Kryjówka Kuyoshi

Wężowy powoli, i nieśpiesznie posuwał się za Mesherem. Wciąż zmęczony po walce nie zregenerował się jeszcze w w pełni. Może nieco urosły, albo była to jedynie iluzja związana z przejściem z wielkiej jaskini do ograniczonych przestrzenią korytarzy. Gdy Mesher dotarł do szybu doszły go odgłosy z dołu przypominające jakąś mowę. Najpewniej to ta sama postać która go tu uwięziła. Niewiele myśląc jednak Goliat podjął kierunek przeciwny, ku górze instynktownie szukając wyjścia.
Pierwsze dwa, czy trzy okrążenia wokół szybu przyszły im dość łatwo, dopiero na czwartym poziomie licząc od tego na którym zaczęli napotkali coś poza skałami i kolejnymi odnogami. Duży odcinek drogi zawalił się pozostawiając znaczną przepaść pomiędzy oboma Hollowami, a dalszą drogą na górę. Nieudana próba przeskoczenia może spowodować spadek na niższe piętro, co samo w sobie jest bolesne. jednak w przypadku gdyby impet uderzenia zepchnął Hollowa w stronę przepaści... upadek na samo dno szybu oznaczał by z pewnością roztrzaskanie maski i śmierć. Było to celowy środek bezpieczeństwa, czy ślad po jednej z poprzednich prób ucieczki? Tego niestety nie wiedział.

Dźwięku dobiegające z dołu jasno sugerowały, że ktoś tam jest, bardzo prawdopodobne, że to ten sam osobnik, co umieścił Goliata w tej jaskini. Ponowne z nim spotkanie twarzą w twarz nie byłoby za rozsądne i nawet wielkolud wiedział, że lepiej iść w stronę przeciwną. Droga nie mogła być jednak zbyt prosta, gdyż już po krótkim fragmencie dotarł do problematycznego miejsca. Dziura, na tyle długa, że przeskoczenie jej może stanowić problem, tym bardziej, że samo wybicie i lądowanie na lekko uszkodzonych fragmentach schodów mogło skończyć się ich zawaleniem. Mesher co prawda nie myslał specjalnie nad rozwiązaniem, ale instynktownie czuł, że nie byłaby to mądra decyzja. Szanse na śmierć były zbyt duże, dlatego lepiej było poszukać innej drogi. Oprócz samej drogi do góry, istniało również mnóstwo odnóg, dlatego oprócz obserwacji okolicy chciał zobaczyć co kryje się w tamtych korytarzach. Na ile są to drogi prowadzące do innych jaskiń, takich jak ta Meshera i wężowego, a na ile jakieś potencjalne szanse na wyjście.

Od spiralnej ścieżki prowadzącej w dół odchodziło wiele tuneli, część miała dość stromy spadek, inne były po prostu za małe na gabaryty olbrzyma jakim był Mesher. Od tej reguły zdecydowanie odstawały jednak dwa tunele, szerokie sterczące naprzeciw siebie po obu stronach szybu. nie przystawały do spiralnej ścieżki i wydawały się być o gładsze, i bardziej symetryczne niż reszta jaskini. Jedna z tych jam znajdowała się zdecydowanie za wysoko by można było tam się dostać, druga jednak, przy odrobinie wysiłku, wydawała się być w zasięgu goliata. Nie chcąc schodzić na sam dół szybu trzeba było wybrać jedną z jam. Czemu więc nie największą?
Po nie małym wysiłku, a podciągniecie się przez potwora ważącego kilka ton z pewnością takim jest, Mesherowi udało się wspiąć do tego dziwnie symetrycznego tunelu. Krawędzie ścian wydawały się jakby zeszklone, i trzeba było uważać by się nie poślizgnąć. Kąt po jakim opadał tunel był wprawdzie niewielki, ale i przyczepności nie było za wiele. W miarę zagłębiania się w otchłań tunelu do Meshera zaczęły dochodzić coraz różniejsze odgłosy. Syki, Warkoty, odgłos wielu odnóży stukających o ściany jaskini. Wężowy nastroszył się i gdy Mesher spojrzał w jego stronę ten kiwną porozumiewawczo głową. Wężowy odwiedził już tamte części jaskiń, To do nich prowadziła najwyraźniej też wyrwa którą postać zrobiła w grocie Meshera ostatnim razem.

Droga nie okazała się zbyt przyjemna. Każdy kolejny krok wymagał olbrzymiej uwagi oraz delikatności. Niestety nie były to cechy charakteryzujące Goliata, dlatego w jego przypadku bardzo szybko zaczął się denerwować, że zmarnował tak dużo sił i czasu na to, żeby dostać się do tego korytarza. Ponad wszystko nie lubił jednej rzeczy, przyznawać się do błędu. Zawrócenie i poszukiwanie innej drogi byłoby właśnie tym, dlatego pomimo niepokojących sygnałów z końca korytarza oraz uważnego wzroku wężowego, Mesher postanowił iść dalej. Był gotowy na nadchodzące ataki, gdyż zapewne natrafią na kolejnych przeciwników. To dobrze, bo powoli zaczynało wielkoludowi doskwierać brak pożywienia.

Korytarz doprowadził go wprost do rojowiska, przypominającego kopiec termitów lub mrówek. Wiele słabszych i silniejszych Hollowów. Ten Szyb, bardzo przypominał poprzedni, z jedną różnicą był o wiele bardziej zaludniony, a spiralna skarpa prowadząca na górę była w jeszcze większej części zarwana. Coś poszybowało przed goliatem nurkując w głąb tunelu i niknąc w mroku. Rozpiętością skrzydeł dorównywało wymiarom Mesherowi, choć zapewne było znacznie lżejsze i bardziej kruche. Przeleciało jednak poza zasięgiem ramion Goliata. Tunel kończył się Około dwóch metrów nad skarpą, a przynajmniej jej odcinkiem. W tym szybie, zdawało się że najdłuższy odcinek spiralnej ścieżki osiąga dwa obroty wokół szybu.
na krawędzi tunelu, tuż przed spadkiem zgromadziła się grupka, kilku, do tuzina małych śluzowatych glutów z maskami. Zdawały się stanowić całość i poruszać symultaniczni przelewając z miejsca na miejsce. Przyczajone na krańcu tunelu przyglądały się zbliżającemu się Mesherowi i jego Kompanowi.
W miarę kolejnych kroków Mesher czuł jak powietrze gęstnieje, takie skupisko Hollowów. Prawdziwy wybieg, musiały być... czy ta Postać która go tu przywlokła.., zalążki myśli pojawiały się w głowie Goliata, ale nie przejmował się nimi. To nie było istotne. Jedyne co się liczy to Siła, a tę posiada.

Tak duża ilość wyczuwalnych Pustych jedynie sprawiała, że Mesher coraz bardziej odczuwał głód. Z początku sądził, że spotka ledwie kilka osobników, a tymczasem okazuje się, że miejsce, w którym został zamknięty to prawdziwy labirynt korytarzy, jaskiń i jam. W dodatku obfitujący w Pustych. Zapewne większość z nich będzie nadawać się wyłącznie jako pokarm, aby wzmocnić swoją własną siłę. Wciąż jednak Goliat planował powiększać swoje stado, zdobywając kolejnych podwładnych.

Nie wiedział jak zareaguje śluzowaty, ale Mesher stanął na wprost niego, spoglądając wymownie w stronę wężowego. Niewerbalna próba przekazania oferty dołączenia była mało oczywista, ale dla Goliata taki sposób wydawał się odpowiedni. Stronił od wszelkiego rodzaju prób rozmawiania. Wiedział, że szybko się wtedy zdenerwuje i z pertraktacji nic nie wyjdzie, poza walką.

Dwa Mollowy patrzyły na siebie, być może próbując coś sobie przekazać, być może oceniając zagrożenie i siłę osobnika na przeciwko. Wężowy przyległ do podłoża niemal się z nim stapiając jakby chcąc się zaczaić na coś lub na kogoś. Mesher do tej pory nie widział go w podobnej postawie, być może to coś czego nauczył się w trakcie tych paru dni błądzenia po tamtych korytarzach. Wysuwany co chwila język drżał a ślepia ślepia wpatrywały się wprost w przestrzeń, na nic konkretnego.
Goliat już po chwili zreflektował się że "śluzowaty" nie zamierza podejmować żadnych akcji, i jak stał, tak stoi, rozlewając się po niedużej powierzchni. Nie sposób było ocenić jego szybkość lub siłę, ale jaką siłę może mieć śluz? Mesher z pewnością był silniejszy!

Brak współpracy, czy też brak chęci całkowitego poddania się woli Goliata oznaczało niejako wypowiedzenie wojny. Mesher przystał na tę propozycję, wreszcie dając upust swojej złości i pewnej dozie bezsilności. Choć nie był on tak w stanie tego nazywać i z całą pewnością nie przyznał się do tego nawet przed samym sobą, to jednak ciągłe krążenie po tych korytarzach było bardzo tłamszące. Nie przyzwyczajony do życia w zamknięciu, teraz nie potrafił się stąd wydostać.

Ruszył pędem na glutowatego, wykonując jeden ze swoich standardowych ciosów. Najpierw jednym kopytem wymierzył prosty cios, a następnie na przemian atakował wielokrotnie, aby zwieńczyć to podwójny uderzeniem od góry.

Mesher ruszył do ataku na mniejszego Hollowa. Dwa silne uderzenia spadły na niego z impetem rozplaskując jego miękkie śluzowate ciało. Pod siłą uderzenia część rozprysła się na ściany i sklepienie, część została zniszczona zostawiając łapy Goliata pokryte lepką cieczą. Uderzenie odbiło się echem biegnąc w głąb tunelu z którego Mesher przyszedł z wężowym. Walka zdawała się być skończona. Mesher już poczuwał się do wygranej. Z większego skupiska śluzu z kilkunastoma małymi maskami zostało może pięć rozproszonych po ścianach i suficie. Resztki śluzu które zawierały w sobie małą maskę zaczęły pełznąc ku sobie by spotkać się gdzie między boczną ściana a sklepieniem. W momencie gdy Goliat to zauważył poczuł też pieczenie łap. Śluz który uderzył, a resztki którego zostały mu na łapach zaczął go palić, przypominając bardzo gęsty i lepki kwas. Jego barwa zmieniła się na ciemno fioletową i zdawała się trzymać jego łap dość mocno.

Kilka solidnych ciosów i Mesher już sądził, że może ogłaszać swoje zwycięstwo. Przeciwnik tak właściwie rozleciał się pod impetem jego uderzenia, ochlapując swoimi resztkami wszystko co było w okolicy. Maź nie była jednak jedynie resztkami potwora, a cały czas stanowiła jego formę. Najwyraźniej galaretowaty w taki właśnie sposób walczył. Goliat wpadł prosto w pułapkę, a to co zostało mu na rękach natychmiastowo zaczęło go parzyć. Barwa śluzu zaczęła się zmieniać, a także bardziej przyczepiać do samych łap, jakby zmieniając się w formę bardziej stałą, aniżeli płynną. Dużo lepiej zapewne działało to na Pustych, którzy posiadali chwytne kończyny. Nagłe zabranie takiej zdolności bardzo utrudniało walkę, ale akurat Meshera to nie dotyczyło, on nigdy nie potrafił niczego złapać, toteż ta dziwna substancja co najwyżej stworzy dziwną powłokę wokół jego rąk.

Mimo wszystko chciał się tego pozbyć, zaczął uderzać i przejeżdżać rękami po ziemi, aby zdrapać możliwie najwięcej tego syfu. Nie interesowało go jaki hałas wywoła, ile potencjalnych Hollowów zwabi. Chciał się tego pozbyć kilkoma ruchami, ale nie zapominał o swoim przeciwniku. W tej kleistej substancji nadal widział maski. Zniszczenie jej było więc dla niego priorytetem. Co prawda miał możliwość posłania pocisku, ale do tego potrzebowałby jeszcze nieco odłamków, które najpierw mógłby zeżreć. Ich utworzenie było jednak w pewien sposób dla niego naturalne. Wystarczyło być Goliatem i uderzać z całej siły. Póki co kontynuował swoje natarcie do śluzowatego.

Próba zdrapania śluzu przejeżdżając łapami po skałach początkowo nie przynosiła efektu. Śluz oblepiał się kamykami i pyłem skalnym. Gdy zmienił kolor całkowicie i zaczął coraz silniej wżerać się w łapy (-5HP) Goliat tym mocniej próbował pozbyć się z rąk tego czegoś. To co było śluzem zmieniło się w twardą skorupę kwasu. Jednak dzięki temu że stało się to skorupą, można to było rozbić. Kilka silnych uderzeń w ściany i olbrzymi łoskot jaki podniósł się w tunelu raczej nie przyciągało zbyt wiele uwagi. Wężowy wciąż czaił się przy wylocie tunelu monitorując okolice, pilnując by nikt nie zaskoczył Goliata. Możliwe ze sam uznał walkę za skończoną. Pod wpływem kolejnych uderzeń skorupa pękła pozwalając na odłamanie fragmentów kwasu z łap, przynajmniej w większości. Zajęło to jednak więcej czasu niż Goliat zakładał. jego przeciwnik zdążył już odtworzyć swoją formę, choć w finalnym rozrachunku w śluzowatym ciele pływało mniej masek niż początkowo. Gdy dostrzegł ze uwaga Meshera znów skierowała się ku niemu rozpłaszczył się na ścianie przywierając do niej. Był to czysto defensywny manewr. Mesher mógł do uderzać, ale jako że był rozproszony i zdawał się nie mieć centralnego punktu efektywność uderzeń była ograniczona i cały czas ryzykował by nabraniem n słaby większej ilości kwasu. Na szczęście nie tak silnego. Hollow, zdawał się być dość młody i słaby w porównaniu z Mesherem

Kwas z każdą kolejną chwilą zaczynał być coraz bardziej intensywny. Z racji, że cały czas mógł oddziaływać na ręce Meshera, siła tego ataku zdawała się rosnąć. Nie był to jednak śluz zdolny przepalić grubą skórę Goliata i całkowicie wypalić ręce. Ból był mocny, jednak nie na tyle, aby uniemożliwiać dalszą walkę. Zewnętrzne warstwy zastygały, tworząc coś na kształt skorupy, której rozbicie okazywało się niezwykle proste. Nie były one usunięte całkowicie, jednak odpadające płaty dawały nieco ulgi.

Przeciwnik jednak miał już wystarczająco czasu aby pozbierać się w całości. Nie wyglądał on jednak identycznie jak wcześniej, a posiadał wyraźnie mniejszą liczbę masek. Najwyraźniej on również odczuł atak, bardzo dotkliwie. A skoro przynosiło to efekty, to Goliat nie widział powodu aby nie kontynuować swojej siły zniszczenia. Ponownie ruszył na śluzowatego, podwójnym ciosem obiema rękami starał się go zmiażdżyć, żeby ponownie rozlał się po okolicy. Teraz jednak nie przejmował się śluzem i zdrapywaniem go, ruszył na kolejne, w miarę największe plamy, próbując je trafić tak samo jak to zrobił z całością.

mniejszy Hollow nei stanowił właściwie wyzwania, Mesher roztrzaskiwał maski jedna po drugiej eliminując słabszego Hollowa. Część palącego śluzu zostawała mu na łapach, wiedział jednak ze wystarczy zaczekać aż ten stwardnieje by się go pozbyć. Zdał więc ostateczny cios niszcząc ostatnią maskę przeciwnika i widząc jak cała maź rozpływa się w niebycie, włącznie z tą palącą go. Niewielkie poparzenia zdążyły jednak go podrażnić (-3 HP) Nie było to jednak żadne wyzwanie do Goliata. Triumfując zbliżył się do krawędzi gdzie leżał przyczajony wężowaty by przyjrzeć się nowemu terenowi, nowym terenom łownym. Cała Masa Jam i jaskiń, o wiele więcej niż w poprzednim szybie. Zdaje się że im niżej tym więcej było mniejszych Hollowów wzajemnie się zwalczających, im wyżej tym mniej. Może to zagęszczenie ograniczał trudny dostęp spowodowany zawalonymi fragmentami ścieżki, lub fakt że wyżej zamieszkiwali silniejsi i agresywniejsi przeciwnicy eliminujący sprawnie swoją konkurencję. Wciąż nie był w stanie otworzyć Garganty. Coś w tych skałach musiało blokować mu tę możliwość. Tak duże skupisko Pustych, nie było naturalne, może w lesie Menosów przed Przemianą, ale większość z tych tu nie była jeszcze gotowa. Była za słaba i stanowiła łatwą ofiarę dla silniejszych.
Droga w górę była w większości zawalona, a Mesher bez żadnych zdolności wspinaczki czy lotu miałby sporo trudności próbując dostać się wyżej . łatwiej było zejść na dół, gdzie większość słabszych przeciwników przemykała w cieniach.

Kilka uderzeń więcej i kolejne maski po prostu poddawały się sile Goliata. Tak jak się spodziewał, niczego więcej poza żrącym kwasem nie posiadał. Sama substancja również nie byłą zbytnio problematyczne, z czasem zastygała i dowolne mocniejsze uderzenie o jakąś powierzchnię odrywało całe płaty. Niestety z tej walki nie wyniknęło nic ciekawego. Przeciwnik został całkowicie zmieciony, a przez swoją budowę nie nadawał się zbytnio do pożarcia. Trzeba było iść dalej i znaleźć coś, co będzie mogło stanowić jakiś lepszy posiłek.

Sensownym wyjściem byłoby udaniem się w górę szyby, gdzie z całą pewnością znajdywały się silniejsze i bardziej pożywne z Pustych, jednak droga tam była mocno utrudniona, a dla wielu, w tym Meshera, całkowicie zablokowana. Mógłby próbować ponownie przebijać się przez niektóre gruzowiska albo wybić sobie nowe przejście przez skały jaskiń. Wiele z korytarzy powinno niemalże do siebie przystawać, a oddzielałyby je jedynie niezbyt gruba ściany. Poszukiwania drogi nie były jednak tym co chciał Goliat robić. Pragnął pokonywać kolejnych przeciwników, udowadniać swoją siłę oraz pożerać kolejne ofiary aby stać się jeszcze potężniejszym. Nieskorzystanie z tak zaprezentowanych olbrzymiej ilości słabych Pustych byłoby czymś niezrozumiałym dla Hollowa, tym bardziej takiego jak Mesher.

Ruszywszy więc w dół szybu wraz Z towarzyszącym wężowym Mesher zaczął schodzić coraz niżej. Ciemnośc ograniczała pole widzenia jednak jego towarzysz wydawał się wcale tam nie przejmować. Po zejściu niecałego piętra syknął głośno i gwałtownie sprawiając że Mesher aż zatrzymał się by spojrz4eć co mu stało. Wyprężył ciało w górę zwijając resztę ogona jak kobra próbująca zastraszyć przeciwnika. Wpatrywał się w przestrzeń przed nimi, dopiero teraz Goliat dostrzegł gęstą białą sieć oblepiającą całe przejście i pnącą się w górę  Gdzie przyległy do ściany w bezruchu czaił się olbrzymi pająkowaty stwór obserwujący ich uważnie maska z ośmiorgiem oczu. Wyżej na ścianie wisiało kilka mniejszych kokonów, jeden wciąż z wierzgającym w nim Hollowem.

Nad Hueco Mundo co prawda panowała wieczna noc, jednak ciemności, w które powoli wchodziła dwójka Pustych była dużo większa aniżeli to do czego przyzwyczajała pustynia. Nie był to jednak żaden argument za tym, aby zawrócić. Mesher gdy podjął już jakąś decyzję, zazwyczaj trzymał się jej, nie pozwalając przyznać się przed samym sobą do popełnionego błędu. Tym razem było podobnie, może i ryzykował schodząc w takie ciemności, jednak liczył, że sobie z tym poradzi a jego wzrok po prostu się przyzwyczai. Najwyżej będzie walczył po omacku, na co również był gotowy. Jego ciało potrafi znieść wiele.

Wreszcie przed nimi pojawił się kolejny przeciwnik. Po poprzednim Mesher nadal był głodny, liczył więc, że tym razem trafi na lepszy posiłek. Mogło to się okazać całkiem dobrą wyżerką bowiem pająkowaty złapał również kilka pomniejszych Hollowów, którzy przyklejeni byli do tej dziwnej sieci. To nieco utrudniało typowe zaatakowania brutalną siłą. Może i sieć nie skleiłaby go na stałe to jednak lepiej było się pozbyć większości zanim przejdzie do brutalnej siły. Złapał paszczą jakiś fragment ściany, bądź gruzu nieopodal, stworzył pocisk i posłał go prosto w sieć, licząc na jej uszkodzenie, bądź nawet zniszczenie.

PR -14

Plan zadziałał jednocześnie skupiając uwagę przeciwnika. Zdawało się że zareagował głównie na uszkodzenie swojej sieci. Pocisk wleciał w białą ścianę gęstych nici która ugięła się pod jego naciskiem, jednak nie pękała i szybko, sprężycie, wróciła do pierwotnej formy. W tym samym momencie pająk z odwłoka wystrzelił skondensowaną kule sieci która oblepiła złapany w sieć kamień. Najpewniej działał odruchowo. Pocisk Meshera wciąż żarzył się jednak wtłoczoną w niego energią i powoli wypalał pajęczynę, sukcesywnie opadając ku ziemi wraz z topionymi fragmentami sieci tworząc w niej niewielki otwór. Nie eksplodował jednak jak zazwyczaj robił, najpewniej z braku solidnego impaktu który zainicjował by eksplozje. Przeciwnik, wciąż schowany na górze przestępował nerwowo z nogi na nogę pociągając nici pod sobą z niezadowoleniem wyczuwając przerwanie swojej struktury.

Pomysły Meshera nigdy do jakichś niesamowitych sztuczek i genialnych planów nie należały, a mimo to spodziewał się, że zderzenie się pocisku z siecią pozwoli wywołać piękny wybuch, którzy rozproszy rozciągnięte nici a pająka sprowokuje do ataku. Nic takiego jednak się nie stało, pocisk został zatrzymany i zneutralizowany, przez co nie wyrządził on absolutnie żadnej szkody. Dla Goliata to była oczywista potwarz, że ktoś ignoruje wyzwanie, które on sam rzucił. Musiał dać upust swojej wściekłości dlatego wykonał wkurzone uderzenie jednym ramieniem w ścianę. Nie chciał niczego niszczy, nigdzie się przebijać czy coś, po prostu odruchowe walnięcie.

Trzeba było jednak jakoś skłonić pajęczaka do walki. Wejście w sieć zapewne załatwiłoby problem. Mesher sądził, że przecież coś tak słabego nie może go powstrzymać, a jednak nie zdecydował się na frontalne wejście w pułapkę. Nie był to żaden przebłysk myślenia, po prostu nie chciał się zapaskudzić kolejnym dziwnym tworem, już ten ostatni śluz od glutowego mu wystarczył. Trzeba było jednak jakoś pajęczynę zniszczyć, dlatego Mesher rozejrzał się w jakich punktach jest ona przyczepiona do jaskini i próbował najbliższy taki punkt po prostu zniszczyć, wymierzając kolejne ciosy w ścianę żeby ją skruszyć.

Puści realizowali różne strategie w celu zdobycia pożywienia, jedną z najbardziej nudnych wydawała się Mesherowi zawsze ta z zasadzkami. Mimo to była chy7ba dość efektywna patrząc po ilości schwytanych ofiar, a większość pewnie zjadana była od razu. Pierwsze ciosy w skałę nie wyrządzały wielkich zniszczeń, twardy materiał kruszył się dość wolno. Wstrząsy ściany i sieci same w sobie zdawały się drażnić przeciwnika. Który ostrożnie zaczął schodzić na dół. Uniósł czarny odwłok, na którym biała plama zdawała się imitować maskę, w tym czasie parą przednich odnóży zakrywał właściwą maskę. Nogi miał długie, wątłe, ale twarde jakby pancerne. Wężowy widząc zbliżającego się potwora splunął jadem celując w odwłok gdzie widniała podobizna maski. Trafił nie wyrządzając jednak większych efektów. Do ataku mogło dojść w każdej chwili.

Celem zwykłych Pustych było po prostu przeżycie. Wszelkimi dostępnymi środkami i wszelkimi dostępnymi metodami. Mesher natomiast zawsze uważał się za kogoś więcej aniżeli tylko kolejnego Pustego. Był największy, najsilniejszy i najbardziej potrzebował zaznaczać swoją potęgę. Zakładanie pułapek nie było w jego stylu. On chciał pokazać swoim przeciwnikom jak słabi są, a następnie zmiażdżyć ich, kończąc ich żywot oraz pozwalając im wreszcie stać się czymś potrzebnym - pożywieniem dla kolejnego Pustego. Nie była to metoda maksymalnie skuteczna, a do tego bardziej niebezpieczna od innych, ale taką ścieżkę sobie obrał.

Pierwsze z uderzeń niewiele dawały. Ściana była wytrzymała, a i sama sieć jedynie delikatnie trzęsła się od wibracji. To jednak wystarczyło aby skłonić Pająka do zejścia nieco niżej. Przyjął on pozycję jakby był gotowy do ataku, jednak tego nie zrobił. Wstrzymał się, pokazując, że to tylko i wyłącznie groźba. Na Meshera takie sztuczki jednak nie działały. Jeśli ktoś chciał się go pozbyć, będzie to musiał zrobić w walce. Nadal uderzał więc w ścianę, chcąc zniszczyć jeden z punktów podparcia całej pajęczyny, a gdy przeciwnik zbliży się wystarczająco lub nawet zaatakuje, Goliat natychmiastowo przerywa obecne zajęcie i przechodzi do walki. Był niesamowicie głodny i potrzebował coś wreszcie zjeść.

Rytmiczne uderzenia dobijały się echem po jaskiniach przyciągając uwagę innych Hollowów. Po drugiej stronie pajęczyny pojawił się masywny wilk z sierścią jeżącą się na podobieństwo kolców. Zatrzymał się jednak przed pajęczyną przyglądając dalszemu rozwojowi sytuacji. Pająk stojąc na krawędzi swojego zasięgu wymierzył w stronę Meshera kilka dźgnięć przednimi odnóżami, jednak niecelnie. Mesher natychmiast przestawił się na uderzenia w stronę przeciwnika, jednak też był na granicy swojego zasięgu i zdołał jedynie trafić go w przednie odnóże które wygięło się i złamało pod wpływem siły uderzenia.
Wężowaty towarzysz Meshera Podpełzł do Pajęczyny by stać na straży pilnując by kolejny Hollow nie dołączył nieoczekiwanie do walki. Będąc osłanianym przez Pajęczynę miał pewną przewagę.
Pająk cofnął się o kilka kroków, a z paszczy zaczęła cieknąć mu zielona gęsta ciesz. Pewnym było że zaraz zaatakuje z większą determinacją.

Uderzenia zdawały się niczego nie dawać. Ściana stała tak samo niewzruszona jak wcześniej. Czyżby przebywanie tutaj osłabiało Meshera? Może to efekt długotrwałego głodu? Z całą pewnością Goliat nie przyjmował do siebie wiadomości, że to on był za słaby. To z całą pewnością jakiś zewnętrzny powód. Coś go blokowało. Musiał szybko się stąd wydostać albo odkryć co mogło być tego przyczyną.

Teraz jednak miał inne przeszkody na swojej drodze. Mimo, że uderzenia nic nie zrobiły z pajęczyną, to jednak sam dźwięk zwabił kolejną ofiarę. Istniała szansa, że będzie to kolejny podwładny do nowej armii wielkoluda, jednak wilczur postanowił poczekać, zamiast przejść do działania. Mesher natomiast zwarł się przez chwilę w walce z pajączkowatym. Ten ostrożnie doskakiwał i wymierzał kolejne pchnięcia przednimi odnóżami, zaś potem uciekał przed solidnymi zamachami. To powoli zaczynało drażnić największego z najpotężniejszych, dlatego kilkukrotnie uderzył się on po swojej klatce piersiowej prowokując przeciwnika do walki, po czym liczył, że wreszcie będzie mógł zacząć walczyć. Przyjąć na siebie kilka ciosów, odpłacić się tym samym, aby na koniec w chwale triumfu zjeść pokonanego. Miał też plan awaryjny, po prostu doskoczyć do przeciwnika, uprzednio sprawdzając jedną z rąk jak mocno klejąca jest pajęczyna. Poprzednia kleista maź w którą się władował okazała się całkowicie niegroźna, więc swoim móżdżkiem wydedukował, że to tutaj musi być równie niegroźne.

Prowokacja zadziałała lepiej niż sądził. Następny ruch był zaskoczeniem Pajęczak rzucił się na Meshera z całą swoja masą obejmując go odnóżami przyciskając ręce Meshera do jego torsu. Impet w jakim wpadł w olbrzyma zachwiał nim zmuszając do postawienia kroku w tył zbliżając się do krawędzi skarpy. Jednocześnie Mesher poczuł silne ukłucie w szyi pod maską. Widząc to Wężowy już zamierzał doskoczyć, ale w tym samym czasie wilk wstał i nastroszył sierść warcząc groźnie zmuszając węza do pilnowania swoich pleców. Całość wydarzyła sie niezwykle szybko, nie dając Mesherowi wiele możliwości do zareagowania.

[-23 HP]

Dalsze bawienie się w podchody zmęczyło chyba każdego z tutaj obecnych. Czterech Pustych to już był za duży tłum i każdy z nich odczuwał niesamowity głód na samą myśl o możliwości pożywienia się taką liczbą przeciwników. Prowokacyjne zachowania Meshera też zapewne miało na to wpływ i pająk rzucił się na wielkoluda, który nie zdążył odpowiednio zareagować. Cios był precyzyjny, a impet zmusił do cofnięcia się. Z racji dość małego pola walki, bardzo prosto było źle tutaj stanąć i zostać zepchniętym w przepaść. Takie rozwiązanie było jednak tylko dla słabych. Po co wyrzucać dobre jedzenie, skoro jest tyle innych sposobów na wygranie walki. Do takich sztuczek tylko podrzędni Puści mogliby się skłonić. A przynajmniej tak do tego podchodził Goliat.

Trzeba było jednak walczyć. Jednocześnie wielkolud zaczął od rozszerzenia swojego pancerza. Może okazać się przydatny nie tylko w tym momencie, ale również w niedługich nadchodzących walkach. Szybko też zrobił kilka kroków do przodu, aby pająka przygnieść do ściany, wcześniej próbując go zrzucić albo odepchnąć.


PR -14

Aktywacja pancerza zdała się pomóc. Kolejne ataki pozbawione był już impetu, skrobiąc tylko o wzmocnioną skórę. Miejsce pierwotnego ugryzienia wciąż jednak paliło bólem, i było ponownie rozgryzane przez napastnika. Pierwszy krok do przodu i drugi zachwiały Goliatem gdy wdepnął w lepką masę cieci która w sporych ilościach musiała wydobywać się teraz z odwłoka przeciwnika. Tracą równowagę w ruchu do przodu padł nagięte kolana z rękoma wciąż przyciśniętymi do tułowia. Tylne tylne odnóża pająka poluzowały uchwyt i zaczęły pobierając sieć z prządek na odwłoku by powoli zacząć oplatać nogi Goliata.

Zdawało do walki między dwoma pozostałymi Hollowami jednak nie dochodziło, Wilk zdawał się jedynie odciągać uwagę wężowego, być może czekając aż się odwróci? Wężowy tez nie angażował starcia nie widząc możliwości na udany frontalny atak.

(-11 HP)

Pancerz jak zwykle sprawiał się znakomicie. Przyjmowanie na klatę kolejnych uderzeń było dla Meshera tak wspaniałym uczuciem, że niemalże zapomniał o palącym bólu. Pierwsze ugryzienie było jednak dużo bardziej skuteczne niż Goliat mógł przewidywać. Jak zwykle nie doceniał on swoich przeciwników i nawet nie przychodziło mu do głowy, żeby chociaż raz walkę zacząć nieco bardziej z głową. Brutalna siła była jednak tym co go charakteryzuje i nie zna on żadnego innego sposoby na walkę. Gdyby próbował przemyśleć swoje ruchy, zapewne zajęłoby mu to wieki, dlatego po prostu rzuca się w wir walki, polegając na swoich możliwościach. Od zawsze był zwolennikiem, że tylko najsilniejsi przetrwają, a on się do takich zalicza, dlatego bez różnicy co będzie robił i do jakich podstępów dopuszczą się przeciwnicy, nic nie jest w stanie go zatrzymać.

Padł jednak na kolana, co było czymś co nie zdarza mu się zbyt często. To tylko powodowało w nim coraz większą furię na irytującego pajączka. Mimo wszystko próbował wyrwać się do przodu, aby wydostać się z lepkiej pajęczyny i przygwoździć przeciwnika do muru. Bez różnicy czy ten ruch wyszedł mu poprawnie czy nie, natychmiast po tym przeszedł do swojego kluczowego ataku, wymachów rękami, którymi próbował wbić przeciwnika w ziemię. Istniała szansa, że przebije on tym schody, ale specjalnie się tym nie przejął.

siła i upór zazwyczaj zdawały egzamin, w tym wypadku Mesher jednak czuł że z trudem przychodzi mu parcie naprzód. Sieć stawiała duży opór, z każdym kolejnym ruchem jednak coraz słabszy. Pająk próbował szybko omotać goliata plotąc sieć z odwłoku i nanosząc ją tylnymi odnóżami, jak to robił wcześniej. Jednak cięły ruch Meshera utrudniał to zadanie. Splot nie był ciasny, nie spełniał więc swojego zadania. Gdy w końcu Goliat zebrał się w sobie by spróbować uwolnić ramiona szybko odkrył że po przełamaniu początkowego oporu, również tu uzyskiwał przewagę. Pająk widząc ze traci grunt pod nogami skupił swoją energię na odnóżach raz jeszcze wzmacniając uścisk. To tylko odwlekało nieuniknione. Gdy ten chwilowy zastrzyk energii opadnie będzie po walce. Mimo to goliat był, szczególnie teraz podatny na ataki, wilk wciąż tylko szczerzy kły i na szczęście nie atakował. Coś zdaje się zwróciło uwagę Wężowego, towarzysza Goliata. Odwrócił on swój wzrok w stronę krawędzi skarpy. W tym samym momencie wilk wykorzystując moment gdy został spuszczony z oczy, rzucił się do ataku. Jeśli zajmie się wężem, Mesherowi pozostanie trochę czasu, jeśli jednak ruszy prosto na niego...

Metoda na wszelkiego rodzaju przechwycenie przeciwników w wielu przypadkach potrafiła się sprawdzać. Wprawny Pusty mógłby w ten sposób bez większego wysiłku łapać sporą ilość słabych jednostek. Tak się jednak zdarzyło, że pajączek trafił na swojej drodze na najgorszego z możliwych przeciwników. Chodząca góra mięśni, niepokonany i siejący zniszczenie, zostawiający po sobie jedynie zgliszcza Goliat. Wpadł on prosto w sieć, która z początku próbowała stawić mu opór. Nie była jednak w stanie całkowicie go zatrzymać, dlatego Mesher parł dalej do przodu.

Pajęczarz był już wystarczająco denerwujący, dlatego trzeba było się go wreszcie pozbyć. Tym bardziej, że wilk wkrótce mógł by zaatakować. Co prawda wielkolud nie obawiał się nawet legionów przeciwników, dlatego specjalnie nie przejmował się ewentualnym atakiem w plecy. Ma przecież także wężowego do pomocy, a zawsze istnieje szansa, że psisko zrozumie w jakiej jest sytuacji i dołączy do kształtującej się armii. Mesher jednak skupił się na pająku, którego starał się wbić w ziemię i odgryzać mu kolejne odnóża, jedno po drugim. Był niesamowicie głodny, a po całkowitym zniszczeniu glutka nie zostało mu nic. Teraz musiał to sobie nadrobić i pożywić się swoim przeciwnikiem w całości.

Gdy uścisk pająka osłabł Mesher momentalnie wyrwał się z jego objęć. Gdyby w tym momencie spojrzał na twarz przeciwnika z pewnością dojrzał by w niej przerażenie. potężne uderzenie przygniotło przeciwnika do ziemi, a paszcza wyłapała jedno z wierzgających odnóży odgryzając je bez problemu. Kilka nieskoordynowanych ciosów odnóżami nie wyrządziło jednak większej szkody, w całości będąc odpieranymi przez pancerz i twardą skórę Goliata. Jedyny atak jaki mógł mu zagrozić, był ugryzieniem które tak wcześniej odczuł. Przyszpiliwszy jednak przeciwnika do ziemi nie musiał się tym przejmować.
Usłyszał za sobą syk i odgłos szarpanego mięsa. Nie widział co dzieje się za nim, ale nie bał się, nigdy sie nie boi. Po chwili jednak zawierucha z nim szybko ucichła. Gdy podniósł głowę by się obejrzeć nie dostrzegł już żadnego z dójki hollowów, a jedynie ślady krwi prowadzące w stronę skarpy.

Główna walka doprowadzona została właśnie do końca. Pająk nie potrafił uczynić większych szkód chodzącej górze, dlatego jego kolejne ciosy odnóżami nie przynosiły właściwie żadnych rezultatów. Po pierwszym ataku z zaskoczenia stracił on całą swoją przewagę. Jak zwykle Goliat utwierdził się w przekonaniu, że słabi są słabi, a ich jedyną bronią są sztuczki. Żaden z nich nigdy nie potrafi stanąć z nim w szranki aby udowodnić swoją siłę. Zawsze muszę korzystać z dziwnych umiejętności i podstępu. Teraz na całe szczęście mógł zaspokoić swój głód, a przynajmniej częściowo. Odgryzał kolejne kawałki ciała pająka, w dalszym ciągu trzymając go tak aby mu się nie wyrwał.

W międzyczasie doszło również do drugiej walki. Starcie tak szybko jak się zaczęło, tak szybko również się skończyło. Wrzawa zniknęła, podobnie jak wężowy i wilk. Ślady wskazywały, że spadli w dół przepaści. Najwyraźniej Mesher bezpowrotnie utracił swojego pierwszego pomagiera i sługę. Nie żałował jednak tego, że ponownie będzie sam. Szkoda było mu tylko tego, że oba truchła zniknęły z jego zasięgu. To spore marnotrawstwo tak ginąć. Jeśli dno tego szybu nie znajduje się w sensownej odległości dobry posiłek przepadnie mu na dobre. Inaczej może stracić wiele dni aż tam dotrze, aby znaleźć jedynie resztki, bo w okolicy znajduje się mnóstwo innych Pustych. Po zakończeniu swojego posiłku Mesher spogląda z brzegu skarpy aby w ogóle sprawdzić czy cokolwiek będzie widać, a następnie rusza dalej swoją ścieżką. Większego wyboru nie ma, a i na jakieś genialne pomysły z jego strony nie ma co liczyć.