołowanie, dezorientacja, zacisnął jednak zęby i parł dalej do celu. Cokolwiek to było nie zadało mu żadnych obrażeń, a ból i dezorientacje zwalczył dzięki swemu uporowi. Mackowaty rzucił się ucieczki próbując wyrwać się z potrzasku licząc na chwile słabości u Meshera i jego towarzysza. Goliat był jednak gotowy do ataku. Pierwszy cios spadł za biegnącym niezwykle szybko przeciwnikiem, drugi uderzył gdy ten niemal już opuścił zasięg łap Goliata, jedna macka została jednak przygnieciona uderzeniem, a wróg gwałtownie zatrzymany w miejscu.
-Whrrrr!!! Łapy precz!
Skierował wszystkie macki w kierunku maski goliata by rozbłysnęły czerwonym blaskiem. Dyszał ciężko, czuć było że jego energia duchowa słabnie z każdym kolejnym atakiem wystrzeliwanym z macek, i rykiem. Ale wydawało się też że odsłonił już wszystkie swoje karty i niczym więcej nie zaskoczy Meshera.

Z każdą kolejną chwilą mackowaty zapędzał samego siebie w kozi róg. Toczenie pojedynku z samym wężowym było dla niego problematyczne, a coraz bardziej zbliżał się do niego również Goliat. Próbował jeszcze jakiś niecnych sztuczek, jednak w gruncie rzeczy był już niemalże skończony. To też dało do myślenia, że im bardziej dana jednostka była bliska swojej śmierci tym chętniej chwytała się takich sztuczek. To prowadziło do konkluzji, że tego typu sztuczki są domeną słabych oraz tych, których śmierć trzyma już w swoich objęciach. Może czasem udało im się dzięki temu ujść z życiem, nigdy jednak już nie byli w stanie powrócić do dawnej siły.

Walka trwała nadal, a po głośnym ryku, przeciwnik postanowił ponownie wykorzystać ten dziwny atak z wybuchem. Tym razem celem nie była ręka, a maska, najbardziej wrażliwe miejsce. Ponownie pokazywało to tylko słabość tego Pustego. Coś jednak trzeba było zrobić. Mesher delikatnie się pochylił, jakby chciał schować głowę, przy okazji zasłaniając ją swoimi ramionami. Wyzwolił również swoje reiatsu aby przetrzymać takie uderzenie(Wytrzymałość +7). Nie stał jednak w miejscu jak kołek, korzystając ze swojej dość zbitej budowy oraz defensywnej postawy, ruszył biegiem w kierunku przeciwnika, aby zmiażdżyć go atakiem barkiem. Walka na przetrzymanie, kto wytrzyma tak mordercze uderzenie. Wkrótce cała trójka miała się o tym przekonać.

PR -7

Mesher naparł na przeciwnika, chowając głowę nisko, i osłaniając się rękoma stracił rywala z oczu licząc jednak ze szybką szarżą dopadnie go tam gdzie stał. Widział tylko jak jaskinia wypełnia się czerwonym blaskiem, i usłyszał syk towarzysza który dochodził do siebie. w tym momencie uderzył w coś ramieniem z punktu widzenia wężowego Mesher zaszarżował wprost na wystawione ku sobie kolce, nieosłoniętym pancerzem ramieniem. Z punktu widzenia Meshera, nadepnięcie na ostry kamień bywało problematyczniejsze niż to. Kolce nie były w stanie wyrządzić mu niemal żadnej szkody, w tym momencie nastąpił wybuch. Eksplozja zszargała prawe ramię Goliata (kolejne ataki p. ramieniem 30% słabsze). Cios był równie bolesny co poprzedni wystrzał energii, i wzmocnienie się, choć zredukowało obrażenia od kolcy niemal do zera, nie zdało się na wiele wobec głównego ataku. Udało się jednak udało się zadać cios całym ciałem z impetem. Bark i ramię odczuły skutki impetu, w momencie uderzenia zdawało się że Mesher wstrząsnął całą jaskini gdy uderzył z całą swoja, dość pokaźna masą. Nie czuł żadnego oporu pod barkiem, jak za pierwszym razem gdy przyparł przeciwnika do ściany i czuł ze stara się oprzeć, uwolnić macki, tym razem nic podobnego nie czuł. Choć może był to efekt tłumiącego i pulsującego bólu poszarpanej ręki która przyjęła cały impet uderzenia zasłaniając głowę i maskę. Zaraz zjawił się wężowy gotowy kontynuować walkę.


(-3 PŻ i -30 PŻ )

Atak w żadnym wypadku nie zakończył tego pojedynku. Szarża Meshera, mimo, że spodziewał się ciosu kończącego, to gdy wreszcie w coś trafił, odniósł wrażenie, że było to jedynie powietrze. Czyżby przeciwnik uskoczył? Jedynie delikatne ukłucie kolców dawało znać, że coś tam było. Brak zmiażdżenia mackowatego oznaczało jednak, że miał on w tym momencie wystawionego Goliata. Podanego jak na tacy mógł dowolnie i z maksymalną mocą wykonać swój atak.

Moc eksplozji dość poważnie zraniła wielkoluda, a on sam trafił w ścianę z takim impetem, że aż dziwił się jakim cudem całość się nie zawaliła. Walka jednak jeszcze się nie skończyła, póki jeden z Pustych nie pożarł drugiego, wciąż istniała nierozwiązana sprawa. Tak też było w tym przypadku, dlatego pomimo bólu i osłabienia, trzeba było walczyć nadal. Walka o przetrwanie to esencja bycia Hollowem, nic więc dziwnego, że im dłuższy pojedynek się stawał i im bliżej byli wygranej, bądź przegranej, tym coraz większy gniew w nim narastał.

Goliat ryknął potężnie, całą swoją postawę obronną momentalnie zamienił w ofensywną. Pierwszym i najważniejszym elementem było zlokalizowanie przeciwnika. Najwyraźniej nie znajdował się on pomiędzy Mesherem a ścianą, dlatego trzeba było ponownie go znaleźć i kolejny raz zasypać gradem ciosów. Jeden potężny atak się nie sprawdzał, zbyt prosto było go uniknąć. Tym razem Mesher wzmocnił swoje ciało uwalniając Reiatsu(Szybkość +7), aby czym prędzej znaleźć się koło przeciwnika i wymierzać mu kolejne uderzenia zdrową ręką, jedynie w nielicznych wyjątkach używając drugiej.


PR -7

Mesher nie czuł żadnego oporu, czy ruchu pod swoim obolałym ramieniem. Tylko nierówności skał. Gdy tylko odparł od ściany wykonał szybki obrót  wokół swojej osi by zlokalizować wroga, w pierwszej chwilowo nie widział, wówczas kątem oka dostrzegł ruch. Przeciwnik biegł ile sił w nogach do otworu w skale łączącego dwie jamy, przez który Goliat nie mógł by się przecisnąć. Wężowy już ruszył z anim w pogoń i strzelił celnie jadem który przez otwarte rany i otarcia mógł znaleźć soją drogę do ciała ciała ofiary. Mesher Ruszył pościg szybko jak nigdy, a mackowaty zaczął zwalniać prawdopodobnie pod wpływem jadu. Zaraz oberwał też ogonem wężowego który posłał go na ścianę bliżej Meshrzera. Nim się podniósł czy zdążył zareagować Mesher Zasypał go gradem ciosów. Rozbijając drobniejsze kamienie, wzbijając kurzawę pyłu i drobnych fragmentów skalnych. Wydawało się że gdzieś w tej kurzawie pojawiło się czerwone światełko, choć ni tak jaskrawe jak poprzednie.

Ponowna próba ucieczki kolejny raz uwidoczniła słabość mackowatego. Nie był on godny stawić czoła Mesherowi w godnej walce, nawet przy stosowaniu podstępu nic więcej nie był w stanie ugrać. Ucieczka została zakończona właściwie szybciej niż się zaczęła. Wężowy kolejny raz okazał się przydatny, a jego szybkość pozwalała mu nadążać za czmychającym przeciwnikiem. Silny cios ogonem wystawił Hollowa prosto przed oblicze wielkoluda. Ten wykorzystał taką okazję i sprowadził prawdziwą serię ciosów. Unoszący się pył coraz bardziej utrudniał widzenie, jednak z tego wszystkie dało się zauważyć pewne światło. Czyżby ponowny wybuch?

Próby blokowania tej umiejętności były w większości bezcelowe, gdyż w większości nie różniły się od przyjęcia ciosu w sposób bezpośredni. Ten moment trzeba było jednak wykorzystać i wykonać ostateczny cios. W dalszym ciągu wzmacniając swoje ciało(Siła +7), wykonał podwójny cios przedramionami, chcąc ostatecznie zmiażdżyć Pustego oraz jego maskę.

Pr - 7

Starcie zmierzało do końca. Wszystko miało rozstrzygnąć się w w tej chwili. Cios, wybuch, i tuman pyłu okrył walczących. Nie sposób było dojrzeć przez niego zwycięzce choć jedno źródło rei wyraźnie zbladło i osłabło, tliło się na skraju niebytu. Gdy tylko kurzawa zaczęła opadać w pierwszej kolejności dało się dojrzeć Goliata, swoim wzrostem górującego w jamie. Obie łapy były obolałe, a brak pancerza na nich dawał się we znaki. To nimi zasłaniał się Mesher przed atakami, a grzbiet choć osłonięty rzadko był obierany za cel w walce z jednym przeciwnikiem.
Nie widząc nigdzie ruchu Goliat nastąpił na miejsce z którego wcześniej dobyło się światło. Poczuł leżącą tam bez sił zdobycz
-Grrr...ahh...
Mackowaty nie miał już sił na dalszą walką. Mógł jeszcze się przemieszczać ale o biegu mógł zapomnieć, tyknie odnóża zostały połamane, macki zwisały bezwładnie ku ziemi
-jeden na jeden... Ghrrr... Zginąłbyś...
Wycedził jeszcze ostatnimi słowy.

Walka okazała się wreszcie dobiec końca. Było to jedno z najbardziej nietypowych starć, w którym Mesher miał okazję brać udział. Nie ze względu na wygląd przeciwnika, bo Puści potrafili przyjmować najróżniejsze formy, a ze względu na pewną współpracę i synergię z innym Pustym. Do tej pory uważał, że jedynie niszczenie innych, niegodnych jego potęgi, to jedyna droga na stawaniu się coraz potężniejszym. Dopiero na drodze swojego rozwoju i pewnego rodzaju przygód odkrywał zależności, o których wcześniej by nie pomyślał.

Mimo wszystko nie zgadzał się z ostatnimi słowami pokonanego, więc dał upust swojej złości wgryzając się w maskę przeciwnika i rozpoczął standardowy posiłek. Przyszedł czas na regenerację własnych sił, kto wie co niedługo mogło się tutaj jeszcze wydarzyć. Mimo, że do tego nie przywykł, podzielił się zdobyczą z wężowym Pustym, oddając mu mniej więcej jedną trzecią posiłku. On również przyczynił się do wygranej, a do tego potrzebne było Mesherowi coś co przyciągnie całą armię słabszych aby za nim podążali. Takie fragmenty zdobyczy są z całą pewnością dobrym kąskiem, nawet dla najbardziej wybrednych.

Wężowy rzucił się łakomie do pochłaniania swojej części zdobyczy, parę ran po kolcach wciąż dawało się we znaki. trafienie czerwonym promieniem zniósł by zapewne zdecydowanie gorzej od Meshera. Pozostały jeszcze dwie dusze które zdążyły w czasie walki ukryć się w załamaniach skalnych jaskini. wyłuskanie ich z pomocą łap Meshera nie było możliwe, prędzej by je mógł tam zmiażdżyć. Może ostrożnie obijając skałę by się do nich dobrał, ale to zajęło by chwile. Do tego ten otwór prowadzący do drugiej jamy, za mały na Goliata, ale wężowy mógł się przecisnąć.

Walka mogła odejść w zapomnienie, należało się teraz skupić na znalezieniu następnego celu do pożarcia. Pierwszym, dobrym kandydatem okazały się dusze. Niestety schował się na tyle głęboko, że Mesher nie miał do nich łatwego dostępu. Podobny problem miał z przejściem do drugiej jaskini. Samo przejście było stanowczo za małe dla kogoś jego rozmiarów.

Sytuacja była jednak prosta, miał przecież nowego podwładnego, który właśnie będzie miał się zajmować takimi sprawami. Wyciąganiem ukrytych dusz, odkrywaniem dziwnych zakamarków.
-D...U...S...Z...E- Powiedział Mesher, wskazując w stronę schowanych kąsków. Liczył, że wężowy przyniesie mu obie, zaś Goliat w ramach łaski i nagrodzenia swojego sługi, odda mu jedną do pożarcia. Następnym krokiem było też wydostanie się stąd, a właściwie przeszukanie następnej jaskini. Wskazał kopytem w stronę przejścia, licząc na to, że wężowy zrozumie polecenie i uda się sprawdzić co się tam znajduje.

Wężowaty posiadał pewne zalety ale i wady. O ile ręce Meshera przypominały młoty i nie nadawały się do chwytania, tak on nie miał ich wcale. Polecenie było na tyle proste jednak że nią miał z jego zrozumieniem. Może oczekiwania Meshera nie były dla niego tak czytelne jak Goliat by tego chciał, to jednak domyślał się że nie powinien ich teraz zjadać. Głód zaspokojony pokonanym Hollowem, i jedna dusza którą pożarł wcześniej, tuż przed rozpoczęciem walki starczyły by go nasycić.
Podpełz spokojnie do załomów skalnych w które wciskały się dusze, i obnażając kły jadowe zaczął nimi grzebać w szparze miedzy kałami nadziewając pierwszą dusze, przebijając jej udo na wylot. Zamachnięciem głowy wyrzucił ja za siebie i zaczął pracować nad drugą, którą z podobnym skutkiem udało mu się wyrwać z ukrycia i rzucić pod nogi Mesherowi
-Błagam nie zabijajcie! Błagam!
Jęczał mężczyzna po trzydziestce który był za życia tak uzależniony od swoich okularów że i po śmierci towarzyszyła mu ich duchowa manifestacja.

Wężowaty, mimo pewnych niejasności, jakby czegoś nie zrozumiał w przekazie od swojego nowego pana, zabrał się za wykonanie zleconego mu zadania. Dość skutecznie i całkiem szybko udało mu się wygrzebać obie dusze i umieścić je przed obliczem wielkoluda. Zadanie wykonał poprawnie, dlatego trącając jedną z duszy, chciał ją przenieść w stronę wężowatego, w geście nagrody za okazane posłuszeństwo.

Pozostała jednak wciąż druga dusza. Okularnik, który rozpoczął błagać o swoje życie. Jakby miało to jakiekolwiek znaczenie. Był on tylko zwyczajną duszą, która nie miała niczego co mogłaby zaoferować Pustemu. Poza jednym, własnym mięsem, które było znakomitym posiłkiem. Mesher starał się bardzo delikatnie dotknąć duszę swoją ręką, która z miejsca musiała to poczuć jako potworne przygniecenie. Goliat miał zamiar zjeść tego osobnika, dlatego schylił się, by umieścić go w swojej paszczy.

-Nie! Błagam, ja, ja wiem jak stąd uciec błagam!
Wężowaty łakomie pochłonął w całości swoją duszę bez przegryzania, jego paszcza nieproporcjonalnie się rozwarła, tak że byłby w stanie ją pochłonąć choćby stała w pełni wyprostowana. Fakt że kuliła się ze strachu tylko ułatwiał sprawę.
W chwili przygniatania duszy łapą wydusił z niej cały dech, tak że nie mogła już wypowiedzieć słowa. Gdyby był to żywy, żebra by już pękły. Głód Pustych nigdy nie był zaspokojony, jednak nie był teraz też aż tak dociekliwy, jedynie drażnił. Pusty którego pożarł być dość "energetycznym" kąskiem. Puści nie mieli jednak skrupułów, a błagania rzadko robiły na nich wrażenie.
Pochłonięcie duszy na chwile, ukoiło by wieczny głód. Nadal pozostawał jednak w jaskini. Czyżby miał go czekać kolejny tydzień w zamknięciu. Szpetny wojownik który dostarcza mu pożywienie jest przydatny, ale też ogranicza Goliata, nie pozwala mu odejść. Czy taki los mu odpowiada?

Co prawda miejsce wydawało się bardzo wygodne. Nieznajomy przynosił regularnie kolejne dusze, co jakiś czas pojawiała się możliwość stoczenia walki z innym Pustym, który nie chciał uznać zwierzchnictwa. Udało mu się nawet zdobyć podwładnego, który teraz jest na jego każdy rozkaz. Wydawałoby się, że miejsce idealne do życia. Puści byli jednak bardzo dziwną grupą potworów. Nigdy nie byli zadowoleni, nigdy nie potrafili znaleźć swojego miejsca. Ich naturalnym instynktem była ciągła podróż. Osiadły tryb był po prostu za nudny. A rozleniwienie prowadziło do słabości, na którą wielkolud nie mógł sobie pozwolić.

Słowa wypowiedziane przez duszę najwyraźniej jakoś do niego dotarły. Nie uważał jednak aby ktoś mu byłby w tym potrzebny. Może ściany jaskini wydawały się grube, ale przecież istniało tyle innych światów z mnóstwem pożywienia, że szkoda by było z nich nie skorzystać. Chciał się chełpić nad duszą, w dalszym ciągu trzymając ją pod swoim jarzmem i spróbował otworzyć Gargantę. Czas wybrać się na małe polowanie. Nie spodziewał się większych problemów, więc w swoim wymarzonym planie postanowił poczekać aż przejście się ustabilizuje, a wtedy może spokojnie zjeść niepotrzebną duszę. Zapewne jednak nic nie było tak proste jak Goliatowi się wydawało.

Dusza nie mogąc dobyć tchu czy wydusić słowa była dogniatana pod potężnym ramieniem Goliata. Który po walce w końcu mógł zaznać wytchnienia. Jego ciało powoli się regenerowało, siły do niego wracały. Postanowił ponownie wrócić do świata żywych, świta dusz i polowań. Mimo że w jaskini mógł odpocząć i zaznać odpoczynku przed podróżą zdawało się że bardziej niż opuścić jaskinię chciał skonfrontować się z poczuciem zamknięcia które zaczął odczuwać. Możliwe że nawet nie chodziło o przejście przez gargantę będąc wciąż zmęczonym po walce, raczej o utwierdzenie się ze taka droga jest możliwa. Chwila skupienia i... Coś zamajaczyło przed goliatem, jakby powietrze zawirowało, lecz żadne przejście przed nim nie powstało.
-SssHyHyHyHy
Zarechotał wężowaty widząc starania Meshera. Prawdopodobnie sam próbował stąd odejść wcześniej. Jednak taki śmiech był co najmniej nie na miejscu u sługi, kogoś niższego statusem i siłą.

Nie udało mu się. Mesher kompletnie w pierwszym momencie nie zrozumiał co się stało. On nie popełnia błędów, nie może dojść do sytuacji w której ponosi on porażkę. Trybiki w jego głowie starały się zaskoczyć na odpowiednie miejsca, a ciąg myślowy próbował dobrnąć do rozwiązania co do poszło niezgodnie z planem. Z tego pewnego zawieszenia wyrwał go śmiech podwładnego. Nie trzeba było nic więcej. Goliat poważnie się wkurzył. Nie tylko na fakt, że coś jest w stanie go ograniczać ale też to, że ktoś mniej wartościowy od niego śmie się z niego śmiać. Ryknął, aby uciszyć rechot wężowego, ale natychmiast po tym skierował swój wzrok na duszę.

-W...Y...J...Ś...C...I...E- Bardzo proste słownictwo i bardzo kiepska mowa ponownie wybrzmiała w tej jaskini. Stanowczo będzie musiał popracować nad umiejętnością mówienia. Do tej pory nie była mu ona potrzebna, ale im więcej planuje zebrać popleczników, tym większy będzie to stanowiło problem. Teraz jednak wyraził swoją chęć wydostania się z tej jaskini. Nie udało mu się to samodzielnie, coś blokowało możliwość utworzenia Garganty. Dusza podobno wiedziała co robić. Miała swoją chwilę aby przysłużyć się czemuś większemu, aniżeli jedynie zaspokojeniu głodu jakiegoś Pustego. Mesher zwolnił nieco ucisk, wciąż jednak trzymając swoje kopyto bardzo blisko duszy, jeśli spróbuje uciekać. Szybko zostanie zmiażdżona.

Wężowy uskoczył w głąb jaskini przerywając śmiech. Goliat powoli zmniejszał nacisk na duszę aż ta zdołała dobyć pierwsze słowa
-Aaaaa!!!
Przerażona do granic możliwości zdawała się nie wierzyć ze potwór przed nią jest w jakimkolwiek stopniu inteligentny. próbowała zasłaniać głowę rękoma. Gdy jednak Mesher dał jej chwile na reakcje, zdaje się że złapała drugi oddech i rozpaczliwe szukając szansy na przetrwanie zaczęła wypluwać z siebie monolog którego Goliat w najmniejszym stopniu nie rozumiał.
-Błagam nie zabijaj mnie. skały tu są natury para wulkanicznej powstałe w wyniku oddziaływania wysokich, regularnych temperatur powodujących zahamowanie dyfuzji atomotej w mikrostrukturach krystalicznyyyych. Błagam, nie rób mi krzywdy! Stymulując Konchoidalne wyłamywania jesteście w stanie potencjalnie stąd uciec lub przebić się do innych komór. Proszę nie zabijajcie mnie!

Mesher, sam nie wiedzieć dlaczego, oszczędził duszę. Zapewne sądził, że posiada ona bardzo cenne informacje, może nawet zna jakieś ukryte przejście albo potrafi "odblokować" możliwość używania Garganty. Szybko jednak okazało się, że ta dusza wyrzuciła z siebie prawdziwy potok słów. Kompletnie niezrozumiałych. To brzmiało gorzej niż bełkot, przy okazji ponownie uzmysławiając Mesherowi, że zdolność płynnego mówienia wcale nie oznacza inteligencji. Niższa forma życia zakpiła sobie w tym momencie z dobroci wielkoluda, nadal uparcie stojąc przy swoich idiotyzmach.

Tego było za dużo. Przeciągnął strunę i zmarnował praktycznie jedyną okazję na oszczędzenie swojego losu. Miał tego teraz mocno pożałować. Ręka Meshera momentalnie ruszyła w kierunku duszy. Tym razem nie chciał jej jednak docisnąć do ziemi. Trafieniem chciał posłać nieszczęśnika na przeciwległą ścianę, po czym powoli zaczął do niego podchodzić. Dusza nie miała już żadnej drogi ucieczki. Ich poprzednia kryjówka nie byłą wystarczająca, bo wężowy będzie mógł ponownie wyciągnąć go prosto pod nogi Goliata. Pusty miał zamiar pastwić się nad swoją ofiarą i spoglądając na nią z góry możliwie jak najdłużej napawał się jej rozpaczliwymi jękami i błaganiami o życie. Nie liczył, że dostanie jakąś wskazówkę odnośnie wyjścia. Tym razem po prostu chciał go zjeść.

Cios potężną łapą wysłał duszę prosto w ścianę w którą uderzyła z impetem tak dużym że niemal straciła przytomność. W miarę jak Mesher zbliżał się do swojej ofiary napawając się przyszłym posiłkiem wężowy, kręcą się po jaskini zaczął wykazywać zainteresowanie dziurą z której przybył mackowaty. Kręcąc się przy otworze zaczął zaglądać tam i węszyć. Dusza przeznaczona Mesherowi na posiłek była otumaniona po silnym uderzeniu, nie mogła się nawet podnieść z ziemi, tylko nieskoordynowane ruchy kończynami wskazywały na fakt iż nie utraciła jeszcze przytomności. Niestety, po tym uderzeniu ledwo kontaktowała z rzeczywistością, więc nie dane mu było słyszeć błagań i jęków którymi mógłby się napawać. Widok wierzgającej się, nie mogącej się nawet podnieść duszy nie był jednak tak satysfakcjonujący jak choćby jego poprzednia ofiara. Gdy przyszło jednak do posiłku, i ta była sycąca.

Dusza okazała się być tak samo bezwartościowa, jak pierwotnie zakładał Mesher. Nie przydała się w ucieczce, bo jedynie kpiącymi, dziwnymi wypowiedziami próbowała przedłużać swój żywot. Nie dała żadnej radości w pastwieniu się nad nią. Po silnym uderzeniu po prostu ledwie się ruszała, całkowicie niemalże przy tym milknąc. Nie była również w żaden sposób satysfakcjonującym posiłkiem. Smutne spostrzeżenie, że z czasem każda kolejna dusza spowszedniała, smakując jedynie nieco lepiej aniżeli mięso innych Pustych. Aczkolwiek zjedzenie pokonanego Hollowa przynosiło dużo więcej sił, niż taka gromadka dusz. Trzeba będzie znaleźć sposób albo na polowanie na dużo większą ilość takich dusz, albo wrócić do ciągłych walk z innymi Pustymi.

Po zjedzeniu posiłku trzeba było jednak wrócić do rzeczywistości i do prób wydostania się. Wężowy kręcił się w okolicy przejścia do do drugiej części jaskini. Mesher wskazał mu ręką, aby wreszcie tam poszedł i sprawdził co tam jest. Może się okazać, że stamtąd droga prowadzi gdzieś dalej, a wtedy Mesher jakoś poszerzy przejście. Może się też okazać, że nic tam nie ma, dlatego warto rozglądać się za innym słabym miejscem. Metoda siłowa to pierwsze co przyszło mu do głowy. Jak zwykle. Podszedł do wejścia, które zamknął wcześniej ten dziwny wojownik i po prostu zaczął uderzać, raz po raz, coraz mocniej, licząc na to, że skały poddadzą się wreszcie pod jego naporem.

Wężowy dość szybko zniknął po drugiej stronie. monotonne łupanie łupanie skałami w naruszoną już strukturę skał dawało jednak niewielki efekt. Być może przy dłuższym i konsekwentnym wysiłku udałoby się coś wypracować, na tyle choć by się przecisnąć. Szpetny wojownik zapewne zjawi się tu za parę dni by służyć Mesherowi i dostarczać pożywienia, do tego czasu będzie miał czas się zregenerować.
Ciemna jaskinia pełna gruzu i pokruszonych skał zdawała się być teraz jego terytorium, miał pod sobą posłusznego  (mniej więcej) sługę i co jakiś czas świeże ofiary. Z każdym dniem głód będzie jednak narastał jak ostatnio, a fakt że niewiele może z tym zrobić był irytujący. Jeśli któregoś dnia wojownik w czerni nie dostarczy mu dusz może zginąć z głodu, a przynajmniej tak się czuł dy ostatnio głodował niemal 7 dni.
Z drugiej strony z pewnością rósł powoli w siłę, można było odnieść wrażenie że wojownik chce z jakiegoś powodu by tak było choć sam Mesher go nie pobił jak wężowego by wymusić uległość. Monotonne uderzenia roznosiły się po jaskini. Ciosy które zadawał Mesher czasem nie przynosiły żadnego efektu, innym razem po kilkunastu uderzeniach, na raz odłamywał się większy kawałek skały. Ciężko byo mu więc stwierdzić ile czasu zajmie mu kopanie, choć w swój sukces nie wątpił.

Wężowy posłusznie zniknął za przejściem do drugiej części jaskini i przez długi czas się nie pojawiał. Z dokładnym określeniem jego nieobecności był jednak pewien problem. Mesher wprowadził się w pewnego rodzaju trans. Skupiony w całości na swoim zadaniu, raz po raz uderzał swoimi obuchami o wejście. Skała zdawała się niewzruszona jego staraniami, ale Goliata zdawało się to również nie ruszać. W tym pojedynku nie liczył się spryt, inteligencja czy pomysłowość. W celu zniszczenia czegoś tak wytrzymałego potrzebne były jedynie dwie rzeczy. Czas, którego w takim zamknięciu mieli pod dostatkiem. Zanim ponownie pojawi się wojownik, to przejście powinno już zostać zniszczone. Drugą ważną rzeczą był upór. W tym Mesher był absolutnym mistrzem. Wielokrotnie musiał przemierzać długie dystanse czy też bardzo długo czekać na swoją nową ofiarę. Jego zwyczajny stan od tego, w którym po prostu się zawieszał, dla osoby postronnej zapewne byłyby nie do odróżnienia. Był on przecież tylko wielgachną kupą mięsa, której jedynym celem w życiu było niszczenie.

Coś go jednak wyrwało z tego stanu. Syknięcie, najpierw ciche, później przybierające na agresji i głośności. Wężowy musiał trafić na przeciwnika, zanim jednak Mesher dostałby się do niego, minęłoby ponownie bardzo dużo czasu. Tym razem nie mógł sobie jednak pozwolić na bezmyślne uderzanie, nie upewniając się, czy nie czyha na niego jakieś zagrożenie. Odgłosy walki były coraz wyraźniejsze, sugerując, że pojedynkujący się przenosili się stopniowo w kierunku jamy, w której przebywał Goliat. Kolejne uderzenia rozbrzmiewały w jaskini, a niosące je echo zdawało się nie cichnąć. Pomimo tworzonego przez niego hałasu, z każdą chwilą słyszał również zbliżającą się wrzawę z drugiego pomieszczenia. O dziwo, wężowy nie uciekł w pierwszej chwili do swojego obrońcy i pana, tylko próbował zneutralizować zagrożenie samemu. Sądząc po wydawanych przez niego sykach, że walka była dość wyrównana i wielokrotnie musiał on się cofać, oddając pole potężniejszemu przeciwnikowi. Znudzony Mesher, któremu ciągłe rozbijanie wejścia zbrzydło, stwierdził, że sprawdzi, co po drugiej stronie się wyrabia. Od zwykłego rozbijania skał, dużo bardziej preferował niszczenie innych Pustych. Może nawet czeka go całkiem dobry posiłek. Przydałby się posiłek, bo jego głód jasno sugerował, że od ostatniego minęło już kilka dni i z każdym kolejnym dniem będzie coraz ciężej wytrzymać, a wojownik, póki co nie wracał.

Mesher nie miał szans, aby przejść do drugiej jamy, dlatego starał się jedynie nachylić, aby spojrzeć przez to przejście. Gdy był już w połowie swojej czynności, momentalnie coś przeleciało mu przed twarzą i wylądowało w środku głównej jaskini. Mesher niezbyt pospiesznie obejrzał się, aby określić czy to wężowy, czy jego przeciwnik. Okazało się, że to Hollow, bardzo dziwny Hollow. Podniósł się z ziemi, zamiast jednak stanąć na dolnych odnóżach, wykorzystał do tego swoje ramiona. Bardzo zdeformowane, nie przypominały nawet zwyczajnych rąk, jakie zwykle posiadali czy to ludzie, czy dusze. Oprócz tych długich ramion posiadał również bardzo małe ciało, jakby przyrośnięte szyją do maski z ramionami. W jednej z dłoni mniejszego ciała trzymał jakieś ostrze, a przynajmniej wyglądało to, jakby on to trzymał, bo w rzeczywistości była to po prostu część jego ciała. Zanim nowy przeciwnik rzucił się w kierunku Meshera, to wzrokiem spojrzał w przejście, z którego właśnie wyłonił się wężowy. Był lekko ranny, kilkukrotnie zapewne oberwał, na co wskazywały rany cięte i kłute.

Po chwili przerwy, walka szybko została wznowiona. Zarówno wężowy, jak i ten drugi, rzucili się w swoją stronę i doszło między nimi do starcia w bliskim kontakcie. Wężowy polegał na swoich ostrych kłach oraz ogonie, którym starał się przeciwnika złapać oraz blokować jego ataku. Dziwoląg natomiast bardzo zręcznie poruszał się przy pomocy swoich górnych rąk, a korzystając ze swojego małego ciała, bardzo prosto unikał kolejnych ataków. Wyprowadzał też sporo uderzeń oraz cięć, które co jakiś czas trafiały celu, powodując, że ten posyłał kolejne syknięcia. Kilkukrotnie będąc przypartym już do muru, użył swojego jadu, który strzelił prosto w Dziwaka. Ten jednak uniknął takich sztuczek, choć musiał również przez to oddać nieco pola i walka ponownie przenosiła się bliżej w stronę środka. Takie przepychanie się raz w jedną, raz w drugą, pewnie trwałoby dużo dłużej, gdyby nie nagła zmiana taktyki przez ogoniastego Hollowa. Przewidział on następny wymierzony w niego cios, zamiast jednak go uniknąć, pozwolił, aby ostrze zatopiło się dość głęboko w jego ciele, jednocześnie oplątując ogonem rękę z ostrzem. Tak unieruchomiony, mimo że zwinny przeciwnik nie mógł uniknąć ataku kłami. Te zatopiły się w małym, choć bardzo napuchniętym tułowiu. To chyba kończyło walkę, bowiem Dziwak padł na ziemię, wijąc się w spazmach, aż wreszcie całkowicie znieruchomiał. Pierwszy samodzielny pojedynek Wężowego, pod rządami Goliata został wygrany. Łaskawy Mesher, zabrał jedynie jedną czwartą ofiarowanej mu zdobyczy, a następnie pozostałość przekazał podopiecznemu. Taki gest łaski wynikał nie z jego dobroci, ale z prób przekonania wężowego, że jako podwładny nie będzie on w całości ograniczany i zmuszany do oddawania wszystkiego, co zdobędzie. Będzie nadal mógł polować do woli, dzieląc się jedynie niewielką częścią ze swoich panem, który w razie pomocy zawsze będzie blisko, aby wspomóc go, gdy to będzie bliskie. Taka współpraca będzie bardzo korzystna dla ich obu. Pytanie tylko jak długo ich natura Pustych pozwoli im żyć w takiej symbiozie.

Mesher jednak nie zastanawiał się nad takimi pierdołami, chyba sam nawet do końca nie rozumiał, dlaczego dzieli się swoim posiłkiem, więc po prostu wrócił do dalszego łupania ściany. Ponownie mógł się w spokoju wyłączyć i po prostu kruszyć ścianę, licząc, że wreszcie zniszczy przejście na tyle, żeby mógł przedostać się dalej.

Skała choć twarda, w miarę upływu czasu rzeczywiście ustępowała, przynajmniej częściowo. pojedyncze jej fragmenty odłamywały się co jakiś czas. Wraz z poświęconym czasem i monotonnym łupaniem pięściami o skałę, godzina za godziną, dzień za dniem, Mesher się regenerował. Odzyskując utracone siły i zyskując nowe.

Wężowy choć nie był szczególnie wygadany, i nie dzielił się tym co widział po drugiej stronie, sam w sobie przekazał już kilka informacji. Najwyraźniej była tam spora przestrzeń zważywszy na to jak długo go tam nie było. Ponad to znajdował się tam co najmniej jeden, a być może i więcej Holewów.
Wężowy korzystał teraz z chwili wytchnienia by w jaskini zregenerować się po walce. Mesher poświęcił dość czasu na swoją pracę przy przebić się przez jedną z ścian. Gdy w końcu jego pięść przebiła się na wylot zagłębiając w ścianie reszta poszła już bardzo szybko. W ciągu paru godzin poszerzył otwór do poziomu w którym mógł przejść dalej.
Korytarz który się przed nim otworzył prowadził pod niewielkim katem w górę i nieznacznie skręcał w lewo, tak że nie widać było jego zakończenia. Gdyby pójść nim dalej trafiło by się na szyb sięgający bardzo głęboko w dół i ciągnący się paręnaście metrów w górę. Poruszać po nim można się korzystając z spiralnej skarpy otaczającej krawędź szybu, lub (jeśli ktoś umiał) latając. Z szybu na wielu poziomach odchodziły liczne tunele. Całokształt przypominał nieco mrowisko, z swoją mnogością przejść. Brakowało jedynie trutni.

O walce, do której przed chwilą doszło nie zostało już nawet wspomnienie. Wężowy w spokoju regenerował swoje siły, natomiast Mesher kończył rozbijanie przejścia, aby wreszcie móc się stąd wydostać. Nawet najtwardsze ze ścian wreszcie ustąpią przed siłą Goliata, a w tym przypadku nie było inaczej i para Pustych mogło ruszyć przed siebie.

Trasa z początku była bardzo prosta, korytarz, bez żadnych specjalnych udziwnień. Dopiero dotarcie do jego końca i spojrzenie za zakręt przynosiło nieco więcej zaskoczeń oraz pytań. Wielki szyb, prowadzący zarówno w górę, jak i głęboko w dół. Pierwszym odruchem, zanim jeszcze zdążył pomyśleć, było skierowanie swoich kroków do góry, licząc, że w ten sposób znajdzie wyjście. Obejrzał się raz co robi wężowy, żeby sprawdzić czy postanowi za nim podążyć czy wybierze kierunek przeciwny.