Kryjówka Kuyoshi

W sumie Mesherowi się poszczęściło. Dzięki temu prawie przewróceniu się, udało mu się zajść przeciwnika od tyłu. Teraz jeśli się uwolni to będą mogli drewnianego zaatakować od dwóch stron, a to zawsze kłopotliwa sprawa walczyć na dwa fronty. Żeby to, jednak wykorzystać Goliat musiał się uwolnić, a że nie potrafił dzielić się na mniejsze jednostki jak Falciro to musiał zadziałać w inny sposób. Postawił na to co zwykle, czyli brutalną siłę. Ponownie wzmocnił swój organizm energią i naparł w drugą stronę licząc, że ściągnie do siebie tego Pustego. Tak się nie stało. Oponent wyjął nawet rękę z ziemi, a pędy przestały wyrastać, widać wolał użyć dwóch, aby ogonić się od ataku grupy małych Hollow. Były, jednak również znaczne plusy. Istniejące gałęzie, które krępowały nogi Wielkoluda wytrzymały tylko chwilę. Po niej zaczęły pękać, a po kolejnej Mesher był już wolny. Jego towarzysz też radził sobie nieźle. Choć na końcach ramion drewnianego wyrosło coś na kształt pazurów to jego ataki zostały uniknięte, natomiast jednej z części Falciro udało się trafić w bok wroga. Nie był to wybitnie silny cios, ale zawsze.

Nad tym mało rozgarniętym rozumkiem musiało coś czuwać. To nie mógł być zwyczajny przypadek, że mimo takiego rzucania się ciągłego w kłopoty, miał on przy tym tyle szczęścia. Czasem ten fart okazał się celnym uderzeniem, czasem przypadkowym wdrożeniem jakiegoś tajnego planu, o którym Goliat by nawet nigdy nie pomyślał. To właśnie teraz przez swoją dziką szarżę udało mu się ustawić po drugiej stronie przeciwnika, który będzie miał problem, aby jednocześnie odpierać ataki dwóch przeciwników, z czego w dodatku jeden był jeszcze podzielony na mniejsze części.

Falciro już dopadł do drewnianego i zaczął się z nim przepychać. Uwolniony Mesher także natychmiast postanowił do niego dołączyć. Przekierował część swojej mocy ponownie do zwiększenia swojej sprawności [Szybkość +4, Siłą +4], aby szybciej znaleźć się koło pozostałej dwójki, po czym wymierzył potężny cios kopytem od góry, aby za chwilę poprawić drugą ręką. Wymierzył jednak wtedy cios łokciem, a pociągnięciem ręki sprawił po tym, że przeciwnik powinien oberwać także przedramieniem. Na zmianę starał się atakować raz jednym kopytem, a raz drugiem, w międzyczasie wolną ręką zbijając ciosy przeciwnika albo próbował zablokować je kopytem.

PR -8

Ciąg dalszy starcia. Wróg starał się ogonić od uciążliwych ataków Falciro, który atakował od różnych stron w zsynchronizowany sposób. Zaczęło mu, jednak iść lepiej gdy zamiast szpon jego dłoń przybrała kształt biczy, którymi smagał powietrze. To zmuszało do ostrożniejszych ataków podzielonego Pustego, szczególnie gdy jeden boleśnie oberwał pędem w bok. Wówczas do dzieła wkroczył Mesher. Niestety Gałęziasty zorientował się w tym, że Goliat na niego rusza. Być może wynikało to z jego postury i ciężkich kroków, które dość łatwo było usłyszeć. Z tego wszystkiego wyszła jeszcze jedna niefortunna kwestia, która wynikała z braku zgrania Falciro z Wielkoludem. Ten chyba sądził, że Mesher rusza do kolejnej szarży, bo jego różne części szybko przemieściły się do boków korytarza schodząc z linii ataku. To z kolei umożliwiło rywalowi mieniącemu się jasnozielonym Reiatsu umknąć przed ciosem uskakując na pięć metrów. Hollow ponownie wbił rękę w podziemie i uwolnił sporą ilość energii. Pas, który rozdzielał oponentów porosły gęste zarośla, a na pędach Goliat dostrzegł długie na kilka centymetrów ciernie. Przebicie się przez to może być bolesne!

Falciro, choć był całkiem dobrym wojownikiem, co udowodnił wygraną wcześniej z kotem, którym się podzielił, to jednak teraz miał pewne problemy z kolejnym przeciwnikiem. Dało się zauważyć, że w przypadku podziału, jego umiejętności drastycznie spadały, a każdy z fragmentów był znacznie słabszy, niż wtedy gdy Pusty był w jednym kawałku. Mesher przybył z odsieczą, choć ciężko podejrzewać, żeby wielkolud wiedział, co to znaczy współpraca. Zdecydowanie nie zgrali się, przez co przeciwnik mógł wymknąć się spod ataku, który wymierzył Mesher. Kolejny raz jego siła poszła całkowicie w powietrze i została zmarnowana, podobnie jak wykorzystana do tego celu energia.

Drewniak znowu uciekł przed ciosem, a dodatkowo utworzył cierniową tarczę pomiędzy nimi. Wszechobecne kolce jasno sugerowały, że ataku będzie można pożałować. Goliat jednak zdawał się nic z tego nie robić. Albo liczył, że próba przebicia się będzie dla przeciwnika zaskoczeniem. Cofnął jedno kopyto do tyłu, biorąc duży zamach, po czym z całej siły, wzmocnionej reiatsu [Siła +4, Wytrzymałość +4] postanowił mocnym prostym uderzeniem przebić się, aby trafić Pustego w maskę.

PR -8

Nieszczęście i brak skoordynowania ataków dwójki sojuszników sprawiły, że wróg wyrwał się z otoczenia. Z drugiej strony nie znalazł okazji do ataku, zamiast tego odgrodził się od Meshera i Falciro kniejami najeżonymi cierniami. Te były naprawdę gęste co okazało się dość skuteczne, szczególnie że obaj Puści z duetu wydawali się być bardziej fizycznym typem bestii. Ciernie ostudziły, przynajmniej chwilowo, entuzjazm Podzielnego Hollow, a Goliata... Cóż, nie. Możliwe, że Wielkolud był jedyną istotą na świecie, która bez większego przemyślenia włazi w coś co zdecydowanie zaboli. Postawił, więc krok i poczuł ból dziesiątek cierniów wbijających się w jego ciało. Co prawda wzmocniona wytrzymałość oraz twarda skóra zmniejszyły stopień wbicia się. Tak czy siak było bolesne jak cholera. Szczególnie, że dystans okazał się za duży i Goliat musiał postawić jeszcze przynajmniej jeden krok i wbić ciernie w kolejną nogę. Zaś machając ręką sprawił, że potarmosił rany. Co gorsza spowolniony przez rany wcześniejsze i teraz nabyte, do tego gęste zarośla wykonał cios na tyle wolno, że wróg zdołał zwiększyć dystans o jeszcze parę metrów. Miał, jednak w tym również nieco szczęścia. Lądując Gałęziowaty chciał strzelić Meshera biczem. Lądowanie, jednak mu nie wyszło, nieco się zachwiał i bicz śmignął koło ucha Wielkoluda nie czyniąc mu żadnej szkody. Przy okazji ten zaczął czuć jak coraz mocniej naciska na niego zmęczenie, które nieco się uspokoiło po zjedzeniu duszy oraz połowy kota.
--------------------------------------------
- 10 pż

Mesher znany był z tego, że nie potrafił za bardzo przemyśleć swoich ruchów. Chociaż "znany" to nieco złe słowo, patrząc na to, że raczej niewiele osób uchodzi z życiem po spotkaniu z Goliatem. Porywczość, agresja i spora dawka głupoty były jednak jego mocno wyróżniającymi się przywarami. Bez głębszego zastanowienie wbił się prosto w cierniową zasłonę, w którą raczej nie powinien się wbijać. Szybko odczuł, że nie wszystko poszło tak, jak to sobie wypatrzył. Kolce zraniły go, jednak tutaj na całe szczęście zadziałała jego twarda skóra, nieco niwelując odniesione obrażenia. Przeciwnik uciekł poza jego zasięg, ale musiał mocno się zdziwić, bo i jego atak był niedokładny.

Goliat wycofał swoją ręką z cierniowej zasłony i postanowił najpierw lekko się cofnąć, a potem obejść przeszkodę dookoła. Zmęczenie powoli dawało mu się ponownie we znaki. Miał nabierać sił do walki z Markizem, a nie marnować resztki swoich sił na pierwszego napotkanego Pustego. Postanowił chwilę sobie odsapnąć i pozwolić przeciwnikowi zaatakować.

Bolesne doświadczenie z cierniami uświadomiło bestię w tym, że lepiej się przez nie dalej nie przedzierać tylko wycofać. To również nie było przyjemne. Wymagało wyrwania się z sideł oraz wyszarpania cierniów. To było bolesne i kaleczyło ciało, ale w końcu się udało (-3 PŻ). W efekcie znalazł się przed zaporą z kilkoma dość głębokimi dziurami oraz z zadrapaniami w zasadzie na całej dolnej części ciała. Bolało jak cholera, szczególnie jak dodać wciąż niezaleczone plecy. Goliat postanowił przespacerować się wokół zapory, jednak nie dostrzegł w niej większych luk. Najcieńsza był w tym miejscu, w które on sam wpadł, bo jednak zdewastował część pędów masą swego cielska. Mesher, jednak popełnił drastyczny błąd. Podczas tego przechadzania się nie postawił żadnej obrony, a przeciwnik korzystając z jego apatii znowu zbliżył się do granicy zielska i smagnął biczem. Na nieszczęście dla Wielkoluda tym razem trafił prosto w jego pierś. Cios był naprawdę silny, bicz wyrwał kawał miejsca z klaty Goliata, który aż mimowolnie zawył z bólu (-18 PŻ). Do dalszych ciosów nie doszło, bo do akcji doszedł Falciro, który postanowił przebyć zaporę drogą powietrzną. Dwójka z jego części cisnęła trzecim, który poleciał prosto na wroga wymierzając mu cios, który ten jednak zdołał zablokować. Podzielony Pusty, jednak się nie zraził i szykował już kolejną swą część, do "wystrzału". Mesher natomiast miał problem. Był blisko skraju swych możliwości fizycznych. Na chwilę nawet zamroczyło mu przed oczyma z bólu. Świat co prawda za moment z powrotem się wyostrzył, ale sytuacja stawała się dla niego naprawdę niebezpieczna.

Zapora okazała się nie tak prosta do sforsowania. Nawet wyciągnięcie ręki ze środka wiązało się z kolejnym bólem. Z każdą taką akcją rany, które odnosił osłabiały go coraz bardziej. Nie mógł jednak się poddawać. Po pierwsze dlatego, że nie wiedział, co to znaczy. A po drugie dlatego, że to oznaczałoby jego koniec. W jego mniemaniu Pusty, który się poddał, może skończyć jedynie jako posiłek dla silniejszego, a że silniejszym zawsze jest on sam, to wniosek był dla niego tylko jeden. To wielkolud będzie po tym pojedynku zajadał się mięsem drugiego Pustego, a nie odwrotnie.

Jednak ten spacerek i szukanie luki w defensywnie sporo go kosztowało. Przeciwnik wykorzystał moment, wykonując potężne uderzenie, które odczuł Goliat. Bicz przeciął mu pierś, powodując przy tym okropny ból. To już była kombinacja prawdziwie powalająca. Rany pleców po upadku, rany kończyn po ciosach w tarczę z kolcami, a teraz jeszcze uderzenie w klatkę piersiową. Tego było za dużo albo ten pojedynek zostanie przez niego szybko zakończony, albo... Nie było albo. Musiał to wygrać.

Zebrał w sobie energię i postanowił uwolnić ją, wzmacniając przy tym swoje ciało [Wytrzymałość +8]. To jednak nie było wszystko, spróbował skorzystać ze swojego pancerza. Od upadku minęła już chwila, dlatego sądził, że powinno mu się to udać. Docelowo chciał, aby jego zbroja rozrosła się na cały tors, tak samo z przodu, jak i z tyłu. Wtedy, w pełni gotowy i wzmocniony, ruszył szarżą w najsłabszy punkt, który nieco osłabił wcześniejszymi atakami. Zamiast jednak wbijać się bezpośrednio, skorzystał ze swojej drugiej umiejętności. Jeśli istniała taka możliwość, to przed szarżą Mesher chwycił w paszczę coś, co mogło mu pomóc. Jeśli jednak nie miał czego zeżreć, to zasięg będzie bardzo niewielki, ale powinien uszkodzić ciernie, które następnie pokona siłą rozpędu oraz własnej masy. A gdy to się stanie, szarżuje nadal, po lekkim łuku, w stronę drewnianego. Jedna z części Falciro miała atakować drewnianego od jednej strony, a Mesher wpaść na niego od drugiej. Może tym razem ich współpraca będzie nieco lepiej zgrana.

8(wzmocnienie)
16(zbroja)
16(pocisk)
Razem: -40 PR

Mesher zdecydował się użyć tyle energii, żeby niemal osuszyć bak. Mogło to nie być najlepszym rozwiązaniem, szczególnie że na koniec zostawił sobie atak, który wymagał największej precyzji. No, ale po kolei. Goliat wzmocnił swoje ciało energią, dzięki czemu odczuł ulgę co do obrażeń cielesnych, jednak mocniej uderzyło w niego zmęczenie, choć się starał to nie był w stanie zahamować ciężkiego sapania. Sprawę spotęgowało jeszcze założenie zbroi. Wówczas ponownie świat przed jego oczyma stracił ostrość, tym razem z powodu ubytku energii. Miał, jednak szczęście, bo Falciro udawało się w tym czasie zabierać całość uwagi Gałęziowego Pustego. Zrzucił mu już drugą ze swych części i szykował trzecią. Z dwoma zaś na krótkim dystansie wróg nie radził sobie tak dobrze. Wytworzony przez niego bicz naturalnie był w zwarciu bronią cokolwiek niewygodną, a towarzysz Wielkoluda z tego korzystał. Co prawda nie zadawał mu wielkich ran, ale samemu też nie cierpiał prowadząc w miarę wyrównane wymiany ciosów oraz uników.

Wówczas Mesher przeszedł do kolejnego zużycia znacznych, jak na siebie, porcji Reiatsu. Udało mu się szczęką zebrać co nieco materiału skalnego, z którego zbudowana była ta okolica i wymieszał go z energią. W tym momencie słaniał się już na nogach z powodu utraty niemal całej mocy. W efekcie dobre przymierzenie okazało się dla niego praktycznie niemożliwe. W finalnym momencie rosłym Hollow "zabujało", a ten wystrzelił zupełnie niecelnie. Tu, jednak pomogło szczęście Wielkoluda oraz pech jego wroga. W podobnym momencie Falciro wystrzelił swoją trzecią część, oponent uniknął ją i... Całkiem przypadkiem wpadł na tor lotu pocisku Goliata. Cel został trafiony centralnie, magmopodobna substancja wybuchła, a Drewniak okazał się na płomienie, którymi się zajął wyjątkowo podatny. Pusty zawył wściekle i desperacko łapami próbował ugasić pożar, jednak było za późno, towarzysz Meshera dał radę obalić go na plecy i stłuc maskę. Najlepszym świadectwem o ich zwycięstwie było to, że cierniowa zapora rozdzielająca ich całkiem się rozpadła.

Z dumnego, ogromnego i potężnego Pustego niewiele zostało. Ruch, którego się teraz dopuścił nie był nawet bliski potęgi, którą się chwalił. A jednak został zmuszony do takiego ruchu przez sytuację, w której się znalazł. Nawet taki osobnik jak on, przy całym swoim przeświadczeniu o byciu niepokonanym, nie jest w stanie wygrać z podstawowym instynktem. Ten właśnie instynkt przetrwania uruchomił się u niego i sprawił, że wielkolud zdecydował się na ostateczny i bardzo wyczerpujący atak. Chwilę to zajmowało, ale Falciro spełniał swoje zadanie, zajmując drugiego Pustego w walce na bliskim dystansie.

Troszkę szczęścia było tutaj jednak potrzebne, ale ostatecznie przeciwnik padł, a jego osłona także nie była już dłużej problemem. Teraz trzeba było jednak szybko uzupełnić zasoby po walce. Potrzebował pożywienia za wszelką cenę, inaczej spodziewał się, że jego wielkie ciało nie wytrzyma nawet krótkiej wędrówki, nie mówiąc już o kolejnym zagrożeniu, które mogą spotkać w tunelach tego przedziwnego miejsca. Potrzebował dorwać się do najlepszych fragmentów pokonanego Pustego, licząc się przy tym z faktem, że zapewne przyjdzie mu się podzielić z Falciro. Ostatnio to jednak Hollow zdolny dzielić się na mniejsze części zabrał lepsze fragmenty, więc całkowicie sprawiedliwie będzie, gdy tym razem to Mesher ich skosztuje.

Falciro również ta walka dotknęła. Każda z jego części wydawała się być nieco zmęczona, nie mógł uspokoić oddechu. Niektóre z tych fragmentów były również rany nosząc pręgi czy to bicza czy też zaciśniętych pędów. I choć rany straty te były zupełnie nieporównywalne do tych odniesionych przez Meshera to nie dziwota, że oboje rzucili się co szybciej do "stołu". Dla Goliata nie było to, jednak takie łatwe. Po drodze do trupa znowu go zamroczyło, zarzuciło nim i gdyby się nie oparł barkiem o ścianę to niechybnie wyrżnąłby się jak długi. Ostatecznie, jednak do truchła dotarł i mógł zabrać się za żarcie. Mięso było znacznie smaczniejsze niż kota, bo bardziej przesycone energią. Nie należało, jednak tego mylić ze smacznym. Jak to pochodzące z Pustego było łykowate i żylaste, a przy tym trąciło nieco korą, ale to była chyba osobista specyfika ich ofiary. Tak czy siak każdy gryz przynosił ulgę. Rany po części się zasklepiały, a zmęczenie malało. To były pozytywne informacje, bo trzeba powiedzieć, że Mesher znalazł się już jedną nogą w grobie. Teraz co prawda wciąż daleko mu było do stanu świeżości, ale przynajmniej wyszedł z trumny. W końcu pożywienie się skończyło, a Falciro ponownie złączył się w całość. Ruszyli dalej, bo i co mieli tu sterczeć. Idąc kawałek  jeszcze korytarzem, który zakręcał doszli do dużej sali. W niej były ślady walki, w kilku miejscach na ścianach była zaschnięta krew, ślady pazurów, a także wystające dość znajome pędy oraz gałęzie. Po drugiej stronie sporej sali znajdowały się trzy kolejne korytarze, do wyboru do koloru, szczególnie że były dość podobne. Jeden prowadził bardziej w górę, drugi dążył po poziomie, a trzeci schodził w dół. Z tym, że w tym wiodącym do góry dostrzegł w ostatniej chwili duszę gdy znikała za zakrętem biegnąc ze skrępowanymi ramionami ile sił. Czmychnęła w korytarz chyba orientując się o ich obecności nim Ci ją dojrzeli.
---------------------------------------------------------
+47 PŻ
+ 74 PR
+1 do: kontroli Reiatsu, wytrzymałości, zręczności

Na smaczne posiłki jeszcze przyjdzie czas. W obecnym stanie potrzebował czegokolwiek, co będzie w stanie nieco bardziej postawić go na nogi. Samo podejście do trupa było dla niego już wyczynem. Każdy oderwany kawałek był dla niego jednak olbrzymią ulgą. Zmęczenie powoli ustępowało, rany, przynajmniej częściowo, zaczęły się goić. Nie był co prawda w całości wyleczony, a sporo sił nadal mu brakowało, jednak ten posiłek uchronił go przed śmiercią. Choć samo podjęcie walki prawie kosztowało Goliata życie.

Walka była już jednak historią. Dwóch Pustych podróżowało dalej, aż dotarli do kolejnej sporej sali. Z początku wydawało się, że teraz czeka ich trudna decyzja o wyborze dalszej drogi. Coś jednak postanowiło im, a przynajmniej Mesherowi, ułatwić całą sprawę. Tym czymś była dusza, uciekająca jednym z korytarzy. To miejsce pełne było niebezpieczeństw, ale nagrody w postaci dusz, przynoszonych przez tego dziwnego wojownika, były miłym urozmaiceniem. Ruszył więc w tamtym kierunku, kiwając głową do Falciro i wskazując wybraną stronę, licząc, że ten nie będzie protestował i pójdzie za swoim większym kolegą.

Dalszy przemarsz duetu przebiegł ponownie w milczeniu. Żadna ze stron nawet nie zająknęła się, aby zacisnąć więzi, które ich łączyły. Widać nie uznawali, że jest taka potrzeba i zwyczajnie tak sobie szli. Może to brak zewnętrznych bodźców przyczynił się do tego, że Mesher dostrzegł umykającą duszę. Ruszyli za nią, przed czym Falciro nie miał oporów, szczególnie że po posiłku z Gałęziowatego wydawał się być w znakomitej formie... W przeciwieństwie do wciąż rannego i nieco zmęczonego Goliata. Prędko pokonali salę i dotarli do korytarza. Ten okazał się jeszcze większy niż poprzedni, więc bez większego problemu nawet taka wielka kolubryna jak on mogła się tu przemieszczać. Na nieszczęście dla pościgu korytarz był dość pokręcony. Przyszło im iść to w lewo, to w prawo, a przez półmrok oraz jednostajność krajobrazu trudno się było połapać, w którym kierunku świata idą. W końcu, jednak za zakręcie znowu dojrzeli umykającą duszę, tylko że tym razem wbiegała do kolejnej dużej sali. Tam zniknęła z widoku, czyżby gdzieś skręciła?

Rozmowy potrafiły łączyć, ale do tego trzeba było jednak kogoś, kto lubi rozmawiać. Najwidoczniej ani Mesher, ani Falciro nie byli zbyt rozmownymi typami. Ten pierwszy przez wzgląd na swój niezbyt rozwinięty aparat mowy, a ten drugi zapewne akceptował taką ciszę, bo mu odpowiadała albo chciał dopasować się do swojego większego kolegi. Szli więc w takiej ciszy, po prostu szukając jakiegoś końca tego dziwnego miejsca. Na znalezienie wyjścia już chyba żaden z nich nie liczył, więc po prostu robili to, co robiliby na pustyniach Hueco Mundo. Szli. To miejsce, co prawda, odróżniało się od powierzchni, ale w wielu aspektach było do niego podobne, z tym że skondensowane na dużo mniejszej przestrzeni. Wąskie korytarze, które prowadziły z jednej ogromnej sali do drugiej, były małym utrapieniem dla wielkiego Goliata. Dzięki temu zazwyczaj była jednak przyjemność spotkać innych Pustych.

Teraz jednak uganiali się za duszyczką, która, choć mniejsza i wolniejsza, to mogła swobodnie poruszać się po takich przejściach, dzięki czemu udało jej się umknąć do kolejnej dużej sali. Istniało ryzyko, że czeka ich tam kolejne zagrożenie podobna do drewnianego, ale Meshera bardziej martwił fakt, że ten Hollow mógłby zjeść jego duszę, dlatego nie czekał ani chwili, przyspieszył kroku, aby wejść do nowej komnaty, rozejrzeć się i spróbować znaleźć swój posiłek, bez różnicy czy to będzie dusza, czy kolejny Pusty.

Uganianie się za duszą po krętych korytarzach było zadaniem dość męczącym, szczególnie gdy było się ciężko rannym. Na szczęście, jednak Mesher był naprawdę wytrwałą kreaturą, w związku z czym jakoś tam znosił trudy pościgu. Wszystko wskazywało na to, że właśnie w tej sali znajdzie się kres nierównemu wyścigowi, dusza w końcu musiała ulec, czy to jemu czy też innej zamaskowanej bestii, co zresztą najbardziej niepokoiło Goliata. Nic dziwnego, nikt nie lubi gdy mu posiłek ucieka sprzed nosa. W końcu, jednak wpadł do pomieszczenia, które wydawało się dużych rozmiarów. Czemu tylko wydawało? Ano dlatego, że gdy do niego wszedł to rozejrzał się to w prawo, to w lewo i zdał sobie sprawę z czegoś mocno niefortunnego. Nie widział nigdzie duszy. Tak na dobrą sprawę to niewiele widział, bo roztaczała się wokół niego gęsta mgła. Wprawdzie dostrzegał Falciro, który jednak stał tuż obok, lecz dostrzeżenie ścian czy czegokolwiek innego w pomieszczeniu okazało się być niemożliwe. Co gorsza odnosił wrażenie, że ta się tylko z każdą chwilą zagęszcza.

Swoje najgorsze momenty Mesher zdawał się mieć już za sobą. Owszem, do etapu, gdy będzie w pełni sił oraz w całości wyleczony, była jeszcze daleka droga. Jego ciało było twarde i wytrzymywało wiele, z czego często korzystał. Co prawda nie posiadał umiejętności szybkiego leczenia ani żadnej innej, która pozwala mu odzyskać siły w krótkim tempie, ale po ostatnim posiłku i tak czuje się znacznie lepiej niż bezpośrednio po walce. Był gotów na kolejne starcie, w którym będzie musiał bardziej uważać. Ostatnio narobił sobie kłopotów głupim obserwowaniem przeciwnika. Nie może tego błędu powtórzyć.

Wyglądało jednak na to, że znowu znalazł się w sytuacji, gdzie nie wie co robić. Całe pomieszczenie było zamglone, a widoczność mocno ograniczona. Nie widział praktycznie niczego, a co gorsza, nie widział duszy, za którą tak się uganiał. Nawet Falciro był dla niego ledwo dostrzegalny. Tak sytuacja w tym pomieszczeniu mogła wynikać z różnych naukowych powodów, na większości jednak Mesher się nie znał, uznał więc za jedyną możliwość to, że mgła jest wytworzona przez jakiegoś osobnika tutaj. To natychmiast wprowadziło go w bojowy trans. Ugiął się lekko na nogach, aby być przygotowanym do odskoku i uniku, podniósł wyżej ręce, aby w razie konieczności część ataku, której nie da rady uniknąć, sparuje przedramionami. Rozglądał się także w każdą stronę, czekając na nadchodzący atak. Powoli ruszył też przed siebie, kiwnięciem głowy rozkazując Falciro, by szedł za nim. Jeśli się nie rozdzielą, to będą mogli chronić własne plecy, a to zawsze jakaś przewaga na tak trudnym i dziwnym terenie.

Wpadli do pomieszczenia, które uznać można było za upierdliwe. W końcu pozbawiało Meshera w dużej mierze zmysłu wzroku, który był jednym z tych, na których polega się najbardziej. Szczególnie gdy jest się niezbyt inteligentną, żądną krwi formą istnienia. Co z tym związane Goliat wcale nie zastanawiał się nad tym co mogło to spowodować. Od razu założył, że to niechybnie jakiś wróg. Pusty przyjął postawę bojową i oczekiwał. Z tym, że nic się nie stało. Nic go ani nie napadło ani nie zagroziło, a nawet nie spadł mu żaden fortepian na głowę. Cóż za zawód... W każdym razie postanowił machnąć głową i iść dalej. Nie pomyślał, jednak że jest w gęstej mgle i tak subtelny gest z jego strony może zostać niezauważony przez towarzysza. Faktycznie tak się stało, a zapatrzony w siebie Hollow zdał sobie sprawę o tym dopiero po chwili gdy dostrzegł, że towarzysza w swej okolicy nie widzi. Doszło do niego jeszcze coś innego. Gdy wzrok nie zdawał egzaminu na pomoc przyszedł mu słuch i po lewej wyraźnie usłyszał dźwięki spożywania. Coś na kształt głośnego przeżuwania, mlaskania, przegryzania.

Falciro nie był zbyt uważnym towarzyszem, a Mesher nie był zbyt logicznie myślący, przy wydawaniu rozkazów. To doprowadziło do sytuacji, w której jego podwładny nie ruszył za nim, a sam Goliat zorientował się o tym dopiero po chwili. Z tego wszystkiego okazało się także, że nic nie planowało go zaatakować. To, co uznał za jakąś umiejętność do ukrywania się we mgle bądź ograniczania widoczności przeciwnika, nie okazało się żadnym początkiem walki. A przynajmniej jeszcze nie.

Wzrok w takich momentach zawodził, ale Mesher zdał sobie sprawę, że ma przecież też inne zmysły. Wykrywać innych istot nie potrafił przy pomocy reiatsu (bo pewnie nawet nie wiedział, że taka możliwość istnieje), ale za to jego uszy zrobiły to samoczynnie. Wychwycił dźwięk po lewej. Coś wyraźnie przeżuwało jakiś posiłek. Najwyraźniej jednak mógł mieć rację i inny Hollow przebywał w tym pomieszczeniu, a na dodatek, właśnie pożerał duszę, którą Mesher gonił. Wielkolud warknął i natychmiast w pełnym biegu ruszył w kierunku, z którego coś usłyszał, chcąc staranować i przygwoździć jednym kopytem tego Pustego do ziemi.

Na szczęście niewiedza z samego założenia nie wpływała na zmysły. Nie trzeba było wiedzieć jak działa wzrok, żeby widzieć i na podobnej zasadzie było z wyczuwaniem Reiatsu. Z tym, że w tym pokoju Mesher czuł jakby coś zaburzało jego wykrywanie energii. Nie odczuwał żadnego większego skupiska, nawet tego należącego do Falciro gdy się w wyniku nieporozumienia rozdzielili. Dźwięki jedzenia, jednak słyszał głośno i wyraźnie co wywołało u niego niezadowolenie. Nie na darmo się uganiał za duszą, żeby mu ją ktoś zeżarł gdy już był tak blisko celu. Aby temu zapobiec albo chociaż zgodnie z zasadą wet za wet pożreć odpowiedzialnego za ten Afront Pustego, Goliat ruszył czym prędzej w stronę, z której nadchodził dźwięk. Nie bardzo przejmował się tym, że widoczność była beznadziejna i biegł co sił w kopytkach w stronę mlaskania. To cały czas nadchodziło sprzed niego, aż... JEB! Przygrzmocił z pełnym impetem prosto w ścianę, która przez mgłę pojawiła się dosłownie w ostatniej chwili. Nie zdążył nawet zahamować czy zasłonić maski kończynami, w efekcie czego dość solidnie zabolało. Po chwili znowu dźwięk. Tym razem z prawej, w tym wypadku do odgłosów spożywania doszedł jeszcze wyraźny chichot. Najwidoczniej istota ta miała niezły ubaw z Wielkoluda, który zaliczył spotkanie pierwszego stopnia ze ścianą.
--------------------
-6 PŻ

Nie tylko wzrok Meshera zawodził w tym otoczeniu, wykrywanie także. Co prawda nigdy tym sposobem znajdywania celów nie przejmował się zbytnio. Zazwyczaj, gdy dostrzegł coś, to wtedy potrafił określić czy to, co emanuje jakąś duchową energią, czy też nie. Tak było przecież z pułapką, która sprawiła, że znalazł się w tym miejscu. Gdyby może jednak bardziej skupiał się na tego typu rzeczach, wydostanie się albo chociaż poszukiwanie dobrych kąsków w tym labiryncie korytarzy szłoby mu znacznie prościej.

Na takie przemyślenia przyjdzie jednak swój czas. Teraz zajęłoby to Mesherowi olbrzymią ilość czasu, a miał lepsze zajęcia. Takie jak na przykład, wpakowanie się wprost na ścianę. Bieg prosto przed siebie, przy takiej widoczności musiał się tak skończyć, no ale Goliat nie wpadł na to. Pusty mądry po szkodzie. Może przynajmniej to da mu jakąś nauczkę. Z całą pewnością teraz coś z tego wyciągnął i gdy ponownie usłyszeć coś, tym razem był to chichot, postanowił zbliżać się w tamtym kierunku. Przed każdym krokiem, robił jednak wymach ręką. Jeśli coś tam będzie stało, to najwyżej to trafi swoim kopytem, przynajmniej nie powinien władować się w ścianę, chociaż w ten sposób będzie znacznie wolniej podchodził, co może ułatwić przeciwnikowi ewentualny atak, dlatego Mesher cały czas jest czujny i gotowy do bloku.

Zderzenie ze ścianą uświadomiło Meshera, że musi w jakiś sposób zmienić swe działanie, bo biegając co sił przez takie pomieszczenie pewnikiem zrobi sobie krzywdę, a szansa że trafi jeszcze na swój cel była raczej niewielka. Dalej natomiast podążał za słuchem, który prowadził go do dźwięku wymieszanego spożywania i śmiechu. Gdy Goliat zaczął wymachiwać ramionami po omacku chichot urósł na sile będąc coraz głośniejszym. Wielkolud starał się, jednak nie wybić z koncentracji. Był czujny, szczególnie że z każdą chwilą mocniej nachodziła go świadomość, iż już niedługo zbroja przestanie okrywać większość jego ciała. Wtem coś usłyszał nowego. To jakby dźwięk poruszania się, tuż za nim. Z pewnością nie było to coś rozmiarów Meshera, bo stąpało cicho. Gdy ten, jednak się odwrócił to nikogo nie było. Może uznałby, że mu się przywidziało gdyby nie to, że był przekonany, iż widział ruch oddalający się we mgle. Coś się na niego zaczaiło, ale temu udaremnił atak swą czujnością. Co ciekawe, z tej samej strony wciąż dochodził dźwięk śmiechu i jedzenia.

Potrafił się zaadaptować do nowych warunków. Nie było to może rozwiązanie idealne, ale takie, które przyszło mu samoistnie do głowy, było dla niego wystarczające. Z racji swoich rozmiarów zapewne nie będzie w stanie zbyt cicho się tutaj przemieszczać, ale wolał, aby ten ukrywający się sam go odnalazł i zaatakował. To by mu oszczędziło sporo problemów.

Okazało się, że jednak nie będzie tak kolorowo. Niespodziewane źródło dźwięku zmusiło go do obrócenia się, ale nie dostrzegł tam nikogo. Wydawało mu się, że coś jednak przed chwilą się tędy mogło poruszyć i ponownie zniknąć we mgle. Ciche kroki i niewielki rozmiar wskazywał jednak na raczej małe zagrożenie. Nie można było jednak lekceważyć tego. Jego uwaga uchroniła go najwidoczniej od ataku, który miał zostać wykonany, ale kryjący się odstąpił od wymierzenia takiego ciosu. Kolejne dźwięki były argumentem, aby podążyć prosto w ich kierunku, w dokładnie taki sam sposób. Wymachiwał, raz jednym ramieniem, a raz drugim. Uważnie jednak nasłuchiwał i rozglądał się w bliskiej okolicy.

Mesher nie przejął się zanadto zagrożeniem, które pojawiło się z tyłu, a potem równie nagle zniknęło. Zdecydował się nadal kierować w stronę silniejszego bodźca, jakim były dźwięki dobiegające sprzed jego osoby. Szedł tam wymachując łapami raz za razem. Nic, jednak na jego drodze nie stanęło, by przypadkiem zostać zdzielonym. Musiałby mieć do tego niesamowitego farta, a nie tylko jego mu zabrakło. W tym wypadku zmysły nie ostrzegły go na czas przed skradającym się zagrożeniem. Nagle poczuł dźgnięcie w masywną łydkę. Intuicyjnie odwrócił się wymachując ramieniem, by przywalić temu co go trafiło. Tym razem był bliżej, dostrzegł umykający w głębie mgły, niewyraźny obrys. Tym razem, jednak i napastnikowi zbrakło szczęścia. Tuż po tym Goliat dostrzegł kolejne zarysy, charakterystyczne bo niewielkie, a liczne. Jedna z części Falciro ewidentnie trafiła wroga, bo słychać było nieprzyjemny dla ucha pisk. Od razu po tym Wielkolud dostrzegł dwa ciekawe zjawiska. Dźwięk mlaskania i chichotu zupełnie zniknął, a mgła jakby się nieco rozrzedziła. To, jednak nie wydawało się, aby był koniec starcia, choć była też i dobra informacja. Rana na nodze Meshera nie wydawała się być zbyt poważna.
-------------------------------
-5 PŻ

Skłonienie samego siebie, aby nie podążyć ślepo za kolejnym czymś, co ledwo dostrzegł, było dla niego dość niespodziewane. Najwidoczniej nie miał zamiaru ganiać wszystkiego, co tylko zobaczył. W tej mgle ktoś bardzo sprawnie się poruszał i wykorzystywał ją nie tylko jako kryjówkę, ale także do dezorientacji przeciwnika. Nie obeznany z poruszaniem się po takim obszarze Mesher musiał kombinować, ale na razie zdawał się na swój słuch, a nie wzrok. Choć ten także coś mu pokazał. Po tym, jak coś zaatakowało go w łydkę, zauważył, jak napastnik gdzieś uciekał, wprost na kolejny zarys. Pisk, który dało się usłyszeć, mało przyjemny, ale charakterystyczny i łatwo wykrywalny, sugerował, że jedna część Falciro trafiła tutejszego Pustego. Znakomicie.

Mesher natychmiast ruszył w kierunku, z którego usłyszał ten dźwięk, bo mlaskanie i chichot zniknęły. Mgła także wydawała się nieco mniej gęsta. To potwierdzało przypuszczenia Goliata z początku. Jego instynkt dobrze mu podpowiadał, że miejsce to nie jest naturalne zamglone, a wynika to z umiejętności Pustego. Odniesienie ran dekoncentruje go, przez co efekt zdolności słabnie. Przydatne, ale niepotrzebne jest specjalnie roztrząsanie tego aspektu. Wielkolud chciał zbliżyć się szybko do tego miejsca, wzrokowo oraz słuchowo znaleźć swój cel i wymierzyć kilka ciosów ramionami. Uważając przy tym na to, żeby nie trafić jednej z części Falciro, której należy się też tam spodziewać. Możliwe, że nawet wszedł w bezpośredni kontakt i walczy teraz z tym Hollowem na bliskim dystansie.

Mesher zdecydował, że więcej nie będzie zmierzał do głosu mlaskania i chichotania, a udać się w stronę rozróby, która wyszła zza jego pleców. Mogło to wynikać z tego, że dźwięk ten po prostu zniknął. Ostatecznie ruszył w stronę starcia, ale że był dość ślamazarny to pojawił się problem. Mianowicie pomimo rozrzedzenia się mgły przeciwnik oraz Falciro byli w ruchu, więc zarysy się zmniejszały, zanikały. Poruszanie się uświadomiło go w czymś. Rana w nodze bolała, znacznie bardziej, niż powinna przy takim dźgnięciu. Spojrzał na te ranę i w zasadzie wyglądała normalnie. Szedł coraz dalej, dalej przez mgłę, aż w końcu trafił na grupkę stanowiącą części jego towarzysza.
- Czmychnął. - Stwierdził bardzo lakonicznie. Nie była to dobra informacja, wyglądało na to, że oponent umknął im gdy udało się go trafić. Co gorsza mgła znowu zaczęła gęstnieć, ale dźwięk żaden się nie pojawił, żadnego mlaskania czy chichotania. Dojrzał przy tym na ziemi trochę krwi, wyglądało na to, że to wroga, bo Falciro żadnych ran nie miał.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
- 5 PŻ

Rana w nodze dawała o sobie znać. Aż za bardzo, bo jednak było to tylko lekkie draśnięcie, które ledwo co poczuł. Wydawać by się mogło, że to wystarczający sygnał ostrzegawczy, aby się temu przyjrzeć. Zapewne ktoś rozsądny sprawdziłby swój stan, zadbał o zabezpieczenie rany i nie nadwyrężał rannej nogi. Ale Goliat nie należał do kręgu rozsądnych. Po szybkim spojrzeniu, że rana jest niewielka, po prostu szedł dalej, ignorując to, co może mu się stać.

-N...I...E...- Zaprzeczył Mesher, nie zgadzając się ze zdaniem swojego towarzysza. Mgła nadal się utrzymywała, a po chwili chyba nawet powróciła do swojego pierwotnego, gęstszego stanu. Przeciwnik nadal tutaj był i odzyskiwał siły. Trzeba było być czujnym i ostrożnym. A skoro ponownie byli we dwóch, choć pewnie nie w komplecie, bo części Falciro mogły gdzieś jeszcze latać, to mogli z tego skorzystać. Mesher ustawił się plecami do Falciro i rozglądał w poszukiwaniu wroga. Skoro ten nie będzie go mógł zajść od tyłu, będzie musiał atakować bardziej frontalnie. Wielkolud rozglądał się także za kolejnymi śladami krwi, te mogłyby wskazać kierunek, w którym uciekł, ale w takiej mgle chodzenie po śladach nic by mu nie dało. Przeciwnik mógłby uciekać tak wiecznie.

Ciężko powiedzieć czy Puści się dogadali, w końcu każdy z nich używał po jednym słowie, które mogło dotyczyć różnych rzeczy. Taka, jednak była już ich znajomość, nieokraszona poematami, a i nikt nawet soneciku nie zadeklamował... Ani fraszki. Poszczególne części Falciro, a także Goliat stanęli do siebie plecami, aby uniknąć ataku od tyłu. To w sumie w miarę zdawało egzamin, bo stali tak przez chwilę, a Pusty nie wykrył żadnego zagrożenia ani też nie musiał się bronić. Gorzej, że rana w nodze bolała... W sumie nie tylko ona, ale jedynie w jej wypadku to jakby promieniowało. Ból przeniósł się już na resztę nogi, nie było to nic czego, by taki twardziel jak Mesher nie wytrzymał, acz rozprzestrzenianie się mogło niepokoić.
- Irytujące. - Usłyszał zza pleców. Goliat zauważył, że jego towarzysz miał zachrypnięty głos. Co więcej dostrzegł we mgle kolejne obrysy przypominające grupkę części ciała, które tworzyły jego kompana w podziemnych niebezpieczeństwach.
-----------------------------------------------
- 5 PŻ

Czasem do opisu można było użyć wyszukanych porównań. Do określenia własnego stanu i sytuacji niektórzy decydowali się na tworzenie niesamowicie długich i wyszukanych wypowiedzi, które swoją konstrukcją i treścią mogły zachwycić wielu. Ta dwójka jednak nie potrzebowała czegoś takiego, rozumieli się praktycznie bez słów, a ich małomówność zdawała się nie robić im problemu. Dla Meshera to była dość dziwne uczucia znaleźć kogoś, kto podobnie do niego będzie podchodził do takich spraw. Sporo Pustych było nadwyraz gadatliwych, a od słuchania ich przechwałek można było zanudzić się na śmierć.

-P...O...Ł...Ą...C...Z- Niby był to rozkaz, a jednak wypowiedziany jakby od niechcenia. Goliat jeszcze był spokojny zaistniałą sytuacją, chociaż musiał przyznać rację Falciro. Taktyka przeciwnika była irytująca. Aby jednak ten mógł połączyć wszystkie swoje części, trzeba je było odnaleźć. Musieli więc wspólnie przesuwać się po tym pomieszczeniu i wypatrywać kolejnych obrysów. Można było liczyć na inicjatywę przeciwnika, ale pewnie będzie on szukał lepszej okazji. Póki są we dwóch, mają przewagę. Jak po drodze spotkają coś innego, to świetnie, będą gotowi do walki. Jeśli nie, to jeszcze lepiej.

Przekonanie Meshera, że doskonale się rozumieli z towarzyszem było dość urocze. W końcu przy tak krótkich komunikatach w dużej mierze musieli zgadywać co ta druga strona właściwie miała na myśli. Póki co, jednak wychodziło w miarę git, więc nie było co się martwić... Prawda? Wydawało się być to totalnie nieistotne w tym momencie, gdy stali plecy w plecy w zamglonym pomieszczeniu, w którym coś ewidentnie na nich czyhało. Ale czy aby na pewno stali tak blisko siebie? To co się po chwili stało poddało coś co wydawało się pewnym, pod wątpliwość. Nagle Mesher poczuł kolejne dźgnięcie w łydkę (-3 PŻ), choć tym razem płytsze i w tę drugą nogę. Gdy się odwrócił nie było śladu po Falciro, natomiast dostrzegł coś innego. Był to dziwaczny Pusty, naprawdę mały bo miał niecałe półtorej metra wzrostu, poruszał się na czterech łapach, z czego na jedną utykał. Były one, jednak chude, jak i całe jego ciało barwy jasnej szarości. Maskę miał przypominająca nieco skrzyżowanie jaszczurki i szczura, a nawet mimo tego że jego oczy były błękitnymi światełkami w oczodołach, to wciąż nie potrafił oprzeć się wrażeniu, że są jakieś takie... Wyłupiaste. No i był jeszcze ogon, długi i smukły, zakończony szpikulcem, którego Hollow właśnie wyrwał z łydki Goliata. Adwersarz w tym momencie szykował się do ucieczki wyraźnie niezadowolony z faktu, że został dostrzeżony. Wielkolud miał dodatkowy problem - noga nie przestała boleć, a wręcz przeciwnie wciąż uczucie promieniowało (-5 PŻ).

Bardzo często pierwsza rzecz, którą sobie pomyślał, przyjmował za pewnik. Na więcej zazwyczaj nie miał czasu, a i samo zastanawianie się bardzo go męczyło. Najwidoczniej nie był z niego zbyt dobry myśliciel, ale na razie był w stanie jakoś z tym przetrwać. Dla tak prostych istot nie było ważne praktycznie nic, poza przetrwaniem. A na tym Goliat skupiał się najbardziej.
Niestety współpraca nie była czymś, co przychodziło mu łatwo, więc nic dziwnego, że wkrótce stracił kontakt z Falciro. Zorientował się dopiero wtedy, gdy coś go kolejny raz dźgnęło. Pomimo bólu, który ciągłe rósł. Mesher nie zastanawiał się długo, gdy dostrzegł innego Pustego, natychmiast zaczął go gonić. Skoro tym razem ten mu nie zdążył zwiać z pola widzenia, trzeba było zrobić wszystko, aby go dorwać. Uwolnił energię, wzmacniając własne ciało (szybkość +9) liczył, że dogoni go i ciosem kopytem wbije mniejszego Pustego w ziemię, gdzie będzie go trzymał, nie pozwalając mu się wydostać.